Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2013 r.

na rozprawie

odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

z dnia 18 lutego 2013 roku nr (...)

w sprawie M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o emeryturę

oddala odwołanie.

Sygn. akt V U 454/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 lutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił M. K. prawa do emerytury.

Ubezpieczony złożył odwołanie od powyższej decyzji. Zakwestionował w jego treści nie uwzględnienie przez organ rentowy jako okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 8 września 1980 roku do 14 grudnia 1996 roku w Centrali (...) SA Oddział w K. na stacji paliw nr 366 w miejscowości K. potwierdzonego świadectwem pracy z dnia 14 grudnia 1997 roku. Ponadto skarżący podniósł, iż wykonywał pracę zestawiacza mieszanek i roztworów, operatora pomp i sprężarek, robotnika transportowego oraz robotnika magazynowego a zatem stanowiska wymienione w Dziale IV poz. 19 pkt. 2, 7, 13 i 14 zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. M.G. 1987/4/7). (k. 2-4)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu podniesiono, że ubezpieczony udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku ogółem 27 lat, 5 miesięcy i 1 dzień okresów składkowych i nieskładkowych, w tym żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Ponadto organ rentowy podniósł, iż z przedłożonego przez ubezpieczonego świadectwa pracy wynika, że M. K. był zatrudniony w Centrali (...) SA Oddział w K. w oparciu o umowę agencyjną. Nadto wskazał, że okres wykonywania czynności na podstawie umowy agencyjnej mimo, że objęty ubezpieczeniem, nie jest wliczony do okresu pracy w szczególnych warunkach. (k. 7-7v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K.urodził się w dniu (...) roku.

W okresie od dnia 8 września 1980 roku do 14 grudnia 1996 roku M. K.na podstawie umowy agencyjnej zawartej z Centralą (...) SAOddział w K.realizował zadania w charakterze agenta stacji paliw nr (...) w miejscowości K..

W dniu 14 lutego 1997 roku Centrala (...) SA Oddział w K. wystawiła ubezpieczonemu świadectwo pracy poświadczając, iż w oparciu o umowę agencyjną w spornym okresie w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę agenta stacji paliw oraz że od wynagrodzenia były odprowadzane składki ubezpieczeniowe w pełnej wysokości.

W tym okresie ubezpieczony sprzedał paliwa i oleje, wydawał paliwa z dystrybutorów, sporządzał mieszankę etyliny z olejem silnikowym przeznaczoną do motorowerów, samochodów marki S.oraz T., sprzątał teren wewnątrz stacji paliw oraz na zewnątrz. Ponadto rozładowywał z beczek oleje dostarczane na stacje a także bezpośrednio z beczek za pomocą pompy sprzedawał olej na litry. Na terenie stacji paliw pracowało 6 osób. (...)była czynna 24 godziny i ubezpieczony pracował na zmiany wspólnie z innym pracownikiem, wykonując pracę w pełnym wymiarze. Wykonywał pomiary zbiorników paliwa i w tym celu mierzył ilość paliwa za pomocą rury pomiarowej i dodatkowo pobrał próbki z dystrybutora i zbiornika celem sprawdzenia czy zbiornik nie jest zawodniony. Pełnił także funkcję kierownika i w tym czasie zajmował się prowadzeniem dokumentacji dotyczącej działalności związanej z bieżącym funkcjonowaniem stacji paliw, wypisywał codzienne raporty ze sprzedaży paliwa oraz raporty dotyczące olejów przepracowanych i sprzedanych oraz raporty oleju przepracowanego, który stacja skupowała. Po zakończeniu zmiany dokonywał rozliczenia oraz inwentaryzacji. Ubezpieczony korzystał z urlopu, zaś jego obowiązki przejmował w tym czasie inny współpracownik o czym informowana była Dyrekcjia (...). Wynagrodzenie wraz z premią uzależnioną od wielkości sprzedaży było wypłacane miesięcznie. Stacja paliw podlegała pod D. (...)w K., zaś nadzorowana była bezpośrednio przez kierownika bazy paliw, która kontrolowała jakość produktów sprzedawanych przez stację paliw.

W dniu 11 lutego 2013 roku ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

Ubezpieczony nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Ogólny staż pracy przypadający przed dniem 1 stycznia 1999 roku wynosi 27 lat, 5 miesięcy i 1 dzień okresów składkowych i nieskładkowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka Z. M. k. 18-18v, zeznań świadka E. W. k. 18v-19, zeznań świadka W. G. k. 29-30, zeznań ubezpieczonego k. 30-31 oraz dokumentów z akt Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.. pisma (...) SA w P. z dnia 11 czerwca 2013 roku k. 21, akt osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w (...) SA w P.,

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. 2009 r. Nr 153 poz. 1227.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. 1 stycznia 1999 roku osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (art. 184 ust. 2 ).

Natomiast w myśl art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.), według których okresami pracy uzasadniającymi prawo do wcześniejszej emerytury są okresy, w jakich praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W toku procesu ubezpieczony wywodził, że w spornym okresie świadczył pracę na warunkach umowy o pracę powołując szereg faktów świadczących o traktowaniu go tak jak pracownika: korzystanie z urlopu, odprowadzanie składek ubezpieczeniowych oraz okoliczności właściwe dla umowy o pracę co do sposobu świadczenia pracy: podpisywanie listy obecności, nadzór oraz kontrole prowadzone przez Centralę (...) SA Oddział w K., oraz że czynności swe wykonywał w trudnych i obciążających zdrowie warunkach. Organ rentowy natomiast twierdził, iż praca wykonywana na rzecz Centrali (...) SA Oddział w K. nie była świadczona w oparciu o umową o pracę, gdyż w spornym okresie ubezpieczony był zatrudniony na podstawie umowy agencyjnej.

Dokonując ustaleń w zakresie charakteru zatrudnienia ubezpieczonego w spornym okresie wskazać należy, iż ubezpieczonemu wydane zostało w dniu 14 lutego 1997 roku przez Centralę (...) SAOddział w K.świadectwie pracy w którym podano, iż M. K.był zatrudniony w stacji paliw nr (...)w K.w oparciu o umowę agencyjną oraz że w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę agenta stacji paliw. Ponadto w aktach osobowych znajduje się pismo Centrali (...) SAOddział w K.z dnia 25 września 1996 roku adresowane do M. K.agenta stacji paliw nr (...) w K.informujące go, iż w związku z wprowadzeniem tekstu umowy na prowadzenie stacji paliw (...) SAz dniem 31 pazdziernika 1996 roku wypowiedzeniu zawartej z nim umowy agencyjnej z zachowaniem 1 miesięcznego okresu wypowiedzenia oraz że rozwiązanie umowy agencyjnej nastąpi w dniu 30 listopada 1996 roku. Dodatkowo pismem z dnia 28 listopada 1996 roku poinformowano ubezpieczonego, iż przesunięto termin rozwiązania obecnej umowy agencyjnej (pismo z dnia 25 wrzesnia 1996 roku) do dnia przeprowadzenia wymaganej inwentaryzacji zdawczo-odbiorczej.

W związku z rozbieżnościami co do formy zatrudnienia ubezpieczonego Sąd zwrócił się do (...) SAw P.(następcy prawnego Centrali (...) SAw P.) o udzielenie informacji, czy ubezpieczony był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, czy też łączyła go umowa agencyjna. W odpowiedzi na powyższe PKN (...)pismem z dnia 11 czerwca 2013 roku zaświadczył, iż M. K.w okresie od dnia 8 września 1980 roku do 14 grudnia 1996 roku realizował zadania na podstawie umowy agencyjnej, w charakterze agenta stacji paliw nr (...) w K..

Uwzględniając powyższe przyjąć zatem należało, iż ubezpieczony świadczył pracę na podstawie umowy agencyjnej, która nie daje prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Podkreślić bowiem należy, iż świadczenie będące przedmiotem sporu jest świadczeniem szczególnym, odmiennym od emerytury przyznawanej na ogólnych zasadach a prawo do niej zostało uregulowane w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z przepisem art. 32 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie zawiera definicji pracownika ani stosunku pracy. Ustawowe objaśnienie pojęcia pracownika na potrzeby regulacji prawnych z zakresu ubezpieczeń społecznych zawiera art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz. U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 z późn. zm.). Określa on, że pracownikiem jest osoba pozostająca w stosunku pracy oraz osoba wykonująca pracę na podstawie określonej umowy cywilnoprawnej, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Stosunek pracy, wobec braku odrębnego unormowania w ustawie, powinien być rozumiany według przepisów ogólnych, to jest zgodnie z art. 22 § 1 k.p.

Jednocześnie, z uwagi na sformułowania użyte w art. 32 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r stwierdzenie: „ ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym (…)”, czy też w rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze np. w § 1 ust. 1 „ rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia” jasno wynika, że przewidziana możliwość przejścia na emeryturę w wieku obniżonym w związku z pracą w szczególnych warunkach przysługuje tylko i wyłącznie pracownikom, tj. osobom definiowanym zgodnie z art. 2 kodeksu pracy jako osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Powołane przepisy nie budzą zatem wątpliwości, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym powstaje tylko wówczas, jeżeli praca w warunkach szczególnych była świadczona na podstawie umowy o pracę.

Za Sądem Najwyższym powtórzyć w tym miejscu wypada, że zachowało swą moc, a więc pozostaje w porządku prawnym, rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze , wydane z upoważnienia i w ramach delegacji ustawowej, zawartej w art. 55 nieobowiązującej już ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin , gdzie w słowniku zawartym w art. 5 pkt 1 i 2 tej ustawy, zdefiniowano pracownika jako osobę pozostającą w stosunku pracy w myśl Kodeksu pracy , a zatrudnienie jako wykonywanie pracy w ramach stosunku pracy. W tym kontekście należy odczytywać postanowienia powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów. Fakt, że ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin i o rewaloryzacji emerytur i rent, zostały uchylone, nie może oznaczać, iż w obecnym stanie prawnym pojęcia te (pracownik oraz zatrudnienie) - niezdefiniowane w ustawie o emeryturach i rentach z FUS - mogą być interpretowane w oderwaniu od przepisów Kodeksu pracy , do którego zresztą wprost nawiązywał art. 5 powołanej wyżej ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. W ocenie Sądu Najwyższego, pojęcia: pracownik, stosunek pracy czy zatrudnienie, nie mogą być interpretowane na użytek prawa ubezpieczeń społecznych inaczej niż interpretuje je akt prawny określający prawa i obowiązki pracowników i pracodawców - Kodeks pracy . Pogląd ten umacnia treść art. 6 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.). Przepis art. 6 ust. 1 pkt 1 stanowi, że obowiązkowemu ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są: pracownikami (...) zaś za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy ( art. 8 ust. 1 ). Sformułowania te oznaczają odpowiednio pracownika i stosunek pracy według wskazań Kodeksu pracy . Należy też dodać, że z samego tytułu omawianego rozporządzenia - (...) "pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze" - wynika, iż jego regulacja dotyczy takich właśnie pracowników, a więc pozostających w zatrudnieniu w ramach stosunku pracy. (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2004r. sygn. II UK 246/03, OSNP 2004/20/358 oraz uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003r. sygn. III UZP 10/03, OSNP 2004/5/87, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652). Sąd Okręgowy w nienjszej sprawie podziela w pełni wielokrotnie wyrażony przez Sąd Najwyższy pogląd, że zawarte w art. 32 ustawy o FUS ograniczenie prawa do wcześniejszej emerytury jedynie do wypadków świadczenia pracy w charakterze pracownika nie jest niezgodne z konstytucyjną zasadą równego traktowania ( art. 32 Konstytucji RP ) (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2004r. sygn. II UK 142/04, LEX nr 187170; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005r. sygn. I UK 142/04, OSNP 2005/17/272; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2005r. sygn. I UK 300/04, OSNP 2006/5-6/94)

Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określa w sposób jednoznaczny zakres podmiotowy uprawnienia do emerytury w wieku niższym niż powszechny wiek emerytalny z uwagi na zatrudnienie w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Zalicza do niego tylko osoby, które były pracownikami i jednocześnie wykonywały określone rozporządzeniem prace. Ustawa nie przewiduje natomiast odpowiedniego stosowania zasad przyznawania przedmiotowego świadczenia do osób zatrudnionych na innej podstawie niż umowa o pracę, nawet jeśli charakter ich czynności niczym nie różni się od obowiązków wykonywanych w ramach stosunku pracy.

Wskazać w tym miejscu należy, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe, wbrew twerdzeniom skarżącego, nie dało podstaw do przyjęcia, że w istocie stosunek łączący odwołującego z ówczesną Centralą (...) SA Oddział w K. wykazywał wszelkie cechy stosunku pracy definiowanego w art. 22 kp, co jest tym bardziej istotne, że udowodnienie, iż w istocie był on pracownikiem spoczywało na ubezpieczonym czego jednak ten w nienijszej sprawie nie uczynił.

W tej sytuacji argumenty przedstawione przez odwołującego się w toku postępowania potwierdzone dodatkowo przez zawnioskowanych świadków zmierzające do wykazania, że świadczył on pracę na warunkach umowy o pracę, nie mogą prowadzić do uwzględnienia odwołania a to wobec faktu, że M. K. zawarł umowę agencyjną. W tym kontekście wydane ubezpieczonemu przez Centrale (...) SA Oddział w K. świadectwo pracy należało uznać za wadliwe.

Podzielić zatem należy stanowisko organu rentowego, że okres pracy na podstawie umowy agencyjnej, a nawet fakt podlegania ubezpieczeniu społecznemu z innego tytułu, w tym przypadku umowy agencyjnej, nie uprawniają do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, albowiem umowa taka pozostaje poza stosunkiem pracy regulowanym przepisami kodeksu pracy .

Ubezpieczony nie zawarł bowiem umowy o pracę a więc nie miał statusu pracownika w rozumieniu przepisu art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wiązała go z ówczesną Centralą (...) SA Oddział w K. jedynie umowa agencyjna, która nie rodzi prawa do spornej emerytury.

Na marginesie wskazać należy, iż sytuację prawną osób świadczących pracę na podstawie umów agencyjnych w zakresie ubezpieczeń społecznych regulowała ustawa z dnia 19 grudnia 1975 roku o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (Dz.U. z 1975, Nr 45, poz. 232 ze zm.). Z przepisu art. 6 ust.1 pkt 4 ustawy wynikało, dla osób objętych ubezpieczeniem, prawo do emerytury, renty inwalidzkiej i renty rodzinnej. Jednocześnie w przepisie art. 15 ustawy zostały określone warunki jakie musi spełnić ubezpieczony, aby uzyskać prawo do emerytury. Jednakże, powołana ustawa nie regulowała prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Z dniem 1 stycznia 1999 roku znowelizowano powołaną ustawę poprzez skreślenie między innymi przepisów art. 6 i 15, jak również pozostałych przepisów regulujących prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Ta nowelizacja była związana z wejściem w życie nowej ustawy emerytalno- rentowej – z dnia 17 grudnia 1998 roku, którą ujednolicono system emerytalno – rentowy pracowników podlegających ubezpieczeniu społecznemu z tytułu umowy agencyjnej i umowy zlecenia.

Dodatkowo wskazać należy, iż nawet w przypadku przyjęcia pracowniczego charakteru zatrudnienia ubezpieczonego w spornym okresie nie można tego okresu uznać za pracę w szczególnych warunkach, gdyż ubezpieczony pracy wymienionej w Dziale IV poz. 19 załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku ujętej jako przetwórstwo, magazynowanie, przepompowywanie, przeładunek, transport oraz dystrybucja ropy naftowej i jej produktów nie wykonywał stale i w pełnym ośmiogodzinnym wymiarze czasu pracy. Jak bowiem wynika z zeznań samego ubezpieczonego oraz dokumentacji pracowniczej znajdującej się w aktach osobowych w spornym okresie pełnił on także funkcje kierownika stacji paliw. W tym czasie zajmował się prowadzeniem dokumentacji dotyczącej działalności związanej z bieżącym funkcjonowaniem stacji paliw, wypisywał codzienne raporty ze sprzedaży paliwa, raporty dotyczące olejów przepracowanych i sprzedanych oraz raporty oleju przepracowanego, który stacja skupowała. Nadto dokonywał rozliczenia oraz inwentaryzacji po zakończeniu zmiany.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, że M. K. nie wykazał, że w spornym okresie zatrudnienia wykonywał on prace zakwalifikowane przez rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Wobec braku wymaganego prawem wykazania przez ubezpieczonego 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach należało uznać, że M. K. nie spełnia warunków nabycia prawa do świadczenia emerytalnego w świetle regulacji art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd - na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc – oddalił odwołanie M. K. jako bezzasadne.