Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 sierpnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił L. A. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15-letniego stażu pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, uznając, jako pracę w szczególnych warunkach okres 9 lata 2 miesięcy 6 dni. ZUS uznał staż sumaryczny wnioskodawcy do dnia 31.12.1998r. w wymiarze 26 lat i 4 dni.

/decyzja - k. 15 akt ZUS/

L. A. , złożył w dniu 22 sierpnia 2015 roku odwołanie od tej decyzji ZUS , wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury, zarzucając błąd organu rentowego, polegający na nieuwzględnieniu okresu zatrudnienia w W. Zakładach (...) „1-goMaja" w okresie od 7.08.1972 r. do 31.01.1983 r. przy ustalaniu stażu pracy w warunkach szczególnych. Skarżący argumentował, że wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy we wskazanym przedsiębiorstwie czynności elektromontera , załączając , zatrwuerdzony prez Dyrektora (...)!M.” „Zakładowy wykaz stanowisk ,na których praca jest wykonywana w szczególnych warunkach” ,zawiarajacy wskazanie stanowiska elektromontera – jako praca wykonywana w szczególnych warunkach / odwołanie- k. 2-4/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 4 września 2015 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ rentowy wskazał, że nie uznał okresu od 7.08.1972 r. do 31.01.1983 r., wskazanego przez wnioskodawcę, jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach , akcentując, że wnioskodawca był zatrudniony kolejno na stanowiskach: „elektryka-stażysty” ,”elektromontera” , na co wskazuje świadectwo pracy .

/odpowiedź na odwołanie- k.12/

Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku w sprawie wnioskodawca popierał odwołanie, a pełnomocnik ZUS wnosił o jego oddalenie.

/-protokół rozprawy - k. 43/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

L. A. urodził się w dniu (...). Ma wykształcenie średnie zawodowe; ukończył - w dniu 7.06.1976r. Technikum Zawodowe, na podbudowie (...) Szkoły Zawodowej, uzyskując tytuł technika energetyka .

/okoliczności bezsporne, ,kserokopia świadectwa ukończenia Technikum Zawodowego w aktach osobowych k. 32/

W okresie od 25.10.1976r.do 18.10.1978r. wnioskodawca odbył zasadniczą służbę wojskową .

/wyciąg z książeczki wojskowej k. 4 akt ZUS/

Odwołujący złożył wniosek o emeryturę do organu rentowego w dniu 25 maja 2015 roku, uzupełniony w dniu 31.07.2015r.

/wniosek. k.1 -4 akt ZUS, uzupełnienie wniosku k. 12 akt ZUS/

Wnioskodawca przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, ale złożył wniosek o przekazanie środków , zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym , za pośrednictwem ZUS ,na dochody budżetu państwa .

/ wniosek o emeryturę z dnia 25.05.2015r. – k. 3 akt ZUS/

W spornym okresie od dnia 7 sierpnia 1972 roku do dnia 31 stycznia 1983 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w W. Zakładach (...) „1-goMaja" w okresie od w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie umowy o pracę z dnia 7.08.1972r., wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku stażysty, z przewidzianą możliwością , po zakończeniu wstępnego stażu – zatrudnienie na stanowisku elektryka. Z dniem 12.06.1974r. zakład pracy powierzył wnioskodawcy stanowisko elektromontera w dziale Głównego (...) . Protokołem Komisji Kwalifikacyjnej , po zdaniu egzaminu w dniu 29.07.1976r. wnioskodawca został uznany za przygotowanego do wykonywania pracy elektromontera. W karcie obiegowej zmiany, przed zwolnieniem z pracy w celu odbycia służby wojskowej – wpisane jest stanowisko wnioskodawcy – elektryk. Po odbyciu służby wojskowej [ 25.10.1976r.do 18.10.1978r.[ wnioskodawca powrócił do zakładu pracy, zawierając w dniu 6.11.1978r. umowę o prace na czas nieokreślony na stanowisku elektryka w D. Głównego (...). Od dnia 1.07.1979r. zakład pracy powierzył wnioskodawcy obowiązki elektromontera. Protokołem Komisji Kwalifikacyjnej , po zdaniu egzaminu w dniu 3.07.1979r. wnioskodawca został uznany za przygotowanego do wykonywania pracy elektromontera. Angaż z dnia 1.09.1982r. wskazuje obowiązki elektryka . Wnioskodawca , w okresie zatrudnienie

wykonywał czynności w zakresie eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych tzn. naprawiał maszyny włókiennicze ,których podstawowym elementem działania jest silnik elektryczny – a to jest urządzenie elektroenergetyczne, nadto dokonywał napraw urządzeń sterujących , styczników, przekaźników – czyli także urządzeń, uruchamianych energią elektryczną - czyli urządzeń elektroenergetycznych. Wykonywał czynności łączeniowe ,konserwacyjne podstacji jako elektromonter podstacji . Wnioskodawca wykonywał czynności na hali produkcyjnej na wydziale Przędzalni , w systemie 3-zmianowym ,4 -brygadowym. Otrzymywał mleko i posiłki regeneracyjne. Na hali produkcyjnej - na przędzalni- występowało bardzo duże zapylenie i hałas.

Wnioskodawca także wykonywał naprawy urządzeń elektrycznych np. wymiana gniazdek , światełek, w ramach ogólnej troski o stan urządzeń elektrycznych i elektroenergetycznych w hali produkcyjnej – przędzalni .

(akta osobowe wnioskodawcy , zawierające umowy o prace ,angaże, świadectwa pracy z dni: 31.01.1983r. i 12.02.2001r. k. 32, zeznania świadków: W. A. (1) k. 42odwr,43, A. S. k. 43 )

W świadectwie pracy z dnia 31.01.1983r., a więc bezpośrednio po zakończeniu stosunku pracy, wskazane jest stanowisko – elektromontera. W świadectwie pracy z dnia 12.02.2001r. wskazane stanowiska: elektryk-stażysta i elektromonter.

(akta osobowe wnioskodawcy , zawierające umowy o prace ,angaże, świadectwa pracy z dni: 31.01.1983r. i 12.02.2001r. k. 32)

Decyzją z dnia 3 sierpnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił L. A. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15-letniego stażu pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, uznając, jako pracę w szczególnych warunkach okres 9 lata 2 miesięcy 6 dni. ZUS uznał staż sumaryczny wnioskodawcy do dnia 31.12.1998r. w wymiarze 26 lat i 4 dni.

/decyzja - k. 15 akt ZUS/

W. A. (1) pracował Zakładach „! M.” jako elektroenergetyk w tej samej brygadzie, w której pracował wnioskodawca . Świadek otrzymał świadectwo pracy w szczególnych warunkach.

( zeznania świadka W. A. k. 42 odwr,43, duplikat świadectwa pracy w szczególnych warunkach W. A. (1) k.45 )

A. S. pracował w Zakładach „1 M.’ od 1978r. do 2009r. jako elektryk, elektromonter ,dyżurny podstacji , pod koniec pracy, jako główny energetyk. Nie był przełożonym wnioskodawcy.

( zeznania świadka A. S. k 43)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów zarówno w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach ZUS , których wiarygodności nie podważała żadna ze stron postępowania, a także na podstawie osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: A. S. i W. A. (1) .

Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom świadków , którzy jednoznacznie wskazali jakie czynności wykonywał wnioskodawca w okresie zatrudnienia w Zakładach „1 M.” , wskazując, że wnioskodawca pracował przy eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych. Świadkowie także zeznali , ze wnioskodawca wykonywał również czynności przy naprawach elektrycznych , ale nie potrafili wskazać kiedy takie czynności faktycznie wykonywał, co jest usprawiedliwione upływem czasu od przedmiotowych zdarzeń [ ponad 30 lat] . Zeznania świadków zgodnie wskazują, że praca ta polegała na eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i opisali , że faktycznie naprawiał maszyny włókiennicze na przędzalni , a – bezsporną – niezależnie od zeznań świadków – jest okoliczność, że podstawowym elementem elektroenergetycznym , warunkującym działanie maszyny włókienniczej jest silnik elektryczny. Dokonując oceny materiału dowodowego, Sąd oparł się na dokumentacji, zawartej w aktach sprawy , w postaci akt osobowych wnioskodawcy i zawartych w nich – angaży . Sąd zwrócił uwagę, że niektóre angaże wskazują stanowisko – elektryka . Takie stanowisko znajduje się na umowie o prace z dnia 6.11.1978r., zawartej po powrocie z wojska . Ale to jest tylko nazwa stanowiska , nie zaś - ilustracja faktycznie powierzonych , przez zakład pracy – obowiązków , oraz faktycznie - wykonywanych czynności. Sąd notoryjnie wie, że w zakładach pracy, zakładach produkcyjnych umieszczone w angażach stanowiska pracy , nie zawsze odpowiadały faktycznie wykonywanym przez pracownika czynnościom, a niekiedy umieszczenie określonego stanowiska, wiązało się nie ze zmianą charakteru – faktycznie wykonywanych czynności , ale np. ze zmianą stawki zaszeregowania pracownika . Dlatego Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe m. In. z zeznań świadków pracy wnioskodawcy , aby ustalić faktycznie wykonywanie czynności w o spornym okresie przez wnioskodawcę.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat – dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie zaś z ust. 2 w/w przepisu w jego aktualnym brzmieniu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat (dla mężczyzn), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat (dla mężczyzn).

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Odnosząc się do powyższej regulacji, zwrócić należy uwagę, iż zasada z § 2 ust. 2 rozporządzenia z 1983 roku, statuująca ograniczenia dowodowe w toku postępowania przed organem administracyjnym w postępowaniu przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie znajduje zastosowania. W postępowaniu przed tym sądem, według art. 473 k.p.c., nie stosuje się bowiem żadnych ograniczeń dowodowych, a więc każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Należy podkreślić, że nabycie prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym jest przywilejem w stosunku do nabywania emerytur w powszechnym wieku emerytalnym, przeto skorzystanie z tego prawa nie może podlegać uznaniu lub opierać się na wykładni rozszerzającej, ale powinno mieć oparcie w ustalonych okolicznościach faktycznych sprawy, które spełniają prawne wymagania zakwalifikowania określonej pracy jako zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W orzecznictwie (por. np. wyrok z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 638) przyjmuje się, że nie korzysta z uprawnienia do emerytury w niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku (urodził się w dniu (...)) , a także ogólnego stażu pracy, a nadto nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, jak również, w ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawca spełnia wymagania co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Z dokonanych ustaleń wynika, że L. A. ma wykształcenie średnie zawodowe; ukończył - w dniu 7.06.1976r. Technikum Zawodowe, na podbudowie (...) Szkoły Zawodowej, uzyskując tytuł technika energetyka .

W okresie od 25.10.1976r.do 18.10.1978r. wnioskodawca odbył zasadniczą służbę wojskową .

Z dokonanych ustaleń wynika, że w okresie od dnia 7 sierpnia 1972 roku do dnia 31 stycznia 1983 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w W. Zakładach (...) „1-goMaja" w okresie od w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie umowy o pracę z dnia 7.08.1972r., wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku stażysty, z przewidzianą możliwością , po zakończeniu wstępnego stażu – zatrudnienie na stanowisku elektryka. Z dniem 12.06.1974r. zakład pracy powierzył wnioskodawcy stanowisko elektromontera w dziale Głównego (...) . Protokołem Komisji Kwalifikacyjnej , po zdaniu egzaminu w dniu 29.07.1976r. wnioskodawca został uznany za przygotowanego do wykonywania pracy elektromontera. W karcie obiegowej zmiany, przed zwolnieniem z pracy w celu odbycia służby wojskowej – wpisane jest stanowisko wnioskodawcy – elektryk. Po odbyciu służby wojskowej [ 25.10.1976r.do 18.10.1978r.[ wnioskodawca powrócił do zakładu pracy, zawierając w dniu 6.11.1978r. umowę o prace na czas nieokreślony na stanowisku elektryka w D. Głównego (...). Od dnia 1.07.1979r. zakład pracy powierzył wnioskodawcy obowiązki elektromontera. Protokołem Komisji Kwalifikacyjnej , po zdaniu egzaminu w dniu 3.07.1979r. wnioskodawca został uznany za przygotowanego do wykonywania pracy elektromontera. Angaż z dnia 1.09.1982r. wskazuje obowiązki elektryka . Wnioskodawca , w okresie zatrudnienia, wykonywał czynności w zakresie eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych tzn. naprawiał maszyny włókiennicze , których podstawowym elementem działania jest silnik elektryczny – a to jest urządzenie elektroenergetyczne, nadto dokonywał napraw urządzeń sterujących , styczników, przekaźników – czyli także urządzeń, uruchamianych energią elektryczną - czyli urządzeń elektroenergetycznych. Wykonywał czynności łączeniowe ,konserwacyjne podstacji jako elektromonter podstacji . Wnioskodawca wykonywał czynności na hali produkcyjnej na wydziale Przędzalni , w systemie 3-zmianowym ,4 brygadowym. Otrzymywał mleko i posiłki regeneracyjne. Na hali produkcyjnej - na przędzalni- występowało bardzo duże zapylenie i hałas.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawca także wykonywał naprawy urządzeń elektrycznych np. wymiana gniazdek , światełek, w ramach ogólnej troski o stan urządzeń elektrycznych i elektroenergetycznych w hali produkcyjnej – przędzalni. Naprawy elektryczne , wykonywane przez wnioskodawcę, warunkowały działanie urządzeń elektroenergetycznych np. tylko prawidłowo działająca instancja elektryczna umożliwiała funkcjonowanie przędzalni i wykonywanie funkcji roboczych przez umieszczony w hali sprzęt elektroenergetyczny tzn, silniki w maszynach włókienniczych, urządzenia sterujące np. styczniki, przekaźniki. itp

Bezsporną jest okoliczność , że w świadectwie pracy z dnia 31.01.1983r., a więc bezpośrednio po zakończeniu stosunku pracy, wskazane jest stanowisko – elektromontera. W świadectwie pracy z dnia 12.02.2001r. wskazane stanowiska: elektryk-stażysta i elektromonter. Ale , z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy , od 12.06.1974r. czyli powierzenia przez zakład pracy obowiązków elektromontera oraz po powrocie z zakończonej służby wojskowej , na podstawie umowy o prace od 6.11.1978r. Wykonywanie prac elektromontera instalacji elektrycznej potwierdzają , zdane egzaminy kwalifikacyjne i przyjęcie przez Komisję Kwalifikacyjne wyników , zdanego przez wnioskodawcę – egzaminu przygotowania do wykonywania zawodu elektromontera.

Analiza treści wykazu A do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych wymienione w dziale II wykazu, są pracami w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawca faktycznie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy - prace, czynności - przy eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych polegające na naprawie maszyn włókienniczych , których podstawowym elementem działania jest silnik elektryczny – a to jest urządzenie elektroenergetyczne, nadto dokonywał napraw urządzeń sterujących , styczników, przekaźników – czyli także urządzeń, uruchamianych energią elektryczną - czyli urządzeń elektroenergetycznych. Wykonywał czynności jako elektromonter instalacji elektrycznych . Także na podstawie umowy o pracę , po powrocie z wojska – od dnia 6.11.1978r.

W wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia resortowego nr 7 (...) Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG z dnia 3 sierpnia 1987 r.), na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty, przy uwzględnieniu konkretnego stanowiska pracy w dziale II Pt. „W energetyce ” poz. 1 pt. „Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”. Prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych” w pkt. 9 wymieniono stanowisko "elektromonter instalacji elektrycznych ".

Zatem, wykonywana przez wnioskodawcę w okresie od 12.06.1974r. do 31.01.1983r.. przy remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych spełnia przesłanki Wykazu A działu II cyt. Rozporządzenia Rady Ministrów oraz także zarządzenia resortowego [ nie będącego wprawdzie źródłem praw ] zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7.07.1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego Wykaz A dział II poz. 1 pkt 9 .

Z dokonanych ustaleń wynika, że odwołujący w okresie zatrudnienia wykonywał czynności związane z remontem [ naprawą ] i eksploatacją urządzeń takich jak silniki w maszynach włókienniczych , urządzenia sterujące takie jak: styczniki , przekaźniki . Te urządzenia są urządzeniami elektroenergetycznymi. Z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca wykonywał stale prace przy eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych.

Stosownie do § 2 ust. 1 okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84). Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód dokumentów, z zeznań świadków i wnioskodawcy .

Podkreślenia też wymaga, że dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku, I UK 393/10).

Należy więc mieć na uwadze, iż to rzeczywista praca w szczególnych warunkach uzasadnia prawo do wcześniejszej emerytury. (zob. wyrok SN z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt: II UK 368/13, Lex nr 1458633).

Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pracami w szczególnych warunkach nie są wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu ( patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 roku, II UK 21/10, L.).

Wynikające z wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej (patrz wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 1 czerwca 2010 roku, II UK 21/10, /LexPolonica nr 3026684/), w którym zajęto stanowisko, że „wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo-branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym.

Ponadto także w wyroku z dnia 3 czerwca 2008 roku, I UK 381/07 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że przyporządkowanie określonej pracy do określonej w wykazie branży przemysłowej ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w warunkach szczególnych, gdy uciążliwość i szkodliwość pracy dla zdrowia wynika właśnie z jej branżowej specyfiki (patrz też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2012 roku, II UK 25/12, L.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2012 roku, II UK 166/11, L.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2012 roku, I UK 406/11, L.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2011 roku, III UK 174/10, L.).

Reasumując tę część rozważań stwierdzić należy, że ugruntowane jest już stanowisko Sądu Najwyższego, z którym całkowicie zgadza się Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę, iż przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Zdaniem Sądu Okręgowego na gruncie niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyznanie wnioskodawcy emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych albowiem wnioskodawca udowodnił, że pracował w takich warunkach co najmniej przez 15 lat.

W niniejszym postępowaniu zarówno odwołujący jak i świadkowie zeznali, że wnioskodawca wykonywał stale prace przy eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych .

W niniejszej sprawie nadmienić należy także, iż zgodnie z art. 316 § 1 k.pc. po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy.

Reasumując wszystkie powyżej poczynione rozważania stwierdzić należy, że wnioskodawca w spornym okresie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych i należne jest mu prawo do emerytury począwszy od dnia 1 maja 2015 r. , zgodnie z art. 129 cyt. Ustawy .

Skoro wnioskodawca udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych, to ma prawo do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego. wyrażając zgodę na wypożyczenie akt ZUS.