Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku T. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania T. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy T. P. prawo do emerytury z dniem (...) 2015 roku.

Sygn. akt VU 745/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 czerwca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy T. P. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych. Do okresów pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresów zatrudnienia od 1 września 1970 roku 30 kwietnia 1988 roku w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W. na stanowisku stolarz i stolarz-cieśla, ponieważ nie znajdują potwierdzenia w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i z przedłożonych dokumentów nie można stwierdzić czy praca cieśli była wykonywana na wysokości lub w głębokich wykopach zgodnie z Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 13 lipca 2015 roku złożył T. P., wnosząc o jej zmianę poprzez zaliczenie mu do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 lipca 1972 roku do 31 grudnia 1983 roku w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W. w zawodzie cieśli.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania, powielając argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca T. P., urodzony w dniu (...), w dniu 7 maja 2015 roku złożył wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż ogólny pracy wynoszący 28 lat, 2 miesięcy i 14 dni, w tym okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 9 lat, 9 miesięcy i 3 dni, tj. okres zatrudnienia od 24 maja 1988 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) S.A. Oddział (...) na stanowisku cieśla, na którym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał roboty wodno-kanalizacyjne oraz przy budowie rurociągów w głębokich wykopach.

(dowód: decyzja z dnia 9 czerwca 2015 roku k. 12 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 3-4)

Wnioskodawca T. P. w okresie od 1 września 1970 roku do 30 kwietnia 1988 roku był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 29 kwietnia 1988r. – k. 12 akt)

(...) Przedsiębiorstwo Budowlane w W. zajmowało się budową budynków mieszkaniowych, budynków użyteczności publicznej i zakładów (okoliczność bezsporna).

W okresie od 1 września 1970 roku do 30 czerwca 1972 roku wnioskodawca uczęszczał do (...) Szkoły Budowlanej dla Pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego, gdzie uczył się zawodu cieśli i w takim charakterze był jednocześnie zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W.. Po ukończeniu szkoły od dnia 1 lipca 1972r. wnioskodawca został zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwo Budowlanym w W. jako cieśla i na tym stanowisku pracował do 31 grudnia 1982r.

(dowód: umowa o zatrudnienie absolwenta z 1 września 1970r.– k. 60-62 akt, zaświadczenie nr 66 z dnia 22 czerwca 1972r. o zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego w zawodzie cieśli – k. 59 akt, angaż z 1 marca 1973r.- k. 58 akt, karta obiegowa zmiany z 12.04.1975r. – k. 52 akt)

W okresie od 24 kwietnia 1975 roku do 5 kwietnia 1977 roku T. P. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po odbyciu służby wojskowej wnioskodawca wrócił do macierzystego zakładu pracy w dniu 5 maja 1977r. na to samo stanowisko– cieśli.

(dowód: umowa o pracę z dnia 4 maja 1977r. k. 50, karta obiegowe k.51, wniosek o zatrudnienie z 29 kwietnia 1977r. - k. 49, angaż z 24.10.1980r. i z dnia 29 kwietnia 1982r. – k. 47 akt, wyciąg z książeczki wojskowej w aktach ZUS,)

Od dnia 1 stycznia 1983r. do końca zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W. wnioskodawca pracował w charakterze stolarza.

(dowód: angaż z dnia 5 marca 1983r. – k. 48 akt, angaż z 16.07.1984r. – k. 45 akt, angaż z 26.07.1984r. – k. 44, angaż z 5.08.1985r. – k. 41 akt, karta obiegowa zmiany z 21 maja 1986r. – k. 40 akt, angaż z 21 lutego 1986r. i z dnia 9 czerwca 1987r. – k. 21 akt, angaz z 19.09. 1987r. – k. 20 akt)

Wnioskodawca w okresie od 1 lipca 1972r. do 31 grudnia 1982r. ( za wyjątkiem okresu służby wojskowej) pracował przy budowie Zakładu (...) w P., budowie dworca autobusowego w W., bloków na osiedlu (...) w B..

Do stałych obowiązków wnioskodawcy w tym okresie należały prace przy budowie drewnianych rusztowań oraz prace przy budowie szalunków pod fundamenty oraz słupów i podciągów, które służyły do podtrzymywania stropu.

Rusztowania były wykorzystywane przez robotników pracujących na wysokości przy wznoszeniu budynków. Przy budowie drewnianych rusztowań wnioskodawca stawiał drewniany stempel o wysokości 10m, przybijał do niego w poprzek deski tzw. rygle, wykonywał osłonowe barierki z desek (pomosty i balustrady), a następnie stawiał w górę kolejny stempel, przybijał do niego w poprzek deski, robił balustrady i pomosty, aż powstało rusztowanie o odpowiedniej wysokości.

Prace przy budowie szalunków wykonywane przez wnioskodawcę polegały na deskowaniu fundamentów w głębokich wykopach ( 2,5m), układaniu w fundamentach zbrojeń, a następnie zalewaniu ich betonem.

Praca przy budowie słupów i podciągów polegała na obłożeniu ich deskami, uzbrojeniu, a następnie zalaniu betonem. Były to prace wykonywane na wysokości.

(dowód: zeznania świadka A. G. protokół rozprawy z dnia 10 listopada 2015 roku nagranie od 16 minuta 20 sekund- 26 minuta 29 sekunda, zeznania świadka M. Z. protokół rozprawy z dnia 10 listopada 2015 roku nagranie 3 minuta 58 sekunda-16 minuta 20 sekunda, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 10 listopada 2015 roku nagranie 27 minuta 30 sekunda-36 minuta 44 sekundak.67-69)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 poz. 748ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl natomiast ust. 2 art. 184 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 roku emerytura przysługiwała pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Od 1 stycznia 2013 roku nastąpiła zmiana wskazanego przepisu, w ten sposób, że został wyeliminowany wymóg rozwiązania stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 28 czerwca 1979 roku roku) stanowi, że czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby”. Nadal więc ustawodawca potwierdzał wliczanie pracownikowi okresu służby wojskowej do zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem. Kolejna zmiana w ustawie z 1967 roku nastąpiła dopiero na podstawie ustawy z 28 czerwca 1979 roku o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 15, poz. 97).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat,
a w dniu (...) 2015 ukończył 60 lat oraz nie jest członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 20210 roku (sygn. akt II UK 21/10, Lex nr 619638) dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy.

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Wnioskodawca w odwołaniu wniósł o zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 lipca 1972 roku do 31 grudnia 1983 roku był w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W. na stanowisku cieśli.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W. był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach emerytalnych oraz aktach osobowych.

Spornym pozostawał natomiast charakter pracy skarżącego. Stało się tak dlatego, iż wnioskodawca nie dysponował świadectwem pracy w szczególnych warunkach z tego okresu zatrudnienia wystawionym przez pracodawcę. Okoliczność ta nie przesądza jednak – jak chce organ rentowy - że wnioskodawca nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych.

Skarżący w postępowaniu sądowym może dowodzić wykonywanie pracy w szczególnych warunkach wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) a obecnie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (tak por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239).

Charakter prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornym okresie od 1 lipca 1972 roku do 31 grudnia 1983 od roku Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków: A. G. i M. Z. oraz dokumenty zawarte w aktach osobowych. Świadkowie w spornym okresie pracowali na takim samym jak wnioskodawca stanowisku, dysponowali zatem bezpośrednią i co za tym idzie szczegółową wiedzą co do jego stałych i codziennych obowiązków. Świadkowie potwierdzili za wnioskodawcą, że w spornym okresie pracował on tylko i wyłącznie w charakterze cieśli.

Natomiast z dokumentów w postaci: umowy o zatrudnienie absolwenta z 1 września 1970r. ( k. 60-62 akt), zaświadczenia nr 66 z dnia 22 czerwca 1972r. o zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego w zawodzie cieśli ( k. 59 akt), angażu z 1 marca 1973r. ( k. 58 akt), karty obiegowej zmiany z 12.04.1975r. ( k. 52 akt), umowy o pracę z dnia 4 maja 1977r. (k. 50 akt), karty obiegowej (k.51 akt), wniosku o zatrudnienie z 29 kwietnia 1977r. ( k. 49 akt), angażu z 24.10.1980r. i z dnia 29 kwietnia 1982r. ( k. 47 akt) wynika, że wnioskodawca na stanowisku cieśli pracował od początku zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W. do dnia 31 grudnia 1982r. Z dniem bowiem 1 stycznia 1983r. jak wynika z angażu z dnia z dnia 5 marca 1983r. (k. 48 akt) rozpoczął pracę na stanowisku stolarza i w takim charakterze, jak potwierdzają kolejne angaże z lat 1984-1988, pracował do końca zatrudnienia.

Sąd nie dał wiary wnioskodawcy i świadkom, iż skarżący pracował w charakterze cieśli do dnia 31 grudnia 1983r., gdyż jest to sprzeczne z dokumentami zgromadzonymi w aktach osobowych skarżącego. Mając na uwadze dokumenty Sąd uznał, że w charakterze cieśli skarżący pracował od początku zatrudnienia do 31 grudnia 1982r.

W pozostałym zakresie zeznania skarżącego i świadków są zbieżne z dokumentami z przebiegu zatrudnienia skarżącego, za wyjątkiem świadectwa pracy z dnia 29 kwietnia 1988r., gdzie wpisano, że wnioskodawca w całym okresie zatrudnienia pracował wyłącznie jako stolarz. Biorąc pod uwagę, że świadectwo pracy w zakresie określenia stanowisk pracy skarżącego jest sprzeczne z angażami oraz umową o zatrudnieniu absolwenta Sąd uznał je w tej części za niewiarygodne. Należy zauważyć, że ze świadectwa pracy wynika, że wnioskodawca był zatrudniony jako uczeń praktycznej nauki zawodu stolarza, podczas gdy ze wspomnianej wyżej umowy o zatrudnienie absolwenta wynika, że skarżący uczęszczał w okresie od 1 września 1970 roku do 30 czerwca 1972 roku do (...) Szkoły Budowlanej dla (...) (...) (...)o, gdzie uczył się zawodu cieśli i w takim też charakterze został zatrudniony w (...) (...)m w W. po zakończeniu nauki w szkole i po zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego w zawodie cieśli. Z tych dokumentów jednoznacznie wynika, że wnioskodawca z zawodu jest cieślą, a nie stolarzem jak błędnie wpisano w świadectwo pracy. W charakterze stolarza skarżący zaczął pracować dopiero od dnia 1 stycznia 1983r. i pracował tak do końca zatrudnienia czyli do 30 kwietnia 1988r. Być może to przyczyniło się do błędnego wpisu w świadectwie pracy co do zajmowanego przez skarżącego stanowiska pracy. Nie mniej należy przypomnieć, że o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa stanowiska pracy, ale rzeczywiście wykonywana praca.

Z wiarygodnych w ocenie Sądu zeznań świadków i wnioskodawcy wynika, że w spornym okresie, w którym wnioskodawca pracował jako cieśla do jego stałych obowiązków należało budowanie drewnianych rusztowań, drewnianych szalunków pod fundamenty, zbrojenie fundamentów i zalewanie ich betonem oraz budowanie podciągów i słupów służących do podtrzymywania stropów budynków. Prace te wnioskodawca wykonywał albo na wysokości (prace przy wznoszeniu rusztowań oraz wykonywaniu podciągów i słupów podtrzymujących strop) albo w głębokich wykopach (przy wykonywaniu szalunków pod fundamenty)

W ocenie Sądu praca wnioskodawcy w okresie od 1 lipca 1972 roku do 31 grudnia 1983 roku, winna być zakwalifikowana jako praca w warunkach szczególnych zgodnie z wykazem A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) dział V ( w budownictwie):

- poz. 1 prace przy budowie rurociągów w głębokich wykopach – do prac tych należy zaliczyć wykonywanie przez wnioskodawcę szalunków pod fundamenty, które były kładzione w głębokich wykopach (2,5m),

- poz. 4 prace zbrojarskie i betoniarskie– do prac tych należy zaliczyć prace wnioskodawcy przy zbrojeniu wykonanych wcześniej szalunków pod fundamenty oraz zalewaniu ich betonem.

- poz. 5 prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości – do prac tych należy zaliczyć prace wnioskodawcy przy montażu rusztowań oraz przy wykonywaniu szalunków podciągów i słupów służących do podtrzymywania stropów budynków, które to prace były wykonywane na wysokości.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za słusznością zakwalifikowania wykonywanych przez wnioskodawcę prac w charakterze cieśli do prac w szczególnych warunkach jest zarządzenie Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1.08.1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MBiPMB Nr 3 z 6.12.1983r., poz. 6), gdzie prace cieśli przy budowie rurociągów w głębokich wykopach oraz przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości zostały wprost wymienione jako prace w szczególnych warunkach zgodnie z Wykazem A działem V poz. 1 pkt 4 i poz. 5 pkt 3. Wprawdzie zarządzenia resortowe nie są już aktami obowiązującymi, nie mniej mogą być pomocne przy dokonywaniu wykładni prac w szczególnych warunkach zawartych w aktualnym wykazie A będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. O ile bowiem rozporządzenie kwalifikuje prace rodzajowo, to zarządzenia resortowe czyniły to rodzajowo- stanowiskowo, co niewątpliwie ułatwiało przyporządkowanie danego rodzaju pracy do konkretnego stanowiska, co ewidentnie widać na przykładzie skarżącego.

Zaliczeniu do szczególnego stażu pracy podlega także okres odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej od 24 kwietnia 1975 roku do 5 kwietnia 1977 roku na podstawie art. 108 ust.1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 28 czerwca 1979 roku roku). Zarówno bowiem przed powołaniem do służby wojskowej jak i po jej zakończeniu skarżący wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Reasumując Sąd zaliczył wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach okres zatrudnienia od 1 lipca 1972 roku do 31 grudnia 1982 roku w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W..

Po doliczeniu tego okresu (10 lat, 5 miesięcy i 30 dni) do już uznanego przez organ rentowy w wymiarze 9 lat 9 miesięcy i 3 dni wnioskodawca legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach znacznie przekraczającym 15 lat.

Wnioskodawca spełnił także pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, nie jest członkiem OFE.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z dniem (...) 2015 roku. Z tym bowiem dniem skarżący ukończył 60 lat, a zatem została spełniona ostatnia przesłanka, od której zależało jego prawo do emerytury.