Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2015 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt I C 20/15 z powództwa W. B. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej w R. o zapłatę kwoty 5.133 zł Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej uwzględnił powództwo w całości oraz orzekł o kosztach postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 15 listopada 2010 roku W. B. zamówił w salonie meblowym pozwanego w Z. zestawy mebli w postaci dwóch kanap firmy (...) GR II oraz M. 2 GR II za łączną cenę 5.405 zł. Dostawa mebli miała nastąpić w pierwszej połowie stycznia 2011 roku, jednak z uwagi na niewykonanie zobowiązania w terminie pozwany udzielił powodowi dodatkowego rabatu cenowego i obniżył wartość mebli do kwoty 5.133 zł. (...) zostały ostatecznie dostarczone do domu powoda w lutym 2011 roku. W maju 2012 roku w meblach zaczęły pękać sprężyny. Jedno uszkodzenie powodowało powstanie następnych. Uszkodzenia następowały w czasie, gdy meble nie były używane – gdy nikt na nich nie siedział. Powód eksploatował meble sporadycznie, służyły one mu jedynie jako kanapy siedziskowe, nikt na nich nie spał. Pismem z dnia 12 czerwca 2012 roku powód zawiadomił stronę pozwaną o wadach fizycznych mebli i zażądał wymiany towaru na nowy. Po wizycie w dniu 22 czerwca 2012 roku przedstawiciel serwisu producenta w karcie gwarancyjnej produktu wpisał „reklamacja uznana, wyhaczone zaczepy – sprężyny, wygięte listwy i pęknięte elementy stelaża pod siedliskiem sofy 3 i 2. Klient nie wyraża zgody na naprawę w warunkach fabrycznych. Wymontowano luźne sprężyny z zaczepami, aby zapobiec uszkodzeniu podłogi usunięto fizelinę”. Pismem z dnia 22 czerwca 2012 roku strona pozwana przychyliła się do stanowiska serwisanta. Pomiędzy stronami jeszcze w fazie przedprocesowej doszło do wymiany pism, w których strona pozwana odmówiła wymiany towaru stojąc na stanowisku, iż usunięcie wady winno nastąpić poprzez naprawę mebli początkowo w warunkach fabrycznych, a ostatecznie w miejscu ich aktualnej lokalizacji czyli w domu powoda. W ocenie strony pozwanej zaspokojenie roszczenia kupującego o wymianę było wyłączone z uwagi na nadmierne koszty wymiany towaru. Zdaniem pozwanego koszt czynności zmierzających do doprowadzenia dwóch kanap do stanu zgodnego z umową wynosił około 260 zł. Pismem z dnia 7 listopada 2012 roku powód złożył pozwanemu oświadczenie o odstąpieniu od umowy z dnia 15 listopada 2010 roku, domagając się jednocześnie zwrotu kwoty zakupu w wysokości 5.133 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. W odpowiedzi na powyższe pismo pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

(...) zakupione u strony pozwanej w chwili wydania były niezgodne z umową, uszkodzeniu w nich uległy sprężyny faliste, stanowiące warstwę podtrzymującą układ tapicerski. Przyczyną powyższej sytuacji było zastosowanie niewłaściwych, słabszych niż zalecane zaczepów oraz wygięcie i spaczenie elementów ramy. Doprowadziło to do wypięcia sprężyn i likwidacji ich napięcia. Do naprawy stelaża, a przede wszystkim prawidłowego zamocowania sprężyn falistych konieczny jest kompletny demontaż mebli tj. pokrowca skórzanego z poduchami oraz wszystkich pozostałych materiałów stanowiących układ tapicerski, co w praktyce równa się powtórnemu wykonaniu mebla. Ze względu na szeroki zakres prac naprawa winna być przeprowadzona w warunkach fabrycznych, jednak nawet ona nie daje gwarancji prawidłowego wykonania prac. Otrzymany po naprawie mebel będzie całkowicie zatapicerowany i ocena sposobu oraz skuteczności wykonanych prac możliwa będzie dopiero po dłuższym okresie użytkowania. Koszt operacji naprawczej może być ustalony jedynie w oparciu o kosztorys powykonawczy.

Na gruncie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości. (wyrok z uzasadnieniem).

Od powyższego rozstrzygnięcia apelację wywiodła strona pozwana, zaskarżając je w całości.

Skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art.8 ust. 1 oraz art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2002 roku o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2002 roku, Nr 141 poz. 1176 z późn. zm) poprzez ich błędną wykładnię skutkującą nieprawidłowym przyjęciem przez Sąd I instancji, iż kupujący – konsument jest uprawniony do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy w sytuacji, w której kupujący zażądał doprowadzenia towaru konsumpcyjnego do stanu zgodnego z umową poprzez jego nieodpłatną wymianę na nowy, a sprzedający wskazał, iż wymiana na nowy wymaga nadmiernych kosztów i zaoferował nieodpłatną naprawę towaru natomiast prawidłowa wykładnia powołanych przepisów nakazuje przyjęcie tzw. zasady sekwencyjności, zgodnie z którą kupujący jest uprawniony do żądania usunięcia niezgodności towaru z umową poprzez jego nieodpłatną naprawę lub wymianę na nowy, natomiast dopiero gdy z przyczyn określonych w art. 8 ust. 1 ustawy (niemożność lub nadmierne koszty) kupujący nie może żądać wymiany ani naprawy albo jeśli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo zgłosić żądanie z II sekwencji i domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy. Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy tj. art. 230 k.p.c poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie przez Sąd I instancji uznania za przyznane przez powoda twierdzeń strony pozwanej w zakresie wskazanych kosztów usunięcia niezgodności towaru z umową poprzez jego naprawę w wysokości 260 zł netto jak i czasu naprawy – około 4 tygodni, w sytuacji, w której powód na żadnym etapie postępowania nie zakwestionował tych twierdzeń pozwanego.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego (apelacja).

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według spisu kosztów, a w razie braku jego przedłożenia – według norm przepisanych (odpowiedź na apelację).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację jako bezzasadną należało oddalić.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne. Należy bowiem przywołać utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu apelacyjnym nie wymaga się dokonywania ustaleń na podstawie dowodów przeprowadzonych we własnym zakresie oraz ich samodzielnej oceny, jeżeli sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn. IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II CK 353/03, niepubl.). Sąd Okręgowy w Łodzi podziela przedstawiony pogląd.

Zgodnie z treścią art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Oznacza to, że sąd musi powziąć - na podstawie wyniku całej rozprawy, czyli wszystkich okoliczności sprawy - przekonanie, że strona nie zamierzała i nie zamierza zaprzeczyć istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną.

W rozpoznawanej sprawie w piśmie z dnia 2 sierpnia 2012 roku (k.44) strona pozwana zawarła sformułowanie, iż z analizy ustaleń poczynionych w trakcie oględzin przedmiotowych kanap w miejscu zamieszkania kupującego wynika, iż koszt wykonania czynności zmierzających do doprowadzenia dwóch kanap do stanu zgodnego z umową wynosi ok. 260 zł netto. W piśmie załączonym przez samego pozwanego do odpowiedzi na pozew (k.43) powód wprost wskazuje, iż „oczywistym jest, że koszt naprawy z pewnością nie wyniesie 260 zł netto lecz więcej”. Nadto, w piśmie tym powód podtrzymał żądanie wymiany wadliwych mebli na nowe w terminie 6 tygodni od dnia otrzymania przez pozwanego niniejszego pisma. Już z treści powyższych dokumentów wynika stanowcze zakwestionowanie twierdzeń powoda w powyższym zakresie. W tej sytuacji, mając na względzie wyniki całego postępowania, brak było podstaw do uznania tych okoliczności za przyznane na mocy art. 230 k.p.c. Zarzut ten nie znajduje zatem uzasadnionych podstaw.

Za niezasadny uznać należy także zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 8 ust. 1 oraz art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2002 roku o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002 roku Nr 141 poz. 1176 ze zm.). Otóż skarżący podnosi, że w sprawie niniejszej naprawa towaru była możliwa i ekonomicznie uzasadniona, w przeciwieństwie do wymiany towaru na nowy. Skarżący wskazuje, że kwota naprawy wynosiła 260 zł netto, natomiast wymiana na nowy – około 4000 zł netto, stąd uprawnienia z II sekwencji uprawnień wymienionych w ww. przepisie w ogólnie nie były dla powoda dostępne. Z twierdzeniem tym nie można się zgodzić. Otóż wbrew twierdzeniom skarżącego, jak wynika z zebranego materiału dowodowego, przede wszystkim w postaci opinii biegłego sądowego z zakresu meblarstwa i (...) budowlanej Z. B., osiągnięcie pierwotnie założonego przez konstruktora wyglądu i komfortu użytkowania mebli będzie trudne do uzyskania. Nie można także zagwarantować właściwego, oczekiwanego efektu końcowego naprawy. Koszty operacji naprawczych nie są możliwe do dokładnego oszacowania, a ocenia skuteczności wykonanej naprawy możliwa będzie dopiero po dłuższym okresie użytkowania z uwagi na całkowite zatapicerowanie mebla. Powyższe wskazuje, iż koszty naprawy absolutnie nie mogą być utożsamiane z kwotą 260 zł netto, co w zestawieniu z wnioskami opinii czyni naprawę mebla ekonomicznie nieuzasadnioną ale przede wszystkim stawiającą pod znakiem zapytania jej ostateczny rezultat. Przepis art. 8 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy stanowi, iż jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową poprzez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba, że naprawa albo wymiana są niemożliwe albo wymagają nadmiernych kosztów. Ust. 4 powołanego przepisu stanowi, iż jeżeli kupujący, z przyczyn określonych w ust. 1, nie może żądać naprawy ani wymiany, albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy; od umowy nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna. Powód żądał wymiany towaru na nowy, pozwany odmówił proponując nieodpłatną naprawę. Skoro jednak rezultat nieodpłatnej naprawy jest wysoce wątpliwy, jak również i koszty naprawy, mając na względzie interesy kupującego, pozwany winien meble wymienić. Niewykonanie tego obowiązku w odpowiednim czasie spowodowało uaktywnienie uprawnień określonych w ust. 4 ustawy tj. m.in. prawa do odstąpienia od umowy, które powód skutecznie zrealizował. Skoro tak, to po stronie pozwanego powstało zobowiązanie do zwrotu uiszczonej ceny (art. 494 k.c.), co też Sąd Rejonowy szeroko uzasadnił.

Mając zatem na uwadze niezasadność zarzutów apelacyjnych oraz jednocześnie brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym z urzędu, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanego na rzecz W. B. kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt 4 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461) w związku z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz.1800).