Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 marca 2015 roku Rejonowy dla Łodzi — Śródmieścia w Lodzi, w sprawie z powództwa (...) S.A. z siedzibą w Ł. przeciwko B. C., o zapłatę, oddalił powództwo oraz zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 2.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych: powód - (...) S.A. z siedzibą w Ł. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i orzeczenie nim, że pozwana - B. C. powinna zapłacić powodowi kwotę 17.322,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Nakazem zapłaty wydanym w dniu 12 marca 2012 roku , Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny zasadził dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Pozwana - B. C. wniosła sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty , wnosząc o oddalenie powództwa. Zarzuciła, iż należność, która powód kupił od (...) z o.o. została spłacona i w związku z powyższym nie może ponosić odpowiedzialności, że pracownik (...) nie przekazał do kasy Spółki pieniędzy otrzymanych od kontrahenta. Postanowieniem z dnia 7 maja 2012 roku Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi -Widzewa w Łodzi, a ten Sąd z kolei przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi. Pozwana i cedent - (...) z o.o. z siedziba w Ł. pozostawali w stosunkach gospodarczych. Pozwana kontaktowała się z cedentem przez pracownika Spółki, T. P., który był wyznaczony przez Zarząd Spółki do kontaktów z kontrahentami. Pozwana zleciła cedentowi wykonanie usługi w zakresie przygotowania eventu jako pierwszej edycji festiwalu (...), który odbył się w Ł. we wrześniu 2011 roku. Wysokość wynagrodzenia została określona wstępnie na kwotę ok. 20.000,00 zł, obejmowała koszt wypożyczenia sprzętu oraz robociznę. Pracownik Spółki pokwitował odbiór 5000,00 zł jako zaliczki na poczet wynagrodzenia , a pozostała część wynagrodzenia, zgodnie z ustną umową, miała zostać zapłacona po zakończeniu imprezy. Cedent spełnił swoje świadczenie. Pozwana nie zgłaszała zastrzeżeń co do jakości wykonanej usługi. Po zakończeniu imprezy nastąpiło ostateczne gotówkowe, rozliczenie między pozwaną, a cedentem. K. P. pokwitował odbiór kwoty 21.472,00 zł, przyjętej jako rozliczenie wykonanej usługi, czego dowodem jest spisane między stronami oświadczenie. Wystawiona została również faktura, którą odebrał od K. P. (pracownika cedenta), mąż pozwanej, otrzymując jednocześnie oświadczenie pracownika cedenta, że należność została rozliczona gotówką. Faktura została przekazana do księgowości pozwanej. Nie sprawdzono, jak na fakturze została określony sposób zapłaty. Cała należność za wykonana usługę została zapłacona przez pozwaną. W dniu 25 stycznia 2012 roku powód nabył na podstawie umowy cesji zawartej z nieuczestniczącą w sprawie (...) Spółka z o.o. przysługującą jej wobec pozwanej wierzytelność. Ponieważ pozwana, zdaniem pozwanego, nie uregulowała należności, cedent zwrócił się do powoda o pomoc w odzyskaniu należności, a następnie na podstawie umowy przeniósł na powoda wierzytelność. Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego podkreślił, że w przedmiotowej sprawie ujawniła się sporna okoliczność, do których wykazania za pomocą przeprowadzonych środków dowodowych dążyły strony. Między stronami sporna była kwestia dokonania zapłaty i tym samym rozliczenia należności za wykonaną przez cedenta usługę, a co za tym idzie sprzedaży przez cedenta nieistniejącej (bo zapłaconej i rozliczonej należności). Zgodnie z art. 247 k.p.c., dowód ze świadków lub z przesłuchania stron przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną może być dopuszczony między uczestnikami tej czynności tylko w wypadkach, gdy nie doprowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności i gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy sąd uzna to za konieczne. Należy podkreślić, że jeżeli czynność prawna została sporządzona w formie pisemnej, można i należy domniemywać (domniemanie z art. 231 k.p.c.), że dokument zawiera tylko to, co obejmowały oświadczenia stron, zawiera całość oświadczeń stron lub podaje treść złożonych przez strony oświadczeń bez zniekształceń. Ten, kto twierdzi, że jest inaczej musi swoje twierdzenia udowodnić. Dowód taki jest w zasadzie dopuszczalny, co wynika pośrednio z art. 247 k.p.c., wprowadzającego ograniczenia możliwości prowadzenia dowodu przeciwko lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną. Osnowę dokumentu stanowi treść oświadczeń woli, a zatem dowodzenie, że zostały złożone oświadczenia woli sprzeczne z treścią dokumentu, stanowi dowód przeciwko osnowie dokumentu, zaś to, że dokument jest niekompletny i złożono oświadczenie woli, którego dokument nie zawiera, kwalifikuje się jako dowód ponad osnowę dokumentu. Dowodami tymi nie mogłaby więc żadna ze stron dowodzić, że danego oświadczenia nie złożyła albo że złożone przez nią oświadczenie miało inną treść (szerszą, węższą lub odmienną). Natomiast kwestia, czy to, co strona oświadczyła w dokumencie, jest prawdą, stanowi zagadnienie, którego art. 247 w ogóle nie dotyczy (orzeczenie SN z 9 czerwca 1962 r., 4 CR 758/61, OSNCP 1963, nr 6, poz. 136, LexisNexis nr 315994). Sąd może dopuścić dowód ze świadków lub z przesłuchania stron w sprawie między uczestnikami czynności przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu, gdy kumulatywnie zostaną spełnione dwie przesłanki: nie doprowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności, a sąd uzna to za konieczne ze względu na szczególne okoliczności sprawy. Ocena ta przynależy sądowi, stwarza możliwość przeciwdziałania wyjątkowo rażącym skutkom ograniczeń dowodowych, gdy są one niewspółmiernie dotkliwe dla uczestników obrotu cywilnoprawnego w porównaniu z wartościami, które te ograniczenia mają chronić. Przepis ten zawiera zatem zakaz prowadzenia dowodu przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu czynności prawnej między stronami tej czynności, dopuszcza jednak prowadzenie takiego dowodu, gdy nie doprowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności i gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy sąd uzna to za konieczne. Skoro więc zakaz ten dotyczy jedynie sytuacji, gdy prowadzenie dowodu ponad osnowę lub przeciw osnowie dokumentu prowadziłoby do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej ad solemnitatem, a taka forma w przedmiotowym wypadku nie była zastrzeżona, to prowadzenie dopuszczalne. Okoliczności złożenia oświadczenia woli, czyli tzw. kontekst sytuacyjny (art. 65 § 1 k.c.) obejmujący; przebieg negocjacji, dotychczasowe doświadczenie stron, czy ich status, miały szczególne znaczenie w rozpoznawanej sprawie i pozwalały na przyjęcie przez Sąd istnienia prawdopodobieństwa nawet świadomego wprowadzenie w błąd pozwanego przez powoda, które prowadziłoby do podpisania umowy o innej treści niż rzeczywiście uzgodniona, a które to zachowanie nie zasługiwałoby na ochronę. Zwrócić należy w tym miejscu uwagę, że zgodność czynności prawnej z zasadami współżycia społecznego jest zagadnieniem kontekstu faktycznego, tj. okoliczności danego wypadku (wyr. SN z dnia 9 października 2009 r., IV CSK 157/09). W ocenie Sądu powyższe okoliczności uzasadniały dopuszczenie dowodu z zeznań świadków i przesłuchania pozwanej na okoliczność treści umowy wiążącej strony niniejszego postępowania. Oceniając dopuszczone w sprawie dowody z przesłuchania świadków i pozwanej Sąd uznał, że pozwana wykazała, że należność została miedzy stronami rozliczona. Nie było podstaw do kwestionowania zarówno zeznań samej pozwanej, jej męża, jak i zeznań K. P., które są spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniając i dodatkowo stanowią potwierdzenie w dokumentach załączonych do akt. Nie ma podstaw do kwestionowania zeznań świadka T. P., w zakresie w jakim twierdził, że należność za wykonaną usługę została rozliczona przez gotówkową zapłatę. Potwierdzając przyjęcie od pozwanej zapłaty gotówkowej, świadek K. P. naraził się na ewentualne dochodzenie należności od swego pracodawcy, ale kwestia wzajemnych rozliczeń pomiędzy nim, a Spółką (...) nie ma znaczenia w tej sprawie. Sąd Rejonowy nie uwzględnił wniosku pełnomocnika powoda o odroczenie rozprawy z uwagi na problem z dotarciem na wyznaczony termin rozprawy przez pełnomocnika powoda związany z awarią samochodu. Przesłanki obligatoryjnego odroczenia rozprawy są przewidziane w art. 214 k.p.c. i są nimi; nieprawidłowość w doręczeniu wezwania, nieobecność strony wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną Sądowi przeszkodą, której nie można było przezwyciężyć. Problem z dotarciem do Sądu związany z awarią samochodu nie stanowi nadzwyczajnego wydarzenia lub innej przeszkody, której nie można było przezwyciężyć, chociażby przez skorzystanie ze środków komunikacji miejskiej bądź samochodu taxi. Zdaniem Sądu Rejonowego, awaria samochodu związana z brakiem powietrza w oponie mogła co najwyżej opóźnić stawiennictwo strony na rozprawie, jednak o przesłuchanie pozwanej z czasowym opóźnieniem, pełnomocnik powoda nie zawnioskował. Ponadto, oceniając rozsądnie, pełnomocnik udając się na rozprawę winien był uwzględnić zapas czasowy na ewentualne wypadki komunikacyjne i warunki atmosferyczne, które są normalnymi zdarzeniami na drodze, a które co do zasady nie tamują, a jedynie utrudniają ruch. Złożenie przez pełnomocnika powoda rachunku od wulkanizatora świadczy o tym, że taka usługa została faktycznie wykonana w dniu 16 marca 2015 roku , ale nie wiadomo w jakich godzinach, w szczególności, czy w godzinach rozpoznawania przedmiotowej sprawy. Sąd Rejonowy oddalił również wniosek pełnomocnika powoda o ponowne przesłuchanie świadka O. C., gdyż jego zasadnicze przesłuchanie miało miejsce na rozprawie w dniu 6 października 2014 roku, w której uczestniczył pełnomocnik powoda , a jego uczestnictwo w rozprawie w dniu 16 marca 2015 roku miało umożliwić pełnomocnikom zadanie dodatkowych pytań świadkowi. Wobec niemożności ustalenia adresu domowego powołanego na świadka S. L., Sąd Rejonowy uchylił postanowienie o jego dopuszczeniu i oddalił wniosek dowodowy w tym przedmiocie ( art.242 k.p.c.). W tak określonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo w całości podlegało oddaleniu. Podkreślił w pierwszym rzędzie, że przelew to umowa, na mocy której wierzyciel (cedent) przenosi na osobę 3 (cesjonariusza) wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. Jednostronne oświadczenie woli nie wystarczy do dokonania przelewu, który dochodzi do skutku pomiędzy dwiema stronami. Konieczne jest więc oświadczenie woli złożone także przez nabywcę wierzytelności. Kodeks nie wymaga zgody dłużnika ta dokonanie przelewu. Na podstawie cesji jego sytuacja prawna nie zmienia się co do zakresu odpowiedzialności. Wierzytelność nie ulega zmianie. Dochodzi tylko do modyfikacji podmiotowej. W miejsce dotychczasowego wierzyciela wchodzi bowiem osoba 3 (nabywca wierzytelności) co jest skutkiem przelewu. Nabywca wierzytelności nabywa ją w takiej treści, jaka przysługiwała zbywcy. Celem i skutkiem przelewu jest przejęcie wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem . Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami np. przedawnieniem. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, cedent nie mógł skutecznie przekazać na rzecz powoda wierzytelności pieniężnej w stosunku do pozwanej, bowiem, wobec skutecznie dokonanej zapłaty, ona już nie istniała. Dlatego też Sąd Rejonowy oddalił powództwo.
O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art.98 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik sporu, obciążając nimi pozwaną jako przegrywającą ten spór . Na zasądzone koszty procesu w kwocie 2.417,00 zł, składa się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,00 zł, ustalone zgodnie z §6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U nr 163., poz.1349 z późn. zm. ), które przy  wartości przedmiotu sporu powyżej 10.000,00 zł do 50.000,00 zł przewidują stawkę minimalną w zasądzonej wysokości.

Powyższe orzeczenie w całości apelacją zaskarżyła strona powodowa, która zarzucając rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie przepisów postępowania

a)  art 214 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy istniały podstawy do odroczenia rozprawy wyznaczonej na dzień 16 marca 2015 r. ze względu na nadzwyczajne zdarzenie w postaci awarii samochodu pełnomocnika, której nie można było przezwyciężyć;

b)  naruszenie przepisów postępowania - art 228 § 2 kpc poprzez jego niezastosowanie w zakresie, w jakim sąd był powiadomiony o niemożności stawienia się pełnomocnika na rozprawie w dniu 16 marca 2015 r. wywołanej sytuacją nagłą związaną z awarią samochodu, zwłaszcza, że rozprawa w niniejszej sprawie była wyznaczona na dzień 16 marca 2015 r. godz. 9.00, a na dzień 16 marca 2015 r. godz. 8.45 była wyznaczona inna rozprawa przed tym samym sądem i sąd rozpoznający sprawę został powiadomiony o braku możliwości stawiennictwa pełnomocnika na tejże rozprawie sygn. akt XIII GC 1269/14;

c)  naruszenie przepisów postępowania - art 233 §1 kpc poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na uznaniu materiału dowodowego za spójny, logiczny i wzajemnie uzupełniający się, podczas, gdy zeznania złożone przez świadka O. C. na rozprawie w dniu 6 października 2014 r. wykluczają się z iż spełnia świadczenie do rąk osoby nieuprawnionej, bowiem w sytuacji otrzymania wezwania do zapłaty ze strony powoda nie żądałaby zwrotu zapłaconej kwoty od T. P. i wpłacała ją na rzecz powoda, co z kolei nakazuje poddać w wątpliwość datę sporządzenia oświadczenia T. P. o całkowitym rozliczeniu stron;

d)  naruszenie przepisów postępowania - art 233 § 1 kpc poprzez uznanie materiału dowodowego za spójny i logiczny, gdy zeznania świadka O. C. na rozprawie w dniu 6 października 2014 r. poddają w wątpliwość prawdziwość oświadczenia złożonego przez T. P. w dniu 30 września 2011 r.;

e)  naruszenie przepisów postępowania - art. 233 § 1 kpc poprzez uznanie za wiarygodne dowodu z zeznań świadka T. P. w świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań świadka O. C.;

f)  naruszenie przepisów postępowania - art. 328 § 2 kpc poprzez pominięcie w ustaleniach faktycznych uzasadnienia wyroku okoliczności, iż na skutek otrzymania wezwania do zapłaty wraz z zawiadomieniem o cesji T. P. zwrócił pozwanej kwotę 4000 zł, którą ta następnie przelała na rachunek bankowy powoda, oraz, że T. P. zobowiązał się zwrócić pozostał pobraną od pozwanej kwotę;

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 452 kc poprzez jego niezastosowanie,

wniosła o stwierdzenie nieważności postępowania w oparciu o treść art. 379 p. 5 kpc i przekazanie sprawy w zakresie dotkniętym nieważnością do Sądu I instancji, załączenie do akt niniejszego postępowania protokołu z rozprawy prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy sygn. akt XIII GC 1269/14 z dnia 16 marca 2015 r, w przypadku gdyby Sąd II instancji nie podzielił stanowiska powoda określonego w p. 1 wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez sąd I i II instancji.

Pozwana w odpowiedzi na apelację powódki wniosła o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej, dopuszczenie dowodu z odpisu karty wizytowej T. P., na okoliczność jego powiązań z firma (...) oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki podlegała oddaleniu jako bezzasadna. Odnosząc się do zarzutu, którego ewentualne uwzględnienie prowadziłoby do stwierdzenia nieważności postępowania w następstwie pozbawienia strony powodowej prawa obrony jej interesów, należało tak sformułowany zarzut uznać za niezasadny. Sąd I instancji prawidłowo wskazał na przesłanki ustawowe dające Sądowi prawo odroczenia rozprawy w następstwie uwzględnienia złożonego w tym przedmiocie wniosku strony. Sąd Rejonowy prawidłowo również zakwalifikował sytuację stanowiącą podstawę zgłoszonego wniosku przez pełnomocnika strony powodowej jako nie mieszczącą się w kategoriach obiektywnej przeszkody uniemożliwiającej uczestnictwo pełnomocnika w rozprawie. Opierając się bowiem wyłącznie na wyjaśnieniach samego pełnomocnika należy stwierdzić, iż między momentem stwierdzenia awarii pojazdu, którym poruszał się pełnomocnik na rozprawę, a godziną rozpoczęcia rozprawy, pełnomocnik dysponował dostatecznie długim okresem, w którym mógłby podjąć działania zmierzające do zapewnienia mu innego środka transportu, choćby publicznego i w konsekwencji stawiennictwo i udział w rozprawie. Pełnomocnik strony powodowej nie skorzystał jednak z tej możliwości i dopiero w toku trwania rozprawy zawiadomił Sąd o zaistniałej przeszkodzie i zgłosił wniosek o jej odroczenie. Tak określony przez pełnomocnika powódki nie mógł zostać uznany za obiektywną przeszkodę, która uniemożliwiła mu stawiennictwo na wyznaczonej rozprawie, a tym samym nie sposób podzielić zarzutu, że niestawiennictwo to jako usprawiedliwione pozbawiło stronę reprezentowaną przez pełnomocnika możliwości obrony jej praw i interesów.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. wskazać należy, że zgodnie z jego treścią Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. Powołany przepis stanowi wyraz obowiązującej w procedurze cywilnej zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych środków dowodowych stanowi podstawowe zadanie sądu orzekającego, przy czym powinna być ona dokonana w sposób konkretny, w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy. W niektórych przypadkach ustawodawca "narzuca" określoną moc dowodową danego środka (np. art. 11, 246, 247 KPC). Przyjmuje się, że moc dowodowa oznacza siłę przekonania o istnieniu lub nieistnieniu weryfikowanego w postępowaniu dowodowym faktu, uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych. Z kolei wiarygodność danego dowodu wynika z jego indywidualnych cech i obiektywnych okoliczności, za względu na które zasługuje on w ocenie sądu na wiarę lub nie (zob. J. Klich-Rump, Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia sądowego w procesie cywilnym, Warszawa 1977, s. 132 i n.). Swobodna ocena dowodów nie może być dowolna. Z tych względów przyjmuje się, że jej granice wyznaczane są przez kryteria: logiczne, ustawowe i ideologiczne (zob. wyr. SN z 12.2.2004 r., II UK 236/03, Legalis). Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków poprawnych logicznie. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów nie opiera się na ilościowym porównaniu przedstawionych przez świadków i biegłych spostrzeżeń oraz wniosków, lecz na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (wyr. SN z 20.3.1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, Nr 10, poz. 200). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 KPC, choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (wyr. SN z 27.9.2002 r., IV CKN 1316/00, Legalis). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyr. SN z 27.9.2002 r., II CKN 817/00, Legalis; wyr. SN z 16.12.2005 r., III CK 314/05, OwSG 2006, Nr 10, poz. 110). Czynnik ustawowy ogranicza sąd w możliwości dokonania oceny jedynie tych dowodów, które zostały prawidłowo przeprowadzone, według reguł określonych przez ustawodawcę, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (post. SN z 11.7.2002 r., IV CKN 1218/00, Legalis; wyr. SN z 9.3.2005 r., III CK 271/04, Legalis). Oznacza to, że przy ocenie mocy i wiarygodności dowodów sąd bierze pod rozwagę nie tylko "materiał dowodowy", ale także wyjaśnienia informacyjne stron, oświadczenia, zarzuty przez nie zgłaszane, zachowanie się stron podczas procesu przejawiające się np. w odmowie lub utrudnieniach w przeprowadzeniu dowodów, itp. (wyr. SN z 24.3.1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, Nr 10, poz. 382). Za czynnik ideologiczny warunkujący granice swobodnej oceny dowodów uznaje się poziom świadomości prawnej sędziego, na którą składa się znajomość przepisów prawa, doktryny i orzecznictwa, jak ogólna kultura prawna oraz system pozaprawnych reguł i ocen społecznych (zob. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP 1956, Nr 4). Sąd II instancji może zmienić ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania wyroku sądu I instancji bez konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego uzasadniającego odmienne ustalenia (wyr. SN z 4.10.2007 r., V CSK 221/07, Legalis). Uprawnienie to w przypadku dowodów z zeznań świadków czy też z przesłuchania stron jest uzasadnione w szczególności wówczas, gdy dowody te mają jednoznaczną wymowę, a ocena sądu I instancji jest oczywiście błędna. Same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd I instancji, nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd II instancji odmiennego stanowiska, o ile tylko ocena ta nie wykroczyła poza granice zakreślone w powołanym przepisie (wyr. SN z 21.10.2005 r., III CK 73/05, Legalis). W kontekście przedstawionych rozważań Sąd Okręgowy uznał ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji za prawidłową, zgodną z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. W szczególności przedmiotem oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy był całokształt dowodów zgormadzonych w sprawie, zarówno w postaci zaoferowanych przez strony dowodów z dokumentów jak i w zakresie osobowych źródeł dowodowych. Sąd Rejonowy ustalając, niezakwestionowaną przez powódkę okoliczność, iż świadek J. P. był pracownikiem spółki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zaś przy jednoczesnym braku ustalenia sposobu wykazania, iż cedent oraz pozwana dokonali w ramach łączącego ich stosunku obligacyjnego, sposób rozliczenia należnego cedentowi wynagrodzenia, w szczególności formy i sposobu zapłaty, uzasadnionym było przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż spełnienie spornego świadczenia do rąk pracownika cedenta, zwalnia dłużnika ze zobowiązania. Bez znaczenia pozostaje w takim przypadku próba przerzucenia na pozwaną obowiązku ustalenia uprawnienia J. P. do odbioru wynagrodzenia, przekazania faktury i wreszcie wystawienia pokwitowania na uiszczoną kwotę, skoro ustalone zostało, iż podmiot ten działał w charakterze pracownika cedenta, nie zaś jako jej pełnomocnik czy osoba działająca w innym charakterze nie będącą upoważnioną do odbioru świadczenia pieniężnego. Nie można również podzielić stanowiska powódki, iż po zwrocie części należności przez J. P. na rzecz pozwanej należność ta została przekazana na skutek wezwania do zapłaty, na rachunek powoda. Skoro bowiem pozwana uiszczając sporną należność pracownikowi cedenta, którą ten następnie w części zwrócił, prawidłowo uznała, że umówione świadczenie nie zostało w tym zakresie spełnione i konieczne jest ponowne jego przekazanie na rzecz podmiotu uprawnionego. Pominięcie wskazanej wyżej okoliczności w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie mogło wywrzeć wpływu na treść wydanego przez Sąd Rejonowy orzeczenia, uchybienie nawet w kategorii naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. pozwalało jednak na przeprowadzenie kontroli instancyjnej zakwestionowanego wyroku. Reasumując Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż w przedmiotowej sprawie doszło do skutecznego spełnienia świadczenia przez pozwaną i w konsekwencji wygaśnięcia zobowiązania, które w takiej sytuacji nie mogło być przedmiotem przelewu między cedentem a cesjonariuszem. Rozliczenie spornej kwoty winno zaś nastąpić między cedentem a jego pracownikiem przy uwzględnieniu ewentualnej jego odpowiedzialności wynikającej z przepisów prawa pracy. Tym samym Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu apelacji odnoszącego się do naruszenia przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 452 k.c.

Mając na uwadze wskazaną argumentację apelację powódki należało uznać za niezasadną, co skutkowało jej oddaleniem na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania.