Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach w sprawie z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. w punkcie 1 - zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 11.593,71 zł z ustawowymi odsetkami
od dnia 22 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty, w punkcie 2 - oddalił powództwo w pozostałej części; w punkcie 3 i 4 - nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa odpowiednio od pozwanej kwotę 178,20 zł i od powódki kwotę 41,80 zł tytułem wydatków poniesionych w sprawie;
w punkcie 5 - zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.068,78 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych oraz rozważaniach prawnych:

W dniu 23 września 2011 roku powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oraz pozwana (...) Spółka Akcyjna
z siedzibą w S. zawarły umowę, której przedmiotem były roboty budowlane
w zakresie robót ciesielskich, deskowania, robót zbrojarskich na budowie Obwodnicy E..

Strony ustaliły, iż pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. tytułem zabezpieczenia należytego wykonania umowy ma prawo zatrzymania 5% kwoty netto wynagrodzenia, określonego w każdej fakturze VAT. Zwrot tej kwoty następuje na pisemny wniosek powódki, po zakończeniu całości robót oraz usunięciu przez powódkę wszystkich wad i usterek.

W dniu 16 listopada 2011 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w W. wystawiła pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą
w S. fakturę VAT numer (...) na kwotę 83.864,50 zł brutto, z tytułu prac wynikających z zawartej umowy, z terminem płatności przelewem w ciągu 14 dni.

W dniu 15 grudnia 2011 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w W. wystawiła pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą
w S. fakturę VAT numer (...) na kwotę 182.051,93 złote brutto, z tytułu prac wynikających z zawartej umowy, z terminem płatności na dzień 29 grudnia 2011 roku.

W dniu 10 stycznia 2012 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w W. wystawiła pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą
w S. fakturę VAT numer (...) na kwotę 89 956,91 złotych brutto,
z tytułu prac wynikających z zawartej umowy, z terminem płatności do dnia 9 lutego
2012 roku.

Strony dokonały odbioru końcowego prac wykonanych przez powódkę.
Z czynności tej sporządzono protokół odbioru końcowego. W protokole tym stwierdzono,
że oddanie robót zasadniczych nastąpiło w dniu 15 grudnia 2011 roku, a odbioru dokonano
z dniem 17 lipca 2012 roku.

Pismem z dnia 27 września 2012 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwała pozwaną do zwrotu zatrzymanej kwoty z tytułu zabezpieczenia należytego wykonania przedmiotu umowy.

Mailem z dnia 1 października 2012 roku powódka prowadziła ustalenia co do zapłaty
za dzierżawę sprzętu na kwotę 27 000 złotych. Strony negocjowały też co do zapłaty
za dzierżawę z kwoty zatrzymanej.

Sąd Rejonowy uznał, że kopia protokołu rzeczowo – finansowego z dnia 27 czerwca 2012 roku nie jest dokumentem w przedmiotowej sprawie. Jest to kopia, a żadna ze stron nie dysponuje jej oryginałem. Oryginału tego protokołu nie ma również syndyk (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Z.. Jego wiarygodność podważa fakt, iż nigdzie nie ma jego oryginału, a strona powodowa zaprzecza istnieniu okoliczności w nim wskazywanych.

Sąd I instancji uznał roszczenie powódki, która wnosiła o zasadzenie 14.260,27 zł za zasadne w zakresie kwoty 11.593,71 zł i uwzględnił jej powództwo w tej części.

Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwana nie kwestionowała faktu łączącej strony umowy o roboty budowlane, jej wykonania i ustalonego wynagrodzenia oraz faktu zatrzymania kwoty kaucji gwarancyjnej w wysokości 11.593,71 zł netto ani terminu jej zwrotu powódce.

Pozwana podnosiła, że roszczenie powódki z tytułu zwrotu kaucji gwarancyjnej wygasło na skutek spełnienia go zgodnie z oświadczeniem złożonym przez powódkę
w protokole z dnia 27 czerwca 2012 roku. W protokole tym miało się znaleźć oświadczenie prezesa powódki, że zgadza się na kompensatę kwoty 11.593,71 zł brutto z kwotą zatrzymaną, pod warunkiem podpisania bezusterkowego protokołu zakończenia robót. Jednakże, zdaniem Sądu Rejonowego twierdzeń tych pozwana w żaden sposób
nie udowodniła. Po pierwsze, żadna ze stron nie przedłożyła oryginału protokołu z dnia
27 czerwca 2012 roku, po drugie, pozwana spółka, nawet jeśli jak twierdziła, zwolniła się
z długu wobec powódki przez zwrot zatrzymanej kaucji gwarancyjnej zamiast powódce jej wierzycielowi, nie zachowała dokumentu, który potwierdzałby te ustalenia. Znajdująca się
w aktach korespondencja mailowa sugeruje, że pomiędzy stronami były rozmowy
o możliwości zawarcia takiego porozumienia, jak podaje pozwana, jednak nie wynika z niej jakie były dalsze losy tych rozmów i negocjacji i czy zakończyły się ostatecznie podpisaniem takiego porozumienia. Brak oryginału protokołu zawierającego ustalenia stron w tym zakresie daje podstawy do przyjęcia, iż ostatecznie mogło nie dojść do złożenia przez strony zgodnych oświadczeń woli w tym zakresie. Pozwana nie może powoływać się na wygaśnięcie zobowiązania przedstawiając jedynie kserokopię dokumentu i w sytuacji sporu między stronami twierdzić, że nie jest w posiadaniu jego oryginału. Pozwana jako przedsiębiorca
nie zabezpieczyła w sposób należyty swoich interesów, a to na niej spoczywał ciężar dowodowy w sprawie, jako na osobie wywodzącej z faktów tych skutki prawne.
Sąd I instancji oddalił natomiast roszczenie powódki w zakresie kwoty 2.666,56 zł stanowiącej równowartość podatku VAT naliczonego od kaucji gwarancyjnej.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając wyrok w części w zakresie punktów 1,3 i 5, zarzucając, w zakresie prawa procesowego:

⚫

sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik postępowania,
a mianowicie:

- naruszenie przepisów art. 227 k.p.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodu, pominięcie zeznań i ustaleń istotnych dla sprawy, nierozważenie w sposób bezstronny i wszechstronny dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego stojącą w sprzeczności z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez:

- sprzeczną z zasadami logiki ocenę zeznań świadka Z. S. skutkującą uznaniem, że pozwana nie zatrzymała dokumentów pozwalających
na udowodnienie ustaleń stron w przedmiocie złożenia przez powódkę oświadczenia
o zgodzie na kompensatę kwoty 11.593,71 zł brutto z kwotą zatrzymaną przez pozwaną i w ten sposób zwolnienie pozwanej z długu, podczas gdy z zeznań świadka Z. S. wynika, że powódka przekazała pozwanej stosowne oświadczenie
w korespondencji mailowej, której treść potwierdził telefonicznie,

- częściową odmowę wiarygodności zeznaniom świadka Z. S.
w przedmiocie kompensaty kwoty 11.593,71 zł brutto, jako nie znajdujących potwierdzenia w przedłożonych przez pozwaną innych środkach dowodowych,
tj. wydruku korespondencji e-mail zawierającej protokół rzeczowo-finansowy z dnia
27 czerwca 2012 roku;

- zaniechanie pełnej oceny dowodu w postaci korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy stronami skutkującej błędnym uznaniem, iż powódka nie złożyła oświadczenia o zgodzie na kompensatę kwoty 11.593,71 zł z kwotą zatrzymaną
przez pozwaną, podczas gdy z treści korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy stronami wynika, że powódka zwolniła pozwaną z długu,

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd I instancji nie przeprowadził dowodu z korespondencji mailowej stron;

- naruszenie art. 309 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie polegające na nieskorzystaniu przez Sąd I instancji w ustaleniu stanu faktycznego przedmiotowej sprawy z innych środków dowodowych, tj. z przedłożonych przez pozwaną wydruków komputerowych – korespondencji e-mail zawierającej oświadczenie M. C. – prezesa zarządu w przedmiocie kompensaty, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na niezasadnym przyjęciu, że powódka nie zwolniła pozwanej z długu;

- naruszenie art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie reguł określających rozkład ciężaru dowodu i przyjęcie, że strona pozwana nie może powoływać się na wygaśnięcie zobowiązania przedstawiając jedynie ksero dokumentów, podczas gdy strona pozwana udowodniła za pomocą innych dostępnych jej dowodów wygaśnięcie zobowiązania objętego zadanie pozwu;

⚫

naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 60 k.c. poprzez jego niezastosowanie skutkujące uznaniem, że powódka nie mogła skutecznie zwolnić pozwanej z długu składając oświadczenie o zgodzie na kompensatę w treści korespondencji mailowej, podczas gdy wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej.

Podnosząc powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku
i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz powoda według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej jest bezzasadna. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej
i wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonał
prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu Okręgowego, chybiony jest zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie zeznań świadka Z. S. na okoliczność przekazania przez powódkę oświadczenia o zgodzie
na kompensatę kwoty 11.593,71 zł z kwotą zatrzymaną przez pozwaną, a dodatkowo naruszenia art. 309 k.p.c. poprzez nieskorzystanie przez Sąd Rejonowy z innych środków dowodowych przedłożonych przez pozwaną w postaci wydruków komputerowych korespondencji e-mail zawierających oświadczenie M. C. - prezesa zarządu powodowej spółki w przedmiocie kompensaty.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Stosując zasadę swobodnej oceny dowodów według własnego przekonania, Sąd obowiązany jest przestrzegać zasad logicznego rozumowania, a więc może z zebranego materiału dowodowego wyciągnąć wnioski tylko logicznie uzasadnione. Sąd może dać wiarę tym lub innym świadkom, czyli swobodnie oceniać ich zeznania, nie może jednak na tle tych zeznań budować wniosków, które z nich nie wynikają. Przy ocenie dowodów tj. ich wiarygodności i mocy, istotną rolę odgrywają zasady doświadczenia życiowego.

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 roku, V CKN 417/01, LEX nr 157326).

W tym zakresie należy brać pod uwagę cały materiał sprawy. W wyniku swobodnej oceny dowodów sąd dokonuje selekcji zebranego materiału pod kątem widzenia istotności poszczególnych jego elementów dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.). Dalszym założeniem prawidłowej oceny dowodów jest ich poprawna interpretacja: np. wykładnia dokumentu, wykładnia zeznań świadka itd.

Zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. ma rację bytu tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności, które nie mają istotnego znaczenia
w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła wpłynąć na jej wynik, bądź gdy sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, błędnie oceniając, iż nie mają one takiego charakteru (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 roku, IV CSK 272/06, Mon. Prawn. 2007, nr 2, s. 60; z 4 listopada 2008 roku, II PK 47/08; wyrok z 11 lutego 2011 roku, I CSK 334/10).

W myśl art. 309 k.p.c. sposób przeprowadzenia dowodu innymi środkami dowodowymi niż wymienione w artykułach ten przepis poprzedzających określi sąd zgodnie z ich charakterem, stosując odpowiednio przepisy o dowodach.

Omawiany przepis umożliwia sądowi sięgnięcie w toku postępowania dowodowego
po inne, nowe środki dowodowe, niewskazane w kodeksie (katalog otwarty).
Jednak przeprowadzanie dowodu innymi środkami dowodowymi nie może prowadzić
do naruszenia zasad procesowych przez ograniczenie zakresu postępowania dowodowego
i sędziowskiej oceny dowodów w ramach całokształtu materiału dowodowego i według zasad wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. W doktrynie i praktyce do „innych środków dowodowych” zalicza się m.in.: dokumenty związane z urządzeniami przesyłającymi wiadomości
na odległość lub urządzeniami rejestrującymi, wywiad środowiskowy, wydruk komputerowy, eksperyment sądowy.

W ocenie Sądu odwoławczego w rozpoznawanej sprawie brak jest podstaw
do przyjęcia, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest sprzeczne z tymi okolicznościami,
które zostały ustalone w toku postępowania, ani że przeprowadzone dowody nie są istotne
dla rozstrzygnięcia sprawy lub Sąd Rejonowy pominął takie dowody w przeprowadzonym postępowaniu dowodowym. Nie można też zarzucić temu Sądowi, iż wyprowadził logicznie błędny wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności, czy też przyjął fakty za ustalone bez dostatecznej podstawy (fakty, które nie zostały potwierdzone materiałem), bądź przeciwnie - uznał za nieudowodnione pewne fakty mimo istnienia ku temu dostatecznej podstawy
w zebranym materiale.

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie zaprzecza zasadności dochodzonego przez powódkę roszczenia z tytułu zwrotu zatrzymanej w toku realizacji inwestycji kaucji gwarancyjnej, jednak podnosi od początku postępowania zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powódki z uwagi, a to na określone zwolnienie z długu, a to na zrzeczenie się przysługującego powódce roszczenia z tytułu zwrotu zatrzymanej przez pozwaną wierzytelności w drodze jej kompensaty z należnością przysługującą jej wierzycielowi (...) S.A., z tytułu dzierżawy sprzętu, na jego rzecz.

Pod względem skutków materialnoprawnych zrzeczenie się roszczenia, będące przedmiotem regulacji prawa procesowego jest podobne do zwolnienia z długu, które jest uregulowane w prawie materialnym. Zwolnienie z długu ma jednakże postać umowy,
musi być zaakceptowane przez dłużnika (art. 508 k.c.). W przypadku wytoczenia powództwa mimo zrzeczenia się roszczenia lub zwolnienia z długu skutek procesowy jest taki sam: powództwo podlega oddaleniu jako nieuzasadnione materialnoprawnie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2009 roku, sygn. I PK 142/08).

Kwestią zasadniczą dla rozpoznania sprawy było wykazanie przez pozwaną zasadności jej roszczenia do zatrzymania kaucji gwarancyjnej, które wywodziła z dokonanej rzekomo pomiędzy powódką a wierzycielką (...) S.A. kompensacji przysługującej jej wierzytelności z wierzytelnością powódki przysługującej względem pozwanej, która miała wynikać z protokołu rzeczowo-finansowego zaawansowania robót budowy III i IV etapu obwodnicy miasta E. z dnia 27 czerwca 2012 roku i zawartej tam kserokopii odręcznej notatki z podpisem, który miał być podpisem prezesa powodowej spółki, w której miał on oświadczyć, że zgodnie z życzeniem pracownika (...) S.A. K. J. wyraża zgodę na kompensatę 11.593,71 zł brutto z kwoty zatrzymanej na rzecz firmy (...) pod warunkiem podpisania bezusterkowego protokołu zakończenia robót (k. 52).

Prawidłowo Sąd I instancji ocenił dokument powyższego protokołu jako niemogący wywołać skutku uwiarygodnienia twierdzeń strony pozwanej, co do wyrażenia zgody przez powódkę i (...) S.A. na taką kompensatę, w obliczu: po pierwsze, zaprzeczenia treści tych dokumentów przez stronę powodową i oświadczenia, że takiego dokumentu nie posiada; po drugie, braku załączenia przez pozwaną oryginału powyższego protokołu z dnia 27 czerwca 2012 roku z taką odręczną adnotacją prezesa zarządu powodowej spółki;
po trzecie, ustalenia przez Sąd Rejonowy, że także syndyk masy upadłości (...) S.A. oryginału dokumentu z taką odręczną adnotacją prezesa zarządu powodowej spółki
nie posiada (k. 86), a posiada wyłącznie taki protokół podpisany przez pracownika (...) S.A. (art. 87).

Podkreślić należy, że jest dopuszczalne ustalenie na podstawie nie tylko oryginału umowy, ale także całokształtu materiału dowodowego, innymi środkami dowodowymi,
że kopia dokumentu, odzwierciedla jego treść zgodnie z zagubionym oryginałem. Tymczasem pozwana żadnego takiego dowodu nie przeprowadziła, pomimo iż to do niej, jak prawidłowo przyjął w powyższych warunkach procesowych Sąd Rejonowy, należała inicjatywa dowodowa.

Sąd I instancji tym zakresie niewątpliwie nie naruszył art. 6 k.c. i 232 k.p.c. przypisując stronie pozwanej zaprzeczającej zasadności roszczenia powódki przez powołanie się na skutki umowy o zwolnienie z długu w drodze kompensaty należności dochodzonej przez powódkę
z wierzytelnością przysługującą względem niej spółce (...) S.A., obowiązek przeprowadzenia dowodu na okoliczność dokonania pomiędzy tymi spółkami stosownych rozliczeń w zakresie kwoty 11.593,71 zł. Zgodnie bowiem z zasadą, wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Natomiast w myśl art. 232 k.p.c., ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego i to strony, a nie sąd, pozostają dysponentem toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (wyrok Sądu Najwyższego z 7.5.2008 r., II PK 307/07, Legalis; wyr. Sądu Najwyższego z 7.10.1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662). Oznacza to, że to strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego dla wykazania podnoszonych przez siebie twierdzeń, uzasadniających żądanie. Z przepisów powyższych wynika zatem powinność dla stron przedstawienia w toku postępowania dowodów na poparcie okoliczności istotnych (art. 217 k.p.c.) z punktu widzenia ich pozycji procesowej. Powód winien wykazać okoliczności stanowiące podstawę jego żądania, a pozwany okoliczności niweczące to roszczenie.

Kluczowym dowodem w tej sprawie ze strony pozwanej wskazującym na to, że doszło do zwolnienia z długu na skutek rozliczeń pomiędzy powódką a jej wierzycielem (...) S.A. byłoby złożenie dowodu zapłaty, albo dokumentu jakichkolwiek rozliczeń dokonanych pomiędzy pozwaną a (...) S.A. w zakresie kwoty 11.593,71 zł.
Taki dowód przez stronę pozwaną nie został zaoferowany, co więcej z zeznań świadka Z. S., na które powoływała się pozwana, nie wynika w sposób jednoznaczny, że do takich rozliczeń doszło. Świadek ten wskazał wyłącznie,
że przedmiotowy protokół z dnia 27 czerwca 2012 roku przekazał do księgowości i tam
na jego wniosek winna nastąpić kompensacja, ale nie zna daty tej kompensaty i nie wie,
czy rzeczywiście do takich rozliczeń doszło (k. 95-96).

Także przedłożona przez pozwaną korespondencji mailowa (k. 53), która obejmuje swoją treścią ustalenia powódki i pracownika jej wierzyciela, co do ewentualnej kompensaty przysługującej wierzytelności należności z zatrzymanej przez pozwaną kwoty, w żaden sposób nie przesądza, że w ogóle do takich rozliczeń doszło.

W tych okolicznościach oraz wobec zaprzeczenia przez stronę powodową, aby wiązał powódkę ze spółką (...) S.A. jakikolwiek stosunek prawny i potwierdzenia tej okoliczności przez syndyka masy upadłości tej ostatniej, który nie odnalazł dowodu na tę okoliczność w dokumentach spółki, odpadła również kauza, dla której faktycznie miałoby być złożone oświadczenie prezesa zarządu powodowej spółki o dokonaniu kompensaty.

Bezzasadnym jawi się też zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., który zobowiązuje sąd orzekający do wskazania w uzasadnieniu wyroku podstawy faktycznej rozstrzygnięcia,
a mianowicie: ustalenia faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Naruszenie przepisu, określającego wymagania, jakim winno odpowiadać uzasadnienie wyroku sądu (art. 328 § 2 k.p.c.), może być ocenione jako mogące mieć istotny wpływ
na wynik sprawy w sytuacjach tylko wyjątkowych, do których zaliczyć można takie,
w których braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy
w wyroku z 7 lutego 2001 roku, sygn. akt V CKN 606/00, opubl. Lex nr 53116).

Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie występuje, gdyż treść uzasadnienia pozwala na odczytanie sfery motywacyjnej orzeczenia i poddanie go kontroli instancyjnej. Wbrew twierdzeniom pozwanej Sąd Rejonowy odniósł się do załączonych przez stronę pozwaną
do sprzeciwu załączników w postaci: kserokopii protokołu rzeczowo finansowego zaawansowania robót budowy III i IV etapu obwodnicy miasta E. z dnia 27 czerwca
2012 roku oraz wydruku korespondencji mailowej, a także ocenił te dowody w kontekście innych dokumentów przedstawionych przez stronę powodową oraz zeznań świadka Z. S., które to zeznania w części uznał za niewiarygodne i uzasadnił ocenę tych zeznań.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł żadnych uchybień kwestionowanego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu. W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności wskazanych zarzutów sformułowanych przez apelującego na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie
art. 98 k.p.c. w związku z art. 109 § 2 k.p.c. zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.200,00 zł z tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, których wysokość została ustalona zgodnie z § 6 pkt 5 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat
za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zm.).