Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W.,

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym

Przewodniczący SSR Sylwia Smolarczyk

Protokolant Maria Brejtkopf

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2015 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy

1.  Zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. T. kwotę 490,00 zł (słownie: czterysta dziewięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 marca 2014 roku do dnia zapłaty tytułem uzupełnienia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy;

2.  Zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. T. kwotę kwotę 60 zł (słownie: sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  Nakazuje pobrać od pozwanemu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Kasa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem opłaty od pozwu od uiszczenia której powódka była zwolniona.

Sygn. akt. VII P 1591/14

UZASADNIENIE

Powódka M. T. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 490,00 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 14 marca 2014 roku do dnia zapłaty tytułem uzupełnienia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Dnia 12 września 2014 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał pozwanemu zapłacić powódce kwotę 490,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 14 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 30,00 zł na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pracodawca wywodził, iż pracownikowi nie należało się uzupełnienie ekwiwalentu pieniężnego albowiem w całym okresie zatrudnienia nie pozostawał w dyspozycji pracodawcy użytkownika przez cały miesiąc, co jest konieczne do nabycia ww. uprawnienia do urlopu w przypadku umowy o pracę tymczasową.

W toku postępowania strony konsekwentnie podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. T. była zatrudniona u pracodawcy (...) Sp. z o.o. w W. na podstawie umowy tymczasowej na stanowisku analityka (w okresie od 01 stycznia 2013 roku do 28 lutego 2014 roku w pełnym wymiarze czasu pracy). Powódka pozostawała w zatrudnieniu 424 dni.

W okresie zatrudnienia powódka była nieobecna w pracyniezdolna do pracy w związku z chorobą w całym okresie zatrudnienia przez 43 dni.

W całym okresie zatrudnienia powódka wykorzystała 22 dni urlopu, w tym 2 dni urlopu wykorzystała w 2014 r., a 20 dni w 2013 r.

Umowa uległa zakończeniu i stosunek pracy ustał, w związku z czym pracownicy wystawiono świadectwo pracy. W związku z ustaniem stosunku pracy powódce został wypłacony ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 2 dni w kwocie 245,40 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj. dokumentów złożonych do akt sprawy, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu. Również pozwany nie zakwestionował wyliczeń roszczeń, złożonych przez powódkę, kwestionował roszczenie co do samej zasady.

Sąd dopuścił również dowód z zeznań stron, ograniczając go na podstawie art. 302 k.p.c. do przesłuchania powódki na okoliczność zasadności dochodzonego roszczenia. Wyjaśnienia powódki były spójne i logiczne, potwierdziły jej stanowisko w sprawie, jednakże z uwagi na okoliczność, że spór w przedmiotowej sprawie miał charakter prawny nie przyczyniły się do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd pominął przy rozstrzygnięciu załączone przez pozwanego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego wydane w innym postepowaniu, albowiem pozostaje ono bez znaczenia dla przedmiotowego postępowania.

Sąd Rejonowy zważył co następuje.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcie sporu sprowadzało się do wykładni przepisu stanowiącego podstawę dochodzonego roszczenia tj. art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. Nr 166, poz. 1608 z późn. zm.) (dalej ustawy o zpt), który stanowi że urlop wypoczynkowy w wymiarze dwóch dni za każdy miesiąc pozostawania w dyspozycji jednego pracodawcy użytkownika lub więcej niż jednego pracodawcy użytkownika; urlop nie przysługuje za okres, za który pracownik wykorzystał u poprzedniego pracodawcy urlop wypoczynkowy przysługujący na podstawie odrębnych przepisów.

Spór między stronami sprowadzał się do różnego rozumienia ww. przepisu w zakresie dotyczącym liczenia okresu pozostawania w dyspozycji pracodawcy, od którego zależny jest wymiar przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego. Strona pozwana stała na stanowisku, że okresy za które powódka przedstawiła zwolnienia lekarskie na drukach (...) nie mogą być uznane za pozostawanie w dyspozycji pracodawcy użytkownika, a zatem za okres choroby czy sprawowania opieki pracownik tymczasowy nie nabywa prawa do urlopu wypoczynkowego. Powódka w toku postępowania prezentowała odmienne stanowisko powołując się przy tym na zasadę równego traktowania pracowników zwykłych i tymczasowych.

Sąd rozstrzygając przedmiotowy spór podzielił stanowisko powódki z przyczyn podanych niżej.

Jak wynika z treści ustępu 1 cytowanego przepisu, nie posługuje się on kryterium czasu trwania umowy (ogólnie stażu pracowniczego jak to robi k.p.), lecz okresu pozostawania w dyspozycji jednego pracodawcy. Okresem pozostawania w dyspozycji pracodawcy użytkownika jest natomiast okres, na jaki agencja pracy tymczasowej skierowała pracownika tymczasowego do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz pracodawcy użytkownika. Jest on określany przez umowę o pracę zawartą między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym. Okres ten obejmuje wszystkie dni kalendarzowe w trakcie trwania umowy o pracę, a nie tylko dni, w których była faktycznie świadczona praca.

W ocenie Sądu uprawnione jest aby do miesięcznego okresu, za który dany pracownik tymczasowy nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego, wliczały się wszystkie okresy pozostawania w dyspozycji jednego pracodawcy użytkownika lub więcej niż jednego pracodawcy użytkownika zarówno wtedy, gdy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy użytkownika, jak i wtedy, gdy pracy nie wykonuje np. z powodu zwolnienia lekarskiego.

W tym miejscu należy wskazać, że podstawą do powstania ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych była Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z 19 listopada 2008 r. w sprawie warunków pracy pracowników tymczasowych nr (...). Art. 5 ust. 1 Dyrektywy wyraża zasadę równego traktowania pracowników zwykłych i tymczasowych i stanowi, że podstawowe warunki pracy i zatrudnienia pracowników tymczasowych w okresie skierowania do pracy w przedsiębiorstwie użytkowniku odpowiadają co najmniej warunkom, jakie miałyby zastosowanie, gdyby zostali oni bezpośrednio zatrudnieni przez to przedsiębiorstwo na tym samym stanowisku. Według Dyrektywy "okres skierowania" oznacza okres, na który pracownik tymczasowy zostaje skierowany do przedsiębiorstwa użytkownika w celu wykonywania tymczasowo pracy pod nadzorem i kierownictwem tego przedsiębiorstwa. Wśród podstawowych warunków pracy i zatrudnienia wymienione są natomiast m.in. przepisy dotyczące urlopu.

Przez 4 lata od wejścia w życie Dyrektywy, polski ustawodawca nie dokonał zmian w brzmieniu ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Zgodnie z zasadą prounijnej wykładni prawa, znajdująca podstawę w art. 291 ust. 1 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a w stosunku do dyrektyw również w art. 288 akapit 3 (...) jak i w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, normy prawa krajowego powinny być interpretowane w celu zapewnienia zgodności z prawem Unii Europejskiej tak dalece, jak to możliwe na podstawie prawa krajowego, w świetle treści i celu dyrektywy, aby osiągnąć rezultat w niej określony.

Podnieść należy, że również prof. S., który opowiada się za przeciwnym rozumieniem tego przepisu zauważa, że zwrot pozostawanie w dyspozycji „budzi wątpliwości interpretacyjne, a co za tym idzie otwiera pole do nadużyć, skutkujących ograniczaniem prawa pracownika do urlopu wypoczynkowego. Ponadto, wymóg pozostawania w dyspozycji pracodawcy przez okres co najmniej miesiąca, warunkujący nabycie prawa do urlopu wypoczynkowego, należy ocenić jako znaczne ograniczenie prawa pracownika do urlopu wypoczynkowego. Na gruncie przepisów prawa pracy, do nabycia prawa do urlopu wypoczynkowego przysługującego za cały miesiąc pracy wystarczające jest bowiem, by pracownik przepracował w danym miesiącu chociaż jeden dzień. W analogicznej sytuacji pracownik tymczasowy nie nabędzie zaś wcale prawa do urlopu wypoczynkowego za dany miesiąc. Ta dysproporcja stoi w sprzeczności z wymogami sformułowanymi w przepisie art. 5 ust. 1 dyrektywy (...) w sprawie pracy tymczasowej.” (tak Arkadiusz Sobczyk, Obowiązek udzielenia urlopu wypoczynkowego pracownikowi tymczasowemu, [w:] Z problematyki zatrudnienia tymczasowego, monografie lex 2011).

Posiłkowo również można powołać się na stanowisko Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z 25 listopada 2010 r. ( www.pip. gov.pl- Agencje zatrudnienia oraz praca tymczasowa w świetle wybranych stanowisk Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, G. 2014 r.), gdzie wskazano, że okres pozostawania w dyspozycji pracodawcy użytkownika to czas, na jaki agencja skierowała go do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy użytkownika i powinien on wynikać z umowy o pracę zawartej przez agencję z pracownikiem tymczasowym.

W ocenie Sądu, zaproponowana przez powódkę wykładnia ww. przepisu jest zgodna z prawem, wykładnią literalną oraz art. 5 ust. 1 dyrektywy (...) w sprawie pracy tymczasowej. Jak stanowi art. 10 ust. 1 i 2 ustawy o zpt, agencja pracy tymczasowej i pracodawca użytkownik mogą uzgodnić wykorzystanie przez pracownika tymczasowego urlopu wypoczynkowego, w całości lub w części, w okresie wykonywania pracy tymczasowej na rzecz tego pracodawcy użytkownika, ustalając zarazem tryb udzielenia tego urlopu. Jeżeli okres wykonywania pracy na rzecz danego pracodawcy użytkownika obejmuje 6 miesięcy lub okres dłuższy, pracodawca użytkownik jest obowiązany umożliwić pracownikowi tymczasowemu wykorzystanie w tym okresie urlopu wypoczynkowego, udzielając, w terminie uzgodnionym z tym pracownikiem, czasu wolnego od pracy w wymiarze odpowiadającym przysługującemu temu pracownikowi urlopowi wypoczynkowemu.

Z uwagi na fakt, iż pozostałe okoliczności faktyczne nie były przez strony kwestionowane (jak również wartość i wysokość dochodzonych roszczeń), Sąd na mocy powołanych przepisów uznał, iż powódka w całym okresie zatrudnienia nabyła prawo do 28 dni urlopu, z których 22 dni wykorzystała w naturze, a za 2 dni już wypłacono jej ekwiwalent za urlop. Tym samym uznać należy, że pozwany nie zapłacił powódce jeszcze ekwiwalentu za urlop za 4 dni urlopu wypoczynkowego, co podlegało zasądzeniu w pkt. 1 wyroku.

Z tych względów Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 490 zł tytułem ekwiwalentu za 4 dni niewykorzystanego urlopu w latach 2013-2014 w kwocie wskazanej przez powódkę, której matematyczna poprawność nie była przez pozwanych kwestionowana.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

W myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w 98 § 1 k.p.c. Sąd obciążył pozwanego kosztami postępowania.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na mocy § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349, z późn. zm.).

Na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 z późn. zm.), Sąd w pkt 3 nakazał pobrać od pozwanego jako przegrywającego niniejszą sprawę na rzecz Skarbu Państwa – Kasy tutejszego Sądu kwotę 30 zł tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, której zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych powódka, jako pracownik wnoszący powództwo do sądu pracy, nie miała obowiązku uiszczać.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.