Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Naróg

po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o udzielenie koncesji

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 28 lipca 2014 r., znak (...)

oddala odwołanie.

SSO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 131/14

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 28 lipca 2014 r., znak (...) na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 2, art. 35 ust. 3 w zw. z art. 30 ust. 1 oraz art. 50 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 ze zm.) w zw. z art. 50 pkt 2 oraz art. 56 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.) w zw. z art. 104 k.p.a., odmówił udzielenia (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej określonej w art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo energetyczne, polegającej na obrocie paliwami ciekłymi.

W uzasadnieniu decyzji Prezes Urzędu wskazał na brak potwierdzenia przez Przedsiębiorcę realnych możliwości pozyskania środków finansowych na prowadzenie działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, które powód miałby pozyskać na podstawie zawartej warunkowej umowy pożyczki z (...) S.A. w G. – wspólnika powoda, na kwotę 200.000 zł. Wykazane zaś pozostałe środki finansowe w postaci kapitału zakładowego w wysokości 5.000 zł nie są wystarczające dla pozytywnej oceny wniosku o koncesję, albowiem przedsiębiorca nie posiada żadnego majątku nieruchomego, dzierżawiąc na cele działalności pomieszczenia biurowe od (...) Sp. z o.o. w G.. W ocenie organu regulacyjnego przedsiębiorca nie dysponuje środkami dla złożenia kaucji gwarancyjnej w wysokości 200.000 zł podlegającej wpisowi do wykazu podmiotów dokonujących dostaw towarów prowadzonego przez ministra właściwego ds. finanasów, której celem jest zapobieganie nieprawidłowościom w zakresie unikania przez przedsiębiorców odpowiedzialności podatkowej.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. zaskarżając ją w całości.

Odwołująca zarzuciła:

1.  Naruszenie przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w sprawie, sprowadzające się w przyjęciu, iż na podstawie przedłożonych do akt sprawy Biznesplanu i umowy pożyczki, odwołujący nie udokumentował możliwości pozyskania środków finansowych w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie przedmiotowej działalności koncesjonowanej;

2.  Naruszenia przepisów prawa materialnego tj., art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy prawo energetyczne – poprzez jego niewłaściwą interpretację i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, iż w celu udokumentowania możliwości pozyskania środków finansowych gwarantujących prawidłowe wykonywanie przedmiotowej działalności koncesjonowanej konieczne jest albo fizyczne posiadania środków finansowych labo zawarcie umowy finansującej (umowy kredytowej, gwarancji bankowej, umowy pożyczki) oraz że w rzeczonym względzie nie jest wystarczające zawarcie warunkowej umowy pożyczki z udziałowcem dysponującym odpowiednim kapitałem.

Wobec wskazanych wyżej zarzutów odwołująca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez udzielenie odwołującej koncesji zgodnie z treścią wniosku o udzielenie koncesji oraz orzeczenie zwrotu od Prezesa URE kosztów postępowania.

Spółka wskazała, iż wykazała przez Prezesem URE jednoznaczne źródło finansowania, tj. umowę pożyczki na kwotę 800.000 zł, bez potrzeby zadłużania spółki w banku, gdy uzyskanie koncesji nie było przesądzone. Wobec tego spółka uznała za korzystniejsze ekonomicznie i uzasadnione w sytuacji woli i możliwości finansowych do dokonania sfinansowania przedsięwzięcia przez udziałowca. Dyktowanie przez (...) wnioskodawcy źródeł finansowania nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa. Warunkowa umowa pożyczki z dnia 3 marca 2014 r. wraz z Aneksem nr (...) i Aneksem nr (...) spełniała w jej ocenie wymóg udokumentowania możliwości pozyskania środków finansowych gwarantujących wykonywanie zamierzonej działalności. Odwołujący zakwestionował również stanowisko Prezesa Urzędu w kwestii braku posiadania doświadczenia przez przedsiębiorcę w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania.

W ocenie pozwanego zawarta ze spółką (...) S.A. umowa pożyczki nie posiada realnie wiążącego charakteru i przypomina zakazane przez Kodeks Cywilny „zawarcie umowy z samym sobą” zawarte w art. 108 k.c. (decyzję o egzekwowaniu zapisów umowy pożyczki podejmowałby prezes powodowej spółki, powołany przez prezesa i właściciela spółki (...) S.A., jako bezpośrednio od tego ostatniego zależny).

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Spółka K (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 10 września 2012 r., pod numerem KRS (...). Zgodnie z wpisem przedsiębiorcy do Krajowego Rejestru Sądowego kapitał zakładowy spółki wynosi 5.000 tys. zł. Jedynym członkiem zarządu (...) Sp. z o.o. jest W. K., z kolei jedynym udziałowcem spółki jest spółka (...) Spółka Akcyjna z siedzibą G.. /k. 6-9, k. 165-172, k. 128 akt adm./

Przedsiębiorca nie prowadził dotychczas żadnej działalności gospodarczej. /k. 30 akt adm./

Przedsiębiorca zamierza prowadzić działalność gospodarczą wymagającą uzyskania koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Działalność koncesjonowana polegałaby na sprzedaży oleju napędowego i benzyn, bez wykorzystania jakiejkolwiek infrastruktury technicznej. /k. 16 akt adm./

Działalność przedsiębiorcy w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, na podstawie biznesplanu, początkowo pozwoli spółce na osiągniecie przychodów w kwocie ok. (...) mln zł w pierwszym roku działalności. W kolejnych latach Przedsiębiorca zakłada wzrost sprzedaży do osiągnięcia w 2017 r. kwoty (...) mln zł przychodów z działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi. /k. 139 akt adm./

Zaświadczenie z banku (...) S.A. z dnia 14 maja 2014 r., w którym Przedsiębiorca posiada podstawowy rachunek bankowy, zawiera informację o braku obrotów na rachunku firmowym. /k. 93 akt adm./

Spółka nie posiada żadnych kredytów bankowych oraz innych długoterminowych zobowiązań finansowych wynikających z zaciągniętych kredytów i pożyczek. /k. 30 akt adm./

Przedsiębiorca wskazał na możliwość pozyskania środków finansowych poprzez
warunkową umowę pożyczki na kwotę 800.000 tys. zł od (...) spółki (...)
(...) S.A. (umowa z 3 marca 2014 r.) W przedmiotowej umowie zastrzeżono
przeniesienie umówionej kwoty na pożyczkobiorcę pieniędzy po uzyskaniu koncesji
przez Wnioskodawcę. /k. 31-33 akt adm./

W dniu 7 kwietnia 2014 r. przedsiębiorca zawarł aneks nr (...) do ww. warunkowej umowy pożyczki zmieniając kwotę pożyczki na 115.000 zł wskazując, że warunek opisany w § 1 ust. 1 aneksowanej umowy pożyczki do dania zawarcia aneksu się nie ziścił. /k. 86-87 akt adm./

Aneksem nr (...) z dnia 4 czerwca 2014 r. strony umowy zwiększyły kwotę pożyczki jaką zobowiązała się udzielić przedsiębiorcy spółka (...) S.A. w G. po uzyskaniu przez (...) Sp. z o.o. koncesji do 200.000 zł. /k. 109-110 akt adm./

Z zaświadczenia urzędu skarbowego z dnia 27 lutego 2014 r. wynika, że powodowa spółka nie posiada zaległości podatkowych oraz zaświadczenie z ZUS wystawione dnia 24 lutego 2014 r., wskazuje że nie figuruje w Rejestrze Płatników Składek (...). /k. 35, k. 36-36v akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód nie kwestionował ustalonych przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezesa URE) w toku postępowania administracyjnego okoliczności, wskazał jedynie na odmienną okoliczność dotyczącą kwoty warunkowej pożyczki, która zdaniem powoda opiewała na 800.000 zł, co w rezultacie, mając na względzie wprowadzenie aneksów do umowy okoliczności tej nie potwierdziło. Stan faktyczny w sprawie Sąd uznał zatem za bezsporny.

Zgodnie z treścią art. 33 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 ze zm.) Prezes URE udziela koncesji wnioskodawcy, który dysponuje środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności bądź jest w stanie udokumentować możliwości ich pozyskania.

Powołany przepis statuuje jedną z podstawowych przesłanek udzielenie koncesji. Ubiegających się o udzielenie koncesji przedsiębiorca musi dysponować środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie koncesjonowanej działalności gospodarczej lub co najmniej jest w stanie udokumentować możliwość ich pozyskania w przyszłości, np. z uzyskanego kredytu. Przedsiębiorca może także posiadać określone środki finansowe i udokumentować możliwości ich pozyskania, co w sumie pozwoli na uznanie, że spełnia on kryterium finansowe pozwalające na udzielenie mu koncesji.

Odnośnie powyższej kwestii istnieje ugruntowane stanowisko judykatury, która w licznych orzeczeniach m.in. Sądu Apelacyjnego w Warszawie (wyroki z dnia 8 maja 2007 r., VI ACa 38/07 i z dnia 19 listopada 2009 r., VI ACa 527/09) wyraziła pogląd, iż podmiot ubiegający się o koncesję powinien wykazać dysponowanie odpowiednimi kapitałami w momencie składania wniosku lub udokumentować możliwość ich pozyskania w przyszłości (…). Ocena, czy ubiegający się o udzielenie koncesji dysponuje określonymi środkami pozostawiona jest organowi administracji, ale to na przedsiębiorcy spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających udzielenie mu wnioskowanej koncesji.

Samo udokumentowanie zarówno posiadania środków finansowych, jak i możliwości ich pozyskania nie może posiadać charakteru abstrakcyjnego, a zatem nie może sprowadzać się jedynie do oświadczenia wnioskodawcy w tym zakresie, który musi przedstawić dokumenty potwierdzające w sposób obiektywny, że odpowiednimi środkami dysponuje lub będzie dysponował.

W ocenie Sądu dokument złożony w toku postępowania administracyjnego (k. 30, k. 31, k. 32-33, k. 86, k. 87, k. 109, k. 110 akt adm.) ma niewielką wartość dowodową w świetle przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Dokumenty te niosą charakter dokumentu prywatnego, który jako taki jest jedynie dowodem złożenia przez powoda oświadczenia stanowiącego jego treść (art. 245 k.p.c.). Dowód ten sam w sobie nie daje podstaw do uznania, iż istnieją środki finansowe umożliwiające powodowi prowadzenie działalności koncesjonowanej. W dacie zamknięcia rozprawy „Warunkowa umowa pożyczki” wygasła zgodnie z jej § 1 ust. 2. Niezależnie od powyższego zważyć należało, ze zawarcie umowy pożyczki z innym podmiotem nie jest samo przez się dowodem posiadania środków na działalność gospodarczą. Wierzytelność stanowi wartość majątkową wyłącznie w sytuacji, gdy istnieje pewność, że zostanie zaspokojona. W niniejszej sprawie nie wykazano, że pożyczkodawca dysponuje środkami umożliwiającymi udzielenie takiej pożyczki.

Ponadto, w dacie zamknięcia rozprawy „Warunkowa umowa pożyczki” wygasła zgodnie z jej § 1 ust. 2. Nie wykazano również innych możliwości finansowych zabezpieczających prowadzenie działalności gospodarczej bez szkód nie tylko dla tej działalności, ale również dla przyszłych kontrahentów

Również zaświadczenie o rachunku bankowym wskazuje na brak obrotów spółki, a tym samym brak środków finansowych do pozytywnego rozpatrzenia wniosku o koncesję.

Powód nie skorzystał z prawa wypowiedzenia się co do zgromadzonych przez Prezesa URE dowodów przed zakończeniem postępowania administracyjnego, zapoznając się jedynie ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. (k. 157 akt adm.).

Za prawidłową należy uznać konkluzję pozwanego, iż powód nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej, w szczególności - że nie posiada wystarczających środków finansowych umożliwiających prowadzenie mu tej działalności. W konsekwencji konieczne było wydanie decyzji odmownej.

W toku postępowania sądowego powód nie udowodnił okoliczności uzasadniających uchylenie decyzji.

Zauważyć należy, iż postępowanie sądowe prowadzone z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki ma charakter pierwszoinstancyjnego postępowania rozpoznawczego, które toczy się na zasadach postępowania kontradyktoryjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., III SZP 2/05). Zgodnie z omawianą zasadą, to na stronach procesu ciąży bowiem obowiązek dowodzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c.), a co za tym idzie - to strony są w pełni odpowiedzialne za wynik tego postępowania. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Gromadzenie materiału procesowego w toku postępowania sądowego należy zatem do stron procesu. Jest to ciężar procesowy, realizowany przez stronę w jej własnym interesie. Jeżeli strona pozostanie bierna, to musi się liczyć w ujemnymi konsekwencjami, np. oddaleniem powództwa. Jest to zatem obowiązek strony, ale wobec samej siebie (por. H. Dolecki, „Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego”, Lex 2011).

W związku z powyższym, zgodnie z ogólnymi regułami postępowania kontradyktoryjnego (art. 6 k.c. i 232 k.p.c.) to na powodzie - przedsiębiorcy spoczywał w niniejszym postępowaniu sądowym ciężar udowodnienia okoliczności podważających zasadność wydania zaskarżonej decyzji; zaoferowane przez niego dowody powinny wskazywać, iż realnie dysponuje on środkami, o jakich mowa w przepisach, względnie – że ma on realną a nie hipotetyczną możliwość ich pozyskania.

Należy w konsekwencji stwierdzić, iż obowiązku tego powód nie dochował. Powód nie podjął w odwołaniu żadnej inicjatywy dowodowej, które mogłyby dowodzić twierdzenia w nim zawarte. Przedsiębiorca nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających, że dysponuje kwotą przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej w wysokości, jak twierdzi – 800.000 zł, zupełnie pomijając fakt zawarcia ze wspólnikiem dwóch aneksów. Z ostatniego aneksu do warunkowej umowy pożyczki wynika bowiem, iż po uzyskaniu przez wnioskującej o udzielenie koncesji spółki, wspólnik udzieli pożyczki na kwotę 200.000 zł, a nie 800.000 zł. Materiał zgromadzony w postępowaniu sądowym nie dowodzi okoliczności przeciwnych do okoliczności ustalonych w toku postępowania administracyjnego.

Zgodzić należy się z poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2015 r., VI ACa 682/14, Lex nr 1661271 gdzie stwierdzono, iż w przypadku, gdy organ ma wątpliwości, co do tego czy przedsiębiorca dysponuje wystarczającymi środkami lub możliwością ich pozyskania, w myśl art. 38 ustawy z 1997 r. - Prawo energetyczne ma możliwość uzależnienie udzielenia koncesji od złożenia przez wnioskodawcę zabezpieczenia majątkowego. W tym zakresie wybór właściwego środka stanowiącego takie zabezpieczenie zależy od swobodnej oceny organu regulacyjnego. Decyzja organu należy do zakresu uznania administracyjnego, które rozumie się jako przewidziane obowiązującymi przepisami uprawnienie organu administracji wydającego decyzję do wyboru rozstrzygnięcia, a zatem zachodzi wówczas, gdy norma prawna nie przewiduje obowiązku określonego zachowania się organu, lecz możliwość wyboru załatwienia sprawy.

Prawidłowo zatem urząd regulacyjny wskazywał powodowi na konieczność, wobec zaistniałych zmian przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, uzyskania wpisu w prowadzonym przez ministra właściwego ds. finansów wykazie podmiotów dokonujących dostawy towarów po złożeniu kaucji gwarancyjnej w wysokości określonej dla powoda w wysokości 200.000 zł. wysokość kaucji powinna odpowiadać 1/5 podatku należnego od przewidywanej przez podmiot wartości sprzedaży towarów w danym miesiącu, nie niższa niż 200.000 zł. Prezes Urzędu ustalił zatem dla powoda wysokość wskazanej kaucji na poziomie minimalnym. Słusznie pozwany wywiódł, że środki jakimi mógłby dysponować powód po uzyskaniu koncesji, tj. kwoty 200.000 zł nie byłyby wystarczające do prowadzenia działalności gospodarczej, mając na względzie nawet zakładany odroczony termin płatności, albowiem pokrywałaby jedynie kwotę kaucji gwarancyjnej, gdyż kredyt kupiecki nie jest uznawany jako majątek przedsiębiorcy, na co słusznie wskazywał pozwany. Biznes plan zakłada bowiem zakup paliw w formie przedpłat, co zdaniem Sądu wobec stanu ewentualnego nawet przysporzenia w formie pożyczki nie jest realne do wykonania. Kapitał zakładowy w wysokości 5.000 zł również nie daje podstaw do uznania sytuacji finansowej spółki za wystarczającą dla zagwarantowania prawidłowego wykonywania. W ocenie Sądu powyższe w pełni uzasadniało uzależnienie udzielenia koncesji od złożenia odpowiedniego zabezpieczenia ewentualnych roszczeń i Prezes URE w sposób prawidłowy zastosował przywołane powyżej przepisy odmawiając udzielenia koncesji.

W ocenie Sądu organ udzielający koncesji w sposób prawidłowy i rzetelny ustalił wysokość zabezpieczenia w kwocie 200.000 zł, która uwzględnia sytuację ekonomiczną wnioskodawcy oraz cel, któremu zabezpieczenie ma służyć. Wielkość deklarowanych przez wnioskodawcę rocznych obrotów oraz prowadzonej działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi uzasadnia obawę pozwanego, iż ryzyko wystąpienia ewentualnej szkody jest znaczne. Okoliczność ta, przy jednoczesnym niskim poziomie kapitału, którego udzielenie zostało uwarunkowane od uzyskania koncesji, przy jednoczesnym braku majątku trwałego, który mógłby gwarantować zaspokojenie ewentualnych roszczeń osób trzecich, w pełni uzasadnia ustalenie zabezpieczenia we wskazanej przez pozwanego wysokości.

Zarzuty odwołania stanowią jedynie niepopartą dowodami polemikę z rozstrzygnięciem organu regulacyjnego i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzuty naruszenia przepisów k.p.a. nie mogły zostać uwzględnione. Zauważyć należy, iż zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (vide: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 roku sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 Nr 5, poz. 87; Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 roku sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 Nr 5 poz. 68; Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 roku sygn. akt 351/99 OSNC 2000 Nr 3 poz. 47; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98 LEX Nr 52708; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 roku, sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Ewentualne naruszenie przepisów postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania sądowego i nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu. Celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Wniesienie do Sądu odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna dopiero cywilne, pierwszoinstancyjne postępowanie sądowe, w którym Sąd dokonuje własnych ustaleń, rozważając całokształt materiału dowodowego, na co wielokrotnie wskazywał tak Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jak też Sąd Apelacyjny oraz Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach (np.: wyrok Sądu Najwyższy z dnia 29 maja 1991 roku, sygn. akt III CRN 120/91, wyroku z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98). Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd antymonopolowy jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy.

Sąd uznał zatem, iż nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego, mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. Z powyższych względów zarzuty naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nie były rozpoznawane w niniejszej sprawie.

W konsekwencji, w opinii Sądu pozwany słusznie przyjął w przedmiotowej decyzji, iż wnioskodawca - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. nie spełnił przesłanek warunkujących udzielenie koncesji na prowadzenie działalności określonej we wniosku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Do kosztów niezbędnych do celowej obrony zaliczono poniesione przez pozwanego koszty zastępstwa procesowego w wysokości 360 zł określonej w § 14 ust. 3 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

SSO Bogdan Gierzyński