Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Lucyna Guderska

Sędziowie: SSA Jacek Zajączkowski

SSA Iwona Szybka (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Słota

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2013 r. w Łodzi

sprawy J. B. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o emeryturę,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt: V U 24/12;

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 1671/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 listopada 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. B. (1) przyznania emerytury w obniżonym wieku wobec nie spełnienia przez ubezpieczonego przesłanki 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Odwołanie od decyzji wniósł J. B. (1). Ubezpieczony podniósł, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych bezpodstawnie odmówił zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze okresów zatrudnienia ubezpieczonego w latach 1970 – 1971 na stanowisku ładowacza, pracownika fizycznego, w latach 1972 – 1973 na stanowisku transportowego pracownika fizycznego oraz zatrudnienia w latach 1975 – 1981 na stanowisku kierowcy, pomocnika maszynisty, maszynisty żurawia samochodowego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 września 2012 roku, Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie poprzedziły następujące ustalenia faktyczne:

J. B. (1) urodził się (...)roku. Od 9 marca 1970 roku do dnia 29 września 1971 roku pracował w Zakładach (...) w T. na stanowisku ładowacza i pracownika fizycznego na oddziale wykańczalni przędzy surowej – przędzalni. Do obowiązków ubezpieczonego należało układanie warstwowo przędzy w dużych szpulkach do kadzi. Następnie kadź była zalewana różnego rodzaju substancjami chemicznymi. Po zakończeniu procesu płukania przędzy J. B. (1) wyładowywał ją na wózki tzw. „jeże” i transportował do suszarni. Praca ta wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 21 października 1971 roku do 30 czerwca 1972 roku ubezpieczony zatrudniony był w Kopalni (...) w K. na stanowisku pracownika niewykwalifikowanego pod ziemią. W okresie od 26 września 1972 do 24 kwietnia 1973 roku ubezpieczony zatrudniony został przez Zakłady (...) w T. na stanowisku transportowego. W rzeczywistości J. B. (1) pracował jako wydawca paliw do samochodów zakładowych. Poza tym zaopatrywał oddział spawalni zakładowej w gazy spawalnicze (techniczne) sprężone w butlach i oleje do maszyn. Praca ta wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 24 kwietnia 1973 roku do 10 kwietnia 1975 roku J. B. (1) odbył zasadniczą służbę wojskową. Podczas służby ukończył kurs dla kierowców. Począwszy od 20 maja 1975 roku do 31 sierpnia 1981 roku ubezpieczony pozostawał
w zatrudnieniu w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...)
w T.. Od 26 września 1975 roku zajmował stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego (do 9 kwietnia 1976 roku), pomocnika maszynisty (od 10 kwietnia 1976 roku do 30 września 1977 roku) oraz maszynisty żurawia samochodowego (od 1 października 1977 roku do 31 sierpnia 1981 roku). Do obowiązków pomocnika maszynisty żurawia samochodowego należał dojazd żurawiem na plac budowy, a następnie odpowiednie przygotowanie dźwigu i elementów przenoszonych. Jako maszynista żurawia samochodowego J. B. (1) operował dźwigiem – stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle tak poczynionych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu I instancji Janusz B. bez wątpienia posiada wymagany 25 – letni okres zatrudnienia, ukończył w dniu (...)roku 60 lat życia, rozwiązał stosunek pracy i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Niemniej jednak nie legitymuje się on 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze rozumieniu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Okręgowy za pracę w szczególnych warunkach uznał okresy zatrudnienia J. B. (1):

1. w Zakładach (...) w T. na stanowisku ładowacza od 9 marca 1970 – 29 września 1971- Wykaz A dział VII pkt 4 tj. prace w przemyśle lekkim przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych,

2. w Zakładach (...) w T. na stanowisku wydawcy paliw od 26 września 1972 do 24 kwietnia 1973 roku – Wykaz A Dział IV pkt 19 tj. prace przy przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów,

3. w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) w T. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego od 20 maja 1975 do 9 kwietnia 1976 – Wykaz A Dział VIII pkt 2.

4. w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) w T. na stanowisku maszynisty żurawia od 1 października 1977 do 31 sierpnia 1981 – Wykaz A Dział V poz. 3 tj. prace w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych: maszynista ciężkich maszyn budowlanych.

Do okresów pracy w szczególnych warunkach Sąd Okręgowy nie zaliczył:

1. okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) w T. na stanowisku pomocnika maszynisty żurawia od 10 kwietnia 1976 do 30 września 1977, ponieważ stanowisko takie nie znajduje się w treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a analiza akt sprawy wskazuje, że wnioskodawca rzeczywiście je wykonywał.

2. okresu odbywania przez J. B. (1) zasadniczej służby wojskowej od 24 kwietnia 1973 do 10 kwietnia 1975, ponieważ ubezpieczony po zwolnieniu ze służby nie powróci do wykonywania pracy świadczonej przed powołaniem do wojska (w Zakładach (...) w T.). Podjął natomiast pracę w innym zakładzie – w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) w T..

Ogółem wnioskodawca udowodnił 14 lat 1 miesiąc i 29 dni okresów pracy w warunkach szczególnych. Składają się na nie okresy uwzględnione przez ZUS w łącznym wymiarze 7 lat 3 miesiące i 10 dni oraz okresy uwzględnione przez Sąd Okręgowy w łącznym wymiarze 6 lat 10 miesięcy i 19 dni.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy, wobec niezrealizowania przez ubezpieczonego przesłanki 15 lat pracy warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie zaskarżył w całości apelacją J. B. (1). Ubezpieczony podniósł, iż Sąd I instancji dokonał wadliwych ustaleń faktycznych w zakresie zatrudnienia go na stanowisku pomocnika maszynisty żurawia w okresie od 10 kwietnia 1976 roku do 30 września 1977 roku. Zdaniem skarżącego, pracę pomocnika maszynisty żurawia wykonywał on jedynie formalnie, bo w rzeczywistości pracował wówczas jako kierowca samochodu ciężarowego powyższej 3,5 tony. Ponadto ubezpieczony zakwestionował rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w zakresie odmowy zliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze okresu zasadniczej służby wojskowej - od 24 kwietnia 1973 roku do 10 kwietnia 1975 roku. W ocenie skarżącego pozostaje to w sprzeczności z treścią art. 108 ust. 1 obowiązującej wówczas ustawy o powszechnym obowiązku obrony, zgodnie z którym zalicza się okres zasadniczej służby wojskowej do stażu pracy w szczególnych warunkach, jeśli pracownik, po odbyciu tej służby podjął w określonym ustawowo terminie zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. J. B. (2) przyznał, iż po zwolnieniu ze służby wojskowej zmienił zakład pracy. Podkreślił jednak, iż zarówno przed powołaniem do wojska, jak i po odbyciu służby zasadniczej, wykonywał on pracę w szczególnych warunkach w ramach tej samej gałęzi pracy.

W związku z powyższym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uwzględnienie odwołania w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu albowiem Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie zaś z treścią par. 4 ust. 1 rozporządzenia RM z 7.02.1983r. pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Pracą w warunkach szczególnych jest przy tym praca świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach wskazanych w załączniku A do rozporządzenia z 7.02.1983r. (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Normatywne rodzaje prac w szczególnych warunkach wyróżnia kryterium merytoryczne i formalne; pierwsze dotyczy wykonywania stale i w pełnym wymiarze takiej pracy, warunkiem drugiego jest wymienienie jej w rozporządzeniu z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Praca, która nie spełnia łącznie obu kryteriów nie uprawnia do emerytury w niższym wieku emerytalnym określonym w tym rozporządzeniu.( tak: wyrok Sądu Najwyższego 2009-02-10, II UK 199/08, Legalis). Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. ( por. wyrok Sądu Najwyższego 2010-06-01, II UK 21/10, Legalis). Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z 2011-10-17, I UK 174/11, Legalis)

Wskazać jednak należy, że wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej (por. wyrok z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, w którym zajęto stanowisko, że „wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo-branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z 2012-05-08, II UK 25/12, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z 2012-03-19, II UK 166/11, Legalis; postanowienie Sądu Najwyższego z 2012-03-14, I UK 406/11, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z 2011-05-19, III UK 174/10, Legalis).

Przenosząc powyższe rozważania ogólne na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że trafnie Sąd Okręgowy ustalił, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyznanie wnioskodawcy emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych albowiem wnioskodawca nie udowodnił, że pracował w takich warunkach co najmniej przez 15 lat.

Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okres od 21.10.1971r. do 30.06.1972r. ( robotnik dołowy w Kopalni (...)) oraz od 2.09.1981r. do 31.03.1988r. ( operator dźwigu w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym). Łącznie organ rentowy ustalił 7 lat 3 miesiące i 10 dni okresów pracy w warunkach szczególnych. Do wymaganych 15 lat wnioskodawcy zabrakło więc 7 lat, 8 miesięcy i 20 dni.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd Okręgowy zaliczył dodatkowo do pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia wnioskodawcy w:

1. Zakładach (...) w T. na stanowisku ładowacza od 9 marca 1970 – 29 września 1971- Wykaz A dział VII pkt 4 tj. prace w przemyśle lekkim przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych,

2. Zakładach (...) w T. na stanowisku wydawcy paliw od 26 września 1972 do 24 kwietnia 1973 roku – Wykaz A Dział IV pkt 19 tj. prace przy przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów,

3. Przedsiębiorstwie (...) w T. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego od 20 maja 1975 do 9 kwietnia 1976 – Wykaz A Dział VIII pkt 2.

4. Przedsiębiorstwie (...) w T. na stanowisku maszynisty żurawia od 1 października 1977 do 31 sierpnia 1981 – Wykaz A Dział V poz. 3 tj. prace w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych: maszynista ciężkich maszyn budowlanych.

Łącznie zaliczony przez Sąd Okręgowy okres pracy w warunkach szczególnych wyniósł 6 lat 11 miesięcy i 8 dni ( w uzasadnieniu wyroku błędnie wskazano 6 lat 10 miesięcy i 19 dni). Po doliczeniu go do okresu uznanego przez ZUS, okres pracy w warunkach szczególnych wynosi 14 lat 2 miesiące i 18 dni. Zatem do wymaganych 15 lat wnioskodawcy zabrakło 9 miesięcy i 12dni.

Stanowisko Sadu Okręgowego odnośnie uznania powyższych okresów jest prawidłowe i znajduje uzasadnienie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd Okręgowy nie uznał natomiast jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych okresów:

1. zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. ( błędnie przez Sąd Okręgowy wskazane jako Przedsiębiorstwo Budowlane (...) w T.) na stanowisku pomocnika maszynisty żurawia od 10 kwietnia 1976 do 30 września 1977, ponieważ stanowisko takie nie znajduje się w treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a analiza akt sprawy wskazuje, że wnioskodawca rzeczywiście je wykonywał.

2. okresu odbywania przez J. B. (1) zasadniczej służby wojskowej od 24 kwietnia 1973 do 10 kwietnia 1975.

W apelacji wnioskodawca nie wskazuje żadnych innych okresów, w których wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Domaga się jedynie zaliczenia nie zaliczonych przez Sąd Okręgowy okresów. Analiza kwestionariusza dotyczącego okresów składkowych i nieskładkowych oraz świadectw pracy prowadzi do wniosku, że tylko niezliczone przez Sąd Okręgowy okresy mogłyby być ewentualnie uznane jako okresy pracy w warunkach szczególnych.

Odnosząc się do okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. na stanowisku pomocnika maszynisty żurawia od 10 kwietnia 1976 do 30 września 1977, to prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie tym wnioskodawca nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Ja wynika ze świadectwa pracy, angażu z 9.04.1976r., angażu z 22.08.1980r., odwołania i informacyjnych wyjaśnień wnioskodawcy, wnioskodawca przez 4 lata wykonywał pracę pomocnika maszynisty żurawia. Zgodnie z tym, co sam wyjaśnił na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2012r., do jego obowiązków jako pomocnika należało kierowanie samochodem ciężarowym, na którym był posadowiony żuraw, rozłożenie żurawia na placu budowy zanim maszynista zaczął na min pracować ( ustawić podpory), zapinanie lin i haków do elementów, które były przenoszone przez żurawia, złożenie żurawia ( odkręcenie podpór). Jednocześnie na tejże rozprawie wnioskodawca podał kolejną datę, do której pracował jako pomocnik, a mianowicie rok 1977. oraz podał, że „ odkąd zdobył uprawnienia” pracował już tylko jako operator. Z zaświadczenia uprawniającego do obsługi dźwignic wynika, że J. B. (1) uprawnienia te zdobył 21 września 1977r. Z zeznań świadka S. Z. wynika, że „wnioskodawca był przyjęty do pracy jako kierowca samochodu ciężarowego. Gdy samochód został odstawiony do remontu kapitalnego, wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku pomocnika maszynisty żurawia samochodowego ( dźwigu). Praca pomocnika maszynisty w/w dźwigu polegała na tym, że musiał dojechać na budowę tym pojazdem, musiał przygotować dźwig do pracy poprzez ręczne wysunięcie podpór, założenie lin, do elementu przenoszonego. Operator w tym czasie znajdował się w kabinie dźwigu. Następnie musiał odpiąć liny po przeniesieniu elementu. Po zakończeniu pracy ponownie musiał złożyć dźwig i przejechać na inna budowę, bądź na bazę. Zawsze operator dźwigu pracował z udziałem pomocnika. (..). Operator dźwigu kierował i nadzorował pracę pomocnika. (..). Jako pomocnik operatora dźwigu wnioskodawca pracował około roku. (..). zaraz po zdobyciu uprawnień wnioskodawca zaczął pracować jako operator dźwigu. Wtedy też do innych prac nie był kierowany”. Po tych zeznaniach wnioskodawca zeznał, że od 20.05.1975r. do 10.04.1976r. pracował jako kierowca samochodu ciężarowego, a po tej dacie do końca września 1977r. pracował jako pomocnik operatora dźwigu, a następnie jako operator dźwigu.

Z powyższych zeznań wynika jednoznacznie, że w okresie od 10 kwietnia 1976 do 30 września 1977 wnioskodawca pracował jako pomocnik maszynisty żurawia, a nie jako maszynista żurawia. Z zeznań tych wynika też jakie czynności wnioskodawca wykonywał. Z tych względów zupełnie gołosłowne są twierdzenia skarżącego zawarte w apelacji, że w powyższym okresie formalnie zatrudniony był na stanowisku pomocnika maszynisty żurawia, a faktycznie wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Wnioskodawca nie przedstawia w apelacji żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń i jedynie gołosłownie polemizuje z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego. Brak jakichkolwiek podstaw dla ustalenia, że w spornym okresie skarżący faktycznie wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jakkolwiek z zeznań wnioskodawcy i świadka S. Z. wynika, że wnioskodawca jako pomocnik maszynisty żurawia jeździł dźwigiem na plac budowy oraz z powrotem do bazy, to jednak nie wykonywał tej pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z zeznań tych wynika, że znaczna część dniówki wnioskodawca pracował przy czynnościach polegających na zakładaniu lin i haków na elementy, które były przenoszone przez dźwig i na uwalnianiu tych elementów z lin i haków. Na tym głównie polegała jego praca jako pomocnika maszynisty żurawia, skoro maszynista siedział w kabinie dźwigu i obsługiwał dźwig. Pomocnik zatem musiał wykonać wszystkie czynności umożliwiające przeniesienie towarów, elementów konstrukcyjnych przez dźwig.

Niezasadny jest zarzut, że Sąd Okręgowy nie wyjaśnił dostatecznie „spornego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych (..). W swoim orzeczeniu zbyt rutynowo podszedł do całej sprawy”. Analiza przebiegu postępowania przed Sądem Okręgowym, a także analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzutu tego nie potwierdza. Sąd Okręgowy przeprowadził szczegółowe postępowanie dowodowe, wykorzystał wszystkie zaoferowane przez wnioskodawcę środki dowodowe i wydał wyrok, który w sposób wyczerpujący i przekonujący został uzasadniony. Nieuznanie przez Sąd Okręgowy okresu pracy na stanowisku pomocnika maszynisty żurawia od 10 maja 1976r. do 30 września 1977r. znajduje uzasadnienie w całokształcie materiału dowodowego sprawy. Stanowisko pomocnika maszynisty żurawia nie zostało bowiem wymienione w rozporządzeniu RM z 7.02.1983r., a tylko faktyczne wykonywanie pracy wymienionej w rozporządzeniu można uznać za pracę wykonywana w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, o czym była mowa powyżej. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala też na ustalenie, że wnioskodawca w okresie od 10.04.1976r. do 30.09.1977r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony.

Prawidłowo też Sąd Okręgowy nie uznał jako pracy w warunkach szczególnych okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 26 kwietnia 1973r. do 10 kwietnia 1975r. Po pierwsze wskazać należy, że z książeczki wojskowej wynika, że właśnie od tego dnia wnioskodawca rozpoczął odbywanie zasadniczej służby wojskowej, a nie od dnia 24 kwietnia 1973r. Ze świadectwa pracy z dnia 14 maja 1975r. wynika natomiast, że z dniem 24 kwietnia 1973r. uległ rozwiązaniu stosunek pracy. Zatem w dniu rozpoczęcia odbywania zasadniczej służby wojskowej wnioskodawca nie był już pracownikiem zatrudnionym w warunkach szczególnych. W myśl Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin.( Dz. U. z dnia 10 grudnia 1968 r.) art. 2 ust. 1 zakład pracy, który zatrudniał żołnierza w dniu powołania do służby wojskowej, jest obowiązany niezwłocznie zatrudnić go na stanowisku poprzednio zajmowanym lub równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby żołnierz zgłosi powrót do zakładu pracy. Niezachowanie przez żołnierza terminu, o którym mowa w ust. 1, powoduje wygaśnięcie stosunku pracy, chyba że niezachowanie terminu nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych. Rozporządzenie to zostało wydane między innymi, na podstawie art. 108 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Regulowało ono w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. W myśl w § 5 ust. 1 tego rozporządzenia żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z przepisów tych wynika, że - pod warunkiem w nich wskazanym - okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem zatrudnienia na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do tej służby. Jeśli było to zatrudnienie wymienione w art. 11 ust. 2 pkt 1-6 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, to również okres służby wojskowej uważany był za takie samo zatrudnienie, a żołnierz był traktowany jak pracownik wykonujący pracę wymienioną w powołanym przepisie. Innymi słowy, żołnierz zasadniczej służby wojskowej był pracownikiem wykonującym zatrudnienie wymienione w tych przepisach, jeśli zatrudnienie to wykonywał przed powołaniem do służby i do zatrudnienia tego powrócił po jej zakończeniu w określonym terminie. ( por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 r. II UK 215/09 ). Jak wynika z niespornych ustaleń Sądu Okręgowego wnioskodawca zakończył odbywanie zzułby wojskowej w dniu 10 kwietnia 1975r. zaś nowe zatrudnienie podjął dopiero 20 maja 1975r., a więc po upływie 30 dni. Zatem i z tej przyczyny okres zasadniczej służby wojskowej nie może być potraktowany jako praca w warunkach szczególnych. Błędnie tez skarżący powołuje się w apelacji na przepis art. 108 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej jako mający uzasadniać zaliczenie okresu służby wojskowej do pracy w warunkach szczególnych. Art. 108 ust. 1 uległ bowiem zmianie z dniem 1 stycznia 1975r. Od dnia wejścia w Z. ustawy do dnia 31.12.1974r. artykuł ten brzmiał: okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Od 1 stycznia 1975r. do 1979r. artykuł 108 ust. 1 brzmiał: czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Ustawa zmieniająca nie zawierała przepisów przechodnich, zatem nowa treść art. 108 ust. 1 miał zastosowanie do wszystkich zwolnionych ze służby wojskowej od dnia 1 stycznia 1975r. Wnioskodawca, co także jest niesporne, przed powołaniem do służby wojskowej pracował w Zakładach (...) i wykonywał pracę wydawcy paliw, zaś po zwolnieniu z tej służby pracę podjął w Przedsiębiorstwie (...) i wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony. Oznacza to, że nie podjął pracy w tym samym zakładzie. Nie podjął też pracy w tej samej gałęzi pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 365 kpc apelację jako bezzasadną oddalił.