Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział III Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSO Magdalena Grzybek

Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Klimczak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Grunwald w Poznaniu – A. C.,

po rozpoznaniu w P. na rozprawie w dniach: 1 października 2015 roku, 3 lutego 2016 roku, 17 marca 2016 roku, 26 kwietnia 2016 roku i 9 maja 2016 roku

sprawy B. M. (1), córki J. i B. z domu C., ur. (...) w W., nr PESEL (...)

oskarżonej o to, że:

w okresie od 27 lipca 2012 roku do 30 lipca 2012 roku w P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci nieruchomości położonej w (...) gm. B., dla której Sąd Rejonowy w Poznaniu Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...) o wartości 960.000 złotych, usiłowała doprowadzić M. H. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem jego żony A. H. w postaci opisanej nieruchomości, poprzez wprowadzenie go w błąd co do posiadanych środków na jej zakup pochodzących z dotacji Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego przedkładając mu drogą elektroniczną jako autentyczne podrobione dokumenty w postaci pisma z dnia 19 lipca 2012 roku o oznaczeniu WND-RPWP.01.02.03-30-094/123 oraz umowy datowanej na dzień 27 lipca 2012 roku o dofinansowanie projektu „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem”, w których wskazano, iż ich wystawcą i stroną jest Urząd Marszałkowski w P., przy czym zamierzonego celu nie zrealizowała z uwagi na czynności weryfikacyjne podjęte przez M. H. oraz Instytucję zarządzającą Wielkopolskim Regionalnym programem Operacyjnym na lata 2007 – 2013,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  oskarżoną B. M. (1) uznaje za winną zarzucanego jej czynu popełnionego w sposób opisany w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwieście ) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

2.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) w zw. z § 2 ust 1-3, § 14 ust. 2 pkt 5 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) przyznaje obrońcy oskarżonej – adw. L. R. kwotę 1.180,80 zł ze środków Skarbu Państwa w tym 23% podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu,

3.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223) zwalnia oskarżoną z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów procesu i nie wymierza jej opłaty.

SSO Magdalena Grzybek

UZASADNIENIE

Oskarżona B. M. (1) prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) z siedzibą w D., (...)-(...) D., (...).

Oskarżona jako przedsiębiorca, zainteresowana była uzyskaniem dotacji z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. B. M. (1) zamierzała wziąć udział w konkursie nr 14/I/2012 na Działanie 1.2. WRPO „Wsparcie rozwoju MSP” (miko-, małych i średnich przedsiębiorstw), ogłoszonym w dniu 16 marca 2012 roku przez Zarząd Województwa Wielkopolskiego jako Instytucję Zarządzającą Wielkopolskim Regionalnym Programem Operacyjnym na lata 2007- 2013. W ramach tego konkursu należało złożyć wniosek o dofinansowanie projektu inwestycyjnego, zakładającego nabycie i zastosowanie nowych rozwiązań technologicznych. Szacunkowa wysokość kwoty przewidzianej do rozdysponowania w tym konkursie wynosiła 14.000.000,00 Euro. Zgodnie z warunkami konkursu, oferty konkursowe mogły być składane od dnia 16 marca 2012 roku do dnia 19 kwietnia 2012 roku godziny 15.00, zaś o dacie złożenia wniosku decydowała data wpływu dokumentacji do jednostki. Termin rozstrzygnięcia konkursu został wyznaczony na II połowę września 2012 roku. Wszystkie dokumenty, w szczególności wzory wniosków i umów oraz informacje, związane z przedmiotowym konkursem znajdowały się na stronie Urzędu Marszałkowskiego Województwa W..

B. M. (1) skontaktowała się z N. P. (1), który zamieścił w Internecie ogłoszenie o świadczeniu usług w zakresie pomocy w pozyskiwaniu środków unijnych. N. P. (1) posługiwał się nazwą firmy prowadzonej przez swojego ojca – (...), na którą wystawiał faktury VAT. Oskarżona wraz z P. M. zlecili N. P. (1) przygotowanie dokumentów niezbędnych do wzięcia udziału konkursie WRPO 1.2. N. P. (1) jako Wykonawca zobowiązał się do sporządzenia kompletnego wniosku, biznesplanu oraz pozostałych dokumentów wymaganych w tym konkursie, natomiast B. M. (1) i P. M. zobowiązali się do zapłaty N. P. (1) wynagrodzenia w wysokości 1.876 zł netto, które miało zostać wpłacone na podane przez niego konto bankowe przed wykonaniem usługi w terminie do 18 kwietnia 2012 roku. Nadto, strony ustaliły, iż po uzyskaniu zakładanych środków z konkursu Wykonawca pozyskuje od Zleceniodawcy 10% od pozyskanych w wyniku konkursu środków pieniężnych. N. P. (1) zobowiązał się do dostarczenia kompletu dokumentów niezbędnych do złożenia w konkursie do dnia 19 kwietnia 2012 roku do godziny 12.00. oraz świadczenia usług doradczych w zakresie rozliczenia konkursu. Przedmiotowa umowa zlecenia miała obowiązywać do czasu odrzucenia wniosku lub do rozliczenia projektu w przypadku wygrania konkursu.

N. P. (1) przygotował w wersji elektronicznej wniosek o dofinansowanie w ramach (...) Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, w konkursie nr 14/I/2012 wraz z załącznikami, w tym biznesplanem, który następnie zarejestrował na stronie Urzędu Marszałkowskiego. We wniosku wskazano, iż przedmiotem projektu miało być stworzenie nowoczesnego ośrodka agroturystycznego, na realizację którego pomoc publiczna została określona na kwotę 5.406.000,00 zł. W biznesplanie projekt ten został zatytułowany jako „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem.” Wnioskodawcą i zarazem beneficjentem była B. M. (1), działająca pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...), zaś osobą do kontaktu w sprawach projektu N. P. (1). B. M. (1) z tytułu wynagrodzenia za zlecenie wpłaciła na rachunek bankowy N. P. (1) jedynie kwotę 500 zł. N. P. (1) pomimo braku zapłaty pełnego wynagrodzenia przesłał oskarżonej pocztą elektroniczną, sporządzony przez siebie wniosek wraz z załącznikami. B. M. (1) dokumenty te wydrukowała, a następnie podpisała, przesyłając je w dniu 19 kwietnia 2012 roku, za pośrednictwem Poczty Polskiej w D. W.., do Urzędu Marszałkowskiego.

Przesłany przez oskarżoną wniosek wraz załącznikami dotarł do Urzędu Marszałkowskiego w dniu 20 kwietnia 2012 roku. Wniosek B. M. (1) został zarejestrowany pod numer WND-RPWP 0102.03-30-094/12. Wobec wpłynięcia oferty konkursowej po terminie, pismem z dnia 25 kwietnia 2012 roku, Zarząd Województwa (...), reprezentowany przez M. S. jako Zastępcę Dyrektora Departamentu Wdrażania Programu Regionalnego, zawiadomił B. M. (1), iż jej oferta nie będzie podlegać ocenie. Oskarżona o odrzuceniu wniosku poinformowała N. P. (1), który oświadczył, iż będzie mógł być on ponownie złożony w kolejnej edycji i domagał się uiszczenia zaległego wynagrodzenia.

B. M. (1) szukała w Internecie ofert sprzedaży nieruchomości, która odpowiadałby warunkom projektu. W lipcu 2012 roku oskarżona zainteresowała się nieruchomością położoną w (...), gmina B., powiat R., wycenioną na kwotę 960.000,00 zł, oferowaną przez Biuro (...) prowadzone przez B. M. (2). Właścicielem tej nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Rawiczu prowadzi księgę wieczystą o nr KW (...), była A. H., w imieniu której rozporządzał nią jej małżonek M. H.. B. M. (1) skontaktowała się telefoniczne z B. M. (2) wyrażając zainteresowanie nieruchomości położoną w Z.. Około 10 lipca 2012 roku doszło do spotkania B. M. (1), P. M., M. H. i B. M. (2), w trakcie którego B. M. (1) oświadczyła, iż nieruchomość tą zamierza zakupić w całości z pieniędzy pochodzących z dotacji w wysokości około 5 milionów złotych ze środków unijnych, o którą wystąpiła, z przeznaczeniem na ośrodek agroturystyczny. Oskarżona przedłożyła M. H. wniosek złożony w konkursie nr 14/I/2012 na Działanie 1.2. WRPO „Wsparcie rozwoju MSP” wraz z biznesplanem. B. M. (1) i P. M. umówili się z M. H. na obejrzenie nieruchomości na dzień 15 lipca 2012 roku. Oskarżonej oraz P. M. bardzo zależało na jak najszybszym zawarciu przedwstępnej umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego i otrzymaniu kluczy do nieruchomości. Strony początkowo umówiły się na zapłatę zaliczki w kwocie 400.000 zł., jednak B. M. (1) zamierzała uzgodnić z M. H., by do podpisania przedwstępnej umowy w formie aktu notarialnego doszło bez dokonywania wpłaty zaliczki, zaś uregulowanie całej należności nastąpiło po otrzymaniu przez nią dotacji. B. M. (1) poinformowała M. H., iż przyznano jej dotację i że oczekuje na przelew tych środków na konto bankowe. Na potwierdzenie tego oskarżona, na skrzynkę mailową M. H. i B. M. (2), przesłała podrobione pismo z dnia 19 lipca 2012 roku Urzędu Marszałkowskiego o oznaczeniu WND-RPWP.01.02.03-30-094/123, z którego wynikało, iż została ona zaproszona na dzień 27 lipca 2012 roku na godzinę 11.00. do Urzędu Marszałkowskiego na podpisanie umowy unijnej, wynikającej z rozwiązania konkursu nr 14/I/2012 dla działania 1.2 „Wsparcie rozwoju MSP” oraz podrobioną umową z dnia 27 lipca 2012 roku o dofinansowanie projektu „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem” nr UDA-RPWP z 01.02.03.-30-094/12, współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju w ramach Priorytetu I „Konkurencyjność Przedsiębiorstw” (...) Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, w której przyznana została dotacja w kwocie 5.406.000,00 zł. Na piśmie z dnia 19 lipca 2012 roku oraz na umowie z dnia 27 lipca 2012 roku podrobiono podpis oraz pieczątkę służbową Zastępcy Dyrektora Departamentu M. S.. Do zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży miało dojść w dniu 31 lipca 2012 roku we wskazanej przez oskarżoną Kancelarii Notarialnej J. K. (1). M. H., z uwagi na powzięte wątpliwości, zadzwonił do Urzędu Marszałkowskiego, przesyłając mailem otrzymane od B. M. (1) dokumenty, gdzie poinformowano, go iż zostały one podrobione, a przedmiotowy konkurs, w którym oskarżona nie bierze udziału, nie został jeszcze rozstrzygnięty. M. H. udał się do Urzędu Marszałkowskiego na spotkanie z M. S. – Zastępcą Dyrektora Departamentu Wdrażania Programu Regionalnego, która wskazała, iż przesłane mu przez B. M. (1) dokumenty w postaci pisma z dnia 19 lipca 2012 roku i umowy z dnia 27 lipca 2012 roku nie zostały przez nią sporządzone i podpisane bowiem nie jest to jej podpis oraz jej pieczątka służbowa. M. S. (1) poinformowała M. H., iż Urząd Marszałkowski złoży w tej sprawie zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

Kiedy zbliżał się termin podpisania umowy przedwstępnej B. M. (1) skontaktował się z M. H., który oświadczył, iż transakcja nie może dojść do skutku bowiem przesłane przez nią dokumenty o dofinansowanie unijne są sfałszowane, o czym poinformowano go w Urzędzie Marszałkowskim.

Pismem z dnia 2 sierpnia 2012 roku Urząd Marszałkowski Województwa (...), reprezentowany przez Wicemarszałka L. W., złożył do Prokuratury Rejonowej Poznań - Grunwald w Poznaniu zawiadomienie o popełnieniu przez B. M. (1), działającą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...), przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i z art. 286 § 1 k.k.

Z uwagi na ukrywanie się oskarżonej przed organami ścigania, Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu, postanowieniem z dnia 29 października 2013 roku, sygn. akt III Kp 460/13, zastosował wobec B. M. (1) środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 14 dni od dnia zatrzymania. Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2013 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej Poznań – Grunwald w P., sygn. akt 2 Ds. 2925/12, zarządził poszukiwania B. M. (1) listem gończym.

W dniu 17 kwietnia 2014 roku oskarżona został zatrzymana i osadzona w Areszcie Śledczym w Lesznie. Od dnia 17 kwietnia 2014 roku B. M. (1) wprowadzono do wykonania karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 73/11.

W dniu 18 kwietnia 2014 roku P. M. zadzwonił do Urzędu Marszałkowskiego. Konkubent oskarżonej w trakcie rozmowy z R. D. Departamentu Wdrażania Programu Regionalnego, zażądał wyjaśnienia w kwestii odblokowania środków pieniężnych pochodzących z przyznanej dotacji, informując go, iż jego żona B. M. (1) został zatrzymana przez Policję i że jest to prowokacja CBA.

W dniu 29 kwietnia 2014 roku P. M. dostarczył do Prokuratury podrobione dokumenty w postaci: umowy zlecenia zawartej między firmą (...) reprezentowaną przez N. P. (1) a P. M. i B. M. (1), z podrobionym podpisem N. P. (1), zlecenia płatności pierwszej transzy dotacji, dotyczącego umowy nr (...) z dnia 21 września 2012 roku, opatrzonego podrobionym podpisem S., umowy o kredyt gotówkowy z dnia 30 grudnia 2013 roku zawartej między B. M. (1) a (...) Bank S.A., opatrzonej podrobionymi podpisami K. D. i J. K. (2), umowy bezzwrotnego kredytu ze wsparciem unijnym z dnia 11 grudnia 2013 roku, opatrznej podrobionym podpisem J. K. (2) oraz dokumenty w postaci: weksla wystawionego na zlecenie Urzędu Marszałkowskiego w P. wystawionego przez B. M. (1) wraz z podpisaną przez nią deklaracją wekslową z dnia 24 sierpnia 2012 roku.

Postanowieniem z dnia 26 maja 2015 roku Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Grunwald w Poznaniu, z akt śledztwa prowadzonego w niniejszej sprawie 2 Ds. 1461/14, zostały wyłączone do odrębnego postępowania materiały w sprawie:

1.  podrobienia w nieustalonym miejscu i czasie podpisu N. P. (1) na umowie zlecenia zawartej między firmą (...) reprezentowaną przez N. P. (1) a P. M. i B. M. (1), w celu użycia jej za autentyczną, co ujawniono w P. w dniu 29 kwietnia 2014 roku, tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.,

2.  podrobienia w nieustalonym miejscu i czasie podpisu M. S. na zleceniu płatności dotyczącym umowy nr (...) z dnia 21 września 2012 r. w celu użycia tego dokumentu za autentyczny, co ujawniono w P. w dniu 29 kwietnia 2014 roku, tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.,

3.  podrobienia w nieustalonym miejscu i czasie podpisu K. D. i J. K. (2) na umowie o kredyt gotówkowy z dnia 30 grudnia 2013 roku zawartej między B. M. (1) a (...) Bank SA, w celu użycia tego dokumentu za autentyczny, co ujawniono w P. w dniu 29 kwietnia 2014 roku, tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.,

4.  podrobienia w nieustalonym miejscu i czasie podpisu J. K. (2) na umowie bezzwrotnego kredytu ze wsparciem unijnym z dnia 11 grudnia 2013 roku, w celu użycia tego dokumentu za autentyczny, co ujawniono w P. w dniu 29 kwietnia 2014 roku, tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.,

5.  posłużenia się w dniu 29 kwietnia 2014 roku w P. w postępowaniu przygotowawczym o sygn. 2 Ds. 1461/14/1 prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową Poznań - Grunwald jako autentycznymi podrobionymi dokumentami w postaci: umowy o kredyt gotówkowy z dnia 30 grudnia 2013 roku zawartej między B. M. (1) a (...) Bank SA, umowie bezzwrotnego kredytu ze wsparciem unijnym z dnia 11 grudnia 2013 roku, zlecenia płatności dotyczącego umowy nr (...) z dnia 21 września 2012 roku, tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

6.  podjęcia się 18 kwietnia 2014 roku w P. pośrednictwa w załatwieniu dofinansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego dla P. M. i B. M. (1) poprzez powołanie się na wpływy w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) Departamencie Wdrażania Programu Regionalnego, w zamian za korzyść majątkową, tj. o przestępstwo z art. 230 § 1 k.k.

Prokuratura Rejonowa w Rudzie Śląskiej prowadzi dochodzenie w sprawie 1 Ds. 867/13, o oszustwo popełnione w okresie od grudnia 2011 roku do maja 2013 roku na szkodę K. S., D. S. i J. K. (3), w której podejrzanymi są P. M. i B. M. (1), oferujący pomoc w uzyskaniu dotacji unijnych, powołując się przy tym na znajomości w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...).

Biegła z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów – mgr H. N., w pisemnej opinii z dnia 4 marca 2015 roku, wskazała, iż :

1. podpisy czytelne oraz parafy wystawione na B. M. (1) umieszczone na Umowie o kredyt gotówkowy, zawartej w dniu „30.12.2013 w P.”, pomiędzy B. M. (1) a (...) Bankiem Spółka Akcyjna,

2. podpis czytelny wystawiony na B. M. (1) umieszczony na Umowie bezzwrotnego kredytu ze wsparciem unijnym, datowanej „ (...).12.2013”,

3. zapis (...) i podpis wystawcy umieszczone na WEKSLU bez daty,

4. podpis czytelny osoby upoważnionej do wystawienia weksla, umieszczony na Deklaracji wystawcy weksla IN BLANKO, datowanej „P. 24 sierpień 2012”,

5. zapisy odręczne - majuskułowe (bez podpisów) umieszczone na Zleceniu płatności dot. umowy nr (...), zawartej wg treści w dniu 21.09.2012,

6. podpis (...) umieszczony na Umowie - zleceniu dot. firmy (...) T. G. (...) (…)”- bez daty,

zostały nakreślone przez B. M. (1), której wzoru pisma i podpisów dostarczono do badań, jako materiał porównawczy,

7. zapisy odręczne na stronie tytułowej (za wyjątkiem zapisów w „§1 Przedmiot umowy”) i podpis zleceniodawcy (...), umiesz­czone na Umowie - zlecenie dot. firmy (...) T. G. (...) bez daty,

zostały nakreślone przez P. M. którego wzory pisma i podpisów dostarczono do badań, jako materiał porównawczy,

8. zapisy majuskułowe o treści „WRPO 1.2” złożone w pozycji §1. na Umowie- zleceniu,

zostały nakreślone przez N. P. (1), którego wzory pisma i podpisów dostarczono do badań, jako materiał porów­nawczy,

9. podpis wystawiony na N. P. (1) umieszczony w pozy­cji: „WYKONAWCA”, na Umowie – zleceniu,

nie jest autentycznym podpisem N. P. (1), z uwagi na maskowany grafizm i ograniczoną ilość cech dystynktywnych nie kwalifikuje się do badań z wzorami pisma innych osób,

10. podpisy o treści (...) umieszczone na Zleceniu Płatności dot. umowy nr (...), zawartej wg treści w dniu 21.09.2012,

nie są autentycznymi podpisami M. S., z uwagi na maskowany grafizm mają ograniczoną przydatność do badań z wzorami pisma innych osób,

11. podpisy parafy wystawione na K. D.,

nie są autentycznymi podpisami wyżej wymienionej, z uwagi na krótką formę graficzną i niewiele cech dystynktywnych a także a także oznaki naśladownictwa nie kwalifikują się do badań z wzorami pisma innych osób,

12. podpisy częściowo uproszczone wystawione na J. K. (2), umieszczone na: Umowie o kredyt gotówkowy datowanej 30.12.2013 i Umowie bezzwrotnego kredytu ze wsparciem unijnym datowanej 11.12.2013,

najprawdopodobniej są formami wymyślonymi (o celowo wykreowanym rysunku), w załączonych wzorach pisma nie stwierdzono porównywalnych form graficznych,

13. powielone podpisy - parafy umieszczone w tle powielonego wizerun­ku pieczątki (...) umieszczone na Piśmie oznaczonym nr WND-RPWP.01.02.03- 30-094/14, datowany, „P., dnia 19 lipiec 2012” oraz Umowie o dofinansowanie projektu, datowanej 27 lipiec 2012”, nie kwalifikują się do badań porównawczych, powielone pieczątki na w/w dokumentach nie pochodzą od pieczątki, z której pobrano wzory odcisków i przedłożono do badań.

Oskarżona B. M. (1) ma 39 lata, jest rozwiedziona, ma dwoje dzieci w wieku: 9 lat i 1,5 roku. Oskarżona posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest sprzedawcą, prowadzi własną działalność gospodarczą pod nazwa PHU (...), uzyskując z tego tytułu dochód miesięczny w wysokości 3.000 zł. B. M. (1) była czterokrotnie skazana sądownie, i tak:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 15 kwietnia 2011 roku, prawomocny z dniem 23 kwietnia 2011 roku, sygn. akt II K 73/11, za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., popełnione w kwietniu 2009 roku, została skazana na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych po 10 zł każda stawka, postanowieniem z dnia 18 grudnia 2012 roku zarządzono wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności,

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju z dnia 16 kwietnia 2012 roku, prawomocny z dniem 14 lutego 2013 roku, sygn. akt II K 23/11, za przestępstwo z art. 284 § 2 k.k., popełnione w okresie od 18 lutego 2010 roku do dnia 5 maja 2010 roku, została skazana na karę 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 10 zł każda stawka,

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 11 marca 2015 roku, prawomocny z dniem 19 marca 2015 roku, sygn. akt II K 621/14, za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., popełnione w dniu 17 sierpnia 2010 roku, została skazana na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych po 10 zł każda stawka,

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 26 listopada 2014 roku, prawomocny z dniem 11 czerwca 2015 roku, sygn. akt II K 109/12, za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., popełniony w okresie od dnia 21 sierpnia 2011 roku do dnia 30 września 2011 roku, została skazana na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonej B. M. (1) (k. 219-225, k. 449-452, k. 465-468, k. 555-557 k. 676 ),

- zeznania świadków:

1.  M. H. (k. 90-91, k. 117-120, k. 557-559),

2.  M. S. (k. 92-93, k. 306-307, k. 559-560),

3.  T. W. (k. 96-97, k. 561)

4.  B. K. poprzednio M. (k. 121-123, k. 561-562),

5.  R. K. (1) (k. 275-281, k. 563-564),

6.  częściowo N. P. (1) (k. 352-354, k. 465-468, k. 632-633)

7.  H. Z. (k. 308-309),

8.  K. P. (k. 310),

9.  R. P. (k. 311),

10.  K. H. (k. 314-315),

11.  D. P. (1) (k. 348-349),

12.  K. D. (k. 358-359),

13.  J. H. (k. 385-387),

14.  A. Ł. (k. 390-391),

- dokumentów : zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa złożonego przez Urząd Marszałkowski Województwa (...) wraz z załącznikami (k. 1-86), danych z CEL (k. 98-100), danych z Zbioru CEOPW (k. 108-110, k.167-170), wydruku zupełnego z księgi wieczystej KW nr (...) (k. 112-116), danych ze zbioru PESEL (k. 129-131, k. 171-172, k. 180-182, k. 259-260), danych teleadresowych (k. 133, k. 334), wykazów połączeń telefonicznych wraz z płytami DC, (k. 135-137), informacji z (...). odnośnie kont internetowych: (...) (k. 145, k. 671), informacji z (...) S.A. w P. dot., nr IP (k. 155), karty karnej (k. 164-165, k. 183-184, k. 255, k. 400, k. 583-585, k. 692-694), zawiadomień o wykonaniu kary wobec tymczasowego aresztowanego (k. 207-209, k. 242-245), protokołu zatrzymania z dnia 17 kwietnia 2014 roku (k. 228—229), zawiadomienia o zwolnieniu ze sprawy (k. 248), informacji z dnia 28 kwietnia 2014 roku KP – Poznań Północ (k. 250), pisemnego oświadczenia P. M. (k. 256), dokumentów przekazanych przez P. M.: zlecenia płatności, deklaracji wystawcy, weksla, umowy zlecenia, umowy o kredyt gotówkowy, umowy bezzwrotnego kredytu (k. 257-258m), notatki służbowej z dnia 18 kwietnia 2014 roku (k. 273), korespondencji mailowej (k. 281), zaświadczenia o nr konta bakowego (k. 282), umowy o dofinansowanie Projektu z dnia 7 czerwca 2013 roku (k. 283-291), dokumentów przekazanych przez Urząd Marszałkowski, znajdujących się w niebieskiej teczce (k. 294), informacji z (...) S.A. z dnia 28 lipca 2014 roku i z dnia 3 grudnia 2014 roku wraz z historią rachunków bakowych należących do oskarżonej B. M. (1) (k. 322-326), informacji z (...) Bank (...) S.A. z dnia 3 grudnia 2014 roku wraz dokumentacją i płytą CD dot. rachunku bankowego (k. 373-379, k. 383), dokumentacji bankowej przekazanej przez (...) Bank S.A. (k. 432-448), odpisu wyroku w sprawie II K 23/11, II K 134/12, V 2 Ka 222/15, II K 73/11, II K 109/12, V 2 Ka 174/15 (k. 579, k. 609-610, k. 705, 707-710, II K 621/14, k. 713), kserokopii dokumentów ze akt sprawy Prokuratury Rejonowej w Rudzie Śląskiej 1 Ds. 867/13 (k. 635-659),

- pisemnej opinii biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów – mgr H. N. z dnia 4 marca 2015 roku (k. 411-430).

Oskarżona B. M. (1) zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w postępowaniu jurysdykcyjnym konsekwentnie nie przyznawała się do postawionego jej zarzutów twierdząc, iż podrobione dokumenty dostarczył jej N. P. (1), który pomagał jej uzyskać dotację ze środków unijnych, zapewniając ją, iż są one autentyczne, powołując się przy tym na znajomości w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...).

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej za wiarygodne jedynie w części, w której przedstawiła okoliczności w jakich doszło do zawiązania współpracy z N. P. (1), warunki zawartej z nim umowy zlecenia oraz wpłaty na jego rachunek bankowy części wynagrodzenia w kwocie 500 zł bowiem w tym zakresie były one zgodne z zeznaniami świadka N. P. (1) oraz treścią umowy zlecenia (k. 257d-257g).

Nadto, Sąd dał wiarę wyjaśnieniom B. M. (1), w których wskazała, iż wniosek o dofinansowanie wraz z biznesplanem sporządził N. P. (1) oraz że te dokumenty osobiście podpisała i wysłała na poczcie w D., otrzymując informację z Urzędu Marszałkowskiego, iż wniosek ten nie został złożony w terminie oraz że nie zna M. S. i R. K. (1) i nigdy z nimi nie rozmawiała bowiem pokrywały się one z zeznaniami świadka N. P. (1), treścią umowy zlecenia (k. 257d-257g), w której N. P. (1) zobowiązał się do sporządzenia i przekazania takich dokumentów, zeznaniami świadka M. S. i zeznaniami świadka R. K. (1), a nadto z dokumentami załączonymi do zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z dnia 2 sierpnia 2012 roku w postaci: pierwszej strony koperty, w której znajdowały się dokumenty przesłane przez oskarżoną do Urzędu Marszałkowskiego, wniosku o dofinansowanie w ramach (...) Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 w konkursie nr 14/I/2012 wraz z załącznikami, pisma z dnia 24 kwietnia 2012 roku, w którym M. S. (2) jako Zastępca Dyrektora Departamentu Wdrażania Programu Regionalnego, zawiadomiła B. M. (1), iż jej oferta nie będzie podlegać ocenie, z uwagi na doręczenie jej po upływie terminu (k. 13-65).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie, w którym podała okoliczności dotyczące nieruchomości położonej Z., należącej do A. H., a mianowicie znalezienia ofert sprzedaży, pośrednictwa biura obrotu nieruchomościami prowadzonego przez B. M. (2), spotkania z M. H., uzgodnień, iż całość ceny zostanie przez nią uiszczona po otrzymaniu dotacji ze środków unijnych, dążenia do podpisania umowy przedwstępnej w formie aktu notarialnego bez uiszczania jakiejkolwiek zaliczki, wyborem notariusza, przesłania poczta elektroniczną M. H. pisma z dnia 19 lipca 2012 roku Urzędu Marszałkowskiego, z którego wynikało, iż została zaproszona na dzień 27 lipca 2012 roku na godzinę 11.00. do Urzędu Marszałkowskiego na podpisanie umowy unijnej, wynikającej z rozwiązania konkursu nr 14/I/2012 dla działania 1.2 „Wsparcie rozwoju MSP” oraz umowy z dnia 27 lipca 2012 roku o dofinansowanie projektu „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem” nr UDA-RPWP z 01.02.03.-30-094/12, współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju w ramach Priorytetu I „Konkurencyjność Przedsiębiorstw” (...)Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, w której przyznana dotacja opiewała na kwotę 5.406.000,00 zł bowiem w tym zakresie korespondowały one z zeznaniami świadków M. H. i B. M. (2), którzy zgodnie wskazali, iż oskarżona oświadczyła, iż cena w całości zostanie uiszczona z otrzymanej dotacji ze środków unijnych oraz że oskarżonej i jej konkubentowi bardzo zależało na jak najszybszym zawarciu umowy przedwstępnej w formie aktu notarialnego, dokonując wyboru notariusza. M. H. co prawda dodał, iż początkowo pojawiła się kwestia zaliczki w kwocie 400.000 zł, zaś później oskarżona powiedziała, iż dotacja została jej przyznana, a ona oczekuje na przelew tych środków na jej konto bankowe, na potwierdzenie czego przesłała właśnie w/w dokumenty.

Na wiarę zasługiwały również wyjaśnienia oskarżonej, w których wskazała, iż przed podpisaniem umowy przedwstępnej M. H. oświadczył jej i P. M., iż dokumenty przez nią przesłane są sfałszowane, co miał ustalić w Urzędzie Marszałkowskim, zrywając z nimi kontakt jako zgodnymi z zeznaniami świadka M. H..

Prawdziwe były również podane przez oskarżoną adresy mailowe, którymi się posługiwała bowiem znalazło to potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w sprawie.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej, w których przyznała się do podrobienia dostarczonych do Prokuratury przez P. M. dokumentów w postaci: zlecenia płatności pierwszej transzy dotacji, dotyczącego umowy nr (...) z dnia 21 września 2012 roku, opatrzonego podrobionym podpisem S., umowy o kredyt gotówkowy z dnia 30 grudnia 2013 roku zawartej między B. M. (1) a (...) Bank S.A., opatrzonej podrobionymi podpisami K. D. i J. K. (2), umowy bezzwrotnego kredytu ze wsparciem unijnym z dnia 11 grudnia 2013 roku, opatrznej podrobionym podpisem J. K. (2), weksla wystawionego na zlecenie Urzędu Marszałkowskiego w P. wystawionego przez B. M. (1) wraz z podpisaną przez nią deklaracją wekslową z dnia 24 sierpnia 2012 roku bowiem były one zgodne z zeznaniami świadków: K. D., M. S., R. K. (1) oraz A. Ł. oraz opinią biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów – mgr H. N. z dnia 4 marca 2015 roku.

Sąd miał jednak na uwadze fakt, iż postępowanie w sprawie podrobienia tych dokumentów zostało, na mocy postanowienia z dnia 26 maja 2015 roku Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Grunwald w Poznaniu, 2 Ds. 1461/14, wyłączone do odrębnego postępowania.

W pozostałym zakresie Sąd odmówił dania wiary wyjaśnieniom oskarżonej B. M. (1).

Wyjaśnienia w części, w której oskarżona wskazała, iż N. P. (1) powoływał się znajomości z Urzędzie Marszałkowskim, dzięki którym miał załatwic jej przyznanie dotacji ze środków unijnych, dostarczając jej dokumenty w postaci pisma z dnia 19 lipca 2012 roku Urzędu Marszałkowskiego, z którego wynikało, iż została zaproszona na dzień 27 lipca 2012 roku na godzinę 11.00. do Urzędu Marszałkowskiego na podpisanie umowy unijnej, wynikającej z rozwiązania konkursu nr 14/I/2012 dla działania 1.2 „Wsparcie rozwoju MSP” oraz umowy z dnia 27 lipca 2012 roku o dofinansowanie projektu „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem” nr UDA-RPWP z 01.02.03.-30-094/12, współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju w ramach Priorytetu I „Konkurencyjność Przedsiębiorstw” (...)Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, w której przyznana dotacja opiewała na kwotę 5.406.000,00 zł nie zasłu7gują na wiarę, bowiem w tym zakresie były sprzeczne z zeznaniami świadka N. P. (2), który kategorycznie zaprzeczył by takie okoliczności miały miejsce. Nadto, było to niezgodne zeznaniami przesłuchanymi w sprawie pracowników Urzędu Marszałkowskiego, a mianowicie świadków: M. S. i R. K. (1), którzy przedstawili procedurę rozstrzygnięcia konkursów w przedmiocie przyznania dotacji ze środków unijnych, zaprzeczając by ktokolwiek wpływał na urzędników w tej sprawie.

Nadto, wyjaśnienia oskarżonej w tej kwestii były niespójne oraz nielogiczne. B. M. (1) twierdziła, iż N. P. (1) poinformował ją, iż rozpatrzenie wniosku trwa 180 dni, po czym nie zdziwiła się, że już po 3 miesiącach został zaproszona do podpisania umowy o dofinansowanie, zwłaszcza, iż na stronie Urzędu Marszałkowskiego (k. 10) widniał informacja, iż termin rozstrzygnięcia tego konkursu przewidziany jest na II połowę września 2012 roku. Wreszcie niewiarygodne jest to, iż oskarżona uznała, że pismo z dnia 19 lipca 2012 roku, w którym zaproszono ją do Urzędu Marszałkowskiego na podpisanie umowy jest autentyczne, zwłaszcza, iż nie zostało jej przekazane drogą oficjalną a za pośrednictwem N. P. (1), zaś poprzednia korespondencja w postaci pisma z dnia 25 kwietnia 2012 roku (k. 65) była do niej kierowana oficjalnie za pośrednictwem Poczty Polskiej. Poza tym, różnice pomiędzy pismem z dnia 25 kwietnia 2012 roku a pismem z dnia 19 lipca 2012 roku są od razu widoczne. Bez problemu można zauważyć, iż podpis oraz pieczątka służbowa M. S. są diametralnie różne. Nadto, niewiarygodne jest to, iż oskarżonej nie zaniepokoiło to, że po piśmie o odrzucenie jej ofert konkursowej z dnia 25 kwietnia 2012 roku, nie została ona zawiadomiona o uchyleniu tej decyzji i dalszej kontynuacji rozpatrywania jej wniosku. Nielogiczne jest także tłumaczenie oskarżonej, iż umowę o dofinansowanie z dnia 27 lipca 2012 roku, którą nazwała ona „umową pro-forma”, otrzymała od N. P. (1) i że nie musiała się stawić na jej podpisanie w Urzędzie Marszałkowskim, zwłaszcza, iż wcześniej, jak twierdzi, została pismem z dnia 19 lipca 2012 roku, zaproszona na podpisanie umowy na godzinę 11.00 w pokoju nr 8. Ponadto, z pisma z dnia 19 lipca 2012 roku wynika, iż miała to być umowa ostateczna a nie, jak twierdzi, oskarżona umowa pro-forma. Poza tym również w przypadku umowy z dnia 27 lipca 2012 roku o dofinansowaniu, już na pierwszy rzut oka widać, podobnie jak w przypadku pisma z dnia 19 lipca 2012 roku, że podpis i pieczątka służbowa M. S. zostały podrobione, zwłaszcza, iż oskarżona dysponowała oficjalnym pismem z dnia 25 kwietnia 2012 roku, na którym widniały autentyczny podpis i pieczątka służbowa M. S..

W ocenie Sądu nielogiczny oraz sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego jest fakt, iż N. P. (1) miałby załatwić otrzymanie dotacji ze środków unijnych w wysokości przekraczającej 5 milionów złotych zupełnie obcym dla niego osobom, poznanym przypadkowo przez ogłoszenie internetowe, a następnie przedkładać im podrobione dokumenty świadczące o jej przyznaniu, mimo poinformowania ich przez Urząd Marszałkowski o odrzuceniu wniosku.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w których podała, iż N. P. (1) otrzymał jeszcze inne środki pieniężne, poza kwotą 500 zł przelaną na jego konto bankowe, bowiem zaprzeczył temu świadek N. P. (1), zaś oskarżona nie przedłożyła na tę okoliczności żadnych pokwitowań odbioru.

Reasumując, w ocenie Sądu, B. M. (1) była świadoma tego, iż przesłane M. H. dokumenty w postaci pisma z dnia 19 lipca 2012 roku i umowy z dnia 27 lipca 2012 roku były podrobione oraz tego, iż nie bierze już ona udziału w konkursie nr 14/I/2012 na Działanie 1.2. WRPO „Wsparcie rozwoju MSP”, a zatem nie otrzyma żadnej dotacji bowiem jej wniosek został oficjalnie odrzucony, o czym została zawiadomiona pismem z dnia 25 kwietnia 2012 roku. Nadto, oskarżona sama przyznała, iż podrobiła dokumenty przedłożone przez P. M., związane z tym konkursem, które miały świadczyć o przyznaniu jej dotacji ze środków unijnych w postaci: zlecenia płatności pierwszej transzy dotacji, dotyczącego umowy nr (...) z dnia 21 września 2012 roku, opatrzonego podrobionym podpisem S., umowy o kredyt gotówkowy z dnia 30 grudnia 2013 roku zawartej między B. M. (1) a (...) Bank S.A., opatrzonej podrobionymi podpisami K. D. i J. K. (2), umowy bezzwrotnego kredytu ze wsparciem unijnym z dnia 11 grudnia 2013 roku, opatrznej podrobionym podpisem J. K. (2), weksla wystawionego na zlecenie Urzędu Marszałkowskiego w P. wystawionego przez B. M. (1) wraz z podpisaną przez nią deklaracją wekslową z dnia 24 sierpnia 2012 roku.

Nadto, z dokumentów zgromadzonych w sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową w Rudzie Śląskiej, sygn. akt 1 Ds. 867/13, wynika, iż P. M. i B. M. (1), oferowali pomoc w uzyskaniu dotacji unijnych, powołując się przy tym na znajomości w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) (k. 635-657).

Sąd uznał za w przeważające części wiarygodne zeznania świadka N. P. (1), który na podstawie umowy zlecenia pomagał oskarżonej w sporządzeniu dokumentacji koniecznej do wzięcia udziału w konkursie nr 14/I/2012 na Działanie 1.2. WRPO „Wsparcie rozwoju MSP”. Zeznania świadka potwierdziła treść umowy zlecenia (k. 257d-257g), która jak przyznał świadek była zgodna z umową, którą zawarł z oskarżoną i P. M. oraz zeznaniami świadka R. P., który przyznał, iż jego syn faktycznie pisał dwa wnioski o dotacje oraz zeznaniami świadka D. P. (2), która poświadczyła, iż jej syn użytkował numer (...). Nadto, wszyscy przesłuchani w sprawie pracownicy Urzędu Marszałkowskiego zaprzeczyli, by mogło dojść do jakiegokolwiek pośrednictwa w załatwieniu dofinansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, w szczególności na rzecz oskarżonej. Nadto, wyjaśnienia B. M. (1) w zakresie, w którym wskazała, iż N. P. (1) miał powoływać się na znajomości w Urzędzie Marszałkowskim, zapewniając ją, że otrzyma dotację ze środków unijnych, a następnie przekazać jej pismo z dnia 19 lipca 2012 roku, informującego o terminie podpisania na jej rzecz umowy o dofinansowanie oraz samej umowy o dofinansowanie z dnia 27 lipca 2012 roku, Sąd uznał za niewiarygodne, z przyczyn omówionych przy ocenie wyjaśnień oskarżonej.

Nadto, zeznania świadka były zgodne z treścią wniosku o dofinansowanie w ramach (...) Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, w konkursie nr 14/I/2012 wraz z załącznikami (k. 14-64), w którym wskazał siebie jako osobę do kontaktu w sprawach projektu. Nadto, korespondowały one w tym zakresie z wyjaśnieniami B. M. (1), która potwierdziłam, iż ogłoszenie o świadczeniu przez N. P. (1) usług pomocy przy uzyskiwaniu dotacji ze środków unijnych znalazła w Internecie, fakt zawarcia z nim umowy zlecenia oraz sporządzenia na jej rzecz wniosku wraz z załącznikami oraz to, ze poinformował go o odrzuceniu wniosku, z uwagi na złożenie po terminie, a także okoliczność przelania na jego konto bankowe kwoty 500 zł z tytułu wynagrodzenia. Nadto, zeznania świadka były zgodne z treścią opinii biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów – mgr H. N. z dnia 4 marca 2015 roku, w której wskazano, iż podpis wystawiony na N. P. (1) umieszczony w pozycji: „WYKONAWCA”, na Umowie– zleceniu, nie jest autentycznym podpisem N. P. (1).

Sąd odmówił dania wiary zeznaniom świadka N. P. (1) jedynie w zakresie, w którym stwierdził, że wniosku o dofinansowanie nie zarejestrował na stronie Urzędu Marszałkowskiego, nie otrzymał jakiejkolwiek zapłaty od oskarżonej oraz nie sporządzał biznesplanu do wniosku o dofinansowanie. Zeznania świadka w tej części były zmienne oraz niespójne. Początkowo, w trakcie pierwszych zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym N. P. (1) podał, iż dokumenty wnioskowe w formie elektronicznej zarejestrował na stronie Urzędu Marszałkowskiego, wycofując się z tego w trakcie konfrontacji z oskarżoną, ostatecznie na rozprawie zeznając, iż wniosek w formie elektronicznej złożył na stronie Urzędu Marszałkowskiego. Nadto, świadek zeznawał zmienienie co do przekazanego mu przez oskarżoną wynagrodzenia, początkowo wskazując, iż nie otrzymał od niej z tego tytuły żadnych kwot, natomiast w trakcie konfrontacji oraz w toku postępowania sądowego przyznał , iż wpłaciła mu ona kwotę 500 zł, co dopiero sprawdził później. Natomiast, co do okoliczności sporządzenia przez N. P. (1) biznesplanu w przedmiotowym konkursie, Sąd uznał, iż taki dokument został przez niego wykonał bowiem zobowiązał się do tego w umowie zlecenia zawartej z oskarżoną i P. M., której treść świadek uznał za autentyczną (k. 257d-257g).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. H. , który rozporządzał w imieniu żony A. H. nieruchomością położoną w Z. oraz świadka B. M. (2), prowadzącej biuro obrotu nieruchomościami, które pośredniczyło w sprzedaży tej nieruchomości. Świadkowie opisali przebieg kontaktów z oskarżoną i jej konkubentem P. M. oraz uzgodnienia poczynione z nimi w zakresie zakupu przedmiotowej nieruchomości. Świadkowie M. H. i B. M. (2) zgodnie zeznali, iż oskarżona twierdziła, iż całą cenę za nieruchomość zamierza uiścić z przyznanej jej dotacji ze środków unijnych. M. H. podał, iż B. M. (1) i jej konkubent „od razu powiedzieli, iż nie mają pieniędzy i zamierzają zapłacić za tę nieruchomość z pieniędzy otrzymanych z dotacji pochodzących ze środków unijnych”, również B. M. (2) wskazała, iż B. M. (1) całość miała finansować z dotacji. Świadkowie ci zgodnie wskazali, iż B. M. (1) i jej konkubentowi bardzo zależało na jak najszybszym zawarciu umowy u notariusza. M. H. zeznał, iż „oni bardzo szybko chcieli podpisać umowę u notariusza, żeby przejąć tę nieruchomość”. Z kolei B. M. (2) podała, iż oni bardzo często do niej dzwonili, wywierając na nią duży nacisk żeby zawrzeć umowę.

Przede wszystkim zeznania tych świadków były zgodne w zakresie ustaleń co do formy zapłaty za nieruchomości, która jak stwierdziła oskarżona miał zostać uiszczona w całości z otrzymanej dotacji ze środków unijnych, na potwierdzenie czego przesłała im drogą mailową dokumenty w postaci: pisma z dnia 19 lipca 2012 roku Urzędu Marszałkowskiego, z którego wynikało, iż została zaproszona na dzień 27 lipca 2012 roku na godzinę 11.00. do Urzędu Marszałkowskiego na podpisanie umowy unijnej, wynikającej z rozwiązania konkursu nr 14/I/2012 dla działania 1.2 „Wsparcie rozwoju MSP” oraz umowy z dnia 27 lipca 2012 roku o dofinansowanie projektu „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem” nr UDA-RPWP z 01.02.03.-30-094/12, współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju w ramach Priorytetu I „Konkurencyjność Przedsiębiorstw” (...)Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, w której przyznana dotacja opiewała na kwotę 5.406.000,00 zł, które jak się później okazało były fałszywe. Nadto, zeznania świadków M. H. i B. M. (2) korespondowały z dokumentami załączonymi do zawiadomienia o popełnianiu przestępstwa z dnia 2 sierpnia 2012 roku, przekazanymi przez Urząd Marszałkowski, w postaci m.in. przedmiotowej podrobionej umowy z dnia 27 lipca 2012 roku i podrobionego pisma z dnia 19 lipca 2012 roku oraz korespondencji mailowej pomiędzy M. H. a Urzędem Marszałkowski.

Nadto, świadkowie ci zgodnie zeznali, iż B. M. (1) i jej konkubentowi bardzo zależało na jak najszybszym zawarciu umowy i przejęciu nieruchomości co korespondowało z danymi przesłanymi przez operatorów telekomunikacyjnych, z których wynikało, iż oskarżona z użytkowanego przez nią numeru (...), zarejestrowanego na P. M., odbyła w tym okresie aż 69 połączeń z numerem telefonu biura (...), nadto, kontaktowała się ona 7 - krotnie z notariuszem J. K. (1).

Sąd zwrócił uwagę na pewne sprzeczności pomiędzy zeznaniami świadka M. H. oraz zeznaniami świadka B. M. (2), co do okoliczności w jakich doszło do pierwszego spotkania z oskarżoną bowiem B. M. (2) wskazała, iż miało to miejsce w biurze M. H., w którym mieli się oni umówić na oglądanie nieruchomości, zaś M. H. zeznał, iż spotkali się w Z., zaś do jego biura dwukrotnie przyjeżdżał wyłącznie P. M.. Sąd tym zakresie uznał, iż bardzie wiarygodne były zeznania świadka B. M. (2), która podała dokładną datę, miejsce oraz osoby uczestniczące w tym spotkaniu, zaś świadek M. H. wskazał, iż nie pamięta już w jaki sposób doszło do nawiązania kontaktu z oskarżoną, podając, iż „było to jakoś w lipcu”.

Natomiast, Sąd uznał, iż wiarygodne były zeznania świadka M. H., w których wskazał, iż początkowo umówił się z B. M. (1) na zaliczę w kwocie 400.000 zł oraz tego, iż chciała ona zawyżyć wartość tej nieruchomości w umowie sprzedaży, mimo, iż o okolicznościach tych nie wspomniała B. M. (2). Sąd uznał, iż do tych uzgodnień mogło dojść między stronami na spotkaniach, w których B. M. (2) już nie uczestniczyła, zwłaszcza, iż jak sama przyznała była wówczas na urlopie.

Nadto, zeznania świadków były zgodne z co do tego, iż oskarżona wskazała , iż korzysta z pomocy profesjonalisty w zakresie uzyskiwania środków unijnych. Jednak, z uwagi na rozbieżności, co do dokładnych danych personalnych tej osoby oraz faktu, iż nigdy nie doszło do osobistego kontaktu tej osoby ze świadkami, Sąd nie uwzględnił tej okoliczności przy rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Nadto, zeznania świadka M. H. były zgodne z dokumentami w postaci wniosku złożonego w konkursie nr 14/I/2012 na Działanie 1.2. WRPO „Wsparcie rozwoju MSP” wraz z biznesplanem (k. 14-64). Natomiast, odnośnie okoliczności związanych z weryfikacją dokumentów przekazanych przez oskarżoną, zeznania świadka M. H. w całości pokrywały się z zeznaniami świadków: M. S. i T. W., a także z dokumentami załączonymi do zawiadomienia o popełnianiu przestępstwa z dnia 2 sierpnia 2012 roku, przekazanymi przez Urząd Marszałkowski, w postaci m.in. przedmiotowej podrobionej umowy z dnia 27 lipca 2012 roku i podrobionego pisma z dnia 19 lipca 2012 roku oraz korespondencji mailowej pomiędzy M. H. a Urzędem Marszałkowski jak i opinią biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów – mgr H. N. z dnia 4 marca 2015 roku, z której wynika, iż powielone pieczątki na w/w dokumentach nie pochodzą od pieczątki, z której pobrano wzory odcisków i przedłożono do badań.

Sąd dokonując oceny zeznań świadków M. H. i B. M. (2), uznał, iż bardziej wiarygodne były zeznania złożone przez tych świadków w postępowaniu przygotowawczym bowiem wówczas podali oni więcej szczegółów odnośnie przedmiotowego zdarzenia. Nadto, w trakcie postępowania sądowego świadkowi sami wskazywali, iż pewnych faktów już dzisiaj nie pamiętają, zaś M. H. zaznaczył, iż bliższe prawdzie będą zeznania, które złożył w postępowaniu przygotowawczym.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadków M. S. – byłego Zastępcy Dyrektora Departamentu Wdrażania Programu Regionalnego, R. K. (1) - Dyrektora Departamentu Wdrażania Programu Regionalnego oraz T. W. – Kierownika w Urzędzie Marszałkowskim, które znalazły odzwierciedlenie w dokumentach przekazanych przez Urząd Marszałkowskich (k. 7-86, k. 294, k. 281-290) oraz zeznaniach świadków: M. H. i N. P. (1). Świadkowie M. S. (2) i R. K. (2), stanowczo wskazali, iż przesłane M. H. przez oskarżoną dokumenty w postaci pisma z dnia 19 lipca 2012 roku jak i umowy z dnia 27 lipca 2012 roku zostały sfałszowane. Świadek M. S. (2) wskazała, iż zarówno jej podpis jak i pieczątka służbowa zostały podrobione, co było zgodne z opinią biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów – mgr H. N. z dnia 4 marca 2015 roku, z której wynika, iż powielone pieczątki na w/w dokumentach nie pochodzą od pieczątki, z której pobrano wzory odcisków i przedłożono do badań. Natomiast to, iż dokumenty dostarczone do Prokuratury przez P. M. w postaci zlecenia płatności pierwszej transzy dotacji, dotyczącego umowy nr (...) z dnia 21 września 2012 roku, opatrzonego podrobionym podpisem S., umowy o kredyt gotówkowy z dnia 30 grudnia 2013 roku zawartej między B. M. (1) a (...) Bank S.A., opatrzonej podrobionymi podpisami K. D. i J. K. (2), umowy bezzwrotnego kredytu ze wsparciem unijnym z dnia 11 grudnia 2013 roku, opatrznej podrobionym podpisem J. K. (2) oraz weksla wystawionego na zlecenie Urzędu Marszałkowskiego w P. wystawionego przez B. M. (1) wraz z podpisaną przez nią deklaracją wekslową z dnia 24 sierpnia 2012 roku, zostały podrobione przyznała sama oskarżona. Sąd miał jednak na uwadze fakt, iż postępowanie w sprawie podrobienia tych dokumentów zostało, na mocy postanowienia z dnia 26 maja 2015 roku Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Grunwald w Poznaniu, 2 Ds. 1461/14, wyłączone do odrębnego postępowania.

Nadto, świadkowie M. S. (2) i R. K. (1) zaprzeczyli by mieli jakikolwiek kontakt z oskarżoną lub N. P. (2) i by ktokolwiek wpływał na rozstrzygniecie konkursu.

Poza tym, świadek R. K. (1) podał okoliczności związane z rozmową telefoniczna z dnia 18 kwietnia 2014 roku jaką odbył z osobą podającą się za P. M. oraz odnoszące się do sprawy prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową w Rudzie Śląskiej sygn. akt 1 Ds. 867/13, o oszustwo popełnione w okresie od grudnia 2011 roku do maja 2013 roku na szkodę K. S., D. S. i J. K. (3), które zostały potwierdzone przez świadków: H. Z. i K. P. oraz dokumentację przedłożoną przez Urząd Marszałkowski w postaci m. in. notatki służbowej (k. 294) oraz dokumentację ze sprawy sygn. akt 1 Ds. 867/13 (k. 635-657).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków R. P. i D. P. (2), rodziców N. P. (1), które właściwie sprowadzały się do poświadczenia okoliczności podanych przez N. P. (1) w zakresie zajmowania się przez niego sporządzeniem wniosków o dotacje oraz użytkowania numer (...).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków H. Z., Zastępcy Dyrektora Departamentu Wdrażania Programu Regionalnego i K. P., Naczelnika Wydziału Płatności w Departamencie Wdrażania Programu Regionalnego, które w zasadzie ograniczały się do potwierdzenia okoliczności rozmowy telefonicznej R. K. (1) z dnia 18 kwietnia 2014 roku z osobą podającą się za P. M.. Zeznania tych świadków były zgodne z zeznaniami świadka R. K. (1) oraz dokumentacją przedłożoną przez Urząd Marszałkowski w postaci m. in. notatki służbowej (k. 294).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka K. H. , byłego Zastępcy Dyrektora ds. Konsultacji i Płatności, która wskazała, iż nie zna B. M. (1), P. M. i N. P. (1), co było zgodne z zeznaniami świadka N. P. (1).

Sąd uznał za w całości wiarygodne zeznania K. D., byłej pracownicy Banku (...) S.A., której podpis został podrobiony na przekazanej przez P. M. do Prokuratury umowy o kredyt gotówkowy z dnia 30 grudnia 2013 roku zawartej między B. M. (1) a (...) Bank S.A.. Zeznania świadka były zgodne z wyjaśnieniami oskarżonej, w których przyznała się do podrobienia w/w dokumentu. Sąd miał jednak na uwadze fakt, iż postępowanie w sprawie podrobienia tego dokumentu zostało, na mocy postanowienia z dnia 26 maja 2015 roku Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Grunwald w Poznaniu, 2 Ds. 1461/14, wyłączone do odrębnego postępowania.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków J. H. i A. L., znajomych oskarżonej. Zeznania świadków korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonej oraz dokumentacją bankową (k. 379). Jednak okoliczności podane przez świadków dotyczyły kwestii pobocznych dotyczących podrobienia dokumentu w postaci zlecenia płatności pierwszej transzy dotacji, dotyczącego umowy nr (...) z dnia 21 września 2012 roku, na którym oskarżona wpisała numer konta bankowego należącego do świadków, zaś postępowanie w sprawie podrobienia tego dokumentu zostało, na mocy postanowienia z dnia 26 maja 2015 roku Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Grunwald w Poznaniu, 2 Ds. 1461/14, wyłączone do odrębnego postępowania.

Zeznania świadka P. M. – konkubenta oskarżonego, Sąd pominął, wobec skorzystania przez niego z prawa do odmowy składania zeznań.

Sąd pominął także zeznania świadka J. Ć., ojca oskarżonej, z uwagi na cofnięcie przez prokuratora, na rozprawie z dnia 9 maja 2016 roku, wniosku o przesłuchanie go w charakterze świadka.

Sąd uznał za wiarygodną i przydatną oraz rzetelną sporządzoną w niniejszej sprawie pisemną opinię biegłej z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów – mgr H. N. z dnia 4 marca 2015 roku.

Opinia ta zawierała szczegółowe sprawozdanie biegłego – specjalisty z przeprowadzonych badań i analiz. Nadto, biegła skrupulatnie opisała użyty do badań materiał. Mając na uwadze fakt, iż konkluzje biegłej zostały sformułowane jednoznacznie i kategorycznie oraz została wydana po przeprowadzeniu rzetelnych, precyzyjnych i niezawodnych metody badań i analiz materiału, którego pochodzenie było oczywiste, Sąd nie dostrzegł podstaw by zakwestionować wartość dowodową wspomnianej opinii.

Zebrane w niniejszej sprawie dokumenty w postaci protokołów, orzeczeń, notatek, sprawozdań i innych dokumentów w aktach niniejszej sprawy zasługiwały w pełni na przymiot wiarygodności, zostały bowiem sporządzone przez właściwe organy, w granicach kompetencji i w przewidzianej przepisami prawa formie, stąd stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone.

Sąd zważył, co następuje.

Oskarżona B. M. (1) stanęła pod zarzutem tego, w okresie od 27 lipca 2012 roku do 30 lipca 2012 roku w P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci nieruchomości położonej w (...) gm. B., dla której Sąd Rejonowy w Poznaniu Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...) o wartości 960.000 złotych, usiłowała doprowadzić M. H. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem jego żony A. H. w postaci opisanej nieruchomości, poprzez wprowadzenie go w błąd co do posiadanych środków na jej zakup pochodzących z dotacji Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego przedkładając mu drogą elektroniczną jako autentyczne podrobione dokumenty w postaci pisma z dnia 19 lipca 2012 roku o oznaczeniu WND-RPWP.01.02.03-30-094/123 oraz umowy datowanej na dzień 27 lipca 2012 roku o dofinansowanie projektu „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem”, w których wskazano, iż ich wystawcą i stroną jest Urząd Marszałkowski w P., przy czym zamierzonego celu nie zrealizowała z uwagi na czynności weryfikacyjne podjęte przez M. H. oraz Instytucję zarządzającą (...) Regionalnym programem Operacyjnym na lata 2007 – 2013, tj. popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zgodnie z treścią art. 270 § 1 k.k. karze podlega ten kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

Pojęcie dokumentu zostało zdefiniowane w przepisie art. 115 § 14 k.k., który stanowi, że dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

W doktrynie oraz judykaturze, przyjmuje się, iż definicja ta jest szeroka i pozwala stwierdzić, iż dokumentem jest każdy nośnik informacji wyrażający określone prawo lun nawet okoliczność o potencjalnym znaczeniu prawny.

Podrobieniem zaś jest sporządzenie nowego nieautentycznego dokumentu stanowiącego imitację autentycznego.

Używaniem podrobionego dokumentu jest każda forma posługiwania się nim. Przyjmuje się, iż osoba w odniesieniu do której sprawca używa sfałszowanego dokumentu nie musi mieć z nim bezpośredniego fizycznego kontaktu.

W związku z tym należy uznać, iż również przesłanie takiego dokumentu drogą elektroniczną wypełnia znamię używania.

Przenosząc powyższe rozważania na realia przedmiotowej sprawy zważyć należy, iż oskarżona z całą pewnością swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. bowiem przedłożyła M. H. drogą elektroniczną jako autentyczne podrobione dokumenty w postaci pisma z dnia 19 lipca 2012 roku o oznaczeniu WND-RPWP.01.02.03-30-094/123 oraz umowy datowanej na dzień 27 lipca 2012 roku o dofinansowanie projektu „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem”, w których wskazano, iż ich wystawcą i stroną jest Urząd Marszałkowski w P.. Oskarżona miała świadomość tego, iż zarówno podpis jak i pieczątka służbowa M. S. - Zastępcy Dyrektora Departamentu Wdrażania Programu Regionalnego w Urzędzie Marszałkowski Województwa (...), na tych dokumentach zostały podrobione. Dokumenty te niewątpliwie wyrażaył okoliczność o potencjalnym znaczeniu prawnym, a mianowicie przyznaniu oskarżonej dotacji ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w kwocie przekraczające 5 milionów złotych, co miało skłonić M. H. do rozporządzenia na jej rzecz nieruchomością wartą 960.000 zł.

To, iż wskazane dokumenty były podrobione nie budzi w niniejszej sprawie żadnych wątpliwości bowiem wynika to bezsprzeczne z zeznań świadków M. S. i R. K. (1) oraz opinii biegłej.

Natomiast przepis art. 286 § 1 k.k. określa zachowanie karalne jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Zachowanie karalne określone zostało w przepisie art. 286 § 1 k.k. za pomocą znamienia czynnościowo-skutkowego. Konstrukcja przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k., określając czynność sprawczą jako "doprowadzenie" do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, charakteryzuje zarazem bliżej sposoby wywołania ustawowo stypizowanego skutku.

W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego lub innej osoby, której mienie stanowi przedmiot rozporządzenia dokonywanego przez wprowadzonego w błąd, fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością a jej odzwierciedleniem w świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem), zaś przy wyzyskaniu błędu wykorzystuje już istniejącą rozbieżność między stanem świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem, a rzeczywistością, której sprawca nie koryguje, lecz używa dla uzyskania przez siebie lub kogo innego osiągnięcia korzyści majątkowej, wynikającej z niekorzystnego dla pokrzywdzonego rozporządzenia mieniem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2002 roku, IV KKN 135/00, LEX nr 74478).

Istotnym elementem rozporządzenia mieniem w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. jest dobrowolność. Przez dobrowolność rozumieć należy zachowanie, które realizowane jest przez rozporządzającego w wyniku podjęcia przez niego decyzji dotyczącej mienia w oparciu o określone przesłanki, co do których rozporządzający pozostaje w błędzie.

Z punktu widzenia znamion przestępstwa oszustwa określonych w art. 286 § 1 k.k. błąd może dotyczyć osoby, rzeczy lub zjawiska albo zdarzenia, mającego znaczenie dla podjęcia decyzji o rozporządzeniu mieniem.

Oszustwo polegające na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd jest przestępstwem podwójnie skutkowym. Dla odpowiedzialności karnej konieczne jest bowiem ustalenie, że między zachowaniem sprawcy a skutkiem w postaci błędnego wyobrażenia rozporządzającego mieniem o rzeczywistości, w części określającej elementy istotne z punktu widzenia decyzji o rozporządzeniu mieniem zachodzi związek przyczynowy oraz ustalenie, że między zachowaniem sprawcy a rozporządzeniem mieniem zachodzi związek przyczynowy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 31 sierpnia 2000 roku, II Aka 191/00, Prok. i Pr. 2001, nr 3, poz. 19, wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002 roku, IV KKN 618/99, LEX nr 75460).

Opis znamion oszustwa nie określa sposobów, przy pomocy których można wprowadzić w błąd daną osobę. Ustawa nie zawiera w tym zakresie żadnych ograniczeń, wprowadzenie w błąd możliwe jest więc przy wykorzystaniu wszelkich sposobów i metod, które doprowadzą do powstania rozbieżności między świadomością osoby rozporządzającej mieniem a rzeczywistym stanem rzeczy. Brzmienie znamion oszustwa wskazuje jedynie, iż elementem, którym musi się charakteryzować każdy sposób wprowadzenia w błąd, jest to, iż ma ono wywołać u konkretnego podmiotu wyobrażenie o istniejącym stanie rzeczy nieodpowiadające prawdzie. Wprowadzanie w błąd to zachowanie odnoszące się do aktualnie istniejącej rzeczywistości, nie zaś do przyszłych, jedynie potencjalnych stanów rzeczy.

Przedmiotem działania mającego na celu wprowadzenie w błąd może być m.in. informacja dotycząca stanu majątkowego sprawcy lub innego podmiotu, dane dotyczące jego obecnych możliwości finansowych, podjętych przez sprawcę lub inny podmiot decyzji, postanowień, zawartych umów, uzyskanych gwarancji, przyrzeczeń, cech posiadanych lub oferowanych towarów, produktów itp.

Wprowadzenie w błąd może następować także za pomocą tzw. faktów konkludentnych, tj. takiego zachowania sprawcy, z którego pokrzywdzony sam ma według zamiaru sprawcy wysnuć błędne wnioski. Konkludentne wprowadzenie w błąd przejawiać się może w obejściu warunków umowy, milczącym oświadczeniu sprawcy, że posiada uprawnienia do reprezentowania danego podmiotu, na przykład jest dyrektorem przedsiębiorstwa, prezesem lub członkiem zarządu spółki, pełnomocnikiem lub prokurentem,

Przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem.

Rozporządzenie mieniem oznacza dyspozycję majątkową o skutkach zarówno rzeczowych, jak i obligacyjnych, a także zmianę faktyczną we władaniu mieniem (posiadanie). Dla rozporządzenia mieniem w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. nie ma znaczenia cywilnoprawna charakterystyka zrealizowanej przez pokrzywdzonego czynności, relewantne jest jedynie to, aby jej konsekwencje odnosiły się do szeroko rozumianego mienia.

Między zachowaniem się sprawcy, przyjmującym postać działania, a szkodą w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem zachodzić musi powiązanie przyczynowe. Chodzi tutaj o tego rodzaju powiązanie, zgodnie z którym nie nastąpiłoby niekorzystne rozporządzenie mieniem bez wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu lub wyzyskania niezdolności osoby rozporządzającej do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Usiłowanie jest formą stadialną przestępstwa bezpośrednio poprzedzającą dokonanie. Zgodnie z utrwaloną w prawie polskim formułą usiłowaniem jest czyn podjęty w zamiarze popełnienia przestępstwa zmierzający bezpośrednio do dokonania, które jednak nie następuje. Brak dokonania oznacza, że zachowanie się sprawcy nie zrealizowało wszystkich znamion czynu zabronionego, w szczególności nie spowodowało skutku, do którego sprawca zmierzał. Aktualność zachowuje teza wyroku Sądu Najwyższego z 23 października 1967 roku (III KR 113/67, OSP 1970, z. 3, poz. 65, z glosą Rejman, OSP 1970, z. 3, poz. 65), mówiąca, iż bezpośredniość decydująca o przyjęciu istnienia usiłowania ma miejsce wówczas, gdy biorąc za podstawę zamiar sprawcy i oceniając jego działanie z punktu widzenia przedmiotowego, można stwierdzić, że działanie to jest już ostatnią fazą jego działalności, którą ma wykonać, aby urzeczywistnić swój zamiar.

Przenosząc powyższe rozważania na realia przedmiotowej sprawy zważyć należy, iż oskarżona B. M. (1) z całą pewnością swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa oszustwa, a co za tym idzie dopuścił się zarzucanego jej przestępstwa. Oskarżona wprowadziła w błąd M. H., co do tego, iż otrzyma, zaś później, że już otrzymała, dotację ze środków pochodzących z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w kwocie przekraczającej 5 milionów złotych, które zamierza przeznaczyć na zakup przedmiotowej nieruchomości, czekając tylko na przelew tych środków na jej konto, podczas gdy doskonale wiedziała, iż takich środków nie otrzyma, przedkładając mu drogą elektroniczną na potwierdzenie tego, iż taką dotację otrzymała podrobione dokumenty jako autentyczne w postaci pisma z dnia 19 lipca 2012 roku o oznaczeniu WND-RPWP.01.02.03-30-094/123 oraz umowy datowanej na dzień 27 lipca 2012 roku o dofinansowanie projektu „Samowystarczalny energetycznie ośrodek agroturystyczny z łowiskiem”, usiłując w ten sposób doprowadzić M. H. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem jego żony A. H. w postaci nieruchomości położonej w (...) gm. B., dla której Sąd Rejonowy w Poznaniu Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...) o wartości 960.000 złotych czyli podpisania przedwstępnej umowy sprzedaży tej nieruchomości w formie aktu notarialnego i przekazani do niej kluczy. Do wyrządzenia szkody nie doszło, wyłącznie z uwagi na czynności weryfikacyjne podjęte przez M. H. oraz Instytucję zarządzającą (...) Regionalnym programem Operacyjnym na lata 2007 – 2013.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, iż oskarżona B. M. (1) świadomie, podejmując działania majce na celu uwiarygodnienie swoje przyszłej sytuacji majątkowej, zmierzała do rozporządzenia przez M. H. mieniem jego żony A. H. w postaci nieruchomości i przejęciu jej. Na świadome i kierunkowe działanie oskarżonej wskazuje sposób i mechanizm, w jaki postępowała. Nadto, oskarżona w wyjaśnieniach przyznała, iż zmierzała do podpisania umowy przedwstępnej w formie aktu notarialnego bez dokonywania jakiejkolwiek zaliczki, zaś cenę zamierzała uregulować później z przyznanej jej dotacji, której jak wykazało postępowanie dowodowe nigdy nie miała otrzymać, przesyłając wskazane dokumenty M. H.. Potwierdzili, to świadkowie M. H. i B. M. (2), wskazując, iż oskarżona od początku wskazywała, iż nie posiada pieniędzy na zakup tej nieruchomości i że mają one pochodzić z dotacji z środków unijnych, przekazując im owe podrobione dokumenty, które miały to potwierdzić, podejmując czynności zmierzające do jak najszybszego zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży tej nieruchomości, wywierając przy tym na nich presję.

Zebrany materiał dowodowy w sprawie potwierdza, iż działania oskarżonej od samego początku miały charakter przestępczego procederu, a B. M. (1) nie miała zamiaru zapłacić za przedmiotową nieruchomość, o czym świadczy chociażby fakt, iż od początku wiedziała, że nie otrzyma żadnych środków z dotacji.

Wartość mienia w postaci nieruchomości wynosiła 960.000 zł, a zatem jest to mienie znacznej wartość określone w art. 294 k.k.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. Sąd wymierzył oskarżonej karę 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 10 złotych każda.

Wymierzając kary za popełnienie przestępstwa przypisanego oskarżonej B. M. (1), Sąd brał pod uwagę stopień zawinienia oskarżonej, społeczną szkodliwość czynów, motywację i sposób działania oskarżonej, jej właściwości i warunki osobiste, jak również sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po ich popełnieniu, a zwłaszcza uprzednią oraz następcza karalność za te przestępstwa podobne popełnione przeciwko mieniu.

Z jednej strony Sąd brał pod uwagę to, że oskarżona B. M. (1) dopuściła się zarzucanego jej przestępstwa z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim, co przemawia za wymierzeniem kary w górnych ustawowych granicach zagrożenia.

Okolicznością przemawiająca na korzyść oskarżonej jest to, iż szkoda nie zostaławyrządzona

Wymierzając karę Sąd kierował się dyrektywą prewencji indywidualnej, dążąc do tego, aby wymierzona kara zapobiegła powrotowi sprawcy na drogę przestępstwa oraz dyrektywą prewencji generalnej (w celu kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w celu kształtowaniu przekonania, iż popełnianie przestępstw nie uchodzi bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą). Co więcej, Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów, badając zarówno okoliczności przedmiotowe (waga, rodzaj i charakter naruszonego dobra, okoliczności popełnienia czynów), jak i okoliczności podmiotowe (zamiar, motywację sprawców, sposób popełnienia czynu).

Zdaniem Sądu kara w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni swą funkcję tak wychowawczą, jak i zapobiegawczą.

Sąd uznał, iż z uwagi na fakt, iż oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu w okresie próby, będąc skazaną na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszaniem jej wykonania za popełnienie przestępstwa podobnego, a mianowicie czynu z art. 286 § 1 k.k. w sprawie II K 73/11 oraz późniejszą karalność oskarżonej, konieczne będzie zastosowanie kary o charakterze izolacyjnym.

Sąd z tych samych powodów nie zastosował wobec oskarżonej instytucji warunkowego zawieszenia kary, uznająca, iż jest osoba zdemoralizowaną, zaś z popełniania przestępstw przeciwko mieniu uczyniła sobie źródło dochodu, dokonując ich nawet w okresie probacji.

W ocenie Sądu tak ukształtowany wymiar kary uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu oraz w należytym stopniu realizuje wspomniane wyżej dyrektywy, a dolegliwość kary w żadnej mierze nie przekracza stopnia winy B. M. (1), tak więc wymierzona jej kara z pewnością nie jest rażąco niewspółmiernie surowa.

Sąd, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) w zw. z § 2 ust 1-3, § 14 ust. 2 pkt 5 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.), przyznał obrońcy oskarżonej – adw. L. R. kwotę 1.180,80 zł ze środków Skarbu Państwa w tym 23% podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu,

Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów procesu i nie wymierzył jej opłaty, z uwagi na fakt, iż zasądził karę grzywny, który to obowiązek powinien stanowić dla oskarżonej priorytet, a jego realizację mogłoby zakłócić dodatkowe obciążenie kosztami procesu oraz perspektywę odbywania przez nią kary pozbawienia wolności.

SSO Magdalena Grzybek

ZARZĄDZENIE

Proszę:

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonej,

3.  przedłożyć za 14 dni od doręczenia lub z apelacją.

SSO Magdalena Grzybek