Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Weronika Szymczuk - Dąbkowska

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko Syndykowi masy Upadłości Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) spółka jawna w upadłości likwidacyjnej w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Syndyka Masy Upadłości Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) spółki jawnej w upadłości likwidacyjnej w S., kwotę (...) (dwanaście tysięcy sto siedemdziesiąt dziewięć) złotych i 26 (dwadzieścia sześć) groszy wraz z odsetkami ustawowymi od kwot i dat:

- od kwoty 1122,72 zł od dnia 21.06.2014 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1847,52 zł od dnia 21.07.2014 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1885,56 zł od dnia 21.08.2014 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1858,42 zł od dnia 21.09.2014 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1918,51 zł od dnia 21.10.2014 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1800,69 zł od dnia 21.11.2014 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1745,84 zł od dnia 21.12.2014 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.026 (trzy tysiące dwadzieścia sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 1256/15

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 czerwca 2015 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego Syndyka Masy upadłości Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) spółka jawna w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w S. kwoty 12.221,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi do dnia zapłaty dla kwoty 1165,25 zł od dnia 21.06.2014 r., dla kwoty 1847,52 zł od dnia 21.07.2014 r., dla kwoty 1885,56 zł od dnia 21.08.2014 r., dla kwoty 1858,42 zł od dnia 21.09.2014 r., dla kwoty 1918,51 zł od dnia 21.10.2014 r., dla kwoty 1800,69 zł od dnia 21.11.2014 r., oraz dla kwoty 1745,84 zł od dnia 21.12.2014 r. oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka świadczyła usługi pozwanemu przedsiębiorstwu w zakresie m. in. sprzedaży energii cieplnej na podstawie umowy. Pozwana wyjaśniła, że dostarczała energię cieplną do obiektu budowlanego wybudowanego przez pozwaną spółkę, a umowa w aktualnej treści obowiązywać miała do dnia wyodrębnienia wszystkich lokali na rzecz nowych właścicieli. Dodała, że w dniu 13 maja 2014 r. ogłoszona została upadłość spółki – strony umowy. Wskazała, że syndyk masy upadłości pozwanej spółki nie wypowiedział umowy, a jednocześnie nie regulował należności w stosunku do powódki. Podkreśliła, że należności powódki sprzed ogłoszenia upadłości zostały umieszczone na liście wierzytelności.

Pismem z dnia 14 lipca 2015 r. powódka cofnęła częściowo pozew w zakresie należności głównej, co do kwoty 42,53 zł z uwagi na uiszczenie przez pozwanego wskazanej kwoty, jednocześnie wnosząc o zasądzenie od pozwanego należności głównej w wysokości 12.179,26 zł oraz odsetek ustawowych do dnia zapłaty dla kwoty 1122,72 zł od dnia 21.06.2014 r., dla kwoty 1847,52 zł od dnia 21.07.2014 r., dla kwoty 1885,56 zł od dnia 21.08.2014 r., dla kwoty 1858,42 zł od dnia 21.09.2014 r., dla kwoty 1918,51 zł od dnia 21.10.2014 r., dla kwoty 1800,69 zł od dnia 21.11.2014 r., oraz dla kwoty 1745,84 zł od dnia 21.12.2014 r., a także kosztów procesu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 sierpnia 2015 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie w XI Wydziale Gospodarczym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W złożonym w sprawie sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany zakwestionował, jakoby powódka świadczyła na rzecz pozwanego usługę dostawy energii cieplnej. Podniósł, że w spornym okresie nie był właścicielem przedmiotowej nieruchomości, bowiem w wyniku umowy przeniesienia własność nieruchomości nabył D. S.. Nadto pozwany zgłosił zarzut działania powoda sprzecznego z zasadami współżycia społecznego.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka jawna z siedzibą w S. była do dnia 23 kwietnia 2014 r. właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w S., oznaczonej jako działka gruntu numer (...), dla której Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział XII Ksiąg wieczystych prowadzi księgi wieczyste KW (...).

Dowód:

- wydruki KRS, k. 287 – 291,

- wydruk z ksiąg wieczystych, k. 43 – 180.

W dniu 14 października 2011 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. zawarła z Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) spółka jawna w S. i Przedsiębiorstwem (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. umowę o przyłączenie do sieci ciepłowniczej budynku usytuowanego na terenie nieruchomości przy ul. (...) w S., oznaczonej jako działka gruntu numer (...), dla której Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział XII Ksiąg wieczystych prowadzi księgi wieczyste KW (...).

Zgodnie z § 3 ust. 13 umowy po wykonaniu przyłączenia do sieci ciepłowniczej oraz odbiorze przez dostawcę indywidualnych liczników ciepła, a także po odbiorze przy udziale dostawcy instalacji wewnętrznych obiektu odbiorcy dostawca zobowiązany będzie do zawarcia umów sprzedaży ciepła i świadczenia usług przesyłania z poszczególnymi indywidualnymi odbiorcami ciepła (zwanymi dalej „Odbiorcami końcowymi”) posiadającymi tytuł prawny do korzystania z samodzielnych lokali położonych w przyłączanym na podstawie umowy obiekcie odbiorcy.

W § 6 ust. 2 określone zostały przewidywane terminy rozpoczęcia dostarczania ciepła z mocą cieplną zamówioną 455 kW od dnia 1 kwietnia 2012 r.

Zgodnie z § 10 umowy do czasu zawarcia umów, o których umowa w § 3 ust. 13 umowy z wszystkimi odbiorcami końcowymi, odbiorca obowiązany będzie do terminowego regulowania należności z tytułu dostarczania ciepła zgodnie z „zamówieniem na dostawę ciepła”, o którym mowa w § 6 ust. 2 lit. b) umowy, pomniejszanych o należne zobowiązania z tytułu dostarczania ciepła do lokali odbiorców końcowych znajdującymi się w obiekcie odbiorcy, którzy zawarli odrębne umowy sprzedaży ciepła i świadczenia usług przesyłania.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony, nie krótszy niż okres przyłączenia Odbiorcy (Odbiorców Końcowych) do sieci ciepłowniczej oraz okres sprzedaży ciepła i świadczenia usług przysyłania do Obiektu Odbiorcy będącego przedmiotem przyłączenia na podstawie umowy.

Integralną cześć umowy stanowił załącznik – regulamin rozliczeń ciepła dostarczanego do lokali mieszkalnych w budynku przy ul. (...) w S.. Podstawę rozliczeń za ciepło stanowi zatwierdzona przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki Taryfa dla ciepła (...) sp. z o.o.

Niesporne, a ponadto dowód:

- umowa nr (...), k. 327 – 330,

- regulamin, k. 21 – 24,

- zamówienie, k. 25 – 26,

- zeznania świadka K. N., k. 335,

- zeznania świadka M. Ś., k. 335 - 336.

W wyniku umowy przeniesienia w okresie od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia 19 grudnia 2014 r. udział w przedmiotowej nieruchomości przypadający spółce (...) przysługiwał D. S.. Z uwagi na bezskuteczność umowy przeniesienia w stosunku do masy upadłości pozwanego, dnia 19 grudnia 2014 r. D. S. przeniósł własność udziałów w przedmiotowej nieruchomości na rzecz pozwanego.

Dowód:

- wydruk KRS, k. 287 – 291,

- akt notarialny, k. 291 – 295v,

- zeznania świadka M. Ś., k. 335 - 336.

Postanowieniem z dnia 13 maja 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie ogłosił upadłość spółki Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka jawna z siedzibą w S.. Syndykiem masy upadłości ustanowiony został B. D..

Niesporne, a ponadto dowód:

- wydruk KRS, k. 287 – 291.

Powódka dostarczała energię cieplną do nieruchomości przy ul. (...) w S., oznaczonej jako działka gruntu numer (...), dla której Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział XII Ksiąg wieczystych prowadzi księgi wieczyste KW (...) zgodnie z warunkami umowy z dnia 14 października 2011 roku.

Dowód:

- raport, k. 181 – 184.

- zeznania świadka K. N., karta 335;

- zeznania świadka M. Ś., karta 335 – 336;

W okresie od czerwca do grudnia 2014 roku spółka (...) ( (...)) wystawiła na rzecz (...) S. z tytułu dokonanych dostaw energii faktury opiewające na łączną kwotę 13.236,06 zł brutto.

Dowód:

-zestawienie faktur VAT wraz z załącznikami, k. 185 – 259.

Pismem z dnia 16 września 2014 r. pozwana spółka poinformowała (...), iż nie jest właścicielem mieszkań przy ulicy (...), odmawiając zapłaty faktur nr (...), (...), (...) oraz (...). Wraz z zawiadomieniem nie przedstawiono dokumentu świadczącego o zmianie właściciela.

Dowód:

- pismo pozwanej, k. 260.

Pismem z dnia 8 października 2014 roku powódka wezwała pozwaną spółkę do zapłaty kwoty 7.750 zł wraz ustawowymi odsetkami tytułem nieuregulowanych należności wynikających z faktur VAT. Pismem z dnia 12 stycznia 2015 r. powódka wezwała spółkę do zapłaty kwoty 6.282,82 zł wraz ustawowymi odsetkami tytułem nieuregulowanych należności wynikających z faktur VAT

Dowód:

- wezwania do zapłaty k. 262, 264

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Powódka roszczenie wywodzi z łączącej strony umowy przyłączenia do sieci ciepłowniczej i sprzedaży ciepła z dnia 14 października 2011 r. Do powyższej umowy zastosowanie ma ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006r Nr 89, poz.625 ze zm.) wraz z przepisami wykonawczymi oraz przepisy kodeksu cywilnego, w tym w szczególności odpowiednio stosowane przepisy o sprzedaży.

Legitymacja bierna syndyka masy upadłości pozwanej spółki pozostawała poza sporem. Marginalnie wyjaśnić należy, iż ogłoszenie upadłości i ustanowienie syndyka powoduje nabycie przez syndyka legitymacji procesowej do wszystkich procesów - aktualnych i przyszłych - jeżeli dotyczą one mienia wchodzącego do masy upadłości (art. 132 ust. 1 i 133 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego). Bezwzględne podstawienie procesowe daje syndykowi w tych procesach wyłączną legitymację procesową. Podobnie, pozwany nie kwestionował faktu realizacji umowy przez powódkę, ani także sposobu naliczania opłat. Poza sporem pozostawała również okoliczność, iż kwota spornej należności nie została uiszczona.

Strona pozwana zakwestionowała natomiast ciążący na niej obowiązek zapłaty faktur z uwagi na to, iż w spornym okresie nie pozostawała właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Nadto zarzuciła, iż działanie powódki sprzeczne było z zasadami współżycia społecznego.

W ocenie Sądu zarzuty pozwanego zgłoszone zostały na potrzeby procesu w celu uniknięcia zapłaty.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W związku z powyższym na powódce w niniejszym procesie spoczywał więc ciężar udowodnienia, iż strony zawarły umowę o dostarczanie energii, a także wykazania jej treści – w szczególności ustalenia co do podmiotu obowiązanego do ponoszenia opłat z tytułu świadczonych usług.

Zgodnie z art. 5 ust 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne
(Dz.U. 1997 nr 54 poz. 348 ze zm.), dostarczanie energii odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy sprzedaży. Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu, umowy te powinny zawierać, co do umowy sprzedaży – postanowienia określające: miejsce dostarczenia paliw gazowych lub energii do odbiorcy i ilość tych paliw lub energii w podziale na okresy umowne, moc umowną oraz warunki wprowadzania jej zmian, cenę lub grupę taryfową stosowane w rozliczeniach i warunki wprowadzania zmian tej ceny i grupy taryfowej, sposób prowadzenia rozliczeń, wysokość bonifikaty za niedotrzymanie standardów jakościowych obsługi odbiorców, odpowiedzialność stron za niedotrzymanie warunków umowy, okres obowiązywania umowy i warunki jej rozwiązania. Z kolei umowa o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii - winna zawierać postanowienia określające: moc umowną i warunki wprowadzania jej zmian, ilość przesłanych paliw gazowych lub energii w podziale na okresy umowne, miejsca dostarczania paliw gazowych lub energii do sieci i ich odbioru z sieci, standardy jakościowe, warunki zapewnienia niezawodności i ciągłości dostarczania paliw gazowych lub energii, stawki opłat lub grupę taryfową rozliczeniach oraz warunki wprowadzenia zmian tych stawek i grupy taryfowej, sposób prowadzenia rozliczeń parametry techniczne paliw gazowych lub energii oraz wysokość bonifikaty za niedotrzymywanie tych parametrów. Niewątpliwie łącząca strony kompleksowa umowa nr (...) z 14 października 2011 r. spełnia powyższe przesłanki.

W celu udokumentowania swoich żądań powódka przedstawiła umowę oraz faktury VAT. Wprawdzie samo wystawienie faktur nie stanowi przesłanki roszczenia o zapłatę z umowy sprzedaży i dla stwierdzenia, czy powstał obowiązek zapłaty ceny nie ma żadnego znaczenia, bowiem faktura Vat ma walor dokumentu prywatnego (art. 245 k.p.c.) i może jedynie dowodzić, iż osoba, która ją podpisała, złożyła oświadczenie w niej zawarte, jednak w okolicznościach danej sprawy może pozwolić na wyprowadzenie domniemań faktycznych, bowiem pozwana nie kwestionowała autentyczności przedmiotowych faktur. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że faktura stanowi powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady, jak i co do wysokości. Umożliwia też podjęcie czynności finansowych zmierzających do spełnienia świadczenia (por. niepublikowany wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1987 roku IV CR 461/86, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1992 roku, III CZP 56/92, OSNCP 1992, nr 12, poz. 219, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2001 roku, I CKN 323/99, OSNC 2002, z. 7-8, poz. 94). Należy jednak podkreślić, iż zgodnie z treścią art. 231 k.p.c. Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcie sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów.

Rozpoznając zaś zarzut strony pozwanej, jakoby obowiązek zapłaty powinien obciążać D. S. jako ówczesnego właściciela nieruchomości, należy wyjaśnić, iż kluczowe dla ustalenia podmiotu obowiązanego w powyższym zakresie okazała się treść umowy łączącej strony, a w szczególności § 10 umowy (w związku z § 3 umowy), zgodnie z którym to odbiorca (pozwana) obowiązany jest do terminowego regulowania należności z tytułu dostarczania ciepła zgodnie z „zamówieniem na dostawę ciepła”. Stan taki trwać miał aż do czasu zawarcia indywidualnych umów z wszystkimi odbiorcami końcowymi. Umowy takie stanowiłyby wówczas ekwiwalent jakościowy pierwotnej umowy łączącej strony i powodowałyby, iż obowiązek uiszczania opłat z tytułu dostaw energii cieplnej obciążałby poszczególnych właścicieli lokali znajdujących się w przedmiotowym budynku. Podmiotem obowiązanym do dokonania zapłaty pozostawało zatem Przedsiębiorstwo Budowlane (...), natomiast okoliczność przeniesienia własności nieruchomości na D. S. nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Cytowany § 10 ust. 5 umowy wskazuje na obowiązek uiszczania regularnych wpłat tytułem dostarczania energii cieplnej do czasu zawarcia umów z odbiorcami końcowymi. Jeśli zatem spółka (...) (następnie spółka w upadłości) chciała zwolnić się z obowiązku zapłaty na rzecz (...), powinna była co najmniej przedstawić powodowej spółce dowody zawarcia umowy/umów dotyczących przeniesienia własności poszczególnych lokali (§ 3 ust. 13 umowy) i podjąć ukierunkowane na wyodrębnienie poszczególnych partii systemu grzewczego.

Odnosząc się do znaczenia pisma z dnia 16 września 2014 roku, powód wskazała (karta 325v pismo z dnia 22 grudnia 2015 roku), że trudno ustalić, kto pod pismem podpisał się a pieczątka dotyczy „specjalisty do spraw księgowości”. Z powyższego nie wynikało zatem, że osoba ta była upoważniona do jednoosobowej reprezentacji spółki, tym bardziej temu pismu nie przydano waloru wypowiedzenia umowy.

Jeśli zaś przyjąć, że przedmiotowy przypadek (nabycie udziałów w nieruchomości) przez Pana S. nie stanowi sytuacji opisanej w treści umowy, wskazać należy, że stosownie do cytowanych treści umownych, spółka (...) powinna uiszczać należności wynikające z umowy (objęte pozwem). Brak było zapisu nakazującego spółce (...) ustalać czy pozwana spółka jest nadal właścicielem nieruchomości. Z ogólnych zasad kontraktu wynika, że umowa zawarta na czas nieokreślony obowiązuje do czasu jej wypowiedzenia, rozwiązania, wygaśnięcia. Do takich zdarzeń w toku trwania niniejszej umowy nie doszło.

Z kolei, w kwestii zarzutu naruszenia zasad współżycia społecznego przez powódkę, wyjaśnić należy, iż powoływanie się na naruszenie zasad współżycia społecznego wymaga wskazania, jaka konkretnie zasada została naruszona, czego pełnomocnik pozwanego nie uczynił; zastosowanie art. 5 k.c. wymaga wszechstronnej oceny całokształtu szczególnych okoliczności rozpatrywanego wypadku w ścisłym powiązaniu z konkretnym stanem faktycznym. Nie można powoływać się ogólnie na - z natury rzeczy - nieokreślone zasady współżycia, lecz należy konkretnie wskazać, jaka z przyjętych w społeczeństwie zasad współżycia społecznego doznałaby naruszenia w danej sytuacji (por. wyr. SN z dnia 14 października 1998 r., II CKN 928/97, OSNC 1999, nr 4, poz. 75, z aprobującą glosą M. Niedośpiała, PiP 2000, z. 3, s. 101; orz. SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 263/06, Lex nr 257664; orz. SA w Krakowie z dnia 6 czerwca 2006 r., II AKa 86/06, KZS 2006, z. 7-8, poz. 108). W praktyce stosowania prawa następuje zatem sprecyzowanie treści zasad współżycia społecznego. Już z tego powodu zarzut naruszenia art. 5 k.c. nie zasługuje na uwzględnienie.

Niemniej jednak, nawet pomijając okoliczność niewskazania przez pełnomocnika strony pozwanej naruszenia konkretnej zasady współżycia społecznego, nie można stronie powodowej postawić zarzutu naruszenia art. 5 k.c., choćby w najmniejszym stopniu. Dokonując oceny prawnej zawartej między stronami umowy Sąd miał na względzie treść art. 353 k.c. oraz art. 353 ¹ k.c. W myśl pierwszego z nich zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić (§ 1). Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (§ 2). Stosownie zaś do treści art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Przytoczone przepisy regulują podstawową zasadę prawa kontraktowego tj. zasadę swobody umów, przyznając podmiotom ogólną kompetencję do swobodnego kształtowania stosunków obligacyjnych w zakresie ich zawarcia, treści i celu umów, czasu trwania, doboru kontrahenta itp. Swobodę kontraktową stron mogą ograniczać przy tym tylko przepisy ustawy, właściwości stosunku prawnego oraz zasady współżycia społecznego. Cel umowy sprzeczny z prawem nie musi być przy tym celem wspólnym dla obu stron, wystarczy, że do jego osiągnięcia dąży jedna ze stron umowy, a druga jest tego świadoma lub - biorąc pod uwagę okoliczności zawarcia umowy oraz jej treść - powinna być świadoma (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 2 października 2014 roku. I ACa 381/14). Wymaganie zgodności czynności prawnej z zasadami współżycia społecznego jest zawsze zagadnieniem wymagającym rozpatrzenia okoliczności danego konkretnego przypadku. Podaje się, że sprzeczność z tymi zasadami może wyrażać się między innymi w skrajnym naruszeniu zasady równości stosunków, naruszeniu zasady ekwiwalentności prowadzącym do rażącego pokrzywdzenia jednej ze stron, rażącej dysproporcji świadczeń, ograniczeniu wolności działalności gospodarczej jednej ze stron, naruszeniu zasad uczciwego obrotu i lojalności wobec kontrahenta (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 6 marca 1992r, III CZP 141/91, OSNCP 6/92/90, wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1971r, II CR 505/71, OSP 1972 z.4, poz 75; z dnia 30 maja 1980r, III CRN 54/80, OSN 1981/4/60; z dnia 10 listopada 2004r, II CK 202/04, Biul. SN 2005/3/11; z dnia 20 maja 2004r, II CK 354/03, OSNC 2005/5/91; z dnia 13 października 2005r, IV CK 162/05, Lex nr 186899; z dnia14 stycznia 2010r, IV CSK 432/09, Lex nr 564991; )

Celem realizowanym faktycznie przez zawartą przez strony umowę było takie ukształtowanie obowiązków stron umowy dostarczania energii cieplnej, aby, pomimo niewydania lokali znajdujących się w przedmiotowym budynku indywidualnym właścicielom, zapewnić stałe dostawy energii cieplnej do budynku usytuowanego na terenie nieruchomości przy ul. (...) w S., a przy tym - aby uniknąć wątpliwości co do podmiotu obowiązanego do zapłaty z powyższego tytułu. Sąd dokonując oceny zawartej umowy, a także sposobu jej realizacji, nie znalazł podstaw do uznania, że doszło do naruszenia zasad współżycia społecznego. Dodać należy, że powódka nie była obowiązana do dochodzenia we własnym zakresie czy nastąpiło już przeniesienie własności lokali na odbiorców końcowych.

Okoliczności powyższe wynikają także ze złożonych przez powódkę dokumentów oraz zeznań świadków. Odnotować należy, że przed procesem pozwana mimo wezwań do zapłaty nie zgłaszała żadnych uwag, co do treści zawartej umowy, jej wykonania lub braków w dokumentacji.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia, dokumenty oraz zeznania świadków. Istotne elementy ustaleń i dowodów omówione były przy poszczególnych zagadnieniach. Dokumenty nie były kwestionowane, co do swojej autentyczności przez żadną ze stron, nie budziły także wątpliwości Sądu w tym zakresie. Dowody z zeznań świadków Sąd uznał za wiarygodne i uczynił podstawą ustaleń w zakresie w jakim korespondują one między sobą oraz z dowodami z dokumentów. W ocenie Sądu całokształt okoliczności faktycznych wynikających z materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje na zawarcie umowy i obowiązek zapłaty przez pozwaną spółkę.

Terminy płatności nie były kwestionowane przez pozwanego, a nadto wynikają one z umowy, co uzasadnia zasądzenie odsetek na podstawie art. 481 k.c. - zgodnie z żądaniem pozwu. Stosownie do wyżej przywołanego przepisu, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Za uzasadnione w całości należało w tym zakresie uznać żądanie powódki zasądzenia odsetek od pierwszego dnia następującego po dniu wymagalności poszczególnych faktur.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w 108 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powódkę koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 609 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2400 zł ustalone zgodnie z treścią § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z 2002 r. z późn. zmianami).

Sygnatura akt: XI GC 1256/15

ZARZĄDZENIE

Dnia 20 stycznia 2016 r.

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

3.  przedłożyć z apelacją, pismami lub za 30 dni