Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

29 grudnia 2015

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I. Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Rafał Cieszyński

Protokolant Katarzyna Kudzia

po rozpoznaniu na rozprawie 15 grudnia 2015 we Wrocławiu

sprawy z powództwa Wojewódzkiego Szpitala (...) w L. z siedzibą w L.

przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia – (...) Oddziałowi Wojewódzkiemu we W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda Wojewódzkiego Szpitala (...) w L. z siedzibą w L. na rzecz pozwanego (...) – (...) Oddziału Wojewódzkiego we W. kwotę 7.200 zł ( siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

III.  obciąża Skarb Państwa kosztami sądowymi w sprawie, od obowiązku uiszczenia których powód został zwolniony.

Sygn. akt I C 1592/14

UZASADNIENIE

Pozwem z 24 lipca 2014 powód Wojewódzki Szpital (...) w L. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) – (...) Oddziału Wojewódzkiego z siedzibą we W. kwoty 1.160.796 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 457.548 zł od 09 lutego 2013 do dnia zapłaty i od kwoty 703.248 zł od 18 stycznia 2014 do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, że stosownie do umowy z 13 stycznia 2012 numer (...) zmienionej aneksami powód zobowiązał się od 01 sierpnia 2012 do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne – neurochirurgia w zakresie wykonywania średnich i dużych endowaskularnych zabiegów naprawczych oraz remodelingu naczyń z zastosowaniem stentu (określonych symbolami (...)) określonych w planie rzeczowo – finansowym. Umowa obowiązywała do 31 grudnia 2014, lecz strony określiły w niej finansowanie do końca roku 2012. Odrębnymi umowami zawartymi w kolejnych latach określono zasady finansowania na lata 2013 i 2014. Na mocy analogicznej umowy z 30 stycznia 2013 oznaczonej numerem (...), będącej swoistą kontynuacją umowy zawartej w roku 2012 lecz z nowymi zasadami finansowania, powód zobowiązał się do udzielania m. in. wyżej wskazanych świadczeń w roku 2013. Na podstawie aneksu numer (...) dokonano przesunięcia części dotychczas zakontraktowanej kwoty na świadczenia neurochirurgii (...) zwiększając ją z 1.000.012 zł do 1.234.636 zł. Umowy zostały wykonane przez powoda zgodnie z ich postanowieniami, a pozwany wypłacił z tego tytułu umówione wynagrodzenie. W roku 2012 nie rozliczono kwoty 2.184 zł, a w 2013 kwoty 13.416 zł, dlatego że w każdym z tych lat najtańsze świadczenie z neurochirurgii w zakresie wykonywania średnich i dużych endowaskularnych zabiegów naprawczych oraz remodelingu naczyń z zastosowaniem stentu było warte 27.872 zł. W trakcie wykonywania umowy numer (...) powód zwrócił się do pozwanego z wnioskiem o zmianę finansowania. Pozwany wniosków tych nie uwzględnił wskazując na ograniczenia budżetowe na roku 2012. Analogicznie realizując umowę numer (...) powód zwracał się o renegocjację świadczeń, a pozwany odmawiał powołując się na ograniczenia budżetowe w roku 2013. Powód wykonał nadlimitowe świadczenia na ogólną kwotę 1.160.796 zł, przy tym w roku 2012 na kwotę 457.548 zł, a w roku 2013 na kwotę 703.248 zł i wystawił z tego tytułu faktury VAT. Pozwany odmówił zapłaty, w związku z tym powód złożył wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Pozwany odmówił zawarcia ugody.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając odpowiedź na pozew pozwany wskazał, iż umowy zawierane ze świadczeniodawcami obejmują świadczenia opieki zdrowotnej zarówno planowe, jak i udzielane w trybie nagłym. Kwota zobowiązania pozwanego wobec świadczeniodawcy ma charakter maksymalny, a w konsekwencji wyznacza granice odpowiedzialności finansowej Funduszu z tytułu realizacji kontraktu. Z przedłożonego przez powoda zestawienia udzielonych świadczeń opieki zdrowotnej nie wynika ani nagłość udzielonych świadczeń, ani też ich natychmiastowość. Powód nie wykazał, że świadczenia objęte pozwem mają charakter świadczeń ponadlimitowych ani w którym momencie wyczerpał maksymalny limit finansowania świadczeń objętych umową. Z analizy świadczeń opieki zdrowotnej objętych pozwem wynika, że zdecydowana większość z nich stanowią świadczenia udzielone w okresie, gdy limit finansowy określony w umowie nie został wyczerpany. Świadczenia, których realizacja została zakończona przed dniem przekroczenia limitu nie podlegają odrębnemu pozaumownemu finansowaniu. Jak wynika z przedstawionego przez powoda pisemnego zestawienia świadczeń objętych pozwem, miały one w znacznej części charakter planowy i zostały udzielone na podstawie skierowania. Tymczasem planowość udzielania świadczeń wyklucza nagłość stanu chorobowego. Zgodnie z zarządzeniami Prezesa NFZ świadczeniodawca każdorazowo zobligowany był oznaczać przypadki nagłe ratujące życie literą T. Tymczasem powód znaczną część przypadków objętych pozwem oznaczył literą N tj. jako świadczenia nie spełniające kryterium nagłości. Powód podpisał z pozwanym aneks numer (...) do umowy zawartej w roku 2012, w którym zrzekł się prawa dochodzenia jakiegokolwiek dodatkowego wynagrodzenia za świadczenia udzielone w roku 2012. Aneks ten skutkował zwiększeniem kwoty zobowiązania pozwanego wobec powoda. W odniesieniu do kontraktu zawartego na rok 2013 strony podpisały aneks numer (...), który również zawierał zrzeczenie się roszczeń przez powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy:

13 stycznia 2012 strony zawarły umowę numer (...) o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne, obejmującą miedzy innymi świadczenia z zakresu neurochirurgii. Kod tego zakresu świadczeń to 03.4570.030.02. – 1. Umowę zawarto na okres od 01 stycznia 2012 do 31 grudnia 2014. W umowie ustalono, że kwota zobowiązania pozwanego wobec powoda z tytułu realizacji umowy w okresie od 01 stycznia 2012 do 31 grudnia 2012 wyniesie maksymalnie 84.566.802 zł. Powód zobowiązał się wykonywać umowę zgodnie z zasadami i na warunkach określonych w szczególności w warunkach zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne ustalonych na dany okres rozliczeniowy w drodze zarządzenia Prezesa (...), ogólnymi warunkami umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej stanowiącymi załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z 06 maja 2008 w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 29 sierpnia 2009 w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego. Dla każdej z grup świadczeń określono w stanowiącym załącznik do umowy planie rzeczowo – finansowym odrębną liczbę punktów oraz kwotę zobowiązania przeznaczoną wyłącznie na realizację tych grup świadczeń. Gdyby wartość wykonanych świadczeń z poszczególnych grup przekroczyła kwotę zobowiązania przeznaczoną na ich realizację, na wniosek powoda składany jeden raz na kwartał, zwiększeniu ulegać mogły liczby jednostek rozliczeniowych i kwoty zobowiązań we właściwych, ze względu na realizację świadczeń, zakresach oraz odpowiednio kwota zobowiązania z tytułu realizacji umowy.

W planie rzeczowo – finansowym na okres rozliczeniowy od 01 stycznia 2012 do 31 grudnia 2012 w zakresie neurochirurgia – hospitalizacja przyjęto, że powód może wykonać 91.637 jednostek rozliczeniowych przy cenie jednej jednostki wynoszącej 52 zł, co daje ogólną wartość 4.765.124 zł. Wykonanie jednostek rozliczeniowych podzielone było na poszczególne miesiące i przewidywało, iż okresie od stycznia 2012 do lipca 2012 miesięcznie wykorzystanych zostanie 7.636 jednostek o łącznym koszcie 397.072 zł, a w okresie od sierpnia 2012 do grudnia 2012 po 7.637 jednostek o łącznym koszcie 397.124 zł.

(dowód: umowa numer (...) o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z 13 stycznia 2012 wraz z załącznikiem k. 21 – 33)

30 sierpnia 2012 strony zawarły aneks numer (...) do umowy numer (...) z 13 stycznia 2012 z mocą obowiązującą od 01 lipca 2012, w którym zmieniono kwotę zobowiązania pozwanego wobec powoda z tytułu realizacji umowy w okresie od 01 stycznia 2012 do 31 grudnia 2012 na kwotę 90.011.826 zł. W związku z tym zmieniono treść załącznika numer 1 do umowy – planu rzeczowo – finansowego. W zmodyfikowanym planie rzeczowo – finansowym na okres rozliczeniowy od 01 stycznia 2012 roku do 31 grudnia 2012 roku przyjęto, że powód może wykonać w zakresie neurochirurgia – hospitalizacja 45.816 jednostek rozliczeniowych przy cenie jednej jednostki wynoszącej 52 zł, co daje ogólną wartość 2.382.432 zł. Ustalono, iż w okresie od stycznia 2012 do czerwca 2012 miesięcznie wykorzystanych zostanie 7.636 jednostek o łącznym koszcie 397.072 zł. Począwszy od lipca 2012 nie przewidziano wykonywania żadnych zabiegów z tej grupy świadczeń.

(dowód: aneks numer (...) do umowy numer (...) o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z 13 stycznia 2012 wraz z załącznikiem k. 61 – 65)

Powód przez długi okres czasu starał się uzyskać kontrakt na możliwość świadczenia średnich i dużych endowaskularnych zabiegów naprawczych oraz remodelingu naczyń z zastosowaniem stentu. Powodowi udało się spełnić restrykcyjne wymagania w zakresie możliwości przeprowadzania tego rodzaju zabiegów dopiero w sierpniu 2012.

07 września 2012 strony zawarły aneks numer (...) do umowy numer (...) z 13 stycznia 2012 z mocą obowiązującą od 01 sierpnia 2012, w którym zmieniono kwotę zobowiązania pozwanego wobec powoda z tytułu realizacji umowy w okresie od 01 stycznia 2012 do 31 grudnia 2012 na kwotę 91.993.130 zł. W związku z tym zmieniono treść załącznika numer 1 do umowy – planu rzeczowo – finansowego. W zmodyfikowanym planie rzeczowo – finansowym na okres rozliczeniowy od 01 stycznia 2012 roku do 31 grudnia 2012 roku wprowadzono trzy rodzaje świadczeń neurochirurgicznych: neurochirurgia – hospitalizacja (kod 03.4570.030.02 – 1), neurochirurgia – hospitalizacja (kod 03.4570.030.02 – 2) oraz neurochirurgia – hospitalizacja – (...) (kod 03.4570.130.02 – 1). Środki pierwotnie przeznaczone na świadczenia neurochirurgiczne uległy podziałowi na trzy części i przyjęto, że powód może wykonać w zakresie neurochirurgia – hospitalizacja – (...) 2.152 jednostki rozliczeniowe przy cenie jednej jednostki wynoszącej 52 zł, co daje ogólną wartość 111.904 zł. Ustalono, iż miesięcznie z tego rodzaju świadczeń wykorzystanych zostanie w okresie od sierpnia 2012 do października 2012 430 jednostek o łącznym koszcie 22.360, a w listopadzie 2012 i grudniu 2012 po 431 jednostek o łącznym koszcie 22.412 zł. Miesięczna kwota limitu była niższa niż wartość niektórych świadczeń.

(dowód: aneks numer (...) do umowy numer (...) o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z 13 stycznia 2012 wraz z załącznikiem k. 34 – 40,

zeznania świadka G. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:03:55 – 00:22:40 k. 331, 332)

Pismem z 18 października 2012 powód zwrócił się do pozwanego o zmianę finansowania umowy numer (...). Zmiana w zakresie kategorii neurochirurgia – hospitalizacja – (...) polegać miała na zwiększeniu środków do kwoty 1.091.904 zł.

Pozwany odmówił zmiany finansowania umowy.

Powód pismem z 17 grudnia 2012 ponownie zwrócił się do pozwanego o zmianę umowy numer (...) w zakresie jej finansowania. Modyfikacja w zakresie kategorii neurochirurgia – hospitalizacja – (...) dotyczyć miała zwiększenia środków do kwoty 550.576 zł.

Pozwany również w tym przypadku odmówił przyznania dodatkowych środków powodowi.

(dowód: pismo powoda z 18 października 2012 wraz z załącznikiem k. 226,

pismo pozwanego z 07 grudnia 2012 k. 227,

pismo powoda z 17 grudnia 2012 wraz z załącznikami k. 228 – 230,

pismo pozwanego z 28 lutego 2013 k. 231,

zeznania świadka G. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:03:55 – 00:22:40 k. 331, 332)

Z tytułu świadczeń zdrowotnych wykonanych na podstawie umowy numer (...) w grudniu 2012 powód wystawił 02 stycznia 2013 pozwanemu fakturę VAT numer (...) opiewającą na kwotę 5.616.965,64 zł. Z zakresu neurochirurgii – hospitalizacja – (...) wykonano 679 jednostek o łącznej wartości 35.308 zł.

(dowód: faktura VAT numer (...) z 02 stycznia 2013 wraz z załącznikami k. 213 – 223)

22 stycznia 2013 strony zawarły aneks numer (...) do umowy numer (...) z 13 stycznia 2012 z mocą obowiązującą od 01 czerwca 2012, w którym powód oświadczył, iż kwota zobowiązania pozwanego, o której mowa w umowie wyczerpuje wszystkie jego roszczenia z tytułu przesunięć środków finansowych pomiędzy jej zakresami istniejące na dzień podpisania aneksu.

(dowód: aneks numer (...) do umowy numer (...) o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z 13 stycznia 2012 wraz z załącznikiem k. 89 – 94)

19 lutego 2013 strony zawarły aneks numer (...) do umowy numer (...) z 13 stycznia 2012 z mocą obowiązującą od 01 stycznia 2012, w którym ustalono, iż z tytułu udzielonych świadczeń powód otrzyma maksymalnie kwotę 94.557.718 zł. Powód oświadczył, iż powyższa kwota zobowiązania pozwanego wyczerpuje wszystkie jego roszczenia wynikające z realizacji umowy numer (...), chyba, że pozwany dysponował będzie dodatkowymi środkami przeznaczonymi na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej zrealizowanej ponad wartość określoną w tym aneksie. Powód zobowiązał się rozliczyć aneks numer (...) do 29 marca 2013.

Powód nie starał się negocjować treści aneksu.

(dowód: aneks numer (...) do umowy numer (...) o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z 13 stycznia 2012 wraz z załącznikiem k. 96 – 101,

zeznania świadka G. U. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:23:27 – 00:47:51 k. 331, 332,

przesłuchanie dyrektora powoda K. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 listopada 2015 00:06:05 – 00:34:07 k. 377, 378,

przesłuchanie dyrektora pozwanego W. N. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 listopada 2015 00:34:08 – 00:56:50 k. 377, 378)

W roku 2012 powód wykonał 13 nadlimitowych zabiegów neurochirurgicznych oznaczonych symbolami (...) u pacjentów: J. Ś., I. D. (1), M. O., A. A., E. M., J. M. (1), I. D. (2), H. K., M. T., B. Z., H. M., M. K. (1) i Z. K.. Łączna kwota tych świadczeń wyniosła 457.548 zł. 6 zabiegów miało charakter planowany, a 7 charakter pilny, ratujący życie. Łączny koszt zabiegów planowych wyniósł 211.848 zł, a koszt zabiegów pilnych, ratujących życie 245.700 zł.

(dowód: zestawienia świadczeń niesfinansowanych za rok 2012 k. 250, 286,

zeznania świadka G. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:03:55 – 00:22:40 k. 331, 332)

30 stycznia 2013 strony zawarły umowę numer (...) o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne, obejmującą miedzy innymi świadczenia z zakresu neurochirurgia – hospitalizacja – (...). Kod tego zakresu świadczeń to 03.4570.130.02. – 1. Umowę zawarto na okres od 01 stycznia 2012 do 31 grudnia 2014. W umowie ustalono, że kwota zobowiązania pozwanego wobec powoda z tytułu realizacji umowy w okresie od 01 stycznia 2013 do 31 grudnia 2013 wyniesie maksymalnie 94.715.821 zł. Powód zobowiązał się wykonywać umowę zgodnie z zasadami i na warunkach określonych w szczególności w warunkach zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne ustalonych na dany okres rozliczeniowy w drodze zarządzenia Prezesa (...), ogólnymi warunkami umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej stanowiącymi załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z 06 maja 2008 w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 29 sierpnia 2009 w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego. Dla każdej z grup świadczeń określono w stanowiącym załącznik do umowy planie rzeczowo – finansowym odrębną liczbę punktów oraz kwotę zobowiązania przeznaczoną wyłącznie na realizację tych grup świadczeń. Gdyby wartość wykonanych świadczeń z poszczególnych grup przekroczyła kwotę zobowiązania przeznaczoną na ich realizację, na wniosek powoda składany jeden raz na kwartał, zwiększeniu ulegać mogły liczby jednostek rozliczeniowych i kwoty zobowiązań we właściwych, ze względu na realizację świadczeń, zakresach oraz odpowiednio kwota zobowiązania z tytułu realizacji umowy.

W planie rzeczowo – finansowym na okres rozliczeniowy od 01 stycznia 2013 do 31 grudnia 2013 w zakresie neurochirurgia – hospitalizacja – (...) przyjęto, że powód może wykonać 19.231 jednostek rozliczeniowych przy cenie jednej jednostki wynoszącej 52 zł, co daje ogólną wartość 1.000.012 zł. Wykonanie jednostek rozliczeniowych podzielone było na poszczególne miesiące i przewidywało, iż okresie od stycznia 2013 do lipca 2013 miesięcznie wykorzystane zostaną 1.603 jednostki o łącznym koszcie 83.356 zł, a w okresie od sierpnia 2013 do grudnia 2013 po 1.602 jednostki o łącznym koszcie 83.304 zł.

(dowód: umowa numer (...) o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z 13 stycznia 2012 wraz z załącznikiem k. 102 – 107)

Pismem z 15 kwietnia 2013 powód zwrócił się do pozwanego o zmianę finansowania umowy numer (...). Zmiana w zakresie kategorii neurochirurgia – hospitalizacja – (...) polegać miała na zwiększeniu środków do kwoty 1.192.204 zł.

Pozwany odmówił zmiany finansowania umowy.

Powód pismami z 08 lipca 2013 ponownie zwrócił się do pozwanego o zmianę umowy numer (...) w zakresie jej finansowania oraz o akceptację zmiany wartości świadczeń w ramach bilansowania. Modyfikacja umowy w zakresie kategorii neurochirurgia – hospitalizacja – (...) dotyczyć miała zwiększenia środków do kwoty 1.526.460 zł. Poprzez bilansowanie na kategorię tą miały w ramach przesunięć pomiędzy poszczególnymi rodzajami usług medycznych zostać przeznaczone dodatkowe środki w kwocie 365.616 zł, co dać miało kwotę 1.365.628 zł.

Wnioski powoda nie uzyskały akceptacji pozwanego.

(dowód: pismo powoda z 15 kwietnia 2013 wraz z załącznikiem k. 232, 233,

pismo pozwanego z 18 czerwca 2013 k. 234,

pisma powoda z 08 lipca 2013 wraz z załącznikami k. 235 – 238,

pismo pozwanego z 24 lipca 2013 k. 239)

30 sierpnia 2013 strony zawarły aneks numer (...) do umowy numer (...) z 30 stycznia 2013 z mocą obowiązującą od 01 lipca 2013, którym zmieniono treść załącznika numer 1 do umowy – planu rzeczowo – finansowego. W zmodyfikowanym planie rzeczowo – finansowym na okres rozliczeniowy od 01 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku przyjęto, że powód może wykonać w zakresie neurochirurgia – hospitalizacja – (...) 23.743 jednostki rozliczeniowe przy cenie jednej jednostki wynoszącej 52 zł, co daje ogólną wartość 1.234.636 zł. Ustalono, iż w okresie stycznia 2013 do czerwca 2013 miesięcznie wykorzystane zostaną 1.603 jednostki o łącznym koszcie 83.356 zł, w lipcu 2013 6.115 jednostek o łącznym koszcie 317.980, a w okresie od sierpnia 2013 do grudnia 2013 po 1.602 jednostki o łącznym koszcie 83.304 zł.

(dowód: aneks numer (...) do umowy numer (...) o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z 30 stycznia 2013 wraz z załącznikiem k. 108 – 113)

Pismami z 18 października 2013 powód zwrócił się do pozwanego o zmianę umowy numer (...) w zakresie jej finansowania oraz o akceptację zmiany wartości świadczeń w ramach bilansowania. Modyfikacja umowy w zakresie kategorii neurochirurgia – hospitalizacja – (...) dotyczyć miała zwiększenia środków do kwoty 1.619.056 zł. Poprzez bilansowanie na kategorię tą miały w ramach przesunięć pomiędzy poszczególnymi rodzajami usług medycznych zostać przeznaczone dodatkowe środki w kwocie 235.784 zł, co dać miało kwotę 1.470.420 zł.

Pozwany nie ustosunkował się w sposób jednoznaczny do wniosków powoda uzależniając ich rozpatrzenie od wyników prowadzonych analiz realizacji umów przez wszystkich świadczeniodawców. Ostatecznie pozwany nie przyznał powodowi dodatkowych środków.

(dowód: pisma powoda z 18 października 2013 wraz z załącznikami k. 240 – 243,

pismo pozwanego z 31 października 2013 k. 241,

pismo pozwanego z 27 listopada 2013 k. 242,

zeznania świadka G. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:03:55 – 00:22:40 k. 331, 332)

Pismem z 13 grudnia 2013 powód zwrócił się do pozwanego o zmianę finansowania umowy numer (...). Zmiana w zakresie kategorii neurochirurgia – hospitalizacja – (...) polegać miała na zwiększeniu środków do kwoty 2.090.310,18 zł.

Powód w piśmie z 16 grudnia 2013 zaproponował relokację środków finansowych w ramach przyznanych mu przez pozwanego limitów. W ramach wewnętrznych przesunięć środków na świadczenia z kategorii neurochirurgia – hospitalizacja – (...) miała zostać przeznaczona dodatkowa kwota 268.720 zł, co skutkowałoby zwiększeniem kwoty maksymalnej dla tej pozycji do 1.503.356 zł.

Pozwany nie wyraził woli zmiany umowy w proponowanym przez powoda zakresie.

(dowód: pismo powoda z 13 grudnia 2013 wraz z załącznikiem k. 246, 247,

pismo powoda z 16 grudnia 2013 wraz z załącznikiem k. 248, 249,

zeznania świadka G. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:03:55 – 00:22:40 k. 331, 332)

Z tytułu świadczeń zdrowotnych wykonanych na podstawie umowy numer (...) w grudniu 2013 powód wystawił 03 stycznia 2014 pozwanemu fakturę VAT numer (...) opiewającą na kwotę 6.852.405,04 zł. Z zakresu neurochirurgii – hospitalizacja – (...) wykonano 1.894 jednostki o łącznej wartości 98.488 zł.

(dowód: faktura VAT numer (...) z 03 stycznia 2014 wraz z załącznikiem k. 224, 225)

10 stycznia 2014 strony zawarły aneks numer (...) do umowy numer (...) z 30 stycznia 2013 z mocą obowiązującą od 01 listopada 2013, w którym ustalono, iż z tytułu udzielonych świadczeń powód otrzyma maksymalnie kwotę 96.565.714 zł. Powód oświadczył, iż powyższa kwota zobowiązania pozwanego wyczerpuje wszystkie jego roszczenia wynikające z realizacji umowy numer (...), chyba, że pozwany dysponował będzie dodatkowymi środkami przeznaczonymi na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej zrealizowanej ponad wartość określoną w tym aneksie.

Powód nie starał się wynegocjować zmian w treści aneksu.

(dowód: aneks numer (...) do umowy numer (...) o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej – leczenie szpitalne z 30 stycznia 2013 wraz z załącznikiem k. 180 – 185,

zeznania świadka G. U. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:23:27 – 00:47:51 k. 331, 332,

przesłuchanie dyrektora powoda K. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 listopada 2015 00:06:05 – 00:34:07 k. 377, 378,

przesłuchanie dyrektora pozwanego W. N. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 listopada 2015 00:34:08 – 00:56:50 k. 377, 378)

W roku 2013 powód wykonał 20 nadlimitowych zabiegów neurochirurgicznych oznaczonych symbolami (...) u pacjentów: A. W. (dwukrotnie), J. W., I. D. (1) (dwukrotnie), M. K. (2) (dwukrotnie), E. J., J. M. (2), E. S., L. C. (1), J. G., L. C. (2), P. B., J. C., A. T., Z. B., R. C., Z. W. i A. Z.. Łączna kwota tych świadczeń wyniosła 703.248 zł. 8 zabiegów miało charakter planowany, a 12 charakter pilny z czego 10 stanowiło świadczenia ratujące życie. Łączny koszt zabiegów planowych wyniósł 273.572 zł, koszt zabiegów pilnych, ratujących życie 345.644 zł, a zabiegów pilnych, nieratujących życia 84.032 zł.

(dowód: zestawienia świadczeń niesfinansowanych za rok 2013 k. 251, 287)

Umowy zostały przez powoda wykonane. Pozwany z tytułu wykonania świadczeń w latach 2012 i 2013 zapłacił powodowi w całości kwoty wynikające z zawartych przez strony umów, po uwzględnieniu ostatecznych zmian kwot w aneksach.

(dowód: zeznania świadka G. U. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:23:27 – 00:47:51 k. 331, 332,

przesłuchanie dyrektora powoda K. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 listopada 2015 00:06:05 – 00:34:07 k. 377, 378)

Możliwość negocjacji treści umów o świadczenie usług medycznych w zakresie leczenia szpitalnego jest ograniczona, gdyż wszelkie zmiany wymagają uzyskania zgody Prezesa (...). Możliwe jest natomiast podjęcie próby modyfikacji proponowanej przez pozwanego treści aneksów do poszczególnych umów, w tym w zakresie zakresu oświadczeń o zrzeczeniu się dalszych roszczeń.

Powód z tytułu realizowanych przez siebie świadczeń wystawiał pozwanemu co miesiąc dwie faktury VAT. Jedna opiewała na kwotę przewidzianą w umowie, a druga zawierała koszt udzielonych świadczeń przewyższających udzielony przez pozwanego limit. Ponadto powód zobowiązany był do złożenia w formie elektronicznej wykazu udzielonych w okresie rozliczeniowym świadczeń z rozróżnieniem ich na świadczenia udzielane w trybie pilnym i świadczenia planowe oraz dodatkowo oznaczać czy świadczenie było ratującym życie (litera T), czy nie (litera N). Oznaczaniem rodzajów udzielnych świadczeń zajmuje się u powoda personel medyczny. W pierwszej kolejności rozliczane są przez pozwanego świadczenia ratujące życie osobom uprawnionym, następnie świadczenia ratujące życie osobom ubezpieczonym, później świadczenia nieratujące życie osobom uprawnionym, a na końcu świadczenia nieratujące życie osobom ubezpieczonym.

W przypadku, gdy pozostała w ramach limitu kwota była niższa niż wartość najtańszej możliwej do zrealizowania w ramach danej kategorii usługi, powód nie uwzględniał jej w wystawianej pozwanemu fakturze VAT.

(dowód: zeznania świadka G. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:03:55 – 00:22:40 k. 331, 332,

zeznania świadka G. U. – elektroniczny protokół rozprawy z 12 maja 2015 00:23:27 – 00:47:51 k. 331, 332,

przesłuchanie dyrektora powoda K. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 listopada 2015 00:06:05 – 00:34:07 k. 377, 378,

przesłuchanie dyrektora pozwanego W. N. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 listopada 2015 00:34:08 – 00:56:50 k. 377, 378)

Zawarte w treściach aneksów do umów zawierających ostateczne rozliczenie świadczeń udzielonych w danym okresie rozliczeniowym (roku kalendarzowym) oświadczenia świadczeniodawców w przedmiocie zrzeczenia się dalszych roszczeń dotyczy nie tylko świadczeń planowych, ale wszelkiego rodzaju udzielonych świadczeń, w tym nagłych, ratujących życie.

(dowód: projekt aneksu numer (...) do umowy numer (...) wraz z załącznikiem k. 384, 385,

pismo powoda z 06 listopada 2015 k. 386,

pismo pozwanego z 30 listopada 2015 k. 387)

Wniesionym do Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu 08 września 2013 wnioskiem powód zainicjował postępowanie pojednawcze, w którym dążył do zawarcia z pozwanym ugody w zakresie zapłaty kwoty 5.468.479,08 zł tytułem zapłaty za świadczenia zdrowotne wykonane w roku 2011.

Pozwany nie wyraził woli zawarcia ugody.

(dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z 07 sierpnia 2013, akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu o sygnaturze VI Co 1769/13 k. 2, 3,

protokół rozprawy z 13 listopada 2013, akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu o sygnaturze VI Co 1769/13 k. 60)

Średnie i duże endowaskularne zabiegi naprawcze oraz remodeling naczyń z zastosowaniem stentu (określonych symbolami (...)) wykonuje się wyłącznie w leczeniu pacjentów z tętniakami mózgu. Schorzenia te zagrażają życiu i zdrowiu pacjentów, albowiem w każdej chwili może dojść do pęknięcia tętniaka i krwotoku śródczaszkowego. 30 – 40 % przypadków pęknięcia tętniaka kończy się zgonem, a z pacjentów wyleczonych około 10 % wraca do pełni zdrowia i nie odczuwa negatywnych skutków choroby. Obecna wiedza medyczna nie pozwala na zdiagnozowania stopnia zagrożenia pęknięciem zdiagnozowanego tętniaka i wiedzę w tym zakresie lekarz uzyskuje dopiero w trakcie właściwego zabiegu naprawczego. Za leczone w trybie pilnym uznawane są przez pozwanego jedynie przypadki, gdy nastąpi krwotok z tętniaka, który uległ pęknięciu.

(dowód: zeznania świadka A. D. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 września 2015 00:02:18 – 00:13:40 k. 362, 363,

zeznania świadka M. M. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 września 2015 00:15:52 – 00:33:09 k. 362, 363,

przesłuchanie dyrektora powoda K. B. – elektroniczny protokół rozprawy z 24 listopada 2015 00:06:05 – 00:34:07 k. 377, 378)

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie było istnienie podstaw odpowiedzialności pozwanego z tytułu udzielonych przez powoda świadczeń medycznych w zakresie średnich i dużych endowaskularnych zabiegów naprawczych oraz remodelingu naczyń z zastosowaniem stentu, które określone są symbolami (...) ponad umownie ustalone limity. Pozwany zaprzeczał, aby był zobowiązany do zapłaty za świadczenia ponad limit wskazany w kontrakcie, a nadto jeśli taki obowiązek istniał z mocy przepisów prawa, to powód skutecznie zrzekł się wszelkich roszczeń finansowych w zakresie kontraktu za lata 2012 i 2013, co zostało każdorazowo wyartykułowane w aneksach do umów.

Powód wskazywał jako podstawę prawną swojego roszczenia art. 15 ustawy z 15 kwietnia 2011 o działalności leczniczej (tekst jednolity Dz. U. z 2015, pozycja 618 ze zmianami) i art. 30 ustawy z 5 grudnia 2005 o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (tekst jednolity Dz. U. z 2015, pozycja 464 ze zmianami) w związku z art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 02 kwietnia 1997.

Finansowanie świadczeń zdrowotnych uregulowane jest przepisami ustawy z 27 sierpnia 2004 o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015, pozycja 581 ze zmianami), uzupełnionych regulacjami ustawy o działalności leczniczej . System świadczeń zdrowotnych funkcjonuje w oparciu o umowy zawierane pomiędzy dysponentem środków publicznych a udzielającymi świadczeń, czyli zakładami opieki zdrowotnej. Umowa taka powinna określać rodzaj i zakres udzielanych świadczeń oraz maksymalną kwotę zobowiązania wobec świadczeniodawcy. Co do zasady podmioty lecznicze powinny udzielać świadczeń jedynie w zakresie i wymiarze określonym umownie. Art. 15 ustawy o działalności leczniczej nakłada jednakże na podmioty lecznicze obowiązek udzielenia świadczenia zdrowotnego osobie, która potrzebuje natychmiastowo tego świadczenia ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia. Art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przewiduje, że każdy ma prawo do ochrony zdrowia, a obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, zaś warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa (ust. 1 i 2 wskazanego artykułu).

Kwestia istnienia obowiązku zapłaty pozwanego za świadczenia udzielone ponad umownie określone limity stanowiła niegdyś przedmiot rozbieżności w orzecznictwie. Aktualnie nie budzi wątpliwości istnienie obowiązku zapłaty za świadczenia udzielone w takim trybie. W wyroku z 10 stycznia 2014 Sąd Najwyższy (sygn. akt I CSK 161/13, LEX numer 1438639) uznał, że przepisy art. 7 u.z.o.z. i art. 30 ustawy z 1996 o zawodzie lekarza i lekarza dentysty są adresowane bezpośrednio do zakładów opieki zdrowotnej i lekarzy. Wynika z nich, że udzielenie świadczenia zdrowotnego w razie zagrożenia życia albo zdrowia jest własnym ustawowym obowiązkiem świadczeniodawcy będącego zakładem opieki zdrowotnej czy lekarzem. Należy jednak podkreślić, że nie wyłączają one obowiązków (...) (dawniej: właściwych kas chorych) wynikających z innych ustaw. Obowiązki wynikające z powołanych przepisów art. 7 u.z.o.z. i art. 30 ustawy z 1996 o zawodzie lekarza i lekarza dentysty mają charakter bezwzględny i wyprzedzają ograniczenia wynikające z umów o świadczenia zdrowotne. Koszty świadczeń udzielonych ubezpieczonym w warunkach przymusu ustawowego należy zatem, zgodnie z art. 56 k.c., włączyć do skutków, jakie wywołuje umowa zawarta między Narodowym Funduszem Zdrowia (dawniej: właściwą kasą chorych) a świadczeniodawcą i obciążyć nimi Fundusz zarządzający środkami publicznymi, z których powinny one być pokryte.

Finansowanie powodowego Szpitala jest okresowe i w czasie udzielania objętych pozwem świadczeń odbywało się na podstawie zawartej na lata 2012 – 2014 z pozwanym umowy numer (...) oraz modyfikującej kontrakt ten w zakresie wysokości świadczeń maksymalnych umowy numer (...). W planach rzeczowo – finansowych stanowiących załączniki do zawieranych przez strony umów i modyfikujących treści umowne aneksów kwota przyznanych środków podzielona została na poszczególne miesiące i stanowiła iloczyn ilości możliwych do przeprowadzenia w tym okresie jednostek rozliczeniowych oraz ceny jednostkowej danego świadczenia. Podstawą rozliczeń i płatności za świadczenia opieki zdrowotnej udzielone w okresie sprawozdawczym był rachunek wraz z raportem statystycznym w wersji elektronicznej. Przy czym powód zobowiązany był do wskazywania trybu udzielanych świadczeń tj. czy zabieg miał charakter nagły, czy stanowił zaplanowaną wcześniej czynności, a także czy była to czynność ratująca życie. W dacie zawierania umowy numer (...) powód udzielał świadczeń neurochirurgicznym w postaci ogólnej, które określone były kodem 03.4570.030.02. – 1. Dopiero w trakcie realizacji kontraktu powód spełnił wymogi niezbędne do wykonywania zabiegów endowaskularnych i remodelingu naczyń. Stąd też począwszy od sierpnia 2012 udzielane przez powoda świadczenia z zakresu neurochirurgii podzielone zostały na trzy rodzaje: neurochirurgia – hospitalizacja (kod 03.4570.030.02 – 1), neurochirurgia – hospitalizacja (kod 03.4570.030.02 – 2) oraz neurochirurgia – hospitalizacja – (...) (kod 03.4570.130.02 – 1), przy czym środki finansowe przeznaczone na realizację świadczeń w każdej z tych kategorii pochodziły z podziału limitu pierwotnie udzielonego na świadczenia neurochirurgiczne jako całość.

W tym miejscu wskazać należy, że w momencie kontraktacji usług medycznych żaden świadczeniodawca nie jest w stanie przewidzieć ile procedur w wypadkach nagłych ratujących życie i zdrowie będzie musiał zastosować. Takowe oszacowanie jest tym trudniejsze, jeżeli realizacja danego rodzaju świadczeń następuje w placówce leczniczej już w trakcie okresu rozliczeniowego, jak miało to miejsce w niniejszym przypadku. Tego rodzaju procedury muszą być jednakże w momencie kontraktacji także przewidziane, ale w sytuacji, gdy wyczerpie się limit umowny są nadal realizowane. To niewątpliwie odróżnia procedurę planową od ratującej życie i zdrowie. Ta pierwsza nie zostanie zrealizowana po wyczerpaniu limitu, ta druga zawsze – w ramach posiadanych przez szpital środków zakontraktowanych lub poza nimi, o ile ulegną wyczerpaniu. W praktyce placówek leczniczych zdarza się niejednokrotnie, że świadczeniodawca nie planuje realizacji świadczeń w racjonalny sposób, na podstawie liczby świadczeń zawartych w umowie, realizując wszelkie możliwe świadczenia, które jest w stanie wykonać przy określonym potencjale jednostki. Po stwierdzeniu, że zrealizowano większą ilość świadczeń niż wynika to z umowy, kieruje roszczenie do (...), uzasadniając przekroczenie limitów koniecznością udzielania świadczeń ratujących życie i zdrowie.

Jak natomiast wskazał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 27 marca 2014 (sygn. akt I ACa 82/14, LEX numer 1785800) nie można jednak zapominać, że umowy pomiędzy NFZ a świadczeniodawcami mają charakter cywilnoprawny (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 2005, IV CK 541/04, LEX numer 149585), a określone w nich obowiązki stron winny być respektowane, zgodnie z zasadą pacta sunt servanda. Zakład opieki zdrowotnej, mając świadomość limitowanej puli środków na wykonanie określonych usług medycznych, powinien właściwie je wykorzystać, tworząc system ustalania kolejności i rozkładania w czasie wykonania niektórych usług, umieszczając świadczeniobiorców na listach oczekujących na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej. Powinien także gospodarować środkami przyznanymi w umowie w sposób umożliwiający zapewnienie rezerwy na wypadki nagłe (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 2006, III CSK 123/06, LEX numer 258671). Do wyczerpania określonego w umowie maksymalnego limitu finansowania świadczeń wydatki wynikające z art. 7 ustawy z.o.z. i art. 30 ustawy o zawodzie lekarza nie podlegają bowiem odrębnemu, pozaumownemu finansowaniu.

Jak wskazano już wyżej powodowi co do zasady przysługiwało wobec pozwanego roszczenie o zwrot kosztów udzielenia świadczeń w sytuacjach nagłych. Oczywiście, do zasądzenia żądanej przez powoda kwoty konieczne było wykazanie, że udzielił świadczeń w powyższych warunkach, ponieważ to na zakładzie opieki zdrowotnej, który dochodzi roszczenia o zapłatę za świadczenia medyczne udzielone pacjentom w warunkach zagrożenia życia lub zdrowia ciąży dowód wykazania tego, że z uwagi na okoliczności poszczególnych przypadków zachodziła potrzeba natychmiastowego udzielenia tych świadczeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z 14 lutego 2008, sygn. akt II CSK 532/07, LEX numer 469387; wyrok Sądu Najwyższego z 05 listopada 2003, sygn. akt IV CK 189/02, LEX numer 164009). Powód udowodnił powyższe okoliczności jedynie w części, gdyż z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika niezbicie, iż pomimo uznania przez personel medyczny powoda średnich i dużych endowaskularnych zabiegów naprawczych oraz remodelingu naczyń z zastosowaniem stentu jako ratujących życie, część z tych zabiegów nie została przez powoda oznaczona w stosownym dokumencie sprawozdawczym jako mające takowy charakter.

Wskazać należy, że przez świadczenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach nagłych, o których mowa w art. 15 ustawy o działalności leczniczej , należy rozumieć takie świadczenia, które są realizowane w stanie polegającym na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagającym podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia, co wynika z treści art. 5 pkt 33 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w zw. z art. 3 pkt 8 ustawy z 08 września 2006 o Państwowym Ratownictwie Medycznym (tekst jednolity Dz. U. z 2013, pozycja 757 ze zmianami). Trzeba więc podkreślić, że w hipotezie art. 19 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych zawierają się nie tylko nagłe wypadki zagrożenia utratą życia, ale też nagłe wypadki zagrożenia utratą zdrowia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 2006, sygn. akt III CSK 123/06, LEX numer 258671). Zagrożenie utratą życia lub zdrowia musi jednak w każdym wypadku być nagłe, co oznacza, że świadczeniami zdrowotnymi udzielanymi w sytuacjach nagłych nie będą takie, które co prawda ratują życie lub zdrowie, jednak stosowane są u chorych leczonych przewlekle, wymagających regularnego poddawania się zabiegom medycznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 04 stycznia 2007, sygn. akt V CSK 396/06, LEX numer 244455).

Świadczenia udzielone przez powodowy szpital, z których wywodzi on rozpoznawane roszczenie, miały charakter świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych w stanach nagłych, w powyższym rozumieniu. Jak wynika z zeznań zatrudnionych przez powoda lekarzy – (...), tętniaki mózgu, których leczeniem się zajmują, stanowią realne zagrożenie dla życia i zdrowia ludzkiego. Schorzenie to w przypadku pęknięcia charakteryzuje się z jednej strony wysoką śmiertelnością, z drugiej zaś niskim odsetkiem pacjentów, którzy po zakończonym leczeniu nie odczuwają żadnych negatywnych skutków i pozostają w pełni sprawni fizycznie i intelektualnie. Trudności zaś stanowi diagnostyka stopnia ryzyka pęknięcia tętniaka. Ocena ta jest niemożliwa do wykonania w sposób bezinwazyjny i dopiero dokonując właściwego zabiegu leczniczego lekarz uzyskuje wiedzę, czy operacja była pilnie konieczna, czy też jej termin mógł zostać nieco odwleczony w czasie. Sąd dał w pełni wiarę twierdzeniom świadków w tym zakresie. Świadkowie zeznali również, iż traktują każdy przypadek jako potencjalnie zagrażający życiu ich pacjentów i w związku z tym nie wprowadzali modyfikacji w zakresie zabiegów planowych w zależności od ilości udzielonych już w trybie nagłym świadczeń. Tym niemniej część świadczeń z tytułu wykonania których powód domaga się zapłaty w niniejszym postępowaniu oznaczona została przez powoda jako zabiegi planowe. Skoro zatem świadczenia te nie zostały przez powoda uznane za pilne i ratujące życie, na pozwanym nie ciążył obowiązek zapłaty za ich wykonanie po przekroczeniu limitu.

Jako, że pozostałe świadczenia były świadczeniami ratującymi życie bądź zdrowie w trybie art. 15 ustawy o działalności leczniczej , to pozwany miał obowiązek je finansować bez względu na przyznany w umowach łączących strony limit kwotowy. Pomimo jednak ustalenia powyższego powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na uwzględnienie zarzutu pozwanego w przedmiocie zrzeczenia się przez powoda roszczenia z tego tytułu.

W treści aneksów numer (...) do umowy numer (...) oraz aneksu numer (...) do umowy numer (...) powód oświadczył, iż wskazana w treści tych aneksów kwota zobowiązania pozwanego wyczerpuje wszystkie jego roszczenia wynikające z realizacji danej umowy chyba, że pozwany dysponował będzie dodatkowymi środkami przeznaczonymi na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej zrealizowanej ponad wartość określoną w aneksie.

W ocenie Sądu zawarcie aneksów o podanej treści wywołuje skutek w postaci wygaśnięcia roszczeń powoda wobec pozwanego. Nie można przy tym zgodzić się ze stwierdzeniem powoda, że analizowane aneksy nie dotyczą świadczeń ponadlimitowych. Zawieranie bowiem aneksów regulujących zobowiązania stron z tytułu świadczeń opieki zdrowotnej zrealizowanych w umownych limitach byłoby pozbawione sensu w sytuacji, w której świadczenia te zostały już między stronami rozliczone.

Zgodnie z art. 65 § 1 i 2 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje, zaś w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Sformułowania zawarte w powołanych aneksach są na tyle jasne i precyzyjne, że nie ma podstaw, aby przy ich interpretacji odchodzić od literalnego brzmienia oświadczeń stron. Interpretacja postanowień umowy nie może bowiem prowadzić do stwierdzeń sprzecznych z jej treścią (por. wyrok Sądu Najwyższego z 05 kwietnia 2007 r., sygn. akt II CSK 546/06). Z przywołanego oświadczenia zawartego we wspomnianych aneksach wynika zdaniem Sądu w sposób oczywisty, że powód zrzekł się wszelkich roszczeń poza umówioną kwotę. Zdaniem Sądu, obie strony, w momencie zawierania aneksów miały świadomość skutków zrzeczenia się roszczeń oraz zakresu tego oświadczenia woli. Strony są profesjonalistami w obrocie związanym ze świadczeniami medycznymi, powód miał więc świadomość wysokości należności związanej z udzielonymi świadczeniami ratującymi życie i zdrowie. Nie ulega wątpliwości, że powód zrzekał się roszczeń, w zamian za co otrzymywał środki finansowe. Efektem więc tej swoistej transakcji było to, że fundusz uzyskiwał bezpieczeństwo prawne, a zatem żadne roszczenia za ten zamknięty okres nie mogły być formułowane, powód zaś w formie rekompensaty otrzymywał określone środki finansowe. Na marginesie należy także dodać, że powodowy Szpital nie dowodził, aby uchylił się od skutków prawnych złożonych oświadczeń woli bądź starał się negocjować zmianę niekorzystnych dla siebie zapisy umowne. Jak podał natomiast przesłuchiwany w charakterze pozwanego jego dyrektor możliwym było podjęcie negocjacji w sprawie modyfikacji klauzuli zrzeczenia się roszczenia.

Przyjąć zatem należało, że w wyniku zrzeczenia się roszczeń przewyższających ustaloną w umowie wartość, roszczenia te wygasły i nie mogą być dochodzone.

Wobec ustalenia, że powód skutecznie zrzekł się wszelkich roszczeń z tytułu wykonywania umów numer (...), w tym roszczeń dotyczących finansowania świadczeń zdrowotnych wykonanych w latach 2012 i 2013 w trybie art. 15 ustawy o działalności leczniczej , żądanie przez powoda zapłaty tytułem tych świadczeń jest bezpodstawne.

Zbędnym okazało się wobec tego przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii na okoliczność konieczności przeprowadzenia w latach 2012 i 2013 przez powoda świadczeń z zakresu średnich i dużych endowaskularnych zabiegów naprawczych oraz remodelingu naczyń z zastosowaniem stentu. Wniosek dowodowy powoda w tym zakresie podlegał zatem oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c., na mocy którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Powód przegrał proces w całości, zaś pozwany w tym zakresie go wygrał. Na poniesione przez pozwanego koszty składała się jedynie kwota 7.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Przyjęta stawka kosztów zastępstwa procesowego wynikała z treści § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013, pozycja 490 ze zmianami).

Art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2014, pozycja 1025 ze zmianami) stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Dlatego też w związku ze zwolnieniem powoda od kosztów sądowych koszty te poniesie Skarb Państwa, o czym orzeczono w punkcie III sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

a)  (...)

b)  (...)

3.  (...)

03 lutego 2016