III CSK 77/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CSK 108/08 I CSK 326/07 II CSK 179/12 II CSK 600/13 II CSK 84/07 II CZ 35/01 III SK 43/11 IV CSK 181/14 V CSK 210/14 I CSK 111/08 I UK 283/07 II CKN 447/01 II CZ 102/02 III CK 585/04 III CSK 347/07 III CZ 47/06 IV CKN 1073/00
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CSK 77/15
POSTANOWIENIE
Dnia 26 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa "Fundacji – R."
w G.
przeciwko F. sp. z o.o. w Z.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 czerwca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 listopada 2014 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2) zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3600 (trzy
tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli
w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 k.p.c.). Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być osiągnięty tylko wtedy, gdy
skarżący powoła i uzasadni istnienie przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach może zostać oparte
rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Pozwany F. Spółka z o.o. z siedzibą Z. wniósł skargę kasacyjną od wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 12 listopada 2014 r. wydanego w sprawie z powództwa
Fundacji „R.” z siedzibą G. o zapłatę.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został oparty na
przesłankach przewidzianych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Skarżący wskazał na
występowanie w sprawie istotnych zagadnień prawnych, mianowicie: zagadnienia
prawnego, które, jak stwierdza skarżący, przejawia się w potrzebie wykładni art.
365 k.p.c., poprzez wyjaśnienie zakresu związania innych sądów prawomocnym
orzeczeniem oddalającym powództwo w sprawie o zapłatę, w szczególności
w potrzebie wyjaśnienia, czy sąd rozpoznający pomiędzy tymi samymi stronami
sprawę o inne roszczenie związany jest ustaleniami faktycznymi i ocenami
prawnymi zawartymi w uzasadnieniu prawomocnego orzeczenia co do wykładni
istniejącego między stornami stosunku prawnego oraz zagadnienia dotyczącego
zakresu swobody umów. Co do tej kwestii, skarżący formułuje następujące pytanie,
czy strony mogą w ramach swobody kontraktowania (art. 3531
k.c.) rozwiązać
ze skutkiem wstecznym umowę regulującą sposób wykonania stosunku
zobowiązaniowego o charakterze ciągłym w tej części, w której wzajemne
zobowiązania stron wynikające z tego stosunku wygasły na skutek ich wykonania,
3
innymi słowy, czy art. 491 § 2 zd. 1 k.c. znajduje per analogiam zastosowanie do
rozwiązania przez strony umowy wzajemnej o świadczenia ciągłe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem,
jeżeli skarżący, jako przesłankę uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania, wskazuje występowanie w sprawie istotnego zagadnienia
prawnego, to powinien zagadnienie to przedstawić z przez jego sformułowanie
z przytoczeniem przepisów prawa, na tle których ono powstało, przytoczyć
argumenty prawne prowadzące do rozbieżnych ocen prawnych, a także wykazać,
że jest to zagadnienie, którego rozwiązanie jest istotne nie tylko dla rozstrzygnięcia
rozpoznawanej sprawy, lecz także dla praktyki sądowej (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSCN 2002, nr 1, poz. 11; z dnia
3 października 2002 r., II CKN 447/01, niepubl.; z dnia 14 grudnia 2004 r.,
III CK 585/04, niepubl.; z dnia 4 sierpnia 2006 r., III CZ 47/06, niepubl.; z dnia
22 listopada 2007 r., I CSK 326/07, niepubl.; z dnia 26 czerwca 2008 r., I CSK
108/08, niepubl.; z dnia 18 września 2012 r., II CSK 179/12, niepubl.; z dnia
24 kwietnia 2014 r., II CSK 600/13, niepubl.).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym,
jeżeli skarżący powołuje się na przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania, jaką jest potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, powinien
wykazać, że wskazany przepis prawa, mimo że budzi wątpliwości, nie doczekał się
wykładni bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie
sądów, które należy przytoczyć, jak też, że dokonanie wykładni jest
niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 15 października 2002 r., II CZ 102/02; z dnia 28 marca 2007 r., II CSK
84/07, niepubl.; z dnia 11 stycznia 2008 r., I UK 283/07; z dnia 8 lipca 2008 r.,
I CSK 111/08; z dnia 26 kwietnia 2012 r., III SK 43/11, niepubl.; z dnia 24 kwietnia
2014 r., II CSK 600/13, niepubl.).
Skarżący nie wykazał powołanych we wniosku przesłanek przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania w rozumieniu powyżej wyjaśnionym. Pierwsze
4
zagadnienie jest w istocie pytaniem otwartym. Poza tym zostało ono wyjaśnione
w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia
23 maja 2002 r., IV CKN 1073/00, niepubl.; z dnia 25 listopada 2007 r., III CSK
347/07, niepubl.; z dnia 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, niepubl.; z dnia
20 stycznia 2015 r., V CSK 210/14, niepubl.). Drugie zagadnienie nie odnosi się
do rozwiązania samej umowy, ale tylko uchylenia skutków jej zmiany. Skarżący nie
wykazał, iż zachodzi potrzeba wykładni art. 365 k.p.c., tj. nie przedstawił
argumentacji dowodzącej, iż powołany przepis budzi poważne wątpliwości
lub wywołuje rozbieżności w orzecznictwie.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
§ 1 i 2
k.p.c. odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Sąd Najwyższy orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego, jak
w sentencji pkt 2, na podstawie art. 99 k.c. w zw. z art. 391 § 1 i 39821
k.p.c. oraz
§ 7, § 12 ust. 4 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 490).
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 26 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa "Fundacji – R."
w G.
przeciwko F. sp. z o.o. w Z.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 czerwca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 listopada 2014 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2) zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3600 (trzy
tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli
w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 k.p.c.). Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być osiągnięty tylko wtedy, gdy
skarżący powoła i uzasadni istnienie przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach może zostać oparte
rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Pozwany F. Spółka z o.o. z siedzibą Z. wniósł skargę kasacyjną od wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 12 listopada 2014 r. wydanego w sprawie z powództwa
Fundacji „R.” z siedzibą G. o zapłatę.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został oparty na
przesłankach przewidzianych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Skarżący wskazał na
występowanie w sprawie istotnych zagadnień prawnych, mianowicie: zagadnienia
prawnego, które, jak stwierdza skarżący, przejawia się w potrzebie wykładni art.
365 k.p.c., poprzez wyjaśnienie zakresu związania innych sądów prawomocnym
orzeczeniem oddalającym powództwo w sprawie o zapłatę, w szczególności
w potrzebie wyjaśnienia, czy sąd rozpoznający pomiędzy tymi samymi stronami
sprawę o inne roszczenie związany jest ustaleniami faktycznymi i ocenami
prawnymi zawartymi w uzasadnieniu prawomocnego orzeczenia co do wykładni
istniejącego między stornami stosunku prawnego oraz zagadnienia dotyczącego
zakresu swobody umów. Co do tej kwestii, skarżący formułuje następujące pytanie,
czy strony mogą w ramach swobody kontraktowania (art. 3531
k.c.) rozwiązać
ze skutkiem wstecznym umowę regulującą sposób wykonania stosunku
zobowiązaniowego o charakterze ciągłym w tej części, w której wzajemne
zobowiązania stron wynikające z tego stosunku wygasły na skutek ich wykonania,
3
innymi słowy, czy art. 491 § 2 zd. 1 k.c. znajduje per analogiam zastosowanie do
rozwiązania przez strony umowy wzajemnej o świadczenia ciągłe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem,
jeżeli skarżący, jako przesłankę uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania, wskazuje występowanie w sprawie istotnego zagadnienia
prawnego, to powinien zagadnienie to przedstawić z przez jego sformułowanie
z przytoczeniem przepisów prawa, na tle których ono powstało, przytoczyć
argumenty prawne prowadzące do rozbieżnych ocen prawnych, a także wykazać,
że jest to zagadnienie, którego rozwiązanie jest istotne nie tylko dla rozstrzygnięcia
rozpoznawanej sprawy, lecz także dla praktyki sądowej (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSCN 2002, nr 1, poz. 11; z dnia
3 października 2002 r., II CKN 447/01, niepubl.; z dnia 14 grudnia 2004 r.,
III CK 585/04, niepubl.; z dnia 4 sierpnia 2006 r., III CZ 47/06, niepubl.; z dnia
22 listopada 2007 r., I CSK 326/07, niepubl.; z dnia 26 czerwca 2008 r., I CSK
108/08, niepubl.; z dnia 18 września 2012 r., II CSK 179/12, niepubl.; z dnia
24 kwietnia 2014 r., II CSK 600/13, niepubl.).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym,
jeżeli skarżący powołuje się na przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania, jaką jest potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, powinien
wykazać, że wskazany przepis prawa, mimo że budzi wątpliwości, nie doczekał się
wykładni bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie
sądów, które należy przytoczyć, jak też, że dokonanie wykładni jest
niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 15 października 2002 r., II CZ 102/02; z dnia 28 marca 2007 r., II CSK
84/07, niepubl.; z dnia 11 stycznia 2008 r., I UK 283/07; z dnia 8 lipca 2008 r.,
I CSK 111/08; z dnia 26 kwietnia 2012 r., III SK 43/11, niepubl.; z dnia 24 kwietnia
2014 r., II CSK 600/13, niepubl.).
Skarżący nie wykazał powołanych we wniosku przesłanek przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania w rozumieniu powyżej wyjaśnionym. Pierwsze
4
zagadnienie jest w istocie pytaniem otwartym. Poza tym zostało ono wyjaśnione
w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia
23 maja 2002 r., IV CKN 1073/00, niepubl.; z dnia 25 listopada 2007 r., III CSK
347/07, niepubl.; z dnia 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, niepubl.; z dnia
20 stycznia 2015 r., V CSK 210/14, niepubl.). Drugie zagadnienie nie odnosi się
do rozwiązania samej umowy, ale tylko uchylenia skutków jej zmiany. Skarżący nie
wykazał, iż zachodzi potrzeba wykładni art. 365 k.p.c., tj. nie przedstawił
argumentacji dowodzącej, iż powołany przepis budzi poważne wątpliwości
lub wywołuje rozbieżności w orzecznictwie.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
§ 1 i 2
k.p.c. odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Sąd Najwyższy orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego, jak
w sentencji pkt 2, na podstawie art. 99 k.c. w zw. z art. 391 § 1 i 39821
k.p.c. oraz
§ 7, § 12 ust. 4 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 490).
eb