Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Smulewicz

Protokolant: Monika Krajewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 11 sierpnia, 16 września i 1 grudnia 2015 roku oraz 1 lutego 2016 roku w W.

w obecności oskarżyciela publicznego, w jego imieniu - J. K., G. M., E. K.

sprawy D. D.

syna J. i H. z domu P.

urodzonego dnia (...) w R.

obwinionego o to, że:

1.  w dniu 22 maja 2014r. ok. godz. 20:00 w W. na ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 23 ust.1 pkt 3 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności przy cofaniu w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki M. (...) nr rej. (...), powodując uszkodzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r., poz. 951);

2.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady przewidziane w art. 44 ust. 1 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 Ustawa z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r., poz. 951);

3.  w tym samym miejscu i czasie naruszył zasady przewidziane w art. 45 ust. 1 pkt 1 Pord w ten sposób, że będąc w stanie po użyciu alkoholu wg. zeznań świadka kierował samochodem marki O. (...) nr rej. (...),

tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 kw w zw. z art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawa z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm. Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r. poz. 951);

orzeka

I.  obwinionego D. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w punkcie 1 i 2 czynów, stanowiących wykroczenia:

w punkcie 1 z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go,

w punkcie 2 z art. 97 kw i za to na podstawie art. 97 kw skazuje go,

zaś za powyższe czyny na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 800 (osiemset) złotych;

II.  obwinionego D. D. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu w punkcie 3 wyroku czynu;

III.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 1646, 88 (jeden tysiąc sześćset czterdzieści sześć i 88/100) złotych tytułem pozostałych kosztów postępowania.

Sygn. akt XI W 10373/14

UZASADNIENIE

D. D. został obwiniony o to, że:

1) w dniu 22 maja 2014 r. ok. godz. 20:00 w W. na ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 3 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności przy cofaniu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki M. (...) nr rej. (...), powodując uszkodzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137 zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r., poz. 951),

2) w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady przewidziane w art. 44 ust. 1 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) o nr. rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r., poz. 951),

3) w tym samym miejscu i czasie naruszył zasady przewidziane w art. 45 ust. 1 Pord w ten sposób, że będąc w stanie po użyciu alkoholu wg zeznań świadka kierował samochodem marki O. (...) nr rej. (...), tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 kw w zw. z art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137 zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r., poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 maja 2014 roku, ok. godz. 20:00, W. J. wyjechała z miejsca parkingowego znajdującego się na początku ul. (...) i jechała z niedużą prędkością pasem ruchu jezdni ul. (...), od strony (...) w kierunku ulicy (...).

W tym samym czasie, na wyznaczonym miejscu postojowym, przy ul. (...) znajdował się pojazd marki O. (...) nr rej. (...) kierowany przez D. D., który był usytuowany prostopadle do krawędzi jedni ul. (...). W pewnym momencie D. D. rozpoczął manewr cofania, w trakcie tego manewru, uderzył tyłem swojego samochodu w przejeżdżający właśnie na tej wysokości pojazd kierowany przez W. J..

W wyniku zderzenie zarysowane zostały prawe drzwi i tylny prawy błotnik pojazdu M. (...).

Kierujący pojazdem O. (...) początkowo wychylił się ze swojego pojazdu, po czym wysiadł i obszedł kilkukrotnie pojazd pokrzywdzonej, stwierdzając, iż nic się wielkiego nie stało i jest gotowy spisać oświadczenie. W. J. przystała na propozycję D. D. , który podał jej swoje dane osobowe oraz numer telefonu.

Następnie D. D. poprosił W. J., żeby odjechała kawałek dalej swoim samochodem, ażeby on mógł spokojnie przeparkować swój samochód, a następnie mieli wspólnie udać się do pobliskiej restauracji w celu spisania oświadczenia.

W momencie, gdy W. J. wsiadła do swojego samochodu, D. D. wycofał swój samochód, ruszył i oddalił się z miejsca zdarzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka W. J. (k. 2v, 70 v – 72), protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu (k. 1), protokół oględzin (k. 5-6), metrykę nośnika (k. 7-13), informację A. (...) (k. 20), szkic (k. 28), dane z rejestru ukaranych za wykroczenia (k. 38), pismo obwinionego zawierające sprzeciw od wyroku nakazowego (k. 50-51), zdjęcie (k. 68), plan organizacji ruchu (...) w W. (k. 81, 100), akta szkodowe wraz z płytą CD(k. 84-95), opinie biegłego do spraw ruchu drogowego A. A. (k. 112 – 127, 153, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 01 lutego 2016 roku, minuty od: 00:00:44 do 00:20:47, od 00:21:17 do 00:25:08, k. 164).

W toku przeprowadzanych czynności wyjaśniających, jak i w trakcie postępowania sądowego, obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Na rozprawie w dniu 11 sierpnia 2015 roku obwiniony wyjaśnił, iż pojazd O. (...) nr rej. (...) jest samochodem służbowym. Obwiniony przebywał w przedmiotowym miejscu z uwagi na odbywającą się imprezę rolkową N. S. W.. Oprócz obwinionego na powyższą imprezę miało przybyć dużo osób. Obwiniony wskazał, iż zaparkował pojazd prostopadle na ul. (...), na wyznaczonym miejscu postojowym, tyłem do ulicy. Po zatrzymaniu pojazdu i wyłączeniu silnika usłyszał dźwięk otarcia, uderzenia. Natychmiast miał w związku tym wyskoczyć z samochodu, po czym ujrzał pojazd marki M. (...) nr rej. (...). Kierowcą była pokrzywdzona W. J.. Pokrzywdzona stanęła kilkanaście metrów od obwinionego, a jej pojazd był wzdłuż zarysowany po prawej stronie. Obwiniony miał następnie obejrzeć swój pojazd i stwierdzić, że nie ma poważnych uszkodzeń. Jedynie zauważył otarcie na środkowej części zderzaka swojego pojazdu, które powstało na skutek otarcia zrobionego przez pojazd marki M. (...). Dalej obwiniony wskazał, iż podszedł do w/w kobiety, która była zdenerwowana, szczególnie na osoby jeżdżące na rolkach, przez które miała wykonać gwałtowny ruch samochodem i uderzyć w pojazd obwinionego. Następnie mieli umówić się, iż obwiniony mając ubezpieczony pojazd, którym kierował w swojej firmie, zgłosi szkodę jako parkingową. Mieli rozmawiać ok. 15 minut, wymienili się numerami telefonów, a obwiniony dodatkowo wykonał zdjęcie pokrzywdzonej oraz jej pojazdowi. Ponadto, obwiniony wskazał, iż rozmowę obwinionego z W. J. obserwował jego kolega P. Ś., który jednak nie widział kolizji. Obwiniony twierdził, iż w chwili zdarzenia jego pojazd był wyłączony, nie wykonywał manewru cofania ale nie był w stanie z całą pewnością stwierdzić, że jego samochód się nie stoczył. Stwierdził, że być może najbardziej wystająca część jego pojazdu wystawała na jezdnię. Według obwinionego pokrzywdzona przypisywała winę rolkarzom. Obwiniony kwestionował również, jakoby miał uciec z miejsca zdarzenia, gdyż był jednym z uczestników w/w imprezy rolkowej i jego pojazd miał pozostać zaparkowany na miejscu przedmiotowego zdarzenia do końca imprezy, a więc do około godz. 24:00. Zdaniem obwinionego pokrzywdzona jako pierwsza odjechała z miejsca kolizji. Obwiniony zaprzeczył również jakoby znajdował się w trakcie zdarzenia w stanie po użyciu alkoholu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie nie oparł się na wyjaśnieniach obwinionego, uznając, iż nie są one wiarygodne. W ocenie Sądu jego wyjaśnienia, nie znajdują potwierdzenia w pozostałym, uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Sąd oceniając wyjaśnienia w kontekście całego wiarygodnego materiału dowodowego uznał, iż z nim nie korespondują. Podnoszone przez obwinionego kwestie odpowiedzialności pokrzywdzonej W. J. za kolizję oraz fakt, iż po zaistnieniu kolizji porozumiał się z pokrzywdzoną, nie oddalając się bezpośrednio po niej z miejsca zdarzenia, nie zostały w toku postępowania dowodowego potwierdzone. Zdaniem Sądu wskazywane przez obwinionego ww. wątpliwości, co do zasadności postawionych mu zarzutów zostały w toku przewodu sądowego w sposób jasny i konsekwentny rozstrzygnięte. Podsumowując, Sąd uznał, iż wyjaśnienia obwinionego są przyjętą przez niego linią obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie zarzucanych mu w pkt 1 i 2 wykroczeń.

Sąd przyznał walory wiarygodności zeznaniom świadka W. J. w całości, uznając iż były one logiczne, spójne, szczegółowe i konsekwentne. Zeznania złożone przez świadka w trakcie czynności wyjaśniających, są zgodne z zeznaniami złożonymi w toku postępowania sądowego. Świadek konsekwentnie podtrzymywała swoje dotychczasowe zeznania. Wersja zdarzenia przedstawiona przez świadka jest zgodna z logiką i zasadami doświadczenia życiowego. Ponadto, powyższe zeznania korelują z opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego.

Zeznania świadka P. Ś., nie posłużyły Sądowi do poczynienia ustaleń faktycznych istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności obwinionego w zakresie zaistnienia przedmiotowej kolizji, gdyż świadek przyznał, iż nie widział tego zdarzenia. Odnośnie natomiast twierdzeń świadka odnośnie faktu, iż obwiniony nie oddalił się z miejsca zdarzenia, Sąd nie dał tym twierdzeniom wiary, gdyż nie znajdują potwierdzenia w pozostałym, uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Należy podkreślić ponadto, iż osoba świadka została ujawniona dopiero w sprzeciwie od wyroku nakazowego, a więc ponad pół roku od przedmiotowej kolizji, natomiast w trakcie czynności wyjaśniających obwiniony nie wspominał o obecności jakiegokolwiek świadka podczas rozmowy z pokrzywdzoną. Ponadto, w ocenie Sądu świadek z uwagi na znajomość z obwinionym przedstawia korzystną dla niego wersję zdarzeń, która mogłaby skutkować ustaleniem przez Sąd korzystnej dla obwinionego wersji przebiegu zdarzeń i uniknięciem przez niego odpowiedzialności. Zeznania świadka nie korelują również z twierdzeniem pokrzywdzonej, która wskazała, iż po zaistnieniu kolizji nie miała do kogo zwrócić się o pomoc, natomiast gdyby świadek rzeczywiście był obecny w trakcie rozmowy pokrzywdzonej z obwinionym, to pokrzywdzona z pewnością zauważyłaby jego obecność.

W sprawie dopuszczony został dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego A. A.. Sporządził on pisemną opinię w sprawie (k. 112-127) oraz złożył ustną uzupełniającą opinię na rozprawie głównej (k. 153, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 01 lutego 2016 roku, minuty od: 00:00:44 do 00:20:47, od 00:21:17 do 00:25:08, k. 164). Dowód ten został uznany przez Sąd za wiarygodny. Opinie te są w ocenie Sądu zrozumiałe, pełne i sporządzone zostały w oparciu o specjalistyczną wiedzę. Poza tym biegły w sposób w pełni transparentny przedstawił metody badawcze. Zdaniem Sądu nie było podstaw do podważenia wniosków zawartych w tych opiniach. Jak z nich wynika, obwiniony, kierujący samochodem O. (...) wykonując manewr cofania z wyznaczonego miejsca parkingowego na przyległą do niego jezdnią ul. (...) był zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu, zachowania szczególnej ostrożności, w szczególności do sprawdzenia, czy wykonywany przez niego manewr cofania nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia oraz upewnienia się, czy za pojazdem nie znajduje się jakaś przeszkoda, a w razie trudności w osobistym upewnieniu się co do tego, kierujący zobowiązany był do zapewnienia sobie pomocy innej osoby. Spośród dwóch wersji przebiegu zdarzenia z dnia 22.05.2014r. z udziałem obwinionego oraz pokrzywdzonej, mając na uwadze ujawnione dowody, zdaniem biegłego, wersja przedstawiona przez pokrzywdzoną W. J. kierującą pojazdem M. (...) jest bardziej prawdopodobna niż wersja obwinionego. W szczególności, wersji deklarowanej przez obwinionego nie potwierdza brak śladów zarysowania/otarcia w części tylnej tworzywowego obrzeża wnęki prawego przedniego koła samochodu M. (...).

Podsumowując, według biegłego obwiniony spowodował powstanie przedmiotowej kolizji, wskutek niezachowania szczególnej ostrożności i nieustąpienia pierwszeństwa pokrzywdzonej, kierującej pojazdem M. (...), jadącej pasem ruchu jezdni ul. (...) prowadzącym od strony ul. (...), poprzez wykonywanie przez niego manewru cofania z wyznaczonego miejsca parkingowego i włączania się do ruchu na jezdni ul. (...). Pokrzywdzona, natomiast według powyższej opinii nie przyczyniła się do tej kolizji. Mając na względzie zeznania pokrzywdzonej, oględziny pojazdu M. (...)oraz dokumenty zgromadzone w postępowaniu, w ocenie Sądu, wnioski wynikające z opinii zostały w pełni potwierdzone. W ocenie Sądu biegły dokonał w pełni przekonującej symulacji. Poza tym należy mieć na względzie, że wiarygodność tych opinii musi być oceniana w połączeniu w kompletnym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i przez jego pryzmat. Bez znaczenia pozostawały, więc tu niektóre elementy braku ich kategoryczności, albowiem oceniane przez pryzmat innych dowodów w sprawie były one w pełni wiarygodne i mogły z powodzeniem stanowić jedną z podstaw ustaleń stanu faktycznego. Były przy tym w pełni przekonujące, a mogące wystąpić ewentualnie różnice pomiędzy symulacją a zdarzeniem faktycznym, nie miały żadnego znaczenia dla ustalenia przyczyn kolizji.

Sąd uznał również za wiarygodne dowody w postaci: protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu (k. 1), protokołu oględzin (k. 5-6), metryki nośnika (k. 7-13), informacji A. (...) (k. 20), szkicu (k. 28), danych z rejestru ukaranych za wykroczenia (k. 38), pisma obwinionego zawierające sprzeciw od wyroku nakazowego (k. 50-51), zdjęcia (k. 68), planu organizacji ruchu (...) w W. (k. 81, 100), akt szkodowych wraz z płytą CD(k. 84-95).

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie zarzucane w punkcie pierwszym wniosku, z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Powołany przepis kodeksu wykroczeń stanowi, że popełnia wykroczenie ten kto, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jak trafnie podkreślił Sąd Najwyższy (wyrok z dnia 29 kwietnia 2003 r. III KK 61/03, OSNwSK 2003, poz. 886) dla odpowiedzialności z tego przepisu konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności” a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji.

Przepisem związkowym dla powołanego art. 86 § 1 kw jest w niniejszej sprawie art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, stanowiący iż kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności:

a)sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia,

b)upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby.

„Wykonując manewr cofania, kierujący pojazdem jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a zwłaszcza sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, a w razie trudności w osobistym upewnieniu się - zapewnić sobie pomoc innej osoby. "Cofanie pojazdu - jak zaznaczył Sąd Najwyższy - jest manewrem specjalnym, którego inni użytkownicy dróg oraz osoby znajdujące się na drodze cofanego pojazdu w zasadzie nie przewidują. Nakłada to na kierującego pojazdem szczególne obowiązki (...) oskarżony obowiązany jest upewnić się przed manewrem cofania samochodu, że nikt nie znajduje się za pojazdem, przy czym wobec trudności przekonania się o tym osobiście z uwagi na rodzaj pojazdu, powinien był zapewnić sobie podczas cofania pomoc innej osoby (...) Albo kierowca sam dokładnie widzi drogę za cofającym pojazdem, albo ma kontakt wzrokowy z inną osobą ustawioną tak, że widzi ona dokładnie tę drogę i może natychmiast zasygnalizować o niebezpieczeństwie" (wyr. SN z dnia 27 czerwca 1972 r., V KRN 227/72, OSNKW 1972, nr 12, poz. 192, z glosą A. Wrońskiego, OSPiKA 1973, z. 10, poz. 203 i uwagami J. Bilickiego i W. Kubali, Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego wzakresie przestępstw przeciwko bezpieczeństwu wruchu lądowym, WPP 1974, nr 1, s. 84).” - Stefański Ryszard A. komentarz LEX 2008, Komentarz do art. 23 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III.

Nadmienić należy, iż szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie W wypadkach gdy przepisy wymagają zachowania szczególnej ostrożności, uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze powinna zwiększyć uwagę i tak postępować, by móc szybko zareagować na zmieniające się warunki i sytuacje na drodze.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia oraz rozważania należy stwierdzić, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a przede wszystkim opinie biegłego z zakresu ruchu drogowego oraz zeznania świadka W. J., pozwalają na stwierdzenie, że obwiniony D. D. nie zachował wymaganej - szczególnej ostrożności podczas cofania pojazdu, nie upewniwszy się dostatecznie, czy nie znajduje się za nim przeszkoda, w wyniku czego doprowadził do zderzenia pojazdów, doprowadzając do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co wskazuje na popełnienie wykroczenia zarzucanego mu w punkcie 1 wyroku. Jednocześnie należało wykluczyć sprawstwo pokrzywdzonej, albowiem równałoby się to ustaleniem, że pokrzywdzona kierując swoim pojazdem, zjechała ze swojego toru ruchu i wjechała częściowo na wyznaczone miejsca parkingowe, na których zaparkowane były jeden obok drugiego pojazdy. Zatem musiałaby wówczas poruszając się w ten sposób, wjechać – zawadzić również o inne, znajdujące się równolegle do pojazdu obwinionego pojazdy. Tak się natomiast nie stało. W tym zakresie należy zatem podzielić wnioski biegłego zawarte w sporządzonej przez niego opinii.

Rozważając odpowiedzialność wykroczeniową należało ustalić czy wykroczenie zarzucane w punkcie 1 popełnione zostało umyślnie czy w sposób nieumyślny, albowiem zgodnie z treścią art. 1 § 2 kodeksu wykroczeń, nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeśli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Wina natomiast może przybrać postać umyślną, gdy sprawca chce popełnienia czynu bądź przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi – art. 6 § 1 kw. Postać nieumyślna – art. 6 § 2 kw, natomiast zachodzi, gdy sprawca nie mając zamiaru popełnienia wykroczenia popełnia go jednak na skutek nie zachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach mimo że możliwość jego popełnienia przewidywał lub mógł przewidzieć, a zatem popełnia wykroczenie na skutek lekkomyślności lub niedbalstwa.

W ocenie Sądu, jak powyżej nadmieniono obwiniony nieumyślnie popełnił zarzucany mu w punkcie 1 czyn, a zatem nie mając takiego zamiaru popełnił go jednak na skutek niezachowania wymaganej, odpowiedniej ostrożności. Jednocześnie brak jest podstaw do stwierdzenia umyślności obwinionego w tym zakresie.

Zdaniem Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niższej sprawie wykazał również, iż obwiniony popełnił zrzucany mu w punkcie 2 wniosku o ukaranie czyn, a zatem iż można mu przypisać odpowiedzialność za to wykroczenie.

Przepis art. 97 kw stanowi, że kto wykracza przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie lub o porządku ruchu na drogach publicznych, podlega karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany.

Przepisem związkowym dla cytowanego art. 97 kw, wymagającego uszczegółowienia, określającym w niniejszej sprawie naruszany przepis o porządku i bezpieczeństwie w ruchu drogowym jest art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku, Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 05. 108. 908.), formułujący obowiązki kierujących pojazdami i uczestniczących w wypadku, mówi, że kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany:

1)zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego;

2)przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku;

3)niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;

4)podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia oraz rozważania należy stwierdzić, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a przede wszystkim zeznania świadka W. J., pozwalają na stwierdzenie, że obwiniony przekazał pokrzywdzonej bezpośrednio po kolizji jedynie swoje dane personalne oraz numer telefonu, po czym mając świadomość, że doszło do uszkodzenia pojazdów oddalił się z miejsca kolizji, pomimo wcześniejszych ustaleń z pokrzywdzoną, iż po przestawieniu przez nią pojazdu, spiszą oświadczenie odnośnie przedmiotowego zdarzenia. W ocenie Sądu obwiniony z uwagi na oddalenie się z miejsca kolizji powinien niezwłocznie skontaktować się z Policją, poinformować iż brał udział w kolizji oraz poddać się wszystkim niezbędnym procedurom. Obwiniony jednak postąpił inaczej, wycofał pojazd i odjechał, pomimo deklarowanego wcześniej porozumienia. Świadczy to o tym, iż obwiniony umyślnie nie wywiązał się z obowiązku określonego w art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Natomiast w ocenie Sądu nie można obwinionemu przypisać popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 kw, polegającego na tym, że kierujący pojazdem był w stanie po użyciu alkoholu, ponieważ analizowany powyżej materiał dowodowy tego zarzutu nie potwierdza.

Zgodnie z art. 87 § 1 kw, „kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega karze aresztu albo grzywny nie mniejszej niż 50 złotych”.

Zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie pozwala stwierdzić, iż obwiniony w miejscu i czasie zarzucanym mu wnioskiem o ukaranie prowadził pojazd mechaniczny znajdując się w stanie po użyciu alkoholu. Fakt, iż obwiniony miał znajdować się w stanie po użyciu alkoholu wynika jedynie z zeznań pokrzywdzonej, która stwierdziła, iż od obwinionego była wyczuwalna „woń alkoholu”. Nawet jeżeli obwiniony spożywał alkohol, to nie zostało w żaden sposób udowodnione, iż zawartość alkoholu w organizmie obwinionego wynosiła lub prowadziła do obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³. Sam obwiniony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 kw.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, zarzucanego mu w pkt. 3 wniosku o ukaranie.

W kwestii odpowiedzialności obwinionego Sąd zauważył, że obwiniony jest osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości odnośnie jego poczytalności. W świetle zebranego materiału dowodowego jego wina odnośnie czynów zarzucanych mu w pkt. 1 i 2 wniosku o ukaranie nie budzi żadnych wątpliwości.

Sąd uznając obwinionego za winnym popełnienia zarzucanych mu w pkt 1 i 2 czynów, wymierzył mu karę grzywny w wysokości 800 zł, uznając iż będzie ona adekwatna do zdarzenia, okoliczności sprawy i samej osoby sprawcy.

Sąd wydając wyrok w niniejszej sprawie dnia 3 lutego 2016 roku w pkt III sentencji omyłkowo błędnie zasądził od obwinionego D. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 1646,88 (jeden tysiąc sześćset czterdzieści sześć i 88/100) złotych tytułem pozostałych kosztów postępowania.

Bowiem zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269) zryczałtowane wydatki w niniejszej sprawie powinny wynieść 100 zł; zaś opłatę ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) należało określić na kwotę 80 zł. Natomiast koszty związane z opinią biegłego wraz z dwoma opiniami uzupełniającymi na rozprawie powinny wynieść 1546,88 zł.

Tym samym Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw winien był prawidłowo zasądzić od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 1626,88 (jeden tysiąc sześćset dwadzieścia sześć i 88/100) złotych tytułem pozostałych kosztów postępowania.

Na powyższy wyrok strony mogą się zaskarżyć, składając w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia wyroku wniosek o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku a następnie w terminie 7 dni od otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem apelację do Sądu Okręgowego w Warszawie za pośrednictwem tutejszego wydziału Sądu.