Pełny tekst orzeczenia

WYROK

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 23 na 24 stycznia 2011 roku w miejscowości L. przy ul. (...) w Szwecji dokonano kradzieży z włamaniem z salonu samochodowego czterech pojazdów marki B. (...) na szkodę B. SVERIGE. Jeden z tych pojazdów, o wartości nie mniejszej niż 432.538,00 (...), tj. 187.700,37 złotych, posiadał nr VIN (...). W styczniu 2011 roku w posiadanie tego pojazdu wszedł M. B..

dowody: zeznania świadka M. B. k. 2607-2611, k. 2955-2956 akt sprawy X K 1675/12, odczytane k. 502 akt sprawy X K 1223/13; notatki urzędowe k. 1-2, k. 77-78, k. 79 akt sprawy X K 1675/12; protokół oględzin samochodu k. 6-7, k. 73-75 akt sprawy X K 1675/12; informacja oficera łącznikowego k. 76 akt sprawy X K 1675/12; informacje dotyczące wartości samochodu k. 84-85 akt sprawy X K 1675/12; faktury przekazane przez B. SVERIGE k. 401-404 akt sprawy X K 1675/12; dokumentacja przekazana przez stronę szwedzką k. 542-565, k. 569-747 akt sprawy X K 1675/12

W dniu 17 stycznia 2011 roku S. K. (1) opuścił Areszt Śledczy w G.. W izolacji penitencjarnej przebywał we wspólnej celi z M. L., natomiast jeszcze przed aresztowaniem poznał M. B., który przedstawił mu się jako (...). S. K. (1) wiedział, iż M. B. zajmuje się sprzedażą pojazdów pochodzących z kradzieży. S. K. (1) skontaktował się telefonicznie z M. B. z zamiarem zakupienia jakiegoś samochodu i następnie sprzedania go z zyskiem dla siebie. Mężczyźni spotkali się w tej sprawie w dniu 26 stycznia 2011 roku w pobliżu miejsca zamieszkania S. K. (1). M. B. powiedział wówczas S. K. (1), iż może mu sprzedać samochód marki B. (...) z 2010 roku za 20.000 zł. S. K. (1) dostrzegł w takiej okoliczności okazję na zarobek dla siebie, gdyż wiedział, że tego typu kradzione pojazdy kosztują około 40.000 zł. Ów samochód postanowił przechować na posesji w miejscowości S. koło K. u M. L.. Uzgodnił to z M. L., nie podając przy tym jednak szczegółów co do nielegalnego pochodzenia pojazdu, a jedynie wskazując na rzekomą konieczność jego naprawy.

dowody: wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) k. 370v akt sprawy X K 1223/13 oraz k. 88-93, k.111, k. 376-377 akt sprawy X K 1675/12; zeznania świadka M. B. k. 2607-2611, k. 2955-2956 akt sprawy X K 1675/12, odczytane k. 502 akt sprawy X K 1223/13; zeznania świadka M. L. k. 3-5, k. 60-61, k. 500-502 akt sprawy X K 1675/12, odczytane k. 502 akt sprawy X K 1223/13

Ponadto ze względu na fakt, iż S. K. (1) zdawał sobie sprawę z nielegalnego pochodzenia pojazdu, postanowił zaangażować do jego przewiezienia inną osobę. W dniu 28 stycznia 2011 roku spotkał się w tym celu z R. K.. Po upewnieniu się, że R. K. posiada aktualne prawo jazdy, S. K. (1) zaproponował mu możliwość dobrego zarobku za przeprowadzenie pojazdu spod S. w okolice K.. R. K. przystał na powyższe.

dowody: wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) k. 370v akt sprawy X K 1223/13 oraz k. 88-93, k.111, k. 376-377 akt sprawy X K 1675/12; zeznania świadka R. K. k. 128-134, k. 140-141, k. 893-895, k. 3226-3227 akt sprawy X K 1675/12 oraz k. 443v-444 akt sprawy X K 1223/13; zeznania świadka M. B. k. 2607-2611, k. 2955-2956 akt sprawy X K 1675/12, odczytane k. 502 akt sprawy X K 1223/13

W dniu 29 stycznia 2011 roku S. K. (1) oraz R. K. w godzinach porannych udali się samochodem marki S. w stronę S. w celu odebrania pojazdu marki B. (...). W trakcie jazdy S. K. (1) kontaktował się telefonicznie z M. B., który nakazał im kierować się na B.. W B. spotkali się z M. B., który wskazał im drogę poza miasto, gdzie ostatecznie wjechali do lasu. Tam właśnie, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, S. K. (1) wszedł w posiadanie samochodu marki B. (...) o nr VIN (...) o wartości nie mniejszej niż 432.538,00 (...), tj. 187 700, 37 złotych, uzgadniając za niego cenę 20.000 złotych i wiedząc o tym, że został on uzyskany za pomocą przestępstwa kradzieży z włamaniem. Następnie S. K. (1) wraz z M. B. pojazdem marki S. udali się w kierunku na C., S., S. i K.. R. K. pojazdem marki B. (...) jechał za nimi. Po drodze, na (...) przesiadł się do samochodu marki B. (...) i w dalszym ciągu nim kierował, natomiast R. K. i M. B. podróżowali samochodem marki S.. S. K. (1) udał się następnie samochodem marki B. (...) do miejscowości S. koło K., gdzie ukrył przedmiotowy pojazd na posesji M. L..

dowody: wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) k. 370v akt sprawy X K 1223/13 oraz k. 88-93, k.111, k. 376-377 akt sprawy X K 1675/12; zeznania świadka R. K. k. 128-134, k. 140-141, k. 893-895, k. 3226-3227 akt sprawy X K 1675/12 oraz k. 443v-444 akt sprawy X K 1223/13; zeznania świadka M. B. k. 2607-2611, k. 2955-2956 akt sprawy X K 1675/12, odczytane k. 502 akt sprawy X K 1223/13; zeznania świadka M. L. k. 3-5, k. 60-61, k. 500-502 akt sprawy X K 1675/12, odczytane k. 502 akt sprawy X K 1223/13; protokół oględzin samochodu k. 6-7, k. 73-75 akt sprawy X K 1675/12; protokół przeszukania posesji k. 8-10 akt sprawy X K 1675/12; protokół eksperymentu procesowego k. 31-32 akt sprawy X K 1675/12; wydruki zapisów z telefonu komórkowego k. 42-59 akt sprawy X K 1675/12; informacje dotyczące wartości samochodu k. 84-85 akt sprawy X K 1675/12; faktury przekazane przez B. SVERIGE k. 401-404 akt sprawy X K 1675/12; dokumentacja przekazana przez stronę szwedzką k. 542-565, k. 569-747 akt sprawy X K 1675/12

S. K. (1) jest bezdzietnym kawalerem. Posiada średnie wykształcenie, jest pracownikiem wypożyczalni samochodów z dochodem miesięcznym w wysokości ok. 2.000 złotych. Dodatkowo uzyskuje dochód z wynajmu nieruchomości w kwocie 5.000 złotych miesięcznie. Cieszy się dobrym fizycznym stanem zdrowia. S. K. (1) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem tempore criminis. Nie był karany sądownie.

dowody: dane z wyjaśnień oskarżonego k. 203; opinia sądowo-psychiatryczna k. 3391-3392 akt sprawy X K 1675/12

Przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego w dniu 01 lutego 2011 roku S. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył szczegółowe wyjaśnienia, w których opisał okoliczności nabycia przedmiotowego pojazdu marki B., swoją świadomość co do jego pochodzenia z kradzieży oraz motywację podjętego działania, którą stanowiła chęć uzyskania korzyści majątkowej. S. K. (1) wskazał również na osoby, z którymi kontaktował się w sprawie nabycia pojazdu, jego przetransportowania do miejscowości S. k. K.. Opisał również okoliczności zatrzymania jego osoby w związku ze wskazanymi działaniami. Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 k.p.k., odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego, odsyłając w tym zakresie do niżej wskazanych kart akt.

Przesłuchany w dniu 02 lutego 2011 roku S. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i na okazanej tablicy poglądowej rozpoznał wizerunek R. K. jako mężczyzny, który kierował skradzionym pojazdem marki B..

W toku przesłuchania w dniu 03 marca 2011 roku S. K. (1) w dalszym ciągu konsekwentnie przyznając się do winy, rozpoznał na okazanej tablicy poglądowej wizerunek M. B. jako mężczyzny, od którego zakupił przedmiotowy pojazd marki B..

vide: wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) k. 88-93, k.111, k. 376-377 akt sprawy X K 1675/12

W toku rozprawy głównej w dniu 07 kwietnia 2015 roku S. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, podtrzymał złożone uprzednio na etapie postępowania przygotowawczego wyjaśnienia oraz odmówił składania wyjaśnień.

vide: wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) k. 370v akt sprawy X K 1223/13

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś wyjaśnień samego oskarżonego S. K. (1), zeznań R. K. oraz M. B., popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa w brzmieniu przyjętym w punkcie pierwszym uzasadnianego wyroku oraz wina S. K. (1) w tym zakresie, nie budzą wątpliwości.

Przed przejściem do oceny całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania i stanowiącego podstawę zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, Sąd widzi konieczność odniesienia się do niektórych kwestii proceduralnych związanych z tokiem postępowania jurysdykcyjnego prowadzonego w niniejszej sprawie.

I tak Sąd zważył, że w toku rozprawy głównej obrońca oskarżonego przedłożył zaświadczenie od lekarza psychiatry, z którego wynikało, że S. K. (1) nie mógł stawić się na termin rozprawy w dniu 18 maja 2015 roku z uwagi na podjęte w warunkach zamkniętych leczenie psychiatryczne. W związku z taką informacją, Sąd początkowo zadecydował o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych psychiatrów, jednak w świetle dalszych czynności podjętych w sprawie, od przeprowadzenia takiego dowodu odstąpiono. Przede wszystkim podkreślić należy, iż w toku postępowania przygotowawczego wydano już opinię sądowo-psychiatryczną dotyczącą S. K. (1). Z jej wniosków wprost wynika, iż oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem tempore criminis. Ponadto wynika z niej również, iż S. K. (1) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Następnie zważyć również należy, iż wobec treści przedłożonego przez obrońcę zaświadczenia, Sąd uznał za celowe przesłuchanie M. T. – lekarza psychiatry, która wystawiła rzeczone zaświadczenie. Świadek potwierdziła okoliczność jego wystawienia. Jednocześnie przyznała, że oskarżony nie okazał żadnego zaświadczenia dotyczącego leczenia w Szpitalu, ani żadnego skierowania do szpitala, zaś zaświadczenie wystawione zostało przez nią w oparciu o oświadczenie ustne oraz zaświadczenie lekarskie. Uwzględnić należy w tym kontekście również otrzymane ze Szpitala (...) w S. oraz z Wojewódzkiego Szpitala (...) w G. informacje, z których wynika, że oskarżony nigdy nie był ich pacjentem. Mając zatem na uwadze ogół opisanych okoliczności, Sąd stwierdził, że nie zachodziły wobec oskarżonego uzasadnione wątpliwości co do jego poczytalności. Przyjęcie jak powyżej, jest dodatkowo zasadne w świetle wniosków płynących z wydanej w postępowaniu przygotowawczym opinii sądowo-psychiatrycznej (o której była już mowa powyżej). Nie zachodziły zatem ostatecznie w ocenie Sądu określone w art. 201 k.p.k. podstawy dla wydania opinii uzupełniającej dotyczącej stanu zdrowia psychiatrycznego oskarżonego i z tego względu, pierwotne postanowienie dotyczące dopuszczenia dowodu z takiej opinii, należało uchylić.

Powyższe prowadziło do dalszego wniosku, a mianowicie takiego, iż wobec S. K. (1) nie zachodziły warunki, o których mowa w art. 79 par. 1 pkt 3 k.p.k. i w oparciu o art. 79 par. 1 pkt 4 k.p.k. stwierdzić należało, że co do zasady udział obrońcy w postępowaniu nie był obowiązkowy. Jednakże na rozprawie w dniu 20 listopada 2015 roku Sąd zważył również na fakt, iż obrońca umocowany przez oskarżonego nie zapoznał się z aktami sprawy. Tym samym zachodziły na tamtą chwilę podstawy dla dalszego działania obrońcy z urzędu oskarżonego, tak aby prawo S. K. (1) do obrony nie doznało w najmniejszym stopniu uszczerbku. Podobnie zresztą uznał Sąd na kolejnym terminie rozprawy (vide k. 501), gdzie pomimo złożonego w tym zakresie przez obrońcę z urzędu wniosku, Sąd nie wyraził zgody na jego zwolnienie z pełnionej funkcji.

Wskazać w tym miejscu także należy, iż na terminie rozprawy w dniu 20 listopada 2015 roku obrońca oskarżonego z wyboru wniósł o odroczenie rozprawy celem zapoznania się z aktami głównymi oraz o zapoznanie się z aktami sprawy X K 1675/12. Z kolei obrońca oskarżonego z urzędu wniósł o odroczenie rozprawy, albowiem jako pełnomocnik substytucyjny nie został upoważniony do uczestnictwa w zamknięciu przewodu. Sąd przychylił się do tych wniosków i rozprawę przerwano, powiadamiając o tym wnioskujących obrońców. Obrońca oskarżonego z wyboru złożył następnie wniosek o udostępnienie akt sprawy do wglądu i wskazał preferowany termin wizyty w tym zakresie oraz uzyskał zgodę na dłuższe pozostawienie akt sprawy w czytelni sądowej. Jednak w zakreślonym terminie obrońca nie stawił się, a pomimo ponownego wniosku w tym zakresie i wyrażeniu zgody przez Sąd, nie stawił się także dzień później. Tym samym jako niezasadne jawi się w ocenie Sądu twierdzenie obrońcy, zgodnie z którym tylko pobieżnie zapoznał się z aktami X K 1675/12, z uwagi na ich obszerność. Wszak akta sprawy X K 1675/12 przez trzy dni, jak wskazano, pozostawały do dyspozycji obrońcy z wyboru.

Z kolei obrońca z urzędu stwierdziła, że nie zapoznała się z aktami sprawy XK 1675/12, albowiem w czytelni udostępniono jej wyłącznie akta X K 1323/12. I ten zarzut jest jednak w ocenie Sądu chybiony. Obrońca miała przecież możliwość wnioskowania o udostępnienie jej akt głównych, a skoro zapoznawała się z aktami X K 1323/13, to winna dostrzec, iż z k. 84-87 akt wynika wprost, że przedmiotowa sprawa została wyłączona właśnie ze sprawy X K 1675/12. Reasumując ogół powyższych rozważań, w ocenie Sądu prawo oskarżonego do obrony na żadnym etapie postępowania nie doznało uszczerbku, zaś gwarancje procesowe S. K. (1) we wskazanym zakresie, zostały w pełni dochowane.

Przechodząc do oceny całokształtu ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego w sprawie w znacznej mierze na podstawie wyjaśnień S. K. (1). Oskarżony jako dorosła osoba, w pełni rozumiejąca wagę postawionego mu zarzutu oraz grożącą mu odpowiedzialność karną, nie miał bowiem żadnego interesu w tym, aby przyznawać się do winy w sytuacji, gdyby nie popełniła zarzucanego jej czynu zabronionego. Tymczasem S. K. (1) konsekwentnie – zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem, podtrzymywał swoje oświadczenia o przyznaniu się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Co prawda na etapie postępowania jurysdykcyjnego S. K. (1) odmówił składania wyjaśnień, jednak w obszernych wyjaśnieniach składanych uprzednio w charakterze podejrzanego odniósł się do całokształtu okoliczności w jakich doszło do nabycia przez niego i wejścia przez niego w posiadanie pojazdu marki B. (...) o nr VIN (...) o wartości nie mniejszej niż 432.538,00 (...), tj. 187 700, 37 złotych oraz jego późniejszego ukrycia; oskarżony składał również wyjaśnienia odnośnie ceny, za którą umówił się nabyć w/w pojazd. Co przy tym istotne, S. K. (1) po odczytaniu tychże wyjaśnień, potwierdził ich złożenie oraz podtrzymał zawarte w nich treści. Sąd miał na uwadze także to, że w swoich drobiazgowych wyjaśnieniach S. K. (1) opisał okoliczności nabycia przedmiotowego pojazdu marki B., swoją świadomość co do jego pochodzenia z kradzieży oraz motywację podjętego działania, którą stanowiła chęć uzyskania korzyści majątkowej. S. K. (1) wskazał również na osoby, z którymi kontaktował się w sprawie nabycia pojazdu, jego przetransportowania do miejscowości S. koło K.. Co więcej, opisał okoliczności zatrzymania jego osoby w związku ze wskazanymi działaniami. Należy także podkreślić, iż S. K. (1) na okazanych tablicach poglądowych rozpoznał wizerunek R. K. jako mężczyzny, który kierował skradzionym pojazdem marki B., jak również wizerunek M. B. jako mężczyzny, od którego zakupił przedmiotowy pojazd marki B.. Stanowiło to jedną z podstaw ustalenia stanu faktycznego w sprawie, gdyż co do zasady w pełni korespondowało zarówno z zeznaniami R. K., jak i M. B.. Ponadto Sąd analizując wyjaśnienia S. K. (1) zwrócił również uwagę na ich daleko idącą szczegółowość. Oskarżony nie tylko odnosił się w nich wprost do zarzuconego mu czynu, ale również szeroko opisał jego tło sytuacyjne, okoliczności, które towarzyszyły jego popełnieniu oraz wydarzenia bezpośrednio go poprzedzające, jak i te, które nastąpiły po jego zaistnieniu. Wyjaśnienia oskarżonego korespondują przy tym z ujawnionymi dokumentami w postaci zwłaszcza protokołu przeszukania posesji oraz protokołu oględzin samochodu. Co do przebiegu zdarzenia, które sprowadzało się do wypełnienia znamion występku z art. 291 § 1 k.k., wyjaśnienia oskarżonego S. K. (1) nie tylko zawierały co do zasady niesprzeczne informacje, były spójne wewnętrznie oraz ze wskazanymi dokumentami, ale również korelowały z zeznaniami świadków, w tym między innymi R. K. i M. B., w zakresie w jakim relacje wskazanych osób (o czym będzie jeszcze dalej mowa), uznane zostały za wiarygodne. Sąd miał na uwadze, iż wyjaśnienia oskarżonego nie zawierały informacji zasadniczo ze sobą sprzecznych czy też takich, które wzajemnie by się wykluczały, bądź cechowały się rażącą niekonsekwencją.

Jedną z podstaw ustaleń faktycznych w sprawie stanowiły zeznania R. K.. Analizując ich treść oraz dokonując ich oceny co do zgodności z rzeczywiście zaistniałymi wydarzeniami, Sąd miał na uwadze szczególny charakter tych relacji wynikający z faktu, iż większość z nich stanowiły składane przez R. K. słuchanego w charakterze podejrzanego wyjaśnienia. W takiej sytuacji procesowej, R. K. nie obciążał wówczas co do zasady obowiązek mówienia prawdy. Okoliczności procesowe o tyle jednak w przypadku relacji świadka nie miały dla ich oceny znaczenia, iż ich treść nie budziła co do zasady wątpliwości z punktu widzenia ich wiarygodności. R. K. niezwykle szczegółowo, z zachowaniem chronologii opisał wszelkie okoliczności związane najpierw z nawiązaniem kontaktu z S. K. (2), a następnie ze złożoną mu przez oskarżonego ofertą zarobienia pieniędzy za przewiezienie pojazdu spod S. w okolice K.. W odniesieniu do przebiegu tych wydarzeń, R. K. również w sposób obszerny odniósł się do przejechanej trasy, okoliczności, w których doszło do przejęcia pojazdu marki B. przez S. K. (1), a następnie jego przejazdu w kierunku G.. Zeznania R. K. w tym zakresie zachowały w toku całego postępowania zasadniczą spójność wewnętrzną. Drobne nieścisłości, które pojawiły się w nich w toku postępowania jurysdykcyjnego, wynikają w ocenie Sądu z naturalnej zawodności pamięci ludzkiej związanej z upływem czasu o zaistniałych wydarzeń i nie miały na tyle zasadniczego charakteru, by mogły prowadzić do zakwestionowania wiarygodności depozycji świadka. Tym bardziej, że pozostawały one w zasadniczej zgodności z wyjaśnieniami oskarżonego przyznającego się do winy. Sąd miał również na uwadze, iż zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego, R. K. na okazanej tablicy poglądowej rozpoznał wizerunek S. K. (1) jako mężczyzny, na którego zlecenie udał się w okolice S. celem odebrania przedmiotowego pojazdu.

W zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej S. K. (1) za zarzucony mu czyn, co do zasady wiarygodny charakter posiadały zeznania M. B.. W pierwszej kolejności należy jednak odnieść się do kwestii procesowych w tym zakresie oraz trybu, w jakim niniejsze zeznania zostały wprowadzone do materiału dowodowego w sprawie. Podkreślić przede wszystkim trzeba, iż jak wynika z informacji zgromadzonych w toku postępowania, M. B. przebywa w Zakładzie Karnym w Szwajcarii, pozostając do dyspozycji organów różnych państw (niemieckich i belgijskich). Niewątpliwie zatem jego bezpośrednie przesłuchanie w sprawie byłoby niezwykle utrudnione, albowiem świadek pozostawał w izolacji penitencjarnej za granicą. Tym samym, mimo zgłoszonego przez obrońcę oskarżonego sprzeciwu, Sąd postanowił na mocy art. 391 § 1 k.p.k. odczytać na rozprawie zeznania M. B. i w ten sposób wprowadzić je do procesu. Skorelowane logicznie z takim działaniem było oddalenie na podstawie art.170 § 1 pkt 3 k.p.k. wniosku dowodowego o bezpośrednie przesłuchanie M. B., a także na mocy art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. oddalenie wniosku o zwrócenie się do ZK w Szwajcarii o podanie informacji, czy M. B. przebywa na terenie tego państwa, z uwagi na fakt, iż ten drugi wniosek, zmierzał w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania (vide uzyskane w tym zakresie uprzednio informacje k. 283-284).

W odniesieniu natomiast bezpośrednio do zarzuconego S. K. (1) czynu, zeznania M. B. w zasadniczej części polegały w ocenie Sądu na prawdzie. Świadek bowiem spójnie wewnętrznie oraz w sposób co do zasady korelujący z wyjaśnieniami oskarżonego, opisał nawiązanie kontaktu z nim, wcześniejsze spotkanie w G. i następnie umówienie się z S. K. (1) na odbiór przez niego pojazdu marki B. z okolic S.. Także okoliczności dotyczące jego wydania, wcześniejszych uzgodnień związanych z koniecznością „zorganizowania” przez S. K. (1) osoby, która zgodziłaby się jechać pojazdem, o którym oskarżony wiedział, że pochodził z nielegalnego źródła, korelują w swoim zasadniczym zakresie nie tylko z wyjaśnieniami S. K. (1) przyznającego się do winy, ale również zeznaniami „wozaka” – R. K.. Sąd dostrzega przy tym, iż M. B. starał się niejako umniejszać swoje znaczenie w całym procederze, twierdząc, że sam jedynie realizował dyspozycję mężczyzny o imieniu K.. Zdaniem Sądu okoliczność powyższa dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej S. K. (1) nie miała jednak większego znaczenia. Istotnym jest to, że jak przyznał M. B. od początku domyślił się, że przedmiotowy pojazd jest kradziony, a z jego relacji wprost wynika, że oskarżony (jak sam zresztą przyznał), również w pełni zdawał sobie z tego faktu sprawę.

Stosunkowo niewielkie znaczenie dla ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie posiadają w ocenie Sądu zeznania M. L.. Także i w tym zakresie wskazać najpierw jednak należy, iż Sąd w trybie art. 391 § 1 k.p.k. odczytał zeznania świadka złożone przez niego na wcześniejszym etapie postępowania. W toku postępowania podjęto próbę wezwania świadka celem bezpośredniego przesłuchania, jednak zakończyła się ona niepowodzeniem, a z uzyskanej wówczas informacji wynika, że świadek pozostaje poza granicami kraju, zaś miejsce jego pobytu nie jest znane. W odniesieniu do treści odczytanych zeznań M. L. Sąd zważył, że świadek spójnie z wyjaśnieniami oskarżonego przyznającego się do winy opisał okoliczności nawiązania kontaktu z S. K. (1). M. L. w sposób korespondujący z twierdzeniami S. K. (1) odniósł się do dokonanych z oskarżonym uzgodnień co do przechowania na posesji świadka (w miejscowości S. koło K.) przedmiotowego pojazdu. Ze zgodnych wskazań obu mężczyzn wynika przy tym, iż oskarżony nie podał M. L. szczegółów co do nielegalnego pochodzenia samochodu, a jedynie wskazał na rzekomą konieczność jego naprawienia. Powyższa okoliczność nie była zresztą przedmiotem niniejszego postępowania. Natomiast opisane zdarzenia dotyczące dokonanych pomiędzy M. L. a S. K. (1) uzgodnień, a także rzeczywistego pozostawienia pojazdu marki B. na terenie posesji M. L., również w świetle dokumentów odnoszących się do czynności przeprowadzonych w tym miejscu przez funkcjonariuszy Policji (protokół oględzin samochodu, protokół przeszukania posesji), nie budziły wątpliwości Sądu.

Z uwagi na swoją treść, nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie ujawnione w toku rozprawy głównej (k. 503 akt sprawy X K 1223/13) zeznania A. B. (1), który pierwotnie w niniejszej sprawie miał status oskarżonego. Dotyczyły one bowiem innego z pojazdów skradzionych w nocy z 23 na 24 stycznia 2011 roku w miejscowości L. przy ul. (...) w Szwecji i nie wniosły do sprawy niczego w kontekście zarzutu postawionego S. K. (1). Ponadto postanowieniem wydanym w trybie art. 34 § 3 k.p.k. sprawa A. B. (1) została wyłączona do odrębnego rozpoznania, z uwagi na fakt, iż z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania (vide odpis skrócony aktu zgonu k. 380 akt sprawy X K 1223/13) wynika, że oskarżony zmarł.

Ze względu na ich treść nie stanowiły również podstawy ustaleń faktycznych w sprawie zeznania świadków: A. M. (1), M. M. (2), J. K. (1), T. L., T. B., A. M. (2), G. R., K. B. (1) T., Z. B., J. U., J. K. (2), M. U., M. Z. (1), J. Ł., J. J., W. S., R. B., H. K., A. J., S. W., A. Ż., S. K. (3), M. Z. (2), J. K. (3), W. D., J. D. i A. B. (2). Nie kwestionując bowiem wiarygodności relacji wskazanych świadków, podnieść należy, że ich zeznania, z uwagi na swoją treść, nie odnosiły się do okoliczności istotnych dla rekonstrukcji stanu faktycznego na potrzeby niniejszego postępowania lub też, nie przekazywały w tym zakresie żadnych informacji, które przyczyniłyby się do odtworzenia przebiegu zdarzeń mających miejsce w inkryminowanym czasie.

K. B. (2) skorzystała natomiast z przysługującego jej (jako żonie oskarżonego M. B.) prawa do odmowy składania zeznań (vide oświadczenie na k. 865v akt sprawy X K 1675/12).

Z kolei na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka Z. K., albowiem okoliczności, co do których miał zeznawać ten świadek nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Jako w pełni miarodajną ocenił Sąd opinię sądowo-psychiatryczną wydaną na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego oraz jego zdolności rozpoznania i pokierowania swoim postępowaniem tempore criminis. Biegli zgodnie stwierdzili, iż S. K. (1) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem tempore criminis. Wydana w stosunku do osoby oskarżonego opinia sądowo-psychiatryczna spełnia wymagania określone w art. 202 k.p.k. Została wydana przez lekarzy psychiatrów w oparciu o dane z akt sprawy, wywiad od badanego oraz badanie sądowo-psychiatryczne. Tym samym zostały zachowane wszystkie wymogi stawiane tego typu opiniom i brak jest podstaw do kwestionowania jej rzetelności oraz trafności.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności ujawnionych w toku rozprawy głównej na podstawie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. dokumentów, do których należą: protokół oględzin samochodu, protokół przeszukania posesji, protokół eksperymentu procesowego, notatki urzędowe, wydruki zapisów z telefonu komórkowego, informacje dotyczące wartości samochodu, faktury przekazane przez B. SVERIGE, dokumentacja przekazana przez stronę szwedzką.

Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zasadniczą zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z wiarygodną treścią zeznań świadków oraz wyjaśnieniami oskarżonego, Sąd uznał, iż brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż S. K. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Sąd jednocześnie mając na względzie przeprowadzoną na podstawie całokształtu materiału dowodowego rekonstrukcję stanu faktycznego w sprawie, dokonał niewielkiej modyfikacji opisu czynu, wskazując, że S. K. (1) działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, która to okoliczność wprost wynika z treści wyjaśnień oskarżonego. Przypisując oskarżonemu sprawstwo czynu z art. 291 § 1 k.k., Sąd miał na uwadze, iż S. K. (1) wszedł w posiadanie pojazdu marki B. (...) o nr VIN (...). srebrnego o wartości nie mniejszej niż 432.538,00 (...), tj. 187 700,37 złotych za uzgodnioną cenę 20 000 złotych. Jak wprost wynika z wyjaśnień oskarżonego, zdawał on sobie w pełni sprawę z faktu, iż wskazany samochód pochodził z przestępstwa. Jak z kolei wynika z niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych, rzeczony pojazd został uzyskany za pomocą przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego w nocy z 23/24.01.2011 roku na terenie Szwecji w miejscowości L., na szkodę B. SVERIGE. Samochód ów S. K. (1) ukrył następnie w miejscowości S. k. K.. Tym samym oskarżony wyczerpał znamiona występku z art. 291 § 1 k.k., gdyż świadomie nabył rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego i uczynił to, jak wskazano powyżej, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Warto przy tym podkreślić, że przez „nabycie rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego”, o którym mowa w art. 291 § 1 k.k., należy rozumieć dokonanie transakcji zmierzającej do uzyskania przez pasera od zbywcy przedmiotu tej transakcji w zamiarze postępowania z nią jak właściciel (z reguły jest to kupno, ale może być również zamiana bądź przyjęcie darowizny, zob. wyrok SN z dnia 12 listopada 1986 r., II KR 315/86, OSNKW 1987, nr 7-8, poz. 67). Należy wszakże podkreślić, że paser, jako nabywca rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego, który działa w złej wierze, nie uzyskuje własności rzeczy nabytej (zob. art. 169 k.c.). W przedmiotowej sprawie niewątpliwie do nabycia przez oskarżonego doszło.

W tym miejscu na wzmiankę zasługuje kwestia tak zwanej konkurencji ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez S. K. (1) przypisanego mu czynu, była dla niego względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania. Ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) treść kodeksu karnego została bowiem znowelizowana. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż ustawa obowiązująca przed dniem 1 lipca 2015 r. była w realiach sprawy względniejsza dla oskarżonego, jako że obecnie obowiązujący kodeks karny w art. 72 § 1 k.k. przewiduje obligatoryjność orzeczenia przy warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności co najmniej jednego z obowiązków probacyjnych, o których mowa w tym przepisie, bądź środka karnego. Poprzednio obowiązujące przepisy przewidywały natomiast, iż jest to fakultatywne. Tym samym nie sposób było przyjąć, że ustawa obowiązująca w momencie wyrokowania, byłaby dla S. K. (1) korzystniejsza. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało, przy uwzględnieniu treści art. 4 § 1 k.k., przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd miał na uwadze, iż czyn przypisany S. K. (1) w punkcie pierwszym uzasadnianego wyroku, zagrożony jest karą pozbawienia wolności w wymiarze od trzech miesięcy do lat pięciu.

Sąd ważąc rodzaj i wysokość kary, miał przy tym na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez S. K. (1) przypisanego mu czynu oraz rodzaj i charakter naruszonych przez niego norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., zgodnie z którym sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Orzekając w stosunku do oskarżonego karę jednego roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności oraz dwustu stawek dziennych grzywny po 50 zł każda, Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez S. K. (1) czynu. Oskarżony działał bowiem w zamiarze bezpośrednim, z pełną świadomością wchodząc w posiadanie, a następnie ukrywając pojazd, co do którego wiedział, iż pochodzi z przestępstwa. Nie bez znaczenia jest fakt, że samochód ten był niebagatelnej przecież wartości, z czego jak wynika z elementarnych zasad prawidłowego rozumowania, S. K. (1) z całą pewnością zdawał sobie sprawę.

Natomiast na korzyść oskarżonego przy wymiarze kary uwzględnił Sąd jego uprzednią niekaralność (nastąpiło zatarcie), a także przyznanie się do winy i złożenie na etapie postępowania przygotowawczego szczegółowych wyjaśnień, które przyczyniły się do rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

W takich okolicznościach, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za czyn przypisany mu w punkcie pierwszym wyroku, będzie wymierzona na podstawie art. 291 § 1 k.k. kara roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności. Przekracza ona z jednej strony minimalny próg zagrożenia karnego określonego wskazanym przepisem, a jednocześnie sytuuje się w dolnym rejestrze ustawowego zagrożenia, co w ocenie Sądu stanowi adekwatną w opisanych powyżej okolicznościach reakcję karną.

Jednocześnie Sądy wymierzył S. K. (1) również karę dwustu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł. Ustalając liczbę stawek dziennych wymierzonej grzywny, Sąd miał na względzie wszystkie okoliczności, które zostały uwzględnione powyżej, przy wymiarze kary zasadniczej pozbawienia wolności. Ponadto Sąd - stosownie do treści art. 33 § 3 k.k. - wziął pod uwagę określając wysokość stawki dziennej, fakt, iż oskarżony jest bezdzietnym kawalerem, na bieżąco zarobkuje, a także uzyskuje dochód z wynajmu nieruchomości. Niewątpliwie zatem stawka dzienna grzywny, aby uczynić reakcję karną we wskazanym zakresie dotkliwą, winna być wyższa od minimalnej. Równocześnie sytuuje się ona w dalszym ciągu w dolnych granicach przewidzianych wskazanymi w podstawie wymiaru kary przepisach i nie jest w ocenie Sądu nadmiernie wysoka.

W dalszej kolejności Sąd zważył, iż z uwagi na wymiar kary orzeczonej względem S. K. (1), Sąd rozważał skorzystanie względem niego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. Sąd podziela w tym zakresie stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 1995 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II KRN 28/95 ( zob. Prok. i Pr. 1995, z. 10, poz. 3), zgodnie z którym instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary pozostaje zawsze prawem sądu („Sąd może”), ale ma zastosowanie przede wszystkim ze względu na osobę sprawcy. Merytorycznie najistotniejszym warunkiem jej orzekania jest dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy oraz na jego dotychczasowym sposobie życia.

Tymczasem S. K. (1) jest osobą niekaraną (jak już wskazano, doszło do zatarcia skazania). Oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, na bieżąco zarobkuje. Nie bez znaczenia jest postawa procesowa oskarżonego, który nie tylko przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale również złożył szczegółowe wyjaśnienia, prowadzące w korelacji z pozostałymi dowodami do rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie. Probacyjny charakter orzeczenia pozwoli zatem oskarżonemu na dalsze normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Natomiast czteroletni okres próby jest w ocenie Sądu konieczny do skutecznego zweryfikowania przyjętej, pozytywnej prognozy kryminologicznej, co do przyszłej postawy S. K. (1). Choć bowiem Sąd uznał za zasadne skorzystanie wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, to jednocześnie dostrzega, iż charakter czynu, którego dopuścił się S. K. (1), zwłaszcza przy uwzględnieniu wartości pojazdu będącego jego przedmiotem, nakazuje zachowanie daleko idącej ostrożności w tym zakresie. Tym samym okres próby winien być wystarczająco długi, aby w sposób rzeczywisty możliwym było zweryfikowanie postawionej wobec oskarżonego prognozy kryminologicznej.

W punktach trzecim i czwartym uzasadnianego wyroku, Sąd zawarł rozstrzygnięcia dotyczące kosztów związanych z prowadzonym w sprawie postępowaniem. I tak, w punkcie trzecim Sąd na podstawie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. P. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 723,24 złotych brutto tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu S. K. (1) z urzędu. Nie budziło wątpliwości Sądu, iż za udzieloną oskarżonemu pomoc prawną należy się wynagrodzenie, a wniosek w tym zakresie obrońca złożyła w toku rozprawy. Przyznając wskazaną powyżej kwotę, uwzględnić należało tryb w jakim prowadzone było postępowanie w sprawie oraz ilość terminów rozpraw.

Natomiast w punkcie czwartym uzasadnianego wyroku, Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe.

Zgodnie z wolą ustawodawcy od skazanych w sprawach z oskarżenia publicznego, sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Ponadto, Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą, każdy kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zwolnienia oskarżonego S. K. (1) od uiszczenia kosztów procesu. Oskarżony jest zdrowym fizycznie, pracującym mężczyzną. Osiąga stałe miesięczne dochody w łącznej wysokości około 7.000 zł i nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie zachodzą zatem w ocenie Sądu w stosunku do S. K. (1) żadne okoliczności takiego rodzaju, które uzasadniałaby zwolnienie go od poniesienia przedmiotowych kosztów.