Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział X Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – bez udziału

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 07 kwietnia i 14 września 2015 roku

sprawy M. L., syna A. i M. z domu T., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 lipca 2014 roku w P. wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci amfetaminy o masie 6,91 grama, tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

***

I.  oskarżonego M. L. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazuje go, a na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na mocy art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą – Kodeks Karny obowiązującą do dnia 30 czerwca 2015 roku wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata,

III.  na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 124) orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci substancji zawierającej amfetaminę w postaci soli o masie netto 6,20 grama, zdeponowanej w Magazynie (...) w G. pod numerem depozytu nr 835/14, zarządzając jej zniszczenie,

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 1 i 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 885, 60 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych i 60/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. L. z urzędu,

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2219,49 zł (dwa tysiące dwieście dziewiętnaście złotych i 49/100) tytułem wydatków oraz 60, 00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Z uwagi na złożenie przez Prokuratora Rejonowego w Pruszczu Gdańskim wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 września 2015 roku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu (art. 422 § 2 k.p.k.), niniejsze uzasadnienie zostało ograniczone do tej części wyroku, której wniosek dotyczył (art. 423 § 1a k.p.k.)

M. L. w dniu 17 lipca 2014 roku w P. wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środek odurzający w postaci amfetaminy o masie 6,91 grama.

dowody: opinia biegłego z zakresu fizykochemii k.82-83, wyjaśnienia oskarżonego k.87-89, k.212-213; zeznania świadków funkcjonariuszy Policji: S. B. k.48-50, B. K. k.51-53, A. S. j.66-67, M. F. k.77-78; protokół oględzin k. 36-37;

Wyrokiem z dnia 14 września 2015 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku uznał M. L. za winnego popełnienia w/w czynu, który zakwalifikował z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazał go, a na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

W dalszej części wyroku Sąd:

⚫

na mocy art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą – Kodeks Karny obowiązującą do dnia 30 czerwca 2015 roku wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata,

⚫

na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 124) orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci substancji zawierającej amfetaminę w postaci soli o masie netto 6,20 grama, zdeponowanej w Magazynie (...) w G. pod numerem depozytu nr 835/14, zarządzając jej zniszczenie,

⚫

na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 1 i 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 885, 60 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych i 60/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. L. z urzędu,

⚫

na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2219,49 zł (dwa tysiące dwieście dziewiętnaście złotych i 49/100) tytułem wydatków oraz 60, 00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

M. L. ma wykształcenie zawodowe, jest kawalerem, ma na swoim utrzymaniu sześcioletnie dziecko. Pracuje chałupniczo, naprawia różne rzeczy, a jego dochód miesięczny wynosi około 1500-2000 złotych netto. Był leczony neurologicznie z uwagi na wypadek w roku 2008. Był uprzednio karany.

dowody: opinia biegłego z zakresu fizykochemii k.82-83, wyjaśnienia oskarżonego k.87-89, k.212-213; zeznania świadków funkcjonariuszy Policji: S. B. k.48-50, B. K. k.51-53, A. S. j.66-67, M. F. k.77-78; opinia sądowo –psychiatryczna k.200-202; opinia neurologiczna k. 188-192, dane o karalności k. 102-103; dane osobopoznawcze k.91.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego M. L. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości i nie było kwestionowane przez strony niniejszego postępowania. Oskarżony podczas składania wyjaśnień przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył oświadczenia, które znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, a ujawnionym stosownie do art. 387 § 5 k.p.k.

Sąd zważył dalej, iż wydany w stosunku do oskarżonego wyrok zapadł w trybie określonym przez art. 387 § 1 i 2 k.p.k. Zgodnie z przytoczoną normą Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku. Wniosek taki może zostać zgłoszony do czasu zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej. W przedmiotowej sprawie warunki, określone powyższymi normami, niewątpliwie zostały spełnione. Oskarżony złożył wniosek w stosownym terminie, a okoliczności popełnienia przez niego czynu, jak i jego wina nie budziły wątpliwości. Nadto, uwzględnieniu powyższe wniosku nie sprzeciwił się Prokurator, który został należycie powiadomiony o terminie rozprawy (postępowanie w przedmiotowej sprawie prowadzone było w trybie uproszczonym, co po 1 lipca 2015 roku w przypadku aktów oskarżenia wniesionych przed 30 czerwca 2015 roku, a dotyczących czynów, w których prowadzone było dochodzenie, umożliwia nadal art. 32 ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw). Nieobecność Prokuratora stosownie do art. 477 k.p.k. nie stanowiła przy tym przeciwwskazania dla procedowania w tej sprawie. Z tego też względu Sąd stwierdził, iż zachodziły przesłanki dla uwzględnienia złożonego przez oskarżonego wniosku.

Przechodząc do omówienia kwestii kary Sąd na początku swojego wywodu chciałby zaznaczyć, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie, jak to wprost wynika z treści wyroku z dnia 14 września 2015 roku, znalazła ustawa – kodeks karny w jej brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku. Sąd kierował się w tym względzie treścią art. 4 § 1 k.k. Zgodnie z tą normą jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. (...)ustawy względniejszej", w rozumieniu przepisu art. 4 § 1 k.k., powinno dokonywać się przy tym nie na płaszczyźnie abstrakcyjnej (poprzez porównywanie samej treści ustaw), lecz konkretnej, uwzględniając wszystkie okoliczności popełnionego czynu, biorąc pod uwagę faktyczne konsekwencje prawne, jakie mogą zostać orzeczone wobec sprawcy na podstawie podlegających ocenie ustaw” (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2015 roku, wydany w sprawie o sygn. akt IV KK 294/14). Niewątpliwie taką konsekwencją prawną jest również możliwości warunkowego zawieszenia wymierzonej oskarżonemu kary.

Mając na uwadze powyższe rozważania w ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie ustawą względniejszą dla oskarżonego M. L. był kodeks karny w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku. Z tym bowiem dniem w życie weszła ustawa z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, która zmieniła treść m.in. art. 69 k.k. I tak, do dnia 30 czerwca 2015 Sąd mógł warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lata, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli uznał, że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawców celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (art. 69 § 1 k.k.). Natomiast po 1 lipca 2015 roku zgodnie ze zmienionym brzmieniem art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Jak wynika przy tym z informacji uzyskanej z Krajowego Rejestru Karnego oskarżony, M. L., wyrokiem z dnia 09 stycznia 2014 roku został skazany za czyny z art. 288 § 1 k.k. i z art. 190 § 1 k.k. na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata. Sąd zważył przy tym, iż art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2015 roku nie czyni dystynkcji odnośnie uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania albo z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Posługuje się jednym pojęciem „kara pozbawienia wolności”, co oznacza, że obejmuje swoim zakresem zarówno karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jak i bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Niewątpliwie zatem na tle porządku prawnego obowiązującego po 1 lipca 2015 roku warunkowe zawieszenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności nie byłoby możliwe. Z tego też względu Sąd stwierdził, że wobec oskarżonego należy stosować ustawę – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k.

Sąd zważył przy tym dalej, iż w stosunku do oskarżonego nie zachodziły warunki dla orzeczenia kary grzywny ani ograniczenia wolności. Choć bowiem art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ustalił zagrożenie dla czynów wypełniających jego znamiona do 3 lat pozbawienia wolności, to jednak tak na gruncie uprzednio obowiązującego art. 58 § 3 k.k. (jak i obecnie obowiązującego art. 58 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k.) możliwe byłoby wymierzenie w to miejsce kary ograniczenia wolności, jak i grzywny. Zważyć jednak należy, że oskarżony – jak wynika z treści złożonego przez niego oświadczenia (k. 213) obecnie nie pracuje, natomiast uprzednio (k.113) pracował chałupniczo, osiągając miesięcznie dochód około 1500 – 2000 złotych. M. L. dopiero oczekuje na rozpoczęcie nowej pracy za granicami Polski. Oskarżonego obciążają przy tym koszty utrzymania i wychowania małoletniego syna. Oskarżony nie ma przy tym innego majątku. Z tego też względu orzekanie wobec oskarżonego kary grzywny nie było w ocenie Sądu celowe, albowiem oskarżony nie ma środków, które pozwoliłyby mu na jej uiszczenie; co więcej, gromadząc potrzebną do zapłacenia grzywny kwotę, mógłby zaprzestać wywiązywać się przez niego z wynikającego z ustawy obowiązku łożenia na bieżące utrzymanie dziecka (vide art. 58 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku). Uznając natomiast, że wyjazd oskarżonego poza granice Polski może w istotny sposób utrudnić mu wykonywanie kary ograniczenia wolności Sąd stwierdził, że orzeczenie również tej kary (w postaci obowiązku świadczenia nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazane przez Sąd) nie byłoby w stosunku do niego celowe (art. 58 § 2a k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku).

Odnosząc się do kwestii stosowania art. 4 § 1 k.k. Sąd zważył dalej, iż przepis ten winien być powoływane w treści wyroku wyłącznie w odniesieniu do tych norm, które uległy zmianie pomiędzy datą popełnienia czynu, a datą orzekania. Z tego też względu Sąd nie przytoczył go w pkt I wyroku przy podstawie skazania oraz wymiaru kary, albowiem ani art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku nie uległ zmianie pomiędzy datą czynu a datą wyrokowania w sprawie. Nie wzbudza to przy tym w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości co do jednolitości stosowanej przez Sąd ustawy.

Rozpoczynając rozważania na temat wysokości wymierzonej oskarżonemu kary i środków karnych należy zwrócić uwagę, iż Sąd przy określeniu jej wymiaru miał na względzie dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej osoby (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd stwierdził, że zaproponowana przez oskarżonego kara 3 miesięcy pozbawienia wolności będzie sprawiedliwa w stosunku do popełnionego przez niego czynu. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu (przy uwzględnieniu tego, że oskarżony posiadał stosunkową niewielką ilość środków odurzających). Analizując przy tym społeczną szkodliwość Sąd zważył, że przedmiotem zarzutu postawionego oskarżonemu był wyłącznie czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przy czym jedynym dobrem narażonym w wyniku jego popełnienia było zdrowie samego oskarżonego – brak bowiem w sprawie jakichkolwiek danych, które wskazywałyby inaczej. Sąd, w zakresie wniesionego aktu oskarżenia, nie był władny badać tego, czy oskarżony środki te miał przeznaczyć na inne cele, a prowadzenie rozważań, a następnie dokonanie ustaleń w tym zakresie naruszałoby dyspozycję art. 14 § 1 k.p.k. i wyrażoną w tym zakresie zasadę skargowości. Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Uwzględnia ona również okoliczności przemawiające na korzyść M. L. tj. jego postawę w toku postępowanie, przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie, w ocenie Sądu, szczerej skruchy. Sąd na niekorzyść oskarżonego uwzględnił natomiast fakt uprzedniej karalności oskarżonego również za przestępstwo umyślne.

Sąd wymierzając karę w tej wysokości wziął pod rozwagę również to, że na skutek wypadku, którego doznał w 2008 roku, oskarżony cierp na encefalopatię pourazową oraz doszło do uszkodzenia jego (...) w wysokości co najmniej 30 % (patrz opinia biegłego k. 188 – 192). Występuje przy tym prawdopodobieństwo pogłębienia encefalopatii. Owe szczególne warunki osobiste oskarżonego również zadecydowały o orzeczeniu wobec M. L. kary pozabawienia wolności w powyższym wymiarze.

Mając z kolei na względzie, iż kara wymierzona M. L. nie przekroczyła dwóch lat pozbawienia wolności oraz biorąc pod uwagę jego warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd uznał, iż wystarczającym dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżeniu jego powrotowi do przestępstwa, będzie orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania – stosownie do art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku (kwestia ta omówiona została już na początku uzasadnienia). Sąd miał przy tym na względzie to, że oskarżony był już uprzednio karany, a czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania dopuścił się w okresie próby. Uznał jednak, że postawa oskarżonego, jego szczera skrucha, gotowość dobrowolnego poddania się karze przy uwzględnieniu jego szczególnych warunków osobistych oraz stosunkowo niewielkiego ujemnego ładunku popełnionego przez niego czynu uzasadniają uznanie, iż nie dopuści się on ponownie przestępstwa. Sąd wziął także pod uwagę to, iż zgodnie z art. 75 § 2 k.k. istnieje możliwość zarządzenia wobec oskarżonego wykonania kary warunkowo zawieszonej, wymierzonej mu w sprawie o sygn. akt X K 1023/13. Z tego też względu stwierdził, iż wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania stanowiłoby nadmierną dolegliwość, mogącą w okolicznościach niniejszej sprawy uchodzić za jej rażącą niewspółmierność. Orzeczony dwuletni okres próby, jest przy tym w ocenie Sądu wystarczający do zweryfikowania przyjętej, pozytywnej prognozy kryminologicznej, co do przyszłej postawy oskarżonego. Warunkowe zawieszenie wykonania kary winno natomiast mieć pozytywny wpływ na M. L., z jednej strony pozwalając mu na normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, zaś z drugiej, powstrzymywać go przed naruszaniem porządku prawnego z obawy przed zarządzeniem wykonania kary.

Sąd na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 124) orzekł również przepadek dowodu rzeczowego w postaci substancji zawierającej amfetaminę w postaci soli o masie netto 6,20 grama, zdeponowanej w Magazynie (...) w G. pod numerem depozytu nr 835/14, zarządzając jej zniszczenie. Orzeczenie w tym przedmiocie było obligatoryjne. Sąd nie wskazał przy tym art. 4 § 1 k.k. w podstawie prawnej tego rozstrzygnięcia stwierdzając, że przepis ten nie uległ po 1 lipca 2015 roku zmianie.

Ponadto, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 14 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 1 i 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 885, 60 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych i 60/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. L. z urzędu. Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził również od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2219,49 zł (dwa tysiące dwieście dziewiętnaście złotych i 49/100) tytułem wydatków oraz 60, 00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty. Sąd uznał, że to na skutek bezprawnego zachowania oskarżonego doszło do wszczęcia i prowadzenia postępowania w niniejszej sprawie, a zatem winien on ponosić związane z tym koszty. Brak było przy tym podstaw, ażeby odstąpić od obciążenia go tymi kosztami.