Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2016 r. w Szczecinie

sprawy T. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 7 lipca 2015 r. sygn. akt VI U 373/15

oddala apelację.

SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak SSO del. Gabriela Horodnicka

-Stelmaszczuk

III A Ua 687/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. dokonał waloryzacji świadczenia emerytalnego T. W. mnożąc kwotę świadczenia ustaloną na dzień 28 lutego 2015 r. – 2.374,32 zł przez wskaźnik waloryzacji 100,68% i ustalając jego wysokość na kwotę 2.390,47 zł. Z uwagi na to, że kwota podwyżki była niższa od kwoty 36 zł wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono poprzez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 28 lutego 2015 r. kwoty 36 zł. Emerytura ubezpieczonego na dzień 1 marca 2015 r. wynosi 2.410,32 zł, natomiast podstawa wymiaru 4.186,13 zł.

Od powyższej decyzji T. W. wniósł odwołanie.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, że ubezpieczony nie kwestionuje ustaleń waloryzacyjnych przedmiotowej decyzji i nie konkretyzuje co, w jego ocenie, zostało przeliczone nieprawidłowo.

Wyrokiem z dnia 7 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Decyzją ZUS Oddział w S. z dnia 29 grudnia 1989 r. T. W. został przyznana renta inwalidzka. W dniu 23 lutego 2001 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wydał decyzję, w której ustalono wysokość renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. ZUS przyjął do ustalenia podstawy wymiaru renty wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 163.49% oraz kwotę bazową 1.090,41 zł.

W dniu 5 lipca 2001 r. organ rentowy przyznał T. W. prawo do emerytury. Do ustalenia jej wysokości przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru renty. Na mocy decyzji z dnia 21 maja 2002 r. i 26 lutego 2003 r. organ rentowy dokonał waloryzacji wysokości świadczenia.

W dniu 16 września 2003 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego o przeliczenie emerytury od nowej kwoty bazowej obowiązującej w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę. W dniu 18 września 2003 r. ZUS Oddział w G. dokonał przeliczenia emerytury ubezpieczonego od 1 października 2002 r.

Na skutek odwołania ubezpieczonego od tej decyzji, w dniu 5 stycznia 2004 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim zmienił decyzję ZUS z dnia 18 września 2003 r. w ten sposób, że nakazał wyrównanie świadczenia emerytalnego ubezpieczonego od dnia 1 czerwca 2001 r. i przekazał wniosek o przeliczenie emerytury organowi rentowemu do rozpoznania. Decyzją z dnia 9 grudnia 2005 r. ZUS przeliczył wysokość emerytury ubezpieczonego od 1 czerwca 2001 r.

Ubezpieczony złożył w dniu 24 grudnia 2003 r. wniosek o przeliczenie świadczenia od dnia 1 stycznia 2001 r. z zastosowaniem wwpw 179,7% wyliczonego z 10 kolejnych lat kalendarzowych 1969-1978 licząc od przyznania renty. Decyzją z dnia 22 czerwca 2004 r. organ rentowy odmówił przeliczenia emerytury. Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2005 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim oddalił odwołanie ubezpieczonego z uwagi na brak wskazania nowych okoliczności mogących wpłynąć na wysokość emerytury.

Na mocy decyzji z dnia 1 marca 2006 r. organ rentowy dokonał waloryzacji świadczenia emerytalnego ubezpieczonego. Ubezpieczony wniósł odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział Wojewódzki w G. z dnia 23 lutego 2001 r., z dnia 5 lipca 2001 r., z dnia 18 września 2003 r., z dnia 22 czerwca 2004 r., z dnia 9 grudnia 2005 r. oraz z dnia 13 lipca 2007 r. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 20 września 2007 r. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 9 grudnia 2005 r., znak (...) i z dnia 13 lipca 2007 r., znak (...), i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział Wojewódzki w G. na rzecz ubezpieczonego T. W. kwotę 903,90 zł z tytułu odsetek, z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2006 r. do dnia zapłaty. Odrzucił odwołania od decyzji z dnia 23 lutego 2001 r., znak (...), 5 lipca 2001 r., znak (...)i decyzji z dnia 9 grudnia 2005 r., znak (...) w części dotyczącej żądania wyrównania świadczenia od dnia 1 stycznia 2001 r. Umorzył postępowanie w odniesieniu do decyzji z dnia 18 września 2003 r. znak (...) i decyzji z dnia 22 czerwca 2004 r. znak (...). Jednocześnie przekazał wniosek z dnia 20 sierpnia 2007 r. o przeliczenie emerytury ustalonej prawomocną decyzją z dnia 5 lipca 2001 r., organowi rentowemu do rozpoznania. Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 20 marca 2008 r. zmienił pkt I w/w wyroku w ten sposób, że nie przyznał ubezpieczonemu odsetek od odsetek.

Decyzją ZUS Oddział w G. z dnia 9 stycznia 2007 r. ZUS Oddział w G. przeliczył wysokość emerytury przysługującej T. W. od dnia 1 lipca 2006 r. W dniu 17 lipca 2008 r. ubezpieczony wniósł odwołanie od tej decyzji, a Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił to odwołanie jako spóźnione.

Decyzją z dnia 11 czerwca 2008 r. ZUS Oddział w G. przeliczył wysokość emerytury T. W. od 1 sierpnia 2007 r., przyjmując do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1 stycznia 1969 r. do 31 grudnia 1978 r. Wobec tego, że obliczona wysokość emerytury okazała się niższa od ustalonej, w dalszym ciągu wypłacano T. W. świadczenie w wysokości 1.742,53 zł. Na mocy decyzji z dnia 1 marca 2009 r. dokonano waloryzacji emerytury ubezpieczonego.

W dniu 22 października 2009 r. ubezpieczony złożył wniosek o wznowienie postępowania i przeliczenie emerytury zaskarżając decyzję z 5 lipca 2001 r. Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2009 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił odwołanie ubezpieczonego. W toku postępowania ubezpieczony zgłosił nowy wniosek o przeliczenie emerytury, który Sąd przekazał do rozpoznania organowi rentowemu. Decyzją z dnia 11 lutego 2010 r. organ rentowy odmówił przeliczenia emerytury z uwagi na brak nowych dowodów i okoliczności mogących mieć wpływ na wysokość emerytury. Na skutek odwołania ubezpieczonego wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim oddalił odwołanie ubezpieczonego.

W dniu 21 lipca 2010 r. ubezpieczony ponownie wystąpił o przeliczenie emerytury od 1 stycznia 2001 r. W międzyczasie w dniu 1 marca 2010 r. i w dniu 11 marca 2011 r. została wydana przez organ rentowy kolejna decyzja, na mocy której świadczenie uzyskiwane przez ubezpieczonego zostało zwaloryzowane. Decyzją z dnia 18 października 2011 r. organ rentowy odmówił prawa do przeliczenia emerytury z uwagi na brak nowych dowodów mogących mieć wpływ na wysokość emerytury. Ubezpieczony odwołał się od tej decyzji wskazując, iż nową okolicznością w sprawie jest uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2006 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim postanowieniem z dnia 6 lutego 2012 r. odrzucił odwołanie z uwagi na treść art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.

Na mocy decyzji z dnia 1 marca 2012 r. organ rentowy dokonał waloryzacji świadczenia emerytalnego ubezpieczonego. Ubezpieczony wniósł odwołanie od tej decyzji, które zostało w dniu 6 grudnia 2012 r. odrzucone przez Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim. Kolejnej waloryzacji świadczenia emerytalnego ubezpieczonego organ rentowy dokonał w dniu 1 mara 2013 r. Na mocy decyzji z dnia 1 marca 2014 r. organ rentowy dokonał waloryzacji świadczenia emerytalnego ubezpieczonego mnożąc kwotę świadczenia ustaloną na dzień 28 lutego 2014 r. – 2.336,93 zł przez wskaźnik waloryzacji 101,60%. Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono na kwotę 2.374,32 zł. Ubezpieczony wniósł odwołanie od tej decyzji, które zostało w dniu 15 grudnia 2014 r. odrzucone przez Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim.

Decyzją z dnia 1 marca 2015 r. organ rentowy dokonał waloryzacji świadczenia emerytalnego ubezpieczonego mnożąc kwotę świadczenia ustaloną na dzień 28 lutego 2015 r. – 2.374,32 zł przez wskaźnik waloryzacji 100,68% i ustalając jego wysokość na kwotę 2.390,47 zł. Z uwagi na to, że kwota podwyżki była niższa od kwoty 36,00 zł wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono poprzez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 28 lutego 2015 r. kwoty 36,00 zł. Emerytura ubezpieczonego na dzień 1 marca 2015 r. wynosi 2.410,32 zł, natomiast podstawa wymiaru 4.186,13 zł.

Po ustaleniu powyższego stanu faktycznego oraz na podstawie art. 88 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j. t. Dz. U. z 2015 r., poz. 748; powoływana dalej jako: ustawa emerytalna) Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie była decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 1 marca 2015 r., znak (...), na mocy której organ rentowy dokonał waloryzacji świadczenia emerytalnego przysługującego ubezpieczonemu. T. W. kwestionował powyższą decyzję w takim zakresie w jakim organ rentowy przyjął kwotę świadczenia ustaloną na dzień 28 lutego 2015 r. w wysokości 2.374,32 zł, gdyż w jego ocenie kwota ta została błędnie wyliczona w poprzednich decyzjach organu rentowego.

Następnie Sąd Okręgowy podkreślił, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot i zakres rozpoznania sądu wyznacza treść zaskarżonej decyzji (por. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99, OSNP 2000/15/601). Zaskarżona przez wnioskodawcę decyzja z dnia 1 marca 2015 r. dotyczy waloryzacji emerytury, a zatem przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy waloryzacja została dokonana w sposób zgodny z prawem.

W ocenie sądu pierwszej instancji, ZUS prawidłowo dokonał waloryzacji przysługującego ubezpieczonemu świadczenia. Wysokość zwaloryzowanej emerytury została ustalona według obowiązujących przepisów prawa, na podstawie prawidłowego wskaźnika waloryzacji. Jak wynika z komunikatu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2014 roku (M. P. z 2015 r., poz. 176) wskaźnik waloryzacji emerytur i rent w 2015 roku wynosi 100,68 % i taki też wskaźnik został zastosowany przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji. Nadto, wskaźnik ten, stosownie do powołanych wyżej przepisów, został pomnożony przez kwotę świadczenia ustalonego na ostatni dzień lutego 2015 r., tj. 2.374,32 zł.

Tym samym Sąd Okręgowy stwierdził, że w świetle treści art. 88-89 ustawy emerytalnej organ rentowy w sposób prawidłowy dokonał waloryzacji emerytury ubezpieczonego, a co za tym idzie, odwołanie należało uznać za bezzasadne.

Jednocześnie sąd meriti wyjaśnił, że waloryzacja jest jedynie czynnością techniczną, matematyczną (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10 lutego 2015 r., III AUa 511/14), w konsekwencji w toku niniejszego postępowania ubezpieczony nie mógł kwestionować kwoty świadczenia ustalonego na ostatni dzień lutego 2015 r. Kwota ta bowiem została ustalona w oparciu o inne poprzednio wydane decyzje, w ramach których istniała możliwość kwestionowania wysokości ustalonego świadczenia emerytalnego. Innymi słowy, sąd pierwszej instancji uznał, że poza zakresem rozpoznania w sprawie niniejszej znalazły się podniesione przez ubezpieczonego zarzuty dotyczące nieprawidłowego ustalenia przez organ kwoty świadczenia emerytalnego na ostatni dzień lutego 2014 r., które w jego ocenie spowodowało zaniżenie wysokości emerytury, a tym samym także wpłynęło na sposób przeprowadzenia waloryzacji. Jak wskazano bowiem na wstępie zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja dotyczy waloryzacji emerytury, a nie ustalenia wskazanej wyżej kwoty.

Ponadto Sąd Okręgowy zaznaczył również, że przyjęta przez organ kwota świadczenia ustalonego na ostatni dzień 28 lutego 2015 r., tj. 2.374,32 złotych wynikała bezpośrednio z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego i organ przyjmując tę kwotę nie popełnił błędów natury technicznej, które to błędy mogłyby warunkować ewentualną zmianę decyzji organu rentowego.

Wszelkich ustaleń w sprawie sąd meriti dokonał na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego, których wiarygodność i moc dowodowa nie budziły wątpliwości tego sądu.

Z tych też względów, sąd pierwszej instancji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim w całości nie zgodził się T. W., który w złożonej apelacji wskazał, że zaskarżenie dotyczyło decyzji z dnia 11 czerwca 2008 r. w celu dokonania prawidłowego jej ustalenia, a pozostałe decyzje polegają zmianie na podstawie zmiany decyzji z dnia 11 czerwca 2008 r. Również decyzja z dnia 23 lutego 2001 r. powinna być obecnie zmieniona na podstawie decyzji z dnia 11 czerwca 2008 r. wydanej jak obecnie – chodzi o ustalony wwpw 179,7%. Apelujący podkreślił, że decyzje nie zostały zaskarżone z powodu błędów tylko z powodu złego zastosowania wwpw 163,49% zamiast 179,7%. Dalej skarżący zarzucił, że w decyzji z dnia 11 czerwca 2008 r. zastosowano wwpw 179,7% natomiast wbrew przepisom obniżono kwotę bazową, już stosowaną do obliczenia podstawy wymiaru przez co obniżyła się wysokość emerytury.

Skarżący podkreślił, że skoro w decyzji z dnia 11 czerwca 2008 r. organ rentowy ustalił w końcu prawidłowy wwpw to taki wskaźnik winien być już ustalony w decyzji z dnia 23 lutego 2001 r. i ten błąd organ rentowy winien naprawić.

Reasumując apelujący wskazał, że w sprawie chodzi o kwotę bazową stosowaną do obliczenia podstawy wymiaru (decyzja z dnia 9 stycznia 2007 r.) i wwpw 179,7% (decyzja z dnia 11 czerwca 2008 r.).

Podnosząc powyższe T. W. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zaskarżonej decyzji z dnia 11 czerwca 2008 r. z zastosowaniem kwoty bazowej 1.683,27 zł od dnia 1 czerwca 2001 r. z jednoczesnym zastosowaniem wwpw 179,7%.

W dniu 28 kwietnia 2016 r. do Sądu wpłynęło pismo apelującego, w którego treści T. W. powtórzył zarzuty stawiane organowi rentowemu i sądom rozpoznającym dotychczas jego sprawy.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego okazała się nieuzasadniona.

Jak słusznie wskazał i podkreślił Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedmiotem sporu jest decyzja waloryzująca świadczenie ubezpieczonego z dnia 1 marca 2015 r. Ubezpieczony składając zarówno odwołanie, jak i obecnie apelację kwestionuje zastosowanie przez organ rentowy wwpw 163,49%, zamiast 179,7%. Apelujący kwestionuje ustalenie wskaźnika i podnosi, że błąd organu nastąpił przy wydawaniu decyzji z dnia 11 czerwca 2008 r., a także w decyzji z dnia 23 stycznia 2001 r.

W sprawie bezspornym jest, że ubezpieczony nie dołączył do odwołania od decyzji z dnia 1 marca 2015 r. żadnych nowych dokumentów, jak również nie powołał żadnych nowych okoliczności, które skutkowałyby rozpoznaniem odwołania we wnioskowanym przez niego kierunku. Tylko bowiem takie okoliczności mogłyby wzruszyć ustalenia w przedmiocie wwpw i kwoty bazowej w najkorzystniejszym dla ubezpieczonego wyliczeniu wysokości świadczenia emerytalnego ostatecznie ustalonego w decyzji z dnia 9 stycznia 2007 r.

Sąd Apelacyjny podziela w całości ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego traktując je jak własne, jak również rozważania prawne skłaniające ten Sąd do oddalenia odwołania, nie widząc konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776 i z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, LEX nr 585720).

Apelujący akcentuje, że zaskarżenie dotyczy decyzji z dnia 11 czerwca 2008 r., bowiem zmiana tej decyzji winna skutkować zmianą kolejnych decyzji w tym zaskarżonej decyzji z dnia 1 marca 2015 r. W decyzji tej organ rentowy ustalił wwpw w wysokości 179,70%, ale przy uwzględnieniu kwoty bazowej 717,16 zł. Jednak ustalona wysokość świadczenia okazała się niższa, od tego dotychczas pobieranego, a ustalonego w decyzji z dnia 9 stycznia 2007 r. (wwpw 163,49% i kwota bazowa 1.683,27 zł).

Sąd Apelacyjny już w wyroku z dnia 16 listopada 2010 r., III A Ua 525/10, wyjaśnił ubezpieczonemu dlaczego oczekiwane przez niego połączenie wwpw 179,7% i kwoty bazowej 1.683,27 zł jest niedopuszczalne w świetle obowiązujących przepisów.

Zatem należy powtórzyć, że ubezpieczony dąży do uzyskania świadczenia przez połączenie dwóch różnych wariantów jego wyliczenia w sposób nie przewidziany przez ustawę emerytalną. Organ rentowy dokonał wyliczenia świadczenia zarówno przy uwzględnieniu wskaźnika ustalonego z 10 kolejnych lata kalendarzowych z ostatnich 20 lat bezpośrednio poprzedzających wniosek (179,70%), jednak wówczas należy przyjąć kwotę bazową dotychczasową (czyli 666 zł 69 gr.) przy uwzględnieniu kolejnych waloryzacji, jak również dokonał wyliczenia świadczenia przy uwzględnieniu najkorzystniejszych 20 lat z całego okresu ubezpieczenia (163,49%), ale przy uwzględnieniu kwoty bazowej obowiązującej w dniu złożenia wniosku o emeryturę (1.683 zł 27 gr.). Nie ulega żadnej wątpliwości, że T. W. otrzymuje świadczenia w wariancie korzystniejszym.

Sąd Najwyższy już w uchwale z dnia 5 kwietnia 2007 r., I UZP 7/06 (OSNP 2007/17-18/256) jednoznacznie wskazał, że podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy, można ustalić na nowo (art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy wymienionej w punkcie 1) dla tego nowego świadczenia (emerytury), z uwzględnieniem kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku o emeryturę, tylko przy zachowaniu zasad określonych w jej art. 15. W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy, między innymi, wyjaśnił, że „zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach, podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi: 1) podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty albo 2) podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15. Wybór tego drugiego wariantu powoduje, że podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy, można dla tego nowego świadczenia (emerytury) ustalić na nowo (art. 21 ust. 1 ustawy emerytalnej) i z uwzględnieniem kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku o emeryturę, ale tylko w myśl art. 15, tj. z zachowaniem zasad wskazanych w tym przepisie. Oznacza to, że ustalana na nowo - w myśl art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej - podstawa wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, jest wyliczana według przeciętnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego ubiegającego się o emeryturę z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o to nowe świadczenie (art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej), albo o ponowne jego obliczenie (art. 111 ust. 1 pkt 2 tej ustawy). Dodatkowo (alternatywnie), na wniosek ubezpieczonego, podstawę wymiaru emerytury może stanowić przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed dniem zgłoszenia wniosku o emeryturę (art. 15 ust. 6 ustawy emerytalnej) albo o ponowne jego obliczenie (art. 111 ust. 3 tej ustawy).

Przyjęty kierunek wykładni wyklucza zatem dopuszczalność niejako "hybrydowego" wyliczenia emerytury, co następowałoby z zachowaniem "reżimu emerytalnego", polegającego na uwzględnieniu korzystniejszej kwoty bazowej obowiązującej w dniu złożenia wniosku o emeryturę, tj. według zasady ustalenia na nowo podstawy wymiaru emerytury (art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej), a ponadto - w innej części - według "reżimu rentowego", który umożliwiałby korzystniejsze wyliczenie wysokości nowego świadczenia (emerytury), tyle że według podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z okresu 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie innego rodzajowo świadczenia, jakim była wcześniej pobierana renta z tytułu niezdolności do pracy. Takie stanowisko prowadziłoby do dyskryminacji i naruszenia zasady równego traktowania (art. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jednolity tekst: Dz. U. z 2007 r., nr 11, poz. 74 ze zm.) tych ubezpieczonych, którzy przed nabyciem emerytury nie korzystali z uprawnień rentowych z tytułu niezdolności do pracy, a którzy mogliby wskazać do ustalenia podstawy wymiaru emerytury okres 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłosili wniosek o emeryturę lub ponowne jej obliczenie. Tymczasem w krytykowanym "hybrydowym" wariancie ustalania emerytury ubezpieczeni, którzy wcześniej korzystali z uprawnień rentowych, mogliby skorzystać zarówno z uprawnień przysługujących wszystkim emerytom, jak i z możliwości wskazania do wyliczenia emerytury także wyżej określonych lat przypadających ponadto przed rokiem złożenia wniosku o rentę, a zatem mogliby wskazywać inne okresy niż te, które dotyczą wszystkich ubezpieczonych nabywających uprawnienia emerytalne.”

Stanowisko takie Sąd Najwyższy konsekwentnie podtrzymał także w wyroku z dnia 18 maja 2007 r., I BU 13/06 (OSNP 2008/13-14/201), podziela je także orzecznictwo sądów powszechnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 marca 2013 r., III A Ua 1051/13, LEX nr 1469318 i z dnia 27 stycznia 2015 r., III A Ua 365/14, LEX nr 1746852; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2014 r., III A Ua 1594/13, LEX nr 1428114).

Reasumując należy podkreślić, że oczekiwania ubezpieczonego nie znajdują oparcia w obowiązujących przepisach prawa i dlatego nie mogą zostać uwzględnione.

Natomiast zaskarżona decyzji z dnia 1 marca 2015 r. wydana w związku z corocznie przeprowadzaną waloryzacją świadczeń emerytalno-rentowych na podstawie art. 88-89 ustawy emerytalnej oraz komunikatu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2015 roku (M.P. z 2015 r., poz. 176), jak słusznie uznał sąd pierwszej instancji, jest prawidłowa, bowiem sposób przeprowadzenia waloryzacji odpowiada przywołanym przepisom prawa. Również apelujący w tym zakresie nie zgłasza żadnych zastrzeżeń.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację T. W. jako nieuzasadnioną.

SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak del. SSO Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk