Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Bartłomieja Świderskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2016 r.

sprawy J. W.

oskarżonej o przestępstwo z art. 177 §1 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonej i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 25 stycznia 2016 r. sygn. akt II K 715/14

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że obowiązek zapłaty - od oskarżonej J. W. na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. S. (1) - zadośćuczynienia wskazany w pkt II podwyższa do kwoty 20.000 (dwadzieścia tysięcy) zł;

II.  w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. M. w M. kwotę 516,60 zł ( w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę z urzędu wykonywaną w toku postępowania odwoławczego oraz na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. Ż. w S. kwotę 516,60 zł ( w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem zastępstwa procesowego oskarżycielki posiłkowej w toku postępowania odwoławczego;

IV.  zwalnia oskarżoną J. W. od kosztów sądowych za II instancję stwierdzając, że wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.

II Ka 193/16

UZASADNIENIE

J. W. została oskarżona o to, że: w dniu 08 maja 2014 roku w miejscowości M. ul. (...), pow. (...), woj. (...), nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że idąc po chodniku ul. (...) w miejscu niedozwolonym nagle weszła z chodnika na jezdnię wprost pod nadjeżdżający z lewej strony motorower marki M. nr rej. (...) kierowany przez A. S. (1), w wyniku czego kierująca motorowerem przewróciła się na jezdnię, na skutek czego doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady bliższej kości piszczelowej lewej, które spowodowały u niej rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni, przy czym w momencie popełnienia tego czynu J. W. miała ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozumienia znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 25 stycznia 2016 r.

I. oskarżoną J. W. uznał za winną dokonania zarzucanego jej czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., ustalając, że na skutek tego wypadku pokrzywdzona A. S. (1) doznała obrażeń ciała w postaci: urazu kończyny dolnej lewej z wieloodłamowym złamaniem nasady bliższej kości piszczelowej (w zakresie kłykcia przyśrodkowego i bocznego) oraz wieloodłamowym złamaniem głowy kości strzałkowej i na podstawie art. 59 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia tego czynu i w zw. z art. 4 § 1 k.k. odstąpił od wymierzenia oskarżonej kary;

II. na podstawie art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia tego czynu i w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej J. W. obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej A. S. (1) kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

III. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. – Kancelaria Adwokacka w M. kwotę 1.136,52 zł, w tym VAT w kwocie 212,52 zł tytułem nieopłaconych kosztów obrony sprawowanej z urzędu;

IV. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. J. – Kancelaria Adwokacka w M. kwotę 723,24 zł, w tym VAT w kwocie 135,24 zł tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce posiłkowej;

V. zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od wyroku Sądu I instancji wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym na niekorzyść oskarżonej. Skarżący orzeczeniu temu zarzucił obrazę prawa materialnego, która miała wpływ na treść wyroku: tj. art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 445 § 1 k.p.c. polegające na nieorzeczeniu odpowiedniego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W konsekwencji tak sformułowanego zarzutu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zadośćuczynienia dla oskarżycielki posiłkowej w wysokości 40000 zł, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 25 stycznia 2016 r. został również zaskarżony przez obrońcę oskarżonej, który zaskarżył wyrok w części tj. w punktach I i II. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 4 k.p.k. art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na dowolnej ocenie materiału dowodowego, przeprowadzonej z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i niewyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy, w tym pominięcie kwestii zachowania się pokrzywdzonej, która w bardzo krótkim czasie osiągnęła szybkość 45 km/h pomimo ukształtowania terenu (wzniesienie o znacznym nachyleniu) utrudniającego przyspieszenie pojazdu oraz nieznaczną pojemność silnika pojazdu mechanicznego, co może wskazywać na niezachowanie przez pokrzywdzoną zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym (brawurową jazdę);

II.  art. 366 § 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych sprzeczności pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonej, a opinią biegłego w zakresie prędkości pojazdu;

III.  art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegającą na nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, pominięciu możliwości przyczynienia się przez pokrzywdzoną do spowodowania zdarzenia z dnia 8 maja 2014 roku, a także na dowolnej ocenie materiału dowodowego, przeprowadzonej z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, w szczególności na nieustaleniu jaki wpływ na zdarzenie z dnia 8 maja 2014 roku miała niesprawność ręki pokrzywdzonej w trakcie prowadzenia motoroweru oraz nieposiadanie uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, co mogło skutkować brakiem znajomości przepisów drogowych przez pokrzywdzoną, a także nieustaleniu czy pokrzywdzona zachowała należytą ostrożność w trakcie prowadzenia motoroweru w dniu 8 maja 2014 roku w niedalekiej odległości od wyznaczonych przejść dla pieszych oraz szkoły;

IV.  naruszeniu prawa materialnego tj.:

- art. 53 § 2 k.k. w zw. z art. 55 k.k. poprzez niezastosowanie tego przepisu w zakresie jakim zostały pominięte przy orzekaniu właściwości i warunki osobiste oskarżonej tj. braku możliwości zapłaty przez oskarżoną orzeczonej kwoty zadośćuczynienia skutkującej przerzuceniem obowiązku zapłaty kwoty zadośćuczynienia na najbliższą rodzinę oskarżonej, tj. faktycznym ukaraniem najbliższej rodziny oskarżonej zamiast osoby oskarżonej;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na: przyjęciu, iż oskarżona ma realną możliwość zapłaty orzeczonej w wysokości 5.000 złotych kwoty zadośćuczynienia.

Jednocześnie z ostrożności procesowej na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. skarżący orzeczeniu Sądu I instancji zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary polegającą na zasądzeniu zbyt wysokiej kwoty zadośćuczynienia za czyn określony w punkcie I orzeczenia Sądu. Ponadto skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu badania przyczyny wypadków drogowych i techniki samochodowej na okoliczność przyczynienia się przez pokrzywdzoną do zdarzenia z dnia 8 maja 2014 roku przez prowadzenie motoroweru z niesprawną ręką, niezachowanie należytej ostrożności na odcinku drogi oznaczonej przejściami dla pieszych, uwzględnienia ukształtowania terenu w miejscu zdarzenia, w szczególności w miejscu przejazdu kolejowego obejmującej odcinek od przejazdu kolejowego obejmującego nachylenie nawierzchni przed przejazdem od strony M. w stronę miejsca zdarzenia z dnia 8 maja 2014 roku, na okoliczność ukształtowania terenu w miejscu zdarzenia, co mogło skutkować niezauważeniem pokrzywdzonej przez oskarżoną i przyczynieniem się pokrzywdzonej do zdarzenia w dniu 8 maja 2014 roku przez niezachowanie należytej ostrożności, niedostosowania prędkości motoroweru celem zachowania bezpieczeństwa na drodze; zwrócenie się przez Sąd do starostwa powiatowego Wydziału Geodezji i Kartografii (ul. (...), (...)-(...) M.) o przesłanie mapy ukształtowania terenu. W konsekwencji tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonych punktach i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie kosztów tytułem obrony oskarżonego sprawowanej z urzędu w postępowaniu przed Sądem II instancji. W toku rozprawy apelacyjnej Sąd Odwoławczy na podstawie art. 170 pkt 5 k.p.k. oddalił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonej, bowiem w oczywisty sposób zmierzał on do przedłużenia postępowania, w szczególności, że kwestia sprawności ręki pokrzywdzonej była przedmiotem decyzji Sądu I instancji. Obrońca oskarżonej poparł apelację i wniósł o uchylenie wyroku i uniewinnienie oskarżonej, wniósł także o zasądzenie kosztów obrony z urzędu oświadczając, że nie zostały uiszczone w całości, ani w części. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonej, poparł apelację oskarżycielki posiłkowej i wniosek w niej zawarty. Wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, oświadczając, że nie zostały uiszczone w całości ani w części. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie obu apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazała się częściowo zasadna i skutkowała zmianą wysokości orzeczonego przez Sąd I instancji zadośćuczynienia, zaś apelację obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadną. Z uwagi na fakt, że apelacja obrońcy oskarżonej została skierowana przeciwko orzeczeniu o winie oraz o środku karnym, a tym samym zakres zaskarżenia jest znacznie większy niż w apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, Sąd Odwoławczy w pierwszej kolejności rozważy zarzuty podniesione w środku odwoławczym wywiedzionym przez obronę. W ocenie Sądu Odwoławczego, zarzuty podniesione w treści środka odwoławczego wywiedzionego przez obrońcę są całkowicie chybione, zaś apelacja stanowi nieudolną próbę przeprowadzenia odmiennej, niż to uczynił Sąd I instancji, a korzystnej dla oskarżonej, oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Z całą stanowczością pokreślić należy przy tym, iż skarżący nie podnosi żadnych nowych okoliczności i dowodów, które nie byłyby uprzednio przedmiotem rozważań i oceny Sądu Rejonowego. W treści środka odwoławczego, skarżący podjął nieskuteczną próbę wykazania, iż pokrzywdzona A. S. (1) swoim zachowaniem przyczyniła się do wypadku jaki jest przedmiotem niniejszej sprawy poprzez naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 8 kwietnia 2013 r. w sprawie II KK 206/12 wskazał, że odpowiedzialność za skutek uzasadnia jedynie takie przyczynienie się, które w sposób istotny zwiększa ryzyko wystąpienia tego skutku, który jest relewantny z punktu widzenia typizacji czynu. Współodpowiedzialnymi za występek określony w art. 177 § 1 k.k. mogą być dwaj współuczestnicy ruchu, a czasem nawet większa ich liczba. Warunkiem takiej oceny prawnej jest stwierdzenie, w odniesieniu do każdego z tych uczestników z osobna, że w zarzucalny sposób naruszył on, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu, a także, że pomiędzy jego zachowaniem, a zaistniałym wypadkiem istnieje powiązanie przyczynowe oraz tego, że istnieje normatywna podstawa do ukarania. Ten ostatni wyznacznik odpowiedzialności został przez danego uczestnika ruchu spowodowany w wyniku sprowadzenia przezeń niedozwolonego niebezpieczeństwa (ryzyka) jego powstania albo istotnego zwiększenia ryzyka już istniejącego (a będącego np. wynikiem zachowania innego współuczestnika ruchu) – oczywiście w razie zrealizowania się tego właśnie niebezpieczeństwa (ryzyka) w postaci skutku spełniającego znamiona typu czynu określonego w art. 177 § 1 k.k. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy nie można zgodzić się z twierdzeniem obrońcy oskarżonej, że pokrzywdzona naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym przyczyniła się do zaistnienia wypadku. Za takim przyjęciem nie może przemawiać w szczególności stwierdzenie skarżącego, że pokrzywdzona w krótkim czasie, poruszając się pojazdem z niewielką pojemnością silnika i pomimo istniejącego w okolicy miejsca zdarzenia wzniesienia, osiągnęła prędkość 45 km/h. Wskazać należy, że prędkość z jaką poruszała się wówczas A. S. (1) pozostawała w granicach prędkości administracyjnie dozwolonej na tamtym odcinku drogi, zaś przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym nie regulują sposobu przyspieszania pojazdu, który nie podejmuje żadnych manewrów. Krytycznie odnieść się należy również do twierdzeń skarżącego, iż niepełna sprawność ręki pokrzywdzonej A. S. (2) uniemożliwiła jej zahamowanie w odpowiednim czasie, a tym samym uniknięcie wypadku. Okoliczność ta została poddana analizie i ocenie Sądu I instancji, a wnioski płynące z tej oceny zostały w pełni zaakceptowane przez Sąd Odwoławczy. W toku rozprawy głównej Sąd I instancji wskazał bowiem, że w aktach sprawy brak jest jakiejkolwiek dokumentacji dotyczącej ręki pokrzywdzonej, zaś według jej oświadczenia ręka ta jest sprawna, gdyż w innym przypadku nie mogłaby poruszać się za pomocą kuli. Ponadto z opinii biegłego mgr inż. M. S. sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania wynika, że z uwagi na dynamikę zdarzenia tj. gwałtownego wtargnięcia oskarżonej na jezdnię pokrzywdzona nie miała żadnej możliwości uniknięcia wypadku, niezależnie od tego, czy ręka przy której znajduje się hamulec w prowadzonym przez pokrzywdzoną pojeździe byłaby w pełni sprawna. Przyjęcia, że pokrzywdzona przyczyniła się do zaistnienia zdarzenia nie może także uzasadniać fakt, że nie posiada ona uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, co w ocenie skarżącego jest równoznaczne z brakiem wiedzy o zasadach ruchu drogowego. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w okresie zaistnienia przedmiotowego zdarzenia, do prowadzenia pojazdu wyposażonego w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm ³ lub silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW, który nie przekracza prędkości 45 km/h, nie były wymagane żadne uprawnienia, o ile prowadzący ten pojazd miał ukończone 18 lat. W realiach niniejszej sprawy nie zaistniała również obraza art. 366 § 1 k.p.k., na którą wskazywał skarżący obrońca. Zauważyć należy, że podczas pierwszego przesłuchania pokrzywdzona A. S. (1) zeznała, że jechała z prędkością około 40 km/h (k.11v), a następnie w toku postępowania sądowego tj. półtora roku po zdarzeniu wskazała, że poruszała się z prędkością ok. 30 km/h (k.213 – 213 v). Istotnie zatem w treści zeznań pokrzywdzonej złożonych na różnych etapach postępowania pojawiły rozbieżności w zakresie prędkości pojazdu, którym się poruszała, jednakże skarżący nie zauważył, że Sąd I instancji w treści pisemnych motywów wyroku odniósł się do tych rozbieżności i wskazał, że w tym zakresie dał wiarę wnioskom płynącym z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego. Przechodząc do kwestii orzeczonego przez Sąd I instancji na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. S. (1) zadośćuczynienia w kwocie 5.000 złotych wskazać należy, iż zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień, obejmuje ono cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te które zapewne wystąpią w przyszłości (krzywdy). Ma stanowić rekompensatę za całą krzywdę, a jego wysokość musi stanowić odpowiednią ekonomicznie wartość. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd musi mieć wzgląd na okoliczność, że ma być ono odpowiednie, czyli, że powinno odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( vide: wyrok SN z dnia 28 września 2001 r., sygn. III CKN 427/00). Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia należy bowiem brać pod uwagę przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia przy uwzględnieniu również okoliczności dotyczących życia osobistego pokrzywdzonego ( vide: wyrok SN z 5 grudnia 2006 r., II PK 102/06, OSNP 2008/1 – 2/11). Ustalenie jaka kwota jest „odpowiednia” należy do sfery swobodnego uznania sądu, a zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady jego ustalenia. Odnosząc się do zarzutu skarżącego obrońcy odnośnie nieuwzględnienia wszystkich istotnych aspektów sprawy, a w szczególności właściwości i warunków osobistych oskarżonej J. W., które winny mieć wpływ na określenie wysokości zadośćuczynienia podkreślić należy, że wszystkie te okoliczności, na które wskazywał obrońca w treści środka odwoławczego, Sąd I instancji miał na uwadze. Orzekając środek karny wskazany w art. 46 § 1 k.k. Sąd meriti uwzględnił, że oskarżona jest w zaawansowanym wieku oraz ma wyłączone możliwości zarobkowe. W ocenie Sądu Odwoławczego okoliczności podniesione zarówno przez obrońcę jak i Sąd meriti zostały niesłusznie uwzględnione. Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyroku z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie II AKa 118/14 podkreślił bowiem, że obowiązek określony w art. 46 k.k. jest środkiem karnym i w przypadku jego orzekania stosuje się te same reguły, co przy wymiarze kary. Sytuacja materialna oskarżonego nie może mieć wpływu na wymiar orzeczonego środka karnego. Miarkowanie odszkodowania z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę sytuacją materialną sprawcy jest sprzeczne z istotą tej instytucji ( podobnie: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., V KK 130/13). Obrońca oskarżonej wskazał ponadto, że poza polem widzenia Sądu I instancji pozostało, iż pokrzywdzona nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń odnośnie ponoszonych przez nią nakładów związanych z konieczną po wypadku rehabilitacją. Przypomnieć w tym miejscu należy, że zadośćuczynienie stanowi rekompensatę za poniesione przez pokrzywdzonego cierpienia fizyczne i psychiczne, nie zaś zwrot poniesionych w związku z tym kosztów. Wbrew temu co twierdzi skarżący obrońca, kwota orzeczonego na rzecz pokrzywdzonej A. S. (1) zadośćuczynienia nie jest zbyt wysoka, a wręcz przeciwnie, w ocenie Sądu Odwoławczego jest zbyt niska i nie stanowi rekompensaty adekwatnej do rozmiaru krzywdy, jakiej doznała pokrzywdzona w związku z wypadkiem spowodowanym przez oskarżoną J. W.. Jak słusznie zauważył apelujący pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, w wyniku wypadku przeszła ona szereg operacji i pomimo upływu dwóch lat od zaistnienia zdarzenia w dalszym ciągu porusza się ona przy pomocy kul, odczuwa bóle oraz wymaga rehabilitacji. Ponadto zważyć należy, że z uwagi na stan w jakim znajduje się obecnie pokrzywdzona oraz konieczność dalszego leczenia jej możliwości zarobkowe zostały co najmniej znacznie ograniczone, jeśli nie wyłączone całkowicie. W ocenie Sądu Odwoławczego, kwota 40.000 złotych tytułem zadośćuczynienia zaproponowana przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej jest zbyt wygórowana. Wskazać należy, że biegły J. R. wskazał, że okres rehabilitacji pokrzywdzonej przekroczy 6 miesięcy, a tym samym obrażenia jakich doznała będą miały charakter choroby długotrwałej, jednakże nie jest to choroba ciężka. Kompleksowa ocena wszystkich wskazanych powyżej okoliczności doprowadziła Sąd Odwoławczy do przekonania, że kwota 20 000 złotych będzie stanowiła adekwatną rekompensatę za krzywdy, jakich doznała pokrzywdzona A. S. (1) w związku z zaistniałym wypadkiem drogowym. Z uwagi na fakt, że J. W. jest osobą w zaawansowanym wieku i ma wyłączone możliwości zarobkowe, a ponadto obecnie przebywa w placówce opiekuńczej, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 624 k.p.k. zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Sąd Odwoławczy na postawie § 4 ust. 1, § 16 ust. 1 pkt 1 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. M. w M. kwotę 516,60 złotych (w tym podatek VAT) tytułem obrony z urzędu wykonywanej w toku postępowania odwoławczego oraz kwotę 516,60 złotych (w tym podatek VAT) na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. Ż. w S. tytułem zastępstwa procesowego oskarżycielki posiłkowej w toku postępowania odwoławczego. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 456 k.p.k.