Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Sylwia Roszak

Protokolant stażysta Paulina Piotrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2016 r. w B.

sprawy z powództwa S. R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 963,25 zł (trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt trzy złote dwadzieścia pięć groszy) z odsetkami od dnia 2 listopada 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku w wysokości ustawowej oraz od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty w wysokości ustawowej za opóźnienie;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1835,31 zł (jeden tysiąc osiemset trzydzieści pięć złotych trzydzieści jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

V.  nakazuje zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 264,69 zł (dwieście sześćdziesiąt cztery złote sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nadpłaconej zaliczki.

SSR Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

Powód S. R. wniósł w dniu 21 marca 2014 r. pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W., kwoty 3.487,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2013 r. do dnia wniesienia pozwu oraz od kwoty 3.658,51 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zaniżonej kwoty odszkodowania. Powód zażądał również zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że zawarł z A. Z. umowę przeniesienia prawa do wierzytelności przysługującej jej względem (...) S.A., tytułem zaniżenia wypłaconej kwoty odszkodowania, za szkody wyrządzone w pojeździe marki R. (...) o nr rej. (...) w wyniku zdarzenia z dnia 17 września 2013 r. Powód wyjaśnił, że sprawca szkody zawarł z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów. Ponadto powód wskazał, że szkoda została wyceniona przez pozwanego na kwotę 3.037,40 zł a pozwany zakończył postępowanie likwidacyjne uznając swoją odpowiedzialność, co do zasady. Zdaniem powoda pozwany zaniżył wysokość odszkodowania przyjmując niższe wartości części zamiennych oraz zaniżone ceny roboczogodzin. Powód wskazał, że wartość przedmiotu sporu obliczono jako różnicę pomiędzy kwotą 6.254,53 zł a wypłaconą poszkodowanemu kwotą 3.037,41 zł doliczając skapitalizowane odsetki od kwoty 3.487,12 zł od dnia 2 listopada 2013 r. do dnia wniesienia pozwu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 czerwca 2014 r., Sąd Rejonowy w B. I Wydział Cywilny w sprawie o sygnaturze (...) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W złożonym, w dniu 4 sierpnia 2014 r., sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany, zaskarżył w/w nakaz zapłaty w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu sprzeciwu podniósł, że w wyniku likwidacji szkody ustalono wysokość odszkodowania, która wyniosła 3.037,41 zł. Pozwany zakwestionował również rozmiar i wartość szkody w pojeździe poszkodowanej, wskazaną przez powoda i tym samym wysokość żądanego odszkodowania. Pozwany zakwestionował także przedstawioną przez powoda kalkulację kosztów naprawy, która jego zdaniem pozostaje w całkowitym oderwaniu od stanu faktycznego. Pozwany wskazał, że przedstawiona kalkulacja powstała w oparciu o zawyżone stawki roboczogodzin za prace blacharskie i lakiernicze, podczas gdy nie wiadomo czy i gdzie poszkodowany naprawiał pojazd.

Powód pismem z dnia 27 lutego 2015 r. nawiązując do sporządzonej przez biegłego J. M. opinii technicznej rozszerzył powództwo do kwoty 3.963,25 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą oszacowania wynikającą z opinii, a kwotą wypłaconą poszkodowanemu.

Powód w kolejnym piśmie procesowym z dnia 22 lipca 2015 r. wniósł o zasądzenie odszkodowania w kwocie brutto, z uwagi na fakt, iż pojazdu nigdy nie wciągnięto do środków przedsiębiorstwa poszkodowanej, a zatem nie miała ona także możliwości rozliczenia podatku VAT od jego naprawy.

Sąd ustalił, co następuje:

W wyniku zdarzenia z dnia 17 września 2013 r. uszkodzeniu uległ samochód marki

R. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pozwany przyznał poszkodowanej A. Z. odszkodowanie z tytułu szkody w przedmiotowym pojeździe w wysokości 3.037,41 zł.

Okoliczność bezsporna

Poszkodowana dokonała naprawy przy użyciu części oryginalnych. Należności za zakupione części oryginalne wyniosły kwotę około 6 000 zł. Wszystkie faktury, rachunki za zakup części zostały przekazane do sprzedawcy pojazdy, któremu A. Z. zwróciła pojazd z uwagi na jego wady ukryte. Naprawy pojazdu, poza lakierowaniem dokonywał mąż poszkodowanej.

Dowód: zeznania świadka A. Z. (k.98-99 akt, 145-145v akt), pismo poszkodowanej z dnia 16.09.2013 r. (k. 57 akt), zeznania świadka R. Z. (protokół na płycie CD k. 177 akt i protokół skrócony k. 176 akt).

W dniu 14 stycznia 2014 r. powód nabył od A. Z. wierzytelność przysługującą poszkodowanej w stosunku do pozwanego, w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 17 września 2013 r., w wyniku, której uszkodzeniu uległ samochód marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...)

Dowód: umowa przeniesienia wierzytelności (k.13-13v akt)

Pismem z dnia 7 lutego 2014 r. powód poinformował pozwanego, iż zawarł on z A. Z. umowę przeniesienia wierzytelności, przysługujących jej względem pozwanego. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do ponownego rozpatrzenia roszczeń i wypłatę pozostałej sumy w związku z bezpodstawnym zaniżeniem odszkodowania.

Dowód: informacja o zawartej umowie przelewu wierzytelności oraz wezwanie do zapłaty (k.14 akt)

Niezbędny koszt naprawy, samochodu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po uszkodzeniu w wyniku zdarzenia z dnia 17 września 2013 r. przy użyciu części oryginalnych w nieautoryzowanej stacji obsługi lub warsztacie naprawczym, według średnich cen rynkowych na rynku (...) wyniósł 7000,65 zł netto, 8.610 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia techniczna biegłego sądowego J. M. z dnia 10 lutego 2015 r. wraz z kalkulacją naprawy (k. 106 – 118 akt )

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania i nie budziła wątpliwości Sądu, na podstawie zeznań świadków A. Z. i R. Z., a także na podstawie pisemnej opinii biegłego sądowego z dziedziny wyceny kosztów naprawy pojazdów samochodowych J. M..

Sąd w całości zaaprobował opinię sporządzoną przez biegłego sądowego J. M.. Wydana opinia została sporządzona w sposób rzetelny i pełny. Biegły w jasny i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania, a swoje konkluzje poparł szczegółowymi wyliczeniami w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, w aktach szkody oraz na podstawie wiedzy i doświadczenia zawodowego. Biegły dokonał obliczenia kosztów naprawy z zastosowaniem średnich stawek roboczogodzin stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach z branży motoryzacyjnej na lokalnym rynku umożliwiających wykonanie naprawy zgodnie z technologią producenta i zapewniających przywrócenie pojazdu do stanu technicznego sprzed zdarzenia oraz z przyjęciem cen oryginalnych części producenta pojazdu obowiązujących w dniu powstania szkody.

Sąd dał również wiarę świadkom A. Z. i R. Z., bowiem złożone przez nich zeznania były rzeczowe i logiczne a także korespondowały ze sobą i pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Na gruncie niniejszej sprawy poza sporem pozostaje kwestia odpowiedzialności pozwanego, co do zasady i co do wysokości roszczenia wypłaconego na etapie likwidacji szkody. Sporna w sprawie była kwestia wypłaty powodowi odszkodowania za szkodę w pojeździe ponad kwotę wypłaconą poszkodowanej przez pozwanego.

Z uwagi na powyższą kwestię, mając na względzie, że rozstrzygnięcie sprawy wymagało uzyskania wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny wyceny kosztów naprawy pojazdów na okoliczność całkowitego kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po uszkodzeniu w wyniku zdarzenia z dnia 17 września 2013 r.

Biegły sądowy w pisemnej opinii z dnia 10 lutego 2015 r. obliczył, że koszty naprawy przy uwzględnieniu części oryginalnych oraz średnich stawek za roboczogodzinę na lokalnym rynku wynoszą 7.000,65 zł.

Sąd zważył, iż kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody, z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu z przed powstania szkody, zaś zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu (por. uchwała SN z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11, LEX nr 1129783, www.sn.pl, Biul.SN 2012/4/5).

Naprawa przedmiotowego pojazdu, przy użyciu oryginalnych części została dodatkowo wymuszona przez firmę (...), która w związku z prowadzonym postępowaniem związanym z reklamacją pojazdu żądała przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji przy użyciu oryginalnych części.

Rozpatrując zagadnienie, jakie części winny być użyte, nowe czy używane, w celu doprowadzenia pojazdu do stanu sprzed wypadku, należy wyjść od tego, że konieczność wymiany uszkodzonej części stanowi bez wątpienia normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 k.c.).

W uchwale 7 sędziów z dnia 12 kwietnia 2012 r. (III CZP 80/11 OSNC 2012/10/112, Prok.i Pr.-wkł. (...), LEX nr 1129783) Sąd Najwyższy orzekł, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zgodnie zaś z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 powyższej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Ponadto na podstawie art. 822 k.c., w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Stosownie, zatem do treści art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody.

W ocenie Sądu obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwała SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72, OSNCP 1973. nr 6, poz. 111).

W przypadku braku dowodów przeciwnych a mając na uwadze, że odpowiedzialność pozwanego powinna wyrównać szkodę poprzez przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, należało ustalić koszt naprawy samochodu z uwzględnieniem zastosowania części oryginalnych. Przyznana, zatem przez ubezpieczyciela kwota odszkodowania była zaniżona i nie wystarczyła na pokrycie kosztów naprawy pojazdu. Brak, bowiem uzasadnienia dla przyjęcia w kalkulacji pozwanego stawek za roboczogodzinę w wysokości 50 zł na prace blacharsko-montażowe i lakiernicze, gdy tymczasem średnie stawki na lokalnym rynku wynosiły 100 zł/ (...) na prace blacharsko-montażowe i 110 zł/ (...) za prace lakiernicze. Nadto pozwany, bez uzasadnienia, obniżył koszty materiałów lakierniczych, ceny części zamiennych a także przyjęty udział przygotowania do lakierowania.

Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. III CZP 32/03 OSNC 2004/4/51, Prok.i Pr.-wkł. 2003/12/34, Biul.SN 2003/6/4, Wokanda 2003/7-8/5, M.Prawn. 2004/2/81). Natomiast efekt w postaci naprawienia osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

A zatem, zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody poszkodowany powód może domagać się od ubezpieczyciela odszkodowania obejmującego koszty wspomnianych prac naprawczych, wedle wolnorynkowych stawek za roboczogodzinę. Taką też stawkę zastosował biegły, jako adekwatną do kosztu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Dla zastosowania i przyjęcia przez Sąd Rejonowy tejże stawki nie miało znaczenia, że mąż poszkodowanej A. Z., dokonał naprawy we własnym zakresie. Innymi słowy, dla wypłaty odszkodowania przez pozwanego ubezpieczyciela z tytułu szkody spowodowanej ruchem pojazdu, nie ma zupełnie znaczenia, czy powód naprawił pojazd (usunął szkodę), czy uczynił to we własnym i w innym zakresie i czy w ogóle to uczynił. Szkoda, bowiem powstała w chwili wypadku komunikacyjnego, a nie w chwili jego naprawienia i podlegała kompensacie według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. Jak słusznie przyjął Sąd Najwyższy, obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i jakim kosztem oraz czy w ogóle zamierza ją naprawiać (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN 387/01 LEX nr 141410, wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 22 lutego 2007 r. I A Ca 1179/06 LEX nr 298601).

W niniejszej sprawie bezspornym było, że powód wybrał kosztorysowe rozliczenie szkody, a zatem, rozliczenie wysokości odszkodowania przysługującego powodowi następuje według opinii rzeczoznawcy. Powołany przez Sąd biegły szczegółowo wyliczył wysokość kosztów niezbędnych do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego.

Przedmiotowa szkoda ma źródło w obowiązku wynikającym z umowy ubezpieczenia obowiązkowego, powstała na skutek zdarzenia ubezpieczeniowego i jest pojmowana jako strata. Strata ( damnum emergens) to każde pogorszenie się sytuacji majątkowej (zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów) poszkodowanego, w wyniku czego poszkodowany staje się uboższy, niż był przed doznaniem szkody (A. Rembieliński (w:) Kodeks..., s. 276). Inaczej rzecz ujmując, stratą jest pomniejszenie majątku poszkodowanego, polegające na zmniejszeniu, uszczupleniu aktywów poprzez zniszczenie, utratę lub uszkodzenie określonych składników majątkowych albo obniżenie ich wartości. Nie ulega wątpliwości, że wskutek zdarzenia z dnia 17 września 2013 roku w majątku powoda powstał uszczerbek majątkowy, a więc strata spowodowana uszkodzeniem pojazdu. Wartość tej straty, to wysokość odszkodowania, która odpowiada kosztowi przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego (por. wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu II Ca 1135/13).

Reasumując wskazać należy, że poszkodowany zbywca wierzytelności poniósł w wyniku zdarzenia komunikacyjnego, szkodę, która sprowadza się do pomniejszenia jego majątku poprzez zmniejszenie wartości składnika w postaci pojazdu mechanicznego. Wysokość odszkodowania winna być, zatem definiowana kwotą konieczną dla przywrócenia stanu majątku (stanu uszkodzonego pojazdu) sprzed zdarzenia rodzącego odpowiedzialność odszkodowawczą. W świetle cytowanej wyżej opinii biegłego sądowego J. M. nie ulega wątpliwości, że wypłacone dotychczas poszkodowanej przez pozwanego odszkodowanie nie stanowi pełnego naprawienia szkody.

Wydatek konieczny, obejmujący uzasadnione technicznie koszty naprawy pojazdu wynosi 7.000,65 zł. netto. W konsekwencji, biorąc pod uwagę dotychczas wypłaconą przez pozwanego kwotę 3.037,40 zł Sąd uznał za zasadne rozszerzone żądanie powoda w zakresie dopłaty odszkodowania w wysokości 3.963,25 zł. Należy przy tym zaznaczyć, iż pełnomocnik powoda nie sprecyzował, pomimo wezwania, o jaką konkretnie kwotę rozszerza powództwo, w związku z twierdzeniami zawartymi w piśmie z dnia 22 lipca 2015 roku. Wskazał w nim bowiem, iż wnosi o zasądzenie kwoty brutto. Nie jest to jednak precyzyjne rozszerzenie powództwa, które winno znaleźć odzwierciedlenie w konkretnej kwocie. Z uwagi na brak sprecyzowania roszczenia w tym zakresie pomimo wezwanie Sądu, uznano, iż nie nastąpiło skuteczne rozszerzenie powództwa pismem z dnia 22 lipca 2015 roku.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 822 § 1 k.c. w pkt. I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.963,25 zł stanowiącą pozostałą kwotę odszkodowania netto po pomniejszeniu wyliczonej kwoty przez biegłego o należność wypłaconą wcześniej przez powoda, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz od 1 stycznia 2016 do dnia zapłaty w wysokości ustawowej za opóźnienie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 i 2 k.c i 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. Nr 124,poz. 1152) przy uwzględnieniu zmienionego przepisu art. 481 § 1 k.c. od dnia 1 stycznia 2016 roku. Trzeba bowiem zaznaczyć, iż powód w uzasadnieniu pozwu jednoznacznie sformułował żądanie wskazując, iż domaga się odsetek za opóźnienie. Skoro od 1 stycznia 2016 roku ustawodawca wprowadził odrębną kategorie odsetek – obecnie zarówno istnieją odsetki ustawowe i jak i odsetki ustawowe za opóźnienie, a bez wątpienia powód żądał odsetek za opóźnienie, to należało je zasądzić zgodnie z żądaniem sformułowanym w pozwie.

Na podstawie art. 482 § 1 k.c.. a contrario Sąd w pkt II oddalił powództwo w zakresie skapitalizowanych odsetek kwocie 171,39 zł doliczonych w pozwie do roszczenia głównego. Powód bowiem dwukrotnie dochodził tej należności – raz jako skapitalizowane odsetki liczone od kwoty 3487,12 zł za okres od dnia 2.11.2013 do 19.03.2014 r. , a następnie żądając zasądzenia kwoty 3487,12 zł wraz z odsetkami od dnia 2.11.2013 roku.

O kosztach procesu w punkcie III wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. W niniejszej sprawie koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 1835,31 zł. W powyższej kwocie mieściła się kwota 17,- zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa, kwota 900,- zł której wysokość związana była z nakładem pracy pełnomocnika, ilością rozpraw, licznymi pismami, stanowiąca półtorakrotność najniższego wynagrodzenia ustalonego na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państw kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, kwota 183,- zł stanowiąca opłatę od pozwu, kwota 735,31 zł stanowiąca koszt związany przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego.

Sąd w punkcie IV wyroku orzekł na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążając pozwanego kwotą 150 zł. Kwota ta stanowiła sumę kosztów opłaty sądowej w kwocie 30 zł od rozszerzonego powództwa oraz koszt 120 zł tytułem zwrotu należności związanych ze stawiennictwem świadka A. Z. na rozprawie w dniu 16 lipca 2015 r.

Sąd w punkcie V wyroku na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 264,69 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.

SSR Sylwia Roszak