Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział I Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Grzegorz Karaś

Protokolant: Aneta Łokaj

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy z powództwa: A. D.

przeciwko: I. M.e

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

I.  uznaje za bezskuteczną wobec powódki A. D. umowę darowizny nieruchomości - działki nr (...) położonej w D. o powierzchni 0,0900 ha, dla której Sąd Rejonowy w Oleśnicy V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), zawartej w dniu 19 maja 2014 r. przed notariuszem J. Z., rep. (...). pomiędzy pozwaną jako obdarowaną a N. Ł. jako darczyńcą w związku z przysługującą powódce wobec N. Ł. wierzytelnością w wysokości 386.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 września 2013 r. i kosztami procesu w wysokości 7.217 zł stwierdzoną prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 12 grudnia 2013 r. wydanym przez Sąd Okręgowego we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt I Nc 754/13;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje pozwanej aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa kwotę 23.054 zł tytułem, brakującej opłaty sądowej od pozwu, od której powódka została zwolniona.

Sygn. akt I C 388/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3.03.2015 r. powódka A. D. wniosła o uznanie za bezskuteczna wobec niej umowy darowizny nieruchomości - działki nr (...) położonej w D. o powierzchni 0,0900 ha, dla której Sąd Rejonowy w Oleśnicy V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), zawartej w dniu 19 maja 2014 r. przed notariuszem J. Z., rep. (...). pomiędzy pozwaną jako obdarowaną a N. Ł. jako darczyńcą, z uwagi na pokrzywdzenie powódki, której służy w stosunku do N. Ł. wierzytelność w kwocie 386.000 zł (wraz z odsetkami i kosztami procesu) wymagalna od dnia 30.09.2013 r. z tytułu kar umownych naliczonych na podstawie umowy zobowiązującej do wybudowania lokalu, ustanowienia jego odrębnej własności i przeniesienia tego prawa z dnia 30.12.2010 r. nr (...) w brzmieniu nadanym jej Aneksem nr (...) z dnia 06.09.2012 r.. która to wierzytelność stwierdzona została prawomocnym nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Okręgowego we Wrocławiu z dnia 12.12.2013r.. sygn. akt I Nc 754/13 wraz z klauzulą wykonalności z dnia 24.02.2015 r.

Na uzasadnienie swojego żądania powódka podała, że jest wierzycielką N. Ł. córki pozwanej. Wierzytelność ta została stwierdzona prawomocnym nakazem wydanym przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny z dnia 12.12.2013r.(sygn. akt I Nc 754/13). Roszczenie powódki dotyczyło należności głównej w kwocie 386.000,00 zł i odnosiło się do zapłaty kar umownych należnych powódce. Nakaz ten doręczony został N. Ł., która wniosła od niego sprzeciw, następnie odrzucony. N. Ł. doskonale wiedziała, jaka jest podstawa i wysokość roszczenia należnego powódce. Co istotne - w toku prowadzonej uprzednio sprawy N. Ł. podejmowała wszelkie kroki, aby wydłużyć postępowanie sądowe i uniemożliwić uprawomocnienie się nakazu zapłaty. N. Ł. miała świadomość nie tylko wymagalności roszczenia powódki co do kar umownych w kwocie 386.000,00 zł, ale także konieczności zwrotu powódce uprzednio zapłaconej przez nią ceny 400.000 zł za lokal, którego własność nigdy nie została na powódkę przeniesiona.

Wiedząc, iż powódka będzie się ubiegać od N. Ł. zarówno zapłaty kar umownych w kwocie 386.000 zł jak i zwrotu uprzednio zapłaconej ceny - 400.000 zł, N. Ł. podjęła szereg działań związanych z wyzbyciem się przez nią majątku, aby tym samym uniemożliwić powódce egzekucję. Mianowicie wyzbyła się ona:

- nieruchomości położonej w M. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi księgę wieczystą nr (...), poprzez przeniesienie tej nieruchomości na rzecz p. W. K. (umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowa przeniesienia własności z dnia 14.04.2014 r. , zawarta we W. przed notariuszem J. Z., Rep. (...)),

- nieruchomości położonej w D., dla której Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi księgę wieczystą nr (...), poprzez darowanie tejże nieruchomości swojej matce - I. M. (umowa darowizny z dnia 22 maja 2014 r. zawarta we W. przed notariuszem J. Z., Rep. (...)),

- nieruchomości położonej w M., dla której Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi księgę wieczystą nr (...), poprzez przeniesienie własności tejże nieruchomości na rzecz spółki pod firmą (...) sp. z o.o., w której to spółce (...) była wspólnikiem (umowa przeniesienia własności z dnia 16.06.2014 r. zawarta we W. przed notariuszem J. Z., Rep. (...)).

W ocenie powódki N. Ł., wyzbywając się składników swego majątku działała z pokrzywdzeniem jej jako wierzyciela. Przedmiotem pozwu jest uznanie za bezskuteczną względem wierzyciela umowy darowizny nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Nieruchomość tą dłużniczka przeniosła bowiem bezpośrednio na swoją matkę. Nieruchomość ta jest zabudowana budynkiem mieszkalnym (w którym najprawdopodobniej dłużniczka nadal mieszka) o znacznej wartości. Z wiedzy powódki wynika bowiem, iż nieruchomość ta warta jest ok 800 tyś. - 1 min złotych. Bezsprzecznym jest zatem, że gdyby nieruchomość pozostała w majątku dłużnika, wierzyciel mógł mieć realne szanse (a już na pewno większe szanse) zaspokojenia swego roszczenia.

Powódka niezwłocznie po otrzymaniu nakazu zapłaty skierowała przeciwko N. Ł. wniosek o wszczęcie egzekucji. Jednakże egzekucja ta jest bezskuteczna i nie pozwoli powódce na zaspokojenie jej roszczenia w całości, bowiem N. Ł. wyzbyła się całego majątku. Powyższe znajduje swoje potwierdzenie w zaświadczeniu wydanym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Oleśnicy G. O.. W zaświadczeniu z dnia 03.03.2015 r. wskazał on, iż przeciwko dłużnikowi N. Ł. prowadzi postępowanie egzekucyjne, w którym to należność główna wynosi zaledwie 20.000 zł (czyli prawie dwadzieścia cztery razy mniej niż wierzytelność dochodzona przez powódkę). Postępowanie to do dnia dzisiejszego nie zostało zakończone.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Na uzasadnienie swojego stanowiska pozwana potwierdziła zawarcie umowy darowizny. Podała, że w sprawie nie zachodzą przesłanki skuteczności skargi paluliańskiej określone w art. 527 KC. Zdaniem pozwanej nawet w przypadku nie dokonania przez pozwaną i dłużnika czynności polegającej na zawarciu umowy darowizny, wierzyciel nie miałby możliwości zaspokojenia swojej wierzytelności. Zbyta nieruchomość obciążona jest obciąż hipoteką umowną do wysokości 1.020.000 zł, co ponad dwukrotnie przewyższa wartość nieruchomości. Wpis hipoteki został dokonany w dniu 30 listopada 2012 r., zaś umowa darowizny zawarta została w dniu 19 maja 2014 r. Obciążenie hipoteczne istniało zatem w dacie zawarcia umowy pomiędzy pozwaną a dłużnikiem. Wartość tej nieruchomości można oszacować na kwotę ok. 500.000 zł, biorąc pod uwagę ceny sprzedaży podobnych nieruchomości na rynku wtórnym. W rezultacie, w świetle przepisu art. 1025 KPC w ocenie pozwanej oczywiste jest, że gdyby została przeprowadzona egzekucja ze spornej nieruchomości obciążonej hipoteką to powódka (wierzyciel) nie mogłaby liczyć na preferencyjne zaspokojenie swojej wierzytelności.

Sąd ustalił, co następuje.

Powódka jest wierzycielką N. Ł.. Pismem z dnia 10.09.2013 r. powódka wzywała N. Ł. do zapłaty kwoty 389.000 zł tytułem zapłaty kar umownych z umowy z dnia 30.12.2010 r., zmienionej aneksem z dnia 6.09.2012 r. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi. Powódka złożyła pozew przeciwko N. Ł.. Wierzytelność powódki została stwierdzona prawomocnym tytułem egzekucyjnym – prawomocnym nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu w dniu 12.12.2013 r. (sygn. akt I Nc 754/13), któremu to nakazowi zapłaty Sąd w dniu 24.02.2015 r. nadał klauzulę. Nakazem tym Sąd Okręgowy we Wrocławiu zasądził od pozwanej N. Ł. na rzecz powódki A. D. kwotę 386.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30.09.2013 r. oraz kosztami procesu.

Dowód:

1.  Wezwanie do zapłaty z dnia 10.09.2013 r. z dowodem doręczenia – k. 57-60,

2.  Nakaz zapłaty z dnia 12.12.2013 r. – k. 67.

N. Ł. w dniu 19.11.2012 r. zawarła z Bankiem (...) umowę kredytu mieszkaniowego na sfinansowanie zakupu nieruchomości położonej w D. przy ul. (...) zabudowanej budynkiem jednorodzinnym, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi KW (...). N. Ł. udzielono kredytu w wysokości 600.000 zł, w umowie strony określiły wartość nieruchomości w dniu udzielania kredytu na 993.000 zł. Okres kredytowania został określony na 360 miesięcy. Wykonanie umowy kredytowej zostało zabezpieczone hipoteką ustanowioną na nabywanej nieruchomości do wysokości 1.020.000 zł.

Dowód :

1.  umowa kredytowa – k. 356-362 ,

2.  odpis KW (...) – k. 207-208.

Po powstaniu wierzytelności powódki wobec N. Ł. i wezwaniu przez powódkę do zapłaty, umową z dnia 19.05.2014 r. N. Ł. darowała swojej matce I. M. nieruchomość położoną w D. przy ul. (...) o powierzchni 900 m2 zabudowanej budynkiem jednorodzinnym, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi KW (...). W Chwili podpisania umowy darowizny do księgi wieczystej wpisana była hipoteka umowna na rzecz banku (...) - kredytującego zakup nieruchomości przez N. Ł.. Strony w umowie darowizny określiły wartość darowanej nieruchomości na 600.000 zł.

Dowód :

1.  umowa darowizny – k. 211-214,

2.  odpis KW (...) – k. 207-208.

Wobec N. Ł. prowadzone są postepowania egzekucyjne przez Komorników sądowych w T. i O.. Egzekucja jest bezskuteczna wobec braku majątku dłużnika. N. Ł. pomimo prawomocnego nakazu zapłaty z dnia 12.12.2013 r., nie reguluje ona swojego długi wobec powódki A. D..

Dowód:

1.  zaświadczenia komorników k. 126-127,

2.  przesłuchanie powódki – k. 369-370.

Aktualna wartość nieruchomości będącej przedmiotem zaskarżonej umowy darowizny tj. nieruchomości położonej w D. przy ul. (...) o powierzchni 900 m2 zabudowanej budynkiem jednorodzinnym, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi KW (...) wynosi 603.000 zł.

Dowód:

1.  opinia biegłego sądowego A. R. – k. 223-261.

2.  Ustna opinia uzupełniająca biegłego A. R. – k. 368.

Przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu prowadzone były dwie sprawy o uznanie czynności prawnych dokonanych przez N. Ł. za bezskuteczne.

Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 11.12.2015 r. (I C 555/15) Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał za bezskuteczną wobec wierzyciela A. D., której przysługuje wobec dłużnika N. Ł. wierzytelność stwierdzona prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 12.12.2013 r., wydanym przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny w sprawie o sygn. I Nc 754/13 w wysokości 386.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 30.09.2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu a także wierzytelność stwierdzona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydział I Cywilny z dnia 24.04.2015 r., w sprawie o sygnaturze I C 1514/14 w wysokości 400.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.05.2015 r. oraz kosztami procesu, umowę z dnia 01.09.2014 r., na podstawie której N. Ł. przeniosła na rzecz I. M. 276 udziałów w spółce (...) sp. z o.o. we W. o łącznej nominalnej wartości 138.000 zł za kwotę 3.312 zł.

Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 18.08.2016 r. (I C 554/15) Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał za bezskuteczną w stosunku do powódki A. D. umowę przeniesienia własności nieruchomości:

1) działki nr (...) położonej w M. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi księgę wieczystą nr (...);

2) działki nr (...) położonej w M., dla której Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi księgę wieczystą nr (...);

3) zawartą w dniu 16 czerwca 2014 r. przed notariuszem J. Z. (rep. (...)) pomiędzy pozwaną jako nabywcą, a N. Ł.,

celem realizacji wierzytelności powódki wobec N. Ł. wynikających z: wynikających z: prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu w dniu 12 grudnia 2013 r. w sprawie I Nc 753/13, zaopatrzonego w klauzule wykonalności postanowieniem z dnia 24.02.2015 r.; prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 24.04.2015 r. w sprawie I C 1514/14, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 27.07.2015 r.;

Fakty znane sądowi z urzędu dotyczące wyroków w skrawach I C 554/15 i I C 555/15.

Po zamknięciu rozprawy dłużniczka powódki złożyła kserokopię pisma Banku (...) z dnia 4.11.2015 r., z którego wynika, że bank wypowiedział umowę kredytową, a wysokość wymagalnych wierzytelności banku wynosi 585.140,09 zł.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 527 § 1 KC gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Przesłankami skargi pauliańskiej są: dokonanie przez dłużnika z osobą trzecią czynności prawnej, istnienie godnego ochrony interesu wierzyciela w postaci wierzytelności, dokonanie przez dłużnika czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, a zarazem takiej, z której osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, dokonanie przez dłużnika czynności ze świadomością pokrzywdzenia oraz działanie osoby trzeciej w złej wierze.

Nie ulega wątpliwości w ocenie Sądu, iż wszystkie wymienione wyżej przesłanki dopuszczalności wystąpienia ze skargą pauliańską w niniejszej sprawie wystąpiły. Bezsporny w niniejszej sprawie jest fakt, że powódka posiada wobec N. Ł. roszczenie o zapłatę wierzytelności w kwocie 386.000 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Roszczenie to ma charakter pieniężny, jest skonkretyzowane, wymagalne i stwierdzone prawomocnym tytułem wykonawczym w postaci prawomocnego nakazu zapłaty z dnia z dnia 12.12.2013 r. (I Nc 754/13). Bezspornie także wierzytelność powódki nie została zaspokojona przez jej dłużnika osobistego, a prowadzone przeciwko niej postępowania egzekucyjne nie doprowadziły do zaspokojenia wierzyciela z uwagi na brak majątku dłużnika. Wystarczającymi przesłankami do wytoczenia powództwa z art. 527 KC jest istnienie czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzyciela oraz uzyskanie przez osobę trzecią wskutek tej czynności korzyści majątkowej. Ustawa nie wymaga natomiast, aby wierzyciel wykazał bezskuteczność egzekucji wobec dłużnika.

Powódka jest wierzycielem N. Ł., która przeniosła na rzecz pozwanej należące do niej prawo własności nieruchomości o powierzchni 900 m2, położonej w D. przy ul. (...) zabudowanej budynkiem jednorodzinnym, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Oleśnicy prowadzi KW (...). Wierzytelności powódki wynikały z niewywiązania się przez N. Ł. z przyjętych na siebie mocą umowy nr (...) z dnia 30 grudnia 2010 r. i zmienionych aneksem nr (...) z dnia 6 września 2012 r. zobowiązań. Powódce przysługiwało roszczenie o zapłatę kary umownej z tytułu opóźnienia w zawarciu umowy przyrzeczonej w wysokości 386.000 zł. Istnienie, zasadność i wymagalność tej należności przesądzona została w toku prowadzonego przed tutejszym Sądem postępowania I Nc 754/13, w którym zasądzono od N. Ł. na rzecz powódki kwotę 386.000 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Sąd nie miał również wątpliwości, iż wraz z przeniesieniem na rzecz pozwanej prawa własności przedmiotowych nieruchomości uzyskała ona korzyść majątkową. Korzyść ta przejawiała się poprzez otrzymanie pod tytułem darmnym nieruchomości od dłużniczki, bez konieczności angażowania własnych zasobów finansowych. Tym samym przyjąć należało, iż kolejna z przesłanek umożliwiających zastosowanie art. 527 KC została spełniona.

W ocenie sądu w rozpoznawanej sprawie doszło także do pokrzywdzenia powódki jako wierzycielki to pokrzywdzenie to spowodowane jest brakiem możliwości prowadzenia egzekucji z majątku dłużniczki, na skutek przeniesienia tego majątku na pozwaną – matkę dłużniczki.

Przesłanką uzasadniającą udzielenie wierzycielowi ochrony pauliańskiej jest dokonanie przez dłużnika czynności prawnej z pokrzywdzeniem wierzycieli. W art. 527 § 2 KC określił, że czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był poprzednio. Nie ma zatem konieczności, aby dłużnik był w całości niewypłacalny - wystarczy stwierdzenie podjęcia działań, których skutkiem było uszczuplenie majątku dłużnika. Dokonana przez dłużniczkę powódki darowizna w sposób oczywisty spowodowała uszczuplenia jej majątku prowadzącego do pokrzywdzenia powódki jako wierzyciela.

Pokrzywdzenie wierzyciela występuje, gdy na skutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika następuje brak lub ograniczenie możliwości spłacenia długów. Niewypłacalność dłużnika w rozumieniu art. 527 § 2 KC oznacza zatem taki stan majątku dłużnika, w którym egzekucja nie może przynieść zaspokojenia wierzytelności pieniężnej przysługującej przeciwko temu dłużnikowi (por. wyrok SN z 24.01.2000 r., III CKN 554/98). Wystarczającą przesłanką uzasadniającą uznanie pokrzywdzenia wierzyciela jest brak możliwości wyegzekwowania całości dochodzonej należności oraz fakt, że wobec stanu majątku dłużnika niemożliwe jest zaspokojenie wierzytelności skarżącego (wyrok SN z 24.01.2000 r., III CKN 554/98). Pokrzywdzenie wierzycieli powstaje bowiem na skutek takiego stanu faktycznego majątku dłużnika, który powoduje niemożność, utrudnienie lub odwleczenie zaspokojenia wierzyciela (por wyrok SN z 28.11.2001 r., IV CKN 525/00; wyrok SN z 29.06.2004 r., II CK 367/03).

Pozwana w procesie broniła się zarzutem, że w niniejszej sprawie nie doszło do zwiększenia niewypłacalności dłużniczki i pokrzywdzenia wierzyciela bowiem nawet w przypadku braku dokonanej darowizny powódka i tak nie zostałaby zaspokojona bowiem na nieruchomości stanowiącej przedmiot procesu została ustanowiona hipoteka umowną do wysokości 1.020.000 zł co przekracza dwukrotnie jej wartość rynkową. Powoduje to że wszczęcie egzekucji z nieruchomości nie przyniesie jakiegokolwiek zaspokojenia wierzytelności powódki. Wpis hipoteki został dokonany w dniu 30 listopada 2012 r., zaś umowa darowizny zawarta została w dniu 19 maja 2014 r. Obciążenie hipoteczne istniało zatem w dacie zawarcia umowy pomiędzy pozwaną a dłużnikiem. Pozwana zarzucała, że w rezultacie obciążenia hipotecznego nieruchomości, gdyby została przeprowadzona egzekucja z nieruchomości obciążonej hipoteką to powódka i tak nie mogłaby liczyć na zaspokojenie swojej wierzytelności, powołując się w tym zakresie na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2007 r., II CSK 384/06.

W ocenie Sądu zarzuty pozwanej dotyczącej braku zmniejszenia wypłacalności dłużniczki i braku pokrzywdzenia powódki jako wierzyciela z powodu obciążenia hipotecznego nieruchomości nie znajdują potwierdzenia w analizowanym stanie faktycznym. Po pierwsze wskazać należy, że hipoteka stanowi jedynie zabezpieczenie wykonania zobowiązania. Pomimo istnienia hipoteki dłużnik osobisty może zaspokajać wierzyciela hipotecznego i spłacać swoje zobowiązanie. Po drugie w toku postępowania dowodowego ustalono, że wartość rynkowa nieruchomości objętej sporem wynosi 603.000 zł brutto. Kredyt udzielony na zakup nieruchomości wynosił na dzień jego zaciągnięcia (tj. 19.11.2012 r.) 600.000 zł. Kredytobiorca od 2012 r. spłaciła przynajmniej część kredytu i zobowiązanie wobec banku na dzień orzekania jest niższe od wartości rynkowej nieruchomości, co powoduje, że w przypadku prowadzenia egzekucji z nieruchomości na podstawie zabezpieczenia hipotecznego powódka mogłaby uzyskać choć częściowe zaspokojenie swojej wymagalnej wierzytelności. Tezę tę potwierdza także złożony już po zamknięciu rozprawy i nie dopuszczony z tego powodu jako dowód w sprawie dokument w postaci zawiadomienia o wypowiedzeniu umowy kredytu N. Ł. z którego wynika, że wymagalna całkowita wierzytelność banku wynosi 585.140,65 zł.

Podkreślenia wymaga, że pozwana nie jest dłużnikiem osobistym i bank w pierwszej kolejności wystąpi z roszczeniem do N. Ł. jako dłużnika osobistego, co może spowodować choćby częściowe spłacenie długu wobec banku. Pozwana jest natomiast jedynie dłużnikiem rzeczowym, który będzie musiał zaspokoić roszczenie jedynie w zakresie długu niespłaconego przez dłużnika osobistego. Nadto w toku egzekucji może okazać się, że komornik uzyska cenę wyższą od ustalonej przez biegłego i powstała nadwyżka nad zobowiązaniem hipotecznym będzie mogła zaspokoić wierzytelność powódki.

Gdyby N. Ł. w okresie od kwietnia do czerwca 2014 r. nie wyzbyła się praktycznie całego swojego majątku, to powódka mogłaby mieć chociażby minimalne szanse zaspokojenia wymagalnej wierzytelności. Co istotne - N. Ł. darowała pozwanej nieruchomość położoną w D., pomimo iż mogła ją sprzedać, a uzyskane z tej sprzedaży fundusze przeznaczyć na uregulowanie swoich zobowiązań.

Co do zasady przepis art. 527 KC. wymaga, aby po stronie osoby trzeciej istniała zła wiara polegająca na tym, że osoba wiedziała bądź przy zachowaniu należytej staranności winna była wiedzieć, że dłużnik działa z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela. Jednakże w myśl art. 527 § 3 KC jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. N. Ł. jest matką dłużniczki co powoduje, że jest ona w sposób oczywisty osobą bliską dłużnika. Pozwana w procesie nie obaliła domniemania z art. 527 § 3 KC i jako osoba bliska musiała wiedzieć, że zaskarżona czynność prawna została dokonana w złej wierze w celu pokrzywdzenia powódki jako wierzyciela

Mając na względzie powyższe fakty sąd uznał, że pomimo istnienia zabezpieczenia hipotecznego na rzecz banku powódka może, w przypadku prowadzenia egzekucji, uzyskać choćby częściowe zaspokojenie swojej wierzytelności co powoduje, że spełnione zostały przesłani skargi pauliańskiej określone w art. 527 KC i powództwo winno zostać uwzględnione.

W niniejszej sprawie podkreślenia wymaga także fakt, że wobec pozwanej wytoczono dwa inne procesy o stwierdzenie bezskuteczności czynności prawne oparte na przepisie art. 527 KC. W obu tych procesach sąd wydał wyroki uznające czynności prawne dokonane przez N. Ł. za bezskuteczne wobec powódki. Świadczy to niezbicie o metodycznym działaniu dłużniczki powódki polegającym na wyzbywaniu się majątku w sposób prowadzący do uniemożliwienia wierzycielowi zaspokojenia jego słusznych roszczeń.

Orzeczenie o kosztach procesu w punkcie II sentencji wyroku Sąd wydał na podstawie art. 98 § 1 KPC, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Orzeczenie o kosztach sądowych w punkcie III sentencji wyroku oparto na treści art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, stanowiącym, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, w zw. z art. 98 KPC.