Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 stycznia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Woli w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Borowska

Protokolant: Anna Matczak

po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 12 stycznia 2015 r. w Warszawie sprawy

sprawy z wniosku Miasta S. W. – Zarządu Dróg Miejskich

przy udziale D. R. (1) i M. Ś. (1)

o orzeczenie przepadku rzeczy

postanawia:

1.  oddalić wniosek w stosunku do D. R. (1);

2.  oddalić wniosek w stosunku do M. Ś. (1);

3.  zasądzić od wnioskodawcy Miasta S. W. - Zarządu Dróg Miejskich na rzecz uczestniczki D. R. (1) kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

4.  zasądzić od wnioskodawcy Miasta S. W. - Zarządu Dróg Miejskich na rzecz uczestnika M. Ś. (1) kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Monika Borowska

Sygn. akt I Ns 1014/14

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 17 lipca 2014 r. wnioskodawca Miasto S. W. – Zarząd Dróg Miejskich wniósł o orzeczenie przepadku na rzecz Miasta S. W. pojazdu marki F. (...) nr rej. (...), stanowiącego własność D. R. (1), oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca podniósł, że na podstawie dyspozycji z dnia 16 września 2013 r. rzeczony pojazd został usunięty z ul. (...) i umieszczony na parkingu strzeżonym. Wnioskodawca wskazał, że D. R. (1) została zawiadomiona pismem z dnia 12 grudnia 2013 r. o usunięciu pojazdu i umieszczeniu go na parkingu strzeżonym przy ul. (...) w W., oraz, że została poinformowana o kosztach holowania i przechowywania, a także o skutkach nieodebrania pojazdu w terminie 3 miesięcy. (wniosek k. 3-4)

W odpowiedzi na wniosek D. R. (1) wskazała, że nie jest właścicielem pojazdu marki F. (...) nr rej. (...). Podała, że właścicielem rzeczonego pojazdu jest M. Ś. (1).

Uzasadniając swoje stanowisko D. R. (1) podniosła, że samochód został zakupiony przez nią od M. Ś. (1) w dniu 05 grudnia 2010 r., po czym po, 3 dniach od chwili zakupu okazało się, że pojazd jest uszkodzony i niemożliwe jest jego użytkowanie. D. R. (1) wskazała, że podjęła działania w celu odstąpienia od umowy sprzedaży, lecz ze względu na odmowę sprzedającego, wystąpiła przeciwko M. Ś. (1) na drogę sądową. Uczestniczka podała, że został wydany nakaz zapłaty na jej korzyść uwzględniający zwrot zapłaconej przez nią kwoty za zakup pojazdu, jednocześnie obligujący ją do zwrotu pojazdu na rzecz M. Ś. (1). Dalej D. R. (1) podnosiła, że w dniu 19 sierpnia 2013 r. został wydany wyrok tożsamy z nakazem zapłaty, utrzymany wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 25 listopada 2013 r. (odpowiedź na wniosek k. 22-25)

Postanowieniem z dnia 12 września 2014 r. Sąd na podstawie art. 510 § 2 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestnika M. Ś. (1). (postanowienie k. 38)

Pismem z dnia 22 października 2014 r. M. Ś. (1) przychylił się do wniosku Miasta S. W. o orzeczenie przepadku na rzecz wnioskodawcy pojazdu F. (...) nr. rej (...).

M. Ś. (1) podniósł, że pomimo uprawomocnienia się wyroku z dnia 25 listopada 2013 r. D. R. (1) nie dokonała zwrotu pojazdu na jego rzecz, zaś on nie był zobowiązany do jego odbioru. M. Ś. (1) wskazał, że w na dzień 16 września 2013 r. istniał pomiędzy nim, a D. R. (1) spór co do własności pojazdu. Uczestnik wskazał, że został poinformowany o odholowaniu pojazdu dopiero po upływie 205 dni od jego odholowania, w konsekwencji czego nie był zainteresowany odbiorem pojazdu, którego łączny koszt holowania jak i przechowywania wynosił 8.063 zł, zatem przekraczał wartość pojazdu.( stanowisko M. Ś. (1) k. 44-45v.)

W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie. Dodatkowo D. R. (1) podnosiła zarzut błędnej legitymacji zachodzącej po jej stronie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 grudnia 2010 r. pomiędzy M. Ś. (1), a (...) R. D. została zawarta umowa sprzedaży pojazdu marki F. (...) nr rej. (...). Cena sprzedaży została ustalona na kwotę 9.300 zł brutto. Po 3 dniach od chwili zakupu okazało się, że stan techniczny pojazdu uniemożliwia jego użytkowanie, Wówczas kupująca D. R. (1) podjęła czynności mające na celu odstąpienie od zawartej w dniu 05 grudnia 2010 r. umowy.

Dowód: umowa sprzedaży k. 36.

Wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt I C 882/13 ze skargi M. Ś. (1) o wznowienie postępowania z powództwa D. R. (1) przeciwko M. Ś. (1) o zapłatę kwoty 9.660 zł, zakończonej wydaniem przez Sąd Rejonowy w Lęborku nakazu zapłaty z dnia 25 marca 2011 r. w sprawie I Nc 1804/10, Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckiem: uchylił nakaz zapłaty z dnia 25 marca 2011 r. wydany w sprawie I Nc 1804/10 (pkt I.), zasądził od pozwanego M. Ś. (1) na rzecz powódki D. R. (1) kwotę 9.560 zł z tym, że od kwoty: - 9.300 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 19 sierpnia 2013 r. wynoszącymi 13% w stosunku rocznym i dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia 20 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, - 260 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 stycznia 2011 r. do dnia 19 sierpnia 2013 r. wynoszącymi 13% w stosunku rocznym i dalszymi odsetkami ustawowymi od dnia 20 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, z jednoczesnym obowiązkiem zwrotu przez powódkę D. R. (1) na rzecz pozwanego M. Ś. (1) pojazdu F. (...) nr rej. (...) (pkt II.), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt III.) i co do kwoty 100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu to jest dnia 11 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty - wobec cofnięcia pozwu umorzył postępowanie (pkt IV.). Sąd orzekła także o kosztach procesu (pkt V. i VI.)

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim k. 26-27

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2013 r. wydanym w sprawie o sygn. akt V Ca 591/13, Sąd Okręgowy w Siedlcach oddalił apelację pozwanego M. Ś. (1) od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 19 sierpnia 2013 r. wydanego w sprawie o sygn. akt I C 882/13.

Dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach k. 28

Postanowieniem z dnia 07 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim w sprawie o sygn. akt I C 882/12, nadał klauzulę wykonalności prawomocnemu wyrokowi wydanemu przez Sąd Rejonowym w Mińsku Mazowieckim w dniu 19 sierpnia 2013 r., sygn. akt I C 882/12 i wyrokowi Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie V Ca 591/13 przeciwko M. Ś. (1) na rzecz D. R. (1).

Dowód: postanowienie w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności k. 29

W dniu 15 września 2009 r. D. R. (1) złożyła na Policji zawiadomienie o ujawnieniu uszkodzenia samochodu F. (...) nr rej. (...) poprzez zerwanie wycieraczki tylnej i klapki wlewu paliwa, wyłamaniu dwóch wycieraczek przednich, zarysowaniu zderzaka przedniego i tylnego. Dochodzenie zostało umorzone postanowieniem z dnia 25 października 2010 r. z uwagi na niewykrycie sprawcy.

Dowód: zaświadczenie z dnia 16 września 2013 r., k. 30, dokumentacja fotograficzna k. 9-12, postanowienie z dnia 25 października 2013 r. k. 31.

W dniu 16 września 2013 r. Straż Miejska m. st. W. na podstawie art. 130a ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym wydała dyspozycję nr (...) usunięcia pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) znajdującego się na ulicy (...) w W.. Przyczyną usunięcia było blokowanie pasa ruchu. Pojazd został usunięty na parking depozytowy przy ul. (...) w W..

Dowód: dyspozycja usunięcia pojazdu nr (...) k. 6, dokumentacja fotograficzna k. 9-12.

Dnia 12 grudnia 2013 r. Straż Miejska m. st. W. wystosowała do D. R. (1) powiadomienie o odholowaniu w dniu 16 września 2013 r. na podstawie dyspozycji nr (...) pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) na parking strzeżony przy ul. (...) w W., wraz z wezwaniem do odebrania samochodu w terminie trzech miesięcy od jego usunięcia. Wezwanie w tym przedmiocie zostało doręczone D. R. (1) w dniu 19 grudnia 2013 r.

Dowód: powiadomienie o odholowaniu pojazdu wraz z potwierdzeniem odbioru k. 13-14.

W dniu 17 grudnia 2013 r. firma (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością zawiadomiła Zarząd Dróg Miejskich w W., że na terenie parkingu depozytowego w W., od 16 września 2013 r. przechowywany jest pojazd marki M. o nr rej. (...) usunięty z drogi w trybie art. 130a ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym, któremu upłynął miesięczny okres przechowywania.

Dowód: powiadomienie z dnia 17 grudnia 2013 r., k. 15

Pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. (odebranym przez żonę M. Ś. (1) w dniu 10 kwietnia 2014 r.) D. R. (1) informowała M. Ś. (1) o możliwości odbioru pojazdu znajdującego się na parkingu (...) przy ul. (...) w W., przesyłając jednocześnie klucze przynależne do samochodu oraz dowód rejestracyjny pojazdu.

Dowód: korespondencja kierowana do M. Ś. (1) wraz z potwierdzeniem doręczenia k. 33-34.

Sąd dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego:

Powyższe ustalenia faktyczne, stanowiące podstawę wydanego rozstrzygnięcia, Sąd poczynił w oparciu o dowody z przedłożonych przez wnioskodawcę i uczestniczkę kserokopii dokumentów, które zostały powyżej wymienione.

Wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

W ocenie Sądu niespornym w sprawie było, że pomiędzy D. R. (2) a M. Ś. (1) została zawarta umowa kupna samochodu, jak również i to, że ostatecznie, D. R. (1) od niej skutecznie odstąpiła, co znajduje odzwierciedlenie w wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 19 sierpnia 2013 r.

Bezspornym w sprawie niniejszej było, że na podstawie art. 130a ust 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym została wydana dyspozycja nr (...) usunięcia pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) blokującego pas ruchu oraz, że samochód ten został w dniu 16 września 2013 r. odholowany na parking depozytowy.

Nadto wątpliwości Sądu nie budziło, że pismem z dnia 12 grudnia 2013 r. Straż Miejska m. st. W. powiadomiła D. R. (1) o odholowaniu ww. samochodu na parking strzeżony oraz, że wezwała ją do odebrania tego samochodu, a także że po prawomocnym zakończeniu sporu i po otrzymaniu tytułu wykonawczego, uczestniczka D. R. (1) poinformowała M. Ś. (1) o możliwości odbioru pojazdu ww. parkingu strzeżonego.

Z kolei spornym w sprawie - i to pomiędzy D. R. (1) a M. Ś. (1) - było to, czyją własność stanowił - na dzień 16 września 2013 r., tj. na chwilę wydania przez Straż Miejską dyspozycji odholowania pojazdu na parking strzeżony - samochód marki F. (...) nr rej. (...).

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek, zarówno wobec D. R. (1), jak i wobec M. Ś. (1), nie zasługiwał na uwzględnienie, jednakże z różnych przyczyn.

Na wstępie, Sąd wskazuje, że podstawę wniosku stanowił przepis art. 130a ust. 10, 10a, 10c i 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym (t. jedn. Dz. U. 2012, poz. 1137 ze zm.). Stosownie do jego treści, starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu. Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia. Przepisu ust. 10 nie stosuje się, gdy okoliczności wskazują, że nieodebranie pojazdu nastąpiło z przyczyn niezależnych od właściciela lub osoby uprawnionej.

W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Zgodnie zaś z § 3 ust. 1 pkt 2-3, ust. 2 oraz § 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 22 czerwca 2011 roku w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 143 poz. 846) na podmiocie, który wydał dyspozycję, po usunięciu pojazdu spoczywa obowiązek niezwłocznego powiadamia właściciela o skutkach nieodebrania pojazdu z parkingu w terminie określonym a art. 130a ust. 10 ww. ustawy. Powiadomienie powinno mieć formę pisemną, a wzór powiadomienia, stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, tak wobec D. R. (1), jak i wobec M. Ś. (1).

W szczególności, Sąd podzieli podniesiony przez D. R. (1) zarzut braku legitymacji biernej po jej stronie.

Otóż, jak wynika z załączonych do akt sprawy dokumentów, w dniu 05 grudnia 2010 r. pomiędzy M. Ś. (1) a (...) D. R. (1) została zawarta umowa sprzedaży pojazdu marki F. (...) nr rej. (...). Następnie, wobec wykrycia wad w ww. pojeździe uniemożliwiających jego użytkowanie, D. R. (1) odstąpiła od tej umowy, składając M. Ś. (1) stosowne oświadczenie woli, na co ten nie wyraził zgody. W tej sytuacji, D. R. (1) wystąpiła na drogę sądową, w konsekwencji czego, wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckiem uchylił nakaz zapłaty z dnia 25 marca 2011 r. wydany w sprawie I Nc 1804/10 i zasądził od pozwanego M. Ś. (1) na rzecz powódki D. R. (1) kwotę 9.560 zł, z jednoczesnym obowiązkiem zwrotu przez powódkę D. R. (1) na rzecz pozwanego M. Ś. (1) pojazdu F. (...) nr rej. (...). Od wyroku tego M. Ś. (1) wywiódł apelację, która jednakże wyrokiem z dnia 25 listopada 2013 r. została oddalona przez Sąd Okręgowy w Siedlcach. Dodać przy tym należy, że postanowieniem z dnia 07 marca 2014 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I C 882/12, Sąd Rejonowy nadał ww. wyrokom klauzulę wykonalności.

Mając powyższe na uwadze, uznać więc należy, że ostatecznie Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim uznał, że D. R. (1) skutecznie odstąpiła od ww. umowy z dnia 10 grudnia 2010 r.

Dla porządku, przypomnieć w tym miejscu należy, że stosownie do treści art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej. W realiach niniejszej sprawy oznacza to, że tutejszy Sąd był związany ww. orzeczeniem, a tym samym, że nie mógł badać kwestii skuteczności odstąpienia przez D. R. (1) od wspomnianej umowy, jako że ta kwestia prawna była przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w sprawie o sygn. I C 882/12.

Przypomnieć jednak wypada, że odstąpienie od sprzedaży rzeczy ruchomej na podstawie art. 491 § 1 oraz art. 560 § 2 k.c. powoduje przejście własności tej rzeczy z powrotem na zbywcę (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 maja 2004 r., II CK 264/03, LEX 174167; uchwała SN z dnia 27 lutego 2003 r. III CZP 80/02, LEX 74794; wyrok SN z dnia 22 stycznia 2002 r., V CKN 660/00, OSP 2003, nr 1, poz. 2, i in.). Przy tym podkreślić należy, że odstąpienie od umowy sprzedaży rzeczy oznaczonej co do tożsamości powoduje ex tunc powrót własności rzeczy do zbywcy. Na gruncie niniejszej sprawy oznacza to, że właścicielem spornego samochodu, nieprzerwanie, przez cały czas, był M. Ś. (1), jako, że wspomniane powyżej orzeczenie Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim, sankcjonujące odstąpienie przez D. R. (2) od umowy sprzedaży z dnia 05 grudnia 2010 r. spowodowało „upadek” tej umowy, który polega na tym, że własność rzeczy sprzedanej powróciła automatycznie - z mocą wsteczną - do sprzedawcy.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić więc należy, że tak w chwili wydania przez Straż Miejską m. st. W. dyspozycji odholowania pojazdu (16 września 2013 r.), jak i w chwili przesłania do D. R. (1) informacji o odholowaniu spornego samochodu na parking strzeżony oraz wezwania jej do odebrania tego samochodu (19 grudnia 2012 r. - data odebrania przez nią przesyłki), nie była ona właścicielem F. (...) nr rej. (...).

Dodać przy tym należy, że D. R. (1) nie była także osobą uprawnioną do odebrania tego pojazdu, jako że nie posiadała stosownego zezwolenia w tym zakresie od właściciela pojazdu.

Z tych też względów, wniosek wobec D. R. (1) podlegał oddaleniu, o czym orzeczono, jak w punkcie 1. postanowienia.

Również wobec M. Ś. (1) - właściciela pojazdu - nie zasługiwał na uwzględnienie.

Z przywołanych na wstępie przepisów wynika, że przesłanką uwzględnienia wniosku jest przesłanie właścicielowi odholowanego pojazdu powiadomienia, o którym mowa w art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz w § 3 ust. 1 pkt 2-3, ust. 2 oraz § 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie usuwania pojazdów.

Tymczasem w realiach niniejszej sprawy wnioskodawca w ogóle nie wykazał, aby takie powiadomienie - i to w formie pisemnej - zostało skierowane do M. Ś. (1). W szczególności w aktach sprawy brak jest takiego powiadomienia skierowanego do tego konkretnego uczestnika oraz potwierdzenia doręczenia takiego powiadomienia.

Nie można wobec powyższego przyjąć, że uczestnik M. Ś. (1) został poinformowany o skutkach nieodebrania pojazdu.

Wobec tego, że prawidłowe powiadomienie właściciela lub osoby uprawnionej do odebrania pojazdu stanowi jeden z warunków, od spełnienia którego uzależnione jest wystąpienie z wnioskiem o orzeczenie przepadku, nie przedstawienie dowodu doręczenia ww. powiadomienia skutkowało oddaleniem wniosku.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 2. sentencji orzeczenia.

Rozstrzygnięcie o kosztach, zawarte w pkt 3. i 4. postanowienia, Sąd wydał w oparciu o art. 520 § 2 k.p.c.

Zauważyć bowiem należy, że interesy wnioskodawcy i uczestniczki D. R. (1) były sprzeczne. Ostatecznie zaś, wniosek co do D. R. (1) został oddalony.

Z kolei, jakkolwiek M. Ś. (1) przyłączył się do wniosku Miasta S. W. - Zarządu Dróg Miejskich, to jednak wniosek ten nie został uwzględniony, zaś sam wnioskodawca, pomimo przesłania mu postanowienia Sądu z dnia 12 września 2014 r. o wezwaniu do udziału w sprawie M. Ś. (1) i przesłania odpowiedzi na wniosek D. R. (1) wraz z wszystkimi załącznikami, nie wykazał zainteresowania sprawą.

Z tych względów, Sąd uznał, że obojgu uczestnikom należy się zwrot kosztów postępowania przez nich poniesionych. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie procesjonalnych pełnomocników ich reprezentujących w kwocie po 120,00 zł, stosownie - odpowiednio - do: § 11 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. jedn. Dz. U. 2013, poz. 461) - w zakresie D. R. (1), i do § 10 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. jedn. Dz. U. 2013, poz. 490) - zakresie dotyczącym M. Ś. (1).

SSR Monika Borowska

ZARZĄDZENIE

1. odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem proszę przesłać pełnomocnikowi uczestnika M. Ś.

SSR Monika Borowska

30.01.2015 r.