Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Tomasz Skowron SO Andrzej Wieja

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze R. R.

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2016 roku

sprawy D. L. ur. (...) w B.

s. M., K. z domu F.

oskarżonego z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 282 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu

z dnia 30 października 2015 r. sygn. akt II K 176/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec D. L.,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 420 złotych.

Sygn. akt VI Ka 604/15

UZASADNIENIE

D. L. został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od grudnia 2013r. do lutego 2014r. w (...) działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił K. S. substancji psychotropowych w postaci metaamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 30 gram netto, uzyskując z ich sprzedaży kwotę około 6.000zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 14 lipca 2009r. sygn. III K 64/09 za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w części w okresie od 13 marca 2009r. do 26 kwietnia 2010r. i od 7 kwietnia 2011r. do 12 października 2011r.,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.;

2.  w okresie od 20 do 23 lipca 2014r. w T. i Z. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej grożąc pozbawieniem życia, doprowadził K. S. do rozporządzenia mieniem A. M. w kwocie 2.500zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 14 lipca 2009r. sygn. III K 64/09 za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w części w okresie od 13 marca 2009r. do 26 kwietnia 2010r. i od 7 kwietnia 2011r. do 12 października 2011r.,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.;

3.  w dniu 30 listopada 2014r. w (...), grożąc R. P. spowodowaniem uszkodzenia ciała, zabrał w celu przywłaszczenia sprzęt komputerowy w postaci monitora, jednostki centralnej komputera, drukarki, klawiatury, myszy wraz z okablowaniem, wszystko o łącznej wartości 2.700zł, czym działał na szkodę wymienionego pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 14 lipca 2009r. sygn. III K 64/09 za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w części w okresie od 13 marca 2009r. do 26 kwietnia 2010r. i od 7 kwietnia 2011r. do 12 października 2011r.,

tj. o czyn z art. 280§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.;

4.  w okresie od 1 do 5 grudnia 2014r. w (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, grożąc uszkodzeniem ciała oraz pozbawieniem życia, usiłował doprowadzić K. S. do rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 10.000zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który o zdarzeniu powiadomił policję oraz z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 14 lipca 2009r. sygn. III K 64/09 za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w części w okresie od 13 marca 2009r. do 26 kwietnia 2010r. i od 7 kwietnia 2011r. do 12 października 2011r.,

tj. o czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 30 października 2015 r. w sprawie II K 176/15:

I.  uznał oskarżonego D. L. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów opisanych w pkt 2 i 4 części wstępnej wyroku, tj. stanowiących ciąg przestępstw z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt. 3 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 280§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to na podstawie art. 280§1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86§1 k.k. w zw. z art. 91§2 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności za czyny opisane w pkt. I - III części dyspozytywnej wyroku i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  w zakresie czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 45§1 k.k., orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 6.000zł (sześciu tysięcy złotych);

VI.  w zakresie czynu opisanego w pkt II części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 46§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody zobowiązując go do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej A. M. kwoty 2.500zł (dwóch tysięcy pięciuset złotych);

VII.  w zakresie czynu opisanego w pkt III części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody zobowiązując go do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego R. P. kwoty 2.700zł (dwóch tysięcy siedmiuset złotych);

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5 grudnia 2014r., przy czym przyjął, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IX.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe stosownie do jego udziału w sprawie, zaś na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 400zł.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego, zarzucając:

- naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, co skutkowało błędnym przypisaniem oskarżonemu D. L. sprawstwa w zakresie czynów opisanych w części wstępnej wyroku w punktach 1, 2, 3 oraz 4 w zakresie ustalenia wysokości żądanej kwoty wymuszenia rozbójniczego,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść przez przyjęcie, iż D. L. dopuścił się czynów opisanych w części wstępnej wyroku w punktach 1, 2, 3 oraz 4 w zakresie ustalenia kwoty wymuszenia rozbójniczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze rozpoznając niniejszą sprawę przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, nie dopuścił się żadnych naruszeń prawa procesowego.

Obrońca oskarżonego wywodzi, iż w wyniku dowolnie przeprowadzonej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd Rejonowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.

Postawione w apelacji zarzuty i przytoczona na ich poparcie argumentacja nie są przekonujące, nie podważają prawidłowości dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, wynikają wyłącznie z jednostronnej oceny dowodów i nie uwzględniają całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie pozostawia wątpliwości, że to zeznania świadka K. S. były w głównej mierze podstawą przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie przestępstw opisanych w punktach I, II i IV części wstępnej zaskarżonego wyroku. Dowód ten Sąd Rejonowy rozważył starannie, wnikliwie, w powiązaniu z pozostałymi zebranymi w sprawie dowodami, co jednoznacznie wynika z treści pisemnego uzasadnienia wyroku (k. 288-289). Sąd Okręgowy nie znajduje w apelacji obrońcy oskarżonego argumentów, które przekonująco podważyłyby prawidłowość dokonanej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oceny tegoż dowodu.

I tak, gdy chodzi o czyn przypisany D. L. w punkcie I części dyspozytywnej, zakwalifikowany z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k., apelacja kwestionuje prawidłowość dokonanych ustaleń eksponując, iż oparte zostały na zeznaniach K. S., które nie znalazły potwierdzenia „w żadnym innym materiale dowodowym…”. Zawarty w apelacji wywód zmierzający do podważenia prawidłowości dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń w tym zakresie jest nieprzekonujący, stanowi wyraz jednostronnej oceny dowodów, oczywiście korzystnej dla oskarżonego.

Wyrazem wyłącznie subiektywnej oceny dowodów jest twierdzenie apelacji, iż „…wygodnym było nadanie K. S. statusu świadka celem uzyskania materiału dowodowego o niezwykle wątpliwej wiarygodności przeciwko D. L.…”, zeznania K. S. są „oczywiście niewiarygodne i miały na celu wyłącznie fałszywe obciążenie D. L.”. Twierdzenia te i wysnute na ich poparcie argumenty nie podważają słuszności oceny dokonanej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Sąd Rejonowy nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów i nie popełnił błędu ustalając sprawstwo i winę oskarżonego D. L. w popełnieniu czynu wyczerpującego znamiona występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., analizując zgromadzone w sprawie dowody i wnioskując w oparciu o ich treść – zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Konsekwentne były zeznania K. S. twierdzącego, iż nabywał narkotyki od D. L., z którym nawiązał kontakt po powrocie do Polski, a o którym dowiedział się, że ów sprzedaje środki odurzające. Wskazać przy tym należy, iż powodem zgłoszenia się K. S. w grudniu 2014 r. w komisariacie Policji nie była chęć „celowego obciążenia D. L. fałszywymi zeznaniami”, lecz obawa przez realizacją gróźb w sytuacji niespełnienia żądania przekazania oskarżonemu pieniędzy. Relacjonując okoliczności nawiązania kontaktu z oskarżonym K. S. wskazał, iż doszło do tego w sytuacji, gdy poszukiwał źródła, gdzie mógłby uzyskać narkotyki; o fakcie nabywania od oskarżonego narkotyków K. S. powiedział zatem niejako „przy okazji” celu głównego, tj. złożenia doniesienia o żądaniach D. L., w obawie przed realizacją wypowiadanych przez oskarżonego gróźb.

Sąd Rejonowy miał prawo ocenić zeznania K. S. jako wiarygodne tym bardziej, że zarówno R. P., jak i A. M. potwierdzili fakt zażywania przezeń narkotyków do lutego 2014 r. Wbrew sugestiom skarżącego obrońcy, fakt zaniechania wszczęcia postępowania wobec K. S. świadczy, iż organy ścigania nie dopatrzyły się w jego zachowaniu cech przestępstwa, nie zaś o istnieniu intrygi celem uzyskania materiału dowodowego przeciwko D. L..

K. S. był wielokrotnie przesłuchiwany na okoliczność nabywania narkotyków od D. L. w okresie późniejszym, po złożeniu przezeń doniesienia w grudniu 2014 r., i wówczas skonkretyzował czasokres i ilości udzielonych mu substancji (k. 42, k. 152-153).

Pierwsze przesłuchanie tegoż świadka dotyczyło przede wszystkim złożonego zawiadomienia o przestępstwie wymuszenia rozbójniczego, a – jak już wskazano - wzmianka dotycząca nabywania od D. L. narkotyków pojawiła się w kontekście przedstawionych okoliczności zapoznania się świadka z oskarżonym. Nie dziwi zatem brak w najwcześniejszych zeznaniach konkretnych informacji dotyczących przestępczej działalności oskarżonego w tym zakresie; uszczegółowiając okoliczności nabywania od D. L. narkotyków, K. S. swoją wersję przedstawiał konsekwentnie, klarownie i spójnie w toku postępowania przygotowawczego, nadto zeznania te podtrzymał w całości w toku rozprawy głównej. Prawdziwość zeznań K. S. potwierdzona została zeznaniami świadka R. P., który przyznał, iż wielokrotnie informowany był przez (...) (K. S.), że (...) (D. L.) handlował narkotykami, a jednocześnie przyznał, iż był pewny „na 100%”, że tak właśnie oskarżony postępował.

Nie sposób przyjąć, by K. S. mówił „wielokrotnie” o takim procederze D. L. spodziewając się już wówczas, że w przyszłości okoliczność tę potwierdzi R. P., że będzie mogła ona być wykorzystana przeciwko oskarżonemu.

Przyznanie tej okoliczności przez R. P. jest istotne w przedmiotowej sprawie zważywszy w szczególności, iż świadek R. P. nie darzy sympatią K. S., co wprost przyznał i co dobitnie wynika z treści wiadomości sms wysłanej przezeń do M. M. (2) (syna A. M.), a jednocześnie przesądziło o treści zeznań R. P. niekorzystnie świadczących o K. S.. Zeznania R. P. nie były konsekwentne a z przyznanej chęci zemsty wobec K. S. i z przyznanego faktu, iż był nakłaniany przez kolegów D. L. do składania fałszywych zeznań na korzyść oskarżonego (k. 107 akt II K 54/15) wynikał obowiązek szczegółowego ich przeanalizowania. Sąd Rejonowy wskazał, w jakim zakresie i dlaczego uznał zeznania R. P. za wiarygodne, a w jakim za niepewne i przyjęte stanowisko uzasadnił, natomiast obrońca oskarżonego odniósł się do tego dowodu w sposób kategoryczny, eksponując wyłącznie te treści w niekonsekwentnych zeznaniach świadka, które mogły być wykorzystane dla zaprezentowania własnej wersji przebiegu wydarzeń istotnych dla procesowej sytuacji oskarżonego.

Sąd Okręgowy aprobuje stanowisko Sądu Rejonowego, który oceniając zmienną postawę R. P. uznał za wiarygodne złożone przezeń zeznania w postępowaniu przygotowawczym a zawarte na k. 107-112 akt sprawy II K 54/15, w których świadek opisał szczegółowo przebieg wydarzeń mających miejsce w dniu 30 listopada 2014 r. i podał, że zabór przez oskarżonego sprzętu komputerowego był formą „kary” za rzekome rozpowszechnianie przez R. P. nieprawdziwych informacji o oskarżonym. Podkreślenia wymaga fakt, że tożsamym sformułowaniem o „nałożeniu kary” posłużył się D. L. wobec K. S., usiłując doprowadzić go do rozporządzenia mieniem w kwocie 10 000 zł. Wprawdzie zeznając w postępowaniu sądowym R. P. podważył swoje wcześniejsze twierdzenia i wskazał, że sprzęt wydał oskarżonemu dobrowolnie, niemniej - jak słusznie ocenił Sąd I instancji – postawa ta wynikała z obawy o zdrowie i życie pokrzywdzonego.

Wbrew twierdzeniom obrońcy zawartym w apelacji, świadek ten bał się nie K. S., lecz właśnie D. L., co wprost wynika z zeznań zawartych na k. 107 akt II K 54/15 oraz na k. 155 akt II K 176/15, jak również z zeznań A. M. i treści zarejestrowanych rozmów (k. 92-94 akt II K 54/15). Wbrew temu co podnosi obrońca w apelacji, transakcja sprzedaży laptopa zrealizowana wcześniej przez A. M. nie miała żadnego związku z dokonanym przez oskarżonego przestępstwem rozboju.

Zasadnym jest również wniosek, iż twierdzenia o zakupie narkotyków u K. S., z których R. P. następnie wycofał się, wynikały z chęci zaszkodzenia temu pokrzywdzonemu po tym, jak związał się on z A. M., z chęci podważenia jego wiarygodności w toku postępowania. Podobnie Sąd Rejonowy miał prawo ocenić sugestie, jakoby to A. M. i K. S. przywłaszczyli sobie kwotę 2500 zł należącą do R. P., fałszywie pomawiając o popełnienie przestępstwa wymuszenia rozbójniczego D. L.. Wskazać i podkreślić należy, że R. P. nigdy nie zgłosił organom ścigania, by doznał szkody od K. S. lub A. M., nie żądał wszczęcia przeciwko nim postępowania karnego. Nadto w toku rozprawy głównej w dniu 2 lipca 2015r. R. P. zeznał wprost: „Ten sms do syna A. M. był w emocjach, pod wpływem nerwów z powodu tego, że K. odbił mi A. i dlatego chciałem zeznawać przeciwko niemu” (k. 155v). Zaprezentowaną postawą świadek podważył swoje wcześniejsze twierdzenie, na które powołuje się skarżący obrońca, jakoby nigdy nie był zainteresowany tym, by zeznawać na niekorzyść K. S.. Przeciwnie niż twierdzi skarżący, wersje inkryminowanego zdarzenia przedstawiane przez świadka w kolejnych przesłuchaniach, sprowadzające się do tezy, że wyniesienie sprzętu komputerowego było wynikiem dobrowolnej transakcji A. M. i D. L., nie są zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, nadto ich kompilacja nie pozwala na przyjęcie jednej, spójnej i wiarygodnej relacji eksponowanej w apelacji. Zeznania R. P. nie pokrywają się również z tym, co wyjaśnia oskarżony, słusznie zatem Sąd Rejonowy nie uznał ich za wiarygodne. Skarżący polemizując we wskazanym zakresie z oceną dokonaną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym przedstawił w apelacji wyłącznie własną ocenę dowodów oraz wysunął twierdzenia nie poparte przekonującymi argumentami.

Prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił, iż zeznania K. S. znajdują potwierdzenie w relacji świadka A. M. i dowodzie z treści zabezpieczonych nagrań rozmów telefonicznych przeprowadzonych przez K. S. z D. L., A. M. i R. P..

Sąd I instancji dostrzegł pewne nieścisłości w zeznaniach K. S. i A. M., jednakże przekonująco ocenił, iż „nie miały one wpływu na wiarygodność całości zeznań tychże świadków”.

Eksponowana przez obrońcę oskarżonego niekonsekwencja w zeznaniach K. S. i A. M. dotycząca okoliczności pozyskania przez A. M. pieniędzy (2 500 zł) oraz przekazania tych pieniędzy oskarżonemu nie podważa dokonanych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym ocen i – w konsekwencji - ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Rejonowego, iż różnice w zeznaniach K. S. i A. M. nie są na tyle istotne, by podważały wiarygodność ich relacji co do zasadniczych kwestii. Prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił, że co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia zeznania pokrzywdzonych są spójne i wzajemnie się uzupełniają, zaś nieścisłości dotyczą jedynie szczegółów zdarzeń, w którym uczestniczyli bądź je obserwowali znajdując się wówczas pod wpływem silnych emocji, obaw lęku. Nie polega przy tym na prawdzie twierdzenie skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy nie wyjaśnił istniejących rozbieżności w zeznaniach tychże świadków. Sąd Okręgowy podkreśla, że przywołane na s. 5 złożonej apelacji zeznanie, w którym A. M. nie potwierdziła gróźb ze strony D. L., dotyczyło jednej tylko rozmowy oskarżonego z K. S., której A. M. była świadkiem, co nie oznacza wcale, że D. L. w ogóle nie kierował takich gróźb, przeciwnie, zarówno zeznania pokrzywdzonych, jak i zabezpieczone nagrania rozmów telefonicznych przekonują o groźbach pozbawienia życia i zdrowia wypowiadanych przez D. L.. Sąd I instancji w oparciu o przeprowadzone dowody miał prawo również ustalić fakt uzyskania przez A. M. kwoty 2500 zł od A. K. w celu przekazania jej oskarżonemu, opierając się w tym zakresie na ocenionych jako wiarygodne zeznaniach świadków B. K. i K. K. (2). W tym kontekście wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczył on swojemu sprawstwu w popełnieniu czynu z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., słusznie uznane zostały za przyjętą przezeń linię obrony.

Zdaniem Sądu Okręgowego zasadnie ocenił Sąd I instancji, że wersja wydarzeń przedstawiona przez oskarżonego, w której przyznał się („tylko”) do „nałożenia kary” na K. S. w wysokości 800 zł, jest w oczywisty sposób sprzeczna nie tylko z zeznaniami pokrzywdzonego zawartymi zwłaszcza na k. 5v i k. 44, ale też z dowodem w postaci treści nagrania rozmowy pokrzywdzonego z D. L.. Niewątpliwie oskarżony zażądał od K. S. kwoty 10 000 zł, z tym, że część z niej (800 zł) miała być przekazana wcześniej. Oceny tej nie zmienia fakt, że to jeden z kolegów oskarżonego w toku rozmowy wymienił całą sumę („Niech daje dziesięć koła” – k. 5v), skoro oskarżony natychmiast kwotę tę potwierdził („No, to wiesz, ile masz zbierać…” – k. 5v). Fakt usiłowania przez oskarżonego dokonania wymuszenia rozbójniczego w oczywisty sposób został również potwierdzony okolicznościami, w których zatrzymano oskarżonego.

Sąd Okręgowy dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego orzeczenia, jakie zapadło w pierwszej instancji, zapoznał się i zweryfikował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz prześledził sposób i tok rozumowania Sądu Rejonowego, jaki zaprezentowany został w pisemnych motywach wyroku, skonfrontował wnioski wyłaniające się z owej kontroli z zarzutami (i ich uzasadnieniem), jakie podniósł w apelacji obrońca oskarżonego.

W konsekwencji Sąd Okręgowy doszedł do jednoznacznego przekonania, iż Sąd meriti – wbrew temu, co starał się wykazać skarżący – nie popełnił błędów in concreto w zakresie oceny dowodów zebranych w sprawie, gdyż ta ocena respektuje wymogi oceny swobodnej, a co świadczy, iż nie poddaje się ingerencji ze strony sądu odwoławczego. Konsekwencją takiego stanu rzeczy pozostaje przekonanie Sądu Okręgowego o prawidłowości dokonanych w przedmiotowej sprawie ustaleń faktycznych.

Zakwestionowanie w apelacji obrońcy oskarżonego oceny dowodów dokonanej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i – w konsekwencji – podniesienie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych było nieprzekonujące, jako że uzasadnione zostało wyłącznie zaprezentowaniem własnej, przeprowadzonej selektywnie i subiektywnie oceny dowodów.

Nie jest rolą sądu odwoławczego dokonywanie po raz kolejny oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, jest to prerogatywa sądu I instancji, niemniej wobec treści apelacji, podniesionych zarzutów, raz jeszcze podkreślić należy, iż sąd odwoławczy uprawniony jest zakwestionować przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne i orzec odmiennie co do istoty zupełnie wyjątkowo, tylko wówczas, gdy pierwszoinstancyjna ocena dowodów jest ewidentnie wadliwa i koniecznym jest w oparciu o te same dowody dokonanie odmiennych ustaleń i wyrażenie na ich podstawie odmiennych konkluzji.

Sąd odwoławczy nie może kwestionować przekonania sądu meriti, jakie wiąże się z realizacją w toku procesu zasady bezpośredniości. Przekonania, jakie wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, opartego na poprawnym rozumowaniu i wnioskowaniu, sąd odwoławczy nie może podważać, skoro ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie przekracza granic zakreślonych przepisem art. 7 k.p.k.

To, że ocena dowodów dokonana w przedmiotowej sprawie i wyprowadzone na kanwie tejże oceny ustalenia faktyczne nie czynią zadość procesowym interesom oskarżonego, w żadnej mierze nie świadczy o wadliwości zapadłego wobec D. L. rozstrzygnięcia.

Dokonana w przedmiotowej sprawie przez Sąd I instancji ocena dowodów znajduje się pod ochroną zasady swobodnej oceny wyrażonej w art. 7 k.p.k., gdyż nie nosi cech oceny dowolnej; przyjęte stanowisko Sąd ten przekonująco uzasadnił. Zgromadzone w sprawie dowody, ocenione zgodnie z zasadami wiedzy, logiki, doświadczenia życiowego, mają jednoznaczną, obciążającą oskarżonego wymowę, świadczą o jego sprawstwie i winie w popełnieniu przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem czynów.

Apelacja obrońcy oskarżonego, zwrócona przeciwko całości wyroku, obligowała Sąd Okręgowy do oceny jego zasadności także w części dotyczącej orzeczenia o karze wymierzonej D. L..

Ingerencja sądu odwoławczego w rozstrzygnięcie co do kary wymierzonej przez sąd I instancji ograniczona jest do wypadku uznania, iż kara ta jest niewspółmierna i to w formie kwalifikowanej, bowiem niewspółmierność musi mieć charakter rażący. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca.

Wymierzona przez Sąd Rejonowy kary za poszczególne przypisane oskarżonemu czyny ani kara łączna nie są rażąco surowe.

Wymierzając oskarżonemu kary Sąd Rejonowy uwzględnił dyrektywy, o jakich mowa w art. 53 k.k., przeanalizował i prawidłowo wyeksponował istotne okoliczności wpływające na wymiar kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonego D. L. determinujące ocenę w zakresie stopnia winy, jak i stopnia szkodliwości społecznej czynów mu przypisanych, w tym zwłaszcza działanie umyślne, z zamiarem bezpośrednim, w celu osiągnięcia łatwego i szybkiego zarobku, nadto - odnośnie do czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w. zw. z art. 64 § 1 k.k. – rodzaj i ilość udzielanej substancji psychotropowej, zaś odnośnie do pozostałych czynów – działanie w sposób szczególnie zuchwały, z wykazaniem rażącego lekceważenia dla istniejących norm prawnych, działanie w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 k.k.

Wymierzone oskarżonemu kary: 1 roku pozbawienia wolności (za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w. zw. z art. 64 § 1 k.k.), 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (za ciąg przestępstw z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.) oraz 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności (za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.) są karami sprawiedliwymi i współmiernymi.

W kontekście ustalonych okoliczności nie razi surowością wymierzona oskarżonemu kara łączna 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zważywszy, że na podstawie art. 86 § 1 k.k. kara ta mogła być wymierzona w granicach od 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy właściwe zastosował zasadę asperacji, skoro zbiegające się przestępstwa pozostawały w nieodległym związku czasowym, nadto większość z nich (poza czynem z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w. zw. z art. 64 § 1 k.k.) godziła w tożsame dobra prawne. Zasadnie Sąd Rejonowy podkreślił przy tym, że skazanie obejmuje cztery czyny, z których dwa popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. L..

Jednocześnie na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w wysokości 420 złotych. Na koszty te składały się opłata w kwocie 400 zł wymierzona na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych oraz ryczałt (20 zł) za doręczenie wezwań (i innych pism) w postępowaniu odwoławczym, co wynika z przepisu § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 listopada 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.