Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Opolu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2016 r. w Opolu

sprawy E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury w obniżonym wieku

na skutek odwołania wnioskodawcy

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 9 września 2015 roku

nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy E. K. prawo do emerytury poczynając od 12 sierpnia 2015 roku

Na oryginale właściwy podpis

UZASADNIENIE

Wnioskodawca E. K. w odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w N. z dnia 9 września 2015 r., nr (...), wniósł o jej zmianę i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie świadczeń emerytalnych.

W uzasadnieniu wskazał, że zaskarżone rozstrzygnięcie narusza § 2 ust. 2 oraz § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy zatrudnienia w okresie od 8 listopada 1973 r. do 31 maja 1980 r. w N. - (...) w N. oraz od 5 sierpnia 1985 r. do 30 kwietnia 1995 r. w Zakładzie (...) w B., stwierdzonych świadectwami pracy, jako zatrudnienia w szczególnych warunkach. Wnioskodawca wskazał, że świadectwa prawdy wprawdzie nie zawierają stwierdzenia, iż wykonywana praca odbywała się w warunkach szczególnych, to jednak w rzeczywistości zatrudnienie to spełniało tę przesłankę. E. K. zatrudniony był na stanowisku spawacza, a zgodnie z wykazem A, Dział XIV pozycją 12 powyższego rozporządzenia, za pracę w szczególnych warunkach uważa się prace przy spawaniu.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, że zaskarżoną decyzją odmówił wnioskodawcy przyznania emerytury w oparciu o art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze. E. K. nie spełnił warunku udowodnienia stosownymi dokumentami okresu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Na rozprawie w dniu 11 lutego 2016 r. pełnomocnik organu rentowego oświadczył, że uznaje okres od 2 czerwca 1978 r. do 31 maja 1980 r., od 6 czerwca 1980 r. do 14 listopada 1982 r., oraz od 4 maja 1995 r. do 31 grudnia 1998 r., natomiast nie uznaje okresów od 15 listopada 1982 r. do 28 lutego 1985 r., od 5 marca 1985 r. do 31 października 1990 r. oraz od 1990 r. do 1995 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. K., urodzony (...), w dniu 21 lipca 2015 r. złożył wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Z tytułu zatrudnienia wykonywanego do dnia 31 grudnia 1998 r. E. K. posiada 27 lat 5 miesięcy i 17 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące i 16 dni okresów nieskładkowych.

Dowód:

-

akta emerytalne - świadectwa pracy

Od 22 sierpnia 1972 r. do 28 października 1973 r. wnioskodawca zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w N. na stanowisku zbrojarza w pełnym wymiarze czasu pracy.

Dowód:

-

akta emerytalne – świadectwo pracy

-

przesłuchanie wnioskodawcy E. K., e-protokół z 11.02.2016 r.

Od dnia 20 kwietnia 1977 r. do 31 maja 1980 r. E. K. zatrudniony był w (...) Fabryce (...) w N. na stanowisku spawacza w pełnym wymiarze czasu pracy.

Dowód:

-

akta osobowe wnioskodawcy – karta obiegowa zmiany, k. 20

-

akta osobowe wnioskodawcy – świadectwo pracy w szczególnych warunkach, k. 1

-

zeznania świadków K. M. e-protokół 17.12.2015r., T. P. – e-protokół 14.01.2016r.

Wnioskodawca ukończył podstawowy kurs spawania w osłonie CO2 w dniu 2 czerwca 1978 r. Dnia 11 lutego 1983 r. zakończył natomiast w kurs spawania elektrycznego, a w dniu 11 stycznia 1986 r. kurs podstawowy spawania gazowego.

Dowód:

-

książeczka spawacza, k. 22

W czasie gdy E. K. pracował w (...) Fabryce (...) w N. zatrudnienie na stanowisku spawacza nie wymagało posiadania uprawnień w tym zakresie. Do pracy przyjmowane były osoby, które potrafiły spawać. Pracownicy formalne kwalifikacje uzyskiwali już w trakcie zatrudnienia.

Od 20 kwietnia 1977 r. wnioskodawca nie zajmował stanowiska pomocnika spawacza. Każdy spawacz miał własnego pomocnika, który układał elementy według szablonu.

W fabryce samochodów E. K. pracował w dziale PR2, gdzie spawał ramy nadwozi samochodów. Stanowiło to środkowy etap produkcji, gdyż w pierwszej kolejności 4 spawaczy zajmowało się tzw. głowami, następnie 6 osób pracowało przy szablonach, z których spadały ramy. Końcowym etapem produkcji była adaptacja ram, w tracie które następowało ich wykończenie i dopracowanie detali.

W początkowym okresie pracy wnioskodawca spawał metodą ręczna, potem natomiast w osłonie CO2.

Dowód:

-

zeznania świadka T. P. (2), e-protokół z 14.01.2016 r.

-

zeznania świadka K. M. (2), e-protokół z 17.12.2015 r., świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach,

-

przesłuchanie wnioskodawcy E. K., e-protokół z 11.02.2016 r.

E. K. od 6 czerwca 1980 r do 14 listopada 1982 r. pracował w G. Zakładach (...) na stanowisku spawacza w pełnym wymiarze czasu pracy.

Dowód:

-

akta osobowe wnioskodawcy z (...) G. – świadectwo pracy

-

książeczka spawacza, k. 22 –fakt bezsporny

Wnioskodawca w okresie od 5 marca 1985 r. do 31 października 1990 r. zatrudniony był w Usługowo- (...) w N. na stanowisku spawacza w pełnym wymiarze czasu pracy. Od dnia 16 lipca 1990 r. do 24 sierpnia 1990 r. przebywał na urlopie bezpłatnym.

Natomiast od dnia 1 listopada 1990 r. do 10 kwietnia 1995 r. pracował w Spółdzielni Pracy (...) w B. – następcy prawnym Usługowo- (...) w N. – jako spawacz, również w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 1.08.1991r. do 31.12.1991r. korzystał z urlopu bezpłatnego.

Dowód:

-

akta emerytalne – świadectwa pracy, k 9-10

Powyższe Spółdzielnie Pracy wykonywały usługi metalowe – produkcja burt do samochodów ciężarowych i podwozi. Wszystkie czynności były podzielone pomiędzy ślusarzy i spawaczy. Do zadań ślusarzy należało przygotowanie, malowanie i cięcie elementów, natomiast spawacze łączyli tak przygotowane elementy, a następnie je dokładnie obspawywali.

Wnioskodawca pracował tylko jako spawacz, nie wykonywał żadnych innych czynności, w tym w szczególności ślusarskich. Wszyscy pracowali na akord, nie było możliwości, aby spawacz wykonywał zadania ślusarza.

Dowód:

-

zeznania świadka M. G., e-protokół z 14.01.2016 r.

-

zeznania świadka J. K., e-protokół z 17.12.2015 r.

-

przesłuchanie wnioskodawcy E. K., e-protokół z 11.02.2016 r.

-

świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 2001r. na okres 1985-1995.

W okresie od 4 maja 1995 r. do 31 grudnia 1998 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w N. na stanowisku spawacza w pełnym wymiarze czasu pracy przy spawaniu ram na Wydziale PR-3.

Dowód:

-

akta osobowe wnioskodawcy z (...) sp. z o.o. w N. – świadectwo pracy w szczególnych warunkach, k. 72 –fakty przyznane

Decyzją z dnia 9 września 2015 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w O. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury w obniżonym wieku, gdyż nie udowodnił on wymaganego, 15-letniego, okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stałe i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przy ustalania okresu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie uwzględnił okresu zatrudnienia w N. - (...) w N. od 8 listopada 1973 r. do 31 maja 1980 r., ponieważ zakład pracy nie wykazał charakteru pracy zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze oraz zatrudnienia w Usługowej (...) Spółdzielni Pracy w N. i B. od 5 sierpnia 1985 r. do 30 kwietnia 1995 r..

Dowód:

-

akta emerytalne – decyzja, k. 19

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.), ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3. Natomiast zgodnie z treścią ust. 2 tego przepisu, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których wskazanym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 cytowanej ustawy), przez które należy rozumieć Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 3, poz. 43 z późn. zm.). W myśl § 2 ust. 1 tego aktu prawnego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Jednocześnie należy zauważyć, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A – stanowiącym załącznik do cytowanego rozporządzenia - nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią § 1 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A. Przedmiotowe wykazy resortowe mają jedynie charakter techniczny, porządkujący oraz informacyjny i nie mogą stanowić podstawy prawnej zapadłego w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia. Niemniej w ocenie Sądu służą one celom dowodowym i pozwalają na doprecyzowanie rodzajów prac wskazanych w wykazie A. Za pomocą domniemań faktycznych możliwe jest bowiem przyjęcie, że skoro dane stanowisko zostało umieszczone w określonym zarządzeniu - jako stanowisko pracy w szczególnych warunkach - to praca na tym stanowisku rzeczywiście była wykonywana w takich warunkach.

Natomiast w myśl art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Należy również zauważyć, że powyższa emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (art. 184 ust. 2 cytowanej ustawy).

W wykazie A, Dziale XIV Prace różne, pod poz. 12 – stanowiącym załącznik do powyższego rozporządzenia wskazano, że pracą w szczególnych warunkach jest praca przy spawaniu. Z kolei w Zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB z 1983 r., Nr 3, poz. 6), a dokładnie w jego załączniku, wskazano spawacza elektrycznego i gazowego (Dział XIV. Prace różne, poz. 12 pkt 2). W toku postępowania wnioskodawca powoływał się właśnie na zatrudnienie w tym charakterze i z tego tytułu wywodził swoje uprawnienie do uzyskania emerytury w obniżonym wieku.

Sąd dokonując ustaleń faktycznych oparł się na dowodach z dokumentów w postaci akt emerytalnych i osobowych wnioskodawcy, a także na zeznaniach świadków i E. K.. W ocenie Sądu zeznania świadków zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności, gdyż są spójne, wzajemnie ze sobą korespondują, a przy tym nie sprzeciwiają się zasadom logiki i doświadczenia życiowego. Co również istotne, wersja wydarzeń przestawiona przez świadków pozostaje w zgodzie z twierdzeniami wnioskodawcy i treścią zachowanych dokumentów (książeczka spawacza, akta osobowe, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach za lata 1985-1995).

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach w okresach od 2 czerwca 1978 r. do 31 maja 1980 r. ( (...) Fabryka (...) w N. – stanowisko spawacza), od 6 czerwca 1980 r. do 14 listopada 1982 r.( (...) G. – stanowisko spawacza) oraz od 4 maja 1995 r. do 31 grudnia 1998 r. ( (...) Sp. z o.o. w N. - stanowisko spawacza). Ustalenia natomiast wymagało, czy również praca E. K. w Fabryce (...) od 20 kwietnia 1977 r. do 1 czerwca 1978 r., w Spółdzielni Pracy w N. (a następnie w B.) w okresie od 5 marca 1985 r. do 10 kwietnia 1995 r. oraz w czasie od 22 sierpnia 1972 r. do 28 października 1973 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w N. na stanowisku zbrojarza może zostać uznana za pracę w szczególnych warunkach.

Odnosząc się do pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w (...) w N. należy zauważyć, że organ rentowy nie uznał zatrudnienia od 20 kwietnia 1977 r. do 1 czerwca 1978 r., gdyż dopiero 2 czerwca 1978 r. wnioskodawca ukończył podstawowy kurs spawania w osłonie CO2. W ocenie Sądu okoliczność ta jednak w żaden sposób nie wyklucza tego, że we wcześniejszym okresie E. K. również pracował na stanowisku spawacza. Zeznania świadka T. P. (2) oraz K. M. (2) w jednoznaczny sposób wskazują, iż w zakładzie pracy była taka praktyka, że zatrudniano osoby, które nie miały formalnych kwalifikacji, ale posiadały umiejętności spawalnicze. Okoliczność ta została również potwierdzona przez wnioskodawcę. W ocenie Sądu zeznania świadków i E. K. zasługują na wiarę, gdyż doświadczenie życiowe wskazuje, że dla pracodawcy kluczowe znacznie mają przede wszystkim praktyczne umiejętności pracowników, a nie tylko ich formalne wykształcenie, które zresztą w późniejszym okresie zostało uzupełnione. Jednocześnie trzeba pamiętać, że przez cały dalszy okres zatrudnienia w (...) w N. (a także u pozostałych pracodawców) wnioskodawca pracował na stanowisku spawacza, co pozwala na postawienie tezy, że także od 20 kwietnia 1977 r. taką pracę wykonywał. Również świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wydane przez (...) sp. z o.o. (następcę prawnego (...) w N.) potwierdza tę okoliczność. W aktach osobowych zachował się angaż, którym wnioskodawcy powierza się prace spawacza na Wydziale PR-3, gdzie spawano ramy samochodów. Na takim Wydziale wnioskodawca pracował również po 1995r.

Należy zatem uznać, że od 20 kwietnia 1977 r. do 31 maja 1980 r. E. K. wykonywał pracę w szczególnych warunkach, tj . przez 3 lata 1 miesiąc i 11 dni.

Organ rentowy zakwestionował również zatrudnienie E. Z. w Usługowo- (...) w N., a następnie - po jej przekształceniu - w Spółdzielni Pracy (...) w B., na który to okres wnioskodawca przedłożył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z treścią § 2 ust. 2 cytowanego wyżej rozporządzenia, podstawowym dowodem poświadczającym staż pracy w warunkach szczególnych jest świadectwo wykonywania pracy w takich warunkach wystawione przez uprawnionego pracodawcę lub jego następcę prawnego. Innymi słowy choć w postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów, nie obowiązują ograniczenia dowodowe zawarte w przepisach ww. rozporządzenia, to zauważyć należy, że w rozporządzeniu przewidziana została pewna hierarchia dowodów, którą sąd winien kierować się przy rozpoznawaniu sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych. W pierwszej kolejności, przy ustalaniu okresów zatrudnienia, winny być uwzględniane dokumenty z przebiegu zatrudnienia - świadectwa pracy wystawione przez pracodawcę, umowy o pracę, angaże, legitymacje ubezpieczeniowe i inne dokumenty potwierdzające okresy ubezpieczenia. Dopiero gdy dokumentacja pracownicza jest niepełna lub zawiera pewne rozbieżności, dopuszczalne jest posiłkowanie się zeznaniami świadków, jako dowodem uzupełniającym, potwierdzającym przebieg zatrudnienia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 3 września 2015 r., III AUa 372/15).

W takich okolicznościach, zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zd. 1 k.p.c., na ubezpieczonym spoczywał obowiązek wykazania, że we wskazanym okresie wykonywał pracę spełniającą warunki wskazane w art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W niniejszej sprawie wnioskodawca przedłożył świadectwa pracy potwierdzające zatrudnienie w powyższych Spółdzielniach Pracy na stanowisku spawacza-ślusarza oraz świadectwo pracy w szczególnych warunkach, a ponadto świadkowie M. G. oraz J. K. potwierdzili, że E. K. rzeczywiście pracował w spornych okresach jako spawacz. Jednocześnie świadkowie jednoznacznie wskazali, że wnioskodawca nigdy nie wykonywał prac o charakterze ślusarskim, gdyż w zakładzie pracy istniał wyraźny podział obowiązków pomiędzy tymi dwoma grupami pracowników. Forma pracy akordowej niejako uniemożliwiała jakiekolwiek odstępstwa od takiego podziału zadań. Postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca jedynie spawał elementy przygotowane przez ślusarzy, do jego obowiązków nigdy nie należało malowanie czy też cięcie poszczególnych części. Okoliczność ta została potwierdzona również przez wnioskodawcę. W ocenie Sądu zeznania świadków i E. K. zasługują na wiarę, gdyż doświadczenie życiowe wskazuje, że jeśli wnioskodawca już od 1977 r. pracował ciągle jako spawacz, to nie sposób uznać, że akurat w okresie zatrudnienia w Spółdzielni Pracy zmienił stanowisko pracy na ślusarza. Nie można również zapominać, że E. K. odbywał szkolenia zawodowe w zakresie prac spawalniczych w roku 1983 i 1986 , co również potwierdza, że od 1985 r. do 1995 r. wykonywał pracę spawacza. Należało przyjąć, iż świadectwo wystawione w 2001r. w okresie istnienia Spółdzielni (...) zawiera prawdziwe dane.

Fakt, że w świadectwie pracy wskazano, iż E. K. pracował na stanowisku spawacza-ślusarza nie ma rozstrzygającego znaczenia dla niniejszej sprawy, gdyż z wiarygodnych zeznań świadków jednoznacznie wynika, że prac ślusarza nigdy on faktycznie nie wykonywał. Niezależnie od tego zauważyć należy, że nawet wykonywanie czynności innych niż spawalnicze w sposób incydentalny, krótkotrwały, czy też uboczny nie przeciwstawia się uwzględnianiu tego zatrudnienia do okresów pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 października 2015 r., III AUa 1789/14). Wnioskodawca również po 1995r. pracował jako spawacz w (...) N., który to fakt jest bezsporny,

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że wnioskodawca wykonywał pracę w Usługowo- (...) w N. w szczególnych warunkach od 5 marca 1985 r. do 31 października 1990 r., z tym że od dnia 16 lipca 1990 r. do 24 sierpnia 1990 r. przebywał na urlopie bezpłatnym. Należy zatem zaliczyć E. K. 5 lat 6 miesięcy i 18 dni (5 lat 7 miesięcy i 26 dni – 1 miesiąc i 8 dni = 5 lat 6 miesięcy 18 dni). Ponadto w w Spółdzielni Pracy (...) w B. wnioskodawca przepracował 4 lata 9 dni (od 1 listopada 1990 r. do 10 kwietnia 1995 r.) z pominięcie, okresu 5 miesięcy urlopu bezpłatnego .

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało to, że do okresu pracy w szczególnych warunkach należy również zaliczyć zatrudnienie wnioskodawcy w (...) G.. E. K. pracował tam również na stanowisku spawacza, co zostało potwierdzone zarówno świadectwem pracy, jak też książeczką spawacza. Co jednak istotne, organ rentowy w toku postępowania uznał również tę pracę jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach. Oznacza to, że oceniając przesłanki uzyskania przez wnioskodawcę prawa do emerytury we wcześniejszym wieku należy również wziąć pod uwagę pracę w tym zakładzie od 6 czerwca 1980 r. do 14 listopada 1982 r., tj. 2 lata 5 miesięcy i 8 dni.

Nadto poza sporem pozostawało, że E. K. w okresie od 4 maja 1995 r. do 31 grudnia 1998 r. pracował jako spawacz w N. (...) Sp. z o.o z N., a tym samym zatrudnienie te również musi zostać uznane za pracę w szczególnych warunkach (co zresztą przyznał organ rentowy). Zasadnym jest zatem zaliczenie wnioskodawcy 3 lat 7 miesięcy i 27 dni do okresu niezbędnego do uzyskania prawa do emerytury we wcześniejszym wieku. Łącznie we wskazanych okresach wnioskodawca przepracował jako spawacz 18 lat 9 miesięcy i 13 dni.

W ocenie Sądu, przy ocenie zasadności roszczenia wnioskodawcy, należy również wziąć pod uwagę jego okres zatrudnienia w w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w N. na stanowisku zbrojarza (od 22 sierpnia 1972 r. do 28 października 1973 r., tj. 1 rok 2 miesiące i 6 dni). W wykazie A, Dziale IV Budownictwo i przemysł materiałów budowlanych, pod poz. 4 – stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskazano, że pracą w szczególnych warunkach jest praca zbrojarska i betoniarska. Z kolei w przywołanym wyżej Zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r., a dokładnie w jego załączniku, wskazano zbrojarza (Dział IV. Budownictwo i przemysł materiałów budowlanych poz. 4 pkt 1). Taki charakter zatrudnienia został potwierdzony przez świadectwo pracy oraz zeznania wnioskodawcy, a także zapisy w legitymacji ubezpieczeniowej. W ocenie Sądu należy twierdzeniom E. K. dać wiarę, gdyż są one spójne i korespondują z dokumentacją zebraną w sprawie i zeznaniami świadków. Wnioskodawca udowodnił zatem – zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c. - że we wskazanych okresach wykonywał również pracę w szczególnych warunkach. Jednocześnie zauważyć należy, że organ rentowy nie zdołał zaprzeczyć tej okoliczności w toku niniejszego postępowania.

Podsumowując wskazać należy, że łączny okres pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy wyniósł 19 lat 11 miesięcy i 19 dni. E. K. skończył 60 lat 12 sierpnia 2015 r., nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego oraz osiągnął okres składkowy wynoszący ponad 25 lat co oznacza, że spełnił wszystkie przesłanki niezbędne od uzyskania emerytury w wcześniejszym wieku.

Zgodnie z treścią art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu (art. 129 ust. 1 cytowanej ustawy). Należało zatem przyznać wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 12 sierpnia 2015 r., czyli od daty ukończenia przez niego 60 lat.

Brak rozstrzygnięcia o kosztach wynika z faktu, że wnioskodawca w toku niniejszego postępowania nie poniósł żadnych kosztów procesu, nie był bowiem reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, a przy tym zgodnie z treścią art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.), strona wnosząca odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych.

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i 233 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.