Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Artur Pokojski

po rozpoznaniu w dniu 26.11.2015 r. sprawy:

M. S. (1) , ur. (...) w G.,

syna R. i E. z domu S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 23 marca 2015 roku w G. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia mienia w postaci pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie w nim trzech szyb, czym spowodował straty w wysokości 4803,15 zł na szkodę W. N. (1),

tj. o przestępstwo z art. 288 § 1 k. k.

I.  oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 288 § 1 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 37 b k. k. na podstawie art. 288 § 1 k. k. w zw. z art. 34 § 1, § 1 a pkt 1, § 1b, § 2 k. k. w zw. z art. 35 § 1 k. k. skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na:

- wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k. k. zobowiązuje oskarżonego M. S. (1) do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego W. N. (1) kwoty 4.803,15 (cztery tysiące osiemset trzy złote piętnaście groszy) złotych;

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 1, 2, 14 ust. 2 pkt 1, 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. S. (2) kwotę 442,80 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IV.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 1 i 3, art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 782,80 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 240 złotych.

Sygn. akt II K 1172/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

Oskarżony M. S. (1) przez okres około 9 miesięcy pozostawał w związku z A. S., która zakończyła ich relację w połowie marca 2015 roku. W dniu 23 marca 2015 r. około godziny 20.00 oskarżony, będąc pod wpływem alkoholu, chcąc zrobić na złość byłej partnerce, udał się na ulicę (...) w G., gdzie A. S. parkowała użytkowany przez siebie samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność jej ojca W. N. (1). M. S. (1) kamieniami obrzucił samochód użytkowany przez A. S., wybijając w nim trzy szyby i powodując straty w wysokości 4.803,15 złotych na szkodę W. N. (1).

Dowód: zeznania świadka W. N. (1) – k. 2 – 5; zeznania świadka A. S. – k. 7 – 9; zeznania świadka D. W. (1) – k. 15 – 16; protokół oględzin pojazdu - k. 10; kalkulacja naprawy – k. 20 – 24; wyjaśnienia oskarżonego – k. 27 – 28, 88

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w połowie marca 2015 r. zostawiła go jego dziewczyna Ania S., z którą był w związku przez 9 miesięcy. Nie mógł się z tym pogodzić i do dnia dzisiejszego ma z tym problem. W dniu 23 marca 2015 roku będąc pod wpływem alkoholu uszkodził samochód O. (...), którym jeździła jego była dziewczyna. Zrobił to, żeby zrobić jej na złość za to, że go zostawiła. Wiedział, jakim samochodem jeździ Ania, bo sam wielokrotnie z nią jeździł tym samochodem. Wiedział też, że ona parkuje ten samochód pod swoim domem, tj. G., ul. (...). Poszedł wieczorem pod ten adres i kamieniami obrzucił jej samochód. W ten sposób wybił boczną, przednią i tylną szybę w tym samochodzie, a następnie uciekł w kierunku swojego domu. Był sam, nikt mu nie pomagał. Widział, że niedaleko miejsca parkowania stoją jakieś osoby, to były chyba jakieś „żurki”, ale nie zwracał na nich uwagi. Żałuje tego, co zrobił.

wyjaśnienia oskarżonego - k. 27 – 28

W postępowaniu przed Sądem oskarżony M. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że przez około 9 miesięcy spotykał się z córką pokrzywdzonego - Anią. Na końcu nie układało im się, oskarżony wypił, ona powiedziała, że z nim zrywa, wybił te szyby, mało co pamięta. Tego dnia od rana pił wódkę i piwo. Zdarzenie było koło godziny 20.00. Nie wiedział, kto jest właścicielem tego samochodu. Po zdarzeniu nie rozmawiał ze swoją byłą dziewczyną ani z jej ojcem, nie przepraszał, nie ma z nią kontaktu. W tym momencie chciałby przeprosić pokrzywdzonego.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 88

Oskarżony M. S. (1) ma wykształcenie średnie, z zawodu jest stolarzem. Jest bezdzietnym kawalerem, pracuje jako monter rusztowań z wynagrodzeniem około 1.500 złotych miesięcznie, posiada mieszkanie o powierzchni 37 metrów ² .

Dowód: dane osobopoznawcze – k. 29 – 30

Oskarżony M. S. (1) był uprzednio dwukrotnie karany przez Sąd:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 22 maja 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 443/12 za przestępstwo z at. 178a § 1 k. k.;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 maja 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 287/14 za przestępstwo z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 280 § 1 k. k. w zb. z art. 157 § 2 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k.

Dowód: dane o karalności - k. 31 – 32, 80 – 82

Sąd zważył, co następuje:

Wina i sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Sąd ustaleń w tym zakresie, jak i w zakresie stanu faktycznego dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności w postaci: zeznań świadków W. N., A. S., D. W., protokołu oględzin rzeczy, danych o karalności, danych osobopoznawczych, kalkulacji naprawy oraz w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd opierał się na dokumentach ujawnionych w trakcie przewodu sądowego w postaci: protokołu oględzin rzeczy, danych o karalności, danych osobopoznawczych. Nie budzą one bowiem żadnych wątpliwości, co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Nadto zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, przy zachowaniu wymogów przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa. Podkreślić również należy, że żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania prawdziwości, ani wiarygodności żadnego z dokumentów ujawnionych w toku rozprawy. Również dokument prywatny w postaci kalkulacji naprawy nie budził wątpliwości Sądu, wysokość wyrządzonej szkody nie była kwestionowana przez strony. Wynikający z powyższej kalkulacji rodzaj i rozmiar uszkodzeń w pojeździe pokrzywdzonego znalazł potwierdzenie w protokole oględzin rzeczy oraz zeznaniach świadków A. S. i W. N. (1).

Mając na uwadze treść wyjaśnień oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i nie kwestionował żadnych okoliczności jego popełnienia, stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był bezsporny.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego W. N. (1) - ojca A. S. i właściciela przedmiotowego samochodu marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pokrzywdzony nie był naocznym świadkiem inkryminowanego zdarzenia, o fakcie uszkodzenia swego pojazdu oraz rodzaju i rozmiarze powstałych szkód dowiedział się z relacji córki. Zeznania tego świadka znalazły pełne potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w postaci zeznań A. S., D. W. (1), protokole oględzin rzeczy, kalkulacji naprawy i wyjaśnieniach oskarżonego.

Poczynieniu ustaleń faktycznych w podobnym zakresie (tj. co do faktu uszkodzenia samochodu, rodzaju i rozmiaru powstałych szkód) posłużyły również zeznania A. S., która również nie była naocznym świadkiem inkryminowanego zdarzenia, zaś o fakcie wybicia szyb w użytkowanym przez nią pojeździe dowiedziała się od sąsiada D. W. (1). A. S. jako możliwego sprawcę tego przestępstwa od razu wskazała M. S. (1), z którym spotykała się przez pewien czas, ale następnie zrezygnowała z tej znajomości i dlatego też przypuszczała, iż oskarżony mógł dokonać tego w ramach zemsty. Przypuszczenia świadka w tym zakresie znalazły pełne potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w tym w szczególności w wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podał, że istotnie przyświecającą mu motywacją była chęć „zrobienia na złość” byłej partnerce.

D. W. (1) był naocznym świadkiem inkryminowanego zdarzenia i w sposób szczegółowy oraz zgodny z poczynionymi ustaleniami faktycznymi opisał okoliczności jego popełnienia. Wprawdzie świadek ten podał, iż na miejscu zdarzenia widział dwóch mężczyzn, z których jeden „krył się w krzakach”, a drugi wybijał kamieniem szyby w samochodzie marki O. (...), zaś oskarżony wyjaśnił, że był sam, nikt mu nie pomagał, jednak relacje te nie pozostają w sprzeczności, albowiem M. S. stwierdził, iż widział, że niedaleko miejsca parkowania pojazdu stoją jakieś osoby, to były chyba jakieś „żurki”, ale nie zwracał na nich uwagi. Mając na uwadze, iż z zeznań D. W. (1) nie wynika, by dwaj widziani przez niego mężczyźni działali wspólnie, uznać należy, że wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim podał on, że działał sam, zasługują na wiarę. Zeznania tego świadka jako w pełni zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, Sąd uznał za całkowicie wiarygodne.

Z tych samych przyczyn jako w pełni zasługujące na nadanie waloru wiarygodności Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i szczerze opisał okoliczności jego popełnienia, w szczególności motywację, jaką się kierował.

Analizując niniejszą sprawę, Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego czynu z art. 288 § 1 k. k. zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. M. S. (1) jest i już w trakcie popełniania czynu był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego. Sprawca naruszył przepisy obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę z ich treści i zagrożenia karnego, jakie niesie zachowanie w opisanym kształcie – zniszczenie mienia jest przestępstwem pospolitym, a jego karalność jest w społeczeństwie powszechnie znana. M. S. (1) jest całkowicie zdolny do poniesienia odpowiedzialności karnej za zachowanie, którego się dopuścił.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budziła wątpliwości. Zdaniem Sądu pewnym jest, że w dniu w dniu 23 marca 2015 roku w G. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia mienia w postaci pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie w nim trzech szyb, czym spowodował straty w wysokości 4803,15 zł na szkodę W. N. (1), wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 k. k.

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 288 § 1 k. k. podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstwa przewidzianego w art. 288 k. k. jest mienie. Stosownie do art. 44 k. c. mieniem jest własność i inne prawa majątkowe. Szczególnym przedmiotem ochrony tego przestępstwa jest własność, posiadanie oraz inne prawa do rzeczy. Rzeczą jest rzecz w ujęciu cywilistycznym, a więc zgodnie z art. 45 k. c. przedmiot materialny charakteryzujący się trzema właściwościami: materialnym (fizykalnym) charakterem, wyodrębnieniem z przyrody, możliwością występowania samodzielnie w obrocie oraz charakterem majątkowym, czyli zdolnością do zaspokajania potrzeb materialnych lub kulturowych, która da się wyrazić określoną kwotą pieniężną. Przestępstwo określone w art. 288 § 1 k. k. w zakresie, w jakim może być popełnione przez działanie, jest przestępstwem powszechnym i może być popełnione przez każdy zdatny do ponoszenia odpowiedzialności karnej podmiot. Przepis art. 288 § 1 k. k. wymaga, aby zachowanie zwrócone było przeciwko cudzej rzeczy. Istotne jest, aby rzecz, na którą oddziałuje sprawca, nie stanowiła jego własności. Nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 288 § 1 k. k. zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie niezdatną do użytku rzeczy niczyjej, jak i rzeczy stanowiącej własność sprawcy. Zachowanie się sprawcy przedmiotowego przestępstwa przybierać może różne formy i polegać na niszczeniu, uszkadzaniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy. Jest to przestępstwo wieloodmianowe, a o zaliczeniu zachowania do kategorii zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatnym do użytku przesądzać będzie wywołany przez sprawcę skutek.

Niszczenie sprowadza się do unicestwienia rzeczy lub do istotnego naruszenia jej substancji, które uniemożliwia wykorzystywanie jej zgodnie z posiadanymi pierwotnie właściwościami i przeznaczeniem. Niszczenie stanowi działanie, które unicestwia dotychczasowe właściwości rzeczy, na przykład poprzez jej spalenie, podarcie, rozbicie itp. Na gruncie art. 288 § 1 k. k. wyodrębnić można dwa rodzaje niszczenia rzeczy: tzw. niszczenie bezwzględne, polegające na całkowitym unicestwieniu rzeczy, pozbawiającym przedmiot czynności wykonawczej właściwości jakiejkolwiek rzeczy oraz zniszczenie względne, polegające na pozbawieniu rzeczy właściwości tego rodzaju rzeczy, powodujące, że rzecz pozbawiona zostaje właściwości danego rodzaju rzeczy. Zniszczenie charakteryzuje nieodwracalność, sprawiająca, że nie istnieją możliwości przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego.

Uszkodzenie jako znamię czynnościowe przestępstwa z art. 288 § 1 k. k. polega na takiej zmianie materii rzeczy, po powstaniu której nie można wykorzystywać tej rzeczy dla celów, dla których była pierwotnie przeznaczona. Uszkodzenie ma miejsce zarówno wówczas, gdy niemożność wykorzystywania rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem ma charakter trwały, jak i wtedy, gdy niemożliwość normalnego wykorzystywania rzeczy ma charakter czasowy ( przejściowy). W pojęciu uszkodzenia mieści się wszelkie zachowanie, które w mniejszym lub większym stopniu oddziałuje na całość rzeczy, prowadząc do naruszenia jej substancji, istotnych właściwości decydujących o jej przeznaczeniu i możliwościach wykorzystywania, o takim jednak natężeniu, iż nie stanowi jeszcze zniszczenia rzeczy, które jest „uszkodzeniem w wyższym stopniu”.

Z kolei uczynienie rzeczy niezdatną do użytku oznacza takie zachowanie, które nie będąc niszczeniem ani uszkodzeniem rzeczy uniemożliwia jej wykorzystywanie zgodnie z właściwościami i przeznaczeniem. Uczynienie niezdatnym do użytku zachodzi wtedy, gdy zewnętrznie nie występują żadne oznaki zaistnienia zmian w rzeczy, mimo to jednak nie nadaje się ona całkowicie lub częściowo do użytkowania zgodnie z przeznaczeniem. Uczynienie niezdatnym do użytku oznacza zatem uniemożliwienie wykorzystywania rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem, przy braku naruszenia substancji rzeczy. Rzecz może być uznana za niezdatną do użytku zarówno wtedy, gdy nie istnieją możliwości przywrócenia jej pierwotnych właściwości, jak i wówczas, gdy istnieją możliwości przywrócenia jej do stanu pierwotnego, które wymagają jednak pewnych zabiegów i poniesienia nakładów finansowych.

Przestępstwo z art. 288 § 1 k. k. jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy alternatywnie określony skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia cudzej rzeczy niezdatną do użytku.

Przedmiotowe przestępstwo ma charakter umyślny. Umyślność może wystąpić zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i wynikowego. Dla charakterystyki strony podmiotowej nie ma znaczenia cel i motywacja sprawcy. Sprawca musi obejmować umyślnością desygnaty wszystkich znamion typu czynu zabronionego, w tym także skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku rzeczy, w stosunku do której podejmuje swoje zachowanie.

Reasumując powyższe rozważania na temat znamion czynu zabronionego określonego w art. 288 § 1 k. k. wskazać należy, że działaniu M. S. (1) przypisać należy wszystkie znamiona przedmiotowego przestępstwa. Otóż, działając w zamiarze bezpośrednim, dokonał on uszkodzenia cudzej rzeczy w postaci samochodu marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność W. N. (1). Zachowanie sprawcy uznać należy za uszkodzenie, nie zaś zniszczenie cudzej rzeczy, albowiem nie doszło do całkowitego unicestwienia tej rzeczy, a jedynie do zmiany materii i naruszenia substancji. Ponieważ doszło do naruszenia substancji rzeczy i wystąpiły zewnętrzne oznaki zaistnienia zmian w rzeczy, działania oskarżonego nie można uznać za uczynienie rzeczy niezdatną do użytku.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa.

Wydając niniejsze orzeczenie, Sąd stwierdził, że szkodliwość społeczna czynu, którego dopuścił się oskarżony była znaczna. M. S. (1) ugodził w dobro o istotnym znaczeniu społecznym, tj. mienie, powodując szkodę w niebagatelnej wysokości.

Na niekorzyść oskarżonego przemawiają okoliczności wpływające na ocenę społecznej szkodliwości jego czynu, a w szczególności sposób zachowania się sprawcy oraz wysoka wartość wyrządzonej szkody. Sąd miał na uwadze, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, w miejscu publicznym, będąc pod wpływem alkoholu oraz w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie - z chęci zemsty na byłej partnerce za to, iż zakończyła ona znajomość z nim. Okoliczność obciążającą stanowi również sposób zachowania życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstw - M. S. (1) jest osobą uprzednio karaną, w tym za przestępstwo podobne, tj. przeciwko mieniu, zaś czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania dopuścił się w okresie próby za przestępstwo podobne (z art. 280 § 1 k. k.), co pozwala uznać go za osobę zdemoralizowaną. Przypomnieć należy, że wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 maja 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 287/14 M. S. (1) został skazany za przestępstwo z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 280 § 1 k. k. w zb. z art. 157 § 2 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby i w niespełna rok po jego wydaniu dopuścił się kolejnego przestępstwa przeciwko mieniu, co świadczy o całkowitym braku poszanowania dla porządku prawnego, w szczególności dla cudzego mienia.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował fakt, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył wyczerpujące wyjaśnienia oraz wyraził skruchę i wolę przeproszenia pokrzywdzonego (aczkolwiek należy zauważyć, iż wolę taką M. S. (1) wyraził dopiero na rozprawie głównej, po upływie 8 miesięcy od inkryminowanego zdarzenia, zaś przez ten okres nie podjął żadnej próby naprawienia wyrządzonej szkody czy przynajmniej przeproszenia pokrzywdzonego).

Mając powyższe na względzie, Sąd - przy zastosowaniu art. 37 b k. k. - wymierzył oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu, kara taka jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia zawinienia i postawy oskarżonego oraz spełnia należycie wymogi prewencji ogólnej i szczególnej. Podkreślić należy, że czyn z art. 288 § 1 k. k. zagrożony jest karą do 5 lat pozbawienia wolności, a zatem wymierzona M. S. (1) kara mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia i nie może być uznana za rażąco surową.

Sąd rozważał możliwość orzeczenia wobec oskarżonego (zamiast instytucji tzw. kary mieszanej z art. 37 b k. k.) kary pozbawienia wolności i zastosowania wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, jednak, w ocenie Sądu, orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w stosunku do sprawcy uprzednio karanego (w tym za przestępstwo podobne), który przypisanego mu czynu dopuścił się w okresie próby za przestępstwo podobne i wobec którego uprzednio już dwukrotnie stosowano instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary (co nie powstrzymało go przed ponownym naruszeniem porządku prawnego), nie spełniłoby należycie celów kary, wzbudzając w sprawcy poczucie bezkarności.

W puncie II. sentencji wyroku Sąd na podstawie art. 46 § 1 k. k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego W. N. (1) kwoty 4.803,15 złotych.

Ponadto Sąd orzekł w przedmiocie kosztów obrony z urzędu oraz obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w całości, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.