Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku D. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o emeryturę górniczą

na skutek odwołania D. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 8 grudnia 2014 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 326/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 grudnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 z późniejszymi zmianami) odmówił D. M. przyznania prawa do emerytury górniczej wskazując, że nie spełnił on warunków do jej uzyskania, ponieważ udokumentował jedynie 9 lat, 19 dni pracy górniczej wraz z okresami pracy w wymiarze półtorakrotnym, w tym 7 lat, 29 dni pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1. Ubezpieczonemu nie zaliczono do stażu pracy w wymiarze półtorakrotnym ani do pracy górniczej okresu od dnia 14 listopada 1986 roku do dnia 18 października 1989 roku oraz od dnia 12 lutego 1990 roku do dnia 230 kwietnia 2007 roku, ponieważ stanowiska mechanika, mechanika napraw pojazdów i sprzętu technologicznego oraz mechanik napraw samochodowego sprzętu technologicznego na odkrywce nie figurują w zał. nr 2 i nr 3 do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku. Powyższą decyzję zaskarżył wnioskodawca w dniu 8 stycznia 2015 roku i wniósł o jej zmianę poprzez uwzględnienie spornego okresu jako pracy górniczej zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym i przyznanie prawa do emerytury górniczej. Wnioskodawca podał, iż w spornych okresach zajmował się naprawą oraz konserwacją ładowarek, spycharek i koparek jednonaczyniowych. Wszystkie prace wykonywał bezpośrednio na przodku, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2015 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach w sprawie VIII U 149/15 uznał się niewłaściwym do rozpoznania sprawy z odwołania D. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. i przekazał ją do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Tryb. Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zgodnie z właściwością miejscową i rzeczową.

Na rozprawie pełnomocnik wnioskodawcy podtrzymał stanowisko w sprawie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił co następuje :

Wnioskodawca D. M. urodzony w dniu (...) 1964 roku, w dniu
7 października 2014 roku wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury górniczej. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Organ rentowy w decyzji z dnia 8 grudnia 2014 roku zaliczył wnioskodawcy do pracy górniczej wraz z okresami pracy równorzędnej okres 9 lat i 19 dni, w tym 7 lat i 29 dni pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w wymiarze w wymiarze półtorakrotnym ani do pracy górniczej okresu od dnia 14 listopada 1986 roku do dnia 18 października 1989 roku oraz od dnia 12 lutego 1990 roku do dnia 230 kwietnia 2007 roku, ponieważ stanowiska mechanika, mechanika napraw pojazdów i sprzętu technologicznego oraz mechanik napraw samochodowego sprzętu technologicznego na odkrywce nie figurują w zał. nr 2 i nr 3 do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku. Organ rentowy zaliczył do pracy górniczej w wymiarze półtoraktronym okres od dnia 1 maja 2005 roku do dnia 25 września 2014 roku.

(dowód: decyzja z dnia 8.12.2014 roku k. 35 akt emerytalnych; odpowiedź na odwołanie k. 25-25v; wykaz k. 35 akt emerytalnych; pismo k. 52; pismo k. 76)

D. M. od dnia 2 lipca 1982 roku do nadal jest zatrudniony w (...) z siedzibą w R. na podstawie umowy o pracę.

Wnioskodawca został przyjęty do pracy w (...) B. w B. na stanowisko ślusarz – mechanik maszyn budowlanych na okres nieokreślony od dnia 2 lipca 1982 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na oddział (...).

Od dnia 23 października 1984 roku do dnia 16 października 1986 roku w zatrudnieniu wnioskodawcy nastąpiła przerwa w związku z odbywaniem zasadniczej służby wojskowej.

Wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym w okresie od dnia 17 października 1986 roku do dnia 13 listopada 1986 roku.

W dniu 14 listopada 1986 roku wnioskodawca został po powrocie z wojska zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na oddział (...) na stanowisko mechanika.

Wnioskodawca został wówczas skierowany na badania lekarskie i badania psychologiczne w celu wydania orzeczenia o zdolności do podjęcia pracy na stanowisku mechanika – operatora maszyn budowlanych.

W angażach pracodawca wskazywał jako stanowiska pracy wnioskodawcy – mechanik, mechanik maszyn budowlanych, mechanik napraw pojazdów i sprzętu technologicznego na wydziale (...).

Od dnia 19 października 1989 roku do dnia 2 lutego 1990 roku wnioskodawca przebywał na kontrakcie w Czechosłowacji.

Od dnia 17 listopada 2006 roku zmieniono nazwę zajmowanego przez wnioskodawcę stanowiska na stanowisko mechanika napraw samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce.

Od dnia 1 maja 2007 roku zmieniono nazwę zajmowanego przez wnioskodawcę stanowiska na stanowisko mechanika maszyn i urządzeń górniczych w przodku.

(dowód: orzeczenie k. 4 w aktach osobowych część A; badania lekarskie k. 3 w aktach osobowych część A; umowa o pracę z dnia 2.07.1982 roku k. 1 w aktach osobowych część B; oświadczenie k. 3 w aktach osobowych część B; karta obiegowa k. 4 w aktach osobowych część B; angaże k. 5 w aktach osobowych część B; zawiadomienie o rozwiązaniu stosunku pracy k. 6 w aktach osobowych część B; karta kandydata do pracy po powrocie z wojska k. 7 w aktach osobowych część B; skierowanie do lekarza k. 9 w aktach osobowych część B; orzeczenia psychologiczne k. 8, k. 24 w aktach osobowych część B; umowa o pracę z dnia 14.11.1986 roku k. 10 w aktach osobowych część B; oświadczenie k. 12, k. 14 w aktach osobowych część B; karta obiegowa k. 13 w aktach osobowych część B; angaże k. 15-17, k. 22, k. 23, k. 25-26, k, 28, k. 30, k. 32, k. 35, k. 37-38, k. 40, k. 45, k.48, k. 53-54, k. 55 w aktach osobowych część B; karta obiegowa k. 19, k. 21 w aktach osobowych część B; zaświadczenie k. 20 w aktach osobowych część B; zaświadczenie z dnia 24.10.2002 roku w aktach osobowych część B; wyciąg z książeczki wojskowej w aktach osobowych; wniosek k. 51 w aktach osobowych część B; zgłoszenie wykonywania pracy górniczej z dnia 24.04.2007 roku k. 54 w aktach osobowych część B; wniosek k. 56 w aktach osobowych część B;; porozumienie k. 57 w aktach osobowych część B)

Wnioskodawca w spornym okresie zatrudnienia od dnia 14 listopada 1986 roku po powrocie z wojska pracował na oddziale (...). Jest to wydział eksploatacji sprzętu technologicznego.

Wnioskodawca pracował jako mechanik w brygadzie remontowej. Zajmował się naprawą wyłącznie maszyn pomocniczych, tj. koparek jednonaczyniowych i spycharek. Koparki jednonaczyniowe pracowały we wkopie w odległości około 50 metrów od koparki wielonaczyniowej w obrębie układu (...) oraz na terenie odkrywki. Koparki jednonaczyniowe wykonywały prace pomocnicze np. kopały rowy odwodnieniowe, rząpie. Spycharki wyrównywały teren, aby koparki wielonaczyniowe mogły się przemieszczać. W razie zgłoszenia awarii brygada wyjeżdżała w teren i dokonywała napraw koparek jednonaczyniowych i spycharek. Były to naprawy mechaniczne, elektryczne lub hydrauliczne. Były to naprawy drobne – bieżące naprawy, wymiana kół, przewodów, siłowników, rozdzielaczy. W przypadku dużych awarii maszyny były transportowane do warsztatu. Wnioskodawca nie zajmował się konserwacją czy przeglądami, tylko naprawami koparek jednonaczyniowych i spycharek. Nie naprawiał ładowarek ani samochodów. Nie pracował w warsztacie. Najczęściej wykonywał naprawy koparek jednonaczyniowych i spycharek w obrębie układu (...), zdarzało się również że naprawiał koparki jednonaczyniowe na terenie całej odkrywki. D. M. na oddziale (...) w całym okresie zatrudnienia na tym oddziale wykonywał te same prace, mimo różnic w nazwach jego stanowiska pracy.

Wnioskodawca wykonywał pracę na jednej zmianie, nie należał do brygady stykowej, nie otrzymywał dodatku stykowego. Prace wykonywał codziennie, w pełnym wymiarze czasu pracy, nie był kierowany do innych prac.

(dowód: zeznania świadka M. R. k71v-72; zeznania świadka I. S. k.72-72v; zeznania świadka S. S. k. 72v-73; zeznania wnioskodawcy k. 73-73v)

Powołana przez pracodawcę wnioskodawcy Komisja Weryfikacyjna na posiedzeniu w dniu 20 listopada 2007 roku w oparciu o dokumenty i zeznania świadków określiła, że D. M.:

- w okresie od dnia 14 listopada 1986 roku do dnia 18 października 1989 roku pracował stale przez 778 dniówek jako rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonując prace mechaniczne, tj. na stanowisku wymienionym w dziale III pkt 7 załącznika 3 Rozporządzenia;

- w okresie od dnia oraz od dnia 12 lutego 1990 roku do dnia 30 kwietnia 2007 roku pracował stale przez (...) dniówek jako rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonując prace mechaniczne, tj. na stanowisku wymienionym w dziale III pkt 7 załącznika 3 Rozporządzenia.

(dowód: protokół z posiedzenia z załącznikami – wykazem dniówek w aktach osobowych część C)

W dniu 25 września 2014 roku (...) z siedzibą w R. wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy, w którym wskazał, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę górniczą:

- w okresie od dnia 14 listopada 1986 roku do dnia 18 października 1989 roku pracował stale przez 778 dniówek jako rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonując prace mechaniczne, tj. na stanowisku wymienionym w dziale III pkt 7 załącznika 3 Rozporządzenia;

- w okresie od dnia oraz od dnia 12 lutego 1990 roku do dnia 30 kwietnia 2007 roku pracował stale przez (...) dniówek jako rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach i zwałowarkach wykonując prace mechaniczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn i urządzeń, tj. na stanowisku wymienionym w dziale III pkt 7 załącznika 3 Rozporządzenia.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy górniczej w aktach osobowych część C)

Pracodawca w charakterystyce stanowiska pracy wnioskodawcy wskazał, iż prace naprawcze i obsługowe maszyn wykonywane przez mechaników maszyn i urządzeń górniczych w przodu prowadzone są na terenie całej odkrywki i zwałowiska pola B. i S.. Obejmują wszelkiego rodzaju naprawy doraźne elektryczne, mechaniczne i obsługowe sprzętu technologicznego (koparek jednonaczyniowych, spycharek i ładowarek jednonaczyniowych) pozwalające na ich utrzymanie w sprawności.

(dowód: pismo k.49)

Wnioskodawca w okresie zatrudnienia posiada okresy nieskładkowe - zasiłki chorobowe we wskazanych przez pracodawcę okresach.

(dowód: zestawienie dni nieskładkowych w aktach osobowych część C)

Sąd Okręgowy

dokonał następującej oceny dowodów i zważył co następuje :

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przesłanki nabycia prawa do emerytury górniczej określa ustawa z dnia
17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 z późniejszymi zmianami).

Zgodnie z art. 50 a ust 1 i 2 ustawy górnicza emerytura przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) ukończył 55 lat życia;

2) ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej
co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1;

3) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wiek emerytalny wymagany od pracowników: kobiet mających co najmniej
20 lat, a mężczyzn co najmniej 25 lat pracy górniczej i równorzędnej, w tym
co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wynosi 50 lat.

Po myśli art. 50 b w/w ustawy przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej uwzględnia się okresy pracy górniczej i pracy równorzędnej z pracą górniczą, będące okresami składkowymi lub nieskładkowymi w rozumieniu ustawy, z tym że okresy pracy górniczej i pracy równorzędnej z pracą górniczą uwzględnia się, jeżeli praca
ta wykonywana była co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy.

Z kolei zgodnie z art. 50 c ust. 1 pkt 4 za pracę górniczą uważa się zatrudnienie na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, a także w kopalniach otworowych siarki oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń siarki i węgla brunatnego, na stanowiskach określonych w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa.

Zgodnie z treścią pkt 32 Załącznika nr 2 do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz.U. z 1995 roku, Nr 2, poz. 8 ) zawierającego wykaz stanowisk pracy, na których zatrudnienie na odkrywce w kopalniach węgla brunatnego oraz przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń węgla brunatnego uważa się za pracę górniczą takimi stanowiskami są: rzemieślnicy i inni robotnicy zatrudnieni na stale na odkrywce przy wykonywaniu bieżących robót montażowych, konserwacyjnych i remontowych: ślusarze, spawacze, elektrycy , mechanicy, monterzy, wulkanizatorzy, automatycy, cieśle; natomiast w załączniku nr 2 pod poz. 11 wymieniono stanowiska pracy mechanika maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce oraz mechanika zatrudnionego w stałej grupie remontowej.

Natomiast stosownie do treści pkt 7 dział III Załącznika nr 3 ww. Rozporządzenia zawierającego wykaz stanowisk pracy, na których okresu w kopalniach węgla brunatnego zalicza się w wymiarze półtorakrotnym osobą spełniającą warunki do uznania jej pracy za pracę górniczą w wymiarze półtorakrotnym jest: rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach i zwałowarkach, wykonujący prace górnicze, mechaniczne, elektryczne i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn i urządzeń.

Należy tym miejscu jednocześnie z całą mocą podkreślić, iż zgodnie z art. 50d ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej półtorakrotnemu przeliczeniu podlegają tylko okresy pracy górniczej wykonywanej "w przodkach bezpośrednio przy urabianiu i ładowaniu urobku oraz przy innych pracach przodkowych, przy montażu, likwidacji i transporcie obudów, maszyn urabiających, ładujących i transportujących w przodkach oraz przy głębieniu szybów i robotach szybowych".

Wykaz stanowisk pracy wykonywanej w przodkach uwzględnianej w rozmiarze półtorakrotnym, powinno ustalić rozporządzenie wydane na podstawie delegacji ustawowej z art. 50d ust. 3. Ponieważ rozporządzenie takie nie zostało wydane, obowiązuje nadal (z mocy art. 194 wskazanej ustawy) wykaz stanowisk zawarty w załączniku nr 2 i 3 do ww.rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz. U. z 1995 roku Nr 2, poz. 8), wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 i art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 1 lutego 1983 roku o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (tekst jedn.: Dz. U. z 1995 roku, Nr 30, poz. 154).

Z zestawienia powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że nie każda praca wykonywana na odkrywce, może być zaliczona do pracy górniczej. Z przepisów wynika również, że nie każda praca górnicza, nawet wykonywana w obrębie przodków eksploatacyjnych na stanowiskach określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, może być kwalifikowana jako zaliczana w wymiarze półtorakrotnym. Wykładnia przepisów załącznika nr 3 do ww. rozporządzenia dokonywana w oderwaniu od unormowania ustawowego prowadziłaby do sytuacji, w której każdą pracę górnika kopalni odkrywkowej wykonywaną na terenie wyrobiska należałoby uwzględniać w takim korzystnym wymiarze. Tymczasem przeczy temu jednoznacznie treść ww. przepisów.

Z treści załącznika nr 3 do ww. rozporządzenia z dnia 23 grudnia 1994 roku wynika bowiem, iż w wymiarze półtorakrotnym mogą być uznane tylko czynności wykonywane przez górnika, które zostały wskazane w tym załączniku i na wskazanych tam stanowiskach oraz jednocześnie tylko takie, które spełniają warunki przepisu art. 50 d ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. bezpośrednio są związane z robotami prowadzonymi w przodkach przy urabianiu i ładowaniu urobku oraz przy montażu, likwidacji i transporcie obudów, maszyn urabiających, ładujących i transportujących w przodkach oraz inne prace przodkowe, a zatem takie, które należy wiązać z bezpośrednim i zasadniczym procesem produkcyjnym zakładu górniczego polegającym na urobku i wydobywaniu kopalin. Chodzi wyłącznie o czynności stanowiące element ciągu technologicznego bezpośrednio związany z procesem wydobycia węgla. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2010 roku, I UK 236/09; z dnia 22 kwietnia 2011 roku, I UK 360/10; z dnia 16 czerwca 2011 roku, IUK 381/10; 4 kwietnia 2012 roku, I UK 440/11; z dnia 28 kwietnia 2010 roku, I UK 339/09; opubl LEX).

Jednocześnie nie budzi wątpliwości, iż oceniając czy ubezpieczony wykonywał pracę górniczą czy to zwykłą czy kwalifikowaną, nie można skupić się wyłącznie na nazwie zajmowanego przez niego stanowiska pracy, ale należy zbadać jakie czynności wykonywał on w okresie poddanym badaniu. Tym samym nie ma również decydującego znaczenia dokonana przez pracodawcę kwalifikacja zajmowanego przez konkretnego pracownika stanowiska, jak i ewentualna zmiana tej kwalifikacji na podstawie protokołu komisji weryfikacyjnej. O uznaniu bowiem pracy za pracę górniczą w rozumieniu omawianych przepisów nie decyduje treść wymienionych dokumentów, ale charakter czynności faktycznie wykonywanych przez pracownika. ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 1998 roku, II UKN 570/97, LEX; z dnia 22 marca 2001 roku, II UKN 263/00,LEX).

Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 kwietnia 2010 roku (I UK 339/09, LEX) Zasady nabywania prawa do emerytur górniczych odbiegają od zasad obowiązujących powszechnie, co wynika z charakteru pracy górniczej, angażującej we wzmożonym stopniu siły fizyczne i psychiczne zatrudnionych. Z tego właśnie względu ustalając ogólne zasady nabywania prawa do górniczej emerytury ustawodawca z jednej strony uznał, że dla zaliczenia pracy górniczej do okresu, od którego zależy nabycie prawa do emerytury wystarczające jest, jeżeli praca ta była wykonywana co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy (art. 35 ustawy i stanowiący aktualnie jego odpowiednik art. 50b), z drugiej natomiast - uznał za pracę górniczą na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego tylko zatrudnienie łączące się z wykonywaniem czynności o określonym charakterze i na wyszczególnionych w rozporządzeniu stanowiskach pracy. Jest to w pełni uzasadnione jeśli się uwzględnieni, że charakter zatrudnienia na odkrywce - z uwagi na warunki jego wykonywania i stopień bezpieczeństwa, wpływające na obciążenie fizyczne i psychiczne - nie może równać się z charakterem zatrudnienia pod ziemią. Dlatego też przepisy normujące nabywanie prawa do emerytury górniczej muszą być wykładane ściśle, a dla oceny charakteru pracy górniczej nie mogą mieć decydującego znaczenia ani zakładowe wykazy stanowisk, ani protokoły komisji weryfikacyjnej kwalifikujące określone zatrudnienie jako pracę górniczą. Taka możliwość nie została bowiem w przepisach tych przewidziana. Z brzmienia cytowanego art. 50 c ust.1 pkt 4 ustawy wynika bowiem, że w jego rozumieniu pracą górniczą jest wyłącznie zatrudnienie przy pracach bezpośrednio łączących się z procesami związanymi z wydobywaniem kopalin, polegającymi na pozyskiwaniu złóż siarki i węgla brunatnego na odkrywce, a więc zatrudnienie przy pracach ściśle górniczych, do których zaliczono roboty górnicze przy urabianiu i ładowaniu (w tym strzałowe i odwadniające), roboty transportowe przy przewozie nadkładu i złoża, miernicze oraz bieżące prace konserwacyjne utrzymujące sprawność techniczną agregatów i urządzeń wydobywczych.

Dla oceny, czy ubezpieczony D. M. pracował na stanowisku uprawniającym do przeliczenia spornego okresu pracy w wymiarze półtorakrotnym, istotne znaczenie miał zatem przede wszystkim rodzaj powierzonej mu pracy (rzeczywiście wykonywanych zadań pracowniczych), tj. rodzaj wykonywanych czynności związanych z obsługą konkretnej wskazanej w przepisach maszyny oraz miejsce ich wykonywania.

W sprawie w celu zaliczenia prac wnioskodawcy do prac wskazanych w pkt 7 dział III załącznika nr 3 ww. rozporządzenia musiałyby być to prace mechaniczne wykonywane w pełnym wymiarze czas pracy i stale w przodku na koparce wielonaczyniowej lub zwałowarce, przy obsłudze, konserwacji, demontażu i montażu tych maszyn, tj. koparki wielonaczyniowej, zwałowarki, a jednocześnie bezpośrednio przy urabianiu i ładowaniu urobku lub innej pracy przodkowej, tj. również łączących się z bezpośrednimi i zasadniczymi procesami produkcyjnymi zakładu górniczego, a związanymi z pozyskaniem węgla czyli z procesami urabiania lub ładowania urobku – por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2012 roku, I UK 295/11, OSNPUiSP 2013,nr 3-4, poz. 38; z dnia 28 kwietnia 2010 roku, I UK 339/09, LEX; wyroki SA w Katowicach z dnia 22 listopada 2012 roku, IIIAUa 437/12, LEX: z dnia 25 marca 2010 roku, IIIAUa 3150/09, LEX; z dnia 30 stycznia 2013 roku, IIIAUa 832/12,LEX; z dnia 28 czerwca 2013 roku, IIIAUa 1952/12, LEX.

W pierwszej kolejności należy podnieść, iż kluczową kwestią jest pojęcie przodka. Przepisy nie definiują pojęcia przodka i prac przodkowych. Jednocześnie z potocznego rozumienia tego pojęcia, w tym także używanego przez świadków, wnioskodawcę, czy pracodawcę w charakterystyce stanowiska pracy wnioskodawcy, wynikało, iż osoby te pojmują przodek jako miejsce pracy całego układu (...).

Przyjęcie ogólnej tezy, że przodkiem w kopalni węgla brunatnego jest każde miejsce prowadzenia robót górniczych związanych z odwadnianiem, udostępnianiem i eksploatacją złoża kopaliny, jej transportem i transportem nadkładu, a nadto zwałowaniem nadkładu, a następnie rekultywacją wyrobisk i zwałowisk, (związane z pracą koparek, spycharek, ładowarek, zwałowarek) nie odpowiada pojęciu "pracy przodkowej", wynikającej z wykładni przepisów art. 50d ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (tak por. wyrok SA w Katowicach z dnia 16 kwietnia 2014 roku, IIIAUa 1121/13, LEX). W orzecznictwie SN kwestionuje się również zasadność rozszerzania samego pojęcia przodka wydobywczego, zauważając, że nie do zaakceptowania jest zapatrywanie, żeby miejsce przodka rozciągać na całą linię taśmociągów transportujących urobek, gdyż pojecie przodka straciłoby swe znaczenie i tym sposobem nie można zaakceptować definicji "przodka", która wynika z opinii naukowo-technicznej i obejmuje wszystkie czynności związane z transportem kopaliny, realizowane w ramach ruchu zakładu górniczego (wyr. SN z 5 maja 2011 roku, I UK 395/10, Legalis).

Z powyższego wynika, iż pojęcie przodka musi być wykładane przez Sąd w sposób ścisły i ograniczać się wyłącznie do miejsca pracy koparek wielonaczyniowych, albo jej bezpośredniego sąsiedztwa, w którym wydobywa się urobek. Praca przodowa polega zaś na urabianiu i ładowaniu urobku lub nakładu, albo jest bezpośrednio związana z procesem urabiania urobku.

Jednocześnie w związku z ustawowym określeniem pojęcia pracy w przodkach należy stwierdzić, że dla zaliczenia pracy do stażu w wymiarze półtorakrotnym nie chodzi o jakąkolwiek pracę w przodku przy maszynach ładujących i transportujących, a wyłącznie o pracę, która polega na montażu, likwidacji i transporcie obudów maszyn ładujących i transportujących w przodkach. Pod określeniem "inne prace przodkowe" należy zaś rozumieć inne prace górnicze w przodku, jednakże rodzajowo nie mniej obciążające niż wymienione w powołanym przepisie ustawy art. 50d ust. 1 pkt 1. Stąd różnego rodzaju inne prace górnicze związane z eksploatacją, konserwacją i remontami urządzeń będących częścią składową układu technologicznego: koparka, taśmociąg, zwałowarka węgla nie mieszczą się w definicji pracy w przodkach z art. 50d ust. 1 pkt 1 ustawy. ( tak por. SA w Katowicach w wyroku z dnia 22 listopada 2012 roku, IIIAUa 437/12, LEX).

Z powyższych rozważań wynika zatem, iż przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury pracownikom w kopalni węgla brunatnego zalicza się w wymiarze półtorakrotnym czas pracy górniczej w przodku tylko wówczas, gdy spełnia łącznie wszystkie wskazane w powołanych przepisach przesłanki: co do miejsce wykonywania, co do rodzaju czynności, co do obsługi wskazanych w tym przepisie maszyn i urządzeń. Wypełnienie np. jedynie warunku pracy w przodku nie jest zatem wystarczające do uznania, że praca ta spełnia definicję z art. 50 d ust. 1 pkt 1 i znajduje się w wykazie III załącznika 3 poz. 7 rozporządzenia.

Z ustaleń dokonanych w niniejszej sprawie przez Sąd w oparciu o zeznania wnioskodawcy i świadków oraz na postawie dokumentów z akt osobowych wynika, iż ubezpieczony w spornym okresie pracował na oddziale (...). Jest to wydział eksploatacji sprzętu technologicznego. Wnioskodawca pracował jako mechanik w brygadzie remontowej. Zajmował się naprawą wyłącznie maszyn pomocniczych, tj. koparek jednonaczyniowych i spycharek. Koparki jednonaczyniowe pracowały we wkopie w odległości około 50 metrów od koparki wielonaczyniowej. Koparki jednonaczyniowe wykonywały prace pomocnicze np. kopały rowy odwodnieniowe, rząpie. Spycharki wyrównywały teren, aby koparki wielonaczyniowe mogły się przemieszczać. W razie zgłoszenia awarii brygada wyjeżdżała w teren i dokonywała napraw koparek jednonaczyniowych i spycharek. Były to naprawy mechaniczne, elektryczne lub hydrauliczne. Były to naprawy drobne – bieżące naprawy, wymiana kół, przewodów, siłowników, rozdzielaczy. W przypadku dużych awarii maszyny były transportowane do warsztatu. Wnioskodawca nie zajmował się konserwacją czy przeglądami, tylko naprawami koparek jednonaczyniowych i spycharek. Nie naprawiał ładowarek ani samochodów. Nie pracował w warsztacie. Najczęściej wykonywał naprawy koparek jednonaczyniowych i spycharek w obrębie układu (...), zdarzało się również że naprawiał koparki jednonaczyniowe na terenie całej odkrywki. Wnioskodawca wykonywał pracę na jednej zmianie, nie należał do brygady stykowej, nie otrzymywał dodatku stykowego. Prace wykonywał codziennie, w pełnym wymiarze czasu pracy, nie był kierowany do innych prac.

Z powyższych ustaleń Sądu wynikało jednoznacznie, iż praca wnioskodawcy nie spełniała wymogów zaliczenia jej w wymiarze półtorakrotnym.

W szczególności należy podnieść, iż swojej pracy wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w przodku. Z zeznań świadków, samego wnioskodawcy, opisu charakteru pracy przez pracodawcę wynikało bowiem, iż prace były wykonywane zarówno w przodku, jak i w oddaleniu od przodka nawet o około 50 metrów. Prace obejmowały zatem zasięgiem pracy miejsca wykonywania robót przez koparki jednonaczyniowe i spycharki. Jak zeznali świadkowie i wnioskodawcy jest to obszar całego układu (...). Co więcej, z zeznań świadków częściowo samego wnioskodawcy oraz charakterystyki pracy wskazanej przez pracodawcę wynikało również, że chodzi o obszar całej odkrywki, tam gdzie pracowały koparki jednonaczyniowe. Jak wyżej zaś wskazano cały układ (...) nie może być utożsamiany z przodkiem w rozumieniu powołanych przepisów ustawy i rozporządzenia.

Z powyższego wynikało zatem, iż wnioskodawca nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy bezpośrednio w przodku.

Jednocześnie te prace, które wnioskodawca faktycznie wykonywał w przodku, nie były pracami mechanicznymi na koparkach wielonaczyniowych i zwałowarkach ( tj. maszyn podstawowych) przy ich obsłudze, konserwacji i montażu czy demontażu tych maszyn. Wnioskodawca bowiem zajmował się naprawą wyłącznie maszyn pomocniczych, a nie podstawowych. Wnioskodawca zatem nie wykonywał prac mechanicznych na koparkach wielonaczyniowych i zwałowarkach, o których mowa w wykazie III, załącznik 3 pkt 7 rozporządzenia. Urządzenia na których pracował ( maszyny pomocnicze) jak wyżej wskazano były zlokalizowane albo poza (ze względów bezpieczeństwa) albo na obrzeżu przodka. Z całą zaś pewnością urządzenia, na których wnioskodawca pracował, nie są elementem ciągu technologicznego wydobycia węgla, chociaż maszyny pomocnicze wykonują usługową, pomocniczą do maszyn podstawowych pracę.

Ponadto jak wyżej wskazano, w związku z ustawowym określeniem pojęcia pracy w przodkach nie chodzi o jakąkolwiek pracę przy maszynach ładujących i transportujących tylko o pracę, która polega na montażu, likwidacji i transporcie obudów maszyn ładujących i transportujących w przodkach a pod określeniem "inne prace przodkowe" należy rozumieć inne prace górnicze w przodku, rodzajowo nie mniej obciążające niż wymienione w powołanym przepisie ustawy. Muszą to być zatem zarówno prace na wskazanych maszynach podstawowych, jak również muszą to być prace związane bezpośrednio z procesem urabiania i ładowania urobku. Takich prac na koparkach czy zwałowarkach wnioskodawca z całą pewnością nie wykonywał.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności rozpoznawanej sprawy należało zatem uznać, że praca ubezpieczonego w spornym okresie, jako mechanika nie była pracą przodkową w omówionym wyżej rozumieniu. Wynikało to zarówno z analizy zeznań świadków, samego wnioskodawcy, z akt osobowych wnioskodawcy, w tym z charakterystyki stanowiska pracy czy instruktażu stanowiskowego.

Czynności ubezpieczonego, polegające na naprawie maszyn pomocniczych, nie mieszczą się w ustawowym pojęciu prac przodkowych uprawniających do zastosowania spornego w sprawie przelicznika.

Prace wnioskodawcy zatem nie wyczerpywały przesłanek wskazanych w art. 50d ust.1 pkt 1 ustawy. Wnioskodawca bowiem nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy bezpośrednio w przodku przy urabianiu i ładowaniu urobku czy przy innych pracach przodkowych, przy montażu, likwidacji i transporcie obudów, maszyn urabiających, ładujących i transportujących, jak również nie była pracą rzemieślnika zatrudnionego na koparkach, zwałowarkach, wykonującego prace górnicze, mechaniczne, elektryczne i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn i urządzeń. Czynności ubezpieczonego nie były związane wyłącznie z wykonywaniem pracy przodkowej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a ubezpieczony nie udowodnił, że wykonywał prace przodkowe przez cały sporny okres jak to ustaliła Komisja Weryfikacyjna. Z ustaleń faktycznych wynikało również, że ubezpieczony nie dojeżdżał stykowo, gdyż pracował w systemie jednozmianowym stąd nie można było ustalić na podstawie dniówek stykowych ilości pracy ubezpieczonego w wymiarze półtorakrotnym. Przyjęcie ogólnej tezy, że przodkiem w kopalni węgla brunatnego jest każde miejsce prowadzenia robót górniczych związanych z odwadnianiem, udostępnianiem i eksploatacją złoża kopaliny, jej transportem i transportem nadkładu, a nadto zwałowaniem nadkładu, a następnie rekultywacją wyrobisk i zwałowisk, (związane z pracą koparek, spycharek, ładowarek, zwałowarek), ani tym bardziej naprawą maszyn pomocniczych, nie odpowiada pojęciu "pracy przodkowej", wynikającej z wykładni przepisów art. 50d ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

O uznaniu konkretnej pracy za pracę górniczą zaliczaną w wymiarze półtorakrotnym – zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego – decyduje charakter czynności faktycznie wykonywanych przez pracownika, a nie treść umowy o pracę łączącej go z pracodawcą ani nazwa zajmowanego stanowiska pracy określona w angażach czy zaświadczeniu o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych ( por. wyroki SN z dnia 25 marca 1998 roku, II UKN 570/98; z dnia 22 marca 2001 roku, IIUKN 262/00; z dnia 2 czerwca 2010 roku, I UK 25/10; publ. LEX). Nie mają również znaczenia zakładowe wykazy stanowisk oraz protokoły komisji weryfikacyjnej kwalifikujące określone stanowisko. Przepisy normujące nabywanie prawa do emerytury górniczej muszą być bowiem wykładane w sposób ścisły, a dla oceny charakteru pracy górniczej, nie mogą mieć decydującego znaczenia protokoły komisji weryfikacji (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 28 czerwca 2013 roku, IIIAUa 1127/12, LEX).

Dokonana przez pracodawcę w świadectwie pracy kwalifikacja zajmowanego przez pracownika stanowiska, jak i kwalifikacja tego stanowiska na podstawie protokołu komisji weryfikacyjnej nie przesądza o zaliczeniu zatrudnienia na tymże stanowisku do pracy górniczej, w tym pracy kwalifikowanej w wymiarze półtorakrotnym. O uznaniu pracy za pracę górniczą w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach nie decyduje bowiem treść tych dokumentów, ale charakter czynności faktycznie wykonywanych przez pracownika (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 1998 r., II UKN 570/97, OSNAPiUS 1999 Nr 6, poz. 213; z dnia 22 marca 2001 r., II UKN 263/00, OSNAPiUS 2002 Nr 22, poz. 553; z dnia 2 czerwca 2010 r., I UK 25/10, LEX nr 621137).

W konsekwencji, ani rozporządzenie wykonawcze do ustawy, ani tym bardziej wewnętrzne zarządzenia pracodawcy nie mogą przyznawać ubezpieczonym większych uprawnień, niż uczynił to ustawodawca. Przepisy ustawy o emeryturach i rentach stanowią pozycję wyjściową do oceny zasadności roszczeń emerytalnych wnioskodawcy. Wiążącymi dowodami zaś w sprawie nie mogą być akta ZUS i decyzje ZUS wydane w innych sprawach, dotyczących innych ubezpieczonych. Sąd bowiem rozpoznaje sprawę w sposób indywidualny. Decyzje ZUS nie stanowią orzeczeń, które wiążą Sąd. Ponadto należy podkreślić, iż orzecznictwo Sądu oraz w zakresie orzeczniczym organu rentowego na przestrzeni lat ewoluowało, również pod wpływem orzeczeń Sądów Apelacyjnych i Sądu Najwyższego. Obecnie w szczególności w orzecznictwie Sądów prezentowany jest pogląd, że konkretną pracę w kopalni należy zaliczyć ściśle według jej charakteru, miejsca wykonywania oraz nie pomijając miejsca w przepisach jakie nadał jej ustawodawca. ( tak por. uzasadnienie SA w Katowicach z dnia 11 lutego 2014 roku, IIIAUa 134/13,LEX). Załączone zatem orzeczenia nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Również okoliczność, iż praca wnioskodawcy była niezbędna dla procesu technologicznego nie zmienia oceny charakteru tej pracy. Np. dowóz pracowników na miejsce pracy w przodku, dowód narzędzi również jest niezbędne dla prowadzenia prac w przodku. Nie można jednakże w świetle poczynionych rozważań, analizy przepisów prawa oraz materiału dowodowego zebranego w sprawie uznać, iż wszelkie prace wykonywane na terenie odkrywki czy nawet na terenie przodka uzasadniają zaliczenie okresów ich wykonania w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej. Skoro bowiem ustawodawca określił w sposób ścisły przesłanki zaliczenia danych prac w wymiarze półtorakrotnym oznacza to, że prace które nie spełniają tych warunków nie można zaliczyć w takim wymiarze. Skoro bowiem wnioskodawca nie wykazał, że wykonywał stale pracę w przodku i skoro charakter pracy ubezpieczonego nie miał bezpośredniego związku z urabianiem i ładowaniem urobku, nie polegał na montażu, likwidacji i transporcie obudów, maszyn urabiających, ładujących i transportujących w przodkach i nie był pracą elektryczną na zwałowarce czy koparce wielonaczyniowej przy obsłudze, konserwacji, montażu czy demontażu koparki czy zwałowarki, to nie znajduje uzasadnienia odwołanie wnioskodawcy od decyzji organu rentowego.

W ocenie Sądu Okręgowego prac wnioskodawcy w ogóle nie można było zakwalifikować jako prac górniczych. Cytowane Rozporządzenie z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz. U. z 1995 r. Nr 2, poz. 8) określa co należy rozumieć przez pracę górniczą między innymi w kopalni węgla brunatnego. Za pracę górniczą rozumie się pracę w kopalniach na stanowiskach wymienionych w tym rozporządzeniu. I tak, w załączniku nr 2 pod poz. 11 jest wymieniony mechanik maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce oraz mechanik zatrudniony w stałej grupie remontowej na odkrywce, a w pkt 32 rzemieślnicy i inni robotnicy zatrudnieni stale na odkrywce przy wykonywaniu bieżących robót montażowych, konserwacyjnych i remontowych: ślusarze, spawacze, elektrycy, mechanicy, monterzy, wulkanizatorzy, automatycy, cieśle, zaś pod poz. 22 wymieniony jest operator sprzętu pomocniczego i technologicznego. Z treści załącznika nr 2 do rozporządzenia można wywnioskować zatem, że na kopalni węgla brunatnego pracują maszyny i urządzenia górnicze, o których mowa w pkt 11, sprzęt pomocniczy i technologiczny wymieniony w pkt 22. Prace te jednakże, podobnie jak w przypadku załącznika nr 3 muszą jednocześnie spełniać wymogi ustawowe, w tym przypadku wymogi pracy górniczej określone w art. 50 c ust. 1 pkt 4 ustawy emerytalnej, tj. przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych. Rzemieślnicy, o których mowa w pkt 32 muszą zatem wykonywać pracę górniczą, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wnioskodawca nie wykonywał prac ani przy zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego. I to jest niesporne. Należy również uznać, że nie wykonywał również prac przy bieżącej konserwacji agregatów czy urządzeń wydobywczych. Naprawiał bowiem koparki jednonaczyniowe i spycharki. Maszyny te nazywane sprzętem pomocniczym nie są maszynami wydobywczymi ani agregatami. Nie można bowiem uznać, iż wydobycie węgla brunatnego odbywa się przy pomocy sprzętu, jaki naprawiał wnioskodawca. Praca mechanika maszyn budowlanych, a takimi są koparka, ładowarka i spycharka w kopalni węgla brunatnego, przy wymianie przewodów hydraulicznych nie różni się od pracy mechanika pracującego poza górnictwem. Praca mechanika sprzętu pomocniczego nie jest wymieniona w załączniku nr 2 do rozporządzenia, a co za tym idzie, nie podlega ona zaliczeniu do pracy górniczej. Tylko bowiem naprawy maszyn wskazanych w art. 50 c ust. 1 pkt 4 mogą być uznane za prace górnicze. Okoliczność, że pracownik kopalni pracuje na poziomach roboczych koparek i zwałowarek, nie znaczy, że zawsze wykonywa pracę górniczą, a tym bardziej przodkową.(por. wyrok SA w Katowicach z dnia 28 czerwca 2013 roku, IIIAUa 1127/12,LEX).

Charakter pracy ubezpieczonego nie miał zatem bezpośredniego związku z urabianiem kopalin, ładowaniem urobku, montażem, likwidacją i transportem obudów, maszyn urabiających, ładujących i transportujących w przodkach oraz przy głębieniu szybów i robotach szybowych. Prace ubezpieczonego nie miały tak kwalifikowanego charakteru. Zakres obowiązków pełnionych przez ubezpieczonego jako mechanika, mechanika napraw pojazdów i sprzętu technologicznego oraz mechanik napraw samochodowego sprzętu technologicznego na odkrywce nie figuruje w załączniku nr 3 rozporządzenia (...) z dnia 23 grudnia 1994 roku. Natomiast w załączniku nr 2 figuruje stanowisko mechanik maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce oraz mechanik zatrudniony w stałej grupie remontowej na odkrywce (poz. 11) i rzemieślnik i inni robotnicy zatrudnieni stale na odkrywce przy wykonywaniu bieżących robót montażowych, konserwacyjnych i remontowych, w tym elektrycy i mechanicy (poz. 32), ale w okolicznościach sprawy niniejszej praca wnioskodawcy nie była bezpośrednio związana z urabianiem i bieżącą konserwacją agregatów i urządzeń wydobywczych, co stanowiło niezbędny warunek do uznania pracy wnioskodawcy za pracę górniczą w rozumieniu art. 50c ust. 4 ustawy emerytalnej.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, iż dokonana przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy górniczej oraz w protokole komisji weryfikacyjnej kwalifikacja zajmowanego przez pracownika stanowiska, jak i ewentualna zmiana tej kwalifikacji na podstawie protokołu komisji weryfikacyjnej nie mogła przesądzić o zaliczeniu zatrudnienia na tymże stanowisku do pracy górniczej, w tym pracy kwalifikowanej w wymiarze półtorakrotnym. O uznaniu pracy za pracę górniczą w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach nie decyduje bowiem treść tych dokumentów, ale charakter czynności faktycznie wykonywanych przez pracownika (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 1998 r., II UKN 570/97, OSNAPiUS 1999 Nr 6, poz. 213; z dnia 22 marca 2001 r., II UKN 263/00, OSNAPiUS 2002 Nr 22, poz. 553; z dnia 2 czerwca 2010 r., I UK 25/10, LEX nr 621137).

W świetle powyższych rozważań nie można zatem również zgodzić się ze stanowiskiem organu rentowego, że ubezpieczony udowodnił jakikolwiek okres pracy górniczej, o której mowa w art. 50 c ust. 1 pkt 4 ustawy, chodzi o zaliczony przez organ rentowy okres po dniu 1 maja 2007 roku. Organ rentowy bowiem zaliczył wnioskodawcy do stażu okres po dniu 1 maja 2007 roku zgodnie z wystawionym wnioskodawcy świadectwem pracy górniczej. Jednocześnie odmówił on zaliczenia do pracy górniczej w wymiarze jedno czy półtorakrotnym okresu zatrudnienia do dnia 30 kwietnia 2007 roku, posiadając informację, że wnioskodawca od 14 listopada 1986 roku wykonuje taką samą pracę na wydziale (...). Organowi nie może nie być wiadomym, z uwagi na wielość spraw, że pracodawca zmienił w roku 2007 angaże pracowników zatrudnionych na odkrywce i zwałowisku. Zmiana ta polegała na tym, iż osoby tam zatrudnione zostały zakwalifikowane jako osoby wykonujące pracę górniczą, w tym w wymiarze półtorakrotnym. Nie oznacza to jednak, że wnioskodawca taką pracę faktycznie wykonuje. Co więcej, nie wykonuje on w ogóle pracy górniczej, o czym wyżej była mowa.

Biorąc wszystkie powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.