Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w G. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2016r. w G.

sprawy z powództwa A. H. (H.)

przeciwko Centrum Onkologii - Instytutowi im. (...) w W. Oddział w G.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w G.

z dnia 18 sierpnia 2015 r. sygn. akt VI P 362/15

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(-) SSR del. Renata Stańczak (-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek (-) SSO Jolanta Łanowy (spr.)

Sędzia Przewodniczący Sędzia

UZASADNIENIE

Powódka A. H. w pozwie skierowanym przeciwko Centrum Onkologii- Instytutu im. (...) w W. Oddział w G. domagała się od pozwanej przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach, zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie powództwa podano, że wskazana w wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyna jest niejasna, nieprecyzyjna i bezpodstawna, zaś podnoszone przez pozwaną okoliczności nie miały miejsca. Wbrew bowiem twierdzeniom pozwanej powódka zawsze sumiennie wywiązywała się z powierzonych obowiązków. Powódka dodała, że pozwana w sposób błędny pouczyła ją o terminie wniesienia odwołania do Sądu, podając 14 dni zamiast 7 dni.

Pozwany Centrum Onkologii- Instytutu im. (...) w W. Oddział w G. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenia powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie stanowiska podano, że wskazana przyczyna wypowiedzenia jest rzeczywista i konkretna, gdyż powódka jako osoba, która przyjęła odpowiedzialność materialną za produkty żywnościowe w magazynie ponosiła odpowiedzialność za powstanie różnic magazynowych. Pozwana podniosła, że w ocenie bezpośredniej przełożonej powódki nie dbała ona o porządek w powierzonym jej magazynie, a także w dokumentacji magazynowej. Zachowanie to w konsekwencji doprowadziło do braku przyznania powódce premii uznaniowej, odsunięcia jej od pracy w magazynie, a w konsekwencji do rozwiązania z nią umowy o pracę.

Wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2015r. sygn. akt VIP 362/15 – Sąd rejonowy w G. przywrócił powódkę do pracy u pozwanej na poprzednich warunkach pracy i płacy( pkt 1), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 910 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy ( pkt 2), oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 510 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego( pkt 3) i nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w G. kwotę 1242 zł tytułem opłaty stosunkowej od pozwu od uiszczenia której powódka była zwolniona.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym.

Jak ustalono, powódka była zatrudniona u pozwanej w okresie od dnia 4 grudnia 2003 roku do dnia 30 czerwca 2015 roku na podstawie umowy o pracę (ostatnio na czas nieokreślony) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach robotnika gospodarczego, pomocy magazyniera oraz pomocy kuchennej.

Powódka otrzymywała miesięczne wynagrodzenie w kwocie
1 910 złotych.

Pracę na stanowisku pomocy magazyniera powódka rozpoczęła w dniu 1 czerwca 2006 roku. Bezpośrednim przełożonym powódki był kierownik działu żywienia (B. K.), a następnie od początku listopada 2014 roku kierownik kuchni (A. S.).

Powódka wykonywała swoje obowiązki we ścisłej współpracy z magazynierem, którym była J. G..

Do podstawowych obowiązków powódki należało przede wszystkim: 1) przyjęcie towarów zgodnie z zamówieniami i ich magazynowanie, ocena jakości, stanu opakowań i oznakowań , terminu ważności; 2) magazynowanie towaru w odpowiednich do tego przeznaczonych magazynach i chłodniach; 3) wydawanie towarów na podstawie asygnaty żywnościowej; 4) prowadzenie na bieżąco dokumentacji (...); 5) sprzątanie, mycie i dezynfekcja, układanie towarów w podległych magazynach i chłodniach; 6) wydawanie towaru i wypisywania RW dla potrzeb działu żywienia; 7) wywożenie śmieci i składania makulatury; 8) mycie i prześwietlanie jaj oraz prowadzenie zapisów; 9) przeglądanie i sprawdzanie daty przydatności do spożycia zmagazynowanych towarów; 10) zawożenie brudnych pojemników po produktach spożywczych do mycia i odbiór czystych z kuchni.

W okresie podlegania kierownikowi działu żywienia B. K. powódka odpowiedzialna była głównie za utrzymanie czystości w magazynie. Jej współpraca z J. G. układała się bardzo dobrze, wzajemnie się uzupełniały. Powódka przejęła na siebie obowiązki utrzymania czystości w magazynie liczącym około 5 pomieszczeń. Zawsze raz na tydzień powódka sprawdzała na bieżąco daty przydatności produktów i usuwała nieświeże produkty.

Stany magazynowe prowadzone są systemie komputerowym. Powódka nigdy nie zajmowała się prowadzeniem dokumentacji, w tym zakresie obowiązek ten wykonywał magazynier. Powódka nigdy nie była przeszkolona w tym zakresie.

Raz do roku w dniu 30 listopada przeprowadzana jest inwentaryzacja magazynu.

W okresie zatrudnienia powódka była ośmiokrotnie oceniana przez pozwaną. Pierwsza dokonana ocena zakwalifikowała powódkę jako pracownika aktywnego i wyróżniającego się (najwyższa z możliwych ocen). Natomiast wszystkie kolejne oceny okresowe uznawały powódkę jako pracownika dobrego (druga co do skali ocena). Powódka w okresie pracy na stanowisku pomocy magazyniera była cenionym pracownikiem, nikt nie zgłaszał zastrzeżeń do jej pracy.

W dniu 13 lipca 2009 roku powódka podpisała się pod pisemnym oświadczeniem, że przyjmuje odpowiedzialność materialną za powierzone jej mienie oraz przyjmowaną gotówkę. Przed podpisaniem tego oświadczenia przez powódkę nie została przeprowadzona inwentaryzacja zerowa w magazynie.

Po objęciu stanowiska kierownika kuchni przez A. S. powódka często oddelegowana była do pracy w kuchni, średnio dwie godziny dziennie. Wówczas powódka nie miała pieczy nad tym co się dzieje w magazynie. Z uwagi, że A. S. często delegowała powódkę do pracy w kuchni, nie była ona w stanie wykonać wszystkich swoich podstawowych obowiązków, przede wszystkim nie sprzątała na bieżąco magazynu. Z drugiej strony zdarzało się, że pracownicy kuchni byli delegowani do pracy w magazynie, jednak pracownicy ci nie przyjęli na siebie odpowiedzialności materialnej za produkty z magazynu.

Ponadto ustalono, iż w dniu 7 listopada 2014 roku powódka przyjęła odpowiedzialność materialną za powierzone jej mienie w magazynie, to jest: środki czystości, artykuły żywnościowe, opakowania jednorazowe, magazyny naczyń i sprzętu, klucze do ww. pomieszczeń oraz wyposażenie magazynów. Podobnie jak to miało miejsce w 2009 roku również i przed podpisaniem powyższego oświadczenia przez powódkę nie została przeprowadzona inwentaryzacja zerowa w magazynie. Remanent przeprowadzony dopiero w dniu 30 listopada 2014 roku nie wykazał żadnych nieprawidłowości.

W połowie listopada 2014 roku dotychczasowy magazynier J. G. udała się na zwolnienie lekarskie w związku z ciążą; jej obowiązki magazyniera przejęła K. P.. Przed udaniem się na zwolnienie lekarskie J. G. wraz z powódką i K. P. przeprowadziły z własnej inicjatywy remanent, który wykazał brak nieprawidłowości.

Na początku stycznia 2015 roku kierownik kuchni A. S. podczas porządków w niezaadaptowanym pomieszczeniu znalazła schowane długoterminowe produkty żywnościowe (przyprawy, wody mineralne, suszone grzyby, puszki). Tego dnia na magazynie pracowała tylko powódka, która nie wiedziała nic o ukrytych artykułach i była tym zdarzeniem zaskoczona. W trakcie rozmów wyjaśniających okazało się, że powyższe produkty zostały schowane przez współpracowniczkę powódki – magazyniera K. P.. Pomimo braku odpowiedzialności powódki za to zdarzenie A. S. postanowiła ukarać zarówno K. P., jak i powódkę poprzez odebranie im premii. Wydała także K. P. polecenie uzupełnienia dokumentacji w systemie komputerowym. Po uzupełnieniu tej dokumentacji przeprowadzony został kolejny spis z natury, który ponownie wykazał nieprawidłowości; niektórych produktów był niedobór, inne zaś były w stanie zawyżonym. Powtórzony remanent wykazał podobny rezultat. Nadto stwierdzono ogólny nieporządek w magazynie.

Po przeprowadzanych inwentaryzacjach nikt nie zwracał się do powódki o wyjaśnienie powstałych nadwyżek lub niedoborów.

W dniu 28 stycznia 2015 roku pozwany rozwiązał z K. P. umowę o pracę na mocy porozumienia stron.

A. S. zdecydowała, że powódka nie nadaje się do pracy w magazynie i zawnioskowała o przeniesie powódki do kuchni jako pomoc kuchenną. Na decyzję tę wpłynęło ustalenie podczas remanentów, że w magazynie znajduje się duża ilość zgnitych warzyw i jest brudno. W trakcie rozmowy z dyrektorem A. S. stwierdziła, że nie wyobraża sobie dalszej współpracy z powódką.

Oświadczeniem woli z dnia 19 marca 2015 roku pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2015 roku. Przyczyną wypowiedzenia była utrata zaufania w związku z brakiem prawidłowego gospodarowania powierzonym towarem. Pozwana pouczyła powódkę o prawie odwołania do Sądu Pracy w terminie 14 dni.

Powódce wypowiedzenie wręczyła A. S., która poinformowała powódkę, że jest niezadowolona z jej pracy. Powódka była zdziwiona tą informacją, bowiem nigdy przełożona nie zgłaszała wobec niej uwag.

W dniu 7 kwietnia 2015 roku powierzono powódce wykonywanie pracy pomocy kuchennej w dziale żywienia do końca okresu wypowiedzenia.

J. G. po powrocie do pracy stwierdziła liczne braki w prowadzonej przez K. P. dokumentacji; brakowało między innymi dokumentacji środków czystości. Oprócz tego K. P. w sposób wadliwy wpisywała stany danych produktów do programu komputerowego, w konsekwencji w kartotekach magazynowych były widoczne dane produkty, których nie było fizycznie na magazynie. W związku z tym J. G. zmuszona była w pierwszej kolejności wspólnie z informatykiem naprawić błędy w programie, tak żeby stany magazynowe korelowały ze stanem ujętym w tym programie.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd Rejonowy wskazał, iż badał sprawę jedynie w zakresie wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę, inne okoliczności nieobjęte tą przyczyną, nie podlegały ocenie w tym zakresie. Ponadto wskazał, iż to nie na pracowniku spoczywa obowiązek wykazania niezasadności wypowiedzenia, lecz to pracodawca ma obowiązek wskazać te okoliczności, w związku z którymi dokonuje rozwiązania stosunku pracy.

W ocenie Sądu Rejonowego , przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie było ustaleniem, czy pozwany rozwiązując z powódką umowę o pracę naruszył przepisy Kodeksu pracy dotyczące rozwiązywania umów o pracę za wypowiedzeniem.

Strona powodowa w niniejszym postępowaniu dochodziła roszczenia na podstawie
art. 45 § 1 k.p. Zgodnie z tym przepisem w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu (art. 45 § 2 k.p.).

Ponadto powołano przepis art. 30 § 4 k.p. , zgodnie którym w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Skuteczność wypowiedzenia umowy o pracę zależy nie tylko od spełnienia wymogów formalnych (na przykład złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu na piśmie, wskazania przyczyny wypowiedzenia, konsultacji zamiaru wypowiedzenia z zakładową organizacją związkową), które stanowią o zgodności wypowiedzenia z przepisami o wypowiadaniu umów, ale również od tego, czy wskazana przyczyna wypowiedzenia jest prawdziwa, rzeczywista i uzasadniona w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2007 roku, II PK 265/06, LEX nr 737264). Nadto przyczyna wypowiedzenia musi być konkretna.

W ocenie Sądu I instancji , podanie przyczyny oznacza wskazanie konkretnego zdarzenia lub zdarzeń, które zdaniem pracodawcy uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę. Opis wskazanej przyczyny musi umożliwiać jej indywidualizację w miejscu i czasie. Konkretność wskazania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę (art. 30 § 4 k.p.) należy oceniać z uwzględnieniem innych, znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę przyczynę. Pracodawca powinien również pouczyć pracownika o prawie odwołania się do sądu pracy.

Zdaniem Sadu I instancji, przyczyna rozwiązania umowy o pracę w postaci „utraty zaufania w związku z brakiem prawidłowego gospodarowania powierzonym towarem” była nieprawdziwa, niekonkretna, jak również i nieuzasadniona.

Sąd rejonowy stwierdził, iż pozwany wadliwie rozwiązał z powódką umowę o pracę, bowiem pozwany wskazał jedynie ogólnikowo przyczynę rozwiązania umowy o pracę. Pozwany nie wskazał w oświadczeniu woli żadnych konkretnych faktów i okoliczności, które miały wpływ na taką jej decyzję. Pozwany nie wyjaśnił powódce na czym polegał brak prawidłowego gospodarowania powierzonym jej towarem, powódka nie wiedziała dlaczego rozwiązano z nią umowę o pracę. A. S., wręczając powódce oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia nie wyjaśniła przyczyny ustania stosunku pracy. Podała jedynie, że jest niezadowolona z jej pracy, co nie pokrywa się z treścią wskazanej przyczyny. Można więc uznać, że pozwany nie uściślił i nie skonkretyzował przyczyny wypowiedzenia.

Niezależnie od powyższego stwierdzono, że zebrany w sprawie materiał dowodowy uprawdopodobnia stwierdzenie, że wskazana powódce przyczyna była również nieprawdziwa i nieuzasadniona.

Jak ustalono, mienie znajdujące się na stanie w magazynie nie zostało powierzone powódce w sposób prawidłowy, jak też pozwany bez żadnej kontroli powierzał to mienie osobom – pracownikom kuchni, którzy także mieli dostęp do magazynu (mimo, iż był on ograniczony). Pozwany nie sporządził inwentaryzacji zerowej przed podpisaniem przez powódkę umowy o odpowiedzialności materialnej, a tym samym nie miał żadnej wiedzy na temat tego, czy np. już w tej dacie nie było niedoboru, a jeżeli był to
w jakiej wysokości.

Sąd Rejonowy ustalił, że jedyną osobą odpowiedzialną za nieprawidłowości w stanie magazynowym może być K. P., która w listopadzie 2014 roku przejęła obowiązki magazyniera. Wskutek błędnego wpisywania ilości danych produktów do programu komputerowego stany magazynowe ujęte w tym programie nie zgadzały się ze stanem faktycznym. Różnice te z całą pewnością były przyczyną nieprawidłowości ujawnionych podczas dokonywanych na początku 2015 roku inwentaryzacji. Co ważne, powódka nie była osobą odpowiedzialną za prowadzenie powyższej dokumentacji. Brak jest również okoliczności wskazujących, że wskutek działań K. P. pozwana doznała wymiernej szkody (uszczerbku majątkowego), nieprawidłowości w stanie magazynowym miały bowiem formalny charakter i wynikały – jak już wskazywano – z nieumiejętnej pracy K. P. w programie komputerowym. Ponadto w okresie współpracy duetu powódka/J. G. brak było nieprawidłowości, inwentaryzacje wykazywały stan prawidłowy. Nadto, to K. P. odpowiadała za ukryte przechowywanie niektórych produktów spożywczych, o czym powódka nie miała wiedzy.

Powódka była dobrym i cenionym pracownikiem, co miało swoje odzwierciedlenie w ocenach okresowych. Sąd Rejonowy miał na uwadze, że w okresie częściowego oddelegowania powódki do pomocy przy pracy w kuchni powódka nie była w stanie utrzymać należytej czystości magazynu. W ocenie Sądu Rejonowego wynikało to jednak ze złej organizacji pracy ułożonej przez przełożoną powódki. Powódka bowiem codziennie musiała dwie godziny przeznaczyć na pracę w kuchni – co nie należało do jej obowiązków – i tym samym potem brakowało jej czasu na wykonanie wszystkich swoich podstawowych obowiązków.

Zdaniem Sadu Rejonowego, utrata zaufania do pracownika może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli znajduje oparcie w przesłankach natury obiektywnej i racjonalnej oraz nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń. Nie tyle istotna jest sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, co przyczyny, które ją spowodowały. Inaczej mówiąc, jeżeli przyczyny utraty zaufania do pracownika są prawdziwe, obiektywne i racjonalne, to mogą uzasadniać wypowiedzenie . Oznacza to, że nie każdy przypadek subiektywnej utraty przez pracodawcę zaufania do pracownika może być traktowany jako uzasadniający wypowiedzenie umowy o pracę. Utrata zaufania musi mieć oparcie w przesłankach natury obiektywnej i racjonalnej. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż pozwana wypowiadając powódce umowę o pracę nie oparła się na przyczynach prawdziwych, obiektywnych i racjonalnych. W konsekwencji pozwany naruszył przepisy o wypowiadaniu umów o pracę i w związku z tym z uwagi na spełnienie przesłanek zawartych w art. 45 § 1 k.p. powództwo należało uwzględnić.

Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że przywrócenie powódki do pracy jest słuszne i celowe. Przesłanki wypowiedzenia umowy o pracę okazały się bowiem w pełni bezpodstawne. Sąd Rejonowy nie widział żadnych przeszkód do dalszego zatrudnienia powódki u pozwanego, bowiem pozwany w okresie współpracy powódką - J. G. nigdy nie miała zastrzeżeń co do pracy powódki na stanowisku pomocy magazyniera. Aktualnie J. G. ponownie pełni obowiązki magazyniera i brak jest zastrzeżeń co do stanów magazynowych. Tym samym można założyć, że powódka po powrocie do pracy ponownie będzie dążyła do jak najlepszej współpracy z magazynierem.

Zgodnie z art. 47 zd. pierwsze k.p. pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc.

Skoro żądanie o przywrócenie do pracy było uzasadnione a powódce przysługiwał trzymiesięczny okres wypowiedzenia, to roszczenie powódki o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie mogło przekroczyć jej miesięcznego wynagrodzenia za pracę (1 910 złotych).

O kosztach zastępstwa procesowego strony pozwanej orzeczono na podstawie
art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 11 ust. 1 pkt 1, § 6 pkt 3 w zw. z § 11 ust. 1
pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 roku.
O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.,
art. 13 ( a contrario z art. 96 ustęp 1 punkt 4) ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014, poz. 1025) .

Apelację od wyroku wniosła strona pozwana. Zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła :

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu przyjętych za podstawę orzeczenia z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że:

- w dacie powierzenia powódce mienia tj. w dniu 7.11.2014r. wobec nie przeprowadzenia inwentaryzacji zerowej strona pozwana nie miała wiedzy o istnieniu lub braku istnienia niedoborów, tymczasem wynik postępowania dowodowego wskazuje, iż strona pozwana miała taka wiedze albowiem w połowie listopada taka inwentaryzacje przeprowadziła J. G. przed pójściem na L4, a ponadto przeprowadzono inwentaryzację roczną w dniu 30 listopada 2014r,

- powódka w sposób rzetelny wywiązywała się ze swoich obowiązków, a mianowicie iż dbała o porządek w magazynie i sprawdzała terminy przydatności produktów spożywczych, tymczasem w styczniu 2015r. stwierdzono w magazynie nieporządek, a także przeterminowane produkty żywnościowe,

- do jakości pracy powódki nie zgłaszano zastrzeżenia, tymczasem od m-ca stycznia 2015r. takie zastrzeżenia były zgłaszane przez jej bezpośrednią przełożoną,

- powódka nie ponosiła odpowiedzialności przechowywanie produktów w niezaadaptowanym pomieszczeniu, tymczasem do obowiąż powódki należało prawidłowe przechowywanie i magazynowanie przyjętych towarów.

2.  Naruszenie prawa procesowego poprzez :

- naruszenie art. 233 par. 1 kpc i dokonanie oceny dowodów sposób dowolny, poprzez pominiecie istotnych dla sprawy zeznań świadków, co miało wpływ na wynik procesu,

- naruszenie art. 328 kpc, poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku z naruszeniem tego przepisu, a to nie wskazanie , w oparciu o które dowody dokonano ustaleń , a którym odmówiono przymiotu wiarygodności.

3.  Naruszenie prawa materialnego a to art. 30 ust. 4 kp i art. 45 par. 1 kp, poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, iż wypowiedzenie umowy o pracę były niezgodne z przepisami.

Powołując się na powyższe pozwany wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje , według norm przepisanych.

W uzasadnień apelacji pozwany przestawił szeroką argumentacje odnośnie podniesionych zarzutów.

Powódka w odpowiedzi na apelacje wniosła o jej oddalenie i zasadzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego za II instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w G. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżony wyrok jest trafny albowiem odpowiada prawu.

Wbrew twierdzeniom podnoszonym w apelacji, ustalenia faktyczne w zakresie istotnym dla rozpoznania sprawy zostały przez Sąd Rejonowy poczynione prawidłowo, w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, oferowany przez obie strony procesu, reprezentowane przez wykwalifikowanych pełnomocników. Materiał dowodowy został także właściwie i wszechstronnie oceniony, stąd Sąd Okręgowy ustalenia te przyjął za własne, bez konieczności ponownego przytaczania. Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie zgłoszonego roszczenia. Wskazał na podstawie jakich dowodów dokonał ustaleń faktycznych tym samym uznając je za wiarygodne. Jak wynika z pisemnych motywów rozstrzygnięcia żaden dowód nie został pominięty, a tylko dowody uznane za niewiarygodne wymagają oceny w tym zakresie.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji wbrew zarzutom apelacji nie była dowolna , przeciwna została dokonana zgodnie z zasadami określonymi w art. 233 par. 1 kpc . W judykaturze przyjmuje się, iż wyrażona w tym przepisie zasada swobodnej oceny dowodów w postępowaniu cywilnym pozwala sądowi orzekającemu na podstawie całego materiału zgromadzonego w sprawie wysnuć wnioski o prawdziwości faktów, spośród kilku równorzędnych dowodów tylko niektóre uznać za przekonujące, przyznać dowodom pośrednim taką moc dowodową jak dowodom bezpośrednim oraz wysnuć z zebranego materiału procesowego i wyników postępowania dowodowego wnioski, jakich żadna ze stron nie wysnuła. Nie oznacza to jednak, że sąd w sposób dowolny może uznać dany dowód za prawdziwy. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i, ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655).

Zarzucanej w apelacji sprzeczności ustaleń faktycznych z treścią materiału dowodowego nie sposób było stwierdzić.

Nie doszło, zdaniem Sądu II instancji, do zarzucanej w środku zaskarżenia strony pozwanej , sprzeczności ustaleń z treścią zebranego materiału dowodowego polegającej m.in. na przyjęciu, iż wypowiedzenie powódce umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów. W istocie bowiem słusznie Sąd pierwszej instancji trafnie przyjął, iż wskazana przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia była niezgodna z przepisami bowiem niedookreślona, a nadto nieuzasadniona .

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, iż de facto w dniu 7 listopada 2014rt. nie doszło do prawidłowego powierzenia powódce mienia. W tym dniu bowiem powódka jedynie złożyła oświadczenie o przyjęciu odpowiedzialności, natomiast nie przeprowadzono inwentaryzacji . Inwentaryzacja została przeprowadzona dopiero w dniu 30 listopada 2014r. i była to inwentaryzacja roczna, nie związana z powierzeniem powódce mienia. Faktycznie jeszcze jedna inwentaryzacja została przeprowadzona w połowie tego miesiąca, ale miała ona charakter nieformalny i była przeprowadzona w związku z odejściem na długotrwałe zwolnienie lekarskie magazyniera J. G.. Prawidłowe powierzenie pracownikowi mienia ma miejsce tylko wtedy , gdy nastąpi oddanie go pracownikowi w okolicznościach umożliwiających mu zwrot lub wyliczenie się z mienia. Wadliwie powierzenie mienia uniemożliwia bowiem pociągniecie pracownika do odpowiedzialności na zasadzie art. 124 kp. Pracownik może ponosić odpowiedzialność za mienie pracodawcy jednak na zasadzie art. 114 i n. kp, , ale wtedy pracodawca musi udowodnić mu naruszenie konkretnego obowiązku, związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem tego obowiązku a szkoda, i oczywiście szkodę. Prawidłowe powierzenie mienia łączy się z koniecznością sprawowania pieczy nad mieniem. Brak stałej pieczy uniemożliwia ocenę, że doszło do prawidłowego powierzenia mienia w sensie prawnym. Sam fakt podpisania przez powódkę deklaracji o przyjęciu odpowiedzialności nie jest wystarczający dla przyjęcia odpowiedzialności za powierzone mienie, a ma jedynie walor dowodowy.

Już ta okoliczność , polegająca na nieprawidłowym powierzeniu powódce mienia, w ocenie Sądu Okręgowego jest wystarczająca do uznania, iż przyczyna wypowiedzenia związana z utratą zaufania powiązaną z nieprawidłowym gospodarowaniem przez powódkę powierzonym mieniem była nieuzasadniona. A zatem powództwa należało uwzględnić w całości. Bowiem Sąd ocenia zasadność wypowiedzenia tylko w granicach przyczyn wskazanych przez pracodawcę.

Jednakże dla oceny zasadności wypowiedzenia istotnym było uznanie, iż pracodawca nie miał do powódki zastrzeżeń co do jakości i rzetelności wykonywanych przez nią obowiązków, gdyż przez długi okres czasu była ona oceniana pozytywnie. Ponadto także poprzedni magazynier J. G. nie miała żadnych zastrzeżeń do pracy powódki. Chociaż ich współpraca była ścisła i długotrwała. Sytuacja się zmieniła w ocenie Sądu I instancji, i ocenę te Sąd Okręgowy podziela, w okolicznościach zmiany na stanowisku przełożonego powódki, a zmiana ta była także powiązana z powierzeniem powódce dodatkowych obowiązków w kuchni. Świadczy to raczej o złej organizacji pracy u pozwanego, za którą powódka nie może ponosić odpowiedzialności. Ponadto słusznie zauważył Sąd I instancji, iż to nie powódka odpowiadała za ukrycie towarów żywnościowych w pomieszczeniu do tego nie przystosowanym, co miało miejsce w styczniu 2015r. Bowiem osoba za to odpowiedzialna została ustalona i ukarana. Ponadto powódka nie miała dostępu do komputera, tym samym nie miała wiedzy o stanie magazynu i nigdy nie była przeszkolona w tym zakresie.

Akceptując w pełni prawidłowość ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, uznał Sąd Okręgowy, iż także jego rozważania prawne przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były prawidłowe i doprowadziły do trafnego rozstrzygnięcia, które zatem wypadało zaakceptować. Podkreślenia wymaga, jeszcze kwestia wskazania przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia w zakresie której Sąd dokonuje oceny zasadności oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Podanie przyczyny, oznacza wskazanie konkretnego zdarzenia lub zdarzeń, które zdaniem pracodawcy uzasadniały wypowiedzenie. Trafnie ocenił Sąd I instancji, iż wskazana przez pozwanego przyczyna wypowiedzenia była ogólnikowa. Pozwany nie wskazał żadnych konkretnych faktów, tudzież zdarzeń, potwierdzających nieprawidłowe gospodarowanie przez powódkę powierzonym mieniem. Kwestie te wyjaśnione zostały dopiero w obszernym postępowaniu dowodowym.

W judykaturze panuje pogląd , iż wskazanie faktów i rzeczowych okoliczności dotyczących osoby pracownika bądź jego zachowania w procesie świadczenia pracy lub zdarzeń - także niezależnych od niego - mających wpływ na decyzję pracodawcy, spełnia warunek podania konkretnej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę - art. 30 § 4 k.p. (wyrok SN z dnia 14 maja 1999 r., I PKN 47/99, OSNAPiUS 2000, nr 14, poz. 548).

Reasumując, z wyżej wskazanych względów apelacja pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie, dlatego na mocy nart. 385 kpc orzeczono o jej oddaleniu.

O kosztach zastępstwa procesowego poniesionych przez powódkę w toku postępowania przed Sądem II instancji orzeczono po myśli art. 98 kpc w zw. z art. 99 kpc oraz przepisów par. 11 i 12 par. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września (...). w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. z 2013r. poz.490, z późn. zm z 2015r. poz. 617).

(-) SSR del. Renata Stańczak (-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek (-) SSO Jolanta Łanowy (spr.)

Sędzia Przewodniczący Sędzia