Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2015 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...)spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. (wcześniej (...)w S.) i (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W.

od wyroku Sądu Okręgowego w S.

z dnia 30 stycznia 2015 r. sygn. akt I C 224/13

I. oddala apelację;

II. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki A. K. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy.

Uzasadnienie V ACa 242/15

Powódka A. K. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanych in solidum: (...) w S. oraz (...) SA w W. kwoty 200 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznała w wyniku śmierci nowonarodzonego dziecka, która to śmierć była wynikiem błędu personelu medycznego pozwanego szpitala i naruszenia jej prawa jako pacjenta do rzetelnej opieki medycznej. Jako podstawę prawną swojego roszczenia wobec pozwanego szpitala powódka wskazała art. 448 kc w zw. z art. 24 kc oraz art. 19a ust. 1 ustawy o ochronie praw pacjenta; zaś wobec pozwanego ubezpieczyciela – art. 822 kc i umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, zawartą między pozwanymi.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa.

Pozwany (...)w S. wywodził, że powódka nie udowodniła swojego roszczenia. Szpital podjął odpowiednie czynności zmierzające do prawidłowych narodzin dziecka, zaś śmierć dziecka nastąpiła z przyczyn nie leżących po stronie szpitala. Według pozwanego (...) nie zwiększyłoby szans na urodzenie dziecka w lepszym stanie zdrowotnym, a w konsekwencji szans na jego przeżycie. Nadto pozwany szpital zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia powódki, oparty na art. 442 ^{( 1)}kc.

Pozwany (...) SA w W. zakwestionował żądanie pozwu zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Wywodził, że nie ponosi odpowiedzialności w oparciu o art. 448kc za naruszenie dóbr osobistych powódki, podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, a także wskazał, że roszczenie jest wygórowane, a ustawowe odsetki mogą być dochodzone dopiero od daty wyrokowania.

Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 30 stycznia 2015r. zasądził od pozwanych (...)w S. i (...) SA w W. na rzecz powódki kwotę 100 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lipca 2013r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że zapłata powyższej kwoty przez jednego z pozwanych zwalnia z obowiązku drugiego pozwanego, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i rozstrzygnął o kosztach procesu stosownie do wyniku postępowania.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych i wnioskach.

(...)

Mimo faktycznego rozpoczęcia porodu nie był prowadzony w pozwanym szpitalu nadzór stanu płodu, zgodnie z powszechnie akceptowanymi wymaganiami, (...).

Według tych wymagań należy określać czynności serca płodu nie rzadziej niż raz na 30 minut, a w przypadku ciąży o podwyższonym ryzyku nie rzadziej niż raz na 15 minut.

(...)Mimo tego, nadzór kardiotokograficzny wznowiono dopiero po ponad dwóch godzinach, co mogło uniemożliwić wcześniejszą diagnozę procesu niedotlenienia i wpłynęło na opóźnienie interwencji położniczej.

(...). Najbardziej prawdopodobną przyczyną takiego stanu rzeczy było opóźnione wdrożenie działań położniczych przez personel medyczny oddziału(...)pozwanego szpitala, co ustalił Sąd Okręgowy w oparciu o wnioski opinii biegłych z(...)w B..

(...)Próby ratowania dziecka w szpitalach w S. i w G. nie przyniosły oczekiwanych rezultatów i W. K. zmarł (...)Badanie histopatologiczne tkanek zmarłego dziecka nie wykazało zmian zapalnych, które miałyby tłumaczyć jego zły stan po urodzeniu, natomiast wykazało szereg zmian wskazujących na rozlane niedokrwienie ważnych dla życia narządów wewnętrznych, z ich następowym uszkodzeniem.

(...)

(...)

(...)

Po śmierci W. K. Prokuratura Rejonowa w S. prowadziła śledztwo dotyczące nieumyślnego narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu syna powódki – W. K. (...)pozwanego szpitala w U., poprzez brak właściwej diagnostyki w nadzorze medycznym nad ciężarną w pierwszym okresie porodu, co spowodowało przedłużenie porodu oraz zmniejszenie szans urodzenia noworodka w lepszym stanie zdrowia i w konsekwencji jego przeżycia.

Postępowanie w tym przedmiocie zostało umorzone postanowieniem z dnia 31 października 2013r. w związku z przedawnieniem karalności czynu z art. 160 § 3 kk.

Tym samym postanowieniem Prokurator Rejonowy w S. umorzył śledztwo w sprawie nieumyślnego spowodowania śmierci noworodka W. K., będącej wynikiem braku właściwej diagnostyki w trakcie nadzoru medycznego nad ciężarną A. K. w pierwszym okresie porodu (art. 155 kk) wobec braku znamion czynu zabronionego.

W dniu 27 lipca 2010r. powódka wystąpiła do Sądu Rejonowego w S. z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej Skarbu Państwa – (...)w S., w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za śmierć syna W. K.. W trakcie postępowania ugodowego pełnomocnik szpitala zakwestionował istnienie roszczenia powódki i jego wysokość, nie podniósł natomiast braku legitymacji po stronie Skarbu Państwa.

Pozwany szpital zawarł z (...) SA w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej na rok 2007, obejmującą m. in. odpowiedzialność za szkody w ginekologii.

Sąd Okręgowy uznał że powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie, gdyż znajdowało oparcie w art. 448kc w zw. z art. 24kc i art. 19a ustawy o zakładach opieki zdrowotnej z 30 sierpnia 1991r, obowiązującym do roku 2009, tj. do czasu wejścia w życie ustawy z 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Powódka twierdziła bowiem, że w pozwanym szpitalu została pozbawiona prawa do rzetelnej i fachowej opieki, co z kolei rodziło jej prawo do zadośćuczynienia z art. 448kc.

W pierwszej kolejności Sąd I instancji rozważył zarzut przedawnienia roszczenia powódki, podniesiony przez obu pozwanych i uznał, że zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Roszczenie powódki nie było w dacie wniesienia pozwu przedawnione, gdyż w stosunku do niego zastosowanie znajduje art. 442 ¹ §2kc, a nie art. 442 ¹§1kc, określający trzyletni, podstawowy termin przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym. Z art. 442 ¹ §2kc wynika, że jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Dla zastosowania art. 442 ¹ §2kc nie jest wymagane, aby popełnienie zbrodni lub występku zostało wykazane skazującym wyrokiem karnym. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że w sprawie popełnienia przez personel pozwanego szpitala przestępstwa z art. 160 §3kk toczyło się postępowanie w Prokuraturze Rejonowej w S., którego przedmiotem było nieumyślne narażenie syna powódki na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Postępowanie to zostało umorzone postanowieniem z dnia 31 października 2013r. nie z powodu braku znamion czynu zabronionego, lecz z powodu przedawnienia karalności czynu. Do samego występku z art. 160 §3kc zatem doszło, co uzasadnia zastosowanie w niniejszej sprawie art. 442 ¹§2kc.

Nadto Sąd I instancji stwierdził, że gdyby nawet nie przyjąć zastosowania art. 442 ¹§2kc, to zarzutu przedawnienia nie można byłoby uwzględnić z uwagi na jego sprzeczność z zasadami współżycia społecznego (art. 5kc). Charakter roszczenia powódki i ogrom krzywdy, jakiej doznała, w pełni uzasadniałyby zastosowanie w sprawie dobrodziejstwa z art. 5kc.

Dodatkowo Sąd Okręgowy zauważył, że pozwani nie mogą czynić użytku z zakończonej brakiem zawarcia ugody próby zawezwania pozwanego szpitala do próby ugodowej przez powódkę, i tylko z tego względu, że w sprawie o sygn. akt (...)Sądu Rejonowego w S. powódka oznaczyła pozwany szpital jako Skarb Państwa. Pełnomocnik fachowy, reprezentujący wówczas wezwany do próby ugodowej szpital nie zwrócił uwagi na ten aspekt sprawy.

Sąd Okręgowy uznał zatem, że roszczenie powódki, nie uległo przedawnieniu i znajduje oparcie w przepisach prawa, powołanych we wcześniejszym fragmencie części zważającej niniejszego uzasadnienia.

Możliwa do uniknięcia utrata przez powódkę nowo narodzonego syna spowodowała, według Sądu I instancji, naruszenie jej dóbr osobistych w postaci prawa do posiadania potomstwa, czerpania z tego radości i oczekiwania pomocy ze strony dziecka w przyszłości.

Ze stratą pierworodnego syna łączyły się i łączą nadal, mimo upływu ponad siedmiu lat, cierpienia i ból. Powódka wspomina utraconego syna, ma żal do szpitala o brak troski o nią i nienarodzone dziecko, w czasie gdy można było zapobiec niedotlenieniu

Sąd ten podkreślił także autentyczność przeżyć powódki, ujawnioną i zarejestrowaną na rozprawach sądowych, świadczącą o rozmiarze utrwalonej krzywdy powódki.

Oceniając całokształt okoliczności sprawy, w tym ogromne i długotrwałe natężenie cierpień powódki po stracie dziecka, nieodwracalność zdarzenia(...). oraz rodzaj zaniedbań jakich dopuścili się pracownicy pozwanego szpitala sprowadzający się do zaniechania podstawowych obowiązków w monitorowaniu przebiegu porodu, potwierdzony opinią biegłych, Sąd Okręgowy uznał, że odpowiednią sumą zadośćuczynienia za krzywdę powódki jest kwota 100000 zł i taką kwotę zasądził na jej rzecz od obu pozwanych, przyjmując ich odpowiedzialność in solidum, będącą efektem zawartej przez pozwanych umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, w oparciu o art. 822kc.

Dalej idące powództwo w zakresie zadośćuczynienia zostało oddalone.

Odsetki ustawowe od zasądzonego zadośćuczynienia Sąd I instancji zasądził od daty wniesienia pozwu, kierując się zasadą określoną w art. 455kc, według której świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 100kpc, przez wzajemne zniesienie ich między stronami.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany (...) SA w W., zaskarżając rozstrzygnięcie zasądzające od niego in solidum z pozwanym (...)w S. (obecnie (...)spółką z o. o w S.) na rzecz powódki kwotę zadośćuczynienia oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Skarżący zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 805 §1 i 2 pkt. 1 i art. 822 §1kc w zw. z §3 pkt 5 i §4 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lekarzy, przedstawicieli innych zawodów medycznych oraz zakładów opieki zdrowotnej, zatwierdzonych uchwałą zarządu (...) SA nr (...) z dnia 25 kwietnia 2003r. ze zmianami wynikającymi z uchwały zarządu (...) SA nr (...) z dnia 7 października 2003r. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że pozwany zakład ubezpieczeń winien wypłacić odszkodowanie w związku z naruszeniem dóbr osobistych powódki,

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 442 ¹kc przez uznanie, że roszczenie powódki w chwili wniesienia pozwu nie uległo przedawnieniu,

- błędne ustalenia faktyczne, które doprowadziły do uznania, że w przedmiotowej sprawie termin przedawnienia roszczeń powódki wynosi 20 lat,

- naruszenie art. 233 §1kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez uznanie, że w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności uzasadniające zastosowanie art. 5kc i nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia,

- naruszenie art. 448kc przez przyznanie powódce zadość uczynienia w kwocie 100 000 zł, która to kwota w ocenie pozwanego jest rażąco wygórowana,

- naruszenie art. 481 §1kc w zw. z art. 455kc i art. 448kc poprzez nieprawidłową ich wykładnię, polegającą na zasądzeniu odsetek od dnia wniesienia pozwu przez powódkę, a nie od daty wyrokowania.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonej części wyroku przez oddalenie powództwa w stosunku do niego i obciążenie stron kwotami procesu stosownie do wyniku sporu, w tym o zasądzenie od powódki na rzecz skarżącego zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Pozwany (...)spółka

z o. o w S. wniósł o rozpoznanie sprawy także na jego rzecz, w oparciu o art. 378 §2kpc.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż zgłoszone w niej zarzuty nie były zasadne.

Nie był trafny zarzut naruszenia art. 805 §1 i 2 pkt. 1kc i art. 822 §1kc w zw. z §3 pkt 5 i §4 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lekarzy, przedstawicieli innych zawodów medycznych oraz zakładów opieki zdrowotnej (…) przez ich błędną wykładnię, a w jej następstwie uznanie odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela co do zasady za naruszenie dóbr osobistych powódki.

Skarżący wywodził, że użyte w(...)określenie „szkoda osobowa”, za którą ponosi on odpowiedzialność, ogranicza się do pozbawienia życia, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, natomiast nie obejmuje swoim zakresem naruszenia innych dóbr osobistych, poza życiem i zdrowiem.

Z takim rozumieniem zakresu odpowiedzialności pozwanego nie można się zgodzić. Nie ulegało wątpliwości, że w pozwanym szpitalu doszło do opóźnionego wdrożenia właściwych działań położniczych wobec powódki, jako pacjentki, do braku właściwego nadzoru położniczego nad powódką w godzinach nocnych (...)i do dopuszczenia do narastającego niedotlenienia (...), które w momencie porodu przybrało krytyczne rozmiary i stało się przyczyną złego stanu zdrowia noworodka – syna powódki, również pacjenta oddziału(...)pozwanego szpitala. Biegli w opinii sporządzonej w rozpoznawanej sprawie wyraźnie wskazali, że wcześniejsze zakończenie porodu cesarskim cięciem mogło doprowadzić do zachowania dobrego stanu noworodka, a na pewno ograniczyć rozmiary i następstwa jego niedotlenienia. Zwlekanie z wykonaniem odpowiednich czynności przez pozwany szpital doprowadziło w ostatecznym rezultacie do nieumyślnego narażenia syna powódki na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia.

Dopuszczono do zaniechań właściwych działań położniczych w stosunku do powódki i jej dziecka, co w konsekwencji doprowadziło do określonego przez biegłych złego stanu noworodka, a następnie do jego śmierci. Procedury medyczne odnosiły się zarówno do powódki, jak i jej syna i były nierozerwalnie ze sobą połączone, co w pełni uzasadniało przyjęcie, że „szkoda osobowa”, za którą ponosi odpowiedzialność skarżący ubezpieczyciel, obejmuje również krzywdę matki – pacjentki szpitala, wynikającą ze śmierci dziecka, które zmarło po porodzie, na skutek braku właściwego nadzoru położniczego nad matką.

Powódka doznała na skutek zaniechań pozwanego szpitala szkody osobowej, polegającej na krzywdzie spowodowanej śmiercią najbliższego członka rodziny, dziecka na które długo czekała(...) i które miało szanse urodzić się zdrowe, gdyby pozwany szpital odpowiednio wcześnie wdrożył właściwe do stanu ciąży czynności położnicze.

Krzywda powódki jest ewidentna i pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze śmiercią syna, zaś sama śmierć nowonarodzonego dziecka jest niewątpliwie szkodą osobową powódki, o której stanowi (...), na które powołał się skarżący.

Niezależnie od tego wskazać należy, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 stycznia 2010r. IV CSK 307/09, rozpoznając sprawę z powództwa żony i małoletnich dzieci osoby zmarłej na skutek wypadku komunikacyjnego, który miał miejsce przed dniem wprowadzenia w życie art. 446 §4kc, przeciwko pozwanemu ubezpieczycielowi sprawcy szkody, wskazał na zasadność zastosowania art. 448kc, jako podstawy prawnej zadośćuczynienia za doznaną przez powodów krzywdę, wynikającą z naruszenia ich dóbr osobistych w postaci prawa do życia rodzinnego i utrzymania więzi rodzinnych. W tej sytuacji powoływanie się przez skarżącego na wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 czerwca 2008r. I ACa 584/08 nie mogło odnieść zamierzonego skutku.

Nie były zasadne zarzuty wskazujące na naruszenie art. 442 ¹kc i błędne ustalenie, że roszczenie powódki nie uległo przedawnieniu.

Sąd Okręgowy trafnie wskazał, że w rozpoznawanej sprawie znajduje zastosowanie art. 442 ^{( 1)} §2kc, stanowiący o tym, że jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Dla zastosowania art., 442 ^{( 1)} §2kc nie jest wymagany wyrok karny, gdyż charakter przestępczy czynu wyrządzającego szkodę może ustalić także sąd cywilny. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia odwołał się do ustaleń dokonanych przez Prokuraturę Rejonową w S. w postanowieniu o umorzeniu śledztwa w sprawie nieumyślnego narażenia syna powódki na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w tym postanowieniu wyraźnie wskazano, że doszło do popełnienia przestępstwa z art. 160 §3kk, a umorzenie postępowania nastąpiło z przyczyny formalnej, wobec przedawnienia karalności tego przestępstwa. Sąd I instancji odwołał się do ustaleń zawartych we wskazanym postanowieniu i nie zachodziła potrzeba ponownego wskazywania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na wszystkie znamiona czynu z art. 160 §3kk, zwłaszcza że postępowanie dowodowe w rozpoznawanej sprawie potwierdziło wcześniejsze ustalenia prokuratury co do zaistnienia tych znamion w odniesieniu do opóźnionych działań i zaniechań personelu medycznego pozwanego szpitala wobec powódki w dniach 5 – 6 sierpnia 2007r.

Przestępstwo z art. 160 §3kk charakteryzuje się nieumyślnością w znaczeniu art. 9 §2kk, czyli sprawca nie mając zamiaru narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, naraża go jednak w wyniku niezachowania wymaganej w danych okoliczności ostrożności, w sytuacji, w której narażenie przewidywał lub obiektywnie mógł przewidzieć.

Bez wątpienia personel medyczny pozwanego szpitala mógł obiektywnie przewidzieć, że niezachowanie wymaganej w danych okolicznościach ostrożności, tj. braku nadzoru położniczego nad powódką w godzinach nocnych i braku wdrożenia we właściwym czasie odpowiednich działań położniczych, naraża dziecko powódki na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Niezależnie od tego trafnie Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, iż powódka w dniu 27 lipca 2010r. wystąpiła do Sądu Rejonowego w S. z wnioskiem o zawezwanie pozwanego szpitala do próby ugodowej. Przedmiotem wniosku było roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie w związku ze śmiercią syna W. K.. Wniosek ten został złożony w terminie trzyletnim od daty wyrządzenia szkody i w świetle art. 123kc przerwał bieg przedawnienia roszczeń powódki wobec pozwanego szpitala, który brał udział w postępowaniu wywołanym wnioskiem.

Zasadnie uznał również Sąd Okręgowy, że gdyby nawet przyjąć, że do roszczenia powódki winien znaleźć zastosowanie trzyletni termin przedawnienia z art. 442 ¹§1kc, a także przyjąć, że termin ten nie uległ w stosunku do pozwanego ubezpieczyciela przerwaniu na skutek wniesienia wniosku o zawezwanie pozwanego szpitala do próby ugodowej, to na przeszkodzie do uwzględnienia zarzutu przedawnienia stałaby dyspozycja art. 5kc, stanowiąca że nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Bez wątpienia zarzut ten, w odniesieniu do roszczeń powódki ocenić należało za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, nie tylko z uwagi na rozmiar krzywdy powódki i okoliczności śmierci jej dziecka ale także z uwagi na to, że do umorzenia postępowania karnego dotyczącego czynu z art. 160 §3kc doszło wobec przedawnienie karalności tego czynu. Ponowna odmowa ochrony praw powódki, i tylko z uwagi na upływ przedawnienia, nie dałaby się pogodzić z zasadami słuszności i sprawiedliwości, jako istotnymi składowymi zasad współżycia społecznego.

Nie był zasadny zarzut wygórowanej wysokości zasądzonego zadość uczynienia. Zasądzona przez Sąd Okręgowy kwota 100 000 zł jest kwotą umiarkowaną, adekwatną do zakresu cierpień powódki, wywołanego utratą długo oczekiwanego dziecka. Ustalając zasądzoną kwotę Sąd nie dopuścił się oczywistego naruszenia kryteriów zawyżenia wysokości zadośćuczynienia, a tylko wówczas można byłoby uznać słuszność tego zarzutu, gdyby do takiego naruszenia doszło (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2006r. IV CK 384/05, Lex nr 179739).

W odniesieniu do tej kwestii wypada także powołać się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2014r IV CSK 374/13, w którym Sąd ten uznał, że kwota 100 000 zł stanowi odpowiednie dla powoda zadośćuczynienie za śmierć syna, pełni funkcję kompensacyjną, jest społecznie uzasadniona i nie prowadzi do wzbogacenia powoda.

Nie był także zasadny zarzut dotyczący daty, od jakiej podlegały zasądzeniu odsetki od sumy zadośćuczynienia. Chybiony jest pogląd skarżącego, jakoby wobec ustalenia wysokości zadośćuczynienia w wyroku, odsetki należały się dopiero od daty wyroku. Zasadnie przyjął Sąd I instancji, że zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia ma charakter bezterminowy i w zobowiązanie terminowe przekształca się w chwili wezwania dłużnika przez wierzyciela do jego spełnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2009r. IV CSK 84/09).

Nie znajdując uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutów i wniosków skarżącego należało apelację oddalić, w oparciu o art. 385kpc i orzec o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 i 99kpc.