Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. W. został oskarżony o to, że:

I. w godzinach nocnych 5 września 2014 r. w G., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w krótkich odstępach czasu dokonał, poprzez podpalenie, zniszczenia mienia znacznej wartości w łącznej kwocie nie mniejszej niż 533 119 zł, czym sprowadził zdarzenie w postaci pożaru zagrażającego mieniu w wielkich rozmiarach, i tak:

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki M. nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w S. na sumę strat 72 846 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki V. (...) nr rej.(...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę J. N. na sumę strat 30.000zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki V. (...) nr rej.(...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w G. na sumę strat 41.402,00 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki R. (...) nr rej.(...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę P. Z. na sumę strat 11.325 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul .(...) dokonał uszkodzenia pojazdu m-ki P. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę J. W. na sumę strat 840,81 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy Alei (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki S. (...) nr rej.(...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę T. P. (1) na sumę strat 2742 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki B. nr rej.(...) poprzez jego podpaleniem czym działał na szkodę W. S. na sumę strat 17.400 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki B. nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę P. G. na sumę strat 10.000 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki M. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie czym działał na szkodę J. K. (1) na sumę strat 135.173,00 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki V. (...) nr rej .(...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę A. P. (1) na sumę 11 000 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki F. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę M. K. na sumę strat 20.000zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki F. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. na sumę strat 24 600 zł

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki P. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w G. na sumę strat 30 500 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki R. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę M. G. na sumę strat ok. 16.000 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki N. (...) nr rej.(...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę A. R. na sumę strat 6000 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki R. nr rej.(...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę G. J. na sumę strat 10.OOOzł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał uszkodzenia pojazdu m-ki H. (...) nr rej.(...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę K. B. na sumę strat 1500 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał uszkodzenia pojazdu m-ki F. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę K. S. na sumę strat 73.000 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy Alei (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki V. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę A. P. (2) na sumę strat 18.000 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki S. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W. na sumę strat 2997 zł,

- na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu m-ki F. (...) nr rej. (...) poprzez jego podpalenie, czym działał na szkodę A. S. i M. S. na sumę strat 766.88 zł.

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb z art. 163 § 1 pkt 1 kk w zw. art. 12kk

II. W okresie od lutego 2011 r. do dnia 27 lipca 2014 r. w G. znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją matką A. D. w ten sposób, że wszczynał bezpodstawne awantury, w trakcie których wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, poniżał, groził pozbawieniem życia, zmuszał do określonego zachowania - do dawania pieniędzy, papierosów i jedzenia, bił pięścią i z otwartej ręki, kopał przy czym, w dniu 3 marca 2011 r. pobił ją po całym ciele pałką powodując powierzchowny uraz głowy oraz potłuczenie ogólne naruszające czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni , a w dniu 27 lipca 2014 r. pobił ją kijem od szczotki po plecach i prawej ręce powodując stłuczenie żeber prawych i ręki prawej, co naruszyło czynności narządów ciała (ruchu) na czas nie dłuższy niż 7 dni

tj. o przestępstwo z art. 207 § 1 kk w zb z art. 157 § 2 kk

W dniu 03.03.2016 r. Sąd Rejonowy Gdańsk- Południe w Gdańsku, w sprawie II K 167/15 wydał wyrok następującej treści:

I.  w granicach zarzutu punktu I aktu oskarżenia, przy zastosowaniu art. 4§1 k.k., oskarżonego M. W. uznaje za winnego popełnienia wszystkich opisanych zachowań, z tym odmiennym ustaleniem iż:

1/ zachowania opisane po pierwszym i dwudziestym pierwszym „-” stanowią jeden czyn zabroniony, zachowanie opisane po pierwszym „-„ popełnione w zamiarze bezpośrednim, zaś w zakresie zachowania opisanego po dwudziestym pierwszym „–„ ustala, iż oskarżony w zamiarze ewentualnym dokonał uszkodzenia na kwotę 1.095,23 złotych samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), którego to elementy tylnego pasa uległy uszkodzeniu na skutek oddziaływania wysokiej temperatury od uprzednio podpalonego przez oskarżonego samochodu marki M. o nr rejestracyjnym (...), kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

2/ zachowanie opisane po drugim „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

3/ zachowanie opisane po trzecim „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

4/ zachowanie opisane po czwartym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

5/ zachowanie opisane po piątym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

6/ zachowanie opisane po szóstym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim oraz ustala, iż oskarżony dokonał uszkodzenia samochodu marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) powodując szkodę w wysokości 6.036,03 złotych działając na szkodę T. P. (2), kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

7/ zachowanie opisane po siódmym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim, wartość szkody ustala na kwotę 18.000,00 złotych, kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

8/ zachowanie opisane po ósmym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim, wartość szkody ustal na kwotę 11.000,00 złotych, kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

9/ zachowanie opisane po dziewiątym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim oraz że zniszczeniu uległy znajdujące się we wnętrzu pojazdu nawigacja samochodowa i okulary o łącznej wartości nie mniejszej niż 2.500,00 złotych oraz że działał również na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

10/ zachowanie opisane po dziesiątym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim, wartość szkody ustala na kwotę 13.000,00 złotych, kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

11/ zachowanie opisane po jedenastym i piętnastym „-” stanowią jeden czyn zabroniony, zachowanie opisane po jedenastym „-„ popełnione w zamiarze bezpośrednim, zaś w zakresie zachowania opisanego po piętnastym „–„ ustala, iż oskarżony w zamiarze ewentualnym dokonał zniszczenia samochodu marki N. (...) o nr rej. (...), który to samochód zapalił się od uprzednio podpalonego przez oskarżonego samochodu marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...), kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

12/ zachowanie opisane po dwunastym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim, ustala, iż oskarżony dokonał uszkodzenia samochodu marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...), wartość szkody ustala na kwotę 24.200,00 złotych, kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

13/ zachowanie opisane po trzynastym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim oraz że działał również na szkodę (...) S.A. z siedzibą w (...) S.A. z siedzibą w W., kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

14/ zachowanie opisane po czternastym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim, ustala iż oskarżony dokonał uszkodzenia samochodu marki R. (...) o nr rejestracyjnym (...), wartość szkody ustala na kwotę nie mniejszą niż 10.265,30 złotych i nie większą niż 17.000,00 złotych, kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

15/ zachowanie opisane po szesnastym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim, wartość szkody ustala na kwotę 17.000,00 złotych, kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

16/ zachowanie opisane po siedemnastym „-”stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim oraz ustala, iż oskarżony dokonał uszkodzenia przedmiotowego pojazdu powodując szkodę w wysokości nie mniejszej niż 1.000,00 złotych i nie większą niż 1.500,00 złotych, kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

17/ zachowanie opisane po osiemnastym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim, ustala iż oskarżony dokonał zniszczenia samochodu marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...), wartość szkody ustala na kwotę 54.400, 00 złotych, kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

18/ zachowanie opisane po dziewiętnastym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

19/ zachowanie opisane po dwudziestym „-” stanowi odrębny czyn zabroniony popełniony w zamiarze bezpośrednim oraz ustala, iż oskarżony dokonał uszkodzenia samochodu marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) H oraz że działał również na szkodę (...) S.A we W., kwalifikowany z art. 288§1 k.k.

oraz ustalając, iż wszystkie te czyny stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

II.  w granicach zarzutu punktu II aktu oskarżenia, przy zastosowaniu art. 4§1 k.k., oskarżonego M. W. uznaje za winnego popełnienia dwóch czynów zabronionych i tak:

1/ za winnego tego, że w dniu 3 marca 2011 r. poprzez uderzania po ciele A. D. pałką spowodował u pokrzywdzonej osoby dla niego najbliższej wspólnie z nim zamieszkującej powierzchowny uraz głowy oraz potłuczenie ogólne naruszające czynności narządu jej ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, czyn ten kwalifikuje z art. 157§2 i 4 k.k. i za to na mocy art. 157§2 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

2/ za winnego tego, że w dniu 27 lipca 2014 r. poprzez uderzanie po plecach i prawej ręce A. D. kijem od szczotki spowodował u pokrzywdzonej stłuczenie żeber prawych i ręki prawej, co naruszyło czynności narządów jej ciała (ruchu) na czas nie dłuższy niż 7 dni, czyn ten kwalifikuje z art. 157§2 k.k. i za to na mocy art. 157§2 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., łączy orzeczone wobec oskarżonego M. W. w pkt I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierza temu oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4§1 k.k., art. 49§3 k.p.k. orzeka wobec oskarżonego M. W. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz:

-

S.T.U. (...) S.A w S. kwoty 41.402,00 zł (czterdzieści jeden tysięcy czterysta dwa złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki V. (...) o nr rej. (...)

-

T.U.S. (...) S.A. w Ł. kwoty 11.325 zł (jedenaście tysięcy trzysta dwadzieścia pięć złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki R. (...) o nr rej. (...)

-

(...) S.A w W. kwoty 26.950,00 zł (dwadzieścia sześć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki P. (...) o nr rej. (...)

-

S.T.U. (...) S.A w S. kwoty 2997,07 zł (dwa tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem i 07/100 złotych) w związku z uszkodzeniem samochodu marki S. (...) o nr rej. (...)

-

M. G. kwoty 5.265,30 zł (pięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt pięć i 30/100 złotych) tytułem częściowego naprawienia szkody w związku z uszkodzeniem samochodu marki R. (...) o nr rej. (...)

-

G. J. kwoty 10.000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki R. o nr rej. (...)

-

M. K. kwoty 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki F. (...) o nr rej. (...)

-

A. R. kwoty 6.000,00 zł (sześć tysięcy złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki N. (...) o nr rej. (...)

-

K. B. kwoty 1.000,00 zł (tysiąc złotych) tytułem częściowego naprawienia szkody w związku z uszkodzeniem samochodu H. (...) o nr rej. (...)

-

(...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 10.000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych) w związku z uszkodzeniem samochodu marki F. (...) o nr rej. (...)

-

(...) S.A w W. kwoty 54.400,00 zł (pięćdziesiąt cztery tysiące czterysta złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki F. (...) o nr rej. (...)

-

(...) S.A w W. kwoty 6.036,03 zł (sześć tysięcy trzydzieści sześć i 03/100 złotych) w związku z uszkodzeniem samochodu marki S. (...) o nr rej. (...)

-

L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce kwoty 14.150,00 zł (czternaście tysięcy sto pięćdziesiąt złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki V. (...) o nr rej. (...)

-

J. N. kwoty 27.500,00 zł (dwadzieścia siedem tysięcy pięćset złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki V. (...) o nr rej. (...)

-

W. S. kwoty 17.400 zł (siedemnaście tysięcy czterysta złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki B. o nr rej. (...)

-

P. G. kwoty 10.100,00 zł (dziesięć tysięcy sto złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki B. o nr rej. (...)

-

(...) S.A z siedziba w W. kwoty 1.095,23 zł (tysiąc dziewięćdziesiąt pięć i 23/100 złotych) w związku z uszkodzeniem samochodu marki F. (...) o nr rej. (...)

-

S.T.U. (...) S.A w S. kwoty 125.623,00 zł (sto dwadzieścia pięć tysięcy sześćset dwadzieścia trzy złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki M. (...) o nr rej. (...)

-

A. P. (1) kwoty 13.000,00 zł (trzynaście tysięcy złotych) w związku ze zniszczeniem samochodu marki V. (...) o nr rej. (...);

V.  na podstawie art. 46§2 k.k., przy zastosowaniu art. 4§1 k.k., orzeka od oskarżonego M. W. na rzecz pokrzywdzonego J. K. (1) nawiązkę w wysokości 2.000,00 zł (dwa tysiące złotych);

VI.  na podstawie art. 44 § 2 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego przechowywanego w kopercie w aktach sprawy k. 767;

VII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe zapisane pod pozycjami od 3 do 4 wykazu dowodów rzeczowych Nr I/341/14 k.411 akt spawy, przechowywane w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku pod numerem porządkowym (...) nakazuje zwrócić oskarżonemu M. W.;

VIII.  przy zastosowaniu art. 4§1 kk. na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie III wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. 3 dni zatrzymania od 27 do 29 lipca 2014 roku oraz okres od dnia 5 września 2014 roku do dnia 3 marca 2016 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IX.  na podstawie art. 29 ust. l ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze oraz § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 1, §16 i §19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w związku z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku na rzecz adwokata B. K. kwotę 1815,48 zł (tysiąc osiemset piętnaście i 48/100 złotych) złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu;

X.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 3 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w związku z §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od oskarżonego M. W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 516,60 na (pięćset szesnaście i 60/100) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

XI.  podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego M. W. od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym – na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w części tj. co do pkt I-IV wyroku na korzyść oskarżonego oraz zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na pominięciu wynikającego z dowodu zeznań świadka A. P. (1) faktu, że świadek sprzedała wrak samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) za cenę 2.800 zł, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie dotyczącym orzeczenia w ostatnim- pkt IV wyroku, wobec oskarżonego M. W. obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz A. P. (1) kwoty 13.000 zł, w związku ze zniszczeniem wymienionego pojazdu, podczas gdy wyrządzona przez oskarżonego szkoda wynosi 11.200 zł,

2.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 §2 kpk poprzez niewzięcie przez Sąd I instancji uzasadnionych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzutu II aktu oskarżenia i uznanie, że oskarżony w dniu 03.03.2011 r. dopuścił się uderzania po ciele A. D. pałką, czym spowodował u niej powierzchowny uraz głowy oraz potłuczenie ogólne oraz uznanie, że oskarżony w dniu 27 lipca 2014 r. poprzez uderzanie po plecach i prawej ręce A. D. kijem od szczotki spowodował u niej stłuczenie żeber prawych i ręki prawej, co naruszyło czynności narządów jej ciała (ruchu) podczas, gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego na takie wątpliwości wskazuje;

3.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk poprzez nie zadośćuczynienie postulatowi wszechstronnego wyjaśnienia całokształtu stanu faktycznego sprawy na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów przejawiającą się w:

a)  braku poddania wyjaśnień oskarżonego należytej analizie, podczas gdy ich niespójną i dowolną ocenę, a także częściowe uznanie ich za niewiarygodne, podczas gdy prawidłowa ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, że wyjaśnienia te w całości zasługują na wiarę albowiem znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym- zeznań świadków R. W., S. A., K. M., W. O., A. K. czy E. G. oraz wykazu interwenci policyjnych w miejscu zamieszkania oskarżonego,

b)  dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci zeznań świadków W. W. oraz J. K. (2) z pominięciem zasady prawidłowego rozumowania oraz wbrew doświadczeniu życiowemu, w szczególności pominiecie przez Sąd I instancji okoliczności, że zeznania wyżej wymienionych świadków mogą wskazywać na próbę nieprawdziwego przedstawienia faktów, w celu uzyskania wyroku niekorzystnego dla oskarżonego,

4.  obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść części motywacyjnej wyroku, a mianowicie art. 424 §1 poprzez brak wskazania dlaczego Sąd I instancji odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz świadków, których zeznania korelowały z wyjaśnieniami M. W., co doprowadziło do niedokonania kompleksowej oceny wyjaśnień oskarżonego oraz oparcie ustaleń na wybiórczo uznawanych za wiarygodne dowodach zgromadzonych w sprawie;

5.  rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary orzeczonej w pkt I, tj. 4 lat pozbawienia wolności przy ustaleniu, iż wszystkie czyny opisane w pkt I ppkt 1-19 wyroku stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 §1 kk, w sytuacji gdy postawa i właściwości osobiste oskarżonego, jak również jego postawa w toku postępowania prowadzonego uzasadniały wymierzenie kary pozbawienia wolności w niższym niż orzeczony wymiarze a orzeczona kara w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności narusza dyrektywy wymiaru kary przewidziane w art. 53 kk.

Z uwagi na podniesione zarzuty skarżący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I wyroku poprzez zmniejszenie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności,

- zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt II wyroku poprzez odmienne orzeczenie co do istoty i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

- zamianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt IV poprzez obniżenie kwoty obowiązku naprawienia szkody o kwotę 2.800 zł do wysokości adekwatnej do rzeczywiście poniesionej przez A. P. (1) szkody,

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny- Prokurator Prokuratury G.- W. w G., zaskarżając wyrok w całości w zakresie pkt I rozstrzygnięcia dotyczącego eliminacji z opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu znamion czynu ciągłego oraz mienia znacznej wartości. Skarżący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść orzeczenia poprzez bezpodstawne i bezrefleksyjne nadanie waloru wiarygodności części wyjaśnień M. W., co skutkowało nieprawidłowym ustaleniem, że oskarżony nie niszczył pojazdów w warunkach określonych w art. 12 kk, a w konsekwencji eliminacja z opisu i kwalifikacji znamienia znacznej wartości z art. 294 §1 kk, podczas gdy analiza całokształtu zebranych dowodów w sprawie, a także postawy i warunków osobistych oskarżonego sprzed zdarzenia jednoznacznie wskazuje na jeden zamiar podpalenia szeregu aut podjęty najpóźniej w chwili podpalenia pierwszego auta.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie przez zastosowaniu art. 12 kk, zachowania w granicach zarzutu z pkt I aktu oskarżenia stanowią jeden czyn zabroniony, popełniony w stosunku do mienia o znacznej wartości, tj. o uznanie oskarżonego za winnego przestępstwa kwalifikowanego z art. 288 §1 kk w zw. z art. 294 §1 kk 3 zw. z art. 12 kk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego zasługiwała na uwzględnienie, zaś apelacja obrońcy oskarżonego zasługiwała na uwzględnienie jedynie w małym zakresie tj. co do konieczności zweryfikowania wysokości jednej szkody. W pozostałym zakresie apelacja obrońcy oskarżonego była niezasadna.

Sąd Odwoławczy uznał za zasadne argumenty Prokuratora, co do tego, aby zachowania oskarżonego- kolejne podpalenia uznać za jeden czyn ciągły, polegający na tym, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, a przez to w sumie dopuścił się zniszczenia mienia znacznej wartości. W tej części Sąd Odwoławczy w pełni podzielił wywody Prokuratora zawarte w jego apelacji. Pokreślić należy, iż oskarżyciel nie wnosił o zaostrzenie wymiaru kary, tym samym Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalił, że czyny przypisane oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku stanowiły jeden czyn ciągły, to jest oskarżony dopuścił się opisanych tam zachowań z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, tym samym zniszczył mienie znacznej wartości i tak opisany czyn zakwalifikował z art. 12 kk w zw. z art. 288 §1 kk w zw. z art. 294 §1 kk i jako podstawę wymiaru kary przyjął art. 294 §1 kk, nadto z podstawy wymiaru kary orzeczonej w pkt III zaskarżonego wyroku wyeliminował art. 91 §2 kk.

W tej części Sąd jedynie sygmatycznie wskazuje na dokonane w wyroku I instancji zmiany, albowiem z uwagi na brak wniosku oskarżyciela publicznego o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sąd Odwoławczy na mocy art. 457 §2 kpk odstąpił od czynienia szczegółowych rozważań w tym zakresie, sygnalizując jedynie iż doszło do zmiany wyroku w tym zakresie.

Przechodząc na grunt apelacji obrońcy oskarżonego M. W. należy zaznaczyć, iż oskarżonemu został przypisany czyn polegający na podpaleniu przodu pojazdu marki V. (...), o nr rej (...), którego właścicielką była A. P. (1). W wyniku pożaru samochód uległ znacznemu zniszczeniu, samochód nie był ubezpieczony od zdarzeń losowych. A. P. (1) sprzedała, otrzymała za ten wrak wynagrodzenie. Okoliczność ta nie została jednak uwzględniona przez Sąd I instancji. Wobec powyższych ustaleń należało dokonać zmian w pkt I.10 wyroku zgodnie z wnioskiem obrońcy oskarżonego, korygując kwotę naprawienia szkody zgodnie z wnioskiem apelacji.

Kolejno skarżący wskazał również na niepowzięcie przez Sąd I instancji wątpliwości, co do sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzutu II aktu oskarżenia. Skarżący wskazał, że oskarżony kwestionował fakt sprawstwa w zakresie znęcania nad matką oraz zaprzeczył używania przemocy wobec matki i uderzenia kijem lub pałką we wskazanych dniach czy używaniem wyzwisk wobec niej. W tym zakresie podkreślić należy, iż ustalenia stanu faktycznego w zakresie dwukrotnego uszkodzenia ciała- poprzez uderzenia nie budziły wątpliwości Sądu, szczególnie w świetle dokumentacji medycznej i opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Jednocześnie, wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy orzekając w sprawie miał na uwadze sytuację rodzinną oskarżonego- fakt, iż między stronami miały miejsce liczne awantury, które były wszczynane przez obie strony. W ich trakcie często dochodziło do wzajemnego kierowania wyzwisk, szarpania i popychania. Mając powyższe na względzie oraz brak przewagi sprawcy nad pokrzywdzoną Sąd meriti uznał, że M. W. swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion przestępstwa z art. 207 §1 kk. Uznanie przez Sąd, że w sprawie nie zachodzą przesłanki z art. 207 § 1 kk nie wyklucza, że w trakcie awantur pomiędzy matką a oskarżonym doszło do innych działań niezgodnych z prawem. Z treści dokumentacji medycznej i opinii biegłego wynika, że w dniu 03.03.2011 r. A. D. doznała powierzchownego urazu głowy i potłuczenia ogólnego naruszającego czynności narządu jej ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni. Następnie- w dniu 27.07.2014 r. pokrzywdzona doznała stłuczenia żeber prawych i ręki prawej, co również naruszyło czynności narządów jej ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni. Podkreślić należy, iż opinie biegłego były jasne, sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę. W ich treści wskazano, że opiera się ona na dokumentacji medycznej, gdzie od pokrzywdzonej nie tylko odebrano wywiad, ale także przebadano ją i poddano oględzinom jej ciało. W wyniku powyższych czynności stwierdzono w dokumentacji lekarskiej powierzchowny uraz głowy – ale w dostępnym badaniu bez zmian pourazowych. Nadto biegły wskazał, że stwierdzone obrażenia mogły powstać w wyniku pobicia, czy szarpaniny. Dodatkowo przebieg zdarzenia z dnia 27 lipca 2014 r. został ustalony na podstawie zeznań świadka W. W. oraz J. K. (2), które Sąd uznał za wiarygodne. Odnośnie zeznań tychże świadków rozważania będą przeprowadzone w dalszej części uzasadnienia.

Dokładna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi nieodparcie do wniosku, iż Sąd Rejonowy w sposób bardzo dokładny wskazał, jakim dowodom dał wiarę, a jakim odmówił waloru wiarygodności i dlaczego, kierując się przy tym zasadami omówionymi powyżej. Skutkować to zatem musi przyjęciem, iż przyjęty tam tok rozumowania zasługiwać musi na pełną ochronę przewidzianą przez treść art. 7 k.p.k., zwłaszcza iż sąd pierwszej instancji w sposób bardzo skrupulatny rozważył wszystkie dowody, nadto zgodnie zaś z treścią art. 410 k.p.k. odniósł się do wszystkich dowodów ujawnionych na rozprawie, które okazały się być wystarczające do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Przy czym rolą skarżącego jest szerzenie wątpliwości mających skutkować wnikliwszą analizą materiału dowodowego i doprowadzenie do jak najpełniejszego wyeliminowania występujących w nim niezgodności.

Zdaniem Sądu Odwoławczego wyjaśnienia oskarżonego M. W., w tym zakresie, stanowią przyjętą przez niego linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej. Przy czym konsekwentne nie przyznawanie się do winy nie dowodzi niewinności oskarżonego z oczywistych względów, tym bardziej iż, jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy, treść wyjaśnień konsekwentna nie była i pozostawała w sprzeczności z innymi dowodami zebranymi w sprawie, uznanymi za wiarygodne. W relacjach z matką oskarżony stawia siebie w roli ofiary, dziecka które zostało przez nią porzucone, którego wychowanie spoczęło na barkach dziadków. Następnie- oskarżony wskazuje, że z uwagi na alkoholizm matki, to z jej winy dochodziło do kłótni, nie chciała się ona wyprowadzić z wspólnie zajmowanej posesji. Jednocześnie oskarżony nie wskazuje na żadne niewłaściwe zachowanie ze swojej strony. Wyjaśnienia oskarżonego stoją w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadków ujawniających sytuację panującą na linii matka- syn. Podkreślić należy, iż dla zobrazowania sytuacji zostało przesłuchanych wiele osób- zarówno bezstronnych, jak i bliskich jednej, czy drugiej stronie- byli to ojciec oskarżonego, konkubent pokrzywdzonej, sąsiedzi, czy funkcjonariusze Policji. Szczególnego podkreślenia wymaga okoliczność, iż żadna z tych osób nie wskazywała na jednostronną winę, czy oskarżonego, czy A. D. w odniesieniu do wszczynanych awantur. Z zeznań świadków wynika raczej, iż obydwoje – syn i matka, byli inicjatorami awantur, interwencje Policji były inicjowane przemiennie. Żadna ze stron nie negowała faktu nadużywania alkoholu przez A. D., czy problemu związanego z używaniem narkotyków przez M. W., przy czym podkreślić należy, iż możliwość kategorycznego stwierdzenia stanu po używaniu tych ostatnich żaden ze świadków nie mógł, z powodu obiektywnych przyczyn, ostatecznie przesądzić.

Słusznie Sąd orzekający wskazał, iż zeznania wskazanych powyżej świadków zasługują na nadanie im waloru wiarygodności, z uwagi na ich spójność, logiczność i konsekwencję, mają charakter bardzo szczegółowy, chronologiczny, zaś użyta przez skarżącego argumentacja, iż mogli mieć osobisty motyw w pomówieniu oskarżonego o czyny, które w rzeczywistości nie popełnił, nie zawiera tego rodzaju wniosków, które byłyby zdolne skutecznie ją zdyskwalifikować. Natomiast o braku zaangażowania emocjonalnego świadczy to, iż świadkowie nie dążyli do złożenia zeznań świadomie kogoś obciążających, relacjonowali zdarzenia nie używając pojęć sprzecznych, nielogicznych, czy wykluczających się oraz nie zmieniali fabuły swoich zeznań. W odniesieniu do W. W. oraz J. K. (2) obrońca wskazywał na fakt ich bliskiej znajomości z pokrzywdzoną i tym samym dokonania interpretacji faktów wyłącznie na korzyść pokrzywdzonej. W ocenie skarżącego nie bez znaczenia jest okoliczność, że W. W. jest zależny od A. D., ponieważ dzięki niej ma stałe miejsce zamieszkania. W tym zakresie wskazać należy, iż J. K. (2) jest jednym z sąsiadów posesji zajmowanej przez oskarżonego i jego matkę, żadna ze stron nie wskazuje na szczególną zażyłość pomiędzy nią a A. D., jest to zwykła znajomość sąsiedzka. J. K. (2) wskazała na konflikt między stronami i szczegółowo opisała zdarzenie z dnia 27.07.2014 r., przedstawiony opis korespondował z zeznaniami W. W.. Jednocześnie podkreślić należy, iż świadek nie wskazywała jedynie na zachowanie oskarżonego, lecz wskazywała również, że A. D. spożywała alkohol, chociaż określała to stwierdzeniem, że „pije piwo”. Skarżący próbował zdyskwalifikować świadka, poddając w wątpliwość okoliczność, iż w sytuacji, gdy widziała atak ze strony oskarżonego nie podjęła interwencji. Logiczny jest jej wytłumaczenie, iż skoro świadek widziała stojącego obok konkubenta pokrzywdzonej to nie wtrącała się w ich prywatne spory. Przeświadczenie, że problemy rodzinne rozwiązuje się we własnym zakresie panuje wśród ogółu społeczeństwa, tym samym nie sposób wymagać od świadka, by podjęła w tym zakresie określone kroki. Nie sposób tracić z pola widzenia, że świadek wskazała na wielokrotne interwencje Policji oraz wielość awantur w tym domu, tym samym nie była to odosobniona sytuacja, tylko niestety jedna z wielu. Dokonując oceny zeznań świadka W. W. podkreślić również należy, iż, wbrew osobistemu powiązaniu z A. D., nie próbował on złagodzić jej obrazu - nie negował faktu naużywania alkoholu oraz awantur z synem, jednocześnie przedstawił przebieg zdarzenia z dnia 27.07.2014 r. zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Należy mieć na względzie, iż Sąd Rejonowy badając niniejszą sprawę miał na względzie kontekst sytuacyjny pomiędzy stronami, jednakże stan zażyłości świadków nie może być przesądzający przy ocenie wiarygodności ich zeznań, bowiem dokonywany jest w oparciu o przywołane powyżej przepisy, nadto świadkowie zostają pouczeni o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Nadto- odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego naruszenie przepisów postępowania, mającego wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez obrazę art. 424 §1 pkt 1 kpk, Sąd odwoławczy nie stwierdził istnienia podstaw do skutecznego wysuwania zarzutu obrazy tegoż przepisu. Pisemne motywy skarżonego orzeczenia, także w części dotyczącej orzeczenia o winie i karze, nie uchylają się spod kontroli instancyjnej, a tym samym zezwalają na dokonanie analizy i oceny procesów myślowych, które towarzyszyły Sądowi Okręgowemu i w konsekwencji wyprowadzonych przez tenże Sąd wniosków.

Sąd Odwoławczy podkreśla, iż zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 7 - 8/1985 poz. 60). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.02.1995 r. II KRN 198/94, OSNPP 6/1995 poz. 18). Wykluczona jest więc możliwość weryfikacji sankcji karnej przez sąd odwoławczy, nawet jeżeli nie podziela on oceny sądu pierwszej instancji, o ile sankcja ta nie wykazuje cechy rażącej niewspółmierności.

Tymczasem, w ocenie Sądu Okręgowego kary wymierzona oskarżonemu- zarówno kary jednostkowe jak i kara łączna są sprawiedliwe i bynajmniej nie można im przypisać cechy niewspółmierności. Warto wskazać, że oskarżyciel publiczny nie kwestionował wymiaru kary. Oskarżony miał niewątpliwie trudną sytuację rodzinną. Niemniej jednak fakt, że nie był wychowywany przez matkę, tylko przez dziadków, nie może być usprawiedliwieniem dla jego niezgodnych z prawem, czy destrukcyjnych zachowań również w dorosłym życiu.

Kształtując wymiar kar jednostkowych pozbawienia wolności, Sąd I instancji wnikliwie i wszechstronnie rozważył zarówno okoliczności związane ze stroną przedmiotową i podmiotową popełnionego czynu, jak i okoliczności dotyczące samego sprawcy, charakteryzujące jego dotychczasowy tryb życia, właściwości i warunki osobiste, a w szczególności zasadnie wyeksponował fakt dotychczasowej karalności oskarżonego. Ustosunkowując się do przedstawionych przez oskarżonego okoliczności łagodzących związanych z jego postawą w toku procesu tj. przyznaniem się do winy należy stwierdzić, że okoliczność ta została przez Sąd meriti wzięta pod uwagę. Sąd Rejonowy trafnie zwrócił uwagę na znaczny stopień winy oskarżonego, który wyraża się w tym, że oskarżony działał w sposób przemyślany, prezentując istotne nasilenie złej woli, mając pełną świadomość karygodności swojego postępowania. W dacie popełnienia czynów był on osobą niekaraną, lecz już wówczas toczyło się wobec niego postępowanie w zakresie innych podpaleń – aktualnie zakończone. Wypada zatem zwrócić uwagę, że przestępstwo będące przedmiotem niniejszego postępowania stanowiło jedynie wycinek przestępnej działalności oskarżonego. Skarżący wskazał, iż Sąd niedostatecznie uwzględnił, iż w dniu 04.09.2016 r. oskarżony był zmuszany do spożywania alkoholu i wyszedł z domu celem uniknięcia niechcianego towarzystwa. Taka ocena sytuacji stanowi przejaw nadinterpretacji ze strony obrony- oskarżony jest bowiem dorosłym mężczyzną, tym samym nikt nie zmusi go do spożywania alkoholu wbrew jego woli, nadto swoje frustracje może rozładować w inny sposób aniżeli podpalenie aut.

W zakresie kary łącznej- Sąd poczynił szczegółowe rozważania odnośnie zasad i jej wymiaru, Sąd Odwoławczy w pełni je podziela i przejmuje jako własne. Bez wątpienia popełnianie różnych przestępstw w odległych odstępach czasu, na brak tożsamości dóbr prawnie chronionych oraz osób pokrzywdzonych uzasadnia zastosowanie zasady kumulacji. Zastosowanie zasady absorbcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu kary łącznej uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy czynami. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo-podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. Sąd miał na względzie pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 lutego 2011 r. ( sygn. akt II AKa 14/11), iż instytucja kary łącznej nie jest instrumentem łagodzenia orzeczonych kar za pozostające w zbiegu realnym przestępstwa. Wymiar kary łącznej jest działalnością racjonalną, polegającą na oznaczaniu kary odpowiedniej do stopnia związku podmiotowo-przedmiotowego między zbiegającymi się realnie przestępstwami. Zasada ta została w pełni zrealizowana przez Sąd I instancji. Podkreślić należy, iż wymierzenie kar niższych oznaczałoby faktycznie akceptację dla takich zachować i postawy oskarżonego, a na to Sąd Odwoławczy absolutnie się nie godzi.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego wymierzone oskarżonemu przez Sąd Rejonowy kary jednostkowe i kara łączna (w znaczeniu całokształtu represji karnej, obejmująca karę bezwzględną pozbawienia wolności) są współmierne zarówno do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu jak i stopnia zawinienia oskarżonego, nie rażą swą surowością i w należytym stopniu uwzględniają wszystkie prawidłowo dostrzeżone przez Sąd Rejonowy okoliczności łagodzące i obciążające, a zatem zarzut ich rażącej niewspółmierności należało uznać za bezzasadny w stopniu oczywistym.

Wskazując na powyższe, Sąd Okręgowy nie mógł uwzględnić wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Sąd odwoławczy, w świetle zebranego przez Sąd I instancji materiału dowodowego jest przekonany o trafności rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku. Nie zaistniały uchybienia ani też Sąd Okręgowy z urzędu nie dopatrzył się innych uchybień obligujących do uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku.

Podsumowując:

- odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego - analizując zebrany materiał dowodowy Sąd Odwoławczy uznał, że apelacja obrońcy zasługiwała na uwzględnienie jedynie w małym zakresie. Sąd Odwoławczy uwzględniał argumenty obrońcy w tej części poprawiając/weryfikując wartość jednej ze szkód. W pozostałym zakresie apelacja obrońcy oskarżonego była niezasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo oceniał zachowania oskarżonego względem matki. Ustalenia stanu faktycznego w zakresie dwukrotnego uszkodzenia ciała – poprzez uderzania, nie budziły wątpliwości Sąd Odwoławczego, szczególnie w świetle dokumentacji medycznej i opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd Rejonowy orzekając w sprawie miał na uwadze sytuację rodzinną oskarżonego, a także postawę matki oskarżonego i jej konkubenta, w tym zwracał uwagę na liczne interwencje policji spowodowane zrachowaniami nie tylko oskarżonego, ale też jego matki. Trudno też uznać, iż wymierzone wobec oskarżonego kara łączna, czy kary jednostkowe są zbyt surowe. Warto wskazać, że Prokurator nie kwestionował wymiaru kary. Oskarżony jest osobą dorosłą, zna podstawowe normy moralne i etyczne, zna zasady jakie panują w społeczeństwie i normy prawne. Jakkolwiek miał on ciężką sytuację rodzinną, spowodowaną konfliktami z matką, to mimo to nie ma żadnego usprawiedliwienia by oskarżony swoje frustracje rozładowywał niszcząc cudzą własność, szczególnie w takim rozmiarze. Wymierzenie kary niższej, oznaczałoby faktycznie akceptację dla takich zachowań i postawy oskarżonego, na co Sąd Odwoławczy absolutnie się nie godzi.

- odnośnie apelacji Prokuratora Sąd Odwoławczy uznał za zasadne argumenty Prokuratora, co do tego, by zachowania oskarżonego- kolejne podpalenia uznać za jeden czyn ciągły, polegający na tym, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, a przez to w sumie dopuścił się zniszczenia mienia znacznej wartości. W tej część Sąd Odwoławczy w pełni podzielił wywody Prokuratora zawarte w apelacji

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy poza zmianami wyroku opisanymi powyżej, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Sąd odwoławczy nadto rozstrzygnął o kosztach postępowania odwoławczego, zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. K. kwotę 516,60 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.

Wobec złożenia przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej stosownego wniosku, Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od oskarżonego kwotę 420 zł z tytułu poniesionych przez oskarżyciela kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Wydatek na pomoc prawną jednego pełnomocnika jest wydatkiem uzasadnionym i nie można oskarżonego przegrywającego sprawę od niego zwolnić; w ocenie Sądu Okręgowego charakter sprawy i nakład pracy pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym nie uzasadniały zasądzenia wyższej kwoty.

W punkcie V wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania odwoławczego, zwalniając oskarżonego od obowiązku ponoszenia tych kosztów, gdyż oskarżony obecnie przebywa w Areszcie Śledczym, następnie będzie wykonywana kara pozbawienia wolności, tym samym ma ograniczone możliwości zarobkowania.