Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji i (...) (dalej: Prezes URE, pozwany) decyzją nr (...) z dnia 13 listopada 2012r. na podstawie art.56 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 56 ust. 2 pkt 1 ust.3 i ust. 6 oraz w związku z art. 10 ust. 1e pkt 2 i art. 10 ust. 1f ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012r., poz.1059 ze zm.) , po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy – Miejski Zakład (...) Spółka z o.o. posiadającemu koncesję na wytwarzanie ciepła udzielona decyzją Prezesa URE z dnia 2 listopada 1998 r. o znaku (...) ze zm. orzekł, że:

1. przedsiębiorca nie przestrzegał obowiązku utrzymywania zapasów paliw w ilości zapewniającej utrzymanie ciągłości dostaw ciepła do odbiorców, określonej zgodnie z § 2 ust. 1 pkt. 1 lit. c rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 39, poz. 338 z późn. zm.). Ujawniony w postępowaniu niedobór stanu zapasów paliw w stosunku do poziomu wymaganego przez rozporządzenie wyniósł u przedsiębiorcy w dniu 1 listopada 2011 r.:

a. 3,7 Mg węgla kamiennego dla źródła Kotłownia ul. (...), co stanowi 74% (w zaokrągleniu) zapasu niezbędnego do utrzymania wymaganego przez rozporządzenie,

b. 2,2 Mg węgla kamiennego dla źródła Kotłownia ul. (...), co stanowi 73% (w zaokrągleniu) zapasu niezbędnego do utrzymania wymaganego przez rozporządzenie,

c. 4,4 Mg węgla kamiennego dla źródła Kotłownia ul. (...), co stanowi 88% (w zaokrągleniu) zapasu niezbędnego do utrzymania wymaganego przez rozporządzenie,

d. 4,2 Mg węgla kamiennego dla źródła Kotłownia ul. (...), co Stanowi 76% (w zaokrągleniu) zapasu niezbędnego do utrzymania wymaganego przez rozporządzenie,

5 Mg węgla kamiennego dla źródła Kotłownia ul. (...). B., co stanowi 75% (w zaokrągleniu) zapasu niezbędnego do utrzymania wymaganego przez rozporządzenie,

e.14,4 Mg węgla kamiennego dla źródła Kotłownia ul. (...) - (...), co stanowi 90% (w zaokrągleniu) zapasu niezbędnego do utrzymania wymaganego przez rozporządzenie.

W punkcie drugim decyzji za działanie wymienione w punkcie 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w kwocie 30 000 zł (słownie: trzydzieści tysięcy złotych), co stanowi (...) (w zaokrągleniu) przychodu z działalności koncesjonowanej w zakresie wytwarzania energii, osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2011 r.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł Miejski Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. (dalej: powód) zaskarżając ją w całości. Prezesowi URE zarzucił:

1.  naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 56 ust. 6 ustawy Prawo
energetyczne poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie skutkujące nieuprawnionym i sprzecznym z brzmieniem tych przepisów nałożeniem na skarżącego kary pieniężnej na zasadzie odpowiedzialności absolutnej, podczas gdy odpowiedzialność ta przewidziana jest za działanie lub zachowanie samego skarżącego nie ma podstaw do jej przypisania, gdy niewykonanie obowiązku ustawowego powstało z przyczyn niezależnych od działania lub zaniechania
skarżącego, uniemożliwiających przepisanie związku przyczynowo skutkowego;

2.  naruszenie przepisów postępowania art. 7 kpa, art 75 § 1 kpa, art. 77 kpa oraz art. 80 § 1 kpa w zw. z art. 30 ust. 1 oraz art. 10 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne poprzez ich niezastosowanie i nieustalanie stanu faktycznego sposób wyczerpujący i niepodjęcie niezbędnych czynności do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, tym samym organ wbrew przepisom ustaw, zebrał i nie rozpatrzył całego materiału dowodowego uniemożliwiając ustalenie zaniechanie gromadzenia zapasów paliwa wynikało z działania lub zaniechania skarżącego i tym samym, czy są podstawy do przypisania mu odpowiedzialności;

3.  naruszenie art. 2, art. 31 ust. 3 w związku z art. 87 ust. 1 i art. 92 ust. 1 oraz art. 178 ust 1 Konstytucji RP przez błędną wykładnię § 2 ust. 1 pkt 1 oraz § 4 rozporządzenia w sprawie zapasów oraz niewłaściwe zastosowanie art. 10 ust.1, art. 10 ust. 6 oraz art. 56 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo energetyczne, co doprowadziło do dokonania niedozwolonej wykładni rozszerzającej przepisów dotyczących obowiązku utrzymywania zapasów paliw i nieuwzględnienia konstytucyjnej zasady proporcjonalności oraz zasady zaufania do prawa i sprawiedliwości, a w konsekwencji wymierzenie kary pieniężnej za sytuację powstałą niezależnie od zachowania skarżącego;

4.  ewentualnie błędne zastosowanie przepisu art. 56 ust. 6 ustawy – Prawo energetyczne poprzez wymierzenie kary niewspółmiernie wysokiej do okoliczności sprawy;

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód wniósł o uchylenie decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania, ewentualnie o jej uchylenie i umorzenie postępowania w sprawie, ewentualnie o uchylenie decyzji w całości i umorzenie postępowania w sprawie. Wniósł również o zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. /k.21-25 akt sądowych/.

Odpowiadając na odwołanie Prezes URE wniósł o jego oddalenie w całości, w tym o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu /k. 48-52 akt sądowych /.

Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Miejski Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. jest koncesjonowanym przedsiębiorcą w zakresie przesyłania i dystrybucji ciepła na podstawie udzielonej koncesji decyzją Prezesa URE z dnia 2 listopada 1998r. znak; (...) ze zm. / okoliczność bezsporna /.

Pismem z 25 listopada 2011r. oraz 16 stycznia i 09 lutego 2012r. Miejski Zakład (...) w Ś. wskazał stan ilości zapasu opału na dzień 1 listopada 2012r. - oddzielnie dla każdego miejsca wytwarzania ciepła /dowód pisma: k.23-25,k. 30-38, k.44-58 akt admin/.

W dalszych wyjaśnieniach Miejski Zakład (...) w Ś. w piśmie z 7 maja 2012r. wskazał, że miał węgla kamiennego spalany w ciepłowniach Z. i Z. jest magazynowany na placach składowych przyległych do ciepłowni (magazyn nr (...)), oraz na placu składowym przy ciepłowni Z. (magazyn komercyjny nr(...)). W kotłowniach lokalnych w Ś. był spalany węgiel kamienny w postaci ekogroszku. Ekogroszek dla kotłowni lokalnych w Ś. jest magazynowany na placu składowym przy ciepłowni Z../ dowód pismo k. 77 i 78 akt. admin./.

Na podstawie protokołu kontroli sporządzonego w dniu 18 maja 2012r. Prezes URE stwierdził stan niedoboru paliw ( węgla kamiennego) według stanu na dzień 1 listopada 2011r. dla następujących źródeł ciepła:

- ciepłowni Z. stan rzeczywisty 9 Mg stan wymagany 424 Mg

- kotłowni przy ul. (...) stan rzeczywisty 1,3 Mg stan wymagany 5 Mg

- kotłowni przy ul. (...) stan rzeczywisty 0,8 Mg stan wymagany 3 Mg

- kotłowni przy ul. (...) w Ś. stan rzeczywisty 0,6 Mg stan wymagany 5 Mg

- kotłowni przy ul. (...) w Ś. stan rzeczywisty 1,3 Mg stan wymagany 5,5 Mg

- kotłowni przy ul. (...). B. w Ś. stan rzeczywisty 1,7 Mg stan wymagany 6,7 Mg

- kotłowani przy ul. (...) - (...) w Ś. stan rzeczywisty 1,6 Mg stan wymagany 16 Mg.

/dowód: protokół kontroli k. 128 akt admin./

Pismem z dnia 01 czerwca 2012r. Miejski Zakład (...) w Ś. zakwestionował stan niedoboru przyjęty dla lokalnych kotłowni położonych w Ś. wskazując, że została ujęta jedynie ilość ekogroszku będąca w niewielkich pomieszczeniach przykotłowych (oznaczonych magazynami od 33 do 38) , natomiast pozostały zapas opału znajdował się na składowisku przy ciepłowni Z. (magazyny o numerach 20 i 21) . W oparciu o to twierdzenie Miejski Zakład (...) w Ś. twierdził, że stan wymagany dla lokalnych kotłowni w Ś. wynosił 41 Mg a rzeczywisty stan zapasów wyniósł 135,5 Mg. /dowód: pismo k. 132-134 akt.admin/.

Prezes URE zawiadomieniem z dnia 14 czerwca 2012r. wszczął postępowanie w sprawie niedoboru paliw dla 6 źródeł położonych w Ś. przy ulicach: (...), (...)/dowód: zawiadomienie k. 171-173 akt admin/, dla których ustalił stan niedoboru powyżej 70% zapasu normatywnego.

Pismem z 05 lipca 2012r. Miejski Zakład (...) w Ś. podtrzymał twierdzenie, że w przedsiębiorstwie nie wystąpiły nieprawidłowości polegające na nieprzestrzeganiu obowiązku utrzymania zapasów paliw. /pismo k. 176-178 akt admin./.

Miejski Zakład (...) w Ś. w roku 2011 osiągnął przychód w wysokości (...)zł /k. 202 akt admin/ oraz zysk w wysokości (...)zł/ k. 193 akt admin./.

Prezes URE na podstawie art. 10 § 1 k.p.a. zawiadomieniem z dnia 8 października 2012 r. poinformował stronę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie w tym prawie do zapoznania się z materiałem dowodowym w sprawie i możliwości złożenia ewentualnych wyjaśnień i uwag w terminie 7 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, z prawa tego strona nie skorzystała. / dowód: zawiadomienie k.245-246 akt admin/.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy oraz w aktach przesłanych przez organ regulacyjny. Rzetelność dokumentacji i istnienie wskazanych okoliczności nie było kwestionowane przez żadną ze stron. Materiał dowodowy należy uznać za przekonujący oraz w pełni wiarygodny.

Sąd Okręgowy w Warszawie- Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie podlega oddaleniu.

Niniejsze postępowanie dotyczyło nałożenia przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku określonego w art. 10 ust. 1 Prawa energetycznego w związku z § 2 ust. 1 pkt 1 lit c rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2003r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych (dalej: rozporządzenie w sprawie zapasów). Kara pieniężna została nałożona na przedsiębiorcę energetycznego na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 2 zdanie pierwsze Prawa energetycznego.

Strona powodowa nie kwestionowała, wykazanych wartości liczbowych stanu zapasu węgla kamiennego ( w tym wypadku miału węgla kamiennego) składowanego dla sześciu kotłowni lokalnych położonych w Ś. w pomieszczeniach piwnicznych przylegających do miejsc wytwarzania ciepła (kotłowni). Nie było sporne również, że ilość stwierdzonego na dzień 01 listopada 2011r. zapasu węgla w tych pomieszczeniach wyniosła 34,1 Mg i nie odpowiadała wartości normatywnej w świetle ww. rozporządzenia w sprawie zapasów. Prawidłowy stan zapasów na dzień 01 listopada 2011r. odpowiadający trzydziestodobowemu zużyciu wynosił 41,2 Mg. Natomiast kwestią sporną w sprawie było, czy wykazana nadwyżka składowanego zapasu węgla dla ciepłowni Z. i Z. w Ś., w miejscu oddalonym około 2-4 km od kotłowni lokalnych, może być również składowanym zapasem węgla dla tych kotłowni lokalnych.

Zatem spór koncentrował się de facto, nie tyle na prawdziwości twierdzeń co do faktu ale na wykładni § 2 ust. 1 lit c. rozporządzenia w sprawie zapasów, w zakresie jakim hipoteza normy odnosi się do „miejsca składowania sąsiadującego z miejscem wytwarzania ciepła”. Bowiem zapasy węgla kamiennego odpowiadają ustalonej tym rozporządzeniem ilości jeżeli znajdują się w miejscu składowania sąsiadującym z miejscem wytworzenia energii. W ocenie powoda miejsce sąsiadujące nie należy interpretować jako bezpośrednio sąsiadujące z miejscem wytwarzania ciepła czyli w tym wypadku kotłowni, natomiast pozwany wskazywał argumentację odnoszącą się do sąsiedztwa rozumianego jako obok, w bliskości zapewniającej utrzymanie ciągłości dostaw ciepła do odbiorców - o której mowa w art. 10 ust. 1 Prawa energetycznego.

W ocenie Sądu argumenty prawne przemawiają za prawidłowością stanowiska pozwanego, z powodów o których mowa poniżej.

Wielkość zapasów paliw, jakie przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii ciepła obowiązane jest utrzymywać normodawca określił na podstawie upoważnienia zawartego w art. 10 ust. 6 ustawy Prawo energetyczne w rozporządzeniu w sprawie zapasów, które reguluje również sposób gromadzenia zapasów poszczególnych rodzajów paliw z uwzględnieniem rodzaju działalności gospodarczej, możliwości technicznych i organizacyjnych w zakresie gromadzenia zapasów. Regulacja zawarta w § 2 rozporządzenia w sprawie zapasów różnicuje wielkość zapasu w zależności od rodzaju paliwa i miejsca jego wydobywania oraz sposobu dostarczenia, natomiast wspólną regulacją jest, że miejscem składowania jest miejsce sąsiadujące z miejscem wytwarzania energii.

Realizacja obowiązku zapewnienia utrzymania ciągłości dostaw ciepła, nie może być zatem interpretowana jedynie w oparciu o stwierdzone wartości liczbowe odpowiadające dobowemu zużyciu dla wszystkich miejsc składowania zapasu węgla przedsiębiorstwa energetycznego. Wyłącznie zapas paliw spełniający wszystkie wymogi rozporządzenia w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych co do rodzaju paliwa, wielkości i sposobu gromadzenia, stanowi zapas spełniający wymóg zagwarantowania ciągłości dostaw odbiorcom ciepła.

W ocenie Sądu , w świetle powołanych na wstępie regulacji prawnych , zapewnienie ciągłości dostaw dla kotłowni lokalnych wymaga jego składowania w sąsiedztwie z miejscem wytwarzania ciepła, czyli do poszczególnych kotłowni jako miejsca wytwarzania ciepła, a nie w sąsiedztwie rozumianym z innym miejscem wytwarzania ciepła, na które powołuje się powód. Podkreślenia wymaga, że w każdym wypadku badania przesłanki „sąsiedztwa” powinno się mieć na uwadze, przede wszystkim okoliczności faktyczne konkretnego wypadku . W rozpoznawanym przypadku rozważania w zakresie czy odległość pomiędzy miejscem składowania zapasu i miejscem wytwarzania ciepła jest tą w „sąsiedztwie” są bezcelowe, ponieważ zgromadzony zapas węgla na który powołuje się powód był składowany w sąsiedztwie z innym miejscem wytwarzania ciepła dla odbiorców ciepłowni Z. i Z. w Ś..

Należy stwierdzić , że gromadzenie paliw na miejscach składowania innych niż położonych w sąsiedztwie miejsca wytwarzania energii nie zapewnia w sytuacji kryzysowej odpowiedniego zabezpieczenia dla odbiorców ciepła. Sąd ocenił zatem , że Prezes URE słusznie uznał, że w przedmiotowej sprawie zachodzą podstawy do nałożenia na powoda kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo energetyczne.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie wynika, że w dniu 01 listopada 2011 r. powód nie przestrzegał obowiązku utrzymywania zapasów węgla kamiennego wynikającego z art. 10 ust. 1 Prawa energetycznego. Zapas paliwa powinien wynosić 41,2 Mg, podczas gdy rzeczywisty zapas wynosił 34, 1 Mg co oznaczało niedobór w stosunku do poziomu wymaganego rozporządzeniem w wysokości 7,1 Mg węgla kamiennego.

Wobec stwierdzania naruszenia hipotezy normy z § 2 ust. 1 pkt. 1 lit. c rozporządzenia w sprawie zapasów w zw. z art. 10 ust.1 Prawo energetycznego stosownie do przepisu art. 56 ust. 1 pkt 2 Prawa energetycznego Prezes URE był zobligowany do nałożenia na powoda kary pieniężnej.

Odpowiedzialność z tytułu naruszenia obowiązków wynikających z Prawa energetycznego ma charakter odpowiedzialności obiektywnej, w tym sensie, że stwierdzenie zawinionego charakteru przedmiotowego naruszenia nie jest konieczną przesłanką nałożenia na przedsiębiorstwo kary pieniężnej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2010 r. II SK 21/10). Nie ma przy tym znaczenia okoliczność na jaką powołuje się powód, a mianowicie fakt, iż stwierdzony w administracyjnym postępowaniu kontrolnym niedobór powstał nie z winy skarżącego, lecz z przyczyn od niego niezależnych – jak to określa powód zewnętrznych poza jego kontrolą – decyzji mieszkańców wspólnoty, którzy odmówili powodowi udostępnienia dodatkowych pomieszczeń na gromadzenie zapasu węgla.

Teza ww. wyroku Sądu Najwyższego zakłada, że wyłączenie odpowiedzialności za naruszenie obowiązków wynikających z Prawa energetycznego, może nastąpić o ile okoliczności faktyczne w sprawie nie pozwolą na zbudowanie rozsądnego łańcucha przyczynowo skutkowego między zachowaniem przedsiębiorstwa energetycznego a stwierdzeniem stanu odpowiadającego hipotezie normy sankcjonowanej karą pieniężną z art. 56 ust. 1 pkt 2 Prawo energetyczne. Zapewnienie przez powoda, w ramach działalności organizacyjnej swojego przedsiębiorstwa, powierzchni o zbyt małej wielkości na zgromadzenie zapasu węgla jest logiczną przyczyną do wystąpienia skutku w postaci uszczuplenia normatywnej ilości jego dobowego zapasu. Nie ma podstaw do stwierdzenia, w przeciwieństwie do tego co podnosi powód, że jest to przyczyna nie mająca swego logicznego uzasadnienia w tym łańcuchu zdarzeń, aby nadać jej charakter zewnętrzny będący poza kontrolą działania powoda. Stad też, w okolicznościach niniejszej sprawy przesłanka do wyłączenia odpowiedzialności obiektywnej przedsiębiorcy za naruszenie przepisów prawa nie zaistniała.

Przedsiębiorca prowadzący profesjonalną działalność gospodarczą zobowiązany jest - zgodnie z art. 355 § 2 k.c. do dołożenia należytej staranności w zakresie jej prowadzenia. Szczególnym przykładem takiej działalności jest wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej lub ciepła, stosownie bowiem do art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne, wymaga ona uzyskania koncesji. Przedsiębiorca prowadzący działalność koncesjonowaną powinien znać przepisy obowiązującego prawa i działać w ich granicach, a ponadto jest obowiązany do działania z najwyższą starannością wynikającą zarówno z zawodowego charakteru tej działalności, jak i faktu, że działalność ta podlega szczególnym rygorom.

Mając, zatem powyższe na uwadze Sąd stanął na stanowisku, że organ regulacyjny prawidłowo przyjął, że działanie powoda niewątpliwie stanowiło naruszenie obowiązku utrzymywania zapasów paliw, co z kolei uzasadniało nałożenie na niego kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo energetyczne. Rozważenia wymagało jedynie, czy jej wysokość została prawidłowo ustalona przez Prezesa URE.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd stanął na stanowisku, że nie zachodzą także przesłanki, które uzasadniają zmianę przedmiotowej Decyzji w zakresie wymiaru nałożonej na powoda kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy – Prawo energetyczne.

Stosownie do treści art. 56 ust. 6 ustawy - Prawo energetyczne ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Sąd zważył, że Prezes URE, zgodnie z nakazem określonym w art. 56 ust. 6 ustawy – Prawo energetyczne, w sposób dostateczny uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiających za nałożeniem na powoda kary pieniężnej w wymiarze ustalonym w zaskarżonej Decyzji.

Przede wszystkim kara ustalona przez Prezesa URE uwzględnia, w ocenie Sądu, możliwości finansowe powoda. Regulator dokonał badania możliwości finansowych powoda oraz wykazał jak wpłynęły one na wysokość nałożonej na powoda kary. W ocenie Sądu, Prezes URE ustalił rzeczywiste możliwości finansowe powoda i wziął te okoliczności pod uwagę przy określaniu wymiaru kary pieniężnej.

Ponadto, Sąd uznał, że Prezes URE ocenił także w przedmiotowej sprawie stopień szkodliwości czynu oraz uwzględnił sposób dotychczasowego zachowania przedsiębiorcy, jako okoliczności przemawiającej za wymierzeniem kary w wymiarze określonym w Decyzji. Uzasadnienie zaskarżonej Decyzji wskazuje, jaki był stopień szkodliwości czynu przedsiębiorcy oraz jakie było jego dotychczasowe zachowanie, a także zawiera ocenę, jak okoliczności te wpłynęły na określenie przez Prezesa URE wymiaru kary.

Mając powyższe na względzie, Sąd stanął na stanowisku, że okoliczności niniejszej sprawy uzasadniają ustalenie kary pieniężnej w wysokości określonej w zaskarżonej Decyzji.

Sąd uznał, bowiem, że ponieważ fakt naruszenia przez powoda bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych został stwierdzony ponad wszelką wątpliwość, z tego też względu wysokość kary pieniężnej w wysokości 30.000 zł, co stanowi (...) % przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2011 roku, należy uznać za niewygórowaną. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że Prezes URE mógł, stosowanie do treści art. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne, wymierzyć powodowi karę pieniężną w wysokości do (...)% przychodu ukaranego przedsiębiorcy.

Ponadto, w ocenie Sądu, wymierzona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia szkodliwości czynu. Szczególnego podkreślenia wymaga okoliczność , że powód dopuścił do wystąpienia niedoboru w zapasach w sezonie grzewczym stwarzając tym samym zagrożenie dla dostaw ciepła dla odbiorców . Wymiar nałożonej na powoda kary uwzględnia fakt niedochowania przedmiotowego obowiązku, oraz odmowę uzupełnienia wymaganego zapasu, oraz sytuację finansową przedsiębiorcy. Ponadto, zważyć należało, że wymierzona powodowi kara pieniężna ustalona została z uwzględnieniem przepisu art. 56 ust. 6 ustawy – Prawo energetyczne i pozostaje we właściwej proporcji do jego przychodu. W ocenie Sądu sytuacja finansowa powoda pozwala na uiszczenia tej kary bez uszczerbku dla aktywów przedsiębiorstwa i nie będzie stanowić nadmiernego obciążenia finansowego dla dalszego wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej w tym możliwość realizacji inwestycji zaplanowanych na 2012 rok.

Podkreślenia wymaga, że kara pieniężna za naruszenie przepisów ustawy – Prawo energetyczne nakładana jest przez Prezesa URE niezależnie od tego, jaki dochód przynosi przedsiębiorcy prowadzona przez niego działalność gospodarcza. Kara pieniężna, o której wyżej mowa, ma pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną, odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie przepisów, ale także wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że ustalone w postępowaniu administracyjnym okoliczności dotyczące stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu powoda, jego dotychczasowego zachowania i możliwości finansowych w pełni uzasadniają nałożenie na powoda kary pieniężnej w wysokości ustalonej przez Prezesa URE. Natomiast zmniejszenie jej wysokości stałoby w sprzeczności z jej celami prewencyjnymi za niezastosowanie się do bezwzględnie obowiązujących wymagań prawa energetycznego, jak również represyjno-wychowawczymi, zmierzającymi do wymuszenia na ukaranym przedsiębiorstwie przestrzegania reguł prawnych w przyszłości.

Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania postanowiono stosownie do wyniku sporu na podstawie art. 98 k.p.c.

SSO Hanna Kulesza