Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Korzeń

Protokolant: st. sekr. sąd Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2015 roku

sprawy z odwołania A. R.

od decyzji z dnia 19 sierpnia 2014 roku znak (...)-RED

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

z udziałem P- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o ustalenie braku podstaw do przeniesienia odpowiedzialności z tytułu składek

I. oddala odwołanie;

II. zasądza od A. R. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. 7200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Tomasz Korzeń

VI U 1083/14 UZASADNIENIE

Ubezpieczony A. R. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. W.. z dnia 19 sierpnia 2014 roku przenoszącej na niego jako członka zarządu P- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. odpowiedzialność za zobowiązania Spółki z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, które wynoszą łącznie wraz z odsetkami 269 980,94 zł.

W uzasadnieniu wskazał, że nie zgadza się z decyzją organu rentowego albowiem decyzję z dnia 19 sierpnia 2014 roku pozwany nie wyjaśnił wszystkich okoliczności sprawy i pozbawił ubezpieczonego prawa do czynnego udziału w postępowaniu, ponadto decyzja wydana została przez niewłaściwą miejscowo terenową jednostkę organizacją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zarzucił również naruszenie przepisów ordynacji podatkowej poprzez przeniesienie odpowiedzialności na ubezpieczonego podczas gdy zgłosił on we właściwym czasie wniosek o ogłoszenie upadłości.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania.

Wskazał, że właściwość miejscowa organu administracji publicznej ustalona została prawidłowo oraz, że nie pozbawił ubezpieczonego prawa do czynnego udziału w postępowaniu. Wniosek o ogłoszenie upadłości spółki został przez sąd upadłościowy oddalony z powodu braku środków na pokrycie kosztów postępowania. Tym samym wniosek ten okazał się spóźniony.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. poparła stanowisko odwołującego.

Na rozprawie w dniu 27 maja 2015 roku wnioskodawca sprecyzował odwołanie wnosząc o zmianę decyzji z dnia 19 sierpnia 2014 roku poprzez ustalenie, że ubezpieczony nie ponosi odpowiedzialności za zaległości składkowe albowiem organ rentowy nie wykazał bezskuteczności egzekucji z majątku spółki a także, że wniosek o upadłość Spółki zgłoszony został we właściwym czasie.

Sąd ustalił co następuje:

P- (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. przy ul. (...) (...) została zgłoszona jako płatnik składek do ubezpieczeń społecznych od dnia 1 sierpnia 2007 roku.

W dniu 12 listopada 2007 roku Spółka zarejestrowana została w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem (...). Przedmiot działalności zainteresowanej to reklama, badanie rynku i opinii publicznej, działalność związana z zatrudnieniem, administracyjną obsługą biura, organizacją targów, wystaw i kongresów.

Uchwałą numer 2 z dnia 28 września 2009 roku jedynym członkiem zarządu P- (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. został A. R..

21 września 2010 roku zainteresowana wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z wnioskiem o rozłożenie na raty należności z tytułu składek za lipiec i sierpień 2010 roku w kwocie 118 940,92 zł.

18 października 2010 roku Spółka wystąpiła do Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego z wnioskiem o rozłożenie na raty zaległości podatkowej odpowiednio: PIT-4 za czerwiec (11 413,00 zł), PIT-4 za lipiec (12 607,00 zł), PIT-4 za sierpień (5 777,00 zł).

15 listopada 2010 roku Spółka złożyła w Sądzie Rejonowym w Gorzowie Wielkopolskim Wydziale V Gospodarczym wniosek o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej.

23 grudnia 2010 roku tymczasowy nadzorcy sądowy złożył w Sądzie Rejonowym wG.do sprawy sprawozdanie wraz z pismem o oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości.

Postanowienie z dnia 30 grudnia 2010 roku w sprawie V GU 19/10 Sąd Rejonowy w G.Wydział V Gospodarczy oddalił wniosek spółki P- (...) o ogłoszenie upadłości wskazując, że Spółka nie posiada zdolności upadłościowej, bowiem jej majątek nie wystarcza na pokrycie kosztów postępowania.

Dyrektor Oddziału ZUS w G. wobec zaległości składkowych na koncie Spółki, w dniu 20 czerwca 2011 roku wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi dokonując zajęcia rachunku bankowego w (...) Bank (...) S.A. W związku ze zbiegiem egzekucji Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. przejął łączne prowadzenie egzekucji administracyjnej wobec Spółki. W toku postępowania egzekucyjnego ustalono, że Spółka nie posiada żadnego majątku nieruchomego. Zajęcie rachunków bankowych dłużnika w (...) Bank S.A. oraz w Banku (...) S.A. okazało się nieskuteczne.

W dniu 18 czerwca 2012 roku Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego w Z. wydał postanowienie, w którym umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone wobec majątku P- (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. albowiem egzekucja administracyjna okazała się bezskuteczna.

Pismem z dnia 30 czerwca 2014 roku organ rentowy zawiadomił członka zarządu A. R. o wszczęciu z urzędu postępowania wyjaśniającego w sprawie przeniesienia na niego odpowiedzialności za zobowiązania Spółki obejmujące należności z tytułu składek na Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczenie zdrowotne, Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Kolejnym pismem z dnia 1 sierpnia 2014 roku organ rentowy zawiadomił ubezpieczonego o zakończeniu postępowania wyjaśniającego.

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. orzekł, że A. R. odpowiada całym swoim majątkiem za zobowiązania P- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.. Nieuregulowane zobowiązania dotyczą okresów: marzec 2010 roku oraz od maja 2010 roku do listopada 2010 roku i wynoszą wraz z odsetkami 269 980,94 zł, w tym:

1/ na ubezpieczenia społeczne w kwocie 198 156,45 zł:

a/ z tytułu składek – 134 079,45 zł,

b/ z tytułu odsetek – 64 077,00 zł (na dzień 19.08.2014 r.);

2/ na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 54 918,48 zł:

a/ z tytułu składek – 37 152,48 zł,

b/ z tytułu odsetek – 17 766,00 zł (na dzień 19.08.2014 r..);

3/ na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwocie 16 906,01 zł:

a/ z tytułu składek – 11 436,01 zł,

b/ z tytułu odsetek – 5 407,00 zł (na dzień 19.08.2014 r.).

dowód: dokumenty z akt postępowania upadłościowego k. 31-50 akt

wydruk KRS k. 67 – 70

odpis protokołu Nadzwyczajnego Zebrania Wspólników k. 71 – 79

zestawienia k. 81 - 83

umowa k. 84 – 89 wraz z tłumaczeniem k. 97 – 104v

dokumenty w aktach ZUS: pismo (...) z 06.07.2011 r. k. 1, pismo UM z 22.02.2011 r., zaświadczenie k. 9, pismo MSWiA z 29.03.2011 r. k. 11, 13, zestawienie wysokości składek k. 14 – 21, postanowienie z 18.06.2012 r. k. 25, odpis KRS k. 31 – 35, wzór podpisu k. 45, odpis postanowienia z 30.12.2010 r. k. 57, zestawienie odsetek k. 63, zawiadomienie z 30.06.2014 r. k. 65, zawiadomienie z 01.08.2014 r. k. 69, decyzja z 19.08.2014 r. wraz ze stanem należności k. 75 – 79,

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm., zwana dalej ustawą systemową) do składek na ubezpieczenia społeczne mają odpowiednie zastosowanie enumeratywnie wymienione w tym przepisie przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., zwana dalej Ordynacją podatkową), w tym także przepisy regulujące odpowiedzialność osób trzecich za zobowiązania podatkowe. Stosownie natomiast do treści art. 32 ustawy systemowej do składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wymierzania odsetek za zwłokę i dodatkowej opłaty, przepisów karnych, dokonywania zabezpieczeń na wszystkich nieruchomościach, ruchomościach i prawach zbywalnych dłużnika oraz stosowania ulg i umorzeń stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące składek na ubezpieczenia społeczne. Tak więc do składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i ubezpieczenie zdrowotne ma odpowiednie zastosowanie art. 31 tej ustawy, a w konsekwencji mają odpowiednie zastosowanie wymienione w nim przepisy Ordynacji podatkowej, w tym przepisy o odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podatkowe (por. uchwały Sąd Najwyższy z dnia 7 maja 2008 r., II UZP 1/08 oraz z dnia 4 czerwca 2008 r., II UZP 3/08, niepubl.).

Odpowiedzialność członków zarządu spółki kapitałowej za jej zaległości podatkowe uregulowana jest przede wszystkim w art. 116 Ordynacji podatkowej. Powołany przepis zakreśla ramy normatywne osobistej odpowiedzialności członka zarządu spółki kapitałowej za składki ubezpieczeniowe, których spółka ta nie uregulowała.

Odpowiedzialność osób trzecich za zobowiązania podatkowe (składkowe) jako odpowiedzialność subsydiarna i gwarantowana występuje więc w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania podatkowego (składkowego) przez podatnika (płatnika). Odpowiedzialność ta jako uzależniona od istnienia zobowiązania podatkowego podatnika powoduje, że ma ona charakter akcesoryjny i następczy, gdyż nie może powstać bez uprzedniego powstania obowiązku w stosunku do pierwotnego dłużnika. Jest to także odpowiedzialność subsydiarna (posiłkowa), biorąc pod uwagę, że wierzyciel podatkowy (składkowy) nie ma swobody w kolejności zgłaszania roszczenia do podatnika lub osoby trzeciej, lecz w pierwszej kolejności musi dochodzić należności od podatnika. Ponadto jest to odpowiedzialność za cudzy dług, tj. dług spółki. Nie ma charakteru odszkodowawczego, tylko gwarancyjny.

Do pozytywnych przesłanek odpowiedzialności członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązania spółki należą:

1/ powstanie zaległości w czasie pełnienia obowiązków przez członka zarządu,

2/ bezskuteczność egzekucji z majątku spółki.

Natomiast przesłanki negatywne tej odpowiedzialności zdefiniowane zostały następująco:

1/ wykazanie, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowania układowe), lub

2/ niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, bądź też wskazanie mienia, z którego egzekucja jest możliwa.

Na organie rentowym spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności pozytywnych, natomiast członek zarządu – aby uwolnić się od odpowiedzialności – powinien wykazać którąkolwiek z okoliczności negatywnych wskazanych powyżej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 26 października 2005 r., I FSK 30/05, LEX nr 187813). Przy czym odpowiedzialność członka zarządu jest w tym przypadku niezależna od tego, czy niewypłacalność spółki była zawiniona przez członka zarządu, czy też powstała z przyczyn leżących po stronie innych organów spółki, wspólników, czy też z przyczyn obiektywnych.

Niewątpliwie organ rentowy wykazał istnienie pierwszej przesłanki pozytywnej warunkującej odpowiedzialność A. R.. W okresie bowiem, kiedy powstały zaległości składowe: marzec 2010 r. oraz od maja 2010 r. do listopada 2010 r. ubezpieczony pełnił funkcję jedynego członka zarządu Spółki.

Dalej wskazać należy, że dla stwierdzenia bezskuteczności egzekucji niezbędne jest wykazanie przez wierzyciela zastosowania środków egzekucyjnych skierowanych do całego majątku dłużnika. Bezskuteczność egzekucji w rozumieniu art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej oznacza bowiem sytuację, w której nie ma jakichkolwiek wątpliwości, że nie zachodzi żadna możliwość zaspokojenia egzekwowanej wierzytelności z jakiejkolwiek części majątku spółki (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2012 r., II UK 152/11, LEX nr 1170997).

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2009 r. (I UK 241/08, LEX nr 736715) czytamy: ”o bezskuteczności egzekucji w rozumieniu art.
116 § 1 Ordynacji podatkowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może mówić wówczas, gdy skierował egzekucję do wszystkich możliwych i znanych mu elementów mienia dłużnika. Oznacza to, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych winien skorzystać z przysługujących np. praw zastawu na ruchomościach, egzekucji z nieruchomości a nie jedynie zajmowania rachunków bankowych dłużnika. Jeżeli nie jest znany majątek dłużnika, należy podjąć próbę sądowego zobowiązania dłużnika do wyjawienia majątku. Dopiero w razie bezskuteczności tych środków kierować należy działania wobec członków zarządu. W wyroku tym Sąd Najwyższy wskazał również, że od odpowiedzialności członek zarządu może się uwolnić, jeśli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o upadłość, albo, że nie zgłoszenie tego wniosku nastąpiło bez winy członka zarządu. Przesłankę tą stanowi również wskazanie przez członka zarządu mienia, z którego możliwe będzie zaspokojenie zaległości w znacznej części. Owo działanie może zostać podjęte także w postępowaniu sądowym. Nie ma bowiem prekluzji na wskazanie przez członka zarządu mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części (art. 116 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej). Rozważając kwestię momentu „bezskuteczności egzekucji” z jednej strony należy oczywiście stwierdzić, że to dłużnik (tu spółka) winien wykazać się aktywnością w regulowaniu należności. Jeśli dysponuje ruchomościami czy nieruchomościami a nie posiada środków pieniężnych, posiadane mienie winien samodzielnie spieniężyć. Wierzyciel, nie posiadając pełnej wiedzy o stanie majątkowym dłużnika nie jest w stanie kierować jej do wszystkich posiadanych przez tego ostatniego zasobach. Należy także dostrzegać szczególną pozycję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako wierzyciela. Nie pozostaje on typowym wierzycielem cywilnoprawnym, który może zaniechać egzekucji albo ograniczyć ją wyłącznie do niektórych składników majątku dłużnika. Podmiot prawa prywatnego sam może decydować o swoim interesie. Natomiast ZUS jako wierzyciel działa w interesie Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Należy wobec tego przyjąć, że o bezskuteczności egzekucji w rozumieniu art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może mówić wówczas, gdy skierował egzekucję do wszystkich możliwych i znanych mu elementów mienia dłużnika. Dopiero w razie bezskuteczności tych środków kierować należy działania wobec członków zarządu (podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 2010 r., II UK 89/10, LEX nr 661520). Z treści uchwały 7 Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. akt II FPS 6/08 465091) wynika, że: 1/ stwierdzenie przez organ podatkowy bezskuteczności egzekucji, o której mowa w art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej powinno być dokonane po przeprowadzeniu postępowania egzekucyjnego, 2/ stwierdzenie bezskuteczności egzekucji ustala się na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu.

W toku postępowania egzekucyjnego dotyczącego P- (...) organ egzekucyjny ustalił, że Spółka nie posiada żadnego majątku nieruchomego, co potwierdzają pisma: Prezydenta Miasta G. z dnia 22 lutego 2011 r., (k. 7 akt organu rentowego) oraz Starosty (...) z dnia 24 lutego 2011 r. (k. 9 akt organu rentowego) oraz pismo z Centralnej Ewidencji Ksiąg Wieczystych Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 29 marca 2011 r. (k. 11 akt organu rentowego). Z pisma Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 marca 2011 r. wynika zaś, że Spółka nie posiada również żadnych pojazdów. Zajęcie dwóch rachunków bankowych Spółki okazało się nieskuteczne. Organ egzekucyjny skierował egzekucję do wszystkich możliwych elementów mienia Spółki i nie ograniczył się tylko do zajęcia kont bankowych dłużnika. Ubezpieczony nie wskazał natomiast żadnego mienia, z którego egzekucja byłaby możliwa.

Bezskuteczność egzekucji w rozumieniu art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej wiąże się z brakiem możliwości przymusowego zaspokojenia wierzyciela poprzez wszczęcie i przeprowadzenie przez organ egzekucyjny egzekucji skierowanej do majątku spółki. Bezskuteczność egzekucji w takim rozumieniu występuje bez wątpienia wtedy, gdy sam wierzyciel dysponuje postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego ze względu na jego bezskuteczność. Są to również postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego, względnie o odmowie jego wszczęcia. Upadłość określana w nauce prawa jako egzekucja uniwersalna, w odróżnieniu od egzekucji syngularnej (prowadzonej przez poszczególnych wierzycieli na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego) ma na celu równomierne, choćby częściowe zaspokojenie wszystkich wierzycieli poprzez zrealizowanie całego majątku niewypłacalnego dłużnika, w trybie i na zasadach uregulowanych w Prawie upadłościowym. Niemożność realizacji tego celu z uwagi na to, że majątek dłużnika nie wystarczy nawet do zaspokojenia kosztów postępowania, jest równoznaczna z bezskutecznością egzekucji uniwersalnej, co odnosi się do wszystkich zobowiązań niewypłacalnego dłużnika i wszystkich jego wierzycieli (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2009 r., I UK 231/08, LEX 518064). W toku postępowania upadłościowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy V Wydział Gospodarczy w G. okazało się, że kondycja dłużnika jest na tyle trudna, że nie posiada on rzeczowego majątku z którego syndyk mógłby się ewentualnie zaspokoić. W niniejszym procesie ubezpieczony powoływał się na możliwość ściągnięcia wierzytelności przysługujących Spółce z tytułu pożyczek udzielanych powiązanej osobowo spółce (...) i wykazanych w toku postępowania upadłościowego. Sąd pragnie zwrócić uwagę, że (...) Sp. z o.o. (dawniej P- (...) Sp. z o.o.) to spółka, która należy do P- (...) Spółki z o.o. z siedzibą w G. (w 70%), do ubezpieczonego A. R. (w 20%) oraz M. Ł. – wspólnika P- (...) Spółki z o.o. z siedzibą w G. (w 10%). Zarówno w spółce P- (...) SP. z o.o. jak i w spółce (...) Sp. z o.o. ubezpieczony jest prezesem zarządu a zatem może samodzielnie przerzucać środki pieniężne zgromadzone na koncie zarówno jednej jak i drugiej spółki. W takich okolicznościach trudno jest zatem przyjąć aby wierzyciel był w stanie ściągnąć jakąkolwiek kwotę z tytułu przysługujących Spółce wierzytelności z tytułu pożyczek zawartych z powiązaną osobowo spółką (...). A nawet gdyby udało się wierzycielowi ściągnąć jakąkolwiek część wierzytelności z tytułu pożyczek to nadal byłaby to kwota niewystarczająca na pokrycie zaległości z tytułu składek.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd stwierdził, że organ rentowy wykazał istnienie również drugiej przesłanki pozytywnej - bezskuteczność egzekucji - warunkującej odpowiedzialność ubezpieczonego za zaległości składkowe Spółki.

Ubezpieczony wskazał tymczasem na zaistnienie jednej z przesłanek negatywnych podnosząc, że wniosek o ogłoszenie upadłości Spółki zgłoszony został we właściwym czasie.

Określając moment zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej posługuje się elastycznym i niedookreślonym zwrotem „we właściwym czasie.” Użycie przez ustawodawcę takiego określenia i brak odesłania do przepisów Prawa upadłościowego nie jest przypadkowe i z tego względu oceny, czy złożenie wniosku o upadłość nastąpiło we właściwym czasie, należy dokonywać w okolicznościach indywidualnego przypadku, biorąc pod uwagę, że powinno to nastąpić w takim momencie, aby chronić zagrożone interesy wierzycieli, tak żeby po ogłoszeniu upadłości mieli oni możliwość uzyskania równomiernego, choćby tylko częściowego, zaspokojenia z majątku spółki, a ponadto z uwzględnieniem celu, jakiemu uregulowanie zawarte w powołanym przepisie ma służyć, którym jest ochrona należności publicznoprawnych oraz - co do należności składkowych - ochrona Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 2009 r., I UK 95/09, LEX nr 551001). A zatem postępowanie upadłościowe winno być wszczęte w takim czasu aby realnym było zaspokojenie przez Spółkę w całości należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako uprzywilejowanego wierzyciela wyłączonego z układu z mocy prawa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 maja 2014 r. III AUa 534/12, LEX 1496423).

Przepis art. 232 K.p.c. stwierdza, że to na stronie występującej z roszczeniem ciąży obowiązek wykazania faktów z których wywodzi skutki prawne.

Z zebranego w prawie materiału dowodowego nie wynika aby nastąpiła przesłanka o jakiej mowa w art. 116 Ordynacji podatkowej w postaci złożenia wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego we właściwym czasie, skutkująca możliwością wyłączenia odpowiedzialności członka zarządu za zaległości z tytułu składek. Postępowanie upadłościowe zakończyło się bowiem oddaleniem wniosku o ogłoszenie upadłości. Spółka nie posiadała środków niezbędnych na pokrycie kosztów postępowanie upadłościowego, tym bardziej zatem nie posiadała środków na zaspokojenie wierzycieli. Brak środków na zaspokojenie wierzycieli trudno więc uznać za przejaw ochrony ich interesów. Sytuacja wręcz potwierdza, że wniosek o ogłoszenie upadłości złożony został po upływie właściwego czasu. Twierdzenia ubezpieczonego co do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie są całkowicie gołosłowne, nie poparte żadnymi dowodami. Tymczasem ciężar dowodu, że wniosek o ogłoszenie upadłości złożony został we właściwym czasie spoczywał na osobie, na którą ma zostać przeniesiona odpowiedzialność. Odwołujący ani Spółka temu zadaniu nie sprostali. Zainteresowana otrzymała decyzje odmawiające wystawienia zaświadczeń dotyczących właściwego ustawodawstwa w październiku 2010 roku, przy czym decyzje te dotyczą trzech osób (M. P., J. P. i A. W.) i z ich treści nie sposób wyprowadzić wniosku, że to wówczas nastąpiła niewypłacalność spółki. Już wcześniej bowiem zainteresowana posiadała zaległości skoro jeszcze przed wydaniem tych trzech decyzji wnosiła do organu rentowego o rozłożenie należności składkowych na raty. Jak wynika z treści uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego w G.w sprawie V GU 19/10 odmawiającego wszczęcia postępowania upadłościowego, najstarsze nieuregulowane należności dotyczyły roku 2009. Zawarcie umowy dotyczącej nabycia aktywów przedsiębiorstwa P – (...).V. przez (...).V. w żaden sposób nie znajduje odniesienia do niniejszej sprawy. Przedłożone przez wnioskodawcę i zainteresowaną dowody mogą jedynie obrazować sytuację majątkową spółki we wskazanym okresie, jednak ocena czy wniosek o ogłoszenie upadłości złożony został we właściwym czasie wymagałaby wiadomości specjalnych o jakich mowa w art. 278 K.p.c. Wnioskodawca ani zainteresowana, reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, nie podjęli w tym kierunku inicjatywy dowodowej. Brak tymczasem podstaw do przyjęcia, że w sprawie zachodziły przesłanki do działania Sądu z urzędu w rozumieniu art. 232 zd. drugie.

Zarzut dotyczący niesprawnego systemu komputerowego również nie znajduje potwierdzenia w zebranych w sprawie dowodach. Skoro wnioskodawca twierdzi, że uiścił wymagane wpłaty to winien na tę okoliczność przedłożyć stosowne dowody wpłat, tymczasem w aktach sprawy brak takich dowodów.

Zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postepowania administracyjnego również okazały się niezasadne. Przede wszystkim podkreślić należy, że sąd w postępowaniu cywilnym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dokonuje merytorycznej, a więc uwzględniającej przepisy prawa materialnego kontroli prawidłowości decyzji organu rentowego, natomiast jej wady wynikające z naruszeń przepisów postępowania przed tym organem pozostają zasadniczo poza zakresem jego rozpoznania. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 maja 2011 roku (II UK 360/11, Lex 1215269) wskazał, że sąd ubezpieczeń społecznych może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnych, które decyzje te dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego jako przedmiotu odwołania. W niniejszej sprawie sporna decyzja nie jest obarczona takimi wadami. Wnioskodawca w sposób prawidłowy został zawiadomiony o wszczęciu postępowania administracyjnego w przedmiocie przeniesienia odpowiedzialności za zobowiązania spółki, jak i o jego zakończeniu. Miał możliwość czynnego udziału w postępowaniu, zgłaszania zarzutów, dowodów lecz z tego prawa nie skorzystał. W aktach sprawy brak również jakichkolwiek dowodów wskazujących na nieznajomość języka polskiego przez odwołującego. Właściwość miejscowa pozwanego ustalona została prawidłowo. Zaległości powstały bowiem w związku z zatrudnianiem pracowników przez spółkę, której siedziba znajduje się w G., i w której funkcję członka zarządu pełni odwołujący. Zdarzenie powodujące wszczęcie postępowania nastąpiło zatem w G.. Nie doszło zatem do naruszenia art. 7 oraz art. 10 § 1 K.p.a. ani też art. 21 § 2 K.p.a. w zw. z art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Ustaleń w sprawie sąd dokonał na podstawie dokumentów zgromadzonych przez organ rentowy oraz złożonych przez strony w postępowaniu sądowym.

Wobec powyższego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 K.p.c. odwołanie należało oddalić.

O kosztach postępowania, obejmujących koszty zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 99 w związku 98 § 1 i 3 K.p.c. w związku z i § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U nr 163 poz.1349).

SSO Tomasz Korzeń