Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W. dnia 11 czerwca 2013r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Agnieszka Marchwicka

Protokolant Anna Olszewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej: ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 czerwca 2013r. we W. sprawy

Ł. M.(Ł. M.) s. J.i T.z d. (...)

ur. (...) w miejscowości R.

PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 lutego 2013 r. we W.wiedząc, że takie zagrożenie nie istnieje, poprzez telefoniczne powiadomienie o podłożonym na terenie (...)przez niego ładunku wybuchowego, stworzył sytuację, która wywołała przekonanie o istnieniu zagrożenia życia i zdrowia wielu osób lub mienia w znacznych rozmiarach, czym spowodował czynności instytucji takich jak Policja, Straż Pożarna, Pogotowie (...)oraz (...) SA, mających na celu uchylenie tego zagrożenia

tj. o czyn z art.224a k.k.

********

I.  uznaje oskarżonego Ł. M. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art.224a k.k. i za to na podstawie art.224a k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art.63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 04 lutego 2013r. do dnia 11 czerwca 2013r.;

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze oraz §19 oraz §14 ust.1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. S. kwotę 885,60 zł z tytułu kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, w tym 165,60 zł podatku od towarów i usług;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w tym od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 lutego 2013r. o godzinie 07:55 Ł. M. korzystając z telefonu umieszczonego w budce telefonicznej na rogu ul. (...) we W. zadzwonił na numer alarmowy policji informując o podłożeniu przez siebie ładunku wybuchowego na dworcu głównym PKP we W..

/dowód: protokół oględzin budki telefonicznej k.10-11;

wykaz połączeń telefonicznych k.270-271;

protokół oględzin płyty k.161, k.224-225;

dokumentacja fotograficzna k.263-264;

wyjaśnienia oskarżonego Ł. M. k.361-364, k.27, k.34-35, k.40, k.367/

W związku z uzyskaną informacją funkcjonariusze policji Komendy Wojewódzkiej Policji we W. udali się ma miejsce zdarzenia.

O zdarzeniu poinformowano również zarządcę dworca głównego PKP we W. oraz kierownictwo sekcji eksploatacji i P. (...) oraz służby ratownicze tj. Pogotowie (...) (na miejsce przybył jeden zespół specjalistyczny w składzie lekarz i 2 ratowników medycznych), Straż Pożarną (na miejsce przybyło 8 samochodów pożarniczych a w akcji uczestniczyło 23 strażaków), Pogotowie (...).

Przeprowadzona została ewakuacja osób przebywających na dworcu w tym podróżnych, pracowników (...), pracowników punktów handlowo – usługowych. Wstrzymano ruch pociągów przyjeżdżających i odjeżdżających ze stacji W. Główny, jak również ewakuowano pasażerów 3 pociągów stojących na peronach.

Łącznie ewakuowano około 500 osób.

Czynności przeprowadzone przez policję wraz z wyszkolonym psem na terenie dworca nie ujawniły materiałów ani urządzeń mogących zawierać środki wybuchowe.

Całkowity koszt zabezpieczenia przez Pogotowie (...) wyniósł 500 zł

/dowód: dokumentacja Straży Pożarnej k.214-217;

dokumentacja Pogotowia (...) k.231, k.284-285/

Ł. M. w rzeczywistości nie podłożył ładunku wybuchowego.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego Ł. M. k.361-364, k.27, k.34-35, k.40, k.367/

Ł. M. został zatrzymany w dniu 04.02.2013r. a następnie postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 06.02.2013r. II Kp 90/13 tymczasowo aresztowany.

/dowód: protokół zatrzymania Ł. M. k.2;

postanowienie SR dla Wrocławia – Śródmieścia k.36-38/

Ł. M. był karany przez Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 21.11.2003r. za czyn z art.268§1 k.k. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

/dowód: dane o karalności oskarżonego Ł. M. k.70;

Odpis wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku III K 1453/03/

Postanowieniem z dnia 09 grudnia 2003r. Sąd Rejonowy w Rybniku orzekł wobec Ł. M. podejrzanego o czyn z art.288§1 k.k. środek zabezpieczający w postaci umieszczenia go w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym.

Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2012r. Sąd Rejonowy w Rybniku uchylił stosowanie tego środka zabezpieczającego.

/dowód: odpis postanowienia SR w Rybniku k.274-275 oraz k.276/

Ł. M. nie jest chory psychicznie obecnie i nie był chory w krytycznym czasie, nie jest również upośledzony umysłowo. Wykluczono inne zakłócenia czynności psychicznych mogące mieć wpływ na ocenę jego poczytalności.

Przeprowadzone badanie psychiatryczne oraz analiza dokumentacji medycznej pozwalają bezsprzecznie na rozpoznanie u niego osobowości dyssocjalnej. Nie było natomiast podstaw do rozpoznawania uzależnień od środków psychoaktywnych. Stwierdzone zaburzenia osobowości jak i ewentualne uzależnienie od środków psychoaktywnych (za którym przemawiają dane z akt) nie mają znaczenia dla oceny jego poczytalności.

Działanie Ł. M. w okresie objętym zarzutem nie było wynikiem zaburzeń chorobowych.

W czasie czynu w odniesieniu do stawianego zarzutu Ł. M. nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Nie było przeciwwskazań do uczestniczenia w postępowaniu karnym.

/dowód: opinia sądowo – psychiatryczna k.176-181;

ustna opinia uzupełniająca k.364-367

dokumentacja lekarska 102-155;

opinia sądowo – psychiatryczna z postępowania 1Ds 994/12 PR w R. k.342-344;

opinia sądowo – psychiatryczna z postępowania 2Ds 795/12 PR w R. k.345-346/

Ł. M.urodził się (...)., jest kawalerem, o wykształceniu podstawowym, bez zawodu, nie ma nikogo na utrzymaniu, jest bezdomny i utrzymuje się z pomocy społecznej.

/dowód: dane o osobie oskarżonego Ł. M. k.360, k.27;

Informacja policji w trybie art.213 k.p.k. k.170/

Ł. M. przebywając w Areszcie Śledczym we W. od 07.02.2013r. wymaga szczególnej opieki wychowawczej. Swoim zachowaniem stara się nie sprawiać problemów natury wychowawczej. Chętnie nawiązuje kontakt, potrzebuje pomocy i motywacji innych ludzi. Jest pod opieką psychologiczną. Poprawnie funkcjonuje w warunkach izolacji więziennej. Przestrzega zasad regulaminu i porządku wewnętrznego, regulaminowo odnosi się do przełożonych, nie uczestniczy w podkulturze przestępczej, dystansuje się od jej negatywnych przejawów. Nie był karany dyscyplinarnie jak również nagradzany regulaminowo, nie stwierdzono aby wywoływał konflikty, z współosadzonymi z celi mieszkalnej funkcjonuje regulaminowo. Czas wolny spędza na czytaniu książek i prasy, bierze udział w zajęciach kulturalno – oświatowych, nie jest zatrudniony z przyczyn od niego niezależnych.

/dowód: opinia o Ł. M. z AŚl we W. k.95-96/

Przesłuchany na rozprawie w dniu 07 czerwca 2013r. Ł. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k.361) i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

W wyjaśnieniach składanych w postępowaniu przygotowawczym po raz pierwszy (k.27) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że powodem jego działania była frustracja wewnętrzna i niemożność poradzenia sobie w sytuacji ekstremalnej poprzez osłabienie mechanizmów obronnych, co wywołało w nim agresję, która spowodowała że zrobił coś aby się wyciszyć od społeczeństwa. Wskazał, że nie lubi ludzi bogatych, tylko zwyczajnych którzy mają szacunek do człowieka nie patrząc na to jak wygląda tyko jaki jest. Wyjaśnił, że zadzwonił i powiadomił o ładunku wybuchowym, którego tak naprawdę nie podłożył. Przyznał również, że kopał w jakiegoś m. o. i. i innych nie pamięta, w jednym rozwalił lusterko a w drugim reflektory.

Wyjaśnił również, że leczył się psychiatrycznie od 16 roku życia i przebywał m.in. w Szpitalu (...) w R., był uzależniony od narkotyków, a między 18 i 20 rokiem życia był kilkukrotnie na detoksie.

Po ich odczytaniu Ł. M. podtrzymał je z zastrzeżeniem fragmentu o ludziach bogatych. Wskazał również, że wracał na sprawę do R. i zadziałał w sposób nietypowy, pomyliły mu się dworce.

Wyjaśnił również, że powodem telefonu o ładunku wybuchowym było to, że przebywał w noclegowni gdzie został okradziony, prze 12 lat korzystał z pomocy społecznej, a przez zawiadomienie chciał się wyspać i uspokoić. Wskazał, że nie zdawał sobie sprawy z konsekwencji prawnych swojego działania choć zdawał sobie sprawę z konsekwencji chwilowych, nie wiedział ile osób może przebywać na dworcu.

W kolejnych wyjaśnieniach (k.34-35) również przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, podtrzymując uprzednio złożone wyjaśnienia, wskazując nadto, że to co zrobił miało mu dać spokój, mógł się wyspać. Podał, że gdy był w M. (...) doszedł do wniosku, że chce coś w życiu zrobić i musi mieć punkt zaczepienia, a nie pójdzie do noclegowni bo go tam okradli i nie chce przebywać w takim towarzystwie. Wyjaśnił, że chce pójść do ośrodka, nie ma zamiaru podkładać bomby, chce poukładać swoje sprawy.

Ponadto wyjaśnił, że dokonał uszkodzenia czterech samochodów pod (...), zerwał lusterka w m., o. (...) i jeszcze innych. Wyjaśnił, że w ten sposób się wyładowuje, najpierw zadzwonił z bombą a potem o uszkodzeniu samochodów.

Po odczytaniu Ł. M. wyjaśnienia te podtrzymał choć jak wskazał nie wie czy było tam tyle samochodów.

W kolejnych wyjaśnieniach (k.40) złożonych w toku posiedzenia aresztowego również przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów, wyjaśniając że nie zamierza ponownie popełnić takiego czynu, chce wrócić do M. (...). Wskazał, że nie utrzymuje kontaktu z siostrą mieszkającą w R.ponieważ jej mąż jest do niego uprzedzony. Wskazał, że deklaruje poddanie się karze. Wyjaśnił, że 10 lat spędził w instytucjach i izolacja nie jest dla niego nowością, a przez 8 lat przebywał w szpitalu psychiatrycznym na oddziale sądowym. W chwili popełnienia czynu jak podał był pod działaniem rozpuszczalnika, rozpoznano u niego charakteropatię na tle organicznym, osobowość dyssocjalną oraz politoksykomanię.

Wyjaśnienia te Ł. M. podtrzymał na rozprawie.

Wskazał również, że popełnił czyn bo „zmęczył się wolnością”, ponieważ przebywał w szpitalu psychiatrycznym, miał orzeczony (...), a kolega go stamtąd wyciągnął i zaczęli kraść. Podał, że obecnie nie boi się życia na wolności, boi się natomiast psychiatrii sądowej i jak przyszedł akt oskarżenia to coś się w nim zapaliło z przeszłości. Odnośnie więzienia wskazał, że jest cisza i leki powodują, że jest spokojny.

Wyjaśnił, że chciałby się kształcić skończyć szkołę ogrodniczą, zostać psychoterapeutą uzależnień, a w sytuacji uchylenia aresztu wybrałby jeden z ośrodków w P. lub R..

Wyjaśnił że żałuje tego co się stało i nigdy by tego nie powtórzył.

Ponadto wskazał, że zdenerwował go akt oskarżenia z R. za zniszczenie samochodów i to było powodem jego działania. Sprawa już się zakończyła i dostał wyrok w zawieszeniu

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd zważył, co następuje:

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo jak i wina oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości.

Sąd ograniczając za zgodą stron przewód sądowy zrekonstruował stan faktyczny niniejszej sprawy w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego uzupełnionych co do przebiegu zdarzenia protokołem oględzin płyty (k.161, k.224-225), protokołem oględzin budki telefonicznej (k.10-11); wykazem połączeń telefonicznych k.270-271 oraz dokumentacją fotograficzną (k.263-264), zaś co do skutków działania oskarżonego zatem przebiegu akcji ewakuacyjnej oraz sprawdzania prawdziwości zgłoszenia dokumentacją Straży Pożarnej (k.214-217) oraz Pogotowia (...) (k.231, k.284-285), które to dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości Sądu co do ich rzetelności.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za przekonujące zwłaszcza, że korespondowały one z przytoczonymi wyżej dowodami. Trzeba zauważyć, oskarżony od początku przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśnił również powody swojego zachowania.

Oskarżony w złożonych wyjaśnieniach podawał, że powodem jego działania było m.in. zdenerwowanie faktem otrzymania aktu oskarżenia z Sądu Rejonowego w Rybniku i w ocenie Sądu nie było powodów do odmówienia wiarygodności twierdzeniu oskarżonego w tym zakresie. Sąd zauważa, że w dniu 28.09.2012r. Prokuratura Rejonowa w Rybniku skierowała do Sądu Rejonowego w Rybniku akt oskarżenia przeciwko Ł. M. o czyny z art.288§1 k.k. w zw. z art.31§2 k.k. (por. k.44-47) zaś wobec oskarżonego równolegle z niniejszym toczyło się postępowanie o sygnaturze IX K 894/12 (por. pismo SR w Rybniku z 20.05.2013r. k.341).

Odnośnie relacji oskarżonego trzeba zauważyć, że była ona zbieżna z dowodem w postaci protokołu oględzin budki telefonicznej z której dzwonił na numer alarmowy policji oraz płyty z zapisem nagrania z rozmowy oskarżonego z oficerem dyżurnym Komendy Miejskiej Policji we W., wykazem połączeń telefonicznych oraz dokumentacją fotograficzną.

Natomiast okoliczności związane z przeprowadzoną akcją ewakuacyjną zostały wykazane przez dokumentację sporządzoną w tym zakresie przez służby w niej uczestniczące a których rzetelność nie była kwestionowana przez strony.

Okoliczności związane z dotychczasowym trybem życia oskarżonego Sąd oparł na rzetelnych danych o jego karalności oraz informacjach uzyskanych z Sądu Rejonowego w Rybniku, odpisach postanowień tegoż Sądu o stosowaniu środka zabezpieczającego, opinii z Aresztu Śledczego we W., dokumentacji medycznej, zaś odnośnie jego sytuacji rodzinnej oraz majątkowej na danych podawanych przez niego zweryfikowanych informacją policji.

W konsekwencji na podstawie powyższych dowodów Sąd uznał, że oskarżony Ł. M.dopuścił się popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 4 lutego 2013 r. we W.wiedząc, że takie zagrożenie nie istnieje, poprzez telefoniczne powiadomienie o podłożonym na terenie D.przez niego ładunku wybuchowego, stworzył sytuację, która wywołała przekonanie o istnieniu zagrożenia życia i zdrowia wielu osób lub mienia w znacznych rozmiarach, czym spowodował czynności instytucji takich jak Policja, Straż Pożarna, Pogotowie (...)oraz (...) SA, mających na celu uchylenie tego zagrożenia co wyczerpywało znamiona czynu z art.224a k.k.

Oskarżony jak sam wyjaśnił nie podłożył ładunku wybuchowego na dworcu głównym PKP we W., a jego zachowanie polegające na zawiadomieniu o tym numeru alarmowego policji było wynikiem frustracji.

Tym samym od początku oskarżony miał świadomość tego, że opisane przez niego niebezpieczeństwo polegające na podłożeniu ładunku wybuchowego nie istnieje.

Trzeba zauważyć, że specyfika obiektu jakim jest dworzec kolejowy obejmujący nie tylko sam budynek ale i przylegające do niego tory kolejowe powodował realność zagrożenia dla mienia w wielkich rozmiarach a fakt, że zarówno w budynku jak i w pociągach przebywa wielu podróżnych uzasadnionym było twierdzenie o zagrożeniu dla wielu osób.

Zgłoszenie oskarżonego potraktowane zostało jednak jako zdarzenie realnie zagrażające wielu osobom i mieniu w wielkich rozmiarach i na teren Dworca Głównego PKP we W. skierowane zostały służby ratunkowe.

Odnośnie winy oskarżonego Ł. M. Sąd miał na uwadze treść opinii sądowo – psychiatrycznej uzupełnionej przez biegłych w toku postępowania sądowego. W ocenie Sądu nie było powodów aby uznać sporządzoną przez biegłych opinię za nierzetelną. Trzeba bowiem zauważyć, że biegli nie tylko badali oskarżonego, ale również zapoznali się z dostępną dokumentacją dotyczącą jego leczenia w tym dotycząca okresu stosowania środka zabezpieczającego, jak i treścią opinii wydawanych na potrzeby innego postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w Rybniku. Biegli C. P. i N. B. wskazali że w odniesieniu do czynu objętego zarzutem Ł. M. nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej lub w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem i swoje stanowisko w sposób zrozumiały wyjaśnili zarówno w opinii pisemnej jak i na rozprawie. Biegli krytycznie odnieśli się natomiast do rozpoznania u oskarżonego organicznego przez innych lekarzy psychiatrów uszkodzenia centralnego układu nerwowego, jak również stwierdzenia o funkcjonowaniu intelektu oskarżonego na poziomie poniżej przeciętnej. Temu ostatniemu przeczyły bowiem choćby wyjaśnienia złożone na rozprawie, w których używane przez oskarżonego słownictwo, planowanie, rozróżnianie pojęć jak poczucie żalu, wstydu wskazywały na bardzo duży potencjał intelektualny. Biegli odnieśli się również do eksponowanej w toku postępowania kwestii 8 letniego internowania oskarżonego w okresie kształtowania jego osobowości oraz wpływu na popełnienie zarzucanego mu czynu, wskazując, że okoliczność ta wraz z jej konsekwencjami dla oskarżonego nie powodowała przyjęcia ograniczenia w stopniu rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Biegli odnieśli się również do kwestii ewentualnego popełnienia przez oskarżonego w przyszłości czynów o wysokiej społecznej szkodliwości, wskazując, że Ł. M. nie jest osobą bezrefleksyjną i widać w nim wiarę w to, że się zmieni, co jednak nie oznacza że taka zmiana nastąpi, nie wykluczając, że w przyszłości w sytuacji uzupełnienia wykształcenia oskarżony mógłby zostać terapeutą.

Tym samym nie było powodów do twierdzenia, że zachodziły jakiekolwiek okoliczności mogące umniejszać lub wyłączać winą Ł. M..

Wymierzając karę za czyn przypisany w części dyspozytywnej wyroku Sąd miał na uwadze granice zagrożenia ustawowego czynu z art.224a k.k. tj. od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze znaczny stopień jego społecznej szkodliwości, zważywszy na sposób jego popełnienia, jak również jego skutki w postaci przeprowadzonej akcji ewakuacyjnej i związanymi z nią niedogodnościami dla kilkuset osób, jak również zakłóceniem prawidłowego funkcjonowania komunikacji kolejowej. Sąd miał również na uwadze motywację oskarżonego, która nie zasługiwała na aprobatę.

Na niekorzyść oskarżonego Sąd ocenił jego dotychczasowy tryb życia. Na korzyść natomiast pozytywną opinię w zakresie odbywania kary pozbawienia wolności.

Z tych przyczyn Sąd wymierzył karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, uznając, iż kara ta spełni wobec oskarżonego cel represyjny, a jednocześnie będzie odzwierciedlać jego zawartość kryminalną.

Dotychczasowy tryb życia oskarżonego, abstrahując od samego wymiaru kary w przekonaniu Sądu nie pozwalał na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa wynikającego z treści art.69§1 i 2 k.k.

Sposób w jaki oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu, motywy jego działania, wczeszcie skala konsekwencji jakie wywołał jego telefon z informacją o rzekomym podłożeniu ładunku wybuchowego, pozwalały przyjąć, iż czyn nie miał charakteru incydentalnego, zaś warunkowe zawieszenie wykonania kary nie spełniłoby jej celów zarówno wychowawczych w stosunku do oskarżonego, jak i w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa.

Natomiast o stosowaniu warunkowego zawieszenia wykonania kary w ocenie Sądu winien decydować nie tylko poprzedni nienaganny tryb życia sprawcy, czego nie można wywieść o oskarżonym (sam bowiem przyznał, iż został skazany przez Sąd Rejonowy w Rybniku w równolegle toczącym się postępowaniu za zniszczenie samochodów), ale również szersze względy słuszności i celowości karania.

Z samego faktu, że wobec oskarżonego przez 8 lat stosowano środek zabezpieczający nie można wywodzić źródła przestępnych zachowań oskarżonego. Wprawdzie biegli na co wyżej wskazano kwestionowali rozpoznanie stawiane wobec oskarżonego w toku innych postępowań, jednakże Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie ma kompetencji do podważania zasadności stosowania tego środka i sposobu jego kontrolowania przez Sąd Rejonowy w Rybniku.

Dlatego też w świetle wszystkich powyższych okoliczności należało przyjąć, że w przypadku Ł. M., jedyną karą mogącą spełnić swe zadanie zarówno w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, jak i potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jest bezwzględna kara pozbawienia wolności.

Na podstawie art.63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 04 lutego 2013r.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od należnych Skarbowi Państwa kosztów procesu Sąd oparł na treści art.624§1 k.p.k., zaś o zwolnieniu od opłat na podstawie art.17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49 poz.223 z późn. zm.), mając na względzie fakt orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia i przewidywaną niemożność ich ściągnięcia w drodze egzekucji.

Orzeczenie o kosztach należnych obrońcy z urzędu za udzieloną faktycznie obronę oparto na treści na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze oraz §19 oraz §14 ust.1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, uwzględniając należny podatek od towarów i usług.