Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Marek Tauer

Protokolant: Karolina Glazik

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2015 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko B. C.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 15 czerwca 2015 r.,

sygn. akt VIII GC 716/15 upr.

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 683,58 zł (sześćset osiemdziesiąt trzy złotych 58/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt VIII Ga 269/15

UZASADNIENIE

Powód M. P., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w B., zażądał zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej B. C. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) w S., kwoty 6860,32 zł wraz z odsetkami za zwłokę określonymi na podstawie art. 56 ust. 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, liczonymi od dnia 21 listopada 2014 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż łączyła go z pozwaną umowa sprzedaży towarów z dnia 16 października 2014 r. Powód zaznaczył, iż zgodnie z powyższą umową termin zapłaty ceny z zamówione towary strony ustaliły na 14 dni od daty dostawy. Powód podał, że zamówione przez pozwaną przedmioty zostały dostarczone 5 i 6 października 2014 r. Wskazywał także na okoliczność wezwania pozwanej do zapłaty i ostatecznego braku uiszczenia należności.

Dnia 12 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw, żądając uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że strony łączył stosunek umowny, dotyczący ławek betonowych z elementami drewnianymi, które miały zostać zainstalowane na terenie parku w Wojowie. Podniosła, że przedmiot umowy został wykonany w sposób wadliwy i nie niezgodny z umową. Pozwana podniosła także, iż zgłaszała powodowi zastrzeżenia, co do jakości wykonanych ławek i proponowała rozliczenie wzajemnych wierzytelności.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wyjaśnił, iż powództwo w przedmiotowej sprawie dotyczy umowy sprzedaży zawartej z pozwaną w ramach realizacji inwestycji w Ś., a nie inwestycji „(...)do której odniosła się w sprzeciwie pozwana.

Strony w dalszych pismach procesowym oraz w trakcie rozpraw podtrzymywały swoje stanowiska.

Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy

- I. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 6 860,32 zł. z odsetkami za opóźnienie określonymi na podstawie art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa od 21 listopada 2014r. do dnia zapłaty;

- II. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 476,00 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

W 2014r. powód dwukrotnie dostarczał pozwanej ławki dla celów realizowanych przez pozwaną inwestycji. Pierwsza dotyczyła przedmiotów infrastruktury związanych z inwestycją pod nazwą „(...)Powód wystawił w związku z tą umową fakturę VAT o nr (...). Powód dostarczył pozwanej przedmiot umowy, a pozwana zapłaciła mu 18 sierpnia 2014 r. kwotę 16322,10 zł dokonując cesji wierzytelności przysługującej pozwanej względem Gminy W..

Druga umowę strony zawarły w związku z realizacją robót budowlanych pod nazwą (...) w Ś.. Na podstawie tej umowy powód dostarczył w dniu 5 i 6 listopada 2014r. ławki betonowe. W dniu 4 listopada 2014 r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT o nr (...) na kwotę 13720,65 zł. Pozwana zapłaciła połowę tej kwoty tytułem zaliczki, natomiast pozostała kwota 6860,32 zł miała zostać zapłacona w ciągu 14 dni od dnia wystawienia faktury tj. do 18.11.2014r.

Pozwana nie zapłaciła powodowi pozostałej kwoty 6860,32 zł wynikającej z faktury nr (...). W piśmie z dnia 4 grudnia 2014 r. pozwana zaproponowała powodowi, iż dokona zwrotu ławek dostarczonych jej celem wykonania inwestycji w W. na podstawie faktury nr (...). Pozwana wskazała, że w takim razie kwota podlegająca zwrotowi na jej rzecz mogłaby zostać zaliczona na poczet płatności za fakturę nr (...). Powód nie zgodził się na takie rozliczenie.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o przedstawione przez powoda dokumenty prywatne. Ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony i nie wzbudziła wątpliwości sądu.

Sąd oddalił wnioski dowodowe stron o przesłuchanie świadków i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego oraz przesłuchania powoda, a także pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej, gdyż zdaniem sądu przeprowadzenie tych dowodów nie mogło mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie tych ustaleń Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powód wniósł o zasądzenie reszty kwoty należnej mu z tytułu dostawy ławek dla potrzeb inwestycji w Ś.. Zgodnie z treścią art. 605 k.c. przez umowę dostawy dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczania częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i zapłacenia ceny. Zgodnie zaś z treścią art. 612 k.c. w sprawach nieuregulowanych do praw i obowiązków dostawcy i odbiorcy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Pozwana zażądała oddalenia powództwa powołując się na okoliczność, że ławki dostarczone w ramach realizacji wcześniejszej umowy były wadliwe.

Zdaniem Sądu Rejonowego zarzuty pozwanej nie mogły w tej sprawie doprowadzić do oddalenia powództwa.

Materiał dowodowy zebrany w toku niniejszego procesu pozwala na ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że umowa , na podstawie której powód dochodzi zapłaty 6860,32 zł dotyczyła elementów infrastruktury do inwestycji pod nazwą (...)” w Ś.. Powód wykazał, iż spełnił zobowiązanie wynikające z tej umowy, pozwana zaś bezsprzecznie nie zapłaciła całej należności wynikającej z faktury nr (...).

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazywała na wadliwość przedmiotów umowy z 30 lipca 2014 r., dotyczącej sprzedaży elementów infrastruktury na budowie inwestycji „(...)”. Zarzuty te nie miały jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W sytuacji bowiem, gdy pozwany przeciwko żądaniu powoda podnosi zarzuty związane z faktem, iż przysługuje mu wierzytelność wzajemna, może zrealizować swe uprawnienia jedynie poprzez złożenie oświadczenia o potrąceniu wzajemnych wierzytelności. Jedynie w konsekwencji złożenia takiego oświadczenia może bowiem dojść do umorzenia wierzytelności przysługującej powodowi.

W tej sprawie pozwana oświadczenia takiego nie złożyła. Niezależnie od tego faktu wskazać należy, że w aktualnym stanie sprawy pozwana nie mogła w sposób skuteczny złożyć oświadczenia o potrąceniu wierzytelności przysługującej jej z tytułu wadliwości ławek dostarczonych do W..

Zgodnie z art. 498 par. 1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Sad Rejonowy stwierdził, że aktualnie po stronie pozwanej nie istnieje żadna wierzytelność wynikająca z faktu dostarczenia przez powoda wadliwych ławek.

W myśl art. 560 par. 1 k.c. jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. W związku z treścią tego przepisu, pozwana chcąc skorzystać z uprawnienia z tytułu rękojmi powinna odstąpić od umowy lub złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny. Wówczas przysługiwałoby jej roszczenie o zwrot ceny w całości lub w części odpowiedniej do stopnia obniżenia ceny. Pozwana nie złożyła takich oświadczeń , nie przysługuje jej zatem względem powoda żadna wierzytelność pieniężna. Pozwana mogła również w sytuacji ujawnienia wad wykazywać, iż w związku z nienależytym wykonaniem umowy doznała szkody w określonej wysokości (art. 471 k.c.) i dokonać potrącenia kwoty odpowiadającej wysokości tej szkody. W tym zakresie jednak nie przedstawiła żadnych dowodów, które pozwalałyby na ustalenie, że doznała szkody oraz na określenie jej wysokości.

Kierując się tą argumentacją sąd w oparciu o treść art. 605 k.c. w całości zasądził na rzecz powoda kwotę objętą pozwem.

Zasądzając odsetki Sąd Rejonowy wskazał, że do przedmiotowego stosunku prawnego znajduje zastosowanie ustawa z dnia 12.06.2003r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Zgodnie z treścią art. 3 pkt 1-3 ustawę stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami Są przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz podmioty, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych. Zgodnie z treścią art. 7 tej ustawy, jeżeli dłużnik w terminie określonym w umowie albo wezwaniu nie dokona zapłaty na rzecz wierzyciela, który spełnił określone w umowie świadczenie niepieniężne, wierzycielowi przysługują bez odrębnego wezwania odsetki w wysokości odsetek za zwłokę na podstawie art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, chyba że strony ustaliły wyższe odsetki za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty.

Na podstawie tego przepisu sąd zasadził od pozwanej na rzecz powoda odsetki w wysokości określonej na podstawie art. 56 ustawy Ordynacja podatkowa od dnia następnego po terminie zapłaty oznaczonym w fakturze do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z treścią art. 98 par. 1 i 2 w zw. z art. 99 k.p.c. W myśl art. 98 par. 1 k.p.c. strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do kosztów procesu zalicza się koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika, oraz równowartość utraconego zarobku w skutek stawiennictwa w sądzie. Ponadto na koszty procesu składają się także koszty zastępstwa procesowego, gdy strona korzystała z pomocy adwokata lub radcy prawnego.

W przedmiotowej sprawie Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na tę kwotę złożyły się: opłata sądowa w wysokości 250 zł, obliczona zgodnie z art. 28 pkt 3 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego obliczona zgodnie z par. 6 pkt 4 Rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.

1. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. poprzez pominiecie dowodu z przesłuchania B. C. w charakterze strony oraz T. C. w charakterze świadka na okoliczności wskazane w tezie dowodowej sformułowanej przez pozwaną w wyniku wadliwej oceny, że wskazane dowody nie są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy prawidłowa ocena potrzeby przeprowadzenia wskazanych dowodów prowadzi do konkluzji, iż wskazane osoby posiadały wiedzę na temat stosunku prawnego łączącego strony, a przede wszystkim, braku należytego spełnienia świadczenia przez powoda i wadliwości przedmiotu umowy 2. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, bez wszechstronnego jego rozważenia i uznanie, że po stronie pozwanej nie istnieje żadna wierzytelność wynikająca z faktu dostarczenia przez powoda wadliwych ławek oraz nieprzyznanie wiarygodności stanowisku pozwanej w zakresie jakości dostarczonych ławek, podczas gdy prawidłowa i wszechstronna analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do ustaleń, iż przedmiot umowy dostawy był wadliwy zaś pozwanej przysługiwało z tego tytułu roszczenie względem powoda.

W związku z powyższym skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postepowania odwoławczego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska skarżąca powoływała się na takt wadliwości wykonanych przez powoda ławek, a właśnie wadliwość ta miała zostać wykazana zgłoszonymi dowodami. Skarżąca zarzuciła, że dowody te nie zostały przez Sąd Rejonowy przeprowadzone.

Powód wniósł odpowiedź na apelację wnosząc o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem II instancji w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej jako bezzasadna podlega oddaleniu.

W realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Przystępując do rozpoznania apelacji w pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego , gdyż tylko wobec ustalenia, że nie doszło do ich naruszenia w

stopniu istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, możliwa jest ocena czy nie nastąpiło naruszenie prawa materialnego.

Niezasadny jest podnoszony przez pozwanego zarzut obrazy art. 233 k.p.c. poprzez dowolne i sprzeczne z materiałem dowodowym przyjęcie przez Sąd orzekający w pierwszej instancji, że na skutek działań powoda dłużnik spłacił istniejący wobec pozwanej dług.

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że dla skuteczności zarzutu naruszenia tego przepisu konieczne jest wykazanie, że Sąd pierwszej instancji uchybił podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów, tj. zasadom logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, właściwego kojarzenia faktów lub też nie uwzględnił całokształtu zebranego materiału dowodowego bądź przeprowadził dowody z naruszeniem przepisów procedury cywilnej (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05,Lex nr 172176 i z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, Lex nr 174185).

Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 4 kwietnia 1974 r. (I CR 117/74 ) Stosownie do art. 233 § 1 kpc „Sprawdzianem tego, czy sąd należycie wykonał obowiązek wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego jest uzasadnienie orzeczenia, w którym winien się on m.in. wypowiedzieć co do faktów, które uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn dla których innym dowodem odmówił wiarygodności i mocy dowodowej ( art. 328 § 2 k.p.c.).”

Wbrew stanowisku pozwanej Sąd I instancji słusznie bowiem wskazał, że dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia zarzut wadliwości przedmiotów umowy z 30 lipca 2014 r. dotyczącej sprzedaży elementów infrastruktury na budowie inwestycji (...) W sprawie bowiem pozwana nie wypełniła wymogów z art. 560 § 1 k.c. a tym samym nie ma wierzytelności z tytułu wad sprzedanego towaru. Nie mogła zatem przedstawić tej wierzytelności do potrącenia. Ponadto pozwana nie złożyła oświadczenia o potrąceniu wzajemnych wierzytelności. W tej sytuacji należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że zbędne jest przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka T. C. i strony B. C.. Przeprowadzenie powyższych dowodów było niecelowe i nieistotne. Tym samym a sprawie Sad Rejonowy nie naruszył art. 227 k.p.c. w zw. z art.217 § 1 k.p.c.

W sprawie podkreślić należy, że niezależnie od oceny zarzutów apelacyjnych zaskarżony wyrok odpowiada prawu a dochodzone roszczenie znajduje podstawę w art. 605 k.c. W sprawie powód wykazał, że wykonał umowę dostawy tj, dostarczył pozwanej ławki, które zostały przez pozwaną odebrane. Jednocześnie pozwana nie wykazała, że za te ławki dokonał zapłaty. Z tych też wszystkich względów na podstawie art. 385 k.p.c. apelację należało oddalić. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z wnioskiem powoda na podstawie art. 98 i 99 k.p.c.