Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Danuta Matuszewska (spr.)

Sędziowie: SSA Krzysztof Noskowicz

SSA Wojciech Andruszkiewicz

Protokolant: sekr. sądowy Karolina Petruczenko

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Cezarego Szostaka

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2015 r.

sprawy

W. K.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk.; art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 20 marca 2015 r., sygn. akt IV K 10/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gdańsku
do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

W. K. oskarżony o to, że:

1. W okresie od maja 2004 roku do końca 2005 roku, wraz z innymi ustalonymi osobami, w stosunku do których w Prokuraturze Apelacyjnej w G. toczy się postępowanie o sygnaturze Ap V 18/11, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu wprowadzanie do obrotu na terenie Hiszpanii, Holandii i Danii znacznych ilości środków odurzających w postaci kokainy i haszyszu,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

2. W okresie od maja 2004 roku w Hiszpanii, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu wprowadzanie do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci kokainy i haszyszu, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci kokainy o łącznej wadze nie mniejszej niż 20 kg

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

3. W bliżej nieustalonym okresie czasu w 2005 roku działając w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu wprowadzanie do obrotu znacznych ilości środków odurzających w postaci kokainy i haszyszu, brał udział w wywiezieniu z Holandii do Danii znacznych ilości środka odurzającego w postaci haszyszu o łącznej wadze nie mniejszej niż 200 kg

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 20 marca 2015r. sygn. akt IV K 10/13:

I. Oskarżonego W. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że dopuścił się go w okresie od maja 2004 roku do 5 maja 2005 roku, czyn ten kwalifikuje z art. 258 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

II. Oskarżonego W. K. uznał za winnego tego, że w maju 2004 roku w Hiszpanii, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci kokainy o łącznej wadze 25 kg w ten sposób, iż przygotowane kostki kokainy pakował w czepki pływackie i zawijał w folię, czyn ten przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. kwalifikuje z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w brzmieniu sprzed dnia 09 grudnia 2011 roku, w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 80 stawek dziennych w wysokości po 10 złotych każda stawka;

III. Na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek osiągniętej przez oskarżonego korzyści majątkowej w kwocie 4.150 złotych;

IV. Na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego nawiązkę w kwocie 300 złotych na rzecz Poradni (...) w G., przy ul. (...);

V. Oskarżonego W. K. uznał za winnego tego, że w nieustalonym okresie czasu nie wcześniej niż w grudniu 2004 roku i nie później niż przed dniem 05 maja 2005 roku w Holandii, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci haszyszu o łącznej wadze nie większej niż 200 kg w ten sposób, iż gromadził środki odurzające, a następnie dostarczył kurierowi samochód, w którym ukryty był haszysz, wydał mu pojazd wraz z dokumentami i wskazał miejsce spotkania z osobą, która miała go pilotować na trasie z Holandii do Danii, czyn ten przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. kwalifikuje z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w brzmieniu sprzed dnia 9 grudnia 2011 roku, w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości po 10 złotych każda;

VI. Na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego nawiązkę w kwocie 300 złotych na rzecz Poradni (...) w G., przy ul. (...);

VII. Na podstawie art. 85 k.k., w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego w wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny i orzekł karę łączną 4 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości po 10 złotych każda;

VIII. Na podstawie art. 29 Ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. G. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 2.509,20 złotych z VAT tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IX. Na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego z opłaty a, na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k., pozostałe koszty procesu przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższe orzeczenie w części zaskarżył obrońca oskarżonego adw. M. S. (1) zarzucając:

I. Na podstawie art. 425 par. l oraz par.3 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. w zw. z art. 447 par. l k.p.k zaskarżył w części, w zakresie pkt. I-VII, (tj. w zakresie tych punktów wyroku Sądu I instancji zawierających rozstrzygnięcia dotyczące Oskarżonego W. K., objętych zakresem przysługującej Oskarżonemu instytucji gravamenu), co do winy wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku - IV Wydział Karny wydany w niniejszej sprawie w dniu 20 marca 2015r., którego to wyroku odpis wraz z uzasadnieniem doręczony został obrońcy w dniu 25 czerwca 2015 r.

II. Na podstawie art. 427 §2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi Sądu I instancji w wyszczególnionym

w pkt. I zakresie zarzucił:

1. Obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść sformułowanego przez Sąd I Instancji rozstrzygnięcia (tj. względna podstawę odwoławcza wskazana na kanwie art. 438 pkt.2 k.p.k.). przejawiającą się w:

1.1. Naruszeniu przez Sąd I instancji art. 7 k.p.k.. polegającym na:

a) Uznaniu przez Sąd I instancji, iż zeznania świadka A. B. (1), złożone w toku niniejszego postępowania stanowią w pełni wiarygodny środek dowodowy służący do formułowania wiążących ustaleń odnoszących się relewantnych kwestii, ti.:

* Realizacji przez W. K. znamion przypisanych Oskarżonemu czynów zabronionych, zabronionych szczególności:

- Udziału Oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej majaczej na celu wprowadzenie do obrotu na terytorium Hiszpanii, Holandii i Danii znacznych ilości środków odurzających w postaci kokainy i haszyszu

- Uczestnictwa Oskarżonego w ramach działania w zorganizowanej grupie przestępczej w obrocie znaczna ilością środków odurzających w postaci kokainy o wadze nie mniejszej niż 20 g

- Udziału Oskarżonego w ramach działania w zorganizowanej grupie przestępczej w wywiezieniu z Holandii do Danii znacznych ilości środka odurzającego w postaci haszyszu o łącznej wadze nie mniejszej niż 200 kg,

w szczególności, dokonanie przez Sąd I instancji oceny, iż przedmiotowe zeznania są w pełni spójne, logiczne, a ewentualne wyrażone w ich treści sprzeczności dotyczą irrelewantnych z punktu widzenia materii sprawy kwestii, a ponadto stanowią rozbieżności dające się zweryfikować w oparciu o pozostały materiał dowodowy

i w rezultacie oparcie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zawartego w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcia w zakresie skazania W. K. za przypisane Oskarżonemu czyny, w przeważającej mierze na wskazanym powyżej osobowym źródle dowodowym,

w sytuacji gdy:

a) Szczegółowa analiza zeznań świadka A. B. (1) złożonych w toku rozprawy głównej (zarówno toku pierwszego z postępowań sadowych, jak też postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie!, a także komparystyka treści wskazanych zeznań z zarówno z treścią zeznań złożonych przez świadka w toku postępowania przygotowawczego, ujawnia wystąpienie w zeznaniach A. B. (1) rozlicznych nieścisłości dotyczące tak relewantnych kwestii, jak:

- Udział W. K. w obrocie środkami odurzającymi

- Rola W. K. w procesie wprowadzania do obrotu znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy

- Rola W. K. w obrocie znaczą ilością środka odurzającego w postaci haszyszu

- Charakter relacji łączących W. K. z pozostałymi osobami oskarżonymi o udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w szczególności A. B. (2) oraz M. Z. (1)

- Kwestia uzyskania przez Oskarżonego korzyści związanej z realizacją przypisanych czynów zabronionych

w szczególności:

* W treści zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego zawartych w Protokole przesłuchania z 15 kwietnia 2010 r. świadek wskazał w sposób jednoznaczny, iż kierowca uczestniczącym w transporcie środków odurzających był W. K.. podczas gdy we wcześniejszych zeznaniach, złożonych w trakcie przesłuchania w dniu 29 marca 2008 r„ świadek ujawnił. iż nie posiada szczegółów dotyczących udziału Oskarżonego w przewożeniu środków odurzających.

* W zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 21 grudnia 2011 r. (uwidocznionych na k.197 akt sprawy świadek A. B. (1) wskazał, iż nie ma wiedzy by W. K. zajmował się handlem narkotykami, a także wskazał, iż nie pamięta, czy przedmiotem czynności pakowania był środek odurzający w postaci haszyszu

* W zeznaniach złożonych również na rozprawie w dniu 21 grudnia 2011 r. (uwidocznionych na k.198 akt sprawy) świadek A. B. (1) wskazał, iż W. K. nie dostał wynagrodzenia za wykonywane czynności związane z wprowadzaniem do obrotu oraz udziałem w obrocie środków odurzających, podczas gdy we wcześniejszych zeznaniach złożonych w toku postępowania przygotowawczego (ujawnionych na karcie 7-12 akt sprawy oraz k. 43-48 akt sprawy) świadek wskazywał, iż za udział we wprowadzaniu do obrotu środków odurzających Oskarżony otrzymać miał kwotę 1000 Euro.

b) Treść zeznań świadka A. B. (1) w zakresie dotyczącym opisu relacji W. K. z pozostałymi osobami, oskarżanymi o tworzenie i udział w zorganizowanej grupie przestępczej. w szczególności w zakresie dotyczącym ścisłej współpracy Oskarżonego z M. Z. (1) oraz M. Z. (2) która przejawiać miała się w zwożeniu do mieszkania M. Z. (1) środka odurzającego w postaci haszyszu, następnie pakowanego przez A. B. (1)) pozostaje w sprzeczności z treścią dokumentu urzędowego w postaci Postanowienia Prokuratury Apelacyjnej w G. z dnia 10 grudnia 2014 r. o umorzeniu śledztwa w sprawie V APS 66/14 w stosunku do szeregu osób, w tym M. S. (2) w zakresie zarzutu uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się obrotem oraz wprowadzaniem do obrotu środków odurzających (który to dokument ujawniony został w toku postępowania w niniejszej sprawie i umieszczony na k. 1028 akt sprawy! w związku z brakiem danych uzasadniających podejrzenie przez M. S. (2) przedmiotowych czynów zabronionych

c) Zeznania A. B. (1) pozostają w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków (A. S., A. J. (1). M. S. (3), D. N., P. M., tj. także świadków w oparciu o których zeznania Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne w sprawie), którzy to świadkowie:

- Nie potwierdzili udziału W. K. w czynnościach obejmujących wprowadzania do obrotu oraz obrotu środkami odurzającymi

- Nie potwierdzili okoliczności istnienia zorganizowanej grypy przestępczej której członkiem miał być Oskarżony

- Wskazali, iż relację Oskarżonego z pozostałymi osobami, w szczególności A. B. (2) nie miały charakteru relacji obowiązujących pomiędzy członkami zorganizowanej grupy przestępczej, lecz miały wymiar towarzyski.

Sąd I instancji uznał w konsekwencji, iż dowód z zeznań A. B. (1) jest wewnętrznie spoiny i zasługuje na przymiot pełnej wiarygodności, a także stanowić może bezsporna podstawę do sformułowania ustaleń faktycznych odnośnie realizacji przez Oskarżonego znamion przypisanych czynów zabronionych, a tym finalnie sformułowania rozstrzygnięcia odnośnie sprawstwa W. K. w zakresie przedmiotowych przestępstw,

w warunkach:

* Całkowitego pominięcia ujawnionych szczegółowo w poprzedzających akapitach wyraźnych rozbieżności, ujawnionych w treści zeznań składanych przez świadka A. B. (1) w poszczególnych fazach postępowania (tj. w postępowaniu przygotowawczym oraz w postępowaniu sadowymi, dotyczących nie jak przyjął Sad I instancji kwestii drugorzędnych i irrelewantnych dla materii niniejszego postępowania, lecz kluczowych elementów w postaci:

- Rzeczywistego udziału Oskarżonego w procederze handlu środkami odurzającymi

- Rzeczywistego udziału Oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej

- Rzeczywistego udziału Oskarżonego w obrocie oraz wprowadzaniu do obrotu środków odurzających

* Całkowitego pominięcia wyraźnej sprzeczności pomiędzy wskazanymi w zeznaniach świadka A. B. (1) okolicznościami dotyczącymi ścisłej współpracy Oskarżonego z M. Z. (1) na etapie wprowadzania do obrotu środków odurzających , a treścią uzasadnienia Postanowienia w przedmiocie umorzenia śledztwa względem osoby M. Z. (1) w zakresie uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej, a także udziału w obrocie środkami odurzającymi wydanego przez Prokuraturę Apelacyjna w G., w którym wskazany został brak danych uzasadniających popełnienie przez M. Z. (1) czynów zabronionych w zakresie udziału w obrocie środkami odurzającymi.

które to sprzeczności, w szczególności ich charakter oraz zakres oraz waga faktów których dotyczyły, kreują uzasadnione wątpliwości, co do wiarygodności oraz spójności wskazane wskazanego powyżej osobowego źródło dowodowego, a także jako miarodajnej podstawy przedmiotowego źródła dowodowego jako podstawy kształtowania ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa Oskarżonego co do zarzucanych czynów inkryminowanych.

b) Uznaniu przez Sąd I instancji, iż zeznania świadka M. P. (1) potwierdzają okoliczność udziału W. K. w zorganizowanej grupie przestępczej. wspólnie z A. B. (2). M. S. (2) oraz innymi osobami. osobami, a także realizacje przez Oskarżonego w warunkach udziału w zorganizowanej grupie znamion przestępstwa wprowadzania do obrotu oraz udziału w obrocie środków odurzających, i oparcie na powyższym źródle dowodowym ustaleń faktycznych w przedmiotowym zakresie w sytuacji gdy:

* Świadek M. P. (1) w złożonych zeznaniach (ujawnionych na k. 735 akt sprawy) wskazał na brak powiązania pomiędzy osoba W. K. a osoba o pseudonimie (...), zaś w zeznaniach złożonych w toku rozprawy głównej i ujętych na k. 811 akt sprawy wskazał, iż nie zna osoby W. K..

W konsekwencji wbrew dokonanej przez Sąd I instancji ocenie, świadek P. nie potwierdził w złożonych zeznaniach tożsamości osoby Oskarżonego z osoba występująca pod pseudonimem (...) .a ponadto świadek nie ujawnił faktów, świadczących o udziale W. K. w zorganizowanej grupie przestępczej wspólnie z A. B. (2) oraz pozostałymi osobami, osobami także realizacji przypisanych Oskarżonemu czynów inkryminowanych, a co więcej ujawnił wątpliwości co do tożsamości osoby W. K. z osoba o pseudonimie (...)

Ergo przedmiotowy osobowy środek dowodowy nie mógł stanowić podstawy do formułowania ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa Oskarżonego w zakresie zarzuconych czynów zabronionych.

c) Uznanie przez Sąd I instancji, iż zeznania świadka K. G., potwierdzają okoliczność udziału W. K. w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie z A. B. (2). M. S. (2) oraz innymi osobami, osobami także realizacje przez Oskarżonego w warunkach udziału w zorganizowanej grupie znamion przestępstwa wprowadzania do obrotu oraz udziału w obrocie środków odurzających, w sytuacji gdy świadek G. wspomniał jedynie ogólnie o wiedzy dotyczącej relacji pomiędzy osoba o pseudonimie (...) a A. B. (2) nie wskazując szczegółowo elementów kształtujących powyższa relacje w szczególności:

* Charakteru współpracy Oskarżonego z A. B. (2)

* Roli Oskarżonego w ramach powyższej współpracy, czy co istotne:

* Realizacji przez Oskarżonego znamion zarzucanych mu czynów inkryminowanych.

Ergo zeznania K. G. nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa Oskarżonego w odniesieniu do przypisanych czynów, albowiem na co wskazał sam Sąd I instancji na str. 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku rzeczone zeznania odnosiły się do osoby Oskarżonego jedynie pobocznie w sposób nieskonkretyzowany, nie potwierdzając ani roli jaka W. K. odgrywał w strukturze zorganizowanej grupy, której członkostwo Oskarżonemu zarzucono, ani nie potwierdzając faktu realizacji przez Oskarżonego znamion zarzuconych czynów inkryminowanych.

d) Uznanie przez Sąd I instancji, iż treść zeznań C. Ż. bezsprzecznie potwierdza okoliczność realizacji przez Oskarżonego znamion przypisanego czynu inkryminowanego w postaci uczestniczenia w obrocie znaczna ilością środków odurzających w postaci haszyszu, a także współprace Oskarżonego w powyższym zakresie z M. Z. (1), w sytuacji gdy:

* W złożonych zeznaniach świadek C. Ż. wskazał jedynie, iż W. K. przekazał świadkowi samochód wypełniony meblami, bez wskazywania szczegółów dotyczących obecności w jego wnętrzu haszyszu,

a ponadto:

* Ten fragment zeznań C. Ż. w którym świadek odnosi się do współpracy W. K. z M. Z. (1) na etapie wprowadzania do obrotu znacznej ilości środków odurzających pozostaje w stanie niezgodności z Postanowieniem w przedmiocie umorzenia śledztwa przeciwko M. Z. (1) w zakresie udziału w obrocie środkami odurzającymi w związku z brakiem danych dostatecznie uzasadniających popełnienie powyższych czynów zabronionych.

e) Uznaniu przez Sąd i instancji, iż ujawniona w toku postępowania pierwszoinstancyjnego dokumentacja zdjęciowa potwierdza udział W. K. w zorganizowanej grupie przestępczej, w szczególności stanowi dowód realizacji przez Oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej znamion przypisanych czynów zabronionych,

w sytuacji gdy:

* Wskazana dokumentacja zdjęciowa ujawniła jedynie okoliczność bezsporna, potwierdzona przez pozostałych świadków, dotycząca udziału W. K. w imprezie towarzyskiej u A. B. (2), w której udział brali najbliżsi znajomi oraz członkowie rodziny A. B. (2), nie stanowiąc zarazem źródła dowodowego potwierdzającego istnienia innej niż towarzyska relacji pomiędzy Oskarżonym A. B. (2) oraz innymi osobami uwidocznionymi na zdjęciach, a także realizacji przez Oskarżonego znamion zarzuconych czynów zabronionych.

f) Uznaniu przez Sąd I instancji, iż opinia Biegłego psychologa zawierała kompleksowa ocenę zdolności A. B. (1) do odtwarzania spostrzeżeń , w szczególności, iż zawarta w treści rzeczonej opinii ocena oparta była na kompleksowej i fachowej analizie,

w sytuacji gdy:

* Podczas ustnego uzupełniającego przesłuchania Biegła wskazała, iż ocena zdolności A. B. (1) do wiernego odtwarzania zdarzeń nie została poprzedzona przeprowadzeniem testów psychologicznych, a także pogłębiona analiza cech osobowości świadka, która to analiza fiak pośrednio przyznała Biegła) stosowana jest w celu ustalenia występowania u danej osoby tendencji do konfabulacji, bądź ukrywania danych faktów. a ponadto wydana opinia nie została także poprzedzona szczegółowym wywiadem psychologicznym z udziałem A. B. (1).

1.2 . Naruszenie art. 7 k.p.k., w zw. z art. 4 k.p.k., w zw. z art. 5 ust.2 k.p.k., polegające na:

a) Uwzględnieniu przez Sąd I instancji na etapie procesowania oraz wyrokowania jedynie tych środków dowodowych, które zawierały opis okoliczności stanu faktycznego w sposób niekorzystny dla Oskarżonego, w szczególności podawały fakty dotyczące udziału W. K. w zorganizowanej grupie przestępczej, a także realizacji przez Oskarżonego znamion przypisanych przestępstw.

w warunkach:

• Jednoczesnego pominięcia przez Sad I instancji ujawnionych na kanwie niniejszej sprawy:

- okoliczności wskazujących na brak udziału Oskarżonego w procederze wprowadzania do obrotu oraz udziału w obrocie znacznej ilości środków odurzających, a także towarzyskiego jedynie charakteru relacji między oskarżonym a A. B. (2), w szczególności braku istnienia między oskarżonym a W. K. relacji o charakterze przestępczym, które ujawnione zostały m.in. w zeznaniach: A. J. (1), A. S., D. N., P. M., M. M.,

jak też:

• Pominięcia przez Sąd I instancji istotnych wątpliwości, dotyczących tożsamości osoby o pseudonimie (...) z osobą W. K., które to wątpliwości ujawniły się w treści zeznań M. P. (1).

• Pominięcia przez Sąd I instancji wątpliwości co do czasu w jakim Oskarżony realizować miał znamiona przypisanych czynów inkryminowanych, a także ilości środków odurzających w których obrocie oraz wprowadzaniu do obrotu Oskarżony miał brać udział, które to wątpliwości ujawniające się w zeznaniach A. B. (1) nie zostały zweryfikowane w toku postępowania przed Sadem I instancji.

• Pominięcia przez Sąd I instancji wątpliwości dotyczących wspólnego działania Oskarżonego z M. Z. (1) na etapie wprowadzania do obrotu znacznej ilości środków odurzających, które to wątpliwości ujawnia treść Postanowienia o umorzeniu śledztwa w odniesieniu do osoby M. Z. (1) w zakresie zarzutu uczestnictwa w obrocie znaczna ilością środków odurzających w związku z brakiem danych uzasadniających popełnienie czynu zabronionego.

Sąd I instancji uczynił podstawa ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie jedynie te dowodni których wynikały okoliczności niekorzystne dla Oskarżonego, nie uwzględniając zarazem:

Primo: ujawnionych na kanwie niniejszej sprawy okoliczności tamujących okoliczności wskazane jako podstawa faktyczna wydanego przez Sąd I instancji rozstrzygnięcia, w szczególności fakty wykazujące brak udziału Oskarżonego w obrocie oraz wprowadzaniu do obrotu środków odurzających w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a także towarzyski a nie przestępczy charakter znajomości Oskarżonego z A. B. (2) oraz innymi osobami, oskarżanymi o udział w zorganizowanej grupie przestępczej

Secundo: ujawnionych na kanwie niniejszej sprawy istotnych wątpliwości dotyczących współpracy miedzy Oskarżonym a M. Z. (1) w ramach wprowadzania do obrotu oraz obrotu znaczna ilością środków odurzających . które to wątpliwości ujawnia explicite treść wspomnianego uprzednio Postanowienia Prokuratury apelacyjnej umarzającego postępowanie względem M. Z. (1) w zakresie zarzutów dotyczących obrotu środkami odurzającymi w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Tertio: ujawnionych wątpliwości co do tożsamości osoby W. K. z osoba o pseudonimie (...) które to wątpliwości ujawnił w treści swoich zeznań M. P. (1).

który to zaprezentowany powyżej stan pozostaje w sprzeczności z zasadą obiektywizmu oraz zasadą in dubio pro reo

c) Nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji istotnych wątpliwości dotyczących roli jaka odgrywać miał Oskarżony W. K. na w procederze obrotu znaczna ilością środka odurzającego w postaci haszyszu, które to wątpliwości dotyczyły tak istotnych kwestii jak:

- Charakter udziału Oskarżonego w opisanym powyżej procederze, w szczególności, czy Oskarżony uczestniczył w powyższym procederze jako kierujący pojazdem, czy też jako pilot

- Ilość przewozów haszyszu w której w rzeczywistości brał udział W. K.

- Trasy na których przewozy z udziałem Oskarżonego miały mieć miejsce.

I w rezultacie uznanie przez Sad I instancji, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (przede wszystkim zeznań A. B. (1)) zachodziła podstawa do uznania, iż W. K. zrealizował w okresie przypadającym nie wcześniej niż w grudniu 2004 oraz nie później niż w maju 2015 r. znamiona przestępstwa uczestniczenia w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci haszyszu.

w sytuacji gdy:

* Ujawnione w poprzedzającym akapicie wątpliwości, na których zaistnienie Sąd I instancji wskazał wprost na str. 10 wers 3-10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazując na rozbieżności w zeznaniach A. B. (1) w zakresie dotyczącym udziału Oskarżonego w procedurze przewozu środków odurzających ■ a które jako że nie zostały zweryfikowane w toku postępowania pierwszoinstancyjnego winny zostać zgodnie z zasada in dubio pro reo rozstrzygnięte na korzyść Oskarżonego, nie mogąc stanowić podstawy uznania sprawstwa W. K. w zakresie przedmiotowego czynu.

1.3. Naruszenie art. 170 ust. l oraz ust.2 k.p.k. ,w zw. z art. 7 k.p.k., w zw. z art. 366 ust. l k.p.k. polegające na: a) Oddaleniu przez Sad I instancji sformułowanych przez Oskarżonego wniosków dowodowych w przedmiocie:

* Zwrócenia się przez Sad I instancji do Organów ścigania w Holandii na okoliczność:

* Przesłuchania w charakterze świadka oficera CBS prowadzącego postępowanie przeciwko A. B. (2) oraz innym osobom oskarżonym o udział w obrocie środkami odurzającymi na okoliczność

- Ustalenia, czy na terenie Holandii, prowadzone było jakiekolwiek postępowanie dotyczące osoby oskarżonego w związane z udziałem w obrocie środkami odurzającymi w ramach działania w zorganizowanej grupie przestępczej

w sytuacji gdy:

* Nie zachodziły ujawnione na kanwie art. 170 ust. l pkt. 1-5 przesłanki warunkujące oddalenie przedmiotowych wniosków dowodowych, w szczególności:

- Objęte wnioskami środki dowodowe były dopuszczalne w świetle przepisów procedury karnej

- Objęte wnioskami środki dowodowe były możliwe do przeprowadzenia

- Objęte wnioskami środki dowodowe zmierzały do ujawnienia istotnych na kanwie niniejszej sprawy kwestii natury faktycznej, cechującej się także relewantnością prawną, a mianowicie:

- Kwestii, czy przeciwko W. K. nie było prowadzone postępowanie przez Organy ścigania Holandii o czyny przypisane Oskarżonemu na kanwie postępowania w niniejszej sprawie, oraz jaki był wynik przedmiotowego postępowania , która to okoliczność miała istotne znaczenie z punktu widzenia oceny ewentualnej dopuszczalności prowadzenia postępowania przeciwko Oskarżonemu zgodnie z reguła ne bis In idem, dekodowanej z art. 54 Konwencji Wykonawczej do Układu w Schengen z dnia 19 czerwca 1990 roku, w zw. z art. 114 oraz 114 a k.p.k.

b) Oddaleniu sformułowanego przez Oskarżonego wniosków dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach spraw prowadzonych przeciwko osobom oskarżanym o udział w obrocie środkami odurzającymi (m.in. A. K. oraz K. S.), w których świadkiem był A. B. (1), w sytuacji gdy:

Objęte wnioskami środki dowodowe były dopuszczalne w świetle przepisów procedury karnej

- Objęte wnioskami środki dowodowe były możliwe do przeprowadzenia

- Objęte wnioskami środki dowodowe zmierzały do ujawnienia istotnych na kanwie niniejszej sprawy kwestii natury faktycznej, cechującej się także relewantnością prawną, a mianowicie;

* Ustalenia, czy w postępowaniach prowadzonych w przedmiotowych sprawach A. B. (1) ujawniał okoliczności związane z osoba Oskarżonego, lub innych osób z którymi Oskarżony miał współpracować, a także jaki był kierunek oraz treść tych zeznań

* Jak została oceniona wiarygodność zeznań A. B. (1), w sprawie dotyczącej osób o analogicznych zarzutach jak oskarżony, a także jaka była podstawa odmowy wiarygodności przedmiotowych zeznań,

1.4. Naruszenie art. 193 ust. l k.p.k. polegające na oddaleniu przez Sąd I instancji sformułowanego przez Oskarżonego wniosku dowodowego w przedmiocie: dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ds. badania środków odurzających na okoliczność ustalenia, czy:

* Poddany procesowi mechlania środek odurzający w postaci kokainy

* Środek odurzający w postaci haszyszu w formie zapakowanej i zabezpieczonej

wydzielają zapach oraz czy możliwy jest proces identyfikacji rzeczonych środków odurzających według kryterium zapachowego

w sytuacji gdy:

* Dopuszczenie i przeprowadzenie rzeczonego środka dowodowego zmierzało do ujawnienia istotnych na kanwie niniejszej sprawy kwestii natury faktycznej, wymagających bezspornie wiedzy specjalistycznej, a mianowicie:

* Ustalenia, czy możliwa była identyfikacja przez świadka C. Ż. środka odurzającego w postaci haszyszu na podstawie walorów zapachowych (jak wskazał świadek Ż. w złożonych zeznaniach), a tym samym, czy zidentyfikowana przez świadka Ż. substancja, która miała znajdować się w pojeździe prowadzonym przez świadka mogła stanowić jak przyjął Sąd I instancji środek odurzający w postaci haszyszu ewentualnie w postaci kokainy w fazie po przeprowadzeniu procesu mechalnia (według opisu jaki wskazał świadek A. B. (1)).

1.4. Naruszenie art. 424 ust .l pkt. l k.p.k. polegające na:

a) Braku wyszczególnienia przez Sąd I instancji w uzasadnieniu objętego zaskarżeniem wyroku w jakiej mierze Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o dowód dokumentarny w postaci Postanowienia o umorzeniu śledztwa przeciwko m.in. M. Z. (1), a także jakie fakty Sąd i instancji uznał za udowodnione w oparciu o przedmiotowy dokumentarny środek dowodowy.

b) Braku szczegółowego wskazania przez Sad I instancji w uzasadnieniu objętego zaskarżeniem wyroku w jakiej mierze Sad I instancji poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o dowód dokumentarny w postaci Aktu Oskarżenia przeciwko A. J. (2) a także jakie fakty Sąd i instancji uznał za udowodnione w oparciu o przedmiotowy dokumentarny środek dowodowy,

c) Wskazanie przez Sąd I instancji w części opisowej wyroku dowodów mających charakter wewnętrznie i wzajemnie sprzeczny, w szczególności dowodów z których jedne stanowiły potwierdzenie, a inne zaprzeczenie okoliczności faktycznych opisanych jako ustalone w oparciu o te właśnie dowody, w szczególności wskazanie przez Sąd I instancji na str. 2 uzasadnienia wyroku., iż okoliczność udziału Oskarżonego w mechalniu kokainy została ustalona także w oparciu o zeznania świadka A. J. (1), M. M., A. S., P. M. oraz D. N. w sytuacji gdy rzeczeni świadkowie wskazali jedynie na towarzyski aspekt pobytu Oskarżonego w Hiszpani, nie potwierdzając udziału Oskarżonego w procedurze mechalania kokainy.

III. Mając na uwadze całokształt ujawnionych w petitum niniejszej apelacji zarzutów , na podstawie art. 437 ust. l zd. 2 k.p.k., w zw. z art. 32 ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw z dnia 27 września 2013 r. wniósł o uchylenie wyroku Sadu I instancji w objętym zaskarżeniem zakresie i przekazanie sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Powyższe orzeczenie w całości zaskarżył obrońca oskarżonego adw. M. P. (2) zarzucając:

1. na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. oraz art. 427 § 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił obrazę prawa materialnego, a mianowicie;

1.1. art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed 9 grudnia 2011 roku poprzez jego błędną interpretację i w konsekwencji zastosowanie, poprzez błędne uznanie, iż przedmiotowy przepis ma zastosowanie także do czynów popełnionych poza granicami RP podczas, gdy prawidłowa jego wykładnia sprowadza się do uznania, iż dotyczy on jedynie czynów popełnionych na terytorium RP:

niezależnie od powyższego z daleko idącej ostrożności procesowej

2. na podstawie art. 438 pkt 2 oraz art. 427 § 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

2.1. art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. przez uznanie, że wniosek dowodowy oskarżonego zgłoszony na rozprawie w dniu 19 marca 2015 r. o zwrócenie się do Prokuratury Apelacyjnej w G. o przesłanie całości zeznań A. B. (1) w sprawie Ap. V Ds. 66/14 w sposób oczywisty zmierzał do przedłużenia postępowania, a jego przeprowadzenia nie ma znaczenia dla sprawy, gdy zawnioskowany dowód ma istotne znacznie dla ustalenia prawdy materialnej i oceny wiarygodności dowodu z pomówienia;

2.2. art. 170 § 3 k.p.k. przez zaniechanie na rozprawie rozpoznania w dniu 19 marca 2015 r, wniosku dowodowego sformułowanego przez oskarżonego, o przeprowadzenie dowodu z postanowienia prokuratora, Prokuratury Apelacyjnej w G., w sprawie o sygn. akt Ap V Ds, 38/13 dotyczącego umorzenia częściowo śledztwa względem A. K., na okoliczność oceny wiarygodności świadka A. B. (1);

2.3. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 391 § 1 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodu, jakim były zeznania A. B. (1), które to zeznania różnią się diametralnie na poszczególnych etapach postępowania i w tym kontekście powinny być przez sąd orzekający w sprawie ocenione ze szczególną ostrożnością

2.4. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez zaniechanie dokładnego określenia czynu przypisanego W. K. w pkt V sentencji wyroku poprzez sformułowanie „ w nieustalonym okresie czasu nie wcześniej niż w grudniu 2004 roku i nie później niż przed dniem 5 maja 2005 roku w Holandii, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci haszyszu o łącznej wadze nie większej niż 200 kg w ten sposób, iż gromadził środki odurzające, a następnie dostarczał kurierowi samochód, w którym ukryty był haszysz, wydał mu pojazd wraz z dokumentami i wskazał miejsce spotkania z osobą która miała go pilotować na trasie z Holandii do Danii (...). przy przyjęciu kwalifikacji prawnej z art. 56 ust. 1 i 3, co nie tylko uniemożliwiło podjęcie konstruktywnej obrony w zakresie w/w czynu co do faktu jego popełnienia ale również przyjętego typu kwalifikowanego, a co za tym idzie sformułowania chociażby zarzutu rażącej niewspółmiemości kary;

2.5. art. 391 § 1 i art. 366 § 1 k.p.k. na skutek poprzestania na odczytaniu, mimo braku przesłanek ku temu, zeznań świadków K. G.;

3. na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. oraz art, 427 § 2 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku:

3.1. poprzez przyjęcie - wbrew wyjaśnieniom oskarżonego i zebranego materiału, w szczególności zeznań świadków A. S., M. M., D. N., R. B. - iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu zabronionego, podczas gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa wykładnia materiału dowodowego nie dają ku temu podstawy;

3.2. poprzez przyjęcie, iż oskarżony należał do zorganizowanej grupy przestępczej pomimo, iż żaden świadek nie był w stanie określić roli oskarżonego.

Wskazując na powyższe

wniósł:

4. na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego W. K. od zarzucanych mu czynów.

5. Na podstawie art. 626 w zw. z art. 634 k.p.k. wniósł o zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów procesu według norm przypisanych.

Jednocześnie wniósł:

6. Na podstawie art. 427 § 3 k.p.k. o przeprowadzenie dowodu z postanowienia prokuratora, Prokuratury Apelacyjnej w G., w sprawie o sygn. akt Ap V Ds. 38/13 dotyczącego umorzenia częściowo śledztwa względem A. K., na okoliczność oceny wiarygodności świadka A. B. (1).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonego W. K. o tyle okazały się zasadne, że skutkowały uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Przedwczesna jest możliwość zajęcia merytorycznego stanowiska co do zasadności stawianego w obydwu apelacjach zarzutu obrazy art. 7 k.p.k., co miałoby polegać na dokonaniu przez Sąd Okręgowy dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań A. B. (1). Zarzut naruszenia granic swobodnej oceny dowodów jest bowiem w istocie podstawowym, jaki stawiają obrońcy W. K..

Co trafnie eksponuje w złożonej skardze adwokat M. S. (1), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Podstawowym dowodem, na którym oparł się Sąd I instancji uznając W. K. za winnego czynu z art. 258§1 k.k. i czynu z art. 56 ust.1 i 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jaki miał być pepełniony w Hiszpanii były wyjaśnienia i zeznania A. B. (1). Odnośnie trzeciego z zarzucanych czynów dowodem o kluczowym znaczeniu były wyjaśnienia C. Ż..

Niewątpliwie każdy istotny dla odpowiedzialności oskarżonego dowód winien był poddany głębokiej ocenie. Szczególnej uwagi wymaga analiza dowodu z pomówienia, a taki charakter mają wyjaśnienia i zeznania A. B. (1). W przedmiotowej sprawie dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych komplikuje dodatkowo ta okoliczność, że nie jest możliwe przesłuchanie na rozprawie C. Ż., który w toku postępowania zmarł.

Zgodnie z treścią art. 410 k.p.k. podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że poza zasięgiem rozważań sądu nie mogą pozostać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy, oceny prawnej zarzucanego czynu ale też, że Sąd nie może opierać ustaleń faktycznych na dowodach, które nie zostały przeprowadzone na rozprawie w sposób podyktowany regułami Kodeksu postępowania karnego. Sąd nie jest władny do oceny i wyprowadzania wniosków z dowodów, które do procesu nie zostały wprowadzone.

Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania A. B. (1), które na rozprawie nie zostały ujawnione. Chodzi o zeznania A. B. (1) z 15.04.2010 r. ( k.44-48) i zeznania z rozprawy 21.12.2011 r. przy pierwszym rozpoznaniu sprawy (k. 198-201). Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, jak dowodzą protokoły rozpraw z 21.03.2013 r. i 13.11.2014 r. wskazane zeznania A. B. (1) z 15.04.2010 r. i 21.12.2011 r. nie zostały odczytane, świadek nie ustosunkowywał się do nich.

Pozornie mogłoby się wydawać, że uchybienie to nie mogło mieć wpływu na treść orzeczenia ( art. 438 pkt 2 k.p.k.). Opisując 15.04.2010 r. transporty haszyszu z Holandii do Danii A. B. (1) stwierdził : „ Z A. jechałem z dwa, trzy razy. W jednym z takich transportów gdzie jedzie nie mniej niż 200 kg haszyszu uczestniczy jako kierowca (...), nazwiska teraz nie pamiętam…” (k.47). A. B. (1) także i w innych miejscach wskazywał, że W. K. był kierowcą samochodu, którym przewożono haszysz. Sąd I instancji ostatecznie nie dał wiary relacjom A. B. (1) w tym zakresie uznając, że z racji wielokrotnego uczestnictwa w przemycie haszyszu, świadek mógł błędnie jako kierowcę zidentyfikować W. K..

W zeznaniach z 15.04.2010 r. A. B. (1) podaje jednak także istotne informacje odnoszące się do zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez A. B. (2). To między innymi na podstawie tych zeznań Sąd I instancji dokonywał ustaleń faktycznych dotyczących pierwszego z zarzucanych W. K. czynów (k. 43-45).Podobnie rzecz się ma z zeznaniami A. B. (1) z rozprawy 21.12.2010 r. A. B. (1) szeroko wyjaśnia zwłaszcza proceder „mechlania” kokainy i pakowania jej w czepki pływackie w Hiszpanii, o czym mówi także i w toku innych przesłuchań, powraca w tych relacjach świadka kwestia istnienia zorganizowanej grupy przestępczej i udziału w niej W. K..

21.12.2010 r. A. B. (1) stwierdził, że: „Według mnie oskarżony był na utrzymaniu A.. A. uważał, że oskarżony nie nadaje się do interesów chociaż jest dobrym kolegą, wiedział, że może na niego liczyć, nie okazywał mu przyjaźni” (k.200 v).

To między innymi tym fragmentem zeznań A. B. (1) Sąd I instancji uzasadniał przekonanie, że istniały takie relacje i więzi, że W. K. należy przypisać uczestnictwo w grupie (str. 16 uzasadnienia wyroku).

Stwierdzone uchybienie jest tego rodzaju, że mogło niewątpliwie mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Wystąpiła bowiem sytuacja, że podstawę wyroku stanowiły okoliczności, które nie zostały ujawnione w toku rozprawy.

Powołane przez Sąd I instancji zeznania A. B. (1), które nie zostały do procesu wprowadzone, były ważkie dla możliwości przypisania W. K. tak pierwszego z zarzucanych czynów- brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej jak i dwóch pozostałych i to niezależnie od tego, że na temat zarzucanego oskarżonemu udziału w obrocie środkami odurzającymi- w postaci kokainy w Hiszpanii a haszyszu w Holandii świadek wypowiadał się nie tylko 15.04.2010 r. i 21/12.2011 r. Oskarżonemu przypisano wszak dokonanie przestępstw z art. 56 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zorganizowanej grupie przestępczej. Od prawidłowych ustaleń co do brania przez oskarżonego udziału w organizowanej grupie przestępczej zależeć będzie prawnokarna ocena zachowań kwalifikowanych z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Omówione wyżej uchybienie jest tego rodzaju, że upoważniałoby Sąd Apelacyjny do ograniczenia rozpoznania wniesionych środków odwoławczych tylko do niego, po myśli art. 436 k.p.k.Sąd odwoławczy uznał za wskazane odniesienie się po krótce do niektórych innych zarzutów w skargach podnoszonych.

W istocie rzeczy, dokonując ustaleń faktycznych odnoszących się do uczestnictwa W. K. w obrocie haszyszem Sąd I instancji opierał się na wyjaśnieniach składanych przez C. Ż.. Na podstawie relacji A. B. (1) ustalił, że oskarżony z M. Z. (1) i M. Z. (2) zwoził do domu Z. w A. haszysz, a także ilość tego środka – nie większą niż 200 kg, jaka miała znajdować się w samochodzie przekazanym C. Ż..

Zgodzić się należy z adwokatem M. P. (2), że określenie ilości haszyszu, w którego obrocie miał uczestniczyć W. K. na nie większą niż 200 kg, nie odpowiada w pełni treści art. 413§2 pkt 1 k.p.k., zgodnie z którym wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu.

Podkreślić przy tym należy, że tylko w oparciu o relacje A. B. (1) nie sposób było dokonywać ustaleń co do ilości haszyszu ukrytego w samochodzie, który miał przekazać W. K. C. Ż.. Z zeznań A. B. (1) nie wynika, aby osobiście był przy tym obecny. Wskazywał tylko na ilości haszyszu jaki był przewożony do Danii, a ukryty w meblach załadowanych do samochodu typu bus . Na rozprawie 13.11.2014 r. stwierdził, że przemycanego haszyszu było od 100 do 200 kg.

W żaden sposób Sąd I instancji nie odniósł się do wyjaśnień złożonych w tym zakresie przez C. Ż..

Będąc przesłuchiwany 27.06.2008 r., C. Ż. opisał między innymi,

że kiedy dojechał do Danii, na parkingu leśnym dwóch mężczyzn zabrało od niego klucze, w samochodzie były meble, dywany, tak jakby się ktoś przeprowadzał, mężczyźni wyrzucali meble, znaleźli paczki, przekładali paczki 40x40 cm, po odkryciu pierwszych pytali gdzie jeszcze są ukryte. Powiedział, że nie wie, wyrzucali dalej, ok. 10 znaleźli, były to czarne wory owinięte taśmą, smród tych paczek stanowił że był to haszysz, raczej nie marihuana (k.57)

Z relacji A. B. (1) wyprowadzić należałoby wniosek, że pakował haszysz w opakowania po 2 kg. (k.15).

W przypadku potwierdzenia przy ponownym rozpoznaniu sprawy zarzutu uczestnictwa W. K. w obrocie haszyszem określenie ilości tego środka odurzającego będzie wymagać dokładnego przeanalizowania depozycji tak A. B. (1) jak i C. Ż..

Z pewnością umorzenie postępowania przeciwko innym osobom, na których niekorzyść zeznawał A. B. (1) w sprawach V AP 66/14, AP Ds. 38/13 Prokuratury Apelacyjnej w G. samo przez się nie może przekonywać o jego niewiarygodności.

Podkreślić trzeba, że stosownie do treści art. 8§1 k.p.k. sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Stąd też nie sposób podzielić zarzutów, w których kwestionuje się oddalenie wniosków o przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach spraw prowadzonych przeciwko innym osobom, oskarżanym o udział w obrocie środkami odurzającymi, w których w charakterze świadka występował A. B. (1).

Wbrew wywodom skarg nie narusza także dyspozycji art. 170§1 pkt 4 k.p.k. oddalenie wniosku oskarżonego (k.927) o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu osmologii ( k.1050).Wątpliwe przy tym wydaje się, czy stwierdzenie okoliczności powołanej przez oskarżonego w ogóle wymaga w rozumieniu art.193§1 k.p.k. wiadomości specjalnych.

Nie są przekonujące zastrzeżenia co do treści opinii biegłej psycholog. Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji, że opinia ta jest obiektywna, wyczerpująca i logiczna. Podkreślić trzeba, że badania testowe są tylko jednym ze sposobów wykonywania badań psychologicznych ( vide: opinia k.1004).

W sytuacji, kiedy brak było podstaw do przypuszczeń, że toczyły się przeciwko oskarżonemu postępowania przed organami ścigania w Holandii, nie można ocenić jako naruszające przepisy postępowania karnego oddalenie wniosków dowodowych o zwrócenie się do tych organów o nadesłanie informacji na taki temat, czy też przesłuchania na taką okoliczność oficera CBŚ prowadzącego postępowanie przeciwko W. K.. Trafnie Sąd I instancji potraktował takie wnioski jakie zmierzające w oczywisty sposób do przedłużenia postępowania ( art. 170§1 pkt 5 k.p.k. ).

Podzielając jednak wskazane na wstępie zarzuty apelacji obrońców, zaskarżony wyrok uchylono i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy konieczne będzie powtórzenie w odpowiednim zakresie postępowania dowodowego, przeprowadzenie wnikliwej analizy całokształtu okoliczności jakie zostaną ujawnione na rozprawie z uwzględnieniem powyższych uwag i wskazań Sądu odwoławczego. Sąd I instancji w szerokim zakresie skorzystać będzie mógł z dyspozycji art. 442§2 k.p.k. Co oczywiste, zachodzić będzie konieczność przesłuchania na rozprawie A. B. (1). Winien także Sąd I instancji ponowić próbę przesłuchania K. G.. Jeżeli natomiast nie pojawią się nowe okoliczności wskazujące na konieczność i celowość przesłuchania pozostałych świadków przesłuchanych uprzednio na rozprawie, Sąd orzekający będzie mógł poprzestać na ich ujawnieniu. Jak się wydaje, wątpliwości co do tego, czy to W. K. jest osobą o pseudonimie (...) ( podnoszone w skardze adwokata M. S. (1)) usuwają wyjaśnienia samego oskarżonego, który i w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie podawał, że taki pseudonim nosi (k.94,97 197v).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien także wnikliwiej przeanalizować treść art. 56 aktualnie obowiązującej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Na problem ten zwraca uwagę adwokat M. P. (2) zarzucając błędną interpretację tego przepisu poprzez niesłuszne uznanie, że ma on zastosowanie także do czynów popełnionych poza granicami RP, podczas gdy prawidłowa jego wykładnia sprowadza się do uznania, iż dotyczy on jedynie czynów popełnionych na terenie RP.

Obrońca odwołał się do stanowiska prezentowanego w doktrynie- Komentarzu do art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii pod red. K.Łucarz, A.Muszyńkiej.

Niewątpliwie kwestia prawidłowej interpretacji art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest skomplikowana.

Takie samo stanowisko jak przytoczone przez obrońcę, prezentuje w komentarzu do ustawy z 2005 r. T.Srogosz ( Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, Komentarz C.H.Beck 2008).

Z kolei w wyroku z 12.06.2013 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie wyraził przekonanie, że skazanie oskarżonego za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy popełniony poza terytorium Polski wymusza obowiązek ścigania obrotu narkotykami wynikający z ratyfikowania przez Polskę konwencji międzynarodowych - w szczególności Konwencji o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi, sporządzonej w Wiedniu 20 grudnia 1988 r., ratyfikowanej w 1995 r. (Dz. U. Nr 15, poz. 69) - art. 113 k.k. (Lex nr 1409347).

Trafność wyrażanego w doktrynie poglądu, iż czyn z art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 2005 r. może zostać popełniony tylko na terytorium RP poddał w wątpliwość Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 20.10.2011 r. III KK 120/11 (Lex nr 1101661).

Zauważyć należy, że Sąd Apelacyjny w Krakowie w trybie art.441§1 k.p.k. wystąpił do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: czy do przestępstw z art. 56 ust.1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w którym sprawca działa wyłącznie poza granicami Polski ma zastosowanie art. 113 k.k.

Niewątpliwe zatem treść art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani wywołuje istotne problemy interpretacyjne, co winno stać się przedmiotem większej uwagi Sądu I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Oczywistym jest, że w przypadku konieczności sporządzenia uzasadnienia orzeczenia jaki w przyszłości zapadnie, Sąd I instancji winien przedstawić tok swojego rozumowania w sposób szczególnie staranny i wnikliwy.