Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sąd. Dominika Kołpa

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 r. w Warszawie

sprawy A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Warszawie

o przeliczenie wysokości podstawy emerytury

na skutek odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 9 czerwca 2015 r. znak: (...)

- oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1189/15

UZASADNIENIE

A. S. złożył w dniu 27 lipca 2015 r. odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 09 czerwca 2015 r., znak: (...), odmawiającej przyznania na jego rzecz prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury w oparciu o zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 31 sierpnia 2000 r. za lata 1992-2000, wystawione przez Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Uzasadniając swe stanowisko, ubezpieczony wskazał na brak uwzględnienia przez organ rentowy w podstawie wymiaru świadczenia emerytalnego wynagrodzenia osiąganego przez niego w latach 1993-1998 z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie wystawionych za ten okres czasu dokumentów Rp-7. Podniósł, że w toku postępowania wyjaśniającego złożył w organie rentowym dwa rodzaje druków Rp-7, z których pierwszy został podpisany przez głównego księgowego, natomiast drugi zarówno przez głównego księgowego, jak i naczelnego dyrektora. Odwołując się do przepisów z zakresu prawa administracyjnego, ubezpieczony zaznaczył, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a co nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Jednocześnie organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Na okoliczność ustalenia wysokości emerytury w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, z uwzględnieniem pominiętych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych druków Rp-7 za lata 1993-1998, ubezpieczony zawnioskował o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości. W konkluzji odwołania, A. S. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przeliczenie świadczenia emerytalnego za okres 20 lat, objętych pierwszym wnioskiem na podstawie dokumentów Rp-7 za lata 1993-1998, a także o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odwołanie z dnia 27 lipca 2015 r. k. 2-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 04 sierpnia 2015 r. wniósł o jego oddalenie, wskazując, że wysokość wynagrodzeń wykazanych na przedłożonych przez odwołującego zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 budzi poważne wątpliwości. Organ rentowy zaznaczył, że jak wynika z ostatniego potwierdzenia (...) z dnia 07 maja 2015 r., kwota podstawy wymiaru składek w 1999 r. wyniosła 34.138,61 zł, natomiast w 2000 r. wyniosła 37.672,00 zł. Z kolei za lata 1992-1998 płatnik składek przedstawiał deklaracje bezimienne. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nadmienił również, że jak wynika ze wskazanego powyżej potwierdzenia (...), zatrudnienie odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ustało w dniu 31 marca 2000 r., podczas gdy ze świadectwa pracy za wskazany powyżej okres czasu wynika, że stosunek pracy został rozwiązany w dniu 31 sierpnia 2000 r. Podkreślił także, że już w 2009 r., obliczając wysokość emerytury wnioskodawcy, przyjął do ustalenia podstawy wymiaru wysokość osiąganych przez niego zarobków za lata 1999-2000 odpowiednio w wysokości za 1999 r. – 34.138,61 zł oraz za 2000 r. – 18.881,58 zł, która została obliczona z dowolnych 20 lat kalendarzowych 1986, 1988, 1990-1991, 1993-2008, ze wskaźnikiem w wysokości 192,85%. Na tej podstawie, organ rentowy stwierdził, że zaskarżona decyzja jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona (odpowiedź na odwołanie z dnia 04 sierpnia 2015 r. k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. S., urodzony w dniu (...), w latach 1992-2000 był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku Naczelnego Dyrektora – Przewodniczącego Zarządu Spółki. Powyższy stosunek pracy ustał w 2000 r. na podstawie art. 30 § 1 pkt. 1 k.p. w związku z wykreśleniem Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. z rejestru Przedsiębiorstw. Przez cały okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy, ubezpieczony obok wynagrodzenia zasadniczego otrzymywał także dodatek funkcyjny. W początkowym okresie funkcjonowania, Przedsiębiorstwo zatrudniało od 7 do 8 pracowników, jednak zdarzały się sytuacje, że w intensywnych okresach rozwoju firmy, zatrudnionych było nawet 40 osób. Od wypłacanych pracownikom wynagrodzeń były odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne. W stosunku do A. S., płatnik składek w deklaracjach rozliczeniowych złożonych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako kwotę podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wskazał kwotę 34.138,61 zł za rok 1999 oraz kwotę 18.881,58 zł za rok 2000. W dokumencie tym pracodawca zaznaczył również, że powyższy stosunek pracy ustał w dniu 31 marca 2000 r. Jednocześnie za okres od czerwca 1992 r. do grudnia 1997 r. oraz od stycznia do grudnia 1998 r. płatnik składek rozliczał się na podstawie deklaracji bezimiennych, podając liczbę zatrudnionych pracowników ogółem bez imiennego wykazu osób ubezpieczonych oraz informacji o składnikach wynagrodzenia tych osób. W trakcie procesu likwidacji Przedsiębiorstwa (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W., dokumenty, znajdujące się w aktach osobowych poszczególnych pracowników, a dotyczące m.in. warunków ich pracy oraz płacy zostały pozostawione w budynku, w którym mieścił się ww. zakład pracy, który to obiekt został zlikwidowany w 2002 lub w 2003 r., natomiast księgowy, który sporządził wskazaną dokumentację zmarł (zeznania odwołującego k. 39-41 a.s., świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 2000 r. k. 17-18, poświadczenie dla celów świadczeń emerytalno-rentowych k. 183-184, skrócone potwierdzenie ubezpieczenia pracowników k. 185, tom I a.r.).

W dniu 14 maja 2009 r., ubezpieczony A. S. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o przyznanie na jego rzecz prawa do świadczenia emerytalnego. Do powyższego wniosku odwołujący załączył świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 2000 r., wystawione przez Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., w którym zostało wskazane, że w okresie od dnia 01 czerwca 1992 r. do dnia 31 sierpnia 2000 r. A. S. zajmował stanowisko Naczelnego Dyrektora – Przewodniczącego Zarządu Spółki. W świadectwie tym zaznaczono również, że stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron, tj. na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 k.p. Jednocześnie, ubezpieczony przedłożył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 wystawione przez ww. zakład pracy, w którym wskazano łączne kwoty rocznych wynagrodzeń odwołującego za lata 1992-2000, które kształtowały się następująco: za rok 1992 – 15.940,501 zł, za rok 1993 – 201.353,700 zł, za rok 1994 – 211.421,385 zł, za rok 1995 – 221.992,454 zł, za rok 1996 – 53.435,36 zł, za rok 1997 – 57.051,40 zł, za rok 1998 – 88.335,80 zł, za rok 1999 – 107.208,76 zł i za rok 2000 – 37.672,00 zł. Na powyższym zaświadczeniu widnieje podpis głównego księgowego Z. W. oraz ubezpieczonego A. S., jako Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 2000 r. k. 17-18, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 27, tom I a.r.)

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2009 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 01 maja 2009 r. Do ustalenia jej podstawy wymiaru, organ rentowy przyjął wynagrodzenie ubezpieczonego, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych, tj. od miesiąca stycznia 1980 do miesiąca grudnia 2008 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 192,61%. Podstawa wymiaru obliczona została przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową, tj. 2.578,26 zł, co dało kwotę w wysokości 4.965,99 zł. Do ustalenia wysokości emerytury, organ rentowy uwzględnił 41 lat i 8 miesięcy okresów składkowych. Wysokość świadczenia została obliczona w następujący sposób: 24% x 2.578, 26 zł = 618,78 zł, (500 x 1,3%):12 x 4.965,99 zł = 2.690,08 zł, co dało razem kwotę w wysokości 3.308,86 zł. Po dokonaniu stosownych potrąceń, od dnia 01 września 2009 r. wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła miesięcznie 2.718,06 zł (decyzja z dnia 31 sierpnia 2009 r., znak: (...), k. 93, tom I a.r.).

W dniu 05 stycznia 2015 r., pełnomocnik odwołującego złożył do organu rentowego wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury za lata 1993-1998 z uwzględnieniem wysokości wynagrodzeń, wynikających z przedłożonych przez niego druków Rp-7. W odpowiedzi na powyższe pismo, Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował wnioskodawcę o tym, że w celu przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego należy dostarczyć prawidłowo wystawione zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. W kolejnym piśmie z dnia 08 maja 2015 r., organ rentowy wskazał także, w okresie od dnia 01 czerwca 1992 r. do grudnia 1997 r. Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. składało deklaracje bezimienne, podając liczbę zatrudnionych pracowników ogółem bez imiennego wykazu osób ubezpieczonych oraz informacji o składnikach wynagrodzenia tych osób. Zaznaczył przy tym, że wszelkich informacji na wniosek ubezpieczonego powinien udzielić pracodawca, który jest zobowiązany do wystawienia poświadczenia na druku Rp-7 ze wskazaniem, że środkiem dowodowym, stwierdzającym okresy zatrudnienia są także pisemne zaświadczenia pracodawców, świadectwa pracy lub legitymacja ubezpieczeniowa, zawierająca odpowiednie wpisy o okresach zatrudnienia i wysokości osiągniętych zarobków (wniosek z dnia 05 stycznia 2015 r. k. 171, pismo z dnia 23 lutego 2015 r. k. 173, pismo z dnia 08 maja 2015 r. k. 181, tom I a.r.).

Decyzją z dnia 09 czerwca 2015 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odmówił ubezpieczonemu prawa do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego na podstawie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 31 sierpnia 2000 r. za lata 1992-2000. Organ rentowy przywołał treść § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe, który wprowadza ograniczenia dowodowe w zakresie stwierdzania wysokości wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiary emerytury i renty. Zaznaczył, że zaświadczenie stwierdzające wysokość osiąganych wynagrodzeń lub dochodu powinno być wystawione przez pracodawcę lub prawnego następcę na podstawie dokumentacji płacowej. Jeżeli jednak taka dokumentacja nie istnieje zaświadczenie o wysokości osiągniętych wynagrodzeń może być wydane na podstawie akt osobowych pracownika, w oparciu o dane zawarte np. w umowie o pracę, pismach o powołaniu, mianowaniu oraz innych pismach, określających wynagrodzenie danej osoby. Wskazał także, że do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych przyjmuje się te składniki wynagrodzenia, które w okresie zatrudnienia były objęte składką na ubezpieczenie społeczne. W ocenie organu rentowego, wykazane przez ubezpieczonego w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 31 sierpnia 2000 r. zarobki budzą poważne wątpliwości i jako takie są niewiarygodne. Kwoty uzyskanych wynagrodzeń z lat 1999-2000 nie znajdują potwierdzenia w dokumentach znajdujących się w posiadaniu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Organ rentowy podał, że składki na ubezpieczenia społeczne zostały odprowadzone od dużo niższych wartości, aniżeli zostało to wykazane w zaświadczeniu wystawionym przez pracodawcę. Na podstawie rozbieżności dotyczących uzyskanych zarobków z lat 1999-2000 organ rentowy przyjął, że pozostałe kwoty wynagrodzeń z lat 1992-1998 są niewiarygodne. Stwierdził także, że dokumenty znajdujące się w jego posiadaniu potwierdzają końcową datę zatrudnienia, tj. dzień 31 marca 2000 r., a nie jak wykazał pracodawca dzień 31 sierpnia 2000 r. Jednocześnie organ rentowy poinformował ubezpieczonego o tym, że w celu dokonania przeliczenia emerytury z uwzględnieniem zarobków z lat 1992-1998 należy przedłożyć prawidłowo wypełnione zaświadczenie o wynagrodzeniu z zakładu pracy, zaś jeżeli firma nie istnieje uwierzytelnioną kopię dokumentacji płacowej, sporządzoną przez instytucje, przechowujące dokumentację danego zakładu pracy bądź prywatną firmę przechowalniczą. Kopie dokumentów powinny być jednak uwierzytelnione przez osoby kierujące archiwum. W związku z powyższym, do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego odwołującego, organ rentowy uwzględnił zarobki uzyskane przez niego w Przedsiębiorstwie (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W. za lata 1999-2000 w wysokościach, od których odprowadzono składki na ubezpieczenia społeczne (decyzja z dnia 09 czerwca 2015 r., znak: (...), k. 187-188, tom I a.r.).

W dniu 27 lipca 2015 r. A. S. złożył odwołanie od ww. decyzji organu rentowego, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 27 lipca 2015 r. k. 2-4 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, jak również w aktach rentowych ubezpieczonego, a także na podstawie zeznań odwołującego A. S. (k. 39-41 a.s.).

Dokumenty, co do zasady zostały ocenione, jako wiarygodne, szczególnie że żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności. Nadto dokumenty te nie budziły również wątpliwości Sądu. Odnosząc się jednak do odręcznie sporządzonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu odwołującego, tj. druku Rp-7, obrazującego wysokość zarobków A. S. osiągniętych przez niego w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w latach 1992-2000, to wskazać należy, że kwoty w nim wskazane pozostają w rozbieżności z kwotami widniejącymi w dokumentacji rozliczeniowej złożonej do organu rentowego przez ww. płatnika składek, a stanowiącej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Wobec takiej sprzeczności, Sąd dał wiarę dokumentacji zgłoszeniowej i rozliczeniowej, znajdującej się w aktach organu rentowego, albowiem dane wynikające z przedłożonych przez ubezpieczonego zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 nie znalazły potwierdzenia w żadnej innej dokumentacji pracowniczej, w tym np. listach płac, umowie o pracę, czy też innych dokumentach zawartych w aktach osobowych odwołującego. Wobec powyższych nie dających się wyjaśnić sprzeczności opisany dokument nie mógł stanowić podstawy ustaleń faktycznych Sądu w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy w przeważającym zakresie dał wiarę zeznaniom odwołującego A. S. odnośnie okresu pracy ubezpieczonego w charakterze Naczelnego Dyrektora – Przewodniczącego Zarządu Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., gdyż zeznania w tej części były spontaniczne, szczere, jak również były zgodne ze szczątkową dokumentacją, jaka się z tego okresu zachowała. Sąd Okręgowy nie uwzględnił natomiast zeznań odwołującego, wskazujących na wysokość otrzymywanego przez niego w spornym okresie czasu wynagrodzenia, w ramach, których wskazywał on, że jego wynagrodzenie było ustalone na poziomie 4-krotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, wynoszącego około 12.000,00-13.000,00 zł netto. Jako, że okoliczność ta nie znalazła potwierdzenia w złożonej do akt sprawy dokumentacji pracowniczej, Sąd Okręgowy w tej części odmówił zeznaniom ubezpieczonego waloru wiarygodności. Jednocześnie, Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości. Wskazać bowiem należy, że podstawową kwestią dla dokonania przez biegłego ustaleń w niniejszej sprawie była kwestia związana z obliczeniem wysokości emerytury odwołującego w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym złożone przez niego druki Rp-7 za lata 1993-1998. Jednakże z uwagi na brak w materiale dowodowym sprawy całokształtu dokumentacji płacowej, która pozwoliłaby biegłemu na dokonanie tych ustaleń, Sąd uznał, że wniosek zgłoszony przez odwołującego o przeprowadzenie tego dowodu nie miał racjonalnych podstaw.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 09 czerwca 2015 r., znak: (...), jako niezasadne podlegało oddaleniu.

Przedmiotem sporu w rozpatrywanej sprawie była po pierwsze wysokość emerytury ustalona zaskarżoną decyzją, a w szczególności długość uwzględnionych okresów składkowych, do których Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. nie zaliczył okresu pracy odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w latach 1993-1998, po drugie zaś wysokość zarobków, stanowiących podstawę wymiaru jego świadczenia za okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy w latach 1999-2000.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Powołany wyżej przepis umożliwia wznowienie postępowania na wniosek lub z urzędu w przedmiocie prawa lub wysokości świadczenia w sytuacji przedłożenia nowych dowodów, którymi organ rentowy nie dysponował w poprzednim postępowaniu, oraz ujawnienia okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, a nie uwzględnionych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie zaś do treści art. 111 powołanej ustawy, wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia;

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176;

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia (art. 111 ust. 2).

Z kolei w myśl art. 15 ust. 1 powołanej wyżej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ust. 6).

W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie odwołanie wnioskodawcy, w ramach którego domagał się on przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem okresu jego zatrudnienia w latach 1992-2000 w oparciu o przedłożone do akt sprawy zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 wystawione przez Przedsiębiorstwo (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W., w którym wskazano łączne kwoty rocznych wynagrodzeń odwołującego za wskazany powyżej okres. Rozważania odnoszące się do tej kwestii należy rozpocząć od przypomnienia, że podstawa wymiaru emerytury jest ustalana przy uwzględnieniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w poszczególnych latach kalendarzowych, a zatem nie tyle istotny jest fakt, jakie dochody wnioskodawca uzyskiwał w spornym okresie czasu, ale które z pobranych przez niego należności pracowniczych podlegały obowiązkowi opłacenia składki na ubezpieczenie społeczne. Warto również zaznaczyć, że wysokość wynagrodzenia, stanowiącego podstawę wymiaru składki ubezpieczeniowej, powinna być wykazana w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, co do wiarygodności informacji zamieszczonych w dokumentacji płacowej. Wysokość zarobków nie może być w żaden sposób domniemywana. Przyjęte przez organ rentowy kwoty wynagrodzeń zostały oparte o dane widniejące w dokumentacji rozliczeniowej i zgłoszeniowej złożonej przez płatnika składek do organu rentowego, od których to kwot pracodawca odprowadzał za odwołującego składki na ubezpieczenia społeczne. Niewątpliwie w zakresie wynagrodzeń osiągniętych w latach 1992-2000, dane zarobkowe wnioskodawcy wskazane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 31 sierpnia 2000 r. są dla niego korzystniejsze. Analiza powyższego dokumentu prowadzi jednak do wniosku, że dane w nim zamieszczone nie odpowiadają kwotom widniejącym w dokumentacji rozliczeniowej złożonej do organu rentowego, stanowiącej podstawę do odprowadzenia składek na ubezpieczenia społeczne. Inna jest również data zakończenia wskazanego stosunku pracy. Wnioskodawca słuchany w toku postępowania w żaden sposób nie wyjaśnił również, skąd wzięły się rozbieżności pomiędzy zaświadczeniem wystawionymi na druku Rp-7, a dokumentami zgłoszeniowymi i rozliczeniowymi, wystawionymi przez tego samego płatnika składek. Nie można zatem wykluczyć, że kwoty zarobków odwołującego wskazane na formularzu Rp-7, obejmują również te składniki wynagrodzenia, które nie zostały oskładkowane, to jest nie podlegały obowiązkowi opłacenia składki na ubezpieczenia społeczne, a tylko należności ze stosunku pracy, od których odprowadzono składkę mogą zostać uwzględnione przy ustalaniu wysokości podstawy wymiaru emerytury. Warto w tym miejscu jeszcze raz podkreślić, że zarobki wskazane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 odbiegają od kwot wynagrodzeń, wskazanych przez płatnika składek, jako podstawa odprowadzenia składki na ubezpieczenia społeczne, co przemawia przeciwko przyjęciu miarodajności tego dokumentu przy wyliczaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia. Podsumowując ten fragment rozważań stwierdzić trzeba, że wystawione przez Przedsiębiorstwo(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, na którym widnieje podpis odwołującego, jako Naczelnego Dyrektora – Przewodniczącego Zarządu Spółki, nie znajduje oparcia w danych widniejących w dokumentacji rozliczeniowej i zgłoszeniowej, złożonej przez tego samego płatnika składek w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wobec, czego w niniejszej sprawie brak jest racjonalnych przesłanek do uznania za wiarygodne tych dokumentów, jak również przyjęcia prawdziwości zamieszczonych w nim informacji. W konsekwencji przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego należy uwzględnić wyłącznie wskazane w dokumentacji rozliczeniowej, złożonej do organu rentowego kwoty wynagrodzeń odwołującego za okres 1999-2000, jako należności, od których opłacono składkę ubezpieczeniową. Z kolei za lata 1992-1998, płatnik składek przedstawiał deklaracje bezimienne, wobec, czego na tej podstawie nie jest możliwe ustalenie od jakich kwot były za odwołującego odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne. Niestaranny sposób prowadzenia powyższej dokumentacji, a nadto liczne rozbieżności matematyczne występujące w tym zakresie spowodowały, że przedłożony przez skarżącego dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 31 sierpnia 2000 r. nie mógł stanowić miarodajnego źródła informacji dla ustalenia okoliczności istotnych w sprawie.

Ubezpieczony nie zgłosił w toku postępowania dowodów, przedstawiających obiektywną wartość, umożliwiającą odtworzenie rzeczywistych kwot otrzymywanego przez niego wynagrodzenia w spornym okresie czasu. Zgodnie natomiast z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą rozkładu ciężaru dowodu obowiązek udowodnienia faktów spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Istota wskazanej regulacji wiąże się ściśle z ryzykiem poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. W tej mierze, Sąd Okręgowy podziela także stanowisko prezentowane dotychczas w orzecznictwie, zgodnie z którym, w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30 października 2013 r., III AUa 269/13). W wyroku z dnia 04 lipca 2007 r. (I UK 36/07) Sąd Najwyższy wskazał również, że w postępowaniu cywilnym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych w sprawie o przeliczenie wysokości emerytury możliwe jest dopuszczenie i przeprowadzenie wszelkich dowodów, w tym także dowodu z zeznań świadków lub przesłuchania samego wnioskodawcy. Wykazanie konkretnych zarobków w celu obliczenia wysokości świadczenia z ubezpieczenia społecznego nie może być natomiast dokonywane w sposób przybliżony, jedynie na zasadzie uprawdopodobnienia.

A. S. powoływał się w toku procesu na fakt zburzenia budynku, w którym mieściła się siedziba Przedsiębiorstwa (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W. i w której przechowywana była dokumentacja pracownicza osób zatrudnionych w ww. zakładzie pracy w spornym okresie czasu. W kolejno składanych pismach procesowych, pełnomocnik odwołującego podkreślał, że nie jest w stanie podać żadnej informacji, co do miejsca przechowania stosownych dokumentów, wskazując jednocześnie, że księgowy, który je sporządzał zmarł, a zatem brak jest osoby uprawnionej do potwierdzenia danych zamieszczonych w aktualnie zachowanej dokumentacji płacowej. Wskazać jednak należy, że okoliczność ta nie ma znaczenia dla obowiązku dowodzenia, spoczywającego na ubezpieczonym, albowiem żaden przepis prawa nie zwalnia strony od obowiązku udowodnienia okoliczności objętej ciężarem dowodu nawet w sytuacji zaginięcia bądź zniszczenia dokumentacji, mającej istotne znaczenie w sprawie. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest natomiast to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Na marginesie, odnosząc się do możliwości działania Sądu z urzędu, należy wskazać, że Sąd podejmował działania zmierzające do ustalenia miejsca przechowywania dokumentacji Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. W związku z tym skierowane zostało wystąpienie do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) w W. o nadesłanie akt osobowych i dokumentacji płacowej dotyczącej ubezpieczonego A. S.. Powyższa korespondencja powróciła jednak do Sądu z adnotacją, że pod wskazanym adresem, brak jest firmy o podanej nazwie. Jednocześnie w piśmie procesowym z dnia 04 marca 2016 r. pełnomocnik odwołującego wskazał, że nie jest w stanie podać żadnej informacji, co do miejsca przechowywania wymaganych dokumentów ze wskazaniem, że księgowy, który je sporządzał zmarł, a zatem brak jest osoby uprawnionej do potwierdzenia wskazanych w nich danych. Jeśli chodzi zaś o inne działania Sądu z urzędu, to należy podnieść, że Sąd nie miał możliwości ustalenia danych świadków, czy też zgromadzenia innych dowodów. Ponadto ubezpieczony w tym zakresie nie przejawiał żadnej aktywności, a dokumenty, które przedstawił w toku postępowania nie były wystarczające do uznania za udowodnione tego, co w procesie było istotne.

Podsumowując, Sąd Okręgowy ocenił, że w rozpatrywanej sprawie ubezpieczony nie sprostał realizacji ciążących na nim powinności, co musiało skutkować uznaniem podnoszonych przez niego okoliczności za nieudowodnione. Z tego też względu nie zachodziły podstawy do uwzględnienia przy wyliczaniu świadczenia emerytalnego A. S. wskazywanego przez niego wynagrodzenia uzyskiwanego z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W. w latach 1992-2000, a wynikającego z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 31 sierpnia 2000 r.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.