Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Biskupcu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 r. w Biskupcu

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B.

przeciwko B. W.

T. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych B. W. i T. B. solidarnie na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. kwotę 1461,01 zł (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt jeden i 01/100) z odsetkami ustawowymi od kwot

553,67 zł od dnia 01.09.2015 r. do dnia 24.03.2016 r.

453,67 zł od dnia 24.03.2016 r. do dnia 19.04.2016 r.

353,67 zł od dnia 19.04.2016 r. do dnia 24.04.2016 r.

553,67 zł od dnia 01.11.2015 r. do dnia 24.04.2016 r.

553,67 zł od dnia 01.12.2015 r. do dnia 24.04.2016 r.;

2.  rozkłada świadczenie z pkt 1 na 12 (dwanaście) rat, w tym 11 (jedenaście) rat po 121 (sto dwadzieścia jeden) zł, a ostatnia rata w kwocie 130,01 (sto trzydzieści i 01/100) zł, płatne do 28 każdego miesiąca, począwszy od uprawomocnienia się wyroku, z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w płatności;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  odstępuje od obciążania pozwanych kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 03 marca 2016 r (data prezentaty biura podawczego) powód Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w B. zażądał zasądzenia od pozwanych B. W. i T. B. solidarnie kwoty 1661,01 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 553,67 zł od dnia 01.09.2015r. do dnia zapłaty, 553,67 zł od dnia 01.11.2015 r. do dnia zapłaty, 553,67 zł od dnia 01.12.2015 r.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwana B. W. jest właścicielką lokalu w B. przy ul. (...), o powierzchni użytkowej 61,30 m2, którego własność nabyła na mocy umowy dożywocia. Podał, iż wraz z pozwaną zamieszkuje pełnoletnia pozwana T. B., która w ww. umowie ma zagwarantowane dożywocie. Zadłużenie pozwanych wobec spółdzielni na dzień 31.12.2015r. wynosi 13.321,53 zł. Należność dochodzona w bieżącym postępowaniu sądowym wynosi 1661,01 zł. Pełnomocnik powoda wskazał, iż pozwane, mimo wezwania do zapłaty, do dnia dzisiejszego nie uregulowały należności objętych pozwem (pozew k. 2 - 4).

Dnia 13 kwietnia 2016 r (data prezentaty biura podawczego) pozwana B. W. i T. B. złożyły odpowiedź na pozew, w której nie uznały powództwa i wnosiły o jego oddalenie.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwane podały, że zadłużenie jest
sukcesywnie spłacane. Spółdzielnia powołuje się na miesiące, w których wpłaty były dokonywane z prośbą o zaksięgowanie na starsze zadłużenia. Począwszy od grudnia 2015r. pozwane opłacają regularnie czynsz i spłacają regularnie zadłużenie, które pomału maleje. B. W. jest jedynym opiekunem swojej matki T. B. i nie może w związku z tym podjąć żadnej pracy zarobkowej (odpowiedź na pozew k. 27 - 29).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

T. B. umową zawartą w dniu 18 marca 2010r. ze Spółdzielnią Mieszkaniową (...) w B. nabyła odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...), w budynku mieszkalnym znajdującym się w B. przy ul. (...) (umowa k. 9 - 12).

Umową o dożywocie zawartą w dniu 21 lutego 2013r. T. B. przeniosła na swoją córkę B. W. odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w B. na ul. (...), w zamian za zapewnienie jej dożywotniego utrzymania (umowa k. 9 - 12).

T. B. i B. W. nie uiściły Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. opłat za korzystanie z omawianego lokalu, w łącznej kwocie 1661,01 złotych, za miesiące sierpień, październik i listopad 2015 r. (wezwanie k. 5 – 6, zestawienie k. 8, karta k. 40).

Spółdzielnia w dniu 20 stycznia 2016. wezwała B. W. i T. B. do solidarnej zapłaty zaległego czynszu, do dnia 31 stycznia 2016r. (wezwania do zapłaty k. 5 - 7).

B. W. w dniu 24 marca 2016 r. uiściła Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. opłatę za korzystanie z omawianego lokalu za miesiąc sierpień 2015 r., w kwocie 100 zł (potwierdzenie k. 38).

B. W. w dniu 19 kwietnia 2016 r. uiściła Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. opłatę za korzystanie z omawianego lokalu za miesiąc sierpień 2015 r., w kwocie 100 zł (potwierdzenie k. 41).

Bezspornym w sprawie było, że pozwana była właścicielką lokalu mieszkalnego znajdującego się w budynkach spółdzielczych powoda.

Fakt ten potwierdza również zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności umowa (k. 9 – 12).

Spółdzielnia mieszkaniowa wykonuje zarząd nieruchomościami wspólnymi, stanowiącymi współwłasność spółdzielni. Jest to zarząd powierzony w rozumieniu art. 18 ust. 1 WłLokU powstający i wykonywany ex lege, choćby właściciele lokali nie byli członkami spółdzielni. W uchw. z 9.2.2012 r., III CZP 89/11 (OSNC 2012, Nr 7–8, poz. 86) Sąd Najwyższy podkreślił, że spółdzielnia mieszkaniowa wykonuje na podstawie art. 27 ust. 1 SpółdzMieszkU zarząd także tymi nieruchomościami stanowiącymi jej współwłasność, w których własność lokalu została wyodrębniona przed wejściem w życie tej ustawy i zarząd nieruchomością wspólną do tego czasu podlegał przepisom WłLokU. Stanowisko to budzi istotne wątpliwości (zob. trafne uw. krytyczne J. P. w komentarzu do tej uchwały, R..Orz.Pr.Spółdz. 2012, poz. 15). W przypadku wygaśnięcia stosunku prawnego powstałego na podstawie umowy powierzającej zarząd nieruchomością wspólną, stanowiącą współwłasność spółdzielni mieszkaniowej, osobie fizycznej lub prawnej, do zarządu nieruchomością wspólną stosuje się art. 27 ust. 2 SpółdzMieszkU (uchw. SN z 26.11.2008 r., III CZP 100/08, OSNC 2009, Nr 10, poz. 140, R..Orz.Pr.Spółdz. 2007–2010, poz. 25 z komentarzem J. P. ).

Bezspornym w sprawie było, że pozwane na dzień wniesienia pozwu przez powodową Spółdzielnię zalegały z opłatami za korzystanie z omawianego lokalu, w łącznej kwocie 1661,01 złotych, za miesiące sierpień, październik i listopad 2015 r.

W ocenie Sądu pozwane przyznały ww. fakt w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew (k. 28).

Przyznanie jest to oświadczenie wiedzy strony potwierdzające prawdziwość twierdzenia przeciwnika procesowego o istnieniu lub nieistnieniu określonego faktu. Tym samym, art. 229 KPC przewidziany jest dla przyznania okoliczności składających się na stan faktyczny sprawy, a nie dla przyznania oceny prawnej tego rodzaju faktów wyrażonej przez stronę przeciwną (wyr. SN z 13.1.2005 r., IV CK 430/04, L.). Szerzej mówiąc, przedmiotem przyznania, jako jednostronnej czynności procesowej, mogą być tylko fakty, a nie ich ocena, gdyż jest ono oświadczeniem wiedzy o faktach, czyli o elementach istniejącej rzeczywistości. Z tego względu przyznanie nie może dotyczyć prawdopodobnych okoliczności, które z takich czy innych przyczyn nie wystąpiły, czyli ewentualnych zdarzeń, jakie by nastąpiły, gdyby miał miejsce odmienny układ okoliczności faktycznych (wyr. SN z 12.2.2004 r., V CK 297/04, L.).

Poza tym, fakt ten potwierdza zgromadzony materiał dowodowy, a w szczególności wezwanie (k. 5 – 7), zestawienie (k. 8) oraz karta (k. 40).

Bezspornym w sprawie było, że pozwana B. W. w dniu 24 marca 2016 r. i 19 kwietnia 2016 r. uiściła powodowi opłatę za korzystanie z omawianego lokalu, za miesiąc sierpień 2015 r., w łącznej kwocie 200 zł.

Fakt te potwierdza również zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności potwierdzenie (k. 38, 41).

Bezspornym w sprawie było, że w budynku, w którym znajduje się sporny lokal nie została wyodrębniona ani własność wszystkich lokali, ani większości (k. 42).

Wzajemny stosunek przepisów SpółdzMieszkU i WłLokU. Przepisy komentowanego artykułu określają wzajemny stosunek przepisów SpółdzMieszkU oraz WłLokU. Zasadą jest odpowiednie stosowanie przepisów WłLokU (art. 27 ust. 1 SpółdzMieszkU). Wyjątki od tej zasady zostały określone w przepisach art. 27 ust. 2–4 SpółdzMieszkU. Zmiana trafnie dokonana w art. 27 ust. 1 SpółdzMieszkU sprawiła, że obecnie to odpowiednie stosowanie przepisów WłLokU odnosi się do całej SpółdzMieszkU, a nie tylko – jak dotychczas – wyłącznie do jej rozdziału 3.

Do spółdzielni mieszkaniowych (art. 27 ust. 1 SpółdzMieszkU) stosuje się w zasadzie przepisy rozdziału 3 WłLokU o prawach i obowiązkach właścicieli (art. 12–17). Stosowanie wszakże niektórych z tych przepisów zostało wyłączone ze względu na zasadę lex specialis derogat legi generali. Dotyczy to art. 14 WłLokU (art. 4 ust. 2 SpółdzMieszkU).

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie mamy do czynienia z solidarną odpowiedzialnością pozwanych za opłaty eksploatacyjne. W art. 4 ust. 6 i 6 ¹ SpółdzMieszkU wprowadzono – na wzór dotyczącego najmu lokali art. 688 ¹ KC (dodanego przez OchrLokU), który z kolei jest wzorowany na d. art. 22 ust. 3 NajLokU – zasadę solidarnej odpowiedzialności za opłaty eksploatacyjne z członkami spółdzielni, osobami niebędącymi członkami, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, oraz właścicielami lokali niebędącymi członkami, zamieszkujących z nimi w lokalu osób pełnoletnich. W konsekwencji przyjęcia solidarnej odpowiedzialności wymienionych osób spółdzielnia może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (art. 366 § 1 KC). Jednakże odpowiedzialność osób stale zamieszkujących z członkami albo innymi wymienionymi wyżej osobami została ograniczona do wysokości opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania lub faktycznego korzystania z lokalu. Solidarna odpowiedzialność nie uzasadnia współuczestnictwa koniecznego w rozumieniu art. 72 § 2 KPC ani współuczestnictwa jednolitego, o którym mowa w art. 73 § 2 KPC. W razie pozwania jednym pozwem kilku osób jako dłużników solidarnych zachodzi jedynie współuczestnictwo materialne, przewidziane w art. 72 § 1 pkt 1 KPC. O konsekwencjach pozwania przez wierzyciela tylko jednego z dłużników solidarnych zob. zwłaszcza wyr. SN z 14.10.1959 r., 4 CR 1254/58, NP 1960, Nr 1; wyr. SN z 5.11.1966 r., II CR 387/66, OSNCP 1967, Nr 7–8, poz. 133. Zob. też odpowiednio K. P. , w: K. P. , Komentarz KC, t. II, art. 688 ¹ , Nb 1–6.

Na podstawie art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone roszczenie. Przepis ten stwarza możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób najbardziej dogodny dla zobowiązanego, uwzględniając przy tym taki okoliczności, jak jego stan majątkowy, rodzinny i zdrowotny. Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia jest umożliwienie dobrowolnego spełnienia świadczenia przez pozwanego i uniknięcie w ten sposób sytuacji, kiedy ze względu na szczególne okoliczności spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby utrudnione lub też narażałoby zobowiązanego lub jego bliskich na niepowetowaną szkodę.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie występowały szczególne okoliczności, do których odwołuje się art. 320 k.p.c. i które uzasadniają rozłożenie na raty w wyroku zasądzonego świadczenia. Pozwana B. W. utrzymuje się z zasiłku opiekuńczego w wysokości 520 zł., a pozwana T. B. z renty w kwocie 1076,75 złotych.

Fakty te potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności orzeczenie (k. 34 - 35) decyzja (k. 31).

Określając wysokość rat i termin płatności zasądzonego świadczenia Sąd wziął pod uwagę powyższy stan majątkowy i wysokość dochodów. W tej sytuacji jedynie rozłożenie zasądzonego świadczenia na 12 rat umożliwi pozwanym wykonanie wyroku w sposób dobrowolny. Dochody pozwanych są niewystarczające na jednorazową spłatę zadłużenia. Jedynym rozsądnym rozwiązaniem było rozłożenie zadłużenia na 12 rat. Ustalając taką ilość rat trzeba mieć na uwadze, że poza spłacanym zadłużeniem, pozwane muszą się utrzymać. Muszą ponadto ponieść dalsze koszty mieszkania, wyżywienia, odzieży.

Określona przez Sąd miesięczna rata pozwoli pozwanym z jednej strony na dobrowolne spełnienie świadczenia, z drugiej na utrzymanie się, z pozostałej po zapłacie raty kwoty.

Sąd w chwili decydowania o rozłożeniu na raty zasądzanego roszczenia miał za przedmiot swej decyzji całe należne świadczenie wraz z należnymi od niego odsetkami - za okres od dnia opóźnienia w spełnieniu świadczenia do dnia wydania wyroku. Leżące u podstaw odsetek zdarzenie w postaci opóźnienia lub zwłoki przestało z mocy konstytutywnego wyroku istnieć co do ratalnych świadczeń w okresie od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Ten skutek następujący ex lege w razie rozłożenia świadczenia na raty na podstawie art. 320 kp.c. trwa do daty płatności poszczególnych rat, a od tej chwili mają zastosowanie przepisy k.c. w razie opóźnienia w płatności poszczególnych rat.(uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 22 września 1970r. III PZP 11/70, OSNCP 1971 nr 4,poz. 61- zasada prawna).

Sąd podziela w tym miejscu uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt III CZP 119/13, że jeżeli powód, jak w niniejszej sprawie, po spełnieniu świadczenia przez pozwanego po doręczeniu pozwu nie cofnął pozwu, sąd oddala powództwo

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze trudną sytuację materialną pozwanych.