Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk

Protokolant: Beata Jaworska

przy udziale oskarżyciela starszego inspektora pracy A. N.

po rozpoznaniu w dniach 21 kwietnia i 20 lipca 2016 roku w W.

sprawy P. P. (1)

syna A. i M. z domu F.

urodzonego dnia (...) w B.

obwinionego o to, że:

jako Prezes Zarządu w Spółce z o.o. Business (...) z siedzibą w W., ul (...) w okresie od 14 maja 2015r. do dnia 15 czerwca 2015r. utrudniał działalność organu Państwowej Inspekcji Pracy, w szczególności uniemożliwił prowadzenie kontroli w Spółce z o.o. Business (...) w taki sposób, że nie stawił się na pisemne żądania: z dnia 6 maja 2015r. nr (...)- (...)- (...) oraz z dnia 22 maja 2015r. nr (...)- (...)- (...), nie przedstawił dokumentacji związanej z zatrudnieniem pracowników, w tym związanej z wypłatą wynagrodzenia oraz dokumentacji dotyczącej ubezpieczenia społecznego pracowników za okres od stycznia 2015r. oraz nie udzielił niezbędnych informacji w tym zakresie,

tj. za wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art. 23 ust. 1 pkt 3 i 5 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2015r. poz. 640);

orzeka:

I.  obwinionego P. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku kodeks pracy ustalając czas jego popełnienia na okres od 11 maja 2015 roku do 1 czerwca 2015 roku i za to na podstawie art. 283 § 2 pkt 8 kodeksu pracy skazuje go, zaś na podstawie art. 283 § 2 kodeksu pracy w związku z art.283§1 kodeksu pracy , art. 24 § 1 i 3 kodeksu wykroczeń wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 10499/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 kwietnia 2015 roku inspektor pracy J. B. rozpoczął czynności kontrolne w firmie Business (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...). W tym samym dniu inspektor pracy poinformował pracownicę recepcji, że w związku z kontrolą Spółki chciałby spotkać się z Prezesem Zarządu. Termin spotkania w siedzibie firmy został ustalony telefonicznie w dniu następnym i uzgodniony na dzień 29 kwietnia 2015 roku. W dniu 29 kwietnia 2015 r. przed umówionym spotkaniem recepcjonistka poinformowała telefonicznie, że spotkanie się nie odbędzie ze względu na nieobecność Prezesa w W.. Wówczas inspektor pracy zaproponował nowy termin spotkania dnia 6 maja 2015 roku. W powyższej dacie recepcjonistka telefonicznie poinformowała inspektora pracy o braku możliwości spotkania w tym dniu.

W dniu 06 maja 2015 roku inspektor pracy skierował na adres Spółki żądanie nr (...)- (...)- (...) do Prezesa Zarządu Business (...) Sp. z o.o. – P. P. (1), (...)-(...) W. ul. (...) z wskazanym terminem stawienia się w Okręgowym Inspektoracie Pracy w W. w dniu 14 maja 2014 roku oraz wniósł o przedstawienie dokumentacji związanej z zatrudnieniem, w tym w zakresie wypłaty wynagrodzeń, ubezpieczenia oraz określenie informacji o aktualnym stanie zatrudnienia.

W odpowiedzi na powyższe P. P. (1) w piśmie z dnia 11 maja 2015 roku (data nadania 13.05.2015r.) poinformował, iż traktuje żądanie jako bezzasadne i pozbawione jakiejkolwiek wykonalności. Podnosił, że Państwowa Inspekcja Pracy nie jest organem uprawnionym do żądania ujawnienia przez przedsiębiorcę dokumentacji związanej z wypłatą wynagrodzeń tj. listy płac i potwierdzeń dokonania wpłat oraz ubezpieczenia społecznego pracowników. Nadto z uwagi na brak otrzymania pisma informującego o zamiarze wszczęcia kontroli kwestionował możliwość prowadzenia czynności kontrolnych przez Państwową Inspekcję Pracy bez wcześniejszego, ustawowego uprzedzenia, uznając je za niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Następnie Państwowa Inspekcja Pracy w nawiązaniu do żądania nr (...)- (...)- (...) z dnia 06 maja 2015 r. oraz w odpowiedzi na pismo z dnia 11 maja 2015 r. dnia 22 maja 2015 r. ponownie wystosowała żądanie do Prezesa Zarządu Business (...) Sp. z o.o. – P. P. (1), celem stawienia się w siedzibie Okręgowego Inspektoratu Pracy w dniu 01 czerwca 2015r. i przedstawienia informacji niezbędnych do przeprowadzenia kontroli. W żądaniu zawarto dodatkowe wyjaśnienia ze wskazaniem podstawy prawnej do przeprowadzenia kontroli Spółki.

Korespondencja ta została pojęta dnia 27 maja 2015 roku przez K. Ł., pracownika firmy (...) Sp. z. o. o., świadczącej usługi z zakresu adresu rejestracyjnego i korespondencyjnego dla spółki (...). Po czym w tej samej dacie informacja dotycząca wpływu korespondencji z Państwowej Inspekcji Pracy została przekazana P. P. (1) za pośrednictwem drogi mailowej.

P. P. (1) nie stawił się dnia 01 czerwca 2015 roku w siedzibie (...), nie przedstawił również wyjaśnień ani nie usprawiedliwił swojej nieobecności.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań K. Ł. (k. 66-68)

- dowodów zawnioskowanych przez oskarżyciela publicznego (k. 30v)

- wydruków korespondencji mailowej (k. 64, 65).

Obwiniony w sprzeciwie od wyroku nakazowego z dnia 06 listopada 2015 r. podnosił, iż ujawnione przez stronę dowody dołączone do wniosku o ukaranie są niepełne. Twierdził bowiem, że nie otrzymał żadnych wezwań kierowanych z Państwowej Inspekcji Pracy, (oprócz jednego z dnia 6 maja 2015 r., które zostało podważone, uznane za bezzasadne i w rezultacie niebyłe), co w jego ocenie dowodzi, iż w opisie czynu zawartym we wniosku o ukaranie podane są nieprawdziwe informacje. Obwiniony wskazywał, iż powodem nieotrzymania niniejszych wezwań mogła być prowadzona w tym czasie w spółce restrukturyzacja Departamentu informacji i obiegu dokumentów. Obwiniony twierdził, iż nie posiadał wiedzy o działaniach i zamierzeniach Państwowej Inspekcji Pracy i nie utrudniał jej działalności ani nie uniemożliwiał prowadzenia wizytacji zakładu pracy.

Obwiniony w toku postępowania nie złożył wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się w tym zakresie głównie na dokumentach przedstawionych przez oskarżyciela publicznego, dołączonych do wniosku o ukaranie a także uznanych w całości za wiarygodne zeznaniach świadka K. Ł. oraz dokumentacji w postaci wydruków korespondencji mailowej (k. 64,65).

Obwiniony nie stawił się przed Sądem na żadnym terminie rozprawy. Sąd dysponował jedynie korespondencją obwinionego z inspektorem pracy oraz stanowiskiem zawartym przez w sprzeciwie od wyroku nakazowego. W piśmie z dnia 11 maja 2015 roku będącym odpowiedzią na żądanie Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 6 maja 2015 roku, obwiniony podnosił, że Państwowa Inspekcja Pracy nie jest organem uprawnionym do żądania ujawnienia przez przedsiębiorcę dokumentacji związanej z wypłatą wynagrodzeń tj. listy płac i potwierdzeń dokonania wpłat oraz ubezpieczenia społecznego pracowników oraz w jakich kwestionował możliwość prowadzenia czynności kontrolnych przez Państwową Inspekcję Pracy bez wcześniejszego, ustawowego uprzedzenia, uznając je za niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa. W sprzeciwie zaś od wyroku nakazowego obwiniony twierdził, iż otrzymał jedynie wezwanie kierowane z Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 06 maja 2016 roku. W jego jednak ocenie zostało ono podważone, uznane za bezskuteczne i w rezultacie niebyłe. Uważał, że powodem nieotrzymania dalszych wezwań mogła być prowadzona w tym czasie w spółce restrukturyzacja Departamentu informacji i obiegu dokumentów.

Sąd oceniając stanowisko obwinionego w powyższej części, w którym literalnie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznał, iż nie zasługuje ono na obdarzenie wiarą. Zdaniem Sądu stanowi przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenia. Sąd za wiarygodne uznał twierdzenie obwinionego jedynie w zakresie, w którym przyznał, iż otrzymał żądanie z Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 6 maja 2015 roku, na które przesłał odpowiedź. Okoliczność ta pozostaje poza sporem.

W ocenie Sądu obwiniony mimo jednak świadomości zwrócenia się Państwowej Inspekcji Pracy celem stawiennictwa dnia 14 maja 2015 roku nie zgłosił się na niniejsze żądanie celem złożenia jakichkolwiek wyjaśnień w sprawie, nadto nie przedstawił dokumentacji związanej z zatrudnieniem pracowników, w tym związanej z wypłatą wynagrodzeń oraz dokumentacji dotyczącej ubezpieczenia społecznego pracowników za okres od stycznia 2015 r. oraz nie udzielił niezbędnych informacji w tym zakresie. Poprzestał jedynie na przesłaniu pisma, które w jego ocenie z uwagi na zawartą w nim argumentację miało zostać rzekomo uznane przez Państwową Inspekcję Pracy za niebyłe i nieskuteczne. Zdaniem Sądu taka argumentacja nie może zostać przyjęta i w żaden sposób nie może również wpłynąć na zwolnienie obwinionego od odpowiedzialności za zarzucany czyn o czym Sąd szerzej wypowiedział się w dalszej części uzasadnienia.

Na wiarę nie zasługuje, iż obwiniony nie otrzymał kolejnego żądania z dnia 22 maja 2015 roku wzywającego go stawiennictwa w siedzibie Okręgowego Inspektoratu Pracy dnia 01 czerwca 2015 r. albowiem przeczy temu uznany w tym zakresie za wiarygodny materiał dowodowy w postaci: zeznań świadka K. Ł. i wydruków korespondencji mailowej.

Sąd nie miał jakiejkolwiek wątpliwości, iż obwiniony będąc Prezesem Spółki miał pełną świadomość o skierowanej wobec niego korespondencji z Państwowej Inspekcji Pracy w postaci żądania nr rej. (...)- (...)- (...) z dnia 22 maja 2015r. Powyższe wynika z zeznań świadka K. Ł., pracownika firmy (...) Sp. z o.o. świadczącej usługi z zakresu adresu rejestracyjnego i korespondencyjnego dla spółki Business (...). Z relacji świadka wynika, iż to świadek odebrała zpo z k. 11 akt. Świadek w sposób szczegółowy opisała sposób dostarczania i informowania o odbiorze przesyłek i korespondencji dla firmy Business (...), której prezesem jest P. P. (1). Świadek zeznała, iż spółka ta informowana jest o odbiorze korespondencji mailowo. Wyglądało to tak, że spółka Business (...) po otrzymaniu takiej wiadomości, zamawiała następnie kuriera, który powiadamiał telefonicznie o jakiej godzinie przyjedzie do firmy (...) i wówczas była mu wydawana cała korespondencja. Świadek zeznała, iż nie jest w stanie powiedzieć kiedy Business (...) odebrało przedmiotowe pismo z Państwowej Inspekcji Pracy i czy było to przed 1 czerwca 2015 r. Niemniej poza wątpliwością pozostaje fakt, że P. P. (1) otrzymał wiadomość, że w dniu 27 maja 2015 roku wpłynęła do niego korespondencja z Państwowej Inspekcji Pracy. Świadek zeznała, że nie da się ustalić kiedy zostało konkretnie odebrane pismo z k. 10 akt lecz bez wątpienia P. P. (1) dostał informację, że taka korespondencja wpłynęła w tym samym dniu tj. 27 maja 2015r.

Zeznania świadka zasługują na danie wiary w całości. Świadek jest osobą całkowicie bezstronną, która przekazała wiedzę posiadaną z racji wykonywanego zawodu, wobec czego wiedzę tę należy uznać za rzetelną i pełną w tym wymiarze w jakim świadek miała dostęp do korespondencji spółki Business (...).

Fakt, iż obwiniony miał wiedzę o korespondencji kierowanej do niego z Państwowej Inspekcji Pracy potwierdzają również obdarzone przez Sąd walorem wiarygodności wydruki korespondencji mailowej (k. 64, 65). Z ich zapisu bezsprzecznie wynika, iż dnia 27 maja 2015 roku za pośrednictwem poczty elektronicznej do P. P. (1) została przesłana wiadomość o odebranej przez firmę (...) Sp. z o.o. korespondencji za zwrotnym potwierdzeniem odbioru nadanej przez Państwową Inspekcję Pracy.

Sąd dał również wiarę pozostałym dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci dowodów zawnioskowanych przez oskarżyciela publicznego z k. 30v. Dokumenty te zostały bowiem sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, przez uprawnione do tego osoby i instytucje, a ich treść nie została zakwestionowana przez strony. Jednocześnie potwierdzają one fakt żądania stawiennictwa P. P. (1) w siedzibie Okręgowego Inspektoratu Pracy i przedstawienia informacji niezbędnych do przeprowadzenia kontroli.

W niniejszej sprawie P. P. (1) został obwiniony o to, że jako Prezes Zarządu w Spółce z. o. o. Business (...) z siedzibą w W., ul. (...) w okresie od 14 maja 2015 r. do dnia 15 czerwca 2015r. utrudniał działalność organu Państwowej Inspekcji Pracy w M. (...) w taki sposób, że nie stawił się na pisemne żądania: z dnia 6 maja 2015 r. nr (...)- (...)- (...) oraz z dnia 22 maja 2015 r. nr (...)- (...)- (...), nie przedstawił dokumentacji związanej z zatrudnieniem pracowników, w tym związanej z wypłatą wynagrodzenia oraz dokumentacji dotyczącej ubezpieczenia społecznego pracowników za okres od stycznia 2015 r. oraz nie udzielił niezbędnych informacji w tym zakresie tj. o wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r., poz. 1662) w związku z art. 23 ust. 1 pkt 3 i 5 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2015r., poz. 640),

Sąd biorąc pod uwagę wszelkie dowody przeprowadzone w sprawie uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 8 kodeks pracy. Sąd zmienił w nieznaczny sposób opis czynu, ustalając czas jego popełnienia na okres od 11 maja 2015 roku do 1 czerwca 2015 roku. W tym bowiem czasie obwiniony utrudniał działalność Państwowej Inspekcji Pracy poprzez uniemożliwienie prowadzenia kontroli w spółce Business (...). W tym okresie obwiniony miał świadomość konieczności stawiennictwa w Okręgowym Inspektoracie Pracy i przedłożenia stosownej dokumentacji pracowniczej niezbędnej do dalszych działań w/w organu. Dnia 11 maja 2015 r. obwiniony posiadał wiedzę w związku z kontrolą Spółki wskutek czego nadesłał pismo, w którym kwestionował zasadność żądania Państwowej Inspekcji Pracy. Następnie do dnia 1 czerwca 2015r. mimo ponownego wezwania nie stawił się celem złożenia jakichkolwiek wyjaśnień w sprawie oraz nie przedstawił informacji niezbędnych do przeprowadzenia kontroli w postaci dokumentacji związanej z zatrudnieniem pracowników, w tym związanej z wypłatą wynagrodzenia a także dokumentacji dotyczącej ubezpieczenia społecznego pracowników za okres os stycznia 2015r., nie udzielając w tym zakresie żadnych informacji.

Wykroczenia określonego w art. 283 § 2 pkt 8 Kodeksu pracy dopuszcza się ten kto, utrudnia działalność organu Państwowej Inspekcji Pracy, w szczególności uniemożliwia prowadzenie wizytacji zakładu pracy lub nie udziela informacji niezbędnych do wykonywania jej zadań. Naruszenie takie może nastąpić zarówno poprzez niewpuszczenie inspektora na teren zakładu pracy, jak i utrudnianie wejścia na teren zakładu pracy, stosując nieuzasadnione kontrole nakierowane tylko na osobę inspektora. Naruszeniem jest również nieprzekazywanie informacji, które in concreto pracodawca posiada, bez względu na nośnik ich przechowywania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 3 i 5 Ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy w toku postępowania kontrolnego inspektor pracy ma prawo żądania od podmiotu kontrolowanego oraz od wszystkich pracowników lub osób, które są lub były zatrudnione, albo które wykonują lub wykonywały pracę na jego rzecz na innej podstawie niż stosunek pracy, w tym osób wykonujących na własny rachunek działalność gospodarczą, a także osób korzystających z usług agencji zatrudnienia, pisemnych i ustnych informacji w sprawach objętych kontrolą oraz wzywania i przesłuchiwania tych osób w związku z przeprowadzaną kontrolą oraz w toku postępowania kontrolnego inspektor pracy ma prawo żądania przedłożenia akt osobowych i wszelkich dokumentów związanych z wykonywaniem pracy przez pracowników lub osoby świadczące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy.

W myśl art. 12 Konwencji nr 81 MOP inspektorzy pracy, zaopatrzeni w odpowiednie pełnomocnictwa, są upoważnieni do swobodnego wstępu, bez uprzedniego zawiadomienia, o każdej porze dnia i nocy, do każdego zakładu pracy podlegającego inspekcji, wstępu w ciągu dnia do wszelkich pomieszczeń, jeżeli mogą oni mieć uzasadnioną podstawę do przypuszczenia, że pomieszczenia te podlegają inspekcji i prowadzenia wszelkich badań, kontroli lub dochodzeń, jakie mogą uznać za niezbędne dla upewnienia się, że przepisy prawne są ściśle przestrzegane. Inspektorzy będą zawiadamiać o swojej obecności pracodawcę lub jego przedstawiciela, chyba, że uznają, że takie zawiadomienie może niekorzystnie wpłynąć na wykonywanie ich obowiązków.

Obwiniony podnosił, iż zgodnie z ustawą o swobodzie działalności gospodarczej organy kontroli mają obowiązek zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli i zakazane jest rozpoczynanie jakichkolwiek działalności kontrolnych wcześniej niż po upływie 7 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o zamiarze przeprowadzenia kontroli. W odniesieniu do powyższego zarzutu obwinionego stwierdzić należy, iż w przepisach rozdziału 5 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w art. 77 ust. 1 zawarte zostało wyłączenie działania tych uregulowań w przypadkach, kiedy zasady i tryb kontroli wynikają z bezpośrednio stosowanych przepisów powszechnie obowiązującego prawa wspólnotowego albo z ratyfikowanych umów międzynarodowych. To wyłączenie m. in. odnosi się do sposobu wszczęcia kontroli. Zgodnie z art. 79 ust. 1 organy kontroli mają obowiązek zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli. Zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli nie dokonuje się jednak w przypadku, gdy kontrola ma zostać przeprowadzona na podstawie bezpośrednio stosowanych przepisów powszechnie obowiązującego prawa wspólnotowego albo na podstawie ratyfikowanej umowy międzynarodowej. Uprawnienie Państwowej Inspekcji Pracy do kontroli przedsiębiorcy nie podlega jakiejkolwiek dyskusji, uwzględnić jednak trzeba, że przedmiotem kontroli sprawowanej przez organy Państwowej Inspekcji Pracy nie jest prowadzenie przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, ale przestrzeganie przez przedsiębiorcę, będącym pracodawcą, przepisów prawa pracy. A w tym zakresie kontrola sprawowana przez PIP wyłączona jest spod reżimu uregulowań dotyczących kontroli zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej w przypadkach, gdy zasady i tryb kontroli wynikają z bezpośrednio stosowanych przepisów powszechnie obowiązującego prawa wspólnotowego albo z ratyfikowanych umów międzynarodowych.

W ocenie Sądu z materiału dowodowego zebranego w sprawie, jednoznacznie wynika, że to P. P. (1) jako Prezes Zarządu w Spółce z o.o. Business (...) utrudniał działalność organu Państwowej Inspekcji Pracy, uniemożliwiając prowadzenie kontroli w Spółce z. o.o. Business (...).

W niniejszym postępowaniu bezsporne jest, iż dnia 06 maja 2015 roku inspektor pracy wysłał na adres spółki żądanie skierowane do Prezesa zarządu - P. P. (1) wzywające do stawiennictwa w siedzibie Okręgowego Inspektoratu Pracy dnia 14 maja 2015r., zobowiązując go jednocześnie do przedstawienia dokumentacji związanej z zatrudnieniem pracowników: akta osobowe pracowników, dokumentacji związanej z wypłatą wynagrodzenia (listy płac + potwierdzenia dokonania wypłaty), ubezpieczenia społecznego pracowników za okres od stycznia 2015r. Żądanie obligowało obwinionego także do przedstawienia informacji dotyczącej aktualnego stanu zatrudnienia w w/w firmie uwzględniającej liczbę osób zatrudnionych, w tym kobiet, liczbę niepełnosprawnych, cudzoziemców oraz osób świadczących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy.

Obwiniony potwierdził, iż otrzymał powyższe żądanie, w odpowiedzi na które, dnia 11 maja 2015r. sporządził pismo, w jakim podważał uprawnienia Państwowej Inspekcji Pracy w zakresie dotyczącym ujawnienia przez przedsiębiorcę dokumentacji związanej z wypłatą wynagrodzeń tj. listy płac i potwierdzeń dokonania wypłat oraz ubezpieczenia społecznego pracowników. Nadto kwestionował możliwość prowadzenia czynności kontrolnych przez Państwową Inspekcję Pracy bez wcześniejszego, ustawowego uprzedzenia uznając je za niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Obwiniony twierdził jednak, iż nie otrzymał żadnych dalszych wezwań ze strony Państwowej Inspekcji Pracy a tym samym dowody dołączone do wniosku o ukaranie są niepełne. Z jego relacji wynika, iż nie miał on wiedzy o działaniach i zamierzeniach Państwowej Inspekcji Pracy a zatem nie utrudniał jej działalności ani nie uniemożliwiał prowadzenia wizytacji zakładu pracy.

Zdaniem Sądu tak ujęta wersja zdarzenia prezentowana przez obwinionego nie znajduje jednak potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Poza wątpliwością pozostaje, iż dnia 22 maja 2015 roku Państwowa Inspekcja Pracy wystawiła żądanie do Prezesa Zarządu Business (...) Sp. z o.o. P. P. (1) o nr rej. (...)- (...)- (...) wzywające go do stawienia się w siedzibie Okręgowego Inspektoratu Pracy na dzień 01 czerwca 2015 roku i przedstawienia informacji niezbędnych do przeprowadzenia kontroli. Żądanie to zawierało również dodatkowe wyjaśnienia odnoszące się do wszelkich wątpliwości obwinionego wyrażonych w jego piśmie z dnia 11 maja 2015 r. dotyczących zasadności i możliwości prowadzenia kontroli w spółce.

Bezsprzeczny pozostaje również fakt, iż korespondencja zawierająca powyższe wezwanie została odebrana dnia 27 maja 2015 r. na co jednoznacznie wskazują zeznania świadka K. Ł.. Z jej relacji jasno wynika, że to ona potwierdziła odbiór przedmiotowego pisma, po czym o jego wpłynięciu poinformowała drogą mailową Prezesa zarządu P. P. (1). Z zeznań świadka wynika, iż firma (...) Sp. z o.o. regularnie korzystała z usług firmy (...) Sp. z o.o. w jakiej świadek pracowała i wielokrotnie odbierała ona różne pisma kierowane do firmy w jakiej P. P. (1) był prezesem zarządu. Świadek twierdziła, że współpraca ta była prowadzona od kilku lat i nigdy nie otrzymała ona informacji aby firma Business (...) skarżyła się na brak przekazana korespondencji bądź robienia tego nierzetelnie. Świadek wprost wskazała, iż obwiniony otrzymał wiadomość dnia 27 maja 2015 r., iż w tej samej dacie wpłynęła do niego korespondencja z Państwowej Inspekcji Pracy. Powyższe w sposób niepodważalny potwierdzają również wydruki korespondencji mailowej (k. 64, 65). Z ich zapisu jasno wynika, że na adres mailowy: przemysław.podymniak@bmspolska.pl dnia 27 maja 2015 roku o godz. 17:05 została przesłana informacja o odbiorze poczty za zwrotnym potwierdzeniem odbioru od Państwowej Inspekcji Pracy.

W tym miejscu odnosząc się do tłumaczeń obwinionego warto podkreślić, iż nawet gdyby przyjąć, iż obwiniony nie miał wiedzy, mimo, iż w ocenie Sądu nie jest to wiarygodne odnośnie drugiego żądania wystawionego przez Państwową Inspekcję Pracy miał on świadomość o działaniach Państwowej Pracy już w dniu 11 maja 2015 r. W tym bowiem czasie sporządził pismo, w którym podważał zasadność i legalność przeprowadzenia kontroli w spółce której był prezesem zarządu oraz przekazania dokumentów pracowniczych. Niemniej nawet mając tego typu wątpliwości nie stawił sie w Okręgowym Inspektoracie Pracy, nie podjął żadnej próby wyjaśnienia sprawy. Tym samym zdaniem Sądu jego zachowanie pozostawało całkowicie bierne wobec zaistniałej sytuacji. Obwiniony przesyłał jedynie pismo, w którym uznał bezpodstawnie, iż żądanie z dnia 06 maja 2015r. traktuje jako bezzasadne i pozbawione jakiejkolwiek wykonalności. Nie wykazał jednak żadnej innej aktywności, która mogłaby rozwiać jego wątpliwości. Zdaniem Sądu P. P. (1) mógł jednocześnie założyć, iż otrzyma jakieś wyjaśnienia, odpowiedź w sprawie ze strony Państwowej Inspekcji Pracy. Z jego wyjaśnień wynika jednak, iż przesyłając pismo dnia 11 maja 2015r. był przeświadczony o swojej słuszności i zakończeniu sprawy. Zdaniem Sądu taka postawa wykazuje lekceważący stosunek obwinionego do organu Państwowej Inspekcji Pracy.

Nadto na uwagę zasługuje fakt, iż działania kontrolne prowadzone przez inspektora pracy J. B. trwały od 21 kwietnia 2015r. Od tego czasu pracownik Państwowej Inspekcji Pracy próbował kilkukrotnie nawiązać kontakt zP. P. (1), co nie przyniosło żadnego efektu. W ocenie Sądu takie zachowanie obwinionego tym bardziej wskazuje na brak przejawu jakiegokolwiek zainteresowania i choćby samodzielnej próby ustalenia dogodnego wspólnego terminu i umożliwienia przeprowadzenia kontroli w spółce Business (...) sp. z o.o.

W tym miejscu warto odnieść się do argumentacji obwinionego, iż powodem nieotrzymania niniejszych wezwań mogła być prowadzona w tym czasie w spółce restrukturyzacja Departamentu informacji i obiegu dokumentów. Zdaniem Sądu nie sposób się jednak zgodzić z takim stanowiskiem obwinionego. Po pierwsze dlatego, iż tego typu informacja nie znajduje żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym. Z zeznań świadka K. Ł. nie wynika aby w zakresie obsługi korespondencyjnej nastąpiły jakiekolwiek utrudnia, przerwy bądź zmiany w dotychczas funkcjonującej między firmami umowie, zapis wydruków mailowych również nie wskazuje na problemy związane z odbiorem poczty maliowej i dotarcia informacji o wpływie pisma z Państwowej Inspekcji Pracy. Dodatkowo podkreślić należy, iż nawet w przypadku jakichś problemów to obwiniony jako prezes zarządu powinien podjąć działania, które umożliwiłyby zapewnienie prawidłowego obiegu korespondencji, co przecież leżało w jego interesie. Zaś samo tłumaczenie i brak jakiejkolwiek aktywności czy choćby próby kontaktu telefonicznego z Państwową Inspekcją Pracy już wobec wcześniejszego żądania wskazuje, że jego wyjaśnienia w tym zakresie są mało wiarygodne.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego P. P. (1) za winnego popełnienia wykroczenia określonego w art. 283 § 2 pkt 8 ustawy kodeks pracy. W niniejszym stanie faktycznym nie budziło wątpliwości, że obwiniony zrealizował swoim zachowaniem znamiona zarzucanego mu czynu, popełniając go umyślnie.

Ustaliwszy, iż P. P. (1) popełnił wykroczenie, Sąd był zobowiązany rozważyć jaką podjąć w związku z tym reakcję. Przeanalizowawszy całość materiałów i okoliczności sprawy, Sąd uznał jednak, iż w okolicznościach niniejszej sprawy zasadne będzie wymierzenie kary grzywny w wysokości 5000 (pięciu tysięcy) złotych, mając na uwadze dyrektywy zawarte w treści art. 33 § 1 i 2 kw.

Sąd wziął pod uwagę okoliczności popełnienia czynu oraz stopień zawinienia przy popełnieniu wykroczenia, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma w stosunku do sprawcy osiągnąć. W przekonaniu Sądu, orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do okoliczności tej konkretnej sprawy. Sąd zważył, że stopień społecznej szkodliwości czynu którego dopuścił się obwiniony jest wysoki.

Zdaniem Sądu w zachowaniu obwinionego, będącego przedmiotem niniejszego postępowania należy dopatrzeć się celowości. Obwiniony w sposób świadomy i zamierzony utrudniał działalność organu Państwowej Inspekcji Pracy, uniemożliwiając kontrolę w spółce z o. o. Business (...). Obwiniony mimo wezwania nie stawił się na pisemne żądania z dnia 06 maja 2015r. nr (...)- (...)- (...) oraz z dnia 22 maja 2015 r. nr (...)- (...)- (...) oraz nie przedstawił dokumentacji związanej z zatrudnieniem pracowników, w tym związanej z wypłatą wynagrodzenia oraz dokumentacji dotyczącej ubezpieczenia społecznego pracowników za okres od stycznia 2015 r. oraz nie udzielił niezbędnych informacji w tym zakresie. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż obwiniony po otrzymaniu pierwszego żądania skupił się głównie na podważeniu zasadności i prawidłowości domagania przez Państwową Inspekcję Pracy wskazanych w nim dokumentów. Nie podjął on jednak żadnej próby kontaktu z inspektorem pracy, nie stawił się w siedzibie Okręgowego Inspektoratu Pracy. Obwiniony mimo otrzymania kolejnego żądania na co wskazuje zeznania świadka K. Ł. i wydruki mailowe w żaden sposób się do niego nie odniósł. Obwiniony mimo, iż został pouczony w piśmie z dnia 22 maja 2015 r., że inspektor pracy ma prawo żądania przedłożenia akt osobowych i wszelkich dokumentów związanych z wykonywaniem pracy przez pracowników lub osoby świadczące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy nie wykazał żadnego zainteresowania i aktywności. Nadto obwiniony nie stawił się na żadnym terminie rozprawy i nie ustosunkował się przed Sądem do zarzutu. Sąd wymierzył obwinionemu karę w górnej granicy przewidzianej przez ustawę albowiem nie dopatrzył się w sprawie jakichkolwiek okoliczności łagodzących. Obwiniony ignorował działania podejmowane przez Państwową Inspekcję Pracy, nie stawiając się na jej wezwania i nie przedkładając stosownych dokumentów utrudniał przeprowadzenie kontroli w spółce. W ocenie Sądu takie zachowanie obwinionego musiało się spotkać z surową reakcją wymiaru sprawiedliwości. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny będzie stanowiła odpowiednie ostrzeżenie dla obwinionego na przyszłość oraz spowoduje, że obwiniony nie będzie lekceważył wezwań kierowanych przez uprawnione organy kontrolne i uniemożliwiał ich działań.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z ogólnymi zasadami ich ponoszenia przez obwinionego. Brak bowiem w sprawie okoliczności, które wskazywałyby aby obowiązek ich poniesienia był zbyt uciążliwy. Wobec tego, Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk z zw. z art. 119 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 100 złotych tytułem opłaty sądowej od kary grzywny, ustaloną na podstawie art. 3 ust.1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 500 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia .

Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w wyroku.