Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 sierpnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku M. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wznowienie postępowania

na skutek zażalenia odwołującego M. Ż.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 24 maja 2013 r. sygn. akt IV U 245/13

p o s t a n a w i a :

o d d a l i ć zażalenie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 24 maja 2013r., w sprawie IV U 245/13, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze odrzucił skargę M. Ż. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 11 grudnia 2012r. w sprawie IV U 1497/11. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że podstawa wznowienia sformułowana przez skarżącego w rzeczywistości nie występuje, gdyż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 28 lutego 2012r. sygn. K 5/11, nie zakwestionował przepisów, które były podstawą do wydania zaskarżonego orzeczenia. W świetle powyższego, nie zachodzi zdaniem Sądu I instancji, powołana w skardze podstawa wznowienia z art. 401 ¹ k.p.c., co uzasadniało odrzucenie skargi na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.

W zażaleniu na powyższe postanowienie M. Ż. wniósł o jego zmianę i wznowienie postępowania zgodnie z wnioskiem. Skarżący zarzucał naruszenie art. 401 ¹ k.p.c. przez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy wydanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r. sygn. K 5/11 stanowiło podstawę do żądania wznowienia postępowania rozstrzygniętego w oparciu o przepisy niezgodne z zapisami Konstytucji. Skarżący zarzucał także naruszenie art. 114 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, bowiem przepis ten jako niekonstytucyjny nie mógł stanowić podstawy do pozbawienia wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest nieuzasadnione.

W rozpoznawanej sprawie skarżący domagając się wznowienia postępowania powoływał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r. sygn. K 5/11, t.j. na podstawę określoną w art. 401 ¹ k.p.c. Przepis ten stanowi, że można żądać wznowienia postępowania w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Określona w art. 401 ¹ k.p.c. podstawa wznowienia występuje jedynie wtedy, gdy Trybunał Konstytucyjny zakwestionował ten przepis, który był podstawą wydania zaskarżonego orzeczenia. Innymi słowy - podstawą wznowienia postępowania może być tylko takie orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, które dotyczy przepisu prawa stanowiącego podstawę wydanego przez Sąd w tej sprawie orzeczenia.

Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu I instancji – o braku ustawowej podstawy do wznowienia postępowania, co jest przesłanką do odrzucenia skargi na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.

Na mocy powoływanego przez skarżącego wyroku z dnia 28 lutego 2012r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest niezgodny z zasadą zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 oraz z art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Kwestionowany przepis art. 114 ust. 1a ww. ustawy stanowił, że przepis ust. 1 (dotyczący ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości) stosuje się odpowiednio, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji okaże się, że przedłożone dowody nie dawały podstaw do ustalenia prawa do emerytury lub renty albo ich wysokości.

W niniejszej sprawie skarżący domagał się wznowienia postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 11 grudnia 2012r., IV U 1497/11, na mocy którego Sąd Okręgowy oddalił odwołanie od decyzji z dnia 8 czerwca 2011r. Zakres powyższego postępowania został zakreślony decyzją ZUS z dnia 8 czerwca 2011r. w której organ rentowy odmówił stronie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Na wstępie wskazać należy, że odwołujący uprawniony był od renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową w okresie od 28 sierpnia 1990r. do 30 kwietnia 2008r. Odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia 4 kwietnia 2008r. wstrzymującej prawo do świadczenia od 1 maja 2008r. zostało oddalone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 6 sierpnia 2009r., sygn. akt 487/09.

Kolejny wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową odwołujący zgłosił w dniu 21 marca 2011r. W toku postępowania orzeczniczego zainicjowanego tym wnioskiem – komisja lekarska stwierdziła w orzeczeniu z dnia 3 czerwca 2011r., że odwołujący nie jest niezdolny do pracy i nie jest niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową. Powyższe orzeczenie stanowiło podstawę do wydania decyzji z dnia 8 czerwca 2011r. odmawiającej stronie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, od której odwołanie zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 11 grudnia 2012r., IV U 1497/11. W toku powyższego postępowania sądowego został dopuszczony dowód z opinii biegłych dermatologa i specjalisty medycyny pracy, którzy uznali, że aktualnie odwołujący nie jest niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową. Powyższy wyrok uprawomocnił się, a odwołujący nie wniósł apelacji od tego orzeczenia. Odwołujący zakwestionował powyższe orzeczenie Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 11 grudnia 2012r. dopiero w niniejszej skardze o wznowienie postępowania.

W konsekwencji prawidłowo wskazał Sąd Okręgowy, że powoływane przez skarżącego orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 28 lutego 2012r. nie dotyczyło przepisów stanowiących podstawę wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 11 grudnia 2012r. Sąd Okręgowy wydał rozstrzygnięcie w tej sprawie na podstawie przepisów dotyczących przesłanek prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wśród których wymienia się niezdolność do pracy – powołanych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS w związku z przepisami ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Z kolei decyzja, która wyznaczała zakres postępowania sądowego, była kolejną odmowną decyzją w przedmiocie prawa do renty z tytułu choroby zawodowej, bowiem odwołujący nie pobiera renty od 1 maja 2008r., a odwołanie od decyzji z dnia 4 kwietnia 2008r. wstrzymującej prawo do świadczenia od 1 maja 2008r. zostało oddalone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 6 sierpnia 2009r., sygn. akt 487/09. Odnosząc się do argumentów przedstawionych w zażaleniu dodać należy, że w niniejszym postępowaniu dotyczącym wznowienia postępowania zakończonego wyrokiem z dnia 11 grudnia 2012r. nie ma podstaw do zmiany prawomocnego wyroku z 6 sierpnia 2009r.

Z tych wszystkich względów skarga jako nieparta na ustawowej podstawie wznowienia, podlegała odrzuceniu na mocy art. 410 § 1 k.p.c.

Mając powyższe na względzie i uznając zarzuty za bezzasadne, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie.

SSA Katarzyna Wołoszczak SSA Dorota Goss-Kokot SSA Iwona Niewiadowska-Patzer