Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Kaliszu, w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. przeciwko A. M. o zapłatę, w pkt 1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.650,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 900,00 złotych od dnia 8 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty,

- 750,00 złotych od dnia 8 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty,

w pkt 2 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 647,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 617,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 852,00 złotych tytułem zwrotu kosztów podróży świadka.

Podejmując zaskarżone orzeczenie Sąd Rejonowy ustalił, że cedenta - R. C. łączyła z pozwanym umowa ustna, na podstawie której zobowiązał się do wykonania podjazdu wraz z barierkami, a także instalacji elektrycznej w mieszkaniu. Świadkami ustaleń z pozwanym była M. P. oraz państwo H.. Prace remontowe prowadzone były równolegle, pozwany prowadził prace związane z modernizacją łazienki, a świadek R. C. ze swoim pracownikiem wykonywał prace związane z podjazdem tzn. wszystkie prace spawalnicze. Podjazd wyceniono na kwotę 900,00 złotych oraz wartość materiału
na kwotę ok. 600,00 złotych. Taka kwota była przyznana przez PFRON. Podjazd został wykonany zgodnie ze sztuką budowlaną i przyjęty przez (...). Pozwany zapłacił za materiały mające służyć do wykonania podjazdu wraz z barierkami, a za jego wykonanie oraz prace instalacyjne w łazience należności nie uregulował. Z tytułu wykonanych robót budowlanych R. C. wystawił faktury nr: (...) z dnia 31 lipca 2013 roku i nr (...) z dnia 31 lipca 2013 roku. Następnie powód i R. C. zawarli umowę w dniu 18 sierpnia 2014 roku o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń nr (...). O fakcie zawarcia umowy cesji został zawiadomiony pozwany. Powód po nabyciu wierzytelności przesłał pozwanemu wezwanie
do zapłaty kwoty 1.650,00 złotych. Pozwany nie uregulował należności.

Oceniając materiał dowodowy Sąd Rejonowy w Kaliszu wskazał, iż podziela stanowisko zaprezentowane przez powoda. Nie dał wiary pozwanemu, który twierdził,
że nigdy nie zawierał umowy o prace remontowo-budowlane z wystawcą faktur VAT R. C.. Jedynie wykonywał prace z innej umowy, za pośrednictwem (...)
w L., związane z remontem łazienki Z. H. zamieszkałego w R..

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy powództwo uwzględnił w całości. Sąd I instancji uznał powództwo pomimo, że w części opisu tej faktury znalazło się stwierdzenie „wykonanie podjazdu”. Sąd wskazał, iż wbrew twierdzeniom pozwanego, to właśnie R. C. dokonywał zakupów elementów niezbędnych
do wykonania podjazdu, które następnie zostały rozliczone przez pozwanego, co ewidentnie świadczyło o tym, że pozwany był umówiony z R. C. na wykonanie tego podjazdu w ramach podwykonawstwa i w tym zakresie pozwany unikając zapłaty
za wykonane prace, pozostaje bezpodstawnie wzbogacony. Dowodem na powyższe była faktura za zakup materiałów na podjazd - nr (...) z adnotacjami R. C.. Ponadto Sąd Rejonowy uznał zasadność żądania powoda należności z tytułu wykonania przez cedenta prac związanych z instalacją elektryczną. Okoliczność tą potwierdziły zeznania świadków, zatem zdaniem Sądu I instancji przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego należało uznać za zbędne.

Sąd Rejonowy wskazał, iż biorąc pod uwagę treść art. 509 k.c. i art. 627 k.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył pozwany – A. M., zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

I. naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia,
a to:

1.  art. 217 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. poprzez:

- przeprowadzenie dowodów na okoliczności nie mające istotnego znaczenia w sprawie, a mianowicie skupienie się na cesji wierzytelności między cedentem,
a powodem, co spowodowało błędną ocenę materiału dowodowego w kluczowej kwestii rzekomej umowy między cedentem, a pozwanym, terminu zakończenia prac budowlanych i rozliczenia z (...) w L. dokonanej inwestycji
oraz podnoszonego zarzutu wykonania przez cedenta prac elektrycznych, wykraczających poza zakres remontu łazienki, co potwierdza kosztorys inwestorski z dnia 10 października 2012 roku oraz kosztorys powykonawczy;

- pominięcia dowodów przedkładanych przez pozwanego w postaci faktur VAT
nr (...) z dnia 20 listopada 2012 roku, nr (...) z dnia
26 listopada 2012 roku, nr (...) z dnia 10 grudnia 2012 roku i noty korygującej nr (...) z dnia 10 grudnia 2012 roku zawieranych z przedsiębiorcą M. B., dokumentujących samodzielny zakup materiałów na prace dokonane u Z. H. w R. oraz faktur VAT nr (...)
i nr (...)z dnia 19 listopada 2012 roku, dokumentujących zakres prac wykonanych na posesji Z. H.;

2. art. 233 § 1 kpc, polegającą na braku wszechstronnego rozważenia zgodnie
z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i dokonania dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie przez:

- przyjęcie, że pozwany zlecił wykonanie usług budowlanych cedentowi,
który w okresie wykonywania prac przez pozwanego nie miał uprawnień do wykonywania takich usług, co wynika z wpisu przedsiębiorcy do CEIDG, na co także zwracał uwagę w piśmie z dnia 23 lipca 2015 roku ówczesny pełnomocnik pozwanego;

- uznanie, że cedent zakupił ze swych środków materiały budowlane, pomimo przedstawienia przez pozwanego faktur dokumentujących zakup potrzebnych materiałów;

- niedanie wiary zeznaniom pozwanego A. M., podczas gdy zeznania
te są logiczne i wzajemnie spójne z zeznaniami świadków K. P. i L. S. oraz korelują z pozostałym materiałem dowodowym sprawy;

- bezkrytyczne danie wiary zeznaniom złożonym przez świadka R. C., dotyczącym zawarcia umowy z pozwanym A. M., wykonywania prac na jego zlecenie i rzekomego zakupu towarów na wykonanie prac budowlanych u Z. H., w sytuacji gdy zeznania te są sprzeczne z przedstawionymi przez pozwanego fakturami nr (...) z dnia 20 listopada 2012 roku, nr (...) z dnia 26 listopada 2012 roku, nr (...) z dnia 10 grudnia 2012 roku i noty korygującej nr (...) z dnia 10 grudnia 2012 roku, faktur VAT nr (...) z dnia 19 listopada 2012 roku oraz kosztorysem inwestorskim, a także zeznaniami świadków K. P. i L. S., sprzeczne są także w stosunku
do rzeczywiście wykonywanej działalności gospodarczej (wpis CEIDG);

- przyjęcie za wiarygodne w pełni zeznań świadków K. P., L. S. oraz K. H., równocześnie nie odnosząc się do pełnej treści zeznań w/w świadków, a wykorzystanie jedynie ich w części uzupełniającej wersję wydarzeń powódki;

- przyjęcie za wiarygodne, że świadkami ustaleń z pozwaną firmą była M. P. i państwo H. co do rzekomej umowy łączącej cedenta z pozwanym, w sytuacji, gdy żadnych ustaleń co do wykonywania przez R. C. z pozwanym nie było, a poza tym Pan Z. H. pozostawał w tym czasie
w szpitalu i nie mógł być świadkiem żadnych rozmów pomiędzy cedentem, a pozwanym;

3. art. 232 k.p.c. poprzez niedopuszczenie przez Sąd dowodu z urzędu w postaci wpisu CEIDG cedenta R. C., z którego jednoznacznie wynika,
iż cedent nie zajmował się w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej usługami remontowo - budowlanymi, ani też nie miał uprawnień
do posługiwania się firmą (...)
w okresie wykonywania prac remontowych przez pozwanego, co więcej w dacie wystawienia faktur dnia 31 lipca 2013 roku cedent złożył wniosek o zawieszenie działalności gospodarczej, pomimo próby naprowadzenia Sądu Orzekającego
przez ówczesnego pełnomocnika pozwanego w piśmie z dnia 23 lipca 2015 roku;

4. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak w uzasadnieniu wyroku ustalenia dowodów,
na których Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz pominięcie wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, przez:

- nieustosunkowanie się w uzasadnieniu wyroku do zeznań świadków K. P. i L. S., potwierdzających brak umowy między cedentem, a pozwanym oraz fakt przebywania cedenta na posesji Z. H.
ze względu na łączący go związek z M. P., które to zeznania są logiczne i wzajemnie spójne z wyjaśnieniami pozwanego;

- brak oceny wiarygodności świadków K. H., W. R., L. S. i K. P., poprzestając jedynie na wymienieniu w/w świadków;

- brak wyjaśnienia odmowy wiarygodności dokumentom przedłożonym
przez pozwanego w postaci faktur VAT nr (...) z dnia 20 listopada 2012 roku, nr (...) z dnia 26 listopada 2012 roku, nr (...)
z dnia 10 grudnia 2012 roku i noty korygującej nr (...) z dnia 10 grudnia 2012 roku, faktur VAT nr (...) z dnia 19 listopada 2012 roku
oraz kosztorysu inwestorskiego i kosztorysu powykonawczego;

- przyznanie mocy dowodowej fakturom VAT nr (...), wystawionych z datą 31 lipca 2013 roku, pomimo wystawienia ich z naruszeniem przepisów prawa podatkowego oraz oznaczenia przedsiębiorcy wprowadzającego w błąd na w/w fakturach;

II. naruszenie prawa materialnego, a to:

1.  art. 106 i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów
i usług (Dz. U. 2004, Nr 54 poz. 535, ze zm.) oraz § 9 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów
i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011 roku nr 68, poz. 360), przez niezastosowanie tych przepisów
w przedmiotowej sprawie, dopuszczając jako dowód faktury VAT nr (...), wystawionych z datą 31 lipca 2013 roku, pomimo obowiązku wystawienia faktury do 30-ego dnia od dnia wykonania usługi - w przypadku świadczenia usług budowlanych lub budowlano-montażowych, w sytuacji
gdy zakończenie i rozliczenie usług miało miejsce w 2012 roku, a zatem w czasie obowiązywania Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku
w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu
ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, a zgodnie z § 9 ust. 1 tego Rozporządzenia, fakturę należało wystawić nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi;

2.  § 6 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu
ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011 r. nr 68, poz. 360),
przez dopuszczenie dowodu z faktury VAT nr (...), w której brakuje elementów koniecznych, a mianowicie brak w niej informacji kto był wystawcą faktury i że wystawił ją w imieniu i na rachunek podatnika wymienionego
w fakturze jako sprzedawca, co więcej przedłożona faktura VAT nr (...) różni się znamienicie od faktury (...)z dnia
20 października 2012 roku wystawionej przez (...) na (...) (przedłożona w załączeniu);

3.  art. 43 ^{( 2)} § 2 k.c. i 43 ^{( 3)} § 2 k.c. przez niezastosowanie tych przepisów do cedenta, który posługuje się firmą (...) na fakturze VAT nr (...), a na fakturze VAT nr (...) firmą (...) pomimo wystawienia faktur w tym samym dniu 31 lipca 2013 roku, a z historii wpisu CEIDG nie wynika, aby cedent dochował obowiązku dokonania zmiany w rejestrze co do firmy, przez co wprowadza w błąd co do przedmiotu działalności przedsiębiorcy;

III.  sprzeczność ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia z treścią zebranego materiału dowodowego, poprzez przyjęcie, iż pozwany zawarł faktycznie umowę z cedentem R. C. o wykonanie prac budowlanych na posesji Z. H. oraz stwierdzenie, że dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania za udowodniony fakt wykonywania robót budowlanych i zakończenia inwestycji w 2013 roku, pomimo,
iż z dowodów tych wynika wprost data realizacji i zakończenia prac na 2012 roku,
a prawidłowe wnioski wyciągnięte z tych dowodów nie pozwalają uznać, iż pozwany winien był cedentowi R. C. jakiekolwiek należności pieniężne.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości, orzekając co do istoty sprawy poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ewentualnie o uchylenie w/w wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kaliszu do ponownego rozpoznania.

Ponadto wniósł o dopuszczenie dowodu z:

1.  potwierdzenia wykonania transakcji - polecenie przelewu z (...) w L. w dniu 29 listopada 2012 roku tytułem zapłaty faktury VAT (...) za remonty wykonane na posesji Z. H., celem potwierdzenia faktu zakończenia realizacji prac budowlanych i rozliczenia inwestycji w 2012 roku, a nie jak podaje Sąd pierwszej instancji w 2013 roku,

2.  faktury (...) z dnia 20 października 2012 roku wystawionej przez (...) na (...), celem wykazania, iż przedłożona przez cedenta faktura o takim nr została wykorzystana na własny użytek i nie została wystawiona przez przedsiębiorcę M. B., a także na okoliczność,
że w/w faktura jest tzw. wz-ką;

3.  historii wpisu CEIDG R. C. (...), potwierdzający zakres wykonywanej działalności gospodarczej, nie zajmowanie się w czasie wykonywania prac remontowych przez pozwanego w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej usługami remontowo - budowlanymi i brak uprawnień do posługiwania się firmą (...) oraz faktu zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej w dniu 31 lipca 2013 roku.

Wniosek o dopuszczenie powyższych dowodów skarżacy uzasadnił tym, że dopiero po wydaniu przez Sąd I instancji zaskarżonego wyroku, a przede wszystkim wobec treści uzasadnienia, powstała konieczność przedłożenia w/w dokumentów.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powódka wniosła o jej oddalenie w całości, pominęcie wniosków dowodowych zgłoszonych przez pozwanego jako spóźnionych i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest o tyle zasadna, że jej uwzględnienie prowadzi do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie roszczenia głównego i co do kosztów procesu.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagają zarzuty dotyczące naruszenia przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż poprawność zastosowania przepisów prawa materialnego może być oceniana jedynie w odniesieniu do stanu faktycznego ustalonego zgodnie z zasadami procedury cywilnej (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 2 lipca 2004 roku, w sprawie o sygn. akt II CK 409/03, Lex nr 148384).

Zgodnie z art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba
że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Przez nowe fakty i dowody należy rozumieć te, które nie były stronie znane do chwili wydania wyroku przez sąd pierwszej instancji (art. 316 k.p.c.) lub te, które powstały już po wydaniu wyroku. Można powoływać również fakty i dowody, które wprawdzie były znane stronie przed wydaniem wyroku
przez sąd pierwszej instancji, lecz ich powołanie przez stronę nie było konieczne. Przepis art. 381 k.p.c. ma charakter wyjątkowy, nie może być więc interpretowany w sposób rozszerzający (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2012 roku, II CSK 608/11, opubl. Legalis). Uregulowanie zawarte w tym przepisie jest wyrazem dążenia do koncentracji materiału dowodowego przed sądem pierwszej instancji. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi liczyć się z tym, że sąd drugiej instancji wniosku dowodowego nie uwzględni (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 2002 roku, IV CKN 980/00, opubl. Legalis). W przepisie art. 381 k.p.c. chodzi o te fakty i dowody, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.). Strona, która powołuje
w postępowaniu apelacyjnym nowe fakty lub dowody powinna wykazać, że nie mogła ich powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji lub że potrzeba powołania się
na nie wynikła później. Strona powinna zatem przynajmniej uprawdopodobnić wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 381 k.p.c.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 381 k.p.c. pominął jako spóźnione dokumenty załączone do apelacji przez skarżącego. Ponadto dowody te zostały złożone na okoliczności nie mające istotnego znaczenia w sprawie.

Zasadny w części jest podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 233
§ 1 k.p.c. poprzez orzeczenie w sprawie na podstawie części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a nie na podstawie całości zebranego materiału, który uprzednio podlegał wszechstronnemu rozważeniu, co w sposób oczywisty wpłynęło na wynik sprawy.

Zgodnie z brzmieniem powołanego przepisu sąd rozpoznający sprawę zobowiązany jest do wszechstronnego i bezstronnego, obiektywnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego. Stosując zasadę swobodnej oceny dowodów według własnego przekonania Sąd obowiązany jest przestrzegać zasad logicznego rozumowania, a więc może
z zebranego materiału dowodowego wyciągnąć wnioski tylko logicznie uzasadnione.
Sąd może dać wiarę tym lub innym dowodom czyli dokonać swobodnej ich oceny, nie może jednak na tle tych dowodów budować wniosków, które z nich nie wynikają (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz tom I pod redakcją K. Piaseckiego Warszawa C. H. Beck 1999 s. 863). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 stycznia 2010 roku
w sprawie II UK 154/09, opubl. LEX Nr 583803 uznał, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguł logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi je
do pozostałego materiału dowodowego. Jak wynika z przedstawionej wykładni dyrektyw oceny materiału dowodowego wyrażonych w przepisie art. 233 § 1 k.p.c. ocena materiału dokona przez sąd powinna być obiektywna, a zarazem bezstronna. Oznacza to, iż sąd w jednakowy, obiektywny sposób powinien oceniać materiał dowodowy przedstawiony przez obie strony procesu. Ocena ta winna być także wszechstronna, co oznacza, iż sąd powinien ocenić wszystkie dowody i twierdzenia stron odnoszące się do okoliczności faktycznych mających istotne znaczenie dla rozpoznania sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego rozpoznającego sprawę na skutek apelacji pozwanego dokonana przez sąd I instancji w rozpoznawanej sprawie ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wymagań powyższych nie spełniała w części dotyczącej zapłaty
za wykonanie usterek elektrycznych.

Z niewadliwych ustaleń Sądu Rejonowego wynikało, że cedenta - R. C. łączyła z pozwanym umowa ustna, na podstawie której zobowiązał się do wykonania podjazdu wraz z barierkami, a także instalacji elektrycznej w mieszkaniu. Świadkami ustaleń z pozwanym była M. P. oraz państwo H.. Prace remontowe prowadzone były równolegle, pozwany prowadził prace związane z modernizacją łazienki, a świadek R. C. ze swoim pracownikiem wykonywał prace związane z podjazdem tzn. wszystkie prace spawalnicze. W toku przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego Sąd Rejonowy ustalenia dotyczące wykonania barierki poczynił na podstawie zeznań wszystkich świadków, którzy zgodnie wskazali, że prace związane z podjazdem wykonywał R. C.. Świadek L. S. na rozprawie w dniu 17 czerwca 2015 roku zeznał: Ja wykonywałem prace na nieruchomości w R.. Mieliśmy robić balustrady na podjeździe na polecenie A. M.. Później zadzwonił i odwołał i powiedział że balustrady zrobił C., ja tylko spawałem rury do łazienki centralnego ogrzewania, później spawaliśmy pompkę nad kotłem CO i w trakcie tej roboty wyszło, że mam zmienić piec CO ale to było tak że mieliśmy czekać na wykonanie jakiś robót a później pozwany powiedział że nie będziemy robić nic bo C. sam piec zamontuje. Przesłuchany na tę samą okoliczność pozwany A. M. wyjaśnił, że: Barierki wykonał Pan C., ale myślę, że na rzecz swojego przyszłego teścia Pana H. bo barierki miał wykonać Pan S. i na to zakupiłem wcześniej wszystkie materiały. Nie budziło wątpliwości, że podjazd wyceniono na kwotę 900,00 złotych oraz wartość materiału na kwotę ok. 600,00 złotych. Takąbowiem kwotę przyznał PFRON, który następnie przyjął wykonane prace. Pozwany nie zapłacił za wykonanie podjazdu R. C. pomimo wystawionych faktur nr: (...) z dnia 31 lipca 2013 roku i nr (...) z dnia 31 lipca 2013 roku. Dowodem na okoliczność, że R. C. był umówiony z pozwanym na wykonanie podjazdu jest także faktura nr (...) na zakup elementów niezbędnych do wykonania podjazdu.

Ponadto z kosztorysu sporządzonego przez pozwanego i z zakresu robót wynika,
że wykonanie tych barierek inwestorzy – Państwo H. zlecili pozwanemu, a płatność była dokonywana ze środków PFRON przez (...) ((...)). Odnosząc się do wartości prac wskazanych w kosztorysie wskazać należy, że w kwotach netto są one niższe od ustalonych w kosztorysie, co jest logiczne i uwzględnia zysk wykonawcy, którym był pozwany.

Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska Sądu Rejonowego co do ustalenia, iż cedentowi R. C. należy się wynagrodzenia za usunięcie usterek elektrycznych. W toku prowadzonego postępowania sądowego świadek R. C. wskazał, iż wykonał te naprawy po tym, jak pozwany nie zareagował na wezwania inwestora do usunięcia usterek.

Rację ma skarżący wskazując, iż Sąd I instancji nie ustalił, gdzie cedent miał dokonać prac elektrycznych. Z treści zeznań świadków nie wynika jaki był zakres tych prac i skąd wynika ich wartość. Nie było podstaw do ustaleń co do wykonania prac elektrycznych bowiem żaden ze świadków przesłuchanych w toku postępowania sądowego nie potwierdził wykonanych prac przez R. C.. Zatem przyjąć należało, że w tym zakresie nie łączył R. C. z pozwanym żaden stosunek zobowiązaniowy. Tym bardziej, że z zeznań świadka K. H. wynika, że: C. robił tylko barierkę, a później po pozwanym poprawił instalację elektryczną.

Zatem w niniejszej sprawie powód zobligowany treścią art. 6 k.c. co do rozkładu ciężaru dowodu nie wykazał, iż cedent wykonał instalację elektryczną za którą należy mu się wynagrodzenie w kwocie 750,00 złotych. Powód bowiem wykonał naprawy w ramach wykonania zastępczego na zlecenie p. H..

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak w uzasadnieniu wyroku ustalenia dowodów, na których Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej,
oraz pominięcie wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie z powszechnie przyjmowanym w orzecznictwie poglądem, uzasadnienie wyjaśnia przyczyny, dla jakich orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po jego wydaniu, a zatem wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. Z tych przyczyn zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 marca 2011 roku, w sprawie II PK 202/10, w wyroku z dnia 7 stycznia 2010 roku, w sprawie II UK 148/09, podobnie Sąd Apelacyjny w Poznaniu
w wyroku z dnia 27 października 2010 roku, w sprawie I ACA 733/10, opubl. Legalis).

W rozpatrywanej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera szczegółowe ustalenia faktyczne, ocenę dowodów i wyczerpujące rozważania pozwalające odtworzyć
tok rozumowania Sądu Rejonowego.

W świetle powyższych okoliczności za chybione należy uznać zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, albowiem R. C. wykonywał prace na podstawie ustnej umowy z pozwanym A. M., który jako przedsiębiorca rozliczał się z (...) L. na podstawie wystawionych faktur VAT. Z samego faktu braku
we wpisie w ewidencji działalności gospodarczej w (...) nie można wyprowadzić dowodu na okoliczność, że konkretne prace na zostały wykonane. Jest to bowiem jedynie formalne ujawnienie wykonywanej działalności, a nie konstytutywna czynność warunkująca podjęcie działalności w wybranej branży.

Nie można przyjąć, iż faktury VAT są wyłącznym i przesądzającym dowodem,
na którym winien opierać się Sąd Rejonowy. Wystawienie dokumentu w postaci faktury VAT na usługi remontowo – budowlane nie jest uwarunkowane posiadaniem przez podmiot, który wystawił fakturę ani stosownych uprawnień, ani rzeczywistym wykonaniem założonych prac ani tym bardziej posiadaniem stosownego wpisu do CEIDG. Naruszenie przepisów określających zasady wystawiania faktur naraża wystawcę na konsekwencje skarbowe, jednakże nie decyduje o tym czy usługi rzeczywiście wykonano czy nie i w konsekwencji czy należy się za ich wykonanie zapłata.

W świetle powyższych rozważań Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i zasądził od pozwanego A. M. kwotę 900,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 8 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Konsekwencją zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie roszczenia o zapłatę
jest zmiana orzeczenia o kosztach procesu w I instancji, o których Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo rozdzielając koszty pomiędzy stronami. Powód wygrał sprawę w 55 %, a pozwany w 45 %. Sąd II instancji zasądził od pozwanego A. M. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. kwotę 355,85 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty procesu złożyły się: 600,00 złotych – wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym, 17,00 złotych opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz opłata od pozwu w kwocie 30,00 złotych. Wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalono na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz. 490, ze zm.).

Na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2014 roku, poz. 1025 ze zm.) Sąd Okręgowy nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 383,40 złotych tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa świadka uiszczonych tymczasowo
ze Skarbu Państwa. Ponadto nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 468,60 złotych tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa świadka uiszczonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie oddalił apelację jako niezasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II instancji orzekł na podstawie
art. 100 k.p.c. Skoro powód wygrał apelację w 55 %, to Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 46,50 złotych. Na koszty procesu złożyły się: opłata od apelacji w kwocie 30,00 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 600,00 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 600,00 złotych. Łączne koszty procesu wyniosły 1.230,00 złotych. Zatem pozwany winien ponieść kwotę 55 % z 1.230,00 złotych
tj. kwotę 676,50 złotych, a poniósł 630,00 złotych, a zatem winien dopłacić powodowi 46,50 złotych.

Wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym ustalono
na podstawie § 2 ust. 3 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804). Wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego adwokatem ustalono na podstawie § 2 ust. 3 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800).