Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania H. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 17 września 2015 roku nr (...)

w sprawie H. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1030/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 marca 2016 r.

Decyzją z dnia 17 września 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił H. K. przyznania prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r. poz. 748 z zm.), ponieważ nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia prawa do tego świadczenia, gdyż nie udowodniła okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie uznał okresu zatrudnienia od 07.06.1978 r. do 31.12.1998 r. w (...) w T., jako okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, ponieważ brak świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, natomiast na podstawie przedłożonej dokumentacji archiwalnej nie można stwierdzić charakteru wykonywanych prac zgodnego z Rozporządzeniem RM z dnia 7 lutego 1983 r.

H. K. wniosła odwołanie, w którym domagała się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania emerytury oraz zasądzenia od ZUS na jej rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych. Na podstawie zeznań świadków domagała się ustalenia, że jej praca w Zakładzie (...) Sp. z o.o. w T. od 07.06.1978 r. do 31.12.1998 r. była pracą w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dział IV poz. 33 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, natomiast w Zarządzeniu nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy , na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. Urz. MRiRW Nr 2 poz. 4) w Dziale IV Wykaz A poz. 33. Wbrew treści dokumentów, w których określono zajmowane przez nią stanowisko pracowała przy produkcji wina i octu, mając do czynienia z używanymi w Zakładzie związkami chemicznymi w postaci SO2 i chloru. Wniosła o ustalenie spornych okoliczności w oparciu o zeznania świadków, współpracowników.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. K. zd. D. ur. (...) ukończyła 55 lat i w dniu 13.07.2015 r. wystąpiła z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Organ rentowy uznał odwołującej 20 lat, 6 miesięcy i 26 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

/okoliczności bezsporne/

Odwołująca w okresie od 07.06.1978 r. do 31.12.1998 r. była zatrudniona w Zakładzie (...) Sp. z o.o. w T. w pełnym wymiarze czasu pracy. W zakładzie były następujące wydziały: P-1 winiarnia, P-2 tłocznia, P-3 produkcji dżemów, ogórków konserwowych, produkcji owocowo warzywnej, wydział konserw, P-4 gdzie produkowano napoje wysoko słodzone, soki, P-5 octownia. Pracodawca ten został zlikwidowany i brak jest następcy prawnego. Odwołująca nie wystąpiła z pozwem przeciwko pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Początkowo pracowała jako pracownik sezonowy na oddziale garmażeryjnym i zakręcała słoiki z mięsem konserwowym. Następnie pracowała: od 01.11.1978 r. na wydziale P-3 jako aparatowy produkcji konserw i p.o.w., od 01.08.1980 r. na wydziale P-1 jako aparatowy konserw i p.o.w., od 01.09.1981 r. jako aparatowy produkcji konserw na Wydziale P-4, od 16.12.1985 r. jako aparatowy produkcji konserw na Wydziale P-1, od 01.08.1987 r. jako aparatowy produkcji konserw na Wydziale P-4, od 01.01.1988 r. aparatowy produkcji „p.o.w.”na Wydziale P-1, od 01.07.1988 r. aparatowy produkcji konserw Wydział P-4, od 01.01.1989 r. aparatowy produkcji „p.o.w.” na Wydziale P-1, od 01.08.1989 r. aparatowy produkcji konserw i p.o.w. na Wydziale P-4, od 01.01.1990 r. na stanowisku aparatowy urządzeń dozow. na Wydziale P-4, od 01.04.1994 r. na stanowisku aparatowy urządzeń dozow. na Wydziale P-1. Odwołująca jako aparatowy produkcji konserw pracowała na wydziale win, na wydziale produkcji soków i na wydziale przetwórstwa owocowo warzywnego. Odwołująca jak i pozostali pracownicy była doraźnie przenoszona na różne stanowiska na różnych wydziałach zgodnie z potrzebami pracodawcy. Odwołująca na winiarni pracowała głównie przy konserwowaniu moszczy tj. soku wyciśniętego ze świeżych owoców tj. pracowała na stanowisku fermentowago, czasem na stanowisku kupażowego tj. zajmowała się mieszaniem różnych win aby otrzymać odpowiedni smak. Produkcja konserw była sezonowa zaczynała się od jesieni. Odwołująca na stanowisku aparatowy urządzeń dozowniczych pracowała przy urządzeniach rozlewających wina, ocet. W okresie od 26.04.1995 r. do 25.04.1996 r., od 26.04.1996 r. do 25.04.1997 r., od 26.04.1997 r. do 25.04.1998 r. i od 27.04.1998 r. do 27.04.1999 r. odwołująca przebywała na urlopie wychowawczym.

Dowód: świadectwo pracy z dnia 31.01.1999 r. –k. 6 ar czII,

akta SR w Tarnowie sygn. akt IV P 330/08,

kserokopia dokumentacji pracowniczej -k. 12-44 ar czII,

częściowo zeznania świadka B. S. –k. 13 as,

częściowo zeznania świadka S. G. –k. 12 as,

częściowo zeznania świadka K. T. –k. 13 as,

częściowo zeznania odwołującej –k. 42 as.

K. T. wystąpiła z pozwem przeciwko pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Sąd Rejonowy w Tarnowie wyrokiem z dnia 7 grudnia 2001 r. sygn. akt IV P 878/01 w pkt. I sprostował świadectwo pracy powódki w pkt. 8 uznając okres zatrudnienia od 01.07.1985 r. do 01.10.2001 r. na stanowisku rozlewacz octu do butelek, agregatowy produkcji octu, (Dział IV poz. 33 Zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31.03.1988 r.) jako pracę w warunkach szczególnych. H. R., S. G., B. Z., Z. J., U. O. również wystąpiły z pozwem przeciwko pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Sąd Rejonowy w Tarnowie wyrokiem z dnia 24 lipca 2000 r. sygn. akt IV P 648/00 w pkt. I sprostował świadectwa pracy powódek w pkt. 8 uznając im okresy zatrudnienia na stanowisku piwniczy (Dział IV poz. 33 Zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31.03.1988 r.) jako pracę w warunkach szczególnych.

Dowód: akta SR w Tarnowie sygn. akt IV P 878/01,

akta SR w Tarnowie sygn. akt IV P 648/00,

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, w tym akt Sądu Rejonowego w Tarnowie sygn. akt IV P 878/01 i akt Sądu Rejonowego w Tarnowie sygn. akt IV P 648/00 oraz zeznania świadków i częściowo zeznań odwołującej słuchanej w charakterze strony.

Sąd w całości podzielił wnioski i tezy wypływające z dokumentów. Ich autentyczność i wiarygodność nie był kwestionowana przez strony. Brak więc jakichkolwiek podstaw, które należało by uwzględnić, nawet z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego znaczenia dowodowego.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków B. S., S. G. i K. T. częściowo. K. T. przez cały okres zatrudnienia u tego pracodawcy pracowała na wydziale P-5 i nie pracowała na jednym wydziale z odwołującą zatem nie mogła w sposób pewny wypowiadać się na temat rodzaju obowiązków zawodowych wykonywanych przez odwołującą, chociaż mogła posiadać szczątkowe informacje w tym zakresie. Z zeznań świadka wynika, że pracownicy byli regularnie przenoszeni do wykonywania prac na różnych wydziałach zgodnie z doraźną potrzebą pracodawcy.

Z zeznań świadków B. S. i S. G. również wynika, że pracownicy byli regularnie przenoszeni do wykonywania prac na różnych wydziałach zgodnie z doraźną potrzebą pracodawcy, a ponadto z zeznań świadka B. S. wynika, ze odwołująca pracowała przy rozlewie octu i wina pracowała pod koniec zatrudnienia co potwierdzają także dowody z dokumentów. Sąd nie dał wiary świadkom w zakresie w jakim twierdziły, że pracodawca wystawiał angaże niezgodnie z rodzajem wykonywanej pracy, zwłaszcza, że świadkowie nie wykonywali pracy tożsamej z praca odwołującej, ale pracowali jako rozlewacz octu do butelek, agregatowy produkcji octu, piwniczy i mistrz produkcji na rozlewie octu i wina. Na podstawie zeznań tych świadków Sąd ustalił, że odwołująca w okresie zatrudnienia nie wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracy w warunkach szczególnych.

Zeznaniom odwołującej odnośnie jej pracy w Zakładzie (...) Sp. z o.o. w T. Sąd dał wiarę jedynie częściowo w zakresie zgodnym z dowodami z dokumentów i zeznaniami świadków w części uznanej za wiarygodne. Zdaniem Sądu odwołującej nie udało się wykazać aby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych wymienioną w zgodnego z Rozporządzeniu RM z dnia 7 lutego 1983 r. pracując w winiarni jako piwniczny.

Sąd rozważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy H. K. przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.). Z §1 Rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze , wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, ze za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. §4 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było ustalenie, czy odwołująca spełnia przesłankę posiadania 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze przypadający w okresie od 07.06.1978 r. do 31.12.1998 r. kiedy była zatrudniona w Zakładzie (...) Sp. z o.o. w T. wymienioną w dziale IV Wykazu A, pkt. 33 stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sporne okoliczności odwołująca starała się wykazać zeznaniami świadków, własnymi zeznaniami, świadectwem pracy i dokumentacją pracowniczą.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji. Natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia (§ 4 ust. 3). W myśl § 21 ust. 1, 4 i 5 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury lub renty z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 22 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Nawet w sytuacji, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach zaświadczenia z zakładu pracy nie pozbawia to go możliwości wykazania tej okoliczności w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. Jak wyjaśnił bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85, w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Pogląd ten został rozwinięty w znowelizowanym art. 473 k.p.c., który stanowi, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyr. SN z dnia 02.02.1996 r. II URN 3/95 OSNP 1996/16/239). W niniejszej sprawie organ rentowy kwestionował legitymowanie się przez odwołującą 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, zatem zasadnym stało się ustalenie okoliczności w jakich odwołująca świadczyła pracę w Zakładzie (...) Sp. z o.o. w T.. O uprawnieniu do wcześniejszej emerytury decyduje łączne spełnienie wszystkich warunków określonych w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a nie samo przekonanie pracownika, że świadczona przez niego praca była wykonywana w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 2013 r., III AUa 1238/12, LEX nr 1286486).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2013 r. I UK 184/13 stwierdził, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczenia są tylko te lata, gdy ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze.

Okoliczności faktyczne ustalone w niniejszej sprawie nie pozwalają uznać, że odwołująca

w Zakładzie (...) Sp. z o.o. w T. od 07.06.1978 r. do 31.12.1998 r. będąc zatrudniona na stanowiskach pracownik sezonowy, aparatowy produkcji konserw i p.o.w., aparatowy urządzeń dozow. pracowała w szczególnych warunkach. Odwołująca u tego pracodawcy pracowała w różnych Wydziałach i wykonywała

różne prace na różnych stanowiskach zgodnie z potrzebami pracodawcy. Odwołująca jako aparatowy produkcji konserw pracowała na wydziale win, na wydziale produkcji soków i na wydziale przetwórstwa owocowo warzywnego. Odwołująca na winiarni pracowała głównie przy konserwowaniu moszczy tj. soku wyciśniętego ze świeżych owoców tj. pracowała na stanowisku fermentowago, czasem na stanowisku kupażowego tj. zajmowała się mieszaniem różnych win aby otrzymać odpowiedni smak. Produkcja konserw była sezonowa zaczynała się od jesieni. Odwołująca na stanowisku aparatowy urządzeń dozowniczych pracowała przy urządzeniach rozlewających wina, ocet. Ponadto w okresie od 26.04.1995 r. do 25.04.1996 r., od 26.04.1996 r. do 25.04.1997 r., od 26.04.1997 r. do 25.04.1998 r. i od 27.04.1998 r. do 27.04.1999 r. odwołująca przebywała na urlopie wychowawczym. Dostępny materiał dowody nie pozwala ustalić, że odwołująca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych wymienioną w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) pracując w winiarni jako piwniczny wykonując prace wymienione w Dziale IV Wykaz A poz. 33. Odwołująca w toku postepowania nie zdołała wykazać aby wykonywała pracę na stanowisku piwniczy tak jak to świadek S. G., poza ty, świadek ta pracowała na wydziale P-1 i P-2, a odwołująca nie pracowała zgodnie z angażami na wydziale P-2. Okoliczność że inne pracownice zatrudnione u tego samego pracodawcy uzyskały sprostowanie świadectw pracy odnośnie wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie dowodzi, że tak by było w przypadku odwołującej ponieważ sytuacja każdego pracownika badana jest indywidualnie, a odwołującej nie udało się wykazać, że wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jak wskazane pracownice K. T. czy S. G..

Zakład (...) Sp. z o.o. w T. zgodnie ze swoją nazwą działał w branży rolniczej i przemyśle rolniczo-spożywczym zatem należy odnieść się do prac określonych w Rozporządzeniu w dziale X wykazu A, a nie w dziale IV odnoszącym się do prac wykonywanych w branży chemicznej. Zakwalifikowanie danego rodzaju pracy do określonej ma istotne znaczenie dla jej oceny jako pracy w szczególnych warunkach. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 15 października 2015 r. III AUa 282/15 stwierdził, że „O tym, czy dana praca jest wykonywana w szczególnych warunkach decyduje przede wszystkim rodzaj tej pracy, tzn. czy jest to praca o znacznej szkodliwości dla zdrowia, o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagająca wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach. Usystematyzowanie w wykazie A załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) prac o znacznej szkodliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na szkodliwe czynniki w mniejszym lub większym stopniu w zależności od tego, z którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Nie można zatem dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w tym akcie prawnym. Biorąc jednak pod uwagę treść art. 32 ust. 2 u.e.r.f.u.s., należy przede wszystkim ustalić, czy konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w różnym stopniu, w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Jeżeli bowiem uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia konkretnej pracy wynika właśnie z jej branżowej specyfiki, to należy odmówić tego szczególnego waloru pracy wykonywanej w innym dziale przemysłu. Natomiast w sytuacji, gdy stopień szkodliwości czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do ww. rozporządzenia została ona przyporządkowana do innego działu przemysłu.” (LEX nr 1916663).

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej nie pozwala w sposób pewny ustalić, że odwołująca wykonywała w okresie objętym sporem prace w warunkach szczególnych, zgodnie z definicją art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 1-4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W trakcie zatrudnienia w Zakładzie (...) Sp. z o.o. w T. od 07.06.1978 r. do 31.12.1998 r. odwołująca wykonywała pracę na różnych wydziałach na różnych stanowiskach, z których niektóre mogły należeć do prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych, ale też wykonywała inne prace nie wymienione w wykazach prac w warunkach szczególnych, przy czym oba te rodzaje prac wykonywane były równorzędnie, tak że nie można wyodrębnić żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych, w rozumieniu § 2 pkt 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Dla uwzględnienia okresu zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych nie jest wystarczające samo ustalenie, że czynności zaliczane do prac w warunkach szczególnych były wykonywane. Odwołująca nie posiada świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych i nie starała się o jego uzyskanie, obecnie zaś pracodawca nie istnieje. Dostępne dokumenty pracownicze z okresu zatrudnienia od 07.06.1978 r. do 31.12.1998 r. nie pozwalają na ustalenie czy odwołująca zatrudniona na stanowisku pracownika sezonowego, aparatowego produkcji konserw i p.o.w., aparatowego urządzeń dozow. wykonywała prace zgodne z Rozporządzeniem RM z dnia 7 lutego 1983 r. i to jeszcze stale w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd uznał, że odwołująca nie wykazała mimo ciążącego na niej obowiązku zgodnie z art. 6 k.c. co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych określonej w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Biorąc powyższe ustalenia pod uwagę w przedmiotowej sprawie odwołująca nie spełnia przesłanek do przyznania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, wynikające z treści art. 32 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a w szczególności § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. 1983 r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.) mimo, że osiągnęła wiek 55 lat, ale na dzień 01.01.1999 r. nie posiada co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na uwadze należało oddalić odwołanie H. K. od decyzji organu rentowego z dnia 17 września 2015 r. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i powołanych przepisów prawa materialnego, ponieważ nie spełnia ona jednej z przesłanek niezbędnych do przyznania prawa do emerytury wskazanej w przytoczonych wyżej przepisach. Do przyznania świadczenia emerytalnego konieczne jest spełnienie wszystkich przesłanek łącznie.