Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2012 r. w Krakowie

sprawy z wniosku (...) S.A. w W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

przy udziale zainteresowanej (...) Spółki z o.o. w W.

o zwrot nienależnego świadczenia

na skutek apelacji wnioskodawcy (...) S.A. w W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydziału VII Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt VII U 1304/10

o d d a l a apelację.

Sygn. akt III AUa 442/12

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 września 2012 r.

Wyrokiem z dnia 18 października 2011 r. Sąd Okręgowy w Krakowie VII Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie od decyzji z dnia 10 czerwca 2010 r., którą Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. na podstawie art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137 póz. 887 ze zm.) zobowiązał (...) S.A. Oddział Południowy (...) do zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń za okres od 1 lipca 2007 r. do 31 grudnia 2009r. w kwocie 1959,66 zł i odsetek za okres od 23 stycznia 2007r. do 10 czerwca 2010r. tj. do dnia wydania decyzji w kwocie 463,79 zł.

Sąd Okręgowy ustalił, że K. K. w dniu 28 kwietnia 2005r. złożył wniosek o emeryturę. Na udokumentowanie zatrudnienia i zarobków z (...) do wniosku o emeryturę zostały dołączone zaświadczenia o wynagrodzeniu i zatrudnieniu z dnia 8 marca 2005r., w tym zaświadczenie podające wynagrodzenie za 1977r. w kwocie 185.130,00zł. Zaświadczenia zostały wystawione przez (...) sp. z o.o. w W. na podstawie pełnomocnictwa udzielonego w dniu 13 kwietnia 2003r. przez (...) S.A. Decyzją z dnia 6 czerwca 2005r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. przyznał K. K. emeryturę od dnia 20 kwietnia 2005r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia postawy wymiaru świadczenia organ rentowy przyjął wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu - w tym za 1977r. w kwocie 185.130,00zł ,(wwpw -162,13%). Wysokość emerytury wyniosła 1932,77 zł brutto. Pismem z dnia 25 lipca 2005r. (...) sp. z o.o. zwróciła się do organu rentowego o anulowanie przesłanych wcześniej zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7), z uwagi na ich niekompletność. Do pisma dołączono nowe zaświadczenia Rp- 7 z dnia 14 lipca 2005r., przy czym w zaświadczeniu obejmującym 1977r. zarobki wykazano w kwocie 268.682,00zł. Decyzją z dnia 28 lipca 2005r. Zakład przeliczył emeryturę ubezpieczonego - od dnia 20 kwietnia 2005r. (wwpw wzrósł do 176,71%), wysokość emerytury wyniosła 2091.07 zł brutto. Od dnia l marca 2006r. tj. po waloryzacji (wskaźnik waloryzacji 102,30%) emerytura brutto wyniosła (...).16 zł brutto (do wypłaty 1755,99zł)

Pismem z dnia 30 lipca 2008r. organ rentowy zwrócił się do (...) Polska o potwierdzenie wysokości wynagrodzenia K. K. za 1977r. albowiem jest to niezbędne w celu sprawdzenia prawidłowości naliczonego świadczenia. (...) sp. z o.o. w dniu 28 sierpnia 2008r. przesłała organowi rentowemu ksero karty zarobkowej ubezpieczonego za 1977r. W piśmie z dnia 21 października 2008r., a następnie w ponagleniach z dnia 4 grudnia 2008r., 18 lutego 2009r., 20 lipca 2009r., 18 sierpnia 2009r. oraz kolejnym pismem z dnia 6 listopada 2009r. Zakład zwrócił się do (...) sp. z o.o. o rozpisanie, za każdy miesiąc oddzielnie, w okresie od l stycznia 1977r. do 31 grudnia 1977r. składników stałych wykazanych w druku Rp-7 z dnia 14 lipca 2005r. w kwocie 2688.682 zł, na podstawie kartotek zarobkowych za 1977r. Pismem z dnia 13 listopada 2009r. (...) sp. z o.o. poinformowała organ rentowy, że przesyła zgodne i ostateczne zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu K. K. za okres 1973-1977 i prosi o anulowanie poprzednich ze względu na ich niekompletność. Do pisma załączono druk Rp-7 z dnia 13 listopada 2009r. z wykazanym wynagrodzeniem za 1977r. w kwocie 208.682,00zł. Decyzją z dnia 4 stycznia 2010r., wobec przedłożenia nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczenia, organ rentowy przeliczył emeryturę K. K. - od dnia l stycznia 2010r., według wwpw 171,27% (za 1977r. przyjęto wynagrodzenie 208.682,00zł. w miejsce poprzednio przyjętego 268.682,00zł). W załączniku do decyzji organ rentowy poinformował świadczeniobiorcę, że w związku z nadesłaną korektą wynagrodzenia za 1977r. przez (...) sp. z o.o. dokonano ponownego ustalenia wskaźnika podstawy wymiaru, który z 20 lat kalendarzowych wynosi 171,27%. W związku z powyższym świadczenie uległo obniżeniu od dnia l stycznia 2010r. (powyższa decyzja nie została zaskarżona przez świadczeniobiorcę).

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2010r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. zobowiązał (...) sp. z o.o. do zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń za okres od l stycznia 2007r. do 31 grudnia 2009r. w kwocie (...)i odsetek za okres od 23 stycznia 2007r. do 15 kwietnia 2010r. tj. do dnia wydania decyzji w kwocie (...). Jednocześnie Zakład podał, że świadczenie wypłacone za okres od 20 kwietnia 2005r. do 31 grudnia 2006r. w kwocie (...)zł nie podlega dochodzeniu. Uzasadniając decyzję organ rentowy podał, że obciążenie obowiązkiem zwrotu jest uzasadnione gdyż świadczenia zostały wypłacone w zawyżonej wysokości w związku z przedłożonym drukiem Rp-7 z dnia 14 lipca 2005r. W piśmie z dnia 13 maja 2010r. (...) sp. z o.o. poinformowała ZUS, że nie jest stroną dla decyzji z dnia 15 kwietnia 2010r. o zwrocie nienależnie wypłaconych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W piśmie podano, że K. K., był pracownikiem Spółki (...), której następcą prawnym jest Spółka (...) S.A. z siedzibą w W.. (...) sp. z o.o. wystawia zaświadczenia dla potrzeb ZUS dla byłych pracowników (...) S.A i Spółek, których B. jest następcą prawnym na podstawie pełnomocnictwa otrzymanego od (...) S.A. w umowie z dnia 8 stycznia 2003 r. (...) sp. z o.o. wniosła o skierowanie decyzji do (...) S.A., który jako były pracodawca jest stroną w niniejszej sprawie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uchylił decyzję z dnia 15 kwietnia 2010r., a następnie w dniu 10 czerwca 2010r. wydał zaskarżoną decyzję.

Ponadto jak wynika z odpisów z Krajowego Rejestru Sądowego (...) S.A. jest następcą prawnym (...) S.A. (połączenie przez przejęcie), z kolei spółka (...) była następcą prawnym (...) S.A. (poprzednio (...)).

W dniu 8 stycznia 2003r. (...) S.A. z siedziba w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarły umowę o przechowywanie i świadczenie usług. Na mocy powyższej umowy (...) sp. z o.o. zobowiązała się do świadczenia na rzecz (...) S.A. oraz spółek, których

bezpośrednio lub pośrednio (...) S.A. jest właścicielem ( Grupa (...)) usługi przechowywania, indeksowania, udostępniania, dostarczania dokumentów przekazanych przez B. S..AZ. i przyjętych przez Spółkę , a także aktywnej współpracy przy wdrożeniu w zakresie nowych systemów zarządzania dokumentacją ( (...) flow), wystawiania zaświadczeń oraz innych usług. (pkt l ppkt 1.1 umowy). Spółka (...) na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez (...) S.A. zobowiązała się do wystawiania w imieniu (...) S.A. pracownikom i byłym pracownikom (...) S.A. zaświadczeń do ustalenia kapitału początkowego zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na druku ZUS Rp-7 w jego imieniu. (...) S.A. oświadczył, że jest następcą prawnym spółek wymienionych w Załączniku do umowy i udzielił pełnomocnictwa w ich imieniu do ich wystawiania, (pkt l ppkt l .3 umowy)

Sąd Okręgowy uznał, że w świetle powyższych ustaleń organ rentowy miał pełne podstawy do wydania decyzji w trybie art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2009r. Nr 205, póz. 1585 ze zm.).

W związku z podaniem przez (...) sp. z o.o. w zaświadczeniu z dnia 14 lipca 2005r. nieprawdziwego wynagrodzenia za 1977 r. organ rentowy wypłacał K. K. emeryturę w zawyżonej wysokości. Dopiero korekta zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu pozwoliła organowi rentowemu na ustalenie prawidłowej wysokości należnego świadczenia (wwpw zmalał z 176,71% do 171,27%). Sąd I instancji uznał także, że organ rentowy prawidłowo obowiązkiem zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń obciążył (...) S.A. ( jako następcę prawnego (...) - byłego pracodawcy K. K.), a nie Spółkę (...). Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, że w sprawie nie znajduje zastosowania art. 429 k.c., gdyż nie można uznać aby Spółka (...) zawodowo zajmowała się wydawaniem zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Wydawanie zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Druki Rp-7) w celu udokumentowania okresów zatrudnienia i wysokości zarobków ubezpieczonego należy bowiem do obowiązków płatnika składek, a nim jest (...) S.A. następca (...).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na zasadzie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c.

Od powyższego wyroku apelację złożył wnioskodawca wnosząc o jego zmianę oraz poprzedzającej go decyzji poprzez uznanie, że nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń, ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Strona skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233§1 k.p.c., art. 231 k.p.c. i art. 468§1 k.p.c., a także naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 84 ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W uzasadnieniu zarzucono, że Sąd I instancji nie uwzględnił, że wnioskodawca powierzył wykonywanie czynności związanych między innymi z wystawianiem dokumentacji pracowniczej profesjonalnej firmie (...) Sp. z o.o. i to ona winna ponosić odpowiedzialność za powstałą zaległość. W tym zakresie strona skarżąca powołuje się na łączącą ją z (...) Sp. z o.o. umowę jak i sam odpis z rejestru przedsiębiorców KRS, w którym sprecyzowany jest zakres działalności spółki. Jednocześnie strona skarżąca zarzuciła, iż w tym zakresie Sąd I instancji nie dokonał szczegółowej analizy, co też skutkuje przyjęciem błędnych ustaleń w kwestii podmiotu odpowiedzialnego wobec organu rentowego, a przez to i także niewłaściwym zastosowaniem prawa materialnego. W tym stanie rzeczy uznał, że obowiązkiem Sądu, już w toku postępowania wyjaśniającego był winien dopuścić dowód z dokumentów znajdujących się w aktach rejestrowych (...) sp. z o.o., zeznań osób ją reprezentujących lub opinii biegłego na okoliczność rzeczywistego zakresu prowadzonej działalności gospodarczej, pomimo braku wniosku od uczestników postępowania. Z tego względu strona skarżąca uznała, że Sąd zaniechał przeprowadzenia nie tylko postępowania dowodowego na okoliczność rzekomego braku uprawnień (...) sp. z o.o. do wystawiania zaświadczeń o wynagrodzeniu i zatrudnieniu oraz niezajmowaniu się zawodowo takim zakresem działalności, ale brak również postępowania wyjaśniającego, co narusza art. 468 k.p.c.

Strona skarżąca wskazała, iż nie zgadza się z ustaleniami Sądu I instancji jakoby (...) Sp. z o.o. nie była uprawniona do wystawienia zaświadczenia, a ponieważ wówczas uznać należałoby, iż organ rentowy nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego w sposób prawidłowy, gdyż nie brał w nim udziału pracodawca. Przyjąć należałoby także, że organ rentowy ustalił wysokość świadczenia na podstawie dokumentów, wystawionych przed podmiot nieuprawniony.

W kwestii naruszenia art. 84 ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych strona skarżąca powołała się na zapis umowy łączącej ją z (...) Sp. z o.o., z której wprost wynika kwestia odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu powierzonych (...) Sp. z o.o. czynności. Brak jest zatem podstaw by w sprawie nie znalazł zastosowania przepis art. 429 k.c.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Wyrok Sądu Okręgowego jest merytorycznie prawidłowy, a przedmiocie dokonane przez Sąd oceny zgromadzonego materiału nie sposób dopatrzyć się żadnych podstaw do uznania aby Sąd ten dokonał ustaleń, które wykraczałyby poza stan faktyczny i dopuścił się naruszenia przepisów proceduralnych.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia czy (...) S.A. Oddział Południowy (...) jest zobowiązany do zwrotu na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. nienależnie wypłaconych świadczeń K. K. w okresie od 1 lipca 2007 r. do 31 grudnia 2009 r. w kwocie (...)zł wraz odsetkami za okres od 23 stycznia 2007r. do 10 czerwca 2010r. w kwocie (...)zł.

Zgodnie z art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137 póz. 887 ze zm.) jeżeli pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 1, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot.

Stosownie do art. 84 ust. 1 cyt, ustawy obowiązek zwrotu świadczeń nienależnych ustalony decyzją organu ubezpieczeń społecznych obciąża osobę, która świadczenia te pobrała, tzn. osobę która uzyskała nienależną korzyść. Art. 84 ust. 6 cyt. ustawy przewiduje wyjątek od tej zasady, plasujący się poza zakresem ubezpieczeniowego pojęcia nienależnie pobranych świadczeń. Chodzi o świadczenia „przyznane” lub wypłacone bez podstawy prawnej z powodu przekazania przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. W tym przypadku obowiązek zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń obciąża bezpośrednio płatnika składek lub inny podmiot, a żądanie zwrotu może stanowić przedmiot decyzji organu rentowego, adresowanej wprost do tych podmiotów (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1988 r., III UZP 33/88, OSNC 1989, Nr 12, poz. 218). Na podstawie art. 84. Ust. 6 cyt. ustawy płatnik składek (pracodawca) może być obciążony zwrotem świadczenia w postaci emerytury tylko wówczas, gdy przekazał „dane” stanowiące podstawę przyznania świadczenia organowi rentowemu w formie przewidzianej odpowiednimi przepisami (wyr. Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2009 r., I UK 77/09 niepubl.). W doktrynie utrwalony jest pogląd , iż przepis ten odnosi się do przypadków, w których płatnicy składek lub inne podmioty wystawili nieprawdziwe dokumenty, stanowiące przyczynę wydania wadliwego rozstrzygnięcia przez organ rentowy lub sąd.

Odpowiedzialność płatnika składek może mieć charakter obligatoryjny (gdy pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane wyłącznie przekazaniem nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość) lub fakultatywny (gdy zobowiązanym do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń jest także świadczeniobiorca). Z ogólnych reguł rządzących zobowiązaniami wynika oczywiście, że do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia zobowiązany jest nienależnie wzbogacony. Jest też uzasadnione aksjologicznie, że obowiązek zwrotu nienależnie pobranego świadczenia spoczywa w pierwszej kolejności na tym, kto odniósł nienależną mu korzyść. Obowiązek zwrotu nienależnie pobranej przez ubezpieczonego emerytury, nałożony na płatnika składek, który spowodował pobranie tego świadczenia, nie zwalnia z obowiązku zwrotu ubezpieczonego, któremu przyznano i wypłacono świadczenie na podstawie fałszywych dokumentów lub w efekcie świadomego wprowadzenia organu rentowego w błąd (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2004 r., II UK 385/03, OSNP 2005, Nr 2, poz. 25). Wówczas także ubezpieczony ma obowiązek zwrotu nienależnie pobranego świadczenia i nie może bronić się zarzutem, że płatnik składek spowodował wypłatę tego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2001 r., II UKN 309/00, OSNP 2003, Nr 2 , poz. 44). Przepis art. 84 ust. 6 cyt. ustawy adresowany do płatnika, nie stanowi podstawy zobowiązania go do zwrotu kwot świadczeń pobranych przez inne osoby, gdy istnieje możliwość dochodzenia zwrotu od osoby, której świadczenia faktycznie wypłacono, oraz że przepis ten reguluje wyłącznie taką sytuację, w której pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, a jednocześnie nie można stwierdzić odpowiedzialności osoby w myśl art. 84 ust.1 i 2 cyt. ustawy. Organ rentowy ma w takiej sytuacji podstawy do żądania zwrotu nadpłaconych kwot od odpowiedzialnego za zaistnienie takiej sytuacji płatnika, od którego pochodzące nieprawdziwe informacje doprowadziły do wypłacenia nienależnych świadczeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2008 r., I UK 376/07, OSNP 2009, Nr 21-22, poz. 295).

ZUS jako organ uprawniony do przyznania świadczenia z ubezpieczeń społecznych i ustalenia wysokości tych świadczeń ma obowiązek dokonania kontroli przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 stanowiącego nie dokument urzędowy, a prywatny pod względem merytorycznym. Z gramatycznej wykładni przepisu art. 84 ust. 6 cyt. ustawy wynika, że wypłacenie przez Oran rentowy nienależnych świadczeń winno być spowodowane wprowadzeniem organu rentowego w błąd - przekazaniem nieprawdziwych danych przez płatnika lub inny podmiot.

Sąd Apelacyjny nie uznał za uzasadnioną argumentację strony skarżącej jakoby to nie ona w niniejszej sprawie ponosiła odpowiedzialność za zaistniałą nieprawidłowość. Faktem jest, że zaświadczenie Rp-7 o wysokości wynagrodzenie i zatrudnienia zostało wystawione przez (...) Polska, jednakże podmiot ten działał na zlecenie wnioskodawcy. Bezspornym jest, że (...) Polska wystawiając K. K. zaświadczenia Rp-7 podało zawyżone wynagrodzenie za rok 1977. Organ rentowy ustalając wysokość podstawy wymiaru świadczenia uwzględnił przedmiotowe zaświadczenie, co skutkowało obliczeniem i wypłatą świadczenia w wyższej niż należnej kwocie. Jakkolwiek (...) Polska przysłało skorygowane zaświadczenie za rok 1977 r. to jednakże, organ rentowy dokonał za okres od 1 stycznia 2007r. do 31 grudnia 2009r. wypłaty świadczenia w wysokości zawyżonej. Uznać zatem należy, iż w zaistniałej sytuacji odpowiedzialność za zaistniałą sytuację obciąża bezpośrednio płatnika składek, tj. (...) S.A. Oddział Południowy (...) i to on, a nie (...) Polska, zobowiązany jest do zwrotu nienależnie wypłaconego świadczenia. Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że łącząca (...) S.A. z siedziba w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowa z dnia 8 stycznia 2003r. w pkt 5.1. stanowi, że na wypadek gdyby (...) Polska stała się stroną w jakimkolwiek postępowaniu sądowym to B. zwolni ją i zabezpieczy od wszelkiej odpowiedzialności. W tej sytuacji organ rentowy zasadnie nałożył na (...) S.A. w W. obowiązek zwrotu nienależnie wypłaconego K. K. świadczenia w trybie art. 84 ust. 6 cyt. ustawy.

Podkreślenia wymaga fakt, że (...) S.A. w W. decydując się na korzystanie z usług (...) winien liczyć się z ewentualnymi konsekwencjami jakie mogą wystąpić dla niego w sytuacji popełnienia błędu przez wynajęty podmiot. Oczywiście wnioskodawca może wystąpić z roszczeniami wobec (...) Polska niemniej jednak okoliczność, taka nie wpływa na istotę niniejszego postępowania. Reasumując uznać należy, że wnioskodawca nie może domagać się zmiany zaskarżonej decyzji tylko i wyłącznie z uwagi na fakt, iż to nie on sam wydał zaświadczenie obrazujące zawyżone wynagrodzenia za rok 1977 r.

Za bezzasadny Sąd Apelacyjny uznał zarzut jakoby Sąd I instancji dokonał błędnych ustaleń, skutkujących następnie obciążeniem niewłaściwego podmiotu odpowiedzialnością wobec organu rentowego. Wbrew zarzutom strony skarżącej Sąd I instancji dokonał rzetelnej analizy przedłożonej do akt sprawy dokumentacji, a w szczególności odpisu z rejestru przedsiębiorców, jak również łączącej strony umowy o przechowywanie i świadczenie usług. Wskazać należy, że odpis z KRS dla (...) Polska obejmuje szereg czynności, których ogólnikowość oraz zróżnicowanie nie pozwala w sposób jednoznaczny ustalić, czy jest to podmiot który w świetle art. 429 k.c. wyłącza odpowiedzialność (...) SA w niniejszej sprawie. Z całą stanowczością nie można uznać, że Sąd I instancji winien był dopuści dowód z opinii biegłego na okoliczność ustalenia rzeczywistego zakresu prowadzonej działalności gospodarczej przez (...) Polska, bądź przesłuchać osoby ją reprezentujące. Wskazać bowiem należy, iż wnioskodawca chcąc zwolnić się z odpowiedzialności winien był dołożyć należytej staranności i wykazać na zasadzie art.6 k.c., iż powierzył wykonywanie czynności związanych z wystawianiem zaświadczeń profesjonaliście, czego w niniejszej sprawie nie uczynił. Przy czym zaakcentować należy, iż powierzenie podmiotowi niewyspecjalizowanemu obowiązku wystawienia dokumentacji pracowniczej nie oznacza, iż wystawione dokumenty nie zyskują waloru dokumentu miarodajnego w postępowaniu między innymi przed organem rentowym, co też próbował wnioskodawca zarzucić w wywiedzionej apelacji. Powierzenie bowiem wykonywania czynności, podmiotowi nie posiadającemu należytych kwalifikacji, skutkuje tym, że mocodawca nie może zwolnić się z odpowiedzialności za błąd popełniony przez tenże podmiot. Z taką sytuacją mamy do czynienia na gruncie niniejszej sprawy. Reasumując stwierdzić należy, iż w zaistniałej sytuacji wnioskodawcy przysługuje jedynie regres wobec (...) Polska o zwrot nienależnie wypłaconego świadczenia K. K., jednakże okoliczność ta wykracza poza zakres niniejszego postępowania i jako taka została przez Sąd pominięta.

Ustosunkowując się do podniesionego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r. sygn. akt II UKN 685/98, OSNP 2000/17/655 ramy swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów. Poczynione ustalenia faktyczne znajdują potwierdzenie w przedłożonych do akt sprawy dokumentach. Z tych względów brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu wnioskodawcy. Reasumując wskazać należy, iż Sąd Okręgowy właściwie skoncentrował materiał dowodowy, który ocenił na podstawie jego wszechstronnego rozważenia. Wszechstronnego, a więc polegającego na rzetelnej, bezstronnej ocenie wyników postępowania i ich prawidłowej interpretacji, przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Za bezzasadny Sąd Apelacyjny uznał także zarzut naruszenia art. 468 k.p.c. W przypadku spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych wstępne badanie sprawy polega na lekturze odwołania i dołączonych do niego akt organu rentowego w celu ustalenia, czy droga sądowa jest dopuszczalna, czy odwołanie spełnia wszystkie wymagania formalne oraz czy zachodzą przesłanki właściwości miejscowej i rzeczowej sądu. W wyniku tego badania dokonywana jest ocena, które braki formalne pisma wszczynającego postępowanie sądowe dadzą się usunąć w trakcie czynności wyjaśniających sądu, o których mowa w art. 468 k.p.c. (nie tamujące postępowania), a które wymagają wezwania do ich uzupełnienia (chodzi tu o braki mające istotne znaczenie dla dalszego toku sprawy, np. brak odpisu odwołania, brak żądania, brak oznaczenia strony pozwanej, brak podpisu na odwołaniu, brak pełnomocnictwa) – zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2011 r., sygn. akt III UZ 27/11. Na gruncie niniejszej sprawy brak było okoliczności, które by wymagały wstępnego zbadania, zatem brak jest podstaw by uznać postawiony zarzut za uzasadniony.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny uznał wyrok Sądu Okręgowego za zgodny z prawem. Skoro więc zaskarżone orzeczenie zostało oparte na niewadliwych ustaleniach faktycznych i jest zgodne z prawem, przeto apelację, nie zawierającą uzasadnionych zarzutów, należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.