Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Wiesław Ruszała

Protokolant : st. sekr. sądowy Małgorzata Kalisz

przy udziale oskarżyciela reprezentującego Urząd Skarbowy w Brzozowie – Bogdana Szerszenia

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2015 roku

sprawy A. K. (1)

oskarżonej o wykroczenie z art. 57 § 1 kks

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie, VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w Brzozowie z dnia 10 grudnia 2014 roku, sygn. akt VIII W 191/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża wymierzoną oskarżonej A. K. (1) karę grzywny do kwoty 300 zł /trzystu złotych/,

II.  w pozostałej części utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

III.  zwalnia oskarżoną A. K. (1) od zapłaty za rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za II instancję, obciążając wydatkami postępowania Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Krośnie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Brzozowie rozpoznawał sprawę:

1.  W. K., oskarżonego o to, że uporczywie nie wpłacał do Urzędu Skarbowego w B., wbrew dyspozycjom art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), wymaganego w terminie do 30 kwietnia 2013 r. podatku dochodowego od osób fizycznych, wynikającego z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty ) złożonego przez W. i A. K. (1), zam. (...)-(...) G. (...) na formularzu PIT-26 za 2012 r., w kwocie 20.697,00 zł,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s;

2.  A. K. (1), oskarżonej o to, że uporczywie nie wpłacała do Urzędu Skarbowego w B., wbrew dyspozycjom art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), wymaganego w terminie do 30 kwietnia 2013 r. podatku dochodowego od osób fizycznych, wynikającego z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty) złożonego przez W. i A. K. (1), zam. (...)-(...) G. (...) na formularzu PIT-26 za 2012 r., w kwocie 20.697,00 zł,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. akt VIII W 191/14 Sąd Rejonowy w Krośnie VIII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Brzozowie:

I. uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, a powyżej opisanego, który stanowi wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 48 § 1 i 4 k.k.s. skazał go na karę grzywny w kwocie 1.000 zł;

II. uznał oskarżoną A. K. (1) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, a powyżej opisanego, który stanowi wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 48 § 1 i 4 k.k.s. skazał ją na karę grzywny w kwocie 1.000 zł;

III.  na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, obciążając kosztami Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyła apelacją oskarżona A. K. (1).

W motywach apelacji podniosła, iż nie zgadza się z wyrokiem. Wskazała bowiem, iż w domu wszystkie rachunki i rozliczenia prowadził jej mąż, a ona zajmowała się domem, opieką nad dziećmi i opieką nad niepełnosprawnym bratem. Nie pracowała bo to mąż zarabiał pieniądze na utrzymanie domu. Pomimo tego została ona skazana tak samo surowo, jak jej mąż.

W oparciu o wskazaną argumentację oskarżona wniosła o zmianę orzeczenia o karze i zasądzenie łagodniejszego wymiaru kary.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonej, w zakresie w jakim podnosi zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kary, jawi się jako uzasadniona, wobec czego wyłącznie w tym zakresie niezbędne było zmodyfikowanie przez Sąd Odwoławczy wymiaru orzeczonej wobec oskarzonej kary grzywny poprzez obniżenie jej wymiaru z kwoty 1000 zł do kwoty 300 zł.

Wbrew stanowisku apelacji - Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz zasadnie przypisał oskarżonej sprawstwo wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k.k.s.

Przepis ten penalizuje zachowanie podatnika w postaci uporczywego nie wpłacania w terminie podatku.

Podzielając pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt I KZP 11/13, publik. w OSNKW 2014/1/3, wskazać należy, iż znamienie „uporczywego” niewpłacania podatku w terminie obejmuje zarówno cykliczność zachowań podatnika, polegającą na umyślnym niestosowaniu się do wymogu terminowego płacenia podatku, jak i jednorazowe, ale długotrwałe zaniechanie przez niego uregulowania podatku płaconego jednorazowo, mające miejsce już po terminie płatności tego podatku, a więc gdy ma on uregulować go już jako zaległość podatkową, jeżeli zachowanie to wskazuje, że zamiarem podatnika w momencie upływu terminu płatności podatku było uporczywe jego niewpłacenie, a więc odsunięcie uregulowania tego podatku na dłuższy okres.

W realiach niniejszej sprawy słusznie Sąd Orzekający przypisał oskarżonej sprawstwo wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k.k.s. poprzez uporczywe uchylanie się od uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. w związku ze wspólnym przez nią rozliczeniem się z dochodu wraz z małżonkiem, pomimo że deklaracja podatkowa złożona i podpisana przez jej męża na formularzu PIT-36 nie została przez nią podpisana.

Jak wynika bowiem z art. 6 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012, poz. 361 z późn. zm.), wniosek wspólnie rozliczających się małżonków może być wyrażony przez jednego z nich. Wyrażenie wniosku przez jednego z małżonków traktuje się na równi za złożeniem przez niego oświadczenia o upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o łączne opodatkowanie ich dochodów. Oświadczenie to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

Nie budzi wątpliwości, iż oskarżona zaakceptowała formę wspólnego z małżonkiem opodatkowania, co w sytuacji gdy ona nie pracowała i nie uzyskała żadnego dochodu, było oczywiście finansowo korzystniejsze dla małżonków, niż odrębne ich opodatkowanie.

Słusznie apelująca podnosi zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) orzeczonej wobec niej kary grzywny, w sytuacji gdy zajmowała się jedynie domem i opieką nad domownikami, nie pracowała zarobkowo, a finansami w gospodarstwie domowym zajmował się jej mąż, w tym uiszczaniem podatków.

W tej sytuacji orzeczona kara grzywny w kwocie 1000 zł zarówno wobec niej, jak i w takiej samej wysokości wobec jej męża, zajmującego się kwestiami finansowymi w domu, winna wyć niższa, skoro stopień jej winy jest niższy, niż jej męża.

Zgodnie z art. 48 § 4 k.k.s. wymierzając karę grzywny uwzględnia się także stosunki majątkowe i rodzinne sprawcy oraz jego dochody i możliwości zarobkowe.

Sąd Orzekający, wymierzając oskarżonej karę grzywny w wysokości 1000 zł , nie rozważył natomiast w sposób właściwy możliwości zarobkowych oskarżonej i jej dochodów. W sytuacji konieczności sprawowania przez oskarżoną opieki nad dziećmi, a przede wszystkim niepełnosprawnym jej bratem, nie ma ona żadnych możliwości zarobkowych, albowiem nie jest w stanie podjąć pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k., art. 438 pkt 4 k.p.k., art. 449 k.p.k. i art. 456 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w zakresie orzeczenia o karze obniżając wymierzoną oskarżonej karę grzywny do kwoty 300 zł, a w pozostałej części wyrok ten utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za II instancję, obciążając wydatkami postępowania Skarb Państwa, albowiem z uwagi na sytuację finansową oskarżonej i jej wielodzietnej rodziny, pozostającej praktycznie na utrzymaniu jedynie jednej osoby w rodzinie, ich uiszczenie byłoby dla niej zbyt uciążliwe.