Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Żorach wyrokiem z dnia 26 listopada 2015r., sygn. akt II K 240/15, uznał oskarżoną D. P. za winną tego, że w dniu 17 kwietnia 2015r. w Ż. na ulicy (...) kierowała samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości tj. mając 1,70 i 1,66 promila alkoholu w wydychanym powietrzu (0,80 i 0,79 mg/l alkoholu), będąc uprzednio prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości przez Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim wyrokiem z dnia 8 października 2013r. o sygn. akt VI K 516/13 tj. czynu z art. 178a §4 kk i za to na podstawie art. 178a §4 kk wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na mocy art. 69 §4 kk i art. 70 §1 pkt 1 kk, warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata.

Na podstawie art. 73 §1 kk Sąd oddał oskarżoną w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 72 §1 pkt 5 kk Sąd zobowiązał oskarżoną do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu w okresie próby.

Na podstawie art. 72 §1 pkt 6 kk Sąd zobowiązał oskarżoną do podjęcia leczenia odwykowego w otwartym zakładzie opieki medycznej w okresie 1 miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia.

Na podstawie art. 624 §1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżoną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty i kosztami sądowymi, bez opłaty, obciążył Skarb Państwa.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze oraz §14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. D. kwotę 432 zł tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oraz kwotę 99,36 zł tytułem podatku VAT.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonej, który na podstawie art. 444 §1 kpk zaskarżył wyrok w części tj. w punkcie 1 co do rozstrzygnięcia w przedmiocie wymiaru kary oraz w punkcie 8, zarzucając mu:

1.  rażącą niewspółmierność kary (art. 438 pkt 4 kpk) orzeczonej wobec D. P., wynikającą z nieprawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk poprzez nieuwzględnienie przy wymierzaniu kary zachowania się oskarżonej po popełnieniu przestępstwa, a w szczególności okoliczności przyznania się D. P. do popełnienia zarzucanego jej w akcie oskarżenia czynu, w sytuacji gdy prawidłowe zastosowanie wytycznych z art. 53 kk uzasadnia wymierzenie oskarżonej kary w niższej aniżeli orzeczonej wysokości,

2.  obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 1 kpk) tj. § 14a pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy rozprawa odbyła się po dniu 1 lipca 2015r. w związku z czym w/w przepis winien znaleźć zastosowanie.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez wymierzenie oskarżonej kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia tj. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów obrony za obie instancje, albowiem koszty te nie zostały pokryte w całości ani w części przez oskarżoną.

Sąd Okręgowy zważył co następuje

Apelacja obrońcy oskarżonej na uwzględnienie nie zasługiwała. Autor apelacji usiłował wykazać, że orzeczona wobec oskarżonej kara 6 miesięcy pozbawienia wolności w kontekście jej przyznania się do winy jest karą nadmiernie surową. Analizując pod tym kątem zarzut apelacji podnieść należy, że rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary zachodzi tylko wówczas gdy zastosowana kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Rażąca niewspółmierność kary o której mowa w art. 438 ptk 4 kpk zachodzić może tylko wówczas gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie art. 438 pkt 1 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco” niewspółmierną to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. A zatem zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, osobowości sprawcy jak i stopnia zawinienia – innymi słowy gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Odnosząc się zaś wprost do apelacji obrońcy oskarżonej wskazać należy, iż podnoszona przez autora apelacji okoliczność przyznania się oskarżonej do winy ma o tyle marginalne znaczenie gdyż zatrzymana została na gorącym uczynku. Oskarżona po raz kolejny w stosunkowo krótkim odstępie czasu odpowiadała za dwa analogiczne czyny tj. prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu. W tej sytuacji orzeczona kara pozbawienia wolności zwłaszcza, iż wymierzona została z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie może być postrzegana jako rażąco niewspółmiernie surowa, lecz wręcz przeciwnie jako kara, która razi swoją łagodnością i poddaje w wątpliwość jej prewencyjny charakter.

Również kolejny zarzut apelacji uznać należy za chybiony. Jej autor najwyraźniej bądź nie zna przepisów dotyczących wynagrodzeń obrońcy z urzędu lub też błędnie je pojmuje. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił koszty w wysokości stawki minimalnej powiększonej o 20% za dodatkowy termin rozprawy. Ani stopień skomplikowania sprawy, ani złożoność czynności nie uzasadniały określenia stawki w wyższej wysokości.

Za zupełne nieporozumienie uznać należy sugestię autora apelacji, iż do tak naliczonych kosztów należy doliczyć jeszcze kwotę 25% za daną czynność. Należy wytłumaczyć autorowi apelacji, iż przywołane przez niego przepisy ustalają warunki wynagrodzenia bądź to za zlecenie prowadzenia danej sprawy (tak jak mamy w przedmiotowej sprawie), lub też za wykonanie konkretnej czynności i wówczas za wykonanie tej czynności wynagrodzenie wynosi 25% stawki zasadniczej. Takiego zlecenia jednak obrońca w przedmiotowej sprawie nie otrzymał. Obowiązujące przepisy nie przewidują kumulacji wynagrodzenia z racji zlecenia prowadzenia danej sprawy i równoczesnego otrzymywania wynagrodzenia za czynności podejmowane w tej sprawie.

Z tych powodów utrzymano w mocy zaskarżony wyrok.

SSO Jacek Myśliwiec