Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Bazelan (spr.)

Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Anna Podolska-Kojtych

Sędzia Sądu Rejonowego Krzysztof Niezgoda (del.)

Protokolant Starszy sekretarz sądowy Jolanta Jaworska

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2016 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K. (1)

przeciwko L. G. i M. G.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 31 marca 2015 roku, sygn. akt I C 261/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II. i I. w ten sposób, że zasądzoną w punkcie I. solidarnie od pozwanych L. G. i M. G. kwotę 18809 zł 50 gr (osiemnaście tysięcy osiemset dziewięć złotych pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 5 listopada 2011 roku do dnia zapłaty obniża do kwoty 11853 zł 69 gr (jedenaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 5 listopada 2011 roku do dnia zapłaty, zaś oddala powództwo także co do kwoty 6955 zł 81 gr z ustawowymi odsetkami od dnia 5 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od powoda A. K. (1) na rzecz pozwanych L. G. i M. G. kwotę 948 zł (dziewięćset czterdzieści osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

II Ca 857/15

UZASADNIENIE

Pozwem z 3 stycznia 2012 roku A. K. (1) domagał się zasądzenia na jego rzecz od L. G. i M. G. solidarnie kwoty 52.800 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od 28 października 2011 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia z umowy o remont tarasu oraz zasądzenia kosztów procesu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 stycznia 2012 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie zasądził na rzecz powoda dochodzone pozwem roszczenie wraz z ustawowymi odsetkami od 28 października 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.277,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (k. 14).

W dniu 23 marca 2012 roku pozwani wnieśli skuteczny sprzeciw od ww. nakazu zaskarżając go ponad kwotę 7.615 złotych, domagając się oddalenia powództwa w tej części oraz zasądzenia od pozwanego na ich rzecz kosztów postępowania (k. 23-26).

Na rozprawie w dniu 25 października 2012 roku (k. 222) z uwagi na uiszczenie przez pozwanych kwoty 6.000 złotych powód cofnął powództwo w tym zakresie, zrzekając się w tej części dochodzonego roszczenia. Ostatecznie na rozprawie w dniach 16 grudnia 2014 roku (k. 442) i 19 marca 2015 roku (k. 453) powód popierał powództwo co do kwoty 39.186 złotych.

Na rozprawie w dniu 19 marca 2015 roku pozwani uznali powództwo co do kwoty 11.853,69 złotych.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2015 roku Sąd Rejonowy Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie:

I. zasądził od pozwanych L. G. i M. G. solidarnie na rzecz powoda A. K. (1) kwotę 18.809,50 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 5 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

II. w pozostałym zakresie powództwo oddalił;

III. koszty procesu między stronami wzajemnie zniósł;

IV. przejął na rachunek Skarbu Państwa kwotę 874 zł, która została tymczasowo wyłożona z sum budżetowych Skarbu Państwa, tytułem pokrycia wynagrodzenia - biegłego J. P. (1);

V. wyrokowi w punkcie I co do kwoty 11853, 69 zł nadał rygor natychmiatsowej wykonalności.

Podstawę tego rozstzrygnięcia stanowiły nastepujące ustalenia Sądu Rejonowego:

A. K. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowe (...), w ramach którego wykonuje m.in. roboty i prace budowlane, w tym w zakresie tarasów.

W sierpniu 2011 roku L. G. nawiązała z A. K. (1) kontakt telefoniczny, była bowiem zainteresowana wykonaniem izolacji tarasu w domu jednorodzinnym przy ul. (...) w L. budowanym przez nią razem z mężem M. G.. Numer telefonu A. K. (1) otrzymała od J. P. (2), fachowca, który wykonywał w domu wylewki i posadzki.

W dniu 26 sierpnia 2011 roku, po wcześniejszym nawiązaniu kontaktu telefonicznego, doszło do spotkania A. K. (1) z M. G. i L. G. w miejscu budowy domu. A. K. (1) obejrzał obiekt, stwierdził, że płyta tarasu jest wykonana błędnie – występują na niej nierówności, a spadek jest skierowany w stronę domu, a nie w kierunku rantu tarasu, o czym poinformował małżeństwo G.. Podczas tego spotkania nie zapadły jednak jakiekolwiek konkretne ustalenia co do przyszłych prac i ich kosztów.

Kolejne dwa spotkania odbyły się na początku września 2011 roku w tym samym miejscu. A. K. (1) wówczas oszacował powierzchnię tarasu na około 66 metrów kwadratowych i poinformował zamawiających, że drzwi prowadzące na taras zostały osadzone znacznie poniżej poziomu warstwy spadkowej, którą należało wykonać. Po otrzymaniu od zamawiających kluczy do domu 8 września 2011 roku A. K. (1) przystąpił do robót.

Strony nie spisały jakiejkolwiek umowy, w toku negocjacji między nimi nie doszło też do jednoznacznego uzgodnienia szczegółowego zakresu prac, doboru materiałów ani ceny materiałów i robocizny.

Pod koniec września 2011 roku, gdy prace były na ukończeniu, A. K. (1) skontaktował się z M. G. i L. G. i podał im kwotę ostatecznego wynagrodzenia, określając ją na około 50.000 złotych. Zamawiający stwierdzili jednak, że jest o dla nich cena zbyt wysoka i odmówili jej zapłaty. Na następnym spotkaniu stron umowy w restauracji przy ul. (...) w L. A. K. (1) zaproponował obniżenie ceny do 34.000 złotych, a następnie do około 30.000 złotych, co miało stanowić koszt materiałów i wynagrodzenie pracowników, jednak i wówczas nie doszło do porozumienia. Mimo to A. K. (1) kontynuował prace na tarasie. Kolejne spotkanie na miejscu budowy, które miało miejsce 28 września 2011 roku, i na którym wykonawca podtrzymywał propozycję obniżenia ceny, także nie doprowadziło do porozumienia.

W dniu 11 października 2011 roku A. K. (1) wykonał ostatni etap prac. 17 października 2011 roku doszło do ostatniego spotkania stron umowy, w którym uczestniczył także J. O.. Zamawiający po raz kolejny zakwestionowali wartość wykonanych prac i stwierdzili, że zgodnie z uzyskaną przez nich prywatną wyceną mogą zapłacić najwyżej 12.000 złotych.

Następnie strony zaprzestały wzajemnych kontaktów, nie doszło przy tym do umówionego wcześniej przekazania numeru konta, na które miała zostać przelana bezsporna kwota. Ze względu na niestawiennictwo zawezwanych nie doszła do skutku próba ugodowa, do której A. K. (1) zawezwał zamawiających w postępowaniu o sygn. akt I Co 158/11.

W dniu 20 października 2011 roku A. K. (1) wysłał na adres przy ul. (...) w L., podany mu wcześniej przez zamawiających, skierowane do obojga małżonków G. wezwanie do zapłaty kwoty 52.800 złotych w terminie 7 dni od jego otrzymania. Przesyłka zawierająca to wezwanie została dwukrotnie awizowana z adnotacją „mieszkanie zamknięte” (w dniach 21 października 2011 roku i 28 października 2011 roku) a następnie w dniu 7 listopada 2011 roku zwrócone do nadawcy z powodu niepodjęcia w terminie Faktycznie wykonane przez A. K. (1) uzasadnione prace dotyczące tarasu obejmowały skucie nierówności i oczyszczenie podłoża, wykonanie warstwy spadkowej, wykucie bruzd poziomych w ścianach, gruntowanie podłoży preparatami H., wykonanie fasety uszczelniającej i hydroizolacji z membrany, ułożenie membrany (...), wykonanie izolacji cieplnych ze styroduru, wylewki górnej i przeciwwilgociowej impregnacji izolacji górnej wylewki. Faktycznie wykonane zasadne prace uzupełniające obejmowały podkucie nadproży drzwi balkonowych, demontaż i montaż tych drzwi, otynkowanie ścian po demontażu i montażu oraz obróbki blacharskie z rusztem drewnianym. Łączna wartość brutto tych prac, z uwzględnieniem średnich stawek robocizny, oraz średnich cen sprzętu i materiałów budowlanych z daty wykonania prac, wyniosła 32.424,50 złotych.

Występujące w garażu znajdującym się pod tarasem zawilgocenia ściany nie były wynikiem przecieków z tarasu, lecz dużej wilgotności powietrza i braku wentylacji w tym pomieszczeniu. Biały nalot występujący w kilku miejscach na tarasie nie ma związku z pracami powoda.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie powołanych w uzasadnieniu dowodów.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania stron co do ustalenia wynagrodzenia za prace przed ich rozpoczęciem i ich wysokości. W tym zakresie nie zasługiwała na wiarę wersja pozwanych, zgodnie z którą powód miałby zaoferować im cenę na poziomie 85 złotych za metr kwadratowy tarasu, a więc niewiele ponad 5.500 złotych za całość prac. Niewiarygodna także okazała się przeciwna wersja samego powoda co do kwoty 50000 zł. Zdaniem Sądu całokształt okoliczności sprawy przemawiał za przyjęciem, że między stronami nie doszło do jakichkolwiek uzgodnień w zakresie wynagrodzenia za dzieło.

Jeśli chodzi o wywołane w sprawie opinie biegłych, to Sąd nie dał wiary pierwszej wywołanej w sprawie opinii biegłego z zakresu budownictwa L. W., a oparł się na opiniach biegłego z zakresu budownictwa J. P. (1) .

Sąd uznał powództwo za zasadne w części.

Sąd stwierdził, że łącząca strony umowa miała charakter umowy o dzieło i zgodnie z art. 627 kc pozwani, zawierając z powodem umowę, zobowiązali się do zapłaty na jego rzecz wynagrodzenia za dzieło, które to świadczenie bezsprzecznie zostało spełnione. Sąd zaznaczył, że brak bliższego określenia wynagrodzenia nie stoi na przeszkodzie uznaniu umowy o dzieło za zawartą, gdyż w takim wypadku wynagrodzenie może być określone w sposób podany w art. 628 § 1 zd. drugie i trzecie kc (wyrok SN z dnia 22 grudnia 1989 r., I CR 516/89). W myśl tego przepisu, jeżeli strony nie określiły wysokości wynagrodzenia ani nie wskazały podstaw do jego ustalenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić wysokości wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie.

Sąd wskazał, że biegły zastosował średnie stawki robocizny i ceny sprzętu z daty wykonania prac. Przyjął także zastosowanie materiałów lepszej jakości, na które wskazywał powód, jednak również w tym przypadku zastosował ich średnie ceny. Wyeliminował przy tym prace i materiały, których zastosowanie w warunkach zaistniałych przy wykonaniu omawianego dzieła uznał za niezasadne. Tak ustalone wynagrodzenie odpowiada według Sądu dyrektywie zawartej w art. 628 § 1 zd. drugie kc, co wyklucza potrzebę stosowania sposobu jego wyliczenia określonego w zd. 3 tego przepisu.

Tym samym ustalone przez biegłego wynagrodzenie w wysokości 32.424,50 złote należało pomniejszyć o prawomocnie zasądzoną na rzecz powoda kwotę 7.615 złotych oraz o kwotę 6.000 złotych, w zakresie której powód cofnął powództwo, co daje kwotę 18.809,50 złotych zasądzoną w pkt I wyroku. Zgodnie z art. 30 § 1 kro powyższą należność Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanych, jako małżonków, solidarnie.

W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić jako nieudowodnione co do wysokości, powód nie wykazał bowiem, że należy mu się wynagrodzenie wyższe, niż ustalone w opinii biegłego.

O odsetkach Sąd orzekł na mocy art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c., uznając, że pozwani mieli realną możliwość zapoznania się z oświadczeniem woli o wezwaniu do zapłaty najpóźniej z dniem 28 października 2011 roku, z upływem tygodnia od pierwszego awizowania, i wyznaczony im przez powoda tygodniowy termin upłynął z dniem 4 listopada 2011 roku. Tym samym odsetki należą się od dnia następnego 5 listopada 2011 roku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych

Zgodnie z art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 11.853,69 złotych, która została uznana przez pozwanych.

Apelację od tego wyroku wnieśli pozwani L. G. i M. G., którzy zaskarżyli wyrok w części w punkcie I. co do kwoty 6.955,81 złotych wraz z ustawowymi od dnia 05 listopada 2011 roku do dnia zapłaty.

Pozwani zarzucili:

- naruszenie przepisów postępowania mającego wpływ na treść wyroku w postaci:

1. art. 233 k.p.c. tj. dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów poprzez ustalenie, że powód użył do izolacji tarasu pozwanych materiałów, co do których biegli uznali, że nie ma możliwości ustalenia ich użycia i pozostawili tę kwestię ocenie Sądu - i oparcie się w tym zakresie na zeznaniach powoda - podczas gdy przez cały tok postępowania powód nie przedstawił jakichkolwiek innych dowodów (poza swoimi twierdzeniami i zdjęciami) czy to w postaci faktur, rachunków czy kart materiałowych, że takich specjalistycznych preparatów użył (które biegły J. P. (1) wycenił na kwotę 11.996,09 zł netto);

2. art. 233 k.p.c. tj. dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów poprzez ustalenie, że powód udowodnił wykonanie prac i użycie materiałów o wartości 32.424,50 zł podczas gdy biegły J. P. (1) zarówno w opinii pisemnej jak i ustnej wydanej na rozprawie w dniu 19 marca 2015 r. wyraźnie stwierdził, że nie da się ustalić użycia czterech materiałów, których użył powód (jak twierdzi) w opinii o łącznej wartości 11.996,09 zł netto -pozostawił tę kwestię do uznania Sądu - co powoduje że Sąd niezasadnie uznał, że podstawą dla ustalenia należności powoda winna być kwota 32.424,50 zł, podczas gdy zdaniem strony pozwanej - powód udowodnił wykonanie prac i użycie materiałów o wartości co najwyżej 19.468,69 zł;

3. art. 233 k.p.c. tj. dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, że wiarygodne są twierdzenia powoda co do użycia przez niego materiałów specjalistycznych opisanych w zarzucie z pkt 3 - podczas gdy Sąd powinien mieć na uwadze, że powód pierwotnie swoje prace wycenił na kwotę 52.800 zł (!!!), z opinii J. P. (1) wynika zaś, że gdyby nawet uznać użycie wszystkich materiałów - jak twierdzi powód - to ta wartość wynosić powinna 32.424,40 zł (!!!) a zatem niemalże połowę z kwoty jakiej domagał się zapłaty powód - co uzasadnia stwierdzenie, że powód nierzetelnie podchodził do wyceny swoich prac od samego początku współpracy stron i domagał się zapłacenia nienależnych mu w żadnym razie kwot;

4. art. 233 k.p.c. poprzez pominięcie okoliczności, że pozwani są konsumentami, a powód profesjonalistą - który winien dbać o to by ustalić w sposób bezsporny warunki umowy-Sąd zaś cały ciężar braku ustalenia pomiędzy stronami wysokości wynagrodzenia przerzucił na pozwanych - również w zakresie niemożliwym do udowodnienia;

5. art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że strona powodowa udowodniła fakt użycia materiałów w postaci M. M. o wartości 10.391,19 zł, H. - o wartości 518,57 zł oraz o wartości 925,58 zł, preparatu krzemionkującego A. K. (2), szlamu uszczelniającego A. (...) (...) S. o wartości 160,75 zł - do wykonania izolacji tarasu - podczas gdy okoliczność ta nie wynika z żadnej opinii biegłych, co więcej wszyscy biegli opiniujący w sprawie uznali, że użycia tych materiałów, ustalić się nie da, z uwagi na „wniknięcie" w podłoże - natomiast fakt, że powód jako wykonawca nie doręczył pozwanym żadnych dowodów w postaci dokumentów atestów, kart materiałowych, certyfikatów - powoduje wątpliwość co do faktu użycia tych materiałów;

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie, że pozwani podali powodowi swój adres i wskazali go na ulicę (...) w L. - podczas gdy adres ten został wskazany przez pozwanych jedynie jako adres do wystawienia gwarancji - co wynika z treści rozmowy, przedstawionej przez powoda, której stenogram znajduje się w aktach sprawy;

Wobec powyższego pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku częściowo, tj. w pkt I poprzez zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 11.853,69 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie o oddalenie powództwa i w konsekwencji zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania za II instancję wg norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód A. K. (1) wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest uzasadniona.

Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że strony łączyła umowa o dzieło, ale z uwagi na to, że nie została uzgodniona wysokość wynagrodzenia za jego wykonanie, ani nawet podstawy do jego ustalenia, to zastosowanie miał art. 628 § 1 zdanie drugie k.c. i w konsekwencji wysokość wynagrodzenia wymagała określenia przez biegłego.

Jednocześnie poza sporem jest, że materiały miał dostarczyć przyjmujący zamówienie powód i wynagrodzenie miało obejmować także te materiały.

Natomiast pozwani kwestionowali rodzaj, ilość i ceny materiałów zawartych w kosztorysie powoda (k.360), a także wprost kwestionowali faktyczne zastosowanie materiałów takich jak (...), preparatów H., A. S., A. K. (2), A. (...) (k.422),

W tej sytuacji w świetle art. 6 k.c. ciężar dowodu wysokości należnego wynagrodzenia obciążał powoda, w tym także powoda obciążał ciężar dowodu użycia określonych materiałów, jeśli domagał się zapłaty wynagrodzenia obejmującego koszty tych materiałów. Dopiero jeśli powód przedstawiłby dowody potwierdzające zastosowanie tych środków, możnaby oczekiwać od pozwanych ich podważania.

Natomiast powód tego rodzaju dowodów nie przedstawił i zarzuty apelacji dotyczące naruszenia art. 232 k.p.c. i 233 k.p.c. w tym zakresie są uzasadnione. Brak było podstaw do przyjęcia, jakoby powód udowodnił fakt użycia do wykonania izolacji tarasu pozwanych materiałów w postaci M. M., H., A. K. (2) i A. (...) Special S.. Wszystkie przedstawione w tym zakresie dowody opierają się jedynie na stwierdzeniach samego powoda, co nie jest wystarczające. Mianowicie powód powołuje w tym względzie (obok dowodu z jego zeznań) kosztorys i opinię biegłego, ale zestawienia kosztów obejmujące te materiały (k.77, 144-152) zostały sporządzone przez powoda i także biegły J. P. (1) przyjął użycie tych środków wyłącznie w oparciu o informacje od powoda.

Biegły wprost wskazał, że nie jest w stanie potwierdzić użycia wskazanych przez powoda preparatów H., (...), A. A. i A. K. (2) (k.389, 454). To, że biegły nie wykluczył możliwosci ich użycia nie stanowi dowodu, że rzeczywiscie były wykorzystane. Należy dodać, że biegły wyraził wręcz wątpliwości w tym zakresie z uwagi na to, że powód nie przedstawił żadnych gwarancji, atestów, kart materiałowych czy certyfikatów na nie (k. 454). Dlatego też opinia biegłego nie może być uznana za dowód, że były one użyte.

W swoich zeznaniach A. K. (1) wprawdzie potwierdził użycie tych właśnie materiałów, ale słusznie wywodzą skarżący, że kosztorys i zeznania powoda co do poniesionych kosztów i wysokości przysługującego mu wynagrodzenia nie mogą być uznane za wiarygodne już choćby w kontekście niekonsekwentnego stanowiska w tym wględzie i opinii biegłego, z którego wynikają inne wartości. Przykładowo w kosztorysie powód okreslił koszty materiałów na kwotę ponad 31200 zł (k.152), podczas gdy według wyliczeń biegłego winna być przyjęta kwota o prawie 9000 zł mniejsza – 22599 zł (k.391). Sam powód pomimo sporządzenia kosztorysu na kwotę 54900 zł, podawał pozwanemu także wyliczenia na kwotę 33880 zł (k.77).

Należy dodać, że dowód z przesłuchania stron ma charakter posiłkowy, uzupełniający, a nie może zastępować wszystkich innych dowodów i służyć wykazywaniu wszystkich spornych okoliczności, w szczególności takich, które z istoty winny i mogą być wykazywane w inny sposób.

Dlatego też powyższe dowody, w których źródłem faktów jest tylko powód nie mogą być uznane za miarodajny i wystarczajacy dowód potwierdzający użycie przedmiotowych środków.

Natomiast powód nie przedstawił żadnych innych obiektywnych dowodów, które mogłyby choć uprawdopodobnić wykorzystanie tych materiałów. Nawet jeśli powód nie dysponował rachunkami zakupu spornych preparatów, to możliwe było skorzystanie z dowodu z zeznań świadków- pracowników wykonujących roboty, czy osób dostarczających te środki, a nawet informacji od sprzedawcy R. co do tego, że w tym okresie były one zamawiane przez powoda.

Podsumowując, strona powodowa nie podołała ciężarowi dowodu z art. 6 k.c. i nie wykazała, że przy wykonywaniu prac na tarasie pozwanych przy ul. (...) w L. były użyte środki (...), H., A. K. (2) oraz A. (...), a tym samym, że wynagrodzenie należne powodowi winno obejmować ich koszt.

Z tych względów wysokość wynagrodzenia przysługującego powodowi określonego przez biegłego na kwotę 32.424,50 zł na winna podlegać dalszemu obniżeniu. Łączna wartość zakwestionowanych przez pozwanych preparatów wynosi netto 11 996 zł 09 gr (opinia biegłego k.453v), jednakze w apelacji powodowie zaskarżyli wyrok jedynie co do kwoty 6955, 81 zł i w takim tylko zakresie zaskarżony wyrok podlegał zmianie na mocy art. 386 § 1 k.p.c.

Dlatego też Sąd Okręgowy obniżył pozostałe do zasądzenia na rzecz powoda wynagrodzenie do kwoty 11853, 69 zł (32 424,50 zł – 6955, 91 zł – prawomocnie zasądzone nakazem 7615 zł – uiszczone 6000 zł), oddalając powództwo co do kwoty 6955, 91 zł.

Jeżeli chodzi o zarzut dotyczący ustaleń Sądu Rejonowego co do podania przez pozwanych powodowi swojego adresu na ulicy (...) w L., to odnoszenie się do niego jest zbędne, gdyż dotyczy okolicznosci, która mogłaby mieć znaczenie dla daty wymagalnosci odsetek od zasądzonej kwoty, ale wyrok w tym zakresie nie został zaskarżony i stał się prawomocny.

Mianowicie pozwani w apelacji zaskarżyli wyrok w części w punkcie I. co do kwoty 6955,81 złotych wraz z ustawowymi od dnia 05 listopada 2011 roku do dnia zapłaty (k. 486v), natomiast zakresem zaskarżenia nie zostały w ogóle objęte odsetki od pozostałej zasądzonej kwoty 11853,69 zł. Stąd prawidłowość rozstrzygnięcia co do odsetek od tej kwoty pozostaje poza kognicją Sądu odwoławczego, który jest związany granicami zaskarżenia (art. 378 § 1 k.c.).

Z uwagi na fakt, że apelacja pozwanych została uwzględniona Sąd Okręgowy na mocy art.98 §1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądził na ich rzecz od powoda, jako strony przegrywającej w drugiej instancji, zwrot kosztów procesu w kwocie 948 zł – opłata od apelacji 348 zł i 600 zł wynagrodzenia pełnomocnika.