Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku w VII Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Jarosław Matuszczak

Ławnicy: Lucyna Świątek

Wojciech Dąbrowski

Protokolant: ref. staż. Magdalena Szczygieł

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2016 r. w G.,

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko Spółdzielni (...) w S.

o ponowne nawiązanie stosunku pracy

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powódki K. K. na rzecz pozwanej Spółdzielni (...) w S. kwotę 3.600,- zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

K. K. pozwem złożonym w dniu 24 listopada 2015 r. (data oddania pisma procesowego w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego) ostatecznie domagała się ponownego nawiązania stosunku pracy poprzez nakazanie stronom złożenia oświadczenia woli o następującej treści: „Spółdzielnia (...) z siedzibą w S., NIP (...), REGON (...) i K. K., PESEL (...), zawierają umowę o pracę na czas określony od dnia 01.10.2015 r., mocą której K. K. zostaje zatrudniona na stanowisku Zastępcy Prezesa ds. (...) z jednoczesnym pełnieniem obowiązków głównego księgowego w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem zryczałtowanym w wysokości 271% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej z roku poprzedzającego okres wypłat, premią uznaniową w wysokości od 8% do 40% liczonej od wynagrodzenia zryczałtowanego oraz świadczeniem z tytułu nagród jubileuszowych i odpraw emerytalno – rentowych przyznawanych na zasadach Przewidzianych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Spółdzielni (...) z siedzibą w S.” oraz o zasądzenie kosztów procesu w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sformułowała także żądanie ewentualne wskazując, że wyraża zgodę na zawarcie umowy o pracę o treści wskazanej w żądaniu pozwu, z jednoczesną rezygnacją z pełnienia funkcji z-cy Prezesa ds. ekonomicznych.

( pozew – k. 2, jego uzasadnienie – k. 3, zarządzenie o częściowym zwrocie pozwu – k. 23).

Uzasadniając żądanie, powódka podniosła, iż była zatrudniona u pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 01 lipca 1982 r., na ostatnio zajmowanym stanowisku w okresie od dnia 01 sierpnia 2005 do 3 czerwca 2015 r. ! dniem las czerwca 2015 r. doszło do rozwiązania stosunku pracy z powódką na podstawia art. 53 § 1 pkt 1 lit „b” k.p. Powódka, w związku z odzyskaniem zdolności do pracy w okresie 6 miesięcy od daty rozwiązania umowy o pracę, zgłosiła swój powrót do pracy. Pomimo tego pracodawca odmówił jej ponownego zatrudnienia z uwagi na brak takiej możliwości i zapotrzebowania na pracę, którą może wykonywać. Przed zwolnieniem (przez prawie 10 lat) powódka pracowała na połączonym stanowisku z-cy Prezesa ds. ekonomicznych i Głównego Księgowego. Jednocześnie u pozwanej istniało nadal istnieje stanowisko Kierownika Działu Finansowo-Księgowego Zastępcy Głównego Księgowego. Przez cały czas zatrudnienia osoba ta zastępowała powódkę w czasie nieobecności, dlatego nie było potrzeby zatrudniania dodatkowej osoby na zastępstwo. Mimo to pozwana zdecydowała jeszcze przed udaniem się przez powódkę na zwolnienie lekarskie o oddelegowaniu z Rady Nadzorczej na piastowane przez nią miejsce członka narządu pełniącego funkcję z-cy Prezesa ds. ekonomicznych E. S. pozostawiając powódce obowiązki Głównego Księgowego i jednocześnie odwołując ją z funkcji z-cy Prezesa ds. ekonomicznych. W tych okolicznościach powódka nie widziała przeszkód by powrócić do schematu zatrudnienia przed jej zwolnieniem lekarskim, kiedy to pozwana zdecydowała o zatrudnianiu trzech osób na stanowiskach, na które dotychczas obejmowały dwie osoby z jednoczesnym powierzeniem jej stanowiska Głównej Księgowej. Jednocześnie powódka wyraziła zgodę na zawarcie umowy o pracę o treść wskazanej w żądaniu pozwu, że o Ile pozwana zdecyduje się na jej ponowne zatrudnienie, jest skłonna zrezygnować z pełnienia funkcji z-cy Prezesa ds. ekonomicznych. ( pozew – k. 2v – 3).

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego i o zasądzenie d powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania i kosztów zastępstwa procesowego w według norm przepisanych oraz kwoty 17,- zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazała, że powódka wnosząc pozew – datowany na 24 listopada 2015 r. – uchybiła terminowi art. 264 § 3 k.p., z którego wynika, że żądanie nawiązania umowy o pracę wnosi się do sądu racy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o odmowie przyjęcia do pracy, co w prawie miało miejsce 12 października 2015 r. Profesjonalny pełnomocnik powódki nie zgłaszał wniosku o jego przywrócenie , a zatem zbędne jest rozważanie tego, czy istniały przesłanki do przywrócenia tego terminu.

Oprócz powyższej przesłanki uzasadniającej oddalenie powództwa, pozwana podniosła także, że rozwiązała z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia a z dniem 2 czerwca 2015 r. z u uwagi na niezdolność powoda do pracy wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące, tj. na podstawie art. 53 § 1 pkt. 1 ppkt. b k.p., a który to okres upływał w dniu 1 czerwca 2015 r. Obowiązek ponownego zatrudnienia byłego pracownika w ramach art. 53 § 5 k.p. jest limitowany możliwościami pracodawcy. Pozwana jako pracodawca nie miała i nie ma możliwości zatrudnienia powódki, zarówno na poprzednich warunkach jak i na .równorzędnych”, wobec braku zapotrzebowania na pracę , którą powódka może świadczyć ze względu na swoje kwalifikacje, o czym informowała w swoich pismach z dni 12.10. i 27.10.2015 r.

Twierdzenia powódki o zatrudnieniu „dodatkowej osoby na zastępstwo”, jak i zatrudnianiu trzech osób na stanowiskach przeznaczonych dla dwóch osób” nie ma żadnego odniesienia do rzeczywistego stanu faktycznego i jest „absurdalne”. Powódka na mocy uchwały Rady Nadzorczej strony pozwanej została odwołana z funkcji Zastępcy Prezesa Zarządu z powodu utraty zaufania do jej osoby. Ponieważ jednocześnie został odwołany drugi członek z zarządu, który to zarząd u pozwanej był trzyosobowy, to pozwana spółdzielnia pozbawiona zostałaby możliwości reprezentacji zgodnie z art. 54 § 1 ustawy Prawo spółdzielcze oświadczenia woli za spółdzielnią składają dwaj członkowie zarządu lub jeden członek zarządu i pełnomocnik. W tych warunkach Rada Nadzorcza pozwanej uchwałą Nr 21/2015 z dnia 04.08.2014 r. wyznaczyła członka tej rady E. S. do czasowego pełnienia funkcji członka Zarządu, powierzając jej zakres czynności przewidziany dla funkcji Zastępcy Prezesa ds. ekonomicznych. Pełnienie tej funkcji było dotychczas związane z powierzeniem obowiązków Głównej Księgowej i obejmowało jeden stosunek pracy. Zatem powyższa czynność nie była związana z „zatrudnieniem na zastępstwo” E. S., a jedynie uzasadniona możliwością funkcjonowania pozwanej spółdzielni. Okoliczność wcześniejszych nieobecności powódki i możliwość zastępowania jej jako „głównej księgowej” przez zastępcę głównego księgowego nie ma żadnego znaczenia w sprawie, gdyż wówczas jednocześnie byli uprawnieni dwaj inni członkowie zarządu do reprezentowania pozwanej a zatem sytuacja nie wymagała delegowania członka Rady Nadzorczej.

Również brak jest możliwości zatrudnienia powódki na warunkach „równorzędnych”. Średnioroczne zatrudnienie w pozwanej spółdzielni w latach 2015 -2016 uległo zmniejszeniu, a w dziale finansowo – księgowym pozostało bez zmian.

Niezrozumiałym w tym kontekście jest oświadczenie powódki ,że „…o ile pozwana zdecyduje się na jej ponowne zatrudnienie, jest skłonna zrezygnować z pełnienia funkcji prezesa ds. ekonomicznych.” Powódka z powyższej funkcji została skutecznie odwołana – co potwierdza w pozwie. Ponowny jej wybór mógłby nastąpić tylko i wyłącznie w drodze konkursu przeprowadzonego przez Radę Nadzorczą pozwanej spółdzielni.

( odpowiedź na pozew – k. 37 – 40).

Powódka w piśmie przygotowawczym podniosła, iż narzutu uchybienia terminowi złożenia pozwu, należy ocenić jako nadużycie prawa (art. 8 KP), w sytuacji, gdy powoływane przez pozwaną pismo z dnia 12 października 2015 r. nie może być uznane za odmowę przyjęcia do pracy skoro w jego treści pozwana w ogóle kwestionuje zdolność powódki do pracy w związku z wydanym zaświadczeniem o możliwości powrotu do normalnych zajęć w okresie przyznanego powódce prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Jeśli zaś za odmowę przyjęcia do pracy uznamy pismo pozwanej z dnia 17 października 2015 r., odebrane w dniu 30 października to uchybienie terminowi jest nieznaczne i nie powinno rodzić daleko idących konsekwencji szczególnie, że na tym etapie powódka nie korzystała z profesjonalnej pomocy.

Nadto powódka znajduje się w wieku przedemerytalnym jedyną przyczyną rozwiązania umowy o pracę była przedłużająca się absencja związana ze stanem zdrowia. ^ konsekwencji powołanie przez pozwaną uchybienia terminu dla realizacji roszczeń związanych z nawiązaniem stosunku pracy, a tym samym deklaracją powrotu do aktywności zawodowej po leczeniu i rehabilitacji narusza zasady współżycia społecznego i nie zasługuje na uwzględnienie.

Twierdzenia o braku możliwość zatrudnienia powódki i braku zapotrzebowania na jej pracę nie mają w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego wpływu na zgłoszone roszczenie. Powódka została zwolniona w chwili, w której pozostawało jej kilka godni do okresu ochronnego ze względu na zbliżający się czas do nabycia prawa do emerytury. Do rozwiązania umowy o pracę doszło już pierwszego dnia po pływie ustawowego terminu, który to umożliwiał (2.6.2015 r.). Pozwana natomiast zarówno w przypadku powrotu powódki do pracy przed związaniem umowy o pracę jak i w sytuacji zgłoszenia roszczenia o nawiązanie stosunku pracy winna zabezpieczyć adekwatne ze względu na wymagane kwalifikacje – stanowisko dla powódki.

( pismo procesowe – k. 70 – 71)

Pozwana na rozprawie podtrzymała swoje twierdzenia z odpowiedzi na pozew ( k.75).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. była zatrudniona w Spółdzielni (...) w S., w okresie od 01.07.1982 r. do 18.06.2015r. przy czym od dnia 01.08.2005 r. do końca zatrudnienia zajmowała stanowisko z-cy Prezesa ds. (...) (wybranego uchwałą Rady Nadzorczej nr (...) z dnia 27.06.2005 r.) z jednoczesnym pełnieniem obowiązków Głównego Księgowego.

Ostatnia umowa o pracę została zawarta przez strony na czas nieokreślony, przy czym praca miała być świadczona w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem zryczałtowanym w wysokości 271% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej z roku poprzedzającego okres wypłat, premią uznaniową w wysokości od 8% do 40% liczonej od wynagrodzenia zryczałtowanego oraz świadczeniem z tytułu nagród jubileuszowych i odpraw emerytalno – rentowych przyznawanych na zasadach Przewidzianych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Spółdzielni (...) z siedzibą w S.

Okoliczności bezsporna, nadto: akta osobowe powódki cz. C: świadectwa pracy k.4 (także k. 8 akt) i k. 2; cz. B: uchwała nr 34/2005 – k. 150, umowa o pracę z dnia 25.07.2005 r. – k. 152.

Uchwałą Nr 20/2014 z dnia 04 sierpnia 2014 roku Rada Nadzorcza Spółdzielni (...) w S. odwołała K. K. z funkcji Zastępcy Prezesa Zarządu Spółdzielni z dniem 04 sierpnia 2014 r. Odwołanie jej nastąpiło z powodu utraty zaufania do jej osoby jako członka Zarządu Spółdzielni, szczegółowo opisanego w uzasadnieniu uchwały. Uchwałę wysłano do powódki w dniu 14 sierpnia 2015 r. jednakże mimo podwójnego awizowania (18 i 26 sierpnia), powódka jej nie odebrała. Powódce wysłano ponownie powyższe dokumenty w dniu 05 września 2014 r. (awizowano 08 września), 25 września 2014 r. (awizowano 26 września) i 17 października 2014 r. (awizowano 20 października) jednakże również ich powódka nie odebrała, mimo że pomiędzy pobytami w sanatorium (od 16 sierpnia do 03 września 2014 r.) i w szpitalu (w dniach 6-7 września 2014 r., 20 – 24 października 2014 r., od ok. 20 listopada 2014 r. do 23 grudnia 2014 r.) miała taką możliwość a w czasie nieobecności korespondencję mogli odebrać jej członkowie rodziny. Powódka nie chciała odebrać korespondencji ze Spółdzielni ze względu na swoje złe samopoczucie. K. K. dowiedziała się natomiast od koleżanek, że została odwołana z funkcji zastępcy prezesa pozwanej Spółdzielni.

Okoliczność bezsporna, nadto: zeznania powódki (w części) – k. 75 – 77 z nagraniem (adnotacja 00:42:11 – 00:48:52, 00:48:52 – 00:49:15, 00:49:15 – 00:55:55), akta osobowe powódki cz. B: uchwała nr 20/2014 z uzasadnieniem – k. 220 – 221 (także k. 44 – 46 akt sprawy); akta sprawy: (...) – k. 47 – 51v.

Pozwana Spółdzielnia planowała także rozwiązać z powódką umowę o pracę w drodze wypowiedzenia, jednakże nie mogła tego uczynić ze względu na nieobecność powódki w pracy z powodu choroby.

Okoliczność bezsporna, nadto: zeznania powódki (w części) – k. 75 – 77 z nagraniem (adnotacja 00:25:49 – 00:39:21), zeznania prezesa zarządu pozwanej k. 77 – 78 z nagraniem (adnotacja 01:07:35 – 01:09:03)

Z uwagi na jednoczesne odwołanie dwóch członków zarządu Spółdzielni w dniu 04 sierpnia 2014 r., Rada Nadzorcza tego samego dnia podjęła uchwałę nr 21/2015 o wyznaczeniu członka rady E. S. do czasowego pełnienia funkcji członka Zarządu, powierzając jej zakres czynności przewidziany dla funkcji Zastępcy Prezesa ds. (...), wcześniej zajmowanego przez powódkę z jednoczesnym zawieszeniem członkostwa E. S. w Radzie Nadzorczej.

Dowód: uchwała nr 21/2014 – k. 52, zeznania prezesa Zarządu pozwanej k. 77 – 78 z nagraniem (adnotacja 01:07:35 – 01:09:03).

W okresach 01-13.08.2014 r., 03-12.09.2014 r. 13.09. – 14.10.2014 r., 15.10-30.11.2014 r., 28.11-23.12.2014 r., 21.12-24.01.2015 r., 25.01.2015 r. – 03.03.2015 r. 04.03-01.06.2015 r., 02.06-30.08.2015 r. K. K. była niezdolna do pracy z powodu choroby i pobierała z tego tytułu kolejno: wynagrodzenie, zasiłek chorobowy oraz świadczenie rehabilitacyjne.

Okoliczności bezsporne, nadto: akta osobowe powódki cz. C: świadectwo pracy k.2 (oraz k. 8 akt); akta sprawy: decyzja ZUS – k. 42 i 43.

W dniu 02 czerwca 2015 r. pozwana Spółdzielnia wysłała do pozwanej listem poleconym oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę zawartej w dniu 25 lipca 2015 r. bez wypowiedzenia z powodu przekroczenia łącznego okresu pobierania wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego w ilości 182 dni oraz świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące, którego ostatnim dniem był 01 czerwca 2015 r. Oświadczenie to K. K. odebrała w dniu 20 lipca 2015 r.

Okoliczności bezsporne, nadto akta osobowe powódki cz. B: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 226, (...) – k. bez nr (przy k. 226).

Powódka w dniu 16 lipca 2015 r. udzieliła pełnomocnictwa radcy prawnemu K. H. i od tej daty korzystała z jego pomocy prawnej.

Okoliczność częściowo bezsporna, nadto: pełnomocnictwo – k. 4, zeznania powódki (w części) – k. 75 – 77 z nagraniem (adnotacja 00:25:49 – 00:39:21),

K. K. w dniu 30 września 2015 r. złożyła u pozwanej oświadczenie o zakończeniu tego samego dnia leczenia i rehabilitacji oraz korzystania ze świadczenia rehabilitacyjnego i wniosła o przywrócenie jej do pracy na poprzednio zajmowane stanowisko wskazując na art. 53§5 k.p.

W odpowiedzi z dnia 12 października 2015 r. pozwana wskazała, iż roszczenie powódki, nawet przy uznaniu, że chodzi o ponowne zatrudnienie z art. 53§5 k.p. budzi wątpliwości, gdyż zaświadczenie lekarskie z dnia 29 września 2015 r. w przedmiocie możliwości powrotu do swoich normalnych zajęć zawodowych nie ma dla sprawy znaczenia, skoro zostało wydane w okresie przyznanego i prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, Niezależnie od powyższego pozwana wskazała, że zakładając, że powódka jest zdolna do pracy, że nie istnieje możliwość zatrudnienia powódki, uwzględniając jej kwalifikacje, w tym poprzednio zajmowane przez nią stanowisko. Oznaczało to zdaniem pozwanej brak zapotrzebowania na pracę, którą powódka może wykonywać ze względu na swoje kwalifikacje. K. K. odebrała to pismo w dniu 12 października 2015 r.

Powódka w kolejnym piśmie z dnia 16 października 2015 r. wskazała, że faktycznie, tak jak podaje pozwana, intencją jej pisma z dnia 30 września 2015 r. było zgłoszenie powrotu pracy po ustaniu przyczyny nieobecności. Skoro w ocenie pracodawcy jej zdolność do pracy budzi wątpliwości to nie sposób tego rozstrzygnąć inaczej, niż poprzez skierowanie na badania, który to obowiązek obciąża pracodawca zgodnie z art. 229 k.p. W piśmie tym ponownie zgłosiła powrót do pracy po ustaniu przyczyny nieobecności i o zatrudnienie na stanowisku poprzednio zajmowanym lub równorzędnym i zakreśliła byłemu pracodawcy 14 – dniowy termin do udzielenia odpowiedzi i wskazała na możliwość wszczęcia postępowania sądowego w razie nie uwzględnienia jej żądań.

Pismem z dnia 27 października 2015 r. pozwana poinformowała powódkę o tym, że jej stanowisko nie uległo zmianie. K. K. odebrała to pismo w dniu 30 października 2015 r.

Okoliczności bezsporne, nadto akta osobowe powódki cz. B: pismo powódki z 30.09.2015 r. z prezentatą pozwanej Spółdzielni – k. 229, odpowiedź pozwanej z 12.10.2015 r. – k. 229 (k.41 akt sprawy), pismo powódki z 16.10.2015 r. – k. 231, odpowiedź pozwanej z 27.10.2015 r. – k. 232, (...) – k. bez nr (przy k. 232).

Średnioroczne zatrudnienie w pozwanej Spółdzielni w latach 2015 – 2016 uległo zmniejszeniu, a w dziale finansowo – księgowym pozostało bez zmian (13 osób w tym Zastępca Prezesa ds. (...) Główny Księgowy). Po dniu 02 czerwca 2015 r. nikt nie został zatrudniony w dziale finansowo – księgowym pozwanej spółdzielni.

Natomiast E. S., wygrała konkurs na stanowisko Zastępcy Prezesa ds. (...) Głównego Księgowego i uchwałą nr 5/2015 r. z dnia 26.01.2015 r. została wybrana przez Radę Nadzorczą na to stanowisko. Jej zakres obowiązków był taki sam jak wcześniej powódki. Fakt jednoczesnego zatrudnienia na stanowisku głównej księgowej E. S. i powódki w czasie nieobecności tej ostatniej w pracy z powodu choroby miał zostać rozwiązany poprzez wypowiedzenie powódce umowy o pracę.

Dowód: uchwała nr 5/2015 o wyborze Zastępcy Prezesa ds. (...) Głównego Księgowego – k. 53, uchwała nr 46/2014 z dnia 15.12.2014 r. w sprawie średniorocznego zatrudnienia w 2015 r. z wykazem stanowisk– k. 54 – 56, uchwała nr 20/2015 z dnia 29.06.2015 r. w sprawie średniorocznego zatrudnienia w 2015 r. z wykazem stanowisk– k. 57 – 59, uchwała nr 39/2015 z dnia 30.11.2015 r. w sprawie średniorocznego zatrudnienia w 2016 r. z wykazem stanowisk– k. 60 – 62, zeznania powódki (w części) – k. 75 – 77 z nagraniem (adnotacja 00:49:15 – 00:55:55), zeznania prezesa zarządu pozwanej k. 77 – 78 z nagraniem (adnotacja 00:56:55 – 01:09:03)

W zarządzie pozwanej Spółdzielni przewidziano, że każdy z zastępców prezesa pełni określoną funkcję: jeden jest zastępcą do spraw ekonomicznych a drugi do spraw technicznych.

Dowód: odpis z Rejestru Przedsiębiorców KRS – k. 65v – 66, zeznania prezesa zarządu pozwanej k. 77 – 78 z nagraniem (adnotacja 00:56:55 – 01:09:03).

Sąd zważył, co następuje:

I.  Ocena dowodów:

Stan faktyczny w zakresie dotyczącym zatrudnienia powódki, okresu jej nieobecności w pracy, odwołania z funkcji Zastępcy Prezesa Spółdzielni ds. (...), planowanego wręczenia wypowiedzenia i wstrzymania tej czynności z uwagi na nieobecność powódki w pracy z powodu choroby, rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz wymiany pism przez strony w przedmiocie ponownego zatrudnienia, w tym dat ich złożenia, był bezsporny. Przyznanie tych okoliczności nie budziło wątpliwości sądu o których mowa w art. 229 k.p.c. z uwagi na istnienie dokumentów oraz zeznań, które potwierdzały wystąpienie tych faktów.

W spornym zakresie, dotyczącym zatrudnienia E. S. na stanowisku Zastępcy Prezesa ds. (...), daty początkowej korzystania przez powódkę z pomocy prawnej, zapotrzebowania na pracę w pozwanej Spółdzielni, w szczególności w dziale finansowo – księgowym, przeprowadzenia konkursu na stanowisko, sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów prywatnych w postaci uchwał Rady Nadzorczej, umowy o pracę powódki (jej treść była bezsporna), odpis pełnomocnictwa z dnia 12.07.2015 r., dokumentu urzędowego w postaci odpisu z Rejestru Przedsiębiorców KRS oraz zeznaniach stron, przy czym powódce sąd dał wiarę jedynie w części.

Z uwagi na brak obowiązku sądu podawania przyczyn dla których sąd uznał dane dowody za wiarygodne (zgodnie z art. 328§2 k.p.c. uzasadnienie wyroku ma zawierać w tym zakresie jedynie wskazanie „ przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej”), sąd wskazuje, że dowody te nie były kwestionowane i podważane w zakresie treści (dokumenty w myśl art. 252 i 253 k.p.c.), a dowody te nie budziły wątpliwości sądu, zaś ich moc dowodowa była wzmocniona przez to, że wzajemnie się potwierdzały.

Sąd uznał za niewiarygodne jedynie zeznania powódki i to wyłącznie w części, w jakiej zeznała, że nie korzystała z pomocy radcy prawnego od 12 lipca 2015 r. do listopada 2015 r. Jej zeznania w tej części były składane niepewnie i zdaniem sądu nieszczerze. Miały one wytworzyć przekonanie o braku wiedzy powódki o jej prawach, co jest sprzeczne choćby z tym, że przez 10 lat była prezesem spółdzielni, a zatem musiała wiedzieć z racji swojego wykształcenia i doświadczenia zawodowego gdzie szukać pomocy prawnej. Co więcej, pełnomocnictwa procesowego powódka udzieliła już 16 lipca 2015 r., przy czym nie było ono ograniczone jedynie do kwestii wypowiedzenia jak zeznała powódka, lecz obejmowało szeroko roszczenia pracownicze (k. 4). Jej zeznanie stoi też w jaskrawej sprzeczności z pozostałymi okolicznościami sprawy, albowiem powódce nikt nie wręczył w żadnym momencie wypowiedzenia umowy o pracę i w ogóle kwestia ta nigdy nie była przedmiotem jakiegokolwiek sporu. Z kolei oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało przez nią odebrane dopiero w dniu 20 lipca 2015 r. Jeśli zatem powódka znała jego treść co najmniej 4 dni wcześniej, tzn. że właśnie w kwestii postępowania po jego formalnym otrzymaniu musiała się konsultować. Skoro zaś rozwiązanie umowy o pracę zostało dokonane na podstawie art. 53§1 k.p. to trudno sobie wyobrazić, by radca prawny, nie wyjaśnił jej przy tym drogi do skorzystania z art. 53§5 k.p. w tym zachowania terminu z art. 264§3 k.p.

Na udzielenie jej informacji przez profesjonalnego prawnika w zakresie dochodzenia tego roszczenia wskazuje także i to, że w piśmie z dnia 30 września 2015 r. powódka sama odwołała się do art. 53§5 k.p. (jeszcze „własnymi słowami”), a w piśmie z dnia 16 października 2015 r., przywoływała treść przepisów dotyczących kwestii badań o dopuszczeniu do pracy, orzeczenie Sądu Najwyższego (z podstawami prawnymi) i posługiwała się terminologią i językiem jednoznacznie wskazującym przynajmniej na znaczącą pomoc zawodowego pełnomocnika, jeśli nie na całkowitą redakcję przez niego treści pisma (por. zwłaszcza akapit z pozwu i pisma przywołujące treść uchwały Sądu Najwyższego – k. 3 i 13).

Powyższe doprowadziło sąd do wniosku, że wbrew zeznaniom powódki korzystała ona z pomocy prawnej od 16 lipca 2016 r. i od tego momentu była w pełni świadoma przysługujących jej roszczeń.

II.  Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

A.  Właściwość rzeczowa i skład sądu

Przed omówieniem podstaw prawnych merytorycznego rozstrzygnięcia należy wyjaśnić kwestię możliwości orzekania w sprawie przez Sąd Okręgowy w składzie jednego sędziego jako przewodniczącego i dwóch ławników.

Zgodnie z art. 47§2 pkt 1 lit. a k.p. w pierwszej instancji sąd w składzie jednego sędziego jako przewodniczącego i dwóch ławników rozpoznaje m.in. sprawy z zakresu prawa pracy o nawiązanie stosunku pracy.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości (zwłaszcza po uprawomocnieniu się zarządzenia o zwrocie częściowym pozwu), iż żądanie dotyczyło nawiązania stosunku pracy, poprzez złożenie odpowiednich oświadczeń woli i oparte było na treści art. 53§5 k.p., co z kolei oznaczało, że sprawa winna zostać rozpoznana w składzie jednego sędziego jako przewodniczącego i dwóch ławników.

Zgodnie natomiast z art. 461§1 ¹ k.p. do właściwości sądów rejonowych, bez względu na wartość przedmiotu sporu, należą sprawy z zakresu prawa pracy o ustalenie istnienia stosunku pracy, o uznanie bezskuteczności wypowiedzenia stosunku pracy, o przywrócenie do pracy i przywrócenie poprzednich warunków pracy lub płacy oraz łącznie z nimi dochodzone roszczenia i o odszkodowanie w przypadku nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy wypowiedzenia oraz rozwiązania stosunku pracy, a także sprawy dotyczące kar porządkowych i świadectwa pracy oraz roszczenia z tym związane.

Przepis ten, regulujący rzeczową właściwość wyłączną Sądu Rejonowego bez względu na wartość przedmiotu sporu, nie wymienia roszczenia o nawiązanie stosunku pracy, zatem właściwość w tego rodzaju sprawach zależy od wartości przedmiotu sporu.

W sprawie wartość przedmiotu sporu w zakresie żądania nawiązania stosunku pracy wynosiła 123.039,- zł, w związku z czym jako sprawa o prawo majątkowe, w której wartość przedmiotu sporu przewyższa siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych winna zostać rozpoznana przez Sąd Okręgowy jako sąd I instancji, zgodnie z art. 17 pkt 4 k.p.c.

B.  Podstawy prawne merytorycznego rozstrzygnięcia

Powództwo jako niezasadne należało oddalić.

Przepisami, których zastosowanie należało rozważyć przy rozstrzyganiu sprawy, uwzględniając granice przedmiotowe zgłoszonego powództwa i podniesionych przez pozwanego zarzutów były art. 53§5 k.p. oraz art. 264§3 k.p. w zw. z art. 8 k.p.

Rozważania należało rozpocząć od tego drugiego przepisu, albowiem określa on termin do wniesienia powództwa.

Zgodnie z art. 264§3 k.p. żądanie nawiązania umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o odmowie przyjęcia do pracy.

Termin ten jest terminem prawa materialnego, co oznacza, że jego niezachowanie powoduje oddalenie powództwa. Bieg terminu rozpoczyna się od dnia następnego po tym, w którym pracownik zapoznał się z oświadczeniem woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Jednocześnie stwierdzić należy, że termin ten nie jest terminem przedawnienia, jak chciałby tego pełnomocnik powódki, a które uregulowane jest w Dziale XIV kodeksu pracy) i nie wymaga podniesienia zarzutu przekroczenia terminu (jest brane pod uwagę z urzędu). Nie istniała zatem możliwość zakwestionowania przekroczenia terminu do złożenia pozwu zawierającego żądanie nawiązania umowy o pracę na podstawie art. 8 k.p. tj. naruszenia w ten sposób zasad współżycia społecznego.

W konsekwencji okoliczności mające uzasadniać naruszenie przez pozwanego art. 8 k.p. poprzez powołanie się na art. 264§3 k.p. nie były brane pod uwagę. W szczególności twierdzenie faktyczne, iż powódce do okresu ochronnego z art. 39 k.p. pozostawały 3 tygodnie i 2 dni sąd uznał za pozostające bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, przy czym twierdzenie to, w części obliczeniowej było błędne. Zgodnie ustawą z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 637) (ustawa podwyższająca wiek emerytalny) podwyższony wiek emerytalny dla kobiety urodzonej w listopadzie 1957 roku (powódka urodziła się w dniu (...)) to 61 lat i 8 miesięcy. Najwcześniejsza data możliwego przejścia na emeryturę wypadała zatem na dzień 11 lipca 2019 roku. Pomiędzy datą 2 czerwca 2015 r. (data wypowiedzenia) a datą 11 lipca 2015 r. jest 39 dni, co stanowi 1 miesiąc i 9 dni.

W niniejszej sprawie pierwszą datą, w której pozwana zakomunikowała powódce, iż nie nawiąże z nią ponownie stosunku pracy był dzień 12 października 2015 r. Nie można przy tym twierdzić, że nastąpiło to dopiero 29 października 2015 r. (data doręczenia pisma z dnia 27 października 2015 r.), gdyż pozwana już w pierwszym piśmie jasno dała do zrozumienia, iż nie uwzględnia wniosku o ponowne zatrudnienie z art. 53§5 k.p. Termin 14 dni przewidziany w art. 264§3 k.p. skończył zatem bieg (zgodnie z z upływem dnia 26 października 2015 r.

Pozew zatem został złożony w dniu 24 listopada 2015 r. (data oddania pisma procesowego w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego), a zatem po upływie terminu z art. 264§3 k.p. Przekroczenie to wynosiło 30 dni (licząc od 27 października 2015 r. włącznie).

Rację miał więc pełnomocnik pozwanej wskazując w odpowiedzi na pozew na konieczność złożenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia pozwu z art. 265 k.p.

Zgodnie z art. 265 § 1 k.p. sąd pracy na wniosek pracownika przywróci określony w art. 264 k.p. termin odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, jeżeli jego uchybienie nastąpiło bez winy pracownika. Wniosek w tym zakresie należy złożyć w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, uprawdopodabniając okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu (art. 265 § 2 k.p.).

Niewątpliwie również pozwana ma rację, że od radcy prawnego (pełnomocnika powódki) wymagać należy, że wniosek o przywrócenie terminu winien zostać jasno wyartykułowany, co w sprawie nie nastąpiło. Niemniej jednak w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że już samo złożenie przez pracownika pozwu po upływie tego terminu stanowi równoczesne złożenie wniosku o przywrócenie terminu ( por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 14 marca 1986 r., III PZP 8/86 - OSNC 1986/12/194), a uwzględnienie powództwa pracownika bez wydania odrębnego postanowienia o przywróceniu terminu do dokonania tej czynności (art. 265 § 1 k.p.) oznacza jego przywrócenie ( por. wyrok z dnia 24 stycznia 1997 r., I PKN 1/96, OSNAPiUS 1997/18/337).

Można było zatem przyjąć, że pozew złożony przez powódkę był wnioskiem o przywrócenie terminu. Przepis art. 265 k.p. nie może być jednak rozumiany w ten sposób, że pracownik, który wnosi pozew o nawiązanie stosunku pracy ze znacznym przekroczeniem terminu określonego w art. 264 § 1 k.p. i nie składa odrębnego wniosku o przywrócenie terminu, nie jest obowiązany do uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających przywrócenie terminu, a także, że Sąd, który stwierdzi przekroczenie terminu określonego w art. 264 § 1 k.p. nie wyjaśnia czy został zachowany określony w art. 265 § 2 k.p. termin do wystąpienia o przywrócenie uchybionego terminu ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2006 r., III PK 73/06 - LEX nr 738116).

Działając w związku z tymi wskazówkami orzeczniczymi, Sąd z urzędu ustalił, iż powódka od dnia 16 lipca 2015 r. była świadoma sposobu dochodzenia roszczenia, skoro współdziałała już z radcą prawnym, co wynika z udzielenia mu pełnomocnictwa w sprawie roszczeń pracowniczych, a w swoich pismach, zwłaszcza w piśmie z dnia 12 października 2015 r. odwoływała się do różnorodnych, nawet mniej związanych ze sprawą przepisów Kodeksu pracy i orzecznictwa Sądu Najwyższego. Przy ocenie możliwości przywrócenia terminów, o których mowa w art. 264 k.p., pracownikowi reprezentowanemu przez fachowego pełnomocnika należy uwzględniać wiedzę i konieczność zachowania należytej staranności przez tego pełnomocnika ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r. II PK 287/09, za: LEX nr 602249). Brak jest zatem i podstaw do uznania, że w tym czasie powódka nie zdawała sobie sprawy z upływu 14 dniowego terminu z art. 264§3 k.p., gdyż korzystała z pomocy osoby, która musiała o tych terminach wiedzieć z racji wykonywanego zawodu. Nie zaistniały zatem jakiekolwiek przesłanki do uznania, że uchybienie terminowi do złożenia pozwu miało charakter niezawiniony przez powódkę a w konsekwencji – do przywrócenia terminu.

Z tego względu powództwo podlegało oddaleniu na podstawie art. 264§3 k.p. ( pozew wniesiony został po upływie terminów określonych w art. 264 k.p., których nie przywrócono).

Niezależnie od powyższego, powództwo należałoby oddalić z powodu braku wystąpienia okoliczności uzasadniających ponowne nawiązanie stosunku pracy.

Zgodnie z art. 53§5 k.p. pracodawca powinien w miarę możliwości ponownie zatrudnić pracownika, który w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, z przyczyn wymienionych w § 1 i 2, zgłosi swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn.

Zwrot „pracodawca powinien w miarę możliwości zatrudnić pracownika”, nie jest tylko ogólnym postulatem skierowanym do pracodawcy, gdyż koncepcja taka pozbawiałaby regulację art. 53 § 5 k.p. jakiegokolwiek praktycznego znaczenia. Ponowne zatrudnieni pracownika jest ustawowym obowiązkiem pracodawcy, którego niespełnienie rodzi po stronie pracownika roszczenie o nawiązanie stosunku pracy i odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy, dochodzone na drodze sądowej ( por. A. Wypych-Żywicka, Ponowne zatrudnienie pracownika w świetle art. 53 § 5 k.p., Praca i Zabezpieczenie Społeczne 2000 nr 9, s. 25 i nast. oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1976 r., I PZP 48/76, OSNCP 1977 Nr 4, poz. 65). Zaistnienie wynikającego z dyspozycji omawianej normy prawnej obowiązku ponownego zatrudnienia pracownika obwarowane jest koniecznością spełnienia określonych w hipotezie tej normy prawnej przesłanek. Zgłoszenie przez byłego pracownika zamiaru powrotu powinno nastąpić w zawitym terminie sześciu miesięcy od rozwiązania umowy o pracę z przyczyn wymienionych w § 1 i 2 tego artykułu, gdyż po upływie tego terminu roszczenie wygasa. Zgłoszenia można dokonać w dowolnej formie, dostatecznie ujawniającej taki właśnie zamiar pracownika. Jest ono jednoznaczne z wezwaniem wierzyciela do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c. w związku z art. 300 k.p.), a w rozważanym wypadku - do ponownego zatrudnienia. Zgłoszenie powinno nastąpić niezwłocznie po ustaniu przyczyny rozwiązania umowy o pracę, a więc najszybciej jak to możliwe w normalnym trybie ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015 r. III PK 125/14, za: LEX nr 1770327).

W sprawie niewątpliwym było, że powódka zachowała termin materialnoprawny do zgłoszenia tego żądania, gdyż pismo zawierające jej żądanie ponownego nawiązania stosunku pracy zostało złożone byłemu pracodawcy w dniu 12 października 2015 r., a zatem 4 miesiące i 10 dni od dnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. W dniu 30 września 2015 r. powódka pobierała jeszcze świadczenie rehabilitacyjne, a zatem nie można było mówić w tej dacie, w której złożyła swoje pierwsze oświadczenie o ustaniu przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Wszelkie formy komunikowania przez powódkę chęci powrotu do pracy, które miały miejsce w trakcie korzystania przez nią ze świadczeń chorobowych były w świetle regulacji art. 53§5 k.p. przedwczesne. Zgłoszenie z dnia 12 października 2015 r. było natomiast w pełni skuteczne.

Wypadało zatem rozważyć, czy pracodawca miał możliwość zatrudnienia powódki.

Ponowne zatrudnienie w trybie komentowanego przepisu nie musi nastąpić na poprzednich warunkach, jak gwarantuje to art. 45 i 56 k.p. pracownikowi przywróconemu do pracy. Pracodawca nie ma więc obowiązku zatrudnienia pracownika na poprzednich warunkach, w szczególności na tym samym stanowisku i za niemniejszym wynagrodzeniem. Ponowne nawiązanie stosunku pracy następuje bowiem na innych zasadach niż przywrócenie do pracy. Zważywszy, że w przypadku zatrudnienia pracownika na podstawie art. 53§5 k.p. dochodzi do nawiązania nowego stosunku pracy, a nie do odnowienia wcześniej rozwiązanego, to oznacza to konieczność dochowania sformalizowanych procedur rekrutacyjnych, jeżeli takie obowiązują na stanowisku, o jakie ubiega się pracownik ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015 r. III PK 125/14, za: LEX nr 1770327).

Wyjaśniając tę kwestię należy wskazać, a wyrażony przez Sąd Najwyższy pogląd w wyroku z dnia 8 grudnia 2009 r., I PK 120/09 (OSNP 2011 nr 11-12, poz. 155), iż pracownik samorządowy, który na podstawie art. 53 § 5 k.p. zgłosił swój powrót do pracy po ustaniu niezdolności do pracy wskutek choroby i po wykorzystaniu prawa do zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego, już po ogłoszeniu otwartego i konkurencyjnego naboru na wolne stanowisko urzędnicze, może być ponownie zatrudniony tylko w ramach tej procedury (art. 3a-3e ustawy o pracownikach samorządowych z dnia 22 marca 1990 r.; aktualnie art. 11-15 ustawy o pracownikach samorządowych z dnia 21 listopada 2008 r.).

Jeśli zatem konkursowa procedura naboru na opuszczone przez K. K. została zakończona przed zgłoszeniem przez powódkę powrotu do pracy, nie było obowiązkiem pozwanego zwolnienie zatrudnionej na tym stanowisku osoby celem zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 53 § 5 k.p.

Analizując to zagadnienie w niniejszej sprawie wskazać należy, że powódka przed dniem 04 sierpnia 2015 r. zajmowała stanowisko Zastępcy Prezesa ds. (...) z jednoczesnym pełnieniem obowiązków Głównego Księgowego. Stanowisko to w istocie podlegało dwóm osobnym reżimom prawnym: przepisom ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (w szczególności art. 49) w zakresie wyboru na stanowisko członka zarządu oraz przepisom Kodeksu pracy w zakresie stosunku pracy, co wynika z art. 52 ustawy Prawo spółdzielcze. Zgodnie z art. 52§2 ustawy Prawo spółdzielcze Odwołanie członka zarządu lub zawieszenie go w czynnościach nie narusza jego uprawnień wynikających ze stosunku pracy lub innego stosunku prawnego, którego przedmiotem jest świadczenie pracy. Jednakże po to by powódka mogła ponownie zajmować stanowisko Zastępcy Prezesa ds. (...) z jednoczesnym pełnieniem obowiązków Głównego Księgowego, pozwana nie tylko musiałaby ją ponownie zatrudnić, ale i ponownie wybrać na członka zarządu. Skoro bowiem powódka została skutecznie odwołania uchwałą Rady Nadzorczej i na jej miejsce została oddelegowana inna osoba (w dniu 04 sierpnia 2015 r.) to ta część stosunku prawnego łączącego powódkę i pozwaną przez dniem 04 sierpnia 2015 r. nie istniała w dniu zgłoszenia roszczenia z art. 53§5 k.p. W zakresie zaś powołania na stanowisko członka zarządu, pracownikowi nie przysługuje żadne roszczenie, gdyż kompetencje kreacyjne należą co do zasady wyłącznie do innych organów spółdzielni (w przypadku pozwanej do Rady Nadzorczej).

W konsekwencji wobec braku przymiotu wybrania przez Radę Nadzorczą na stanowisko Zastępcy Prezesa ds. (...) z jednoczesnym pełnieniem obowiązków Głównego Księgowego i wybrania na to stanowisko w zarządzie innej osoby niedopuszczalnym było zatem nawiązanie stosunku pracy w którym powódka zajmowałaby stanowisko Zastępcy Prezesa ds. (...) z jednoczesnym pełnieniem obowiązków Głównego Księgowego.

Nadto, E. S. objęła stanowisko powódki w drodze zwycięstwa w konkursie przeprowadzonym w czasie, w którym wprawdzie powódka nadal była zatrudniona, jednakże w czasie, w którym nie była długotrwale obecna i do którego, jak wskazano powyżej, utraciła częściowo legitymację.

Powódka wskazała, że mogłaby świadczyć pracę także wyłącznie jako Główna Księgowa (zrzekając się stanowiska Zastępcy Prezesa ds. (...)), co należało rozumieć jako żądanie ewentualne.

Rozpatrując to żądanie należy zaznaczyć, że obowiązek ponownego zatrudnienie pracownika ma względny charakter, gdyż limitowany jest możliwościami pracodawcy. Oznacza to, że roszczenie o nawiązanie stosunku pracy jest skuteczne tylko wówczas, gdy pracodawcy pozwalają na to obiektywne okoliczności. Z rozważanego obowiązku pracodawcę zwalnia zaś brak odpowiedniego stanowiska pracy, a więc stanowiska jakie może "w miarę możliwości" zaoferować, lub odrzucenie przez pracownika oferty takiej pracy. O istnieniu możliwości ponownego zatrudnienia należy wnioskować na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, dotyczących zarówno pracownika (takich jak kwalifikacje zawodowe i predyspozycje zdrowotne, determinujące zakres stanowisk, jakie można zaoferować zainteresowanemu - por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1998 r., I PKN 459/97, OSNAPiUS 1998 Nr 22, poz. 656), jak i pracodawcy, w szczególności mając na uwadze, czy pracodawca zatrudnia - po zgłoszeniu przez pracownika powrotu do pracy - inne osoby, których prace mógłby wykonywać pracownik zgłaszający ów powrót. Po zamanifestowaniu takiego zamiaru przez pracownika, zatrudnienie przez pracodawcę innej osoby nie pozbawia pracownika roszczenia o zawarcie umowy, jeżeli praca wykonywana przez tę inną osobę mogła być świadczona przez pracownika zgłaszającego powrót do pracy ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015 r. III PK 125/14, za: LEX nr 1770327).

W sprawie sąd jednoznacznie ustalił, że ani w dziale księgowości ani w całej spółdzielni nie istniały wakaty albo stanowiska obsadzone po zgłoszeniu przez powódkę w dniu 12 października 2015 r. żądania ponownego nawiązania stosunku pracy, czy nawet szerzej – od dnia 02 czerwca 2015 r. Powódka nie wyrażała także chęci zatrudnienia na jakiekolwiek inne stanowiska poza wskazanymi powyżej, a zatem hipotetyczne orzeczenie o nawiązaniu innego stosunku pracy było niemożliwe ze względu na zakaz orzekania ponad żądanie z art. 321§1 k.p.c.. Pozostało zatem rozważyć, czy zatrudnienie E. S. w drodze konkursu przeprowadzonego w grudniu 2014 r. mogło uzasadniać nieuwzględnienie roszczenia K. K. skoro zatrudnienie to powstało jeszcze w czasie zatrudniania powódki przez pozwaną.

W sprawie sąd ustalił, że pozwana spółdzielnia zmierzała do wypowiedzenia umowy o pracę powódce, co jednak nie mogło nastąpić z powodu nieobecności K. K. z powodu choroby. Nie było też wątpliwości, że przez ostatnie 10 lat funkcja Zastępcy Prezesa ds. (...) była łączona ze stanowiskiem Głównego Księgowego oraz, że pozwana zmierzała do utrzymania tego stanu rzeczy poprzez zmianę osoby pełniącej jednocześnie te dwie zespolone funkcje z K. K. na E. S.. Skoro zatem stanowisko Głównego Księgowego nie było samodzielne w tym sensie, że było zawsze połączone ze stanowiskiem Zastępcy Prezesa ds. (...), a powódka nie mogła na skutek odwołania pełnić tego ostatniego, to nie można było w sprawie uznać, że praca świadczona przez E. S. mogła być świadczona przez pracownika zgłaszającego powrót do pracy (K. K.). Wymagałoby to bowiem zmiany struktury organizacyjnej spółdzielni a zatem ingerencji nie tylko w prerogatywy pracodawcy w postaci kształtowania zespołu pracowników ale również jego prawo do organizowania swojej własnej struktury, czego roszczenie z art. 53§5 k.p. z pewnością nie obejmuje.

Dodatkowo zauważyć należy, że stanowisko, na które aspirowała powódka (przynajmniej Głównej Księgowej), należy do kluczowych stanowisk w każdym przedsiębiorstwie, również w pozwanej Spółdzielni. Należało zatem przy ocenie możliwości ponownego zatrudnienia uwzględnić przesłankę subiektywną: interesu pracodawcy w postaci zaufania jakie jest konieczne dla pracownika na takim stanowisku, a które winno być zdecydowanie większe niż na stanowiskach niższych w hierarchii. Jeśli pracodawca nie darzy pracownika zaufaniem koniecznym do świadczenia przez tego ostatniego pracy w związku z jego wcześniejszym zachowaniem i chciał z tego tytułu rozwiązać z nim umowę o pracę, to nie sposób twierdzić, że pracownik (w tym przypadku powódka) mógłby równie skutecznie wykonywać swoje obowiązki na jego rzecz jak osoba, której stanowisko chce przejąć. Pracodawca w takiej sytuacji może zdaniem sądu rozstrzygającego sprawę odmówić ponownego zatrudnienia na podstawie art. 53§5 k.p., powołując się na brak możności jego zatrudnienia z racji zatrudnienia osoby cieszącej się niezbędnym zaufaniem, którego kryterium nie spełnia pracownik zgłaszający żądanie. Ograniczeniem tej odmowy będzie jednak zawsze jednoznacznie wykazanie, że były pracownik utracił tę niezbędną z punktu widzenia danego stanowiska cechę.

Z tych względów sąd powództwo należałoby oddalić na podstawie art. 53§5 k.p. a contrario, gdyby uznać pozew za wniesiony w terminie.

III.  Rozstrzygnięcie o kosztach procesu

W punkcie II wyroku Sąd, kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c. w związku z § 2 ust. 1 i 2 w związku z § 3 ust. 1 w związku z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013 r. poz. 490 z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym od 01.08.2015 r. – zasądził od powódki jako strony przegrywającej koszty zastępstwa procesowego w wysokości wyliczonej od wartości przedmiotu sporu, tj. 3.600,- zł.

Sąd wskazuje przy tym, że rozstrzygnięcie to jest błędne. Zgodnie bowiem z §11 ust. 1 pkt 1 w sprawach m.in. o nawiązanie umowy o pracę stawka minimalna wynosi 180 zł.