Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Magdalena Kostro-Wesołowska (spr.)

Sędziowie: SA Krystyna Sitkowska

SO del. Renata Szelhaus

Protokolant: sekr. sądowy Marta Brzezińska

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2013 r. w Warszawie

sprawy B. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o emeryturę

na skutek apelacji B. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. akt XIV U 2560/11

zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 28 września 2011 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje B. W. prawo do emerytury poczynając od dnia 26 lipca 2011 r.

/-/ K. S. /-/ M. K.-W. /-/ R. S.

Sygn. akt III AUa 343/12

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni B. W. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 28 września 2011 r. odmawiającej jej prawa do emerytury wobec niespełnienia przesłanki posiadania na dzień 1 stycznia 1999 r. 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 30 listopada 2011 r. odwołanie oddalił. Ustalił, że wnioskodawczyni (ur. (...)) w dniu 22 czerwca 2011 r. złożyła wniosek o emeryturę, której przyznania zaskarżoną decyzją organ rentowy jej odmówił ze względu na wykazanie 14 lat, 11 miesięcy i 28 dni pracy w szczególnych warunkach zamiast wymaganych 15 lat takiej pracy. Odwołując się od tej decyzji wnioskodawczyni podniosła, że do wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach brakuje jej jedynie 2 dni, dlatego że wyłączone zostały okresy zwolnień lekarskich z tytułu opieki nad dziećmi. Sąd Okręgowy wskazał, że wnioskodawczyni nie kwestionuje więc okoliczności niespełnienia przesłanki posiadania 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Sąd podniósł również, że organ rentowy zarzucił, iż „wnioskodawczyni nadal pracuje”. Uznając, iż okolicznością niekwestionowaną jest, iż wnioskodawczyni pracowała w chwili wydania zaskarżonej decyzji i nadal pracuje, Sąd Okręgowy przyjął, że wobec nierozwiązania stosunku pracy wnioskodawczyni prawo do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie przysługuje. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożyła wnioskodawczyni. Apelująca zaskarżyła wyrok w całości i wniosła o uznanie, że spełniła warunek posiadania 15 lat pracy w szczególnych warunkach, skoro całe swoje życie zawodowe (ponad 34 lata) pracowała w takich warunkach. Podniosła też, że w momencie składania wniosku o emeryturę „miała rozwiązany stosunek pracy z aktualnymi dwoma pracodawcami”. Wniosła o przyznanie jej prawa do dochodzonej emerytury. Sąd Apelacyjny ustalił, co następuje. Z akt rentowych wnioskodawczyni (ur. (...)) wynika, że w dniu 22 czerwca 2011 r. za pośrednictwem pracodawcy złożyła ona wniosek o emeryturę. We wniosku tym zawarła oświadczenie, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i pozostaje nadal w stosunku pracy z Centrum (...) w W. oraz z (...) Publicznym (...) w W., a rozwiązanie stosunków pracy nastąpi 25 lipca 2011 r. W dniu 25 lipca 2011 r. wnioskodawczyni złożyła do akt rentowych świadectwo pracy wydane w tym dniu przez Centrum (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w W.. Ze świadectwa tego wynika, że wnioskodawczyni była zatrudniona w okresie od 1 lipca 1978 r. do 25 lipca 2011 r., a stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron w związku z przejściem na emeryturę. Wraz ze świadectwem pracy wnioskodawczyni złożyła umowę o pracę z dnia 1 lipca 2011 r. zawartą na czas nieokreślony z (...) Publicznym (...) w W. oraz świadectwo pracy wystawione przez tego pracodawcę za okres pracy od 1 kwietnia 2009 r. do 25 lipca 2011 r. W aktach rentowych znajduje się także dokument wyrejestrowania wnioskodawczyni z ubezpieczeń od dnia 26 lipca 2011 r. przez (...). Na rozprawie przed Sądem Okręgowym wnioskodawczyni potwierdziła, że rozwiązała umowę o pracę z Centrum (...) z dniem 25 lipca 2011 r. Podała również, że z dniem 1 sierpnia 2011 r. „na nowo zatrudniła się w tej samej firmie i pracuje tam do dnia dzisiejszego na podstawie umowy na czas nieokreślony”. Okazała odpis zawartej 29 lipca 2011 r. umowy o pracę z datą podjęcia pracy 1 sierpnia 2011 r. i aneks do tej umowy z 14 listopada 2011 r. przekształcający umowę o pracę z umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony. Na podstawie oświadczenia wnioskodawczyni i okazanych dokumentów Sąd Okręgowy przyjął, że w chwili wydania zaskarżonej decyzji i nadal wnioskodawczyni pozostaje w stosunku pracy, co, zdaniem tego Sądu, oznacza niespełnienie warunku rozwiązania stosunku pracy. Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik wnioskodawczyni oświadczył, że w dacie złożenia wniosku o emeryturę wnioskodawczyni pozostawała w dwóch stosunkach pracy, których rozwiązanie nastąpiło 25 lipca 2011 r. Od 1 sierpnia 2011 r. wnioskodawczyni ponownie podjęła pracę w (...). Sąd Apelacyjny uznał, że w sprawie zachodzi konieczność uzupełnienia materiału dowodowego, dlatego przeprowadził dowód z dokumentów z akt osobowych wnioskodawczyni prowadzonych przez Centrum (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w W. oraz (...) Publiczny (...) w W.. Wynika z nich, że stosunek pracy z (...) Publicznym (...) ustał 25 lipca 2011 r. Z tym samym dniem ustał też stosunek pracy łączący wnioskodawczynię z Centrum (...) i została ona wyrejestrowana z ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego od 26 lipca 2011 r. Na żądanie Sądu Apelacyjnego do akt sprawy złożono również kopię umowy o pracę zawartej przez wnioskodawczynię z (...) w dniu 29 lipca 2011 r. na czas określony od 1 sierpnia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r., która aneksem z 14 listopada 2011 r. została przekształcona w umowę o pracę na czas nieokreślony (k-52-54 a. s.). W świetle powyższego nie jest wątpliwe, że w dniu złożenia wniosku o emeryturę ubezpieczona pozostawała w zatrudnieniu o charakterze pracowniczym. Oba łączące ją stosunki pracy uległy rozwiązaniu z dniem 25 lipca 2011 r. Następnie od 1 sierpnia 2011 r. ubezpieczona pozostaje w stosunku pracy z Centrum (...). Prawidłowe jest więc ustalenie Sądu Okręgowego, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji ubezpieczona była pracownikiem. Jeśli chodzi o okres pracy w szczególnych warunkach, to organ rentowy sporządził szczegółowy wykaz okresów takiej pracy uwzględnionych przy wydawaniu zaskarżonej decyzji (pismo procesowe z dnia 2 lipca 2012 r. k-33 a.s.). Łącznie organ rentowy uwzględnił 14 lat, 11 miesięcy i 28 dni takiej pracy pomijając urlopy wychowawcze i zwolnienia lekarskie z tej przyczyny, że nie są uwzględniane okresy niewykonywania pracy, za które pracownik po dniu 14 listopada 1991 r. otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Uwzględnieniu, jak argumentował organ rentowy nie podlegają również urlopy wychowawcze. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, ponieważ, w ocenie Sądu Apelacyjnego, spełnione zostały przez ubezpieczoną wszystkie warunki nabycia prawa do dochodzonej emerytury.

Przepis art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r. nr 153, poz. 1227 ze zm.) dotyczy ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy w dniu wejścia tej ustawy w życie (tj. na dzień 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. co najmniej 20 lat dla kobiet.

Takim ubezpieczonym przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (w stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2013 r.). Warunki te winny być spełnione łącznie. Sąd Apelacyjny podziela utrwalony już w judykaturze pogląd, że art. 184 stanowi samodzielną podstawę do nabycia prawa do emerytury. Zasady uzyskania emerytury w obniżonym wieku zostały w nim bowiem uregulowane w sposób wyczerpujący, zaś odwołanie do art. 32, 33, 39, 40 odnosi się tylko do wieku emerytalnego określonego w tych przepisach, bez odwoływania się do pozostałych wymogów związanych z tym wiekiem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2007 r., I UK 62/07, OSNP 2008/17-18/269, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2007 r., II UZP 14/06, OSNP 2007/13-14/199). Sąd Najwyższy w powołanych orzeczeniach przyjął, iż art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach ustanawia odrębną, od wymienionej w art. 32 tej ustawy, kategorię ubezpieczonych i znajduje zastosowanie do innych stanów faktycznych niż określone w art. 32 ust. 1 i art. 46 ust. 1 ustawy. Tak więc przesłankami nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy jest osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 r. tzw. warunków stażowych, do których należą: okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 20 lat dla kobiet oraz okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet (pkt 1). Konsekwencją odesłania do przepisów dotychczasowych, zawartego w art. 184 ust. 1 pkt 1, jest stosowanie wprost przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 rozporządzenia, za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie nie jest charakter wykonywanej przez wnioskodawczynię pracy, która to praca jest niewątpliwie zaliczana do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, zgodnie z wykazem A, dział XIV, pkt 4, stanowiącym załącznik do rozporządzenia i potwierdzona została świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym przez pracodawcę ( Centrum (...)), a kwestia, czy okresy niewykonywania pracy, za które wnioskodawczyni otrzymała pomiędzy 15 listopada 1991 r. a 31 grudnia 1998 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (51 dni) można zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach, których zaliczenie z kolei skutkuje spełnieniem przez wnioskodawczynię wymaganej przesłanki posiadania 15 - letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Stosownie do § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Pojęcia, którymi posługuje się ten przepis: „wykonywał prace” oraz „ma wymagany okres zatrudnienia” nie są równoznaczne. Na różnice między tymi określeniami zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 listopada 2003 r., III UZP 10/03 (OSNP 2004/5/87), stwierdzając iż do okresu pracy w szczególnych warunkach, o jakich mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia, wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania tego stosunku pracy, przypadające po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zm.). W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy podniósł, iż użyte w § 4 ust. 1 pojęcia: pracownik, stosunek pracy czy zatrudnienie nie mogą być interpretowane na użytek prawa ubezpieczeń społecznych inaczej niż interpretuje je akt prawny określający prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, tj. Kodeks pracy. W myśl art. 2 Kodeksu pracy, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę, zaś stosunek pracy został zdefiniowany jako zobowiązanie pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym, a pracodawcy - do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem, przy czym zatrudnienie w takich warunkach jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy (art. 22 § 1 i 1 ¹ k.p.). Pogląd ten wzmacnia treść art. 6 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.). W art. 6 ust. 1 pkt 1 wyrażona została reguła, że obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są: pracownikami, natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Sformułowania te oznaczają odpowiednio pracownika i stosunek pracy według wskazań Kodeksu pracy. Sąd Najwyższy dodatkowo podniósł, że z samego tytułu omawianego rozporządzenia - (...) „pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze” - wynika, iż jego regulacja dotyczy takich właśnie pracowników, a więc pozostających w zatrudnieniu w ramach stosunku pracy. Ma to i taki skutek, że do takiego okresu pracy wlicza się także okres corocznego, płatnego urlopu wypoczynkowego, będącego niezbywalnym prawem pracownika, mimo że w takim okresie praca rozumiana jako faktyczne wykonywanie określonych czynności nie ma miejsca. W świetle powyższego nie może zatem być wątpliwe, że do okresu zatrudnienia wnioskodawczyni w szczególnych warunkach winny być zaliczone okresy pobierania przez nią wynagrodzenia lub świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przypadające po dniu 14 listopada 1991 r. a przed 1 stycznia 1999 r., nieuwzględnione w przedstawionym przez organ rentowy wykazie. Oznacza to, że wnioskodawczyni spełniła warunki stażowe, skoro według wyliczeń organu rentowego zabrakło jej 2 dni do stażu pracy w szczególnych warunkach. Spełnienie warunku posiadania na dzień 1 stycznia 1999 r. okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze co najmniej 20 lat nie było kwestionowane. Organ rentowy uznał, iż wnioskodawczyni wykazała staż ubezpieczeniowy w wymiarze 21 lat, 4 miesięcy i 26 dni.

W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie znajduje zastosowania art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach, obowiązujący od dnia 1 lipca 2004 r., jeśli bowiem przepis art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach odsyła do art. 32 tej ustawy jedynie w zakresie przewidzianego w nim wieku emerytalnego, to przepis art. 32 ust. 1a pkt 1 nie ma zastosowania do ubezpieczonych ubiegających się o przyznanie emerytury na podstawie przepisu przejściowego, jakim jest art. 184. Przepis art. 32 ust. 1a wprowadził ograniczenia przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze polegające na tym, iż nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Ograniczenia te jednak nie mają zastosowania w sytuacji wykazania na dzień 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Taki też pogląd prezentowany jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn.. akt II UK 313/09 (OSNP 2011/19-20/260) Sąd ten stwierdził, iż osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 r. okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach, wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy obowiązujących od 1 lipca 2004 r. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lipca 2011 w sprawie I UK 12/11, LEX nr 989126. Sąd Apelacyjny za szczególnie istotny uważa wywód dokonany przez Sąd Najwyższy w wyroku z 13 lipca 2011 r.: „W przepisie tym (art. 184) ustawodawca utrwalił sytuację osób, które w dniu wejścia w życie ustawy wypełniły warunki stażu szczególnego i ogólnego i zadeklarował ich przyszłe prawo do emerytury w wieku wcześniejszym; przez wydanie tego przepisu nastąpił stan związania, tj. zobowiązania się przez Państwo do powstrzymania się od jakiejkolwiek ingerencji w istniejące prawo tymczasowe. Wobec tego przewidziana w ustawie ekspektatywa prawa do emerytury nie mogła wygasnąć na skutek nowej regulacji ustalania stażu zatrudnienia. Gwarancji przyszłego prawa do emerytury złożonej wobec osób, o których mowa w art. 184 wskazanej ustawy, ustawodawca nie mógł już naruszyć przez ustalenie innego sposobu wyliczenia ich stażu ubezpieczenia. Stąd ocena, że wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 tej ustawy okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r.”.

W odniesieniu natomiast do warunku rozwiązania stosunku pracy, to, wbrew twierdzeniom Sądu Okręgowego, w ocenie Sądu Apelacyjnego został on spełniony.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach prawo do świadczeń w niej określonych powstaje z dniem spełniania wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Oznacza to, że w dniu rozwiązania stosunku pracy w przypadku spełniania pozostałych warunków określonych art. 184 ustawy o emeryturach i rentach, ubezpieczony spełnia warunki do nabycia prawa do emerytury.

W stanie faktycznym sprawy wnioskodawczyni w dacie złożenia wniosku o emeryturę pozostawała w stosunku pracy. Jednakże oba łączące ją stosunki pracy zostały rozwiązane z dniem 25 lipca 2011 r., a więc w toku postępowania przed organem rentowym. Zatem, w jej przypadku, doszło do rozwiązania stosunków pracy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, okoliczność, że po rozwiązaniu stosunków pracy wnioskodawczyni podjęła pracę na podstawie kolejnego stosunku pracy od dnia 1 sierpnia 2011 r., nie wpływa na możliwość nabycia przez nią uprawnień emerytalnych na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach, w sytuacji spełnienia pozostałych warunków koniecznych do jej nabycia.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2009 r., sygn. akt I UK 16/09 (LEX nr 519956), z którego tezy wynika, iż okoliczność, że po rozwiązaniu stosunku pracy, za to w dacie złożenia wniosku o emeryturę wnioskodawca wykonuje pracę nauczyciela na podstawie kolejnego stosunku pracy, nie wpływa na możliwość nabycia przez niego uprawnień emerytalnych na podstawie art. 88 ust. 1 ustawy z 1982 r. - Karta Nauczyciela. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, powyższy pogląd zachowuje swoją aktualność również w odniesieniu do emerytury określonej art. 184 ustawy o emeryturach i rentach, gdyż warunkiem konstrukcyjnym prawa do tego świadczenia jest rozwiązanie stosunku pracy (w stanie prawnym obowiązującym do dnia 1 stycznia 2013r.). Z tych wszystkich względów uznając apelację za uzasadnioną, skoro wszystkie warunki nabycia prawa do emerytury po myśli art. 184 ustawy o emeryturach i rentach zostały spełnione – wiek 55 lat wnioskodawczyni ukończyła 18 lipca 2011 r., Sąd Apelacyjny z mocy art. 386 § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji przyznając wnioskodawczyni emeryturę od dnia spełnienia warunków nabycia prawa do świadczenia (26 lipca 2011 r.), o które się ubiegała, zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy.

Sędziowie PRZEWODNICZĄCY

K. M. K. - W.

R. S.