Pełny tekst orzeczenia

213/3/B/2015



POSTANOWIENIE

z dnia 26 stycznia 2015 r.

Sygn. akt Tw 24/14



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Maria Gintowt-Jankowicz



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych o zbadanie zgodności:

1) art. 40 i art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

2) art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

3) art. 195 pkt 7 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.





UZASADNIENIE



25 września 2014 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynął wniosek Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych (dalej: także Federacja) o zbadanie zgodności art. 40 i art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440, ze zm.; dalej: ustawa o FUS) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy o FUS z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji, a także art. 195 pkt 7 ustawy o FUS z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wniosek przedstawiony przez ogólnokrajowe organy związków zawodowych podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).

Ponadto, wstępne rozpoznanie zapobiega nadaniu biegu wnioskowi w sytuacji, gdy postępowanie wszczęte przed Trybunałem Konstytucyjnym podlegałoby umorzeniu z powodu zbędności lub niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), a także, jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK). Tym samym wstępne rozpoznanie wniosku umożliwia – już w początkowej fazie postępowania – wyeliminowanie spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozstrzygania.



2. W myśl art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności ustawy z Konstytucją może wystąpić ogólnokrajowy organ związków zawodowych. Oznacza to, że – po pierwsze, nie każdy związek zawodowy ma legitymację do występowania z takimi wnioskami do Trybunału; po drugie, nie każdy organ związku zawodowego obejmującego swoim zasięgiem działania całe terytorium kraju może zainicjować procedurę wystąpienia z wnioskiem w sprawie zgodności ustawy z Konstytucją. Ocena, który ogólnokrajowy organ ma prawo wystąpić z wnioskiem do Trybunału, powinna być dokonana na podstawie statutu związku (por. postanowienie TK z 10 lipca 2002 r., Tw 12/02, OTK ZU nr 3/B/2002, poz. 188).



2.1. W rozpatrywanej sprawie wniosek do Trybunału skierowała Federacja Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych – a zatem podmiot uprawniony do inicjowania postępowania w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm. Federacja jest bowiem ogólnokrajowym zrzeszeniem związków zawodowych, działającym na podstawie art. 11 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 167) oraz statutu uchwalonego na VII Krajowym Zjeździe Delegatów Federacji (zob. postanowienie TK z 30 marca 1999 r., T 3/99, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 15).



2.2. Wolę wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego wyraziło Prezydium Zarządu Głównego Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych (dalej: Prezydium) w podjętej 2 września 2014 r. uchwale dotyczącej „złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego”. Trybunał zbadał zatem, czy Prezydium jest organem uprawnionym do wszczęcia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w imieniu Federacji.



2.3. Na podstawie statutu Federacji Trybunał ustalił, że jej najwyższym organem jest Krajowy Zjazd Delegatów (art. 18 § 1 statutu). Krajowy Zjazd posiada kompetencje do podejmowania uchwały w każdej sprawie dotyczącej Federacji (art. 18 § 3 statutu). Ponadto w okresie między zjazdami Krajowego Zjazdu Delegatów najwyższym organem Federacji jest Rada Krajowa Federacji – nadzorująca wykonywanie uchwał Zjazdu (art. 20 § 1 i 2 statutu). Statut wskazuje również, że naczelnym organem nadzorczo-wykonawczym jest Zarząd Główny Federacji, do uprawnień którego należy m.in. „wykonywanie uchwał Krajowego Zjazdu i Rady Krajowej Federacji” (art. 21 § 1 statutu).

Prezydium Zarządu Głównego Federacji jest natomiast organem wykonawczym Federacji (art. 22 § 1 statutu). W szczególności, Prezydium realizuje uchwały Krajowego Zjazdu, uchwały i decyzje Rady Krajowej i Zarządu Głównego, a także podejmuje decyzje we wszystkich sprawach bieżących, o czym informuje Zarząd Główny (art. 24 § 1 pkt 1 statutu). Prezydium reprezentuje także Federację wobec naczelnych organów administracji państwowej, samorządowej i gospodarczej, organizacji politycznych i społecznych oraz innych organizacji w kraju i za granicą (art. 24 § 1 pkt 4 statutu). Statut przewiduje też domniemanie kompetencji na rzecz Prezydium, gdyż stanowi, że do organu tego należy podejmowanie decyzji we wszystkich sprawach z wyłączeniem spraw zastrzeżonych do wyłącznej kompetencji Krajowego Zjazdu, Rady Krajowej i Zarządu Głównego (art. 23 § 1 pkt 1 statutu). Należy jednocześnie zauważyć, że statut nie określa explicite organu Federacji uprawnionego do występowania do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskami o hierarchiczną kontrolę norm.



2.4. W świetle powyższych ustaleń Trybunał stwierdza, że kompetencje Prezydium – ograniczone do roli organu wykonawczego, tj. do realizacji uchwał organów Federacji, prowadzenia spraw bieżących czy też reprezentowania Federacji – nie są wystarczające do podjęcia uchwały o wystąpieniu z wnioskiem do Trybunału. W dotychczasowym orzecznictwie Trybunał wielokrotnie podkreślał, że występowanie z wnioskiem o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm nie mieści się w zakresie kompetencji oznaczonych jako prowadzenie zwykłej (bieżącej) działalności (prac) organizacji w okresie między posiedzeniami jej władzy najwyższej (zob. postanowienia TK z: 14 stycznia 2003 r., Tw 71/02, OTK ZU nr 3/B/2003, poz. 161; 17 lutego 2003 r., Tw 70/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 76 oraz 3 lipca 2003 r., Tw 8/03, OTK ZU nr 3/B/2003, poz. 165; 11 grudnia 2006 r., Tw 21/06, OTK ZU nr 1/B/2007, poz. 5). Trybunał zwracał przy tym uwagę, że również uprawnienie do reprezentowania osoby prawnej należy odróżnić od kompetencji do podjęcia uchwały o skierowaniu wniosku do Trybunału Konstytucyjnego. Wskazywał, że podjęcie takiej uchwały stanowi „czynność o charakterze nadzwyczajnym ”, która z tego powodu nie może być dokonana samodzielnie przez organ wykonawczy organizacji (zob. postanowienia TK z: 11 lipca 2012 r., Tw 12/12, OTK ZU nr 4/B/2012, poz. 319; 9 czerwca 2004 r. i 8 września 2004 r., Tw 33/03, OTK ZU nr 4/B/2004, poz. 227 i poz. 228; 9 czerwca 2004 r., Tw 2/04, OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 258). Możliwość kwestionowania przed Trybunałem Konstytucyjnym hierarchicznej zgodności aktów normatywnych jest zatem wyjątkowym uprawnieniem. W związku z tym podjęcie uchwały o wystąpieniu z wnioskiem do Trybunału jest zawsze czynnością o charakterze szczególnym i jako taka nie może być dokonana w ramach prowadzenia zwykłej (bieżącej) działalności danej organizacji.



2.5. W związku z powyższym – mając na uwadze, że brak jest, w odniesieniu do wnioskodawcy, regulacji statutowej w zakresie inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, przy jednoczesnych postanowieniach statutu, że najwyższym organem Federacji jest Krajowy Zjazd Delegatów (art. 18 § 1 statutu), a w okresie między jego zjazdami Rada Krajowa (art. 20 § 1 statutu) – Trybunał stwierdza, że Prezydium nie jest organem uprawnionym do decydowania o skierowaniu wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.



2.6. Trybunał zwraca jednocześnie uwagę, że Prezydium występowało już w imieniu Federacji do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskami o kontrolę konstytucyjności norm. W sprawie o sygn. K 5/99 Trybunał rozpatrzył wniosek Prezydium i wydał w dniu 22 czerwca 1999 r. wyrok o zgodności zakwestionowanych przepisów z Konstytucją (OTK ZU nr 5/1999, poz. 100). W innej sprawie – o sygn. Tw 7/09, postanowieniem z 7 kwietnia 2009 r. odmówił zaś nadania wnioskowi Prezydium dalszego biegu już na etapie wstępnego rozpoznania (OTK ZU nr 3/B/2009, poz. 155). Trybunał uznał wówczas, że wniosek Prezydium – w zakresie, w jakim samoistnie określał przedmiot kontroli – pochodził od podmiotu nieuprawnionego, co stanowiło podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu.

Jednakże, rozstrzygając sprawy K 5/99 oraz Tw 7/09, Trybunał nie wypowiedział się na temat uprawnienia Prezydium do złożenia wniosku o abstrakcyjną kontrolę norm. Okoliczność ta nie stanowi przeszkody do oceny legitymacji procesowej wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie. Nie można bowiem przyjąć, że Trybunał jest zobligowany uznać istnienie po stronie Prezydium uprawnienia do inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym jedynie z tego powodu, że w jednostkowych sprawach Trybunał nie zajmował się oddzielnie zagadnieniem legitymacji procesowej wnioskodawcy. Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że w sprawie o sygn. K 5/99 wniosek Federacji został złożony 4 stycznia 1999 r., a zatem tuż po wejściu w życie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. Przyjęte w niniejszym postanowieniu stanowisko Trybunału o braku legitymacji procesowej organu wykonawczego ogólnokrajowego związku zawodowego zostało natomiast oparte na ugruntowanej linii orzeczniczej Trybunału wypracowanej przez cały okres obowiązywania Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.



2.7. W związku z powyższym Trybunał stwierdza, że Prezydium nie jest podmiotem uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego. Okoliczność ta stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



3. Niezależnie od stwierdzonej przesłanki braku legitymacji do złożenia wniosku, uzasadniającej odmowę nadania wnioskowi dalszego biegu, Trybunał odniósł się do zarzutów wnioskodawcy.



3.1. Jak wyżej wskazywał Trybunał (pkt 2.6 uzasadnienia), Federacja występowała już do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o kontrolę konstytucyjności norm. W sprawie o ygn.. K 5/99 kwestionowała zgodność przepisów ustawy o FUS, tj. art. 1 ust. 2, art. 50 ust. 1 pkt 2 oraz art. 195 pkt 7, z zasadą ochrony praw nabytych oraz zasadą sprawiedliwości społecznej, wywodzonych z art. 2 Konstytucji. Zaskarżone wówczas przepisy wnioskodawca uczynił przedmiotem kontroli również w niniejszej sprawie. Trybunał wyrokiem z 22 czerwca 1999 r. orzekł o zgodności przepisów ustawy o FUS z Konstytucją. Należy jednak wskazać, że ze względu na brak tożsamości konstytucyjnych wzorców kontroli – w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem o ygn.. K 5/99 oraz w rozpatrywanej sprawie – nie ziściła się przesłanka res iudicata, obligująca do odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu z powodu zbędności wydania orzeczenia.



3.2. Trybunał w pierwszej kolejności ocenił zarzut naruszenia art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji przez art. 40 oraz art. 50 ust. 1 ustawy o FUS.

3.2.1. Wnioskodawca kwestionuje przepisy ustawy o FUS dotyczące przesłanek nabycia prawa do emerytury przez pracowników kolejowych. Ustawa o FUS zmieniła, przez uzależnienie nabycia prawa do emerytury od daty urodzenia, zasady określone w ustawie z dnia 28 kwietnia 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin (Dz. U. Nr 23, poz. 99, ze zm.; dalej: ustawa o emeryturach kolejowych), m.in. przez podwyższenie wieku emerytalnego.

Zgodnie z art. 40 ustawy o FUS emerytura kolejowa przysługuje pracownikowi kolejowemu urodzonemu przed dniem 1 stycznia 1949 r., który spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący dla kobiet 55 lat, mężczyzn 60 lat (pkt 1); ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny, w tym co najmniej 15 lat zatrudnienia na kolei, łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia na kolei, o których mowa w art. 44–45 (pkt 2).

W myśl art. 50 ust. 1 ustawy o FUS prawo do emerytury kolejowej, o której mowa w art. 40, przysługuje pracownikom kolejowym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r., jeżeli spełniają łącznie następujące warunki: nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (pkt 1); warunki do uzyskania emerytury określone w tym przepisie spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r. (pkt 2).

3.2.2. Zdaniem wnioskodawcy zakwestionowane przepisy naruszają wskazane wzorce kontroli ze względu na wprowadzenie dodatkowej przesłanki nabycia prawa do emerytury, tj. daty urodzenia, a także na zróżnicowanie sytuacji pracowników kolejowych z powodu tego kryterium. Federacja twierdzi, że „[p]rzepisy te wprowadzają w istocie jedną dat[ę] graniczną (przełom 1952 i 1953 r. w przypadku kobiet i 1948 i 1949 r. w przypadku mężczyzn) – osoby urodzone przed tą datą mają prawo do emerytury zgodnie z [u]stawą o emeryturach kolejowych, urodzone po tej dacie, według nowych zasad wynikających z [u]stawy o FUS (zmienionych [u]stawą o [p]odwyższeniu [w]ieku [e]merytalnego z 2012 r.). Różnica w wieku emerytalnym to przy tym co najmniej 5 lat. Tak dokonany wybór i tak dokonany podział na osoby, które mogą przejść na emeryturę po osiągnięciu niższego wieku oraz osoby, które muszą osiągnąć wyższy wiek emerytalny narusza art. 67 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji”. Ponadto, Federacja wskazuje, że zakwestionowane przepisy nie uwzględniają okresów przejściowych, które stopniowo podwyższałyby wiek emerytalny pracowników kolejowych.

3.2.3. Odnosząc się do tak sformułowanego zarzutu, Trybunał przypomina, że art. 67 ust. 1 Konstytucji akcentuje szeroki margines swobody działania parlamentu dla urzeczywistniania prawa do zabezpieczenia społecznego. W dotychczasowym orzecznictwie Trybunał podkreślał, że ten wzorzec kontroli stanowi podstawę do rozróżnienia – po pierwsze – minimalnego zakresu prawa do zabezpieczenia społecznego, odpowiadającego konstytucyjnej istocie tego prawa, oraz – po drugie – uprawnień zagwarantowanych przez ustawę i wykraczających poza konstytucyjną istotę rozważanego prawa. Stwierdzenie naruszenia art. 67 Konstytucji może mieć miejsce w odniesieniu do pierwszej sfery, mającej dla ustawodawcy charakter obligatoryjny (zob. wyrok TK z 25 lutego 2014 r., SK 18/13, OTK ZU nr 2/A/2014, poz. 14). Nie można jednak wykazać naruszenia istoty prawa do zabezpieczenia społecznego w odniesieniu do tego, czego ustawodawca nie miał obowiązku uregulować, realizując treść art. 67 Konstytucji. Przepis ten nie determinuje bowiem zakresu ani formy świadczeń wykraczających poza istotę prawa do zabezpieczenia społecznego (por. powołany wyrok o sygn. SK 18/13).

Trybunał uznaje zatem, że rozwiązanie przyjęte w art. 40 i art. 50 ust. 1 ustawy o FUS, polegające na wprowadzeniu daty urodzenia jako przesłanki nabycia prawa do emerytury, nie narusza istoty tego prawa. Zakwestionowane regulacje nie pozbawiają bowiem pracowników kolejowych prawa do emerytury zagwarantowanego w art. 67 ust. 1 Konstytucji. Wątpliwości wnioskodawcy dotyczą natomiast tej sfery regulowania zakresu i formy świadczenia do zabezpieczenia społecznego, w której ustawodawca ma określoną swobodę działania. Tym samym zarzut naruszenia przez zakwestionowane przepisy art. 67 ust. 1 Konstytucji cechuje oczywista bezzasadność.

3.2.4. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji Trybunał przypomina, że kwestie związane ze zróżnicowaniem sytuacji podmiotów w oparciu o kryterium granicy wieku były już przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału. W wyroku z 4 stycznia 2000 r. (K 18/99, OTK ZU nr 1/A/2000, poz. 1) Trybunał uznał, że przyjęta przez ustawodawcę granica wieku znajduje uzasadnienie w kontekście całokształtu przepisów wprowadzających reformę ubezpieczeń społecznych. Trybunał wskazywał także, że różnicowanie regulacji prawnych dla różnych grup wiekowych może wywoływać specyficzne trudności na gruncie konstytucyjnej zasady równości, związane z faktem, że „kryteria podziałów stosowane w ustawie muszą być ze względów praktycznych, określone w sposób ostry, natomiast ostrości tej pozbawione są faktyczne różnice między sytuacjami różnych osób” (orzeczenie TK z 25 lutego 1997 r., K 21/95, OTK ZU nr 1/1997, poz. 7). Podobieństwo sytuacji „granicznych” nie może jednak automatycznie przesądzać o konieczności podobnego traktowania poszczególnych podmiotów.

Wziąwszy pod uwagę dotychczasowe orzecznictwo, Trybunał wskazuje, że ustawodawca przyjął kryterium daty urodzenia (przed 1 stycznia 1949 r. lub po 31 grudnia 1948 r.) dla zróżnicowania całego reżimu prawnego emerytur i rent. Tym samym posłużenie się tym kryterium przy „wygaszaniu” prawa do emerytury kolejowej – wbrew twierdzeniom wnioskodawcy – nie jest pozbawione racjonalności. Należy zatem uznać, że zarzut naruszenia art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 Konstytucji cechuje oczywista bezzasadność.

3.2.5. Trybunał podkreśla jednocześnie, że wybór najtrafniejszych rozwiązań w zakresie świadczeń emerytalnych należy do ustawodawcy. Natomiast zarzuty wnioskodawcy – w myśl których „tak dokonany wybór i tak dokonany podział […] narusza art. 67 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji”, „wybrane przez ustawodawcę kryterium nie jest jednak adekwatne [do] osiągnięcia tego celu”, „przepisy […] nie podwyższają stopniowo wieku emerytalnego – nie mogą być więc rozpatrywane, jako przepisy przejściowe, w przypadku których użycie daty urodzenia mogłoby być uznane za uzasadnione” – świadczą o tym, że Federacja zmierza do dokonania oceny zakwestionowanej regulacji pod kątem trafności przyjętego przez ustawodawcę rozwiązania. Ocena trafności rozstrzygnięć ustawodawcy pozostaje natomiast poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego.

3.2.6. Okoliczności powyższe stanowią podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie zbadania zgodności art. 40 oraz art. 50 ust. 1 ustawy o FUS z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji (art. 36 ust. 3 ustawy o TK).



3.3. W dalszej kolejności Trybunał odniósł się do zarzutu naruszenia art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji przez art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy o FUS.

Należy wskazać, że zaskarżony przez Federację przepis miał zastosowanie do pracowników kolejowych – urodzonych po 1948 r., a przed 1969 r. – którzy warunki do uzyskania emerytury kolejowej spełnili do 31 grudnia 2008 r. Nabycie uprawnień do emerytury na zasadach określonych w tym przepisie następowało zatem w ograniczonych ramach czasowych. Zakwestionowany przez wnioskodawcę przepis miał więc charakter epizodyczny, gdyż przesądził, że po 31 grudnia 2008 r. nie da się go zakwalifikować do zdarzeń, z którymi wiązał określone skutki prawne.

Trybunał stwierdza zatem, że realizacja normy prawnej zawartej w zakwestionowanym przepisie doprowadziła do jego „skonsumowania”. Choć przepis ten nie został formalnie uchylony, to jednak nie da się z niego wyprowadzić norm prawnych obowiązujących w chwili orzekania (por. postanowienia TK z: 30 marca 2009 r., K 28/07, OTK ZU nr 3/A/2009, poz. 42; 18 czerwca 2013 r., SK 1/12, OTK ZU nr 5/A/2013, poz. 70). Należy tym samym uznać, że art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy o FUS nie obowiązuje obecnie w systemie prawnym w tym sensie, że po 31 grudnia 2008 r. nie ma adresatów, którzy mogliby z niego skorzystać.

Okoliczności powyższe stanowią podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie zbadania zgodności art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy o FUS z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji (art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK).



3.4. Trybunał ocenił również zarzut naruszenia art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji przez art. 195 pkt 7 ustawy o FUS.

3.4.1. Federacja kwestionuje przepis końcowy, zgodnie z którym traci moc ustawa o emeryturach kolejowych.

Trybunał wskazuje, że swoistą cechą zaskarżonego przepisu było to, że stanowił on podstawę dokonania konwencjonalnego aktu uchylenia ustawy. Należy podkreślić, że każdy przepis uchylający ma charakter niepowtarzalny, dlatego też art. 195 pkt 7 ustawy o FUS przestał wywoływać skutki prawne po wyeliminowaniu z systemu prawa ustawy o emeryturach kolejowych (por. postanowienie z 22 czerwca 2010 r., Tw 27/09, OTK ZU nr 3/B/2010, poz. 142). Skoro zatem zakwestionowany przepis nie wywołuje obecnie żadnych skutków prawnych, nie może zostać poddany kontroli Trybunału.

Okoliczności powyższe stanowią podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie zbadania zgodności art. 195 pkt 7 ustawy o FUS z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji (art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK).



W tym stanie rzeczy Trybunał postanowił jak w sentencji.