Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Sebastian Mroczkowski

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2015 roku w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko P. J.

o zapłatę kwoty 16.155,80 zł

I.  umarza postępowanie w sprawie co do kwoty należność głównej w wysokości 453,45 zł wobec cofnięcia w tym zakresie powództwa wraz ze zrzeczeniem się roszczenia;

II.  zasądza od pozwanego P. J. na rzecz powoda (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 15.702,35 (piętnaście tysięcy siedemset dwa 35/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 12.992,80 (dwanaście tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dwa 80/100) złotych od dnia 28 marca 2011 roku do dnia zapłaty, solidarnie z W. D., wobec którego o obowiązku zapłaty orzeczono prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanym przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. XVI Wydział Gospodarczy z dnia 29 października 2013 roku, w sprawie o sygnaturze akt XVI GNc 6204/13;

III.  zasądza od pozwanego P. J. na rzecz powoda (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 3.066,64 (trzy tysiące sześćdziesiąt sześć 64/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, solidarnie z W. D., wobec którego o obowiązku zapłaty orzeczono prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanym przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. XVI Wydział Gospodarczy z dnia 29 października 2013 roku, w sprawie o sygnaturze akt XVI GNc 6204/13.

Sygn. akt XVI GC 260/14

UZASADNIENIE

Dnia 19 lipca 2013 roku (data nadania, k.54) powódka (...) S.A. w W. (wcześniej (...) sp. z o.o. w W.) wniosła o zasądzenie na jej rzecz solidarnie od pozwanych W. D. i P. J. kwoty 16.155,80 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 12.992,80 zł od dnia 28 marca 2011 roku do dnia zapłaty. Powódka żądała zapłaty z tytułu szkody poniesionej w wyniku bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce, w której pozwani byli członkami zarządu. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. (pozew, k. 1-3)

Dnia 29 października 2013 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy, sygn. akt XVI GNc 6204/13, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. (nakaz zapłaty, k. 78)

Dnia 15 listopada 2013 roku (data wpływu) pozwany P. J. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa w całości. Nadto podniósł zarzut przedawnienia oraz posługiwania się przez powoda fałszywymi dokumentami. Jednocześnie domagał się obciążenia powódki kosztami procesu. (sprzeciw, k. 87)

Dnia 13 lutego 2014 roku nakazowi zapłaty z dnia 29 października 2013 roku, sygn. akt XVI GNc 6204/13, w części dotyczącej pozwanego W. D., została nadana klauzula wykonalności. (klauzula wykonalności, k. 94)

Dnia 2 lipca 2014 roku (data nadania, k. 121) powódka wniosła odpowiedź na sprzeciw, w którym stwierdziła, że zarzuty pozwanego są niezasadne. (odpowiedź na sprzeciw, k. 118-120)

Pismem z dnia 19 listopada 2014 roku pełnomocnik pozwanego P. J. wskazał, że powód nie przeprowadził egzekucji tytułu wykonawczego wydanego przeciwko (...) sp. z o.o. w W. w stosunku do całego majątku spółki. Podniósł, że egzekucja była częściowo skuteczna. Zarzucił, iż powódka nie przedstawiła tytułu wykonawczego przeciwko spółce z adnotacją o bezskutecznym zakończeniu egzekucji i wysokości wyegzekwowanych kwot. Zaznaczył, że postanowienie Komornika Sądowego nie zawierało wzmianki o prawomocności. (pismo z dnia 19 listopada 2014 roku, k. 13-138)

Pismem z dnia 16 marca 2015 roku powódka cofnęła powództwo w zakresie kwoty 453,45 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. (pismo z dnia 16 marca 2015 roku, k. 160-162).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. J. był członkiem zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w okresie od 11 kwietnia 2007 roku do 22 września 2009 roku. Od 22 września 2009 roku członkiem zarządu jest W. D.. ( bezsporne , poparte: informacja z Krajowego Rejestru Sądowego, k. 41-42; informacja z Krajowego Rejestru Sądowego, k. 43-48v.)

W okresie od października 2008 do czerwca 2009 roku (...) sp. z o.o. w W. korzystała z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez (...) sp. z o.o. w W.. W związku z powyższym operator naliczał (...) sp. z o.o. w W. opłaty za świadczone usługi, wystawiał faktury VAT, noty księgowe oraz noty odsetkowe z tytułu kar umownych oraz zaległych odsetek. (...) sp. z o.o. w W. nie regulowała tych zobowiązań. Wysokość nieuregulowanych zobowiązań stanowiła kwotę 12.992,80 zł. ( dowód: faktura VAT nr (...), k. 5; rozliczenia zbiorcze, k. 6-12, 24-30; noty księgowe, k. 13-18; noty odsetkowe, D.. 19-21; faktura VAT nr (...); pozew o zapłatę z uzasadnieniem, k. 31-31v.)

Dnia 26 maja 2010 roku (...) sp. z o.o. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę przelewu wierzytelności w wysokości 12.992,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 marca 2011 roku oraz kwot 163,00 zł i 2.400,00 zł. ( dowód: pozew o zapłatę z uzasadnieniem, k. 31-31v.)

Dnia 15 kwietnia 2011 roku Sąd Rejonowy L. w L., VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty nakazujący (...) sp. z o.o. w W. zapłacić (...) sp. z o.o. kwotę 12.992,80 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 28 marca 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.563,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Postanowieniem z dnia 20 lipca 2011 roku Sąd Rejonowy L. w L., VI Wydział Cywilny nadał powyższemu nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności. ( dowód: nakaz zapłaty, k. 32; postanowienie z dnia 20 lipca 2011 roku, k. 33)

Dnia 6 września 2011 roku (...) sp. z o.o. w W., na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty z dnia 15 kwietnia 2011 roku wydanego przez Sąd Rejonowy L. Z. w L., VI Wydział Cywilny, sygn. akt VI Nc-e 246792/11 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 20 lipca 2011 roku, złożyła do Komornika S. przy Sądzie Rejonowym dla W. wniosek o wszczęcie wobec dłużnika (...) sp. z o.o. w W. egzekucji w celu wyegzekwowania kwoty 12.992,80 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 28 marca 2011 roku oraz od kwot 163,00 zł i 2.400,00 zł bez odsetek. Wierzyciel wnioskował o przeprowadzenie egzekucji z rachunków bankowych, ruchomości, wierzytelności oraz z wynagrodzenia za pracę. ( dowód: wniosek o wszczęcie egzekucji, k. 34-34v.)

Komornik Sądowy zawiadomił dłużnika o wszczęciu postępowania egzekucyjnego i wezwał go do wskazania mienia w trybie art. 801 k.p.c. Dnia 17 listopada 2011 przeprowadzono czynność terenową pod adresem: ul. (...) w W. celem ustalenia i zajęcia ruchomości – bezskutecznie. Również wierzyciel nie wskazał mienia, z którego mogłaby zostać przeprowadzona egzekucja. ( dowód: zawiadomienie o wszczęciu egzekucji, k. 13 akt postępowania egzekucyjnego; wezwanie dłużnika do wskazania mienia, k. 15 akt postępowania egzekucyjnego; wysłuchanie wierzyciela i dłużnika przed zawieszeniem lub umorzeniem postępowania w trybie art. 827 k.p.c., k. 36-36v.)

Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2012 roku Komornik Sądowy umorzył przedmiotowe postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, ustalił koszty postępowania egzekucyjnego na 411,50 zł i obciążył nimi dłużnika oraz przyznał wierzycielowi koszty zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym w wysokości 600,00 zł. W toku postępowania egzekucyjnego udało się ostatecznie wyegzekwować od dłużnika i przekazać wierzycielowi kwotę 453,45 zł. ( dowód: postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, egzekucyjnego. 35; karta rozliczeniowa – akta sprawy egzekucyjnej).

Pismami z dnia 19 listopada 2012 roku (...) S.A. w W. wezwała W. D. oraz P. J. do zapłaty kwoty 12.992,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 marca 2011 roku do dnia zapłaty, kwoty 2.563,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu egzekucyjnym. ( dowód: wezwania do zapłaty, k. 37-38; potwierdzenia nadania, k. 39-40).

Mimo powyższego wezwania długi wobec spółki (...) w W. nie zostały uregulowane. ( bezsporne).

Rozstrzygając przedmiotową sprawę Sąd oparł się na dowodach z dokumentów urzędowych w postaci: nakazu zapłaty z dnia 15 kwietnia 2011 roku, sygn. akt VI Nc-e 246792/11, postanowienia sądu z dnia 20 lipca 2011 roku, sygn. akt VI Nc-e 246792/11, informacji z Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 28 grudnia 2012 roku i z dnia 30 stycznia 2013 roku, wniosku o wszczęcie egzekucji, zawiadomienia o wszczęciu postępowania egzekucyjnego, wezwania dłużnika do wskazania majątku, wysłuchania wierzyciela i dłużnika przed umorzeniem postępowania, postanowienia Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dnia 29 czerwca 2012 roku oraz dowodach z dokumentów o charakterze prywatnym w postaci przedprocesowych wezwań do zapłaty i potwierdzeń nadania przesyłki, gdyż pomimo, że ich autentyczność była kwestionowana w sprawie, to ostatecznie wiarygodność ich nie została skutecznie podważona.

W sprawie bezsporna była okoliczność pełnienia przez pozwanego P. J. funkcji członka zarządu, w okresie od 11 kwietnia 2007 roku do 22 września 2009 oraz przez pozwanego W. D. od 22 września 2009 roku. Nakaz zapłaty z dnia 29 października 2013 roku, sygn. akt XVI GNc 6204/13, w stosunku do pozwanego W. D. uprawomocnił się. Pozostałe okoliczności były sporne. Nie było zgody stron, co do istnienia długu i jego wysokości. Wobec tego Sąd musiał ustalić, czy P. J. ponosi odpowiedzialność z tytułu szkody, jaką poniosła powódka w wyniku bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce (...) w W..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 299 § 1 k.s.h., członkowie zarządu ponoszą osobistą i solidarną odpowiedzialność za zobowiązania spółki, jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna. Zgodnie z § 2 cytowanego przepisu członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.

Przesłankami odpowiedzialności przewidzianej w art. 299 § 1 k.s.h. są: istnienie określonego zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w czasie, w którym dana osoba była członkiem zarządu spółki (a więc niepowstałego później), oraz bezskuteczność egzekucji tego zobowiązania przeciwko spółce, czy to w czasie pozostawania przez tę osobę członkiem zarządu, czy to już po jej odwołaniu z zarządu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2011 r., II CSK 571/10, LEX nr 847124).

W zakresie wykazania powyższych okoliczności obowiązują ogólne reguły rozkładu ciężaru dowodu. Stosownie do art. 6 k.c. ciężar ich udowodnienia spoczywa na powodzie, gdyż to on wywodzi z nich skutki prawne w postaci odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki.

Powód wykazał istnienie wierzytelności w stosunku do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w czasie, gdy pozwani sprawowali funkcję członka zarządu oraz bezskuteczność egzekucji tej wierzytelności. Okoliczności te wynikają z przedłożonych przez powoda dokumentów w postaci nakazu zapłaty z dnia 15 kwietnia 2011 roku, dokumentów księgowych oraz treści powództwa zbywcy wierzytelności (...). o.o. przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Zobowiązania przeciwko Spółce powstały w okresie październik 2008 – czerwiec 2009 roku. Wynika to wprost z załączonych przez powoda not, faktur i rachunków przeciwko Spółce oraz treści pozwu (k. 31). Do 22 września 2009 roku pozwany P. J. był członkiem zarządu Spółki, a zatem powyższe zobowiązania powstały w czasie pełnienia przez niego wskazanej wyżej funkcji. Data 22 września 2009 roku wynika z odpisu pełnego KRS Spółki (...). o.o. – jako data wykreślenia pozwanego z rejestru (k. 43). Okoliczności tej pozwany nie kwestionował.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, iż (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. nie zaciągała żadnych zobowiązań względem (...) S.A. w W. ani wobec powódki, Sąd uznał ten zarzut za bezskuteczny. W wyroku z dnia 7 lutego 2007 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że jeżeli wierzyciel dochodzący roszczenia przewidzianego w art. 299 k.s.h. przedstawia prawomocny wyrok stwierdzający zobowiązanie spółki, sąd nie może badać, czy stwierdzone w nim zobowiązanie istnieje i w jakim rozmiarze. Okoliczności te mogą być przedmiotem badania jedynie w postępowaniu wszczętym wniesieniem powództwa przeciwegzekucyjnego (III CSK 227/06, Glosa 2007/4/8). Sąd wskazuje, że niniejsza sprawa nie dotyczy odpowiedzialności P. J. za dług zaciągnięty przez niego osobiście, dlatego jego oświadczenia w tym zakresie nie mają znaczenia dla sprawy. Kwestionowanie zaś w niniejszym procesie faktu zaciągnięcia zobowiązania przez spółkę nie mogło odnieść skutku, gdyż dług spółki został stwierdzony prawomocnym tytułem wykonawczym opatrzonym klauzulą wykonalności.

W tym miejscu Sąd pragnie odnieść się również do zarzutu posługiwania się przez powódkę fałszywymi dokumentami. Sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty został sformułowany w sposób lakoniczny. Pozwany nie wskazał, jakie dokładnie dokumenty miałyby zostać sfałszowane ani dlaczego i w żaden sposób nie wykazał tych okoliczności. Dokumenty w postaci nakazów zapłaty, postanowienia sądu, informacji z Krajowego Rejestru Sądowego oraz postanowienia i pism wydanych przez Komornika Sądowego mają charakter dokumentów urzędowych i stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. W myśl art. 252 k.p.c. strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić. Pozwany nie wskazał kwestionowanego dokumentu ani nieprawdziwej okoliczności, którą dokument ten potwierdza. Pozostał bierny i nie podjął żadnej inicjatywy dowodowej celem obalenia domniemania prawdziwości i autentyczności dokumentów urzędowych zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy. Pozwany nie wskazał również kwestionowanych dokumentów prywatnych. Zarzut posługiwania się przez powódkę fałszywymi dokumentami jako ogólny, nieokreślony oraz nieudowodniony, nie mógł zostać uznany za skuteczny.

Odpowiedzialność członków zarządu jest odpowiedzialnością ustawową i wynika bezpośrednio z art. 299 k.s.h., ale jest to odpowiedzialność subsydiarna, gdyż uzupełnia ona odpowiedzialność spółki w ten sposób, że gdy egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, dopiero wówczas można sięgnąć do majątku członków zarządu. Posiłkowy charakter odpowiedzialności oznacza też, że nie można zaspokoić się z majątku członków zarządu, jeżeli nie wykorzystano drogi sięgnięcia do majątku spółki i egzekucja w rzeczywistości nie była bezskuteczna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2003 r., I CK 160/02, „Monitor Prawniczy” 2003, nr 23, s. (...) i n. oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r., V CK 129/05, „Monitor Prawniczy” 2005, nr 20, s. 972). Ustalenie przewidzianej w art. 299 § 1 k.s.h. przesłanki bezskuteczności egzekucji może nastąpić na podstawie każdego dowodu, z którego wynika, że spółka nie ma majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2003 r., V CKN 416/01, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 129). Wystarczającym środkiem dowodowym, za pomocą którego wierzyciel może wykazać bezskuteczność egzekucji z majątku spółki przysługującej mu wierzytelności jest niewątpliwie postanowienie komornika o umorzeniu postępowania (art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c.). Dokument ten stwierdza bowiem, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2011 r., IV CSK 335/10, Biul. SN 2011, nr 4, poz. 10). Niezasadny jest zatem zarzut pełnomocnika pozwanego, który podnosi, iż żądanie pozwu jest nieudowodnione wobec nie przedstawienia tytułu wykonawczego przeciwko spółce z adnotacją Komornika Sądowego o bezskutecznym zakończeniu egzekucji i wysokości wyegzekwowanych kwot.

Postępowanie egzekucyjne, wszczęte przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z dnia 15 kwietnia 2011 roku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, zostało umorzone postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. w W. z dnia 29 czerwca 2012 roku wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Stosownie do zaprezentowanej powyżej linii orzeczniczej postanowienie takie spełnia przesłanki bezskuteczności egzekucji, pod którym należy rozumieć przede wszystkim sytuację, w której prawnie zorganizowane działania organów egzekucyjnych, mające na celu zadośćuczynienie interesom wierzyciela, które znalazły odzwierciedlenie w tytule wykonawczym, nie doprowadziły do spełnienia świadczenia przez dłużnika. Zarzut pełnomocnika pozwanego jest chybiony, w zakresie, w jakim twierdzi, że postępowanie egzekucyjne nie zostało przeprowadzone w stosunku do całego majątku spółki. W ocenie Sądu postępowanie egzekucyjne przeprowadzone zostało w sposób kompleksowy. Komornik Sądowy zawiadomił dłużnika o wszczęciu egzekucji (k.5), jak również wezwał do go wskazania mienia (k.7). Nadto Komornik Sądowy aktywnie działał poszukując majątku spółki - jej rachunków bankowych oraz ruchomości. Skoro strona pozwana podnosi, że spółka (...) posiada majątek, z którego powódka może się zaspokoić, powinna ona ten majątek wskazać. Logicznym jest, że jeżeli taki majątek spółki istnieje i pozwany ma o nim wiedzę winien go ujawnić. Samo zaś twierdzenie o konieczności kontynuowania postępowania egzekucyjnego w sytuacji, gdy komornik wyczerpał już swoje możliwości dochodzeniowe, jest niewystarczające, nie doprowadzi do zaspokojenia wierzyciela i tym samym nie może stanowić skutecznej obrony pozwanego przed uznaniem jego odpowiedzialności wobec powódki. Należy zgodzić się z pełnomocnikiem pozwanego, iż egzekucja z majątku spółki okazała się częściowo skuteczna, gdyż dłużnik został zaspokojony, co do kwoty 453,45 zł. W pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 15.702,35 zł jej bezskuteczność nie budziła wątpliwości Sądu.

W tym miejscu Sąd wskazuje, że pismem z dnia 16 marca 2015 roku powódka, stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c., cofnęła powództwo w zakresie kwoty 453,45 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

Sąd uznał, że twierdzenie jakoby część długu mogła zostać już zapłacona przez W. D. jest nieudowodnione. Pełnomocnik powódki stanowczo wskazał, iż do takiej zapłaty nie doszło, nawet w części. Rację ma pełnomocnik pozwanego, iż jego klient ponosi odpowiedzialność za zobowiązania spółki solidarnie z W. D., jednakże to strona, która wywodzi skutki prawne z okoliczności, na które się powołuje powinna je udowodnić. Tymczasem pozwany nie przedstawił Sądowi żadnych dokumentów mogących świadczyć, iż doszło do zaspokojenia dłużnika w jakimkolwiek zakresie.

Przepis art. 299 k.s.h. nie określa odpowiedzialności członków zarządu jako odpowiedzialności za dług spółki czy za niespełnione świadczenia wynikające ze zobowiązania spółki, lecz jako odpowiedzialność „za zobowiązania” spółki. Oznacza to, że stosownie do wymienionego przepisu odpowiedzialność ponoszą osoby będące członkami zarządu spółki w czasie istnienia zobowiązania, a ściślej rzecz ujmując - w czasie istnienia podstawy tego zobowiązania. ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2008 r., sygn. III CZP 143/07, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 r., sygn. V CSK 248/09).

Pozwany P. J. nie kwestionował, że był członkiem zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Z przedłożonej Sądowi informacji z Krajowego Rejestru Sądowego wynika, że P. J. wchodził w skład zarządu spółki w okresie od 11 kwietnia 2007 roku do 22 września 2009 roku, czyli w czasie powstania wierzytelności powoda w stosunku do Spółki.

Pozwany w toku postępowania przed Sądem nie wykazał żadnej z przesłanek mogących ekskulpować jego odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez powódkę w wyniku bezskuteczności egzekucji przeprowadzonej przeciwko spółce (...) w W., tj. okoliczności z art. 299 § 2 k.s.h.

Zarzut przedawnienia okazał się nieuzasadniony. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 roku, sygn. akt III CZP 72/08 do roszczeń spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko członkom jej zarządu mają zastosowanie przepisy o przedawnieniu roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym. Stosownie do treści art. 442 ¹ § 1 zd. 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia.

Za moment dowiedzenia się wierzyciela o szkodzie należy uznać moment dowiedzenia się o bezskuteczności egzekucji. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 2011r., sygn.akt II CSK 571/10, istota „bezskuteczności egzekucji” w rozumieniu art. 299 §1 k.s.h. nie ogranicza się wyłącznie do wykazania negatywnego rezultatu zakończonego postępowania egzekucyjnego, ale polega także na wykazaniu, że stan majątkowy spółki z o.o. nie pozwana na zaspokojenie jej wierzyciela (LEX nr 847124). W orzecznictwie utrzymuje się pogląd, że dany wierzyciel spółki może skierować przeciwko członkom zarządu roszczenie, wtedy, kiedy poweźmie dostatecznie uprawdopodobnioną informację, że nie uzyska zaspokojenia swojej wierzytelności wobec spółki. W analizowanej sprawie momentem, w którym wierzyciel dowiedział się, że stan majątku dłużnej spółki uniemożliwia mu zaspokojenie swojego roszczenia była chwila doręczenia mu odpisu postanowienia komornika sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Z chwilą doręczenia powodowi odpisu tego postanowienia informacja, iż (...) sp. z o.o. w W. nie posiada środków finansowych na zaspokojenie wierzycieli stała się pewna i ostateczna. Komornikowi Sądowemu nie udało się wyegzekwować całości długu. Jednocześnie dłużnik nie wskazał żadnego istniejącego majątku, z którego wierzyciel mógłby się zaspokoić. W ocenie Sądu powódka nie otrzyma już bardziej wiarygodnego tytułu do twierdzenia, iż spółka nie zaspokoi należnego powódce świadczenia. Postanowienie Komornika Sądowego zostało wydane dnia 29 czerwca 2012 roku, doręczenie nastąpiło 28 sierpnia 2012 roku (pismo peł. powoda k. 120). Ponieważ pozew został wniesiony dnia 19 lipca 2013 roku Sąd stwierdził, że nie doszło do upływu trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i tym samym podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia nie uwzględnił.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 sierpnia 2010r., sygn. akt I CKS 654/09 (LEX 741022) zdarzeniem wywołującym szkodę w rozumieniu art. 299 § 2 k.s.h. jest takie zaniechanie zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, które doprowadziło do bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce. W wyroku tym został również przedstawiony pogląd, stanowiący, że właściwe zastosowanie przepisów o przedawnieniu roszczeń o naprawienie szkody na mieniu wyrządzonej czynem niedozwolonym, powinno uwzględniać nie tylko trzyletni termin, którego bieg rozpoczyna się z chwilą dowiedzenia się przez poszkodowanego o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, ale także dziesięcioletni termin przedawnienia biegnący od chwili zdarzenia wywołującego szkodę. W orzecznictwie przeważa jednak pogląd, zgodnie z którym za termin przedawnienia roszczenia przeciwko członkom zarządu uznaje się wyłącznie trzyletni termin przedawnienia roszczenia oparty na normie art. 299 k.s.h, wynikający z treści art. 4421 k.c., również jako roszczenia odszkodowawczego. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2013r., LEX 1369403; Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 07.11.2008 r. III CZP 72/08, LEX nr 460259). Pogląd ten tutejszy Sąd w pełni podziela. Nawet gdyby uznać, że wobec roszczeń przeciwko członkom zarządu obowiązuje również dziesięcioletni termin przedawnienia, należy wskazać, że pogląd taki jest sprzeczny z zasadami logiki, bowiem przed dniem bezskuteczności egzekucji wierzytelności bieg przedawnienia roszczenia wobec członkom zarządu nie może się rozpocząć, ponieważ dopiero w tym dniu powstają przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej przewidzianej w art. 299 k.s.h. Nie jest zatem możliwe, aby bieg przedawnienia roszczenia rozpoczął się pomimo nieistnienia roszczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2004 r., IV CK 176/02, i z dnia 27 października 2004 r., IV CK 148/04).

W punkcie pierwszym wyroku Sąd, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w związku z art. 203 § 1 k.p.c., umorzył postępowanie w sprawie, co do kwoty należności głównej w wysokości 453,45 zł, wobec cofnięcia w tym zakresie pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

Mając na uwadze, że odpowiedzialność członków zarządu na podstawie art. 299 k.s.h. obejmuje obok należności głównej, zasądzone w tytule wykonawczym wydanym przeciwko spółce koszty procesu, koszty postępowania egzekucyjnego umorzonego z powodu bezskuteczności egzekucji i odsetki ustawowe od należności głównej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., III CZP 118/06, OSNC 2007/9/136), Sąd w punkcie drugim orzeczenia zasądził od pozwanego P. J. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 15.702,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 marca 2011 roku do dnia zapłaty, solidarnie z W. D., wobec którego o obowiązku zapłaty orzeczono prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanym przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy z dnia 29 października 2013 roku, w sprawie o sygnaturze akt XVI GNc 6204/13.

Rozstrzygając o kosztach postępowania Sąd oparł się na treści art. 100 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Cofnięcie pozwu nastąpiło na końcowym etapie postępowania, podczas gdy fakt zaspokojenia wierzyciela w zakresie kwoty 453,45 zł wynikał już z postanowienia komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dnia 29 czerwca 2012 roku. Wobec powyższego Sąd uznał, że powódka uległa co do tej kwoty. P. J. przegrał sprawę w 97,19 %, dlatego powinien zapłacić powódce kwotę 3.066,64 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu) oraz uiszczonej przez powódkę opłaty.

W związku z powyższym i na mocy wskazanych przepisów prawa Sąd orzekł jak w wyroku.