Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Pawlik

Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera (spr.)

SR (del.) Maryla Majewska - Lewandowska

Protokolant Marzena Makoś

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko D. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju

z dnia 20 października 2015 r., sygn. akt I C 259/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Maryla Majewska - Lewandowska SSO Tomasz Pawlik SSO Lucyna Morys - Magiera

Sygn. akt III Ca 138/16

UZASADNIENIE

Powódka A. P. pozwem złożonym dnia 3 kwietnia 2013r. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej D. B. kwoty 22.358,29 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zwrotu kosztów postępowania. Podała, że prawomocnym wyrokiem karnym pozwana została skazana za przestępstwo z art. 157§ 2 kk popełnione na szkodę powódki, która w wyniku pobicia doznała obrażeń ciała skutkujących kilkumiesięcznym leczeniem i rehabilitacją. Na dochodzoną kwotę składa się suma 20000zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, kwota 760,49zł tytułem utraconego zarobku oraz kwota 1597,80zł tytułem poniesionych kosztów leczenia.

W odpowiedzi pozwana uznała powództwo do kwoty 10OOzł i wniosła o jego oddalenie w pozostałym zakresie oraz o zwrot kosztów postępowania w całości. Pozwana zakwestionowała związek przyczynowy pomiędzy swoim zachowaniem z dnia 25 marca 2008r. a uszkodzeniem łąkotki kolana lewego doznanego przez powódkę. Podniosła, że powódka przyczyniła się do zdarzenia powodującego szkodę, wobec czego zadośćuczynienie winno ulec odpowiedniemu zmniejszeniu.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 października 2015r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju w pkt 1 zasądził od pozwanej D. B. na rzecz powódki A. P. kwotę 1327,78zł (tysiąc trzysta dwadzieścia siedem złotych 78 groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 03 kwietnia 2013 r.; w pkt 2 w pozostałej części powództwo oddalił; w pkt 3 zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 2211,46zł (dwa tysiące dwieście jedenaście złotych 46/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania; w pkt 4 nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju od powódki kwotę 121 zł (sto dwadzieścia jeden złotych), a od pozwanej 1,80zł (jeden złotych 80 groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów postępowania.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 25 marca 2008r. około godziny 15.00 do miejsca pracy pozwanej w budynku administracyjnym (...) Spółki (...) przy ulicy (...) przyszła pozwana. Doszło do szarpaniny, podczas której powódka była drapana, kopana i uderzana pięściami przez pozwaną. W Wojewódzkim Szpitalu (...) w J., wykonano jej obdukcję lekarską i założono opatrunek. Powódce dnia 28 marca 2008r. udzielono jednorazowej porady lekarskiej w Poradni Urazowo - Ortopedycznej (...). Powódka zażywała środki przeciwbólowe, a 3 kwietnia 2008r. z powodu bólu palca i kolana otrzymała zastrzyk w kolano.

Po 11 miesiącach z uwagi na ponowne wystąpienie bólu i obrzęku kolana lewego powódka w dniach 25 lutego 2009r., 4 marca 2009r., 13 marca 2009r., 29 czerwca 2009r., 4 listopada 2009r., 22 czerwca 2010r., 2 listopada 2010r., 7 grudnia 2010r., 2 grudnia 2011 r., 28 stycznia 2013r., 20 sierpnia 2014r. odbyła koleje wizyty w Poradni Urazowo - Ortopedycznej (...). W dniu 2 grudnia 2011 r. została skierowana na zabiegi fizjoterapeutyczne.

Nie było kwestionowane, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju

B. została uznana za winną tego, że w dniu 25 marca 2008r. około godziny 15.00 w J. w budynku administracyjnym (...) Spółki (...) przy ulicy (...) drapiąc, kopiąc i uderzając pięściami spowodowała u A. P. obrażenia ciała w postaci otarcia skóry na powiece górnej oka lewego, potarcia linijnego skóry w okolicy kąta zewnętrznego okaz prawego, otarcia skóry na lewej stronie żuchwy, drobnego podbiegnięcia krwawego na ramieniu lewym i przedramieniu prawym, drobnego podbiegnięcia krwawego na udzie lewym, otarcia skóry na lewym kolanie, otarcia skóry i podbiegnięcia krwawego na przedniej powierzchni podudzia lewego i stłuczenia kolana lewego w okolicy przedrzepkowej, które naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni, czy wyczerpała ustawowe znamiona występku z art. 157 § 2 k.k. W pkt 5 wyroku Sąd zasądził od D. B. na rzecz pokrzywdzonej nawiązkę w kwocie 500zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim od 25 lutego 2009r. do 20 marca 2009r. powódce wypłacono zasiłek chorobowy w wysokości 577,64 zł netto. W tym okresie, gdyby nie przebywała na zwolnieniu lekarskim otrzymałaby wynagrodzenie w wysokości 905,42 zł netto.

W oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii lek. med. Z. P. sporządzonej w niniejszej sprawie oraz wyjaśnienia biegłego i opinię uzupełniającą ustalono, że uszkodzenie łąkotki kolana lewego nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem 25 marca 2008r. Wskazał, że biegły wykluczył, aby uraz mechaniczny doznany przez powódkę w okolicznościach tego zdarzenia doprowadził do uszkodzenia łąkotki, zaś może dochodzić do samoistnego uszkodzenia łąkotki w wyniku przeciążeń wynikających z wad rozwojowych kończyn dolnych tj. koślawości, szpotawości kolan lub też nadmiernych przeciążeń wynikających z pracy zawodowej. Zważył, że biegły oparł swoją opinię na analizie dokumentacji z przebiegu leczenia powódki wskazując, że ani w ambulatorium, ani po trzech dniach w poradni ortopedycznej, czy też przy dokonywaniu dwóch obdukcji nie stwierdzono u powódki żadnej patologii w obrębie kolana, która by świadczyła o uszkodzeniu łąkotki. Podkreślał, że również po 11

miesiącach lekarz ortopeda nie stwierdził żadnych patologii, a wyniki rezonansu

magnetycznego jako badania jedynie dodatkowego nie zawsze pokrywają się z obrazem klinicznym, który występuje w chwili wykonanej operacji. Dalej biegły wyjaśnił, że gdyby doszło do uszkodzenia łąkotki, byłyby objawy zewnętrzne na ciele, gdyż jest to struktura wewnątrzstawowa, a takich objawów u powódki nie stwierdzono zgodnie z diagnozą lekarza z ośrodka w Ż..

Powódka w dniach 26 stycznia 2012r. i 26 listopada 2012r. w związku z

diagnostyką łąkotki kolana lewego poniosła koszty usług medycznych w Klinice (...). z .o. w Ż..

Jak ustalono, pismem z dnia 27 lutego 2013r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 20000zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 2358,29zł tytułem zwrotu wydatków związanych z leczeniem i start w wynagrodzeniu spowodowanych niezdolnością do pracy w terminie do 6 marca 2013r. W odpowiedzi pozwana uznała jedynie żądanie zapłaty zadośćuczynienia do kwoty 1000zł.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokumentów, których treść nie była kwestionowana przez strony, opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. med. Z. P., przesłuchania powódki w zakresie przebiegu jej leczenia. Sąd pierwszej instancji przyjął opinię biegłego bez zastrzeżeń, gdyż została ona wydana zgodnie ze zleceniem Sądu i jest wyczerpująca. W jego

ocenie opinia ta nie budzi zastrzeżeń co do jej kompletności, jest jasna, rzetelna i poparta rzeczową argumentacją. Odmówiono wiary przesłuchaniu obu stron co do przebiegu zdarzenia z 25 marca 2008r. wobec ich wzajemnej sprzeczności i braku poparcia oświadczeń stron pozostałym materiałem dowodowym.

W tym stanie rzeczy uznał Sąd Rejonowy, iż powództwo należało uznać za zasadne jedynie w nieznacznej części, kierując się regulacjami art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 2 kc. Wskazał, że jedną z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej przewidzianej w art. 445 § 1 kc. jest wykazanie szkody i związku przyczynowego pomiędzy określonym zdarzeniem a powstaniem szkody, zaś zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 kc). Za bezsporną uznał szkodę powódki w postaci otarcia skóry powieki i kąta oka, żuchwy, kolana, podbiegnięć krwawych ramienia, przedramienia, uda, podudzia, kolana i stłuczenia kolana lewego w okolicy przedrzepkowej oraz skazanie pozwanej za przestępstwo z art. 157 § 2 kk, prawomocnym wyrokiem karnym, którym Sąd cywilny jest związany co (art. 11 kpc).

Uznał jednak, że powódka nie wykazała szkody w zakresie uszkodzenia łąkotki kolana lewego, ani związku przyczynowego tego uszkodzenia z zachowaniem pozwanej, a z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii lek. med. Z. P. wynika, że u powódki nie występuje uszkodzenie łąkotki kolana lewego, a nadto takie uszkodzenie nie pozostawałoby w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 25 marca 2008r. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie sposób przyjąć, aby zgłaszane przez powódkę po 11 miesiącach od zdarzenia dolegliwości ze strony łąkotki kolana lewego pozostawały w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 25 marca 2008r.

Sąd pierwszej instancji uznał natomiast roszczenie powódki w zakresie zadośćuczynienia za słuszne co do zasady w oparciu o regulację art. 445 § 1 kc. Przyjął, że u powódki wystąpiła krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie. Ustalając kwotę zadośćuczynienia Sąd rozważył: nasilenie cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach w związku z cierpieniami fizycznymi bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, długotrwałość choroby i jej leczenia, rozmiaru kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego. Zważył ponadto, iż zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a tym samym powinno reprezentować ekonomicznie odczuwalną wartość.

Skoro zatem powódka wskutek doznanych obrażeń w postaci otarcia skóry powieki i kąta oka, żuchwy, kolana, podbiegnięć krwawych ramienia, przedramienia, uda, podudzia, kolana i stłuczenia kolana lewego w okolicy przedrzepkowej przez okres 3 tygodni przebywała na zwolnieniu lekarskim i odczuwała dolegliwości bólowe, które uśmierzała środkami farmakologicznymi, to była narażona na cierpienie, negatywne odczucia psychiczne, a także naruszono czasowo jej sprawność fizyczną. Sąd pierwszej instancji miał na względzie, że skutki zaistniałego zdarzenia w postaci obrażeń fizycznych nie są trwałe i w chwili obecnej powódka powróciła do pełnej sprawności fizycznej, proces leczenia zaistniałych urazów był typowy i przebiegał bez powikłań. Wskazał nadto na zasądzenie od D. B. na rzecz A. P. wyrokiem karnym nawiązki w kwocie 500zł,

która jako środek karny ma na celu przede wszystkim zrekompensowanie krzywdy osobie pokrzywdzonej przez sprawcę przestępstwa i z uwagi na kompensacyjny charakter podlega zaliczeniu na poczet przyznanego zadośćuczynienia.

Biorąc pod uwagę przytoczone okoliczności, w szczególności rodzaj i niewielkie rozmiary doznanych przez powódkę obrażeń, stosunkowo krótki okres rekonwalescencji powódki, uznał Sąd Rejonowy, że zadośćuczynienie w łącznej kwocie 1500zł (wraz z nawiązką w kwocie 500zł) jest adekwatne do skali doznanej przez powódkę krzywdy, a takie zadośćuczynienie jest utrzymane w rozsądnych granicach umożliwiających powódce złagodzenie zaistniałych skutków wypadku. Wobec ustalenia, że przyczyną dolegliwości powódki w zakresie łąkotki kolana lewego odczuwane po dniu 25 lutego 2009r., nie jest zdarzenie z dnia 25 marca 2008r., uznano, że zadośćuczynienie w kwocie przekraczającej 1500zł byłoby wygórowane w stosunku do skali doznanego przez powódkę cierpienia, dlatego w pozostałym zakresie powództwo oddalono.

Odnośnie zarzutu przyczynienia się powódki swoim zachowaniem do powstania szkody, Sąd pierwszej instancji wskazał, że był on niewykazany.

Roszczenia powódki w zakresie kwoty 760,49zł tytułem utraconego zarobku uwzględniono częściowo, czyli do kwoty 327,78zł, na zasadzie art. 361 § 2 kc, kierując się treścią informacji głównego księgowego Przedsiębiorstwa Usług (...) Sp. z o.o. w J. z dnia 20 sierpnia 2015r. Sąd Rejonowy wskazał ponadto, że skoro nie potwierdzono związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem pozwanej a dolegliwościami łąkotki kolana lewego odczuwanymi po dniu 25 lutego 2009r., to roszczenie z tytułu utraconego zarobku w okresu przebywania powódki na zwolnieniu lekarskim od 5 grudnia 2011 r. do 16 grudnia 2011 r. i od 5 stycznia 2012r. do 15 stycznia 2012r., nie mogło zostać uwzględnione. Z tych samych przyczyn nie uwzględniono również roszczenie powódki w zakresie odszkodowania w kwocie 1597,80zł z tytułu poniesionych kosztów leczenia związanych z dolegliwościami łąkotki kolana lewego w 2012r.

O odsetkach orzeczono na zasadzie art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 321 § 1 kpc zasądzając je od dnia 3 kwietnia 2013r., zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 100 kpc, dokonując ich stosunkowego rozdzielenia w proporcji 98,5% na rzecz powódki i 1,5% na rzecz pozwanej, która w zakresie kwoty zadośćuczynienia w kwocie 1000zł uznała roszczenie do tej kwoty jeszcze przed wytoczeniem sprawy, a następnie ponownie przy pierwszej czynności procesowej.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano pobrać od stron wedle powyższego stosunku nieuiszczone koszty sądowe w zakresie wynagrodzenia biegłego.

Apelację od tego wyroku w zakresie oddalającym powództwo oraz co do kosztów postępowania i kosztów sądowych wniosła powódka, domagając się jego uchylenia w zaskarżonej części i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej i instancji, względnie jego zmiany i zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki dalszej kwoty 21031 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od 3 kwietnia 2013r. oraz stosownego do tej zmiany wyrzeczenia o kosztach procesu i sądowych za obie instancje na rzecz powódki od pozwanej.

Zarzucała naruszenie prawa procesowego w zakresie art. 227 kpc w zw. z art. .232 kpc w zw. z art. 278 kpc w zw. z art. 286 kpc poprzez zaakceptowanie opinii biegłego Z. P. jako kompetentnej i jasnej oraz stanowiącej adekwatną

podstawę dla ustaleń faktycznych w sprawie, a także bezzasadne oddalenie wniosku powódki o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego w sytuacji, gdy opinia ta była niejasna i niepełna. Podnosiła skarżąca, iż doszło do naruszenia art. 233 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i odmowę wiary przesłuchaniu powódki w charakterze strony, które było zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym.

Ostatecznie skarżąca zarzucała także naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 445 § 1 kpc poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, ze zadośćuczynienie w wysokości 1500zł będzie stanowiło wystarczającą sumę w odniesieniu do obrażeń i krzywdy powódki. Argumentowała, że kwota ta nie będzie adekwatna dla rekompensaty krzywdy doznanej przez powódkę w wyniku popełnionego przez pozwaną czynu, bowiem jest rażąco zaniżona, nie stanowi ekonomicznie odczuwalnej wartości oraz pozostaje w oderwaniu jakościowym od doznanych obrażeń. Składał nadto zastrzeżenia w odniesieniu do opinii biegłego przeprowadzonej przez Sąd pierwszej instancji, kwestionując jej tezy i dążąc do podważenia jej wniosków.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zwrot kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie mogła odnieść skutku.

W pierwszej kolejności stwierdzić wypada, iż okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sporu w niniejszej sprawie zostały ustalone przez Sąd Rejonowy prawidłowo, w oparciu o materiał dowodowy oferowany przez obie strony postępowania reprezentowane przez wykwalifikowanych pełnomocników. Z tych przyczyn ustalenia te Sąd Odwoławczy przyjął za własne, bez konieczności ponownego przywoływania.

Wypadało w całości podzielić ocenę miarodajności dla poczynienia wiążących - i kluczowych w sprawie ustaleń co do stanu faktycznego, opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. (...). Z. P.. Opinia ta została bowiem sporządzona w oparciu o wiedzę specjalistyczną biegłego i wieloletnią praktykę zawodową, stosowne doświadczenie biegłego, jej tezy zostały przedstawione jasno i precyzyjnie, należycie i przekonywująco je umotywowano. Biegły sporządził opinię w zakresie wyznaczonym przez Sąd Rejonowy zgodnie z tezami dowodowymi, oparł się o pełną dokumentację dotyczącą stanu zdrowia powódki, akta spraw, po przeprowadzeniu badania fizykalnego powódki. Sąd drugiej instancji, analizując zarówno opinię pisemną z 10 czerwca 2014r., jak i opinię uzupełniającą 17 lutego 2015r. oraz wyjaśnienia biegłego składane zgodnie z zasadą bezpośredniości na rozprawie przed Sądem pierwszej instancji w dniu 7 sierpnia 2015r., uznał, że wyjaśniała ona szeroko i wnikliwie wszelkie ewentualne wątpliwości zgłaszane przez stronę powodową w toku postępowania. Oddalenie wniosku o przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego w tej materii było zatem, zdaniem sądu Odwoławczego, prawidłowe, albowiem prowadziłoby jedynie do zbędnego wydłużenia postępowania w sytuacji, gdy istotne okoliczności określone w tezie dowodowej skierowanej do tego biegłego zostały już w oparciu o dowód z jego opinii należycie wyjaśnione. Na obecnym etapie postępowania brak zatem już podstaw do jej kwestionowania i podważania jej tez, jak uczyniła to skarżąca w apelacji, a polemika w niej przedstawiona jako spóźniona i nietrafna, nie mogła odnieść skutku. Uznać wypadało więc zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci art. 227 kpc w zw. z art. .232 kpc w zw. z art. 278 kpc w zw. z art. 286 kpc za nietrafny.

Za nieskuteczny uznał także Sąd drugiej instancji podnoszony w apelacji powódki zarzut naruszenia normy prawa procesowego w postaci art. 233kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wynikającej z odmowy wiarygodności oświadczeniom powódki co do przebiegu zdarzenia. Wskazać w tym miejscu wypada, że sam przebieg zdarzenia, konflikt między stronami na tle ich sytuacji osobistej, pozostawał w sferze drugoplanowej ustaleń, zwłaszcza, że w istotnym zakresie działania pozwanej i wywołany nimi zakres obrażeń powódki został już prawidłowo ustalony przez Sąd Rejonowy w oparciu o treść wiążącego Sąd prawomocnego wyroku karnego skazującego (art. 11 kpc) i braku było konieczności dokonywania szerszych w tej kwestii ustaleń. Oświadczenia powódki pozostające w sprzeczności z opisem czynu przypisanym skutecznie pozwanej, zawartym w powyższym orzeczeniu sądowym, w istocie nie mogły się ostać jako podstawy stwierdzenia stanu faktycznego.

W szczególności za należycie poparte materiałem dowodowym w postaci treści wyroku karnego i opinii biegłego, wypadało uznać stwierdzenie Sądu Rejonowego o braku adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniami pozwanej z dnia 25 marca 2008r., a uszkodzeniem łąkotki kolana lewego u powódki. Z punktu widzenia wiedzy medycznej, jak uznały za biegłym Sądy obu instancji, brak bowiem podstaw do powiązania tych dwóch zdarzeń. Takie kategoryczne stwierdzenie, szeroko i przekonywująco uzasadnione przez biegłego, słusznie stało się podstawą do ustaleń rzeczywistego stanu rzeczy przez Sąd Rejonowy, co Sąd drugiej instancji zaaprobował, z wszelkimi tego konsekwencjami.

Wobec powyższego także zarzut naruszenia prawa materialnego w zakresie art.445 § 1 kc, sformułowany w apelacji, nie mógł się ostać.

Słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, iż brak było podstaw do powiązania uszkodzenia łękotki kolana lewego u powódki z działaniami pozwanej, opierając się o dowód z opinii biegłego. Zadośćuczynienie zatem należałoby się jedynie w zakresie naruszenia dóbr osobistych powódki wynikającego z opisu czynu zawartego w wyroku karnym skazującym pozwaną oraz doznanych przez nią obrażeń ciała, uciążliwości i czasokresu pobieranego leczenia, a także skutków zachowania pozwanej dla stanu zdrowia fizycznego oraz samopoczucia moralnego powódki. Mając na uwadze stwierdzone okoliczności zdarzenia, jego skutki dla zdrowia powódki, rozmiar bólu i cierpień doznanych w wyniku zachowania pozwanej z 25 marca 2008r., nie sposób było przyjąć, iżby zasądzone przez Sąd Rejonowy zadośćuczynienie stanowiło sumę nieadekwatną. Sąd pierwszej instancji prawidłowo i wszechstronnie ustalił oraz ocenił okoliczności faktyczne wpływające na wysokość zadośćuczynienia, stanowisko to wypadało w pełni podzielić i zaakceptować. Kwota 1000zł stanowi zdaniem Sądu Odwoławczego odpowiednią sumę pozwalającą na zrekompensowanie powódce negatywnych skutków zdarzenia wywołanego zachowaniem pozwanej i spełni wszelkie zadania świadczenia w postaci zadośćuczynienia.

Podkreślenia wymaga, że Sąd drugiej instancji ma możliwość korekcji zasądzonego zadośćuczynienia tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, tj. albo rażąco wygórowane, albo rażąco niskie (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2004 r., I CK 219/04, LEX nr 146356). Takiej sytuacji nie stwierdził Sąd Odwoławczy w niniejszej sprawie, zwracając uwagę na

fakt, iż zadośćuczynienie choć jest uwarunkowane szeregiem okoliczności przywołanych i rozważonych przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, to jednak w zakresie wysokości należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego; konieczności ingerencji w orzeczenie w tym zakresie Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie znalazł.

Jeżeli natomiast chodzi o oddalenie powództwa co do pozostałych roszczeń powódki, w apelacji nie zawarto, mimo objęcia go zakresem zaskarżenia, konkretnych zarzutów w tej mierze, natomiast Sąd drugiej instancji nie znalazł branych pod uwagę z urzędu naruszeń, które mogłyby spowodować uznanie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w tej części za nieprawidłowe.

Z tych wszystkich przyczyn apelację powódki jako bezzasadną oddalono na mocy art. 385 kpc.

Zważywszy na fakt, iż powódka stała się stroną przegrywającą w całości

w drugiej instancji, obciążono ją obowiązkiem zwrotu kosztów tego

postępowania na zasadzie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc.

Nie dopatrzył się przy tym Sąd Okręgowy podstaw do zastosowania art. 102 kpc wobec powódki, mając na względzie, iż nie występowało u niej subiektywne, uzasadnione okolicznościami przeświadczenie o zasadności roszczenia forsowanego w apelacji; opinia biegłego jasno bowiem wskazała, iż uszkodzenie łękotki jej kolana lewego pozostawało poza skutkami zdarzenia spowodowanego przez pozwaną 25 marca 2008r. i stąd brak było podstaw do obciążenia w tym zakresie pozwanej konsekwencjami w postaci świadczeń na rzecz apelującej, czy to w postaci zadośćuczynienia, czy odszkodowania. Powódka nadto reprezentowana była przez wykwalifikowanego pełnomocnika, z wszelkimi tego skutkami procesowymi.

Na kwotę 1200zł składało się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej

będącego adwokatem, obliczone zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.