Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 marca 2015 roku powódka M. P. , reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego D. G., wystąpiła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 90.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 31 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za śmierć ojca – na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c.

(k. 3-9)

W pozwie z dnia 13 marca 2015 roku powódka J. D. , reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego D. G., wystąpiła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 90.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 30 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za śmierć męża – na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c.

( k. 18-24)

Postanowieniem z dnia 20 marca 2015 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim połączył sprawę o sygn. akt IC 335/15 z powództwa J. D. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zadośćuczynienie ze sprawą o sygn. akt IC 334/15 z powództwa M. P. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zadośćuczynienie celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia .

( k.29 )

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego Ł. W., nie uznał żądania pozwu, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Strona pozwana podniosła , że kwestionuje roszczenie powódek co do zasady , pomimo szeregu wątpliwości co do zasady odpowiedzialności pozwanego , pozwany pismami z dnia 29 stycznia 2015 roku i z dnia 30 stycznia 2015 roku przyznał na rzecz powódek zadośćuczynienia w kwotach po 10.000 złotych w związku ze śmiercią ojca i męża powódek .

Pozwany podniósł , iż w dacie wyrządzenia szkody nie obowiązywał art.446 § 4 k.c. dający możliwość dochodzenia zadośćuczynienia z uwagi na śmierć osoby bliskiej , zakwestionował więc żądanie pozwu zarówno co do zasady , jak i co do wysokości , podnosząc , że przyznał powódkom kwoty po 10.000 złotych tytułem zadośćuczynień w związku ze śmiercią ojca i męża powódek i dalej idące żądania winny być oddalone .

W ocenie strony pozwanej brak jest uzasadnienia dla poszukiwania podstawy prawnej roszczeń powódki we wskazanym w pozwie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.

(k. 36-41 )

Ostatecznie na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2015 roku pełnomocnicy stron poparli swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie .

( dowód : nagranie audio-video z dnia 28 sierpnia 2015 roku stanowiska pełnomocników stron postępowania 00:05:01- 00:10:33 k. 171 v., 172 , 173 )

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 listopada 2001 roku w miejscowości K. , gmina M. , kierujący samochodem ciężarowym marki S. o nr. rej. (...) K. W. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób , iż wykonując manewr wyprzedzania rowerzysty C. D., nie zachował bezpiecznego odstępu od wyprzedzanego roweru w wyniku czego doprowadził do jego potrącenia , w następstwie czego na skutek odniesionych obrażeń ciała C. D. poniósł śmierć .

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 kwietnia 2002 roku w sprawie o sygn. akt VII K 123/02 sprawca zdarzenia został uznany winnym popełnienia czynu z art.177 § 2 k.k. i skazany na karę jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata .

( dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 kwietnia 2002r. w sprawie VII K 123/02, k. 91, 91v., załączonych akt Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim )

Zmarły C. D. był ojcem powódki M. P. i mężem powódki J. D. .

(okoliczność bezsporna)

Pozwanego łączyła ze sprawcą wypadku umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

( okoliczność bezsporna )

Powódka M. P. reprezentowana przez (...) S.A. pismem z dnia 29 stycznia 2015 roku zgłosiła stronie pozwanej roszczenie w kwocie 100.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca.

Decyzją z dnia 30 stycznia 2015 roku pozwany przyznał na rzecz powódki M. P. kwotę 10.000 złotych .

( dowód : pismo (...) S.A. z dnia 29 stycznia 2015 roku i decyzja pozwanego z dnia 30 stycznia 2015 roku w aktach szkodowych W 201501091237-01 w załączeniu )

Powódka J. D. reprezentowana przez (...) S.A. pismem z dnia 8 stycznia 2015 roku zgłosiła stronie pozwanej roszczenie w kwocie 120.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią męża.

Decyzją z dnia 29 stycznia 2015 roku pozwany przyznał na rzecz powódki J. D. kwotę 10.000 złotych .

( dowód : pismo (...) S.A. z dnia 8 stycznia 2015 roku i decyzja pozwanego z dnia 29 stycznia 2015 roku w aktach szkodowych W 201501091237-01 w załączeniu )

Powódka M. P. w chwili śmierci ojca miała 23 lata zaś jej brat miał 21 lat .

Więź łącząca powódkę M. P. z ojcem była bardzo silna i po nagłej i niespodziewanej śmierci ojca doznała ona silnego wstrząsu emocjonalnego i jego skutki odczuwa do chwili obecnej .

M. P. miała bardzo dobre relacje z ojcem , pomagał jej w nauce , wspierał ją podczas egzaminów na studiach , zawsze mogła liczyć na pomoc ze strony ojca . Zmarły ojciec namawiał ją by podjęła studia na wydziale historii . Po ukończonych studiach pracowała w zawodzie jednakże po skończeniu kontraktu powódka M. P. podjęła decyzję by wyjechać poza granice kraju i pracowała w fabryce przy pakowaniu pierogów. Powódka M. P. zdaje sobie sprawę z tego , że gdyby żył jej ojciec nigdy by nie zezwolił jej na pracę w tym charakterze . Po śmierci ojca powódka podjęła też pracę dorywczą w charakterze kelnerki by odciążyć finansowo mamę .

Do chwili obecnej powódka M. P. wspomina ojca i bardzo ubolewa nad tym , że ojciec nie może się wraz z nią cieszyć jej sukcesami w nauce , a także osobistymi , że nie poznał jej męża oraz swojej wnuczki , ból i smutek po śmierci ojca będą jej towarzyszyły do końca życia .

M. P. często odwiedza grób ojca i pamięć o nim jest w dalszym ciągu żywa , w dalszym ciągu posiada zdjęcie ojca podpisane jego charakterem pisma , które nosi w portfelu .

( dowód : nagranie audio -video z dnia 27 kwietnia 2015 roku zeznania powódki M. P. 00:49:01- 01:10:23 k. 133 v., 134, 135 , zeznania świadka H. S. 00:07:10- 00:09:26 k. 130 v.,135 , zeznania świadka J. S. 00:19:02- 00:20:08 k. 131 v., 135 )

Więź łączącą powódkę J. D. z mężem była bardzo silna , wspomina męża jako bardzo dobrego człowieka , opiekuńczego , na którego można było liczyć w każdej sytuacji .

J. D. zawsze mogła liczyć na wsparcie ze strony męża , pomagał jej w obowiązkach domowych , w sprawowaniu opieki nad dziećmi.

Powódka nadal odczuwa osamotnienie , żal , smutek po śmierci męża i w dalszym ciągu boryka się z przygnębieniem .

Powódka pozostawała w związku małżeńskim z C. D. przez okres dwudziestu czterech lat i w wieku 44 lat została wdową. Aktualnie nie jest w stanie nawiązać znajomości z innym mężczyzną i cały czas wspomina zmarłego męża z którym wspólnie spędzała wolny czas, razem jeździli na wycieczki, wczasy , spędzali uroczystości rodzinne , święta.

J. D. nie jest w stanie pogodzić się ze śmiercią męża , w jej mieszkaniu w dalszym ciągu znajdują się jego fotografie i pamięć o nim jest wciąż żywa . Powódka często odwiedza grób męża na cmentarzu i ,,rozmawia z mężem ‘’ przy grobie .

Obecnie powódka J. D. mieszka sama dzieci wyjechały około siedmiu lat temu za granicę i kontakt z dziećmi ma ograniczony , nasilają się stany depresyjne .

W 2002 roku powódka J. D. korzystała z leczenia psychiatrycznego , stosowała leki antydepresyjne , obecnie jest wyciszona chociaż miała napady myśli samobójczych .

Powódka J. D. korzysta także z porad psychologicznych .

Największe wsparcie po śmierci męża powódka otrzymała od swoich dzieci i mamy zmarłego męża .

( dowód : nagranie audio- video z dnia 27 kwietnia 2015 roku zeznania powódki J. D. 00:27:59 – 00:46:57 k. 132, 132 v., 133, 135 w związku z nagraniem audio-video z dnia 28 sierpnia 2015 roku zeznaniami powódki J. D. 00:02:31- 00:05:01 k. 171 v., 173, zeznania świadka H. S. 00:05:27- 00:14:09 k. 130 v., 131,135 , zeznania świadka J. S. 00:14:09- 00:25:33 k. 131, 131 v., 135, zaświadczenie lekarskie k. 129 )

U J. D. rozpoznano zaburzenia adaptacyjne o obrazie depresyjnym. Śmierć męża była dla powódki J. D. tożsama z zerwaniem szczególnej emocjonalnej więzi pomiędzy osobami najbliższymi. J. D. doznała naruszenia dobrostanu emocjonalnego oraz psychicznego. Reakcja żałoby trwała do roku czasu . Utrata męża miała i ma wpływ na jej dalsze funkcjonowanie w życiu zawodowym , osobistym i rodzinnym . Można przyjąć , że zaburzenia posstraumatyczne ustąpiły po okresie około roku . Powódka nie doznała uszczerbku na zdrowiu w związku z tragiczną śmiercią męża .

( dowód : opinia pisemna biegłego z zakresu psychiatrii lek. med. B. J. k. 157-158 , kserokopia karty chorobowej powódki J. D. k. 159-160 v., )

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci przywołanych powyżej dokumentów stanowiących w istocie akta szkodowe W 201501091237-01, a także zeznań powódek : M. P. i J. D., a także świadków : H. S. i J. S. .

Powyższe zeznania są wiarygodne, spójne, rzeczowe i brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności.

W/w świadkowie dokonali oceny stanu psychicznego i emocjonalnego powódek - M. P. i J. D. po tragicznej śmierci ojca i męża oraz wpływu tegoż wydarzenia na ich dalsze życie i stan zdrowia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1).

Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 tego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w dacie zdarzenia regulowało natomiast Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U Nr 26, poz. 310 ze zm.).

W świetle zapisu § 10 ust. 1 powyższego rozporządzenia, który stanowi lex specialis do art. 822 § 1 k.c. z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym obowiązani są do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie natomiast z § 10 ust. 3 cytowanego aktu prawnego z ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W dacie zdarzenia posiadacz pojazdu, który spowodował wypadek komunikacyjny, był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń.

Do wyrządzenia szkody C. D. doszło w następstwie ruchu pojazdu mechanicznego. Wobec powyższego, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzą podstawy odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody na podstawie art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. Spełniona została także przesłanka, iż poszkodowany – ojciec i mąż powódek – M. P. i J. D. wskutek uszkodzeń ciała doznanych w wypadku komunikacyjnym zmarł.

Wobec powyższego pozwany co do zasady jest odpowiedzialny z tytułu szkody wyrządzonej powódkom .

Pozwany kwestionując zasadę swojej odpowiedzialności podniósł, iż w świetle przepisów obowiązujących w dacie szkody, powódkom nie przysługuje prawo żądania zadośćuczynienia z tytuły krzywdy powstałej w następstwie śmierci osoby bliskiej. Pozwany podniósł , iż w dacie wyrządzenia szkody nie obowiązywał art.446 § 4 k.c. dający możliwość dochodzenia zadośćuczynienia z uwagi na śmierć osoby bliskiej , zakwestionował więc żądanie pozwu zarówno co do zasady , jak i co do wysokości , podnosząc , że przyznał powódkom kwoty po 10.000 złotych tytułem zadośćuczynień w związku ze śmiercią ojca i męża powódek i dalej idące żądania winny być oddalone .

W ocenie strony pozwanej brak jest uzasadnienia dla poszukiwania podstawy prawnej roszczeń powódek we wskazanym w pozwie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.

Wskazał bowiem, iż przepis art. 446 § 4 k.c. przyznający członkom najbliższej rodziny zmarłego prawo żądania zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, został wprowadzony do porządku prawnego z dniem 3 sierpnia 2008r. Zatem w dacie śmierci C. D. , z którego to zdarzenia powódki wywodzą swoje roszczenie o zadośćuczynienie, powyższa norma prawna nie obowiązywała.

Nie przecząc powyższym nie budzącym wątpliwości okolicznościom, należy jednakże wskazać, iż podstawę prawną żądania powódek stanowi norma art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. Należy bowiem mieć na uwadze, iż zdarzenie, z którego powódki wywodzą swoje roszczenie miało miejsce w dniu 15 listopada 2001 roku , a zatem przed wejściem w życie art. 446 § 4 k.c., który to przepis obowiązuje od 3 sierpnia 2008r. i wobec powyższego nie może on być podstawą rekompensowania krzywdy doznanej przez powódki w następstwie śmierci ojca i męża .

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w pełni stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 października 2010r. wydanej w sprawie III CZP 76/10. Zgodnie z powyższą uchwałą więź rodzinna jest dobrem osobistym. Za jej zerwanie wskutek śmierci osoby bliskiej wywołanej przestępstwem członkom rodziny należy się zadośćuczynienie pieniężne.

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż „katalog dóbr osobistych określony w art. 23 k.c. ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. W judykaturze uznano, że do katalogu dóbr osobistych należy np. prawo do intymności i prywatności, płeć człowieka, prawo do planowania rodziny, tradycja rodzinna, pamięć o osobie zmarłej.

Trudno byłoby znaleźć argumenty sprzeciwiające się zaliczeniu do tego katalogu także więzi rodzinnych. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 KRO). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 KC jest kult pamięci osoby zmarłej, to - a fortiori - może nim być także więź między osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c.’’

Wobec powyższego Sąd, podzielając stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w cytowanej powyżej uchwale, uznał, iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed 3 sierpnia 2008r.

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał powództwo w niniejszej sprawie co do zasady za uzasadnione.

Na podstawie wskazanych powyższej przepisów kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Śmierć osoby bliskiej stanowi zwykle wielki wstrząs dla rodziny, a cierpienia psychiczne, jakie się z tym wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać natomiast dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość ( por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).

Śmierć C. D. spowodowała wystąpienie u powódek naturalnej reakcji żałoby. Powódka M. P. do chwili obecnej wspomina ojca i bardzo ubolewa nad tym , że ojciec nie może się wraz z nią cieszyć jej sukcesami w nauce , a także osobistymi , że nie poznał jej męża oraz swojej wnuczki , ból i smutek po śmierci ojca będą jej towarzyszyły do końca życia .

M. P. często odwiedza grób ojca i pamięć o nim jest w dalszym ciągu żywa , w dalszym ciągu posiada zdjęcie ojca podpisane jego charakterem pisma , które nosi w portfelu .

W wyniku śmierci ojca doświadczyła ona głębokiego wstrząsu emocjonalnego , którego skutki odczuwa do dziś i nie może pogodzić się z faktem utraty ojca , który był dla niej podporą .

Powódka J. D. nadal odczuwa osamotnienie , żal , smutek po śmierci męża i w dalszym ciągu boryka się z przygnębieniem .

Powódka pozostawała w związku małżeńskim z C. D. przez okres dwudziestu czterech lat i w wieku 44 lat została wdową. J. D. nie jest w stanie pogodzić się ze śmiercią męża , w jej mieszkaniu w dalszym ciągu znajdują się jego fotografie i pamięć o nim jest wciąż żywa . Obecnie mieszka sama dzieci wyjechały około siedmiu lat temu za granicą i kontakt z dziećmi ma ograniczony , nasilają się stany depresyjne .

J. D. korzystała z leczenia psychiatrycznego , stosowała leki antydepresyjne , obecnie jest wyciszona chociaż miała napady myśli samobójczych , korzysta także z porad psychologicznych .

Największe wsparcie po śmierci męża powódka otrzymała od swoich dzieci i mamy zmarłego męża .

J. D. doznała naruszenia dobrostanu emocjonalnego oraz psychicznego .

Powyższe uzasadnia przyznanie powódkom stosownych kwot tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej – męża i ojca .

Mając powyższe na uwadze, kierując się opisanymi powyżej dyrektywami, Sąd uznał, iż wysokość należnego powódkom zadośćuczynienia winna wynosić po 60.000 zł.

Biorąc pod uwagę fakt , że pozwany wypłacił już powódkom kwoty po 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia Sąd zasądził na rzecz każdej powódki kwotę 50.000 złotych .

Z uwagi na to, iż powódki żądały zasądzenia kwot po 90.000 zł Sąd, uznając, iż żądanie pozwu ponad zasądzone kwoty nie znajduje prawnego ani faktycznego uzasadnienia, oddalił powództwo w tym zakresie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c., zasądzając odsetki od dnia następnego po dniu wydania przez pozwanego decyzji o wypłacie zadośćuczynienia na rzecz powódek kwot po 10.000 złotych jako kończącej proces likwidacji szkody , tj. od dnia 31 stycznia 2015 roku w przypadku powódki M. P. i od dnia 30 stycznia 2015 roku w przypadku powódki J. D. .

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia. Powodowie wygrali proces w 56 % zaś przegrali w 44 % .

Koszty poniesione przez strony wyniosły po stronie każdej ze stron : po stronie powódki J. D. 12.172,64 złotych ( 4.500 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu , 3.617 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 438,64 złotych tytułem wydatków związanych ze sporządzeniem opinii przez biegłego zaś po stronie pozwanego 3.617 złotych ) zaś po stronie powódki M. P. 11. 734 złotych ( 4.500 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu , 3.617 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego i kwota 3.617 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego poniesiona przez pozwanego ) .

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki M. P. kwotę 4.480,00 złotych i na rzecz powódki J. D. kwotę 4.782,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu , biorąc pod uwagę okoliczność wygranej przez powodów procesu w 56 % i poniesione koszty przez strony postępowania w toku postępowania .

Z tych też względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji .

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

(...)