Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Powódka - M. K. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą B. M. K. z siedzibą w B. domagała się zasądzenia od pozwanego S. M. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) S. M. z siedzibą w K. kwoty 16 736, 06 zł wraz z ustawowymi odsetkami od następujących kwot i dat:

a) od kwoty 11 262, 56 zł od dnia 22 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

b) od kwoty 4 034, 40 zł od dnia 22 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty,

c) od kwoty 1 439, 10 zł od dnia 22 września 2011 roku do dnia zapłaty,

tytułem zapłaty za wykonanie usługi w postaci bezadresowego kolportażu druków reklamowych oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 26 lipca 2012 r zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 14.546,63 zł z odsetkami w wysokości ustawowej od kwot: 10.029,65 zł od dnia 22 lipca 2011 r., 3.945,84 zł. od dnia 23 sierpnia 2011 r. i od kwoty 391,14 zł od dnia 22 września 2011 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części. Sąd Rejonowy rozstrzygnął o kosztach procesu zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.517,00 zł oraz nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy od powódki kwotę 633,64 zł. a od pozwanego kwotę 94,68 zł tytułem wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

Sąd Rejonowy ustalił, iż strony sporu toczącego się na gruncie niniejszej sprawy zawarły umowę polegającą na bezadresowym kolportażu druków reklamowych, w ramach której powódka działała jako podwykonawca pozwanego.

Odbioru rzeczonych materiałów reklamowych powódka dokonywała bezpośrednio u pierwotnego zleceniodawcy usługi ( (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) w miejscach wskazanych przez pracownika pozwanego A. K., w przyjętej przez strony formie komunikacji poprzez korespondencję mailową. Powódka na formularzach wykonawcy druków (ECHO DNIA) kwitowała ilość odbieranych ulotek, które następnie miały być kolportowane, zgodnie z poczynionymi ustaleniami. Jedynie ostatnia transza ulotek została przez pozwanego bezpośrednio doręczona powódce za pomocą poczty kurierskiej.

(dowód: protokół przekazania z dnia 22 czerwca 2011 roku – k. 10 akt, protokół przekazania z dnia 16 czerwca 2011 roku – k. 11 akt, protokół przekazania z dnia 9 czerwca 2011 roku – k. 12 akt, protokół przekazania z dnia 2 czerwca 2011 roku – k. 13 akt, protokół przekazania z dnia 20 lipca 2011 roku – k. 21 akt, protokół przekazania z dnia 14 lipca 2011 roku – k. 22 akt, protokół przekazania z dnia 2 lipca 2011 roku – k. 23 akt, protokół przekazania z dnia 30 czerwca 2011 roku – k. 24 akt, protokół przekazania z dnia 4 sierpnia 2011 roku – k. 26 akt, list przewozowy nr (...) – k. 27, 125 akt, wydruk korespondencji mailowej – k. 18 – 19 akt, zeznania świadka E. M. – k. 98 – 99 akt, zeznania świadka M. P. – k. 99 – 100 akt, zeznania świadka W. B. (1) – k. 100 akt, zeznania świadka A. K. – k. 152 – 154 akt, zeznania powódki M. K. (1) – k. 154 – 155 akt)

Powódka kolportażu ulotek dokonywała poprzez swoich pracowników bądź też osoby, którym zlecono takież czynności. Strona pozwana nie kwestionowała wykonania usługi, co do zasady. Wskazywała jedynie na rozbieżności w zakresie ilości ulotek odebranych przez powódkę.

(dowód: zeznania świadka E. M. – k. 98 – 99 akt, zeznania świadka M. P. – k. 99 – 100 akt, zeznania świadka W. B. (1) – k. 100 akt, wydruki list – k. 14 – 17, pismo pełnomocnika pozwanej z dnia 12 grudnia 2011 roku – k. 32 akt)

Po wykonaniu rzeczonych usług na rzecz strony pozwanej, powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT na łączną kwotę 16 736, 06 zł.

(dowód: dokumenty znajdujące się na k. 81 – 90 akt, dowód w postaci płyty CD – k. 91 akt, faktura VAT nr (...) – k. 9 akt, faktura VAT nr (...) – k. 20 akt, faktura VAT nr (...) – k. 25 akt)

Wystawiane przez powódkę faktury opiewały na kwoty wyższe, aniżeli kwota należna z tytułu wykonanej usługi, albowiem powódka w rzeczywistości odbierała liczbę ulotek mniejszą od tejże widniejącej na protokole przekazania materiału reklamowego. Wskazana w tym miejscu praktyka była wynikiem pozostawiania w sklepie głównego zleceniodawcy, w momencie odbioru materiałów reklamowych, pewnej ilości ulotek. W konsekwencji, w przypadku materiału reklamowego odebranego w okresie od dnia 2 czerwca 2011 roku do dnia 22 czerwca 2011 roku powódka odebrała 112 900 sztuk ulotek, a fakturę VAT nr (...) wystawiła na kwotę 11 262, 56 zł (przyjmując, iż strona pozwana ma zostać obciążona, jak za dystrybucję 150 500 sztuk ulotek). Pozwany podkreślił, że rozbieżność w ilości odebranych ulotek do tych zafakturowanych wynosi 37 600 sztuk, co przy stawce 0,03 zł daje kwotę 1 128, 00 zł netto, 1 387, 44 zł brutto. W tym zakresie Sąd uwzględnił jednak zgodnie z twierdzeniami powódki, że według kwestionowanego protokołu odebrała i rozniosła 39.000 ulotek, a nie 3.900 sztuk. Wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego to potwierdzał. Dlatego za zasadny należało uznać zarzut pozwanego, że faktura ta jest zawyżona jedynie o kwotę 334,44 zł, a nie 1.387,44 zł. W przypadku protokołów za okres 30 czerwca 2011 – 20 lipca 2011 – odebrano 113 600 sztuk, powódka natomiast obciążyła pozwanego kwotą należną, jak za 116 000 sztuk, czyli o 2 400 sztuk za dużo, co przy stawce 0,03 zł daje kwotę 72, 00 zł netto, 88,56 zł brutto. W przypadku ulotek odebranych 4 sierpnia 2011 roku – powódka potwierdziła odbiór 28 400 sztuk, zafakturowała za 39 000 sztuk, czyli o 10 600 sztuk za dużo, co przy stawce 0,03 zł daje kwotę 852,00 zł netto, 1 047,96 zł brutto.

Powód za pośrednictwem swego pełnomocnika wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia, lecz S. M. (1) nie uiścił żadnej kwoty na poczet należności objętych pozwem.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 30 akt, k. 52 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów, a także środek dowodowy w postaci płyty CD, znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły ostatecznie jego wątpliwości, a także na podstawie zeznań świadków: E. M., M. P., W. B. (2) oraz A. K., a także zeznań powódki M. K. (1), które korespondowały ze sobą oraz dowodami z dokumentów tworząc logiczną całość.

Sąd Rejonowy zaznaczył, iż zarzuty pozwanego odnoszące się do kwestii wiarygodności dokumentów przedłożonych przez stronę powodową jawią się jako nieistotne, pozbawione doniosłości w zakresie skutków prawno-procesowych, albowiem pozwany ostatecznie w swym piśmie procesowym z dnia 28 lutego 2012 roku dokonał szczegółowego wyliczenia ilości ulotek, które zostały przekazane pozwanej do rozprowadzenia. Podobnie zarzut prekluzji dowodowej w ramach postępowania cywilnego w sprawie o charakterze sprawy gospodarczej nie znajduje żadnego uzasadnienia na gruncie obowiązującego porządku prawnego.

Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków oraz pozwanej, które w jego ocenie są jasne spójne i logiczne. Zwracając przy tym uwagę na fakt, iż pomiędzy przywołanymi w tym miejscu środkami dowodowymi a pozostałym, zgromadzonym na gruncie niniejszej sprawy materiałem dowodowym, zachodzi stosunek korelacji.

Sąd Rejonowy wskazał, że świadkowie zgodnie zeznali, iż strony rzeczonego sporu związane były umową, mającą za przedmiot świadczenie usług w postaci bezadresowego kolportażu druków reklamowych. Nadto, świadkowie wskazali na podstawowe zasady obowiązujące w ramach współpracy powódki z pozwanym oraz przybliżony, ilościowy wymiar rozprowadzanych przez pozwaną ulotek.

W związku z faktem, iż pozwany przyznał, że ilość ulotek odebranych przez M. K. (1) była mniejsza od tejże faktycznie zafakturowanej, na co wskazała w swych zeznaniach sama powódka, mając na względzie art. 229 k.p.c., Sąd uznał powyższą okoliczność za przyznaną, a jako taka nie wymaga ona dowodu. Nadmienił Sąd Rejonowy, że w jego ocenie spełniona została przesłanka wymagana przywołanym w tym miejscu przepisem, od której ustawodawca uzależnił możność przyznania określonej okoliczności waloru przyznania, a mianowicie przyznanie wyrażone przez pozwanego w jego pismach procesowych jest jednoznaczne, nie budzi przy tym żadnych wątpliwości. Wskazał przy tym, że już przed procesem w piśmie z dnia 12.12.2011 r. (k. 32) pozwany uznał faktycznie wykonanie umowy przez powódkę i kwestionował jedynie wysokość faktur.

Sąd I instancji pominął przeprowadzenie dowodu z zeznań pozwanego, albowiem pozwany bez usprawiedliwienia nie stawił się w wyznaczonym terminie przed Sądem (art. 302 § 1 k.p.c.). W ocenie Sądu, na gruncie niniejszej sprawy okoliczności sporne w sprawie zostały w sposób wystarczający wyjaśnione dla podjęcia stosownego rozstrzygnięcia.

Sad I instancji podkreślił, iż przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym: „Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”.

Sąd Rejonowy zważył, że umowa zawarta przez strony, dotycząca świadczenia przez powódkę na rzecz pozwanego bezadresowego kolportażu druków reklamowych, była umową nienazwaną, do której stosuje się odpowiednio przepisy o umowie zlecenia (art. 734 k.c. w zw. z art. 750 k.c.). Na podstawie tej umowy, powódka była zobowiązana do świadczenia na rzecz pozwanego czynności faktycznych związanych z dystrybucją materiałów reklamowych. Strona pozwana natomiast, była zobowiązana zapłacić powódce wynagrodzenie stosownie do ilości rozprowadzonych ulotek. Była to także umowa starannego działania, a nie umowa rezultatu, gdyż powódka nie była zobowiązana do osiągnięcia konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu jako koniecznego do wykonania celu tej umowy.

W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

W przedmiotowej sprawie, powódka udowodniła, iż strony zawały umowę, na podstawie, której powódka była zobowiązana świadczyć na rzecz pozwanej usługi kolportażowe, a pozwana była zobowiązana płacić powódce wynagrodzenie w wysokości zależnej od ilości przekazanych stronie powodowej do rozprowadzenia ulotek.

W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, iż powódka świadczyła na rzecz pozwanego umówione usługi, co zresztą przyznał sam pozwany we wniesionym przezeń piśmie procesowym. Jednakże, wskazane przez powódkę, w przedłożonych fakturach VAT, kwoty nie stanowią odzwierciedlenia rzeczywistego nakładu pracy strony powodowej. Powyższe znajduje wyraz w złożonych przez M. K. (1) zeznaniach, a także pismach procesowych pozwanego.

Reasumując, Sąd uznał, iż pozwany powinien zapłacić powódce należne jej wynagrodzenie za usługi rzeczywiście świadczone przez powódkę, odpowiednie w swej wysokości do ilości rozprowadzonych przezeń ulotek.

Stosownie zaś, do art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W konsekwencji, powódka miała prawo domagać się od pozwanego zapłaty zaległego wynagrodzenia wraz z ustawowymi odsetkami.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 734 k.c. w zw. z art. 750 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 14 546, 63 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. (pkt. 1 wyroku).

Sąd oddalił powództwo ponad kwotę 14 546, 63 zł, albowiem powódka nie świadczyła na rzecz pozwanego usług w takim wymiarze, jak to wynika z przedłożonych przez stronę powodową faktur, więc bezpodstawnym było domaganie się od pozwanego wynagrodzenia w wyższej kwocie. (pkt. 2 wyroku).

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł o art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radcowskie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U z 2002r., Nr163, poz.1348). Z kwoty 16 737, 00 zł stanowiącej wartość przedmiotu sporu w momencie wytoczenia powództwa, zasądzona została dla powoda kwota 14 546, 63 zł. W konsekwencji, w ocenie Sądu, pozwany winien być traktowany, jak strona przegrywająca proces, co do wysokości tego roszczenia (por. postanowienie SN z dnia 6 listopada 1984 r. IV CZ 196/84, Lex nr 8642), co łącznie stanowiło 87% wartości przedmiotu sporu.

Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu strony powinny ponosić koszty procesu, w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę. Koszty procesu wyniosły 3 254, 00 zł po stronie powódki (2.400,00 zł – koszty wynagrodzenia radcy prawnego, 17, 00 zł opłata skarbowa za udzielenie pełnomocnictwa, 837, 00 zł opłata od pozwu), a po stronie pozwanej kwotę 2.417,00 zł (2.400,00 zł – koszty wynagrodzenia radcy prawnego, 17 zł opłata skarbowa za udzielenie pełnomocnictwa).

Stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów Sąd uznając, iż pozwany uległ powódce w 87%, a powód przegrał sprawę w 13%, więc stosując zasadę kompensacji, w związku z tym, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 517, 00 zł.

Mając na uwadze treść art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku, a także wyrażoną w art. 100 k.p.c. zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, na które składają się również wydatki tymczasowo wyłożone przez Skarb Państwa, Sąd rozstrzygnął, jak w punkcie 4 wyroku.

Apelację od wyroku wywiódł pozwany zaskarżając go w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powódki kwotę 14.546,63 zł wraz z odsetkami oraz w części orzekającej o kosztach postepowania.

Pozwany zarzucił orzeczeniu:

- niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy poprzez nieustalenie umówionej przez strony ceny za kolportaż jednej ulotki a co za tym idzie nieustalenie faktycznej wartości świadczonych przez powódkę usług objętych poszczególnymi fakturami VAT.

- sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na pominięciu przez Sąd I instancji faktu przyjęcia przez niego do wyliczeń faktycznej ilości kolportowanych ulotek, iż cena za kolportaż jednej ulotki wynosiła 0,03 zł za 1 sztukę a co za tym idzie błędnym przyjęciu wysokości wynagrodzenia za kolportaż objętych tą fakturą ulotek,

- naruszenie art. 479 (9) § 1 k.p.c poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji nie dokonanie zwrotu powódce pisma procesowego z dnia 15 maja 2012 roku,

- naruszenie art. 479 (12) § 1 k.p.c poprzez dokonanie przez Sąd I instancji ustaleń na podstawie dowodów oraz twierdzeń powódki zawartych w piśmie procesowym z dnia 15 maja 2012 roku pomimo, iż zarówno dowody jak i twierdzenie uległy prekluzji.

W oparciu o powyższe zarzutu apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części i obciążenie powódki kosztami niniejszego postępowania za obie instancje, w tym kosztami zastępstwa procesowego w I i II instancji według norm przepisanych ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi i instancji do ponownego rozpoznania oraz pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za II instancję.

W uzasadnieniu apelacji apelujący zarzucił, że Sąd orzekający w I instancji poczynił ustalenia na podstawie dowodów, które uległy prekluzji. Pozwany wskazał, że zgodnie z art. 479 (9) k.p.c. w toku sprawy strona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika obowiązana jest doręczać odpisy pism procesowych z załącznikami bezpośrednio stronie przeciwnej. Do pisma procesowego wniesionego do sądu strona obowiązana jest dołączyć dowód doręczenia stronie przeciwnej odpisu pisma albo dowód wysłania przesyłką poleconą. Pisma do których nie dołączono dowodu doręczenia albo dowodu wysłania przesyłką poleconą podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia tego braku. Nadto, zgodnie z treścią art 479 (12) § 1 powód w pozwie jest obowiązany podać wszystkie twierdzenia oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że, wykaże że ich powołanie w pozwie nie było możliwe albo, że potrzeba powołania wynikła później. Powódka, reprezentowana przez radcę prawnego wniosła do Sądu I instancji pismo procesowe datowane na dzień 15 maja 2012 roku. Wbrew nałożonemu przepisami obowiązkowi do pisma nie dołączono dowodu jego wysłania do pozwanego (pismo jak wynika z wymienionych załączników zostało do Sądu wniesione wraz z odpisem dla pozwanego).

Z uwagi na powyższe, pismo powódki z dnia 15 maja 2012 roku winno zostać jej zwrócone bez wzywania do usunięcia braku. Sąd I instancji powyższego nie uczynił a co za tym idzie dopuścił się naruszenia art. 479 ⁹ k.p.c.

Dalej pozwany podnosił, iż nawet w przypadku gdyby zwrot pisma z dnia 15 maja 2012 roku nie był uzasadniony, to z uwagi na przewidzianą przepisami art. 479 ¹² k.p.c prekluzję twierdzeń i dowodów - Sąd I instancji winien pominąć zaprezentowane w nim twierdzenia i dowody.

W świetle powyższego, Sąd I instancji poczynił ustalenia na podstawie dowodów, które uległy prekluzji, na co pełnomocnik pozwanego zwrócił uwagę wnosząc do protokołu rozprawy zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c

Ponadto podkreślił apelujący, że sąd I instancji jak wynika ze wskazanych w uzasadnieniu ustaleń przyjął, iż cena kolportażu jednej ulotki wynosi 0,03 gr. Jednocześnie ustalił, iż okresie od dnia 2 czerwca 2011 roku do 22 czerwca 2011 roku powódka odebrała 148.0000 sztuk ulotek.

Biorąc pod uwagę powyższe, apelujący podnosił, iż gdyby uznać, że powódka odebrała i kolportowała w/w ilość ulotek to wysokość należnego jej z tego tytułu wynagrodzenia winna wynosić 4.440,00 zł netto (5.461,20 zł brutto) a nie jak wskazano na fakturze VAT nr (...) 11.262,56 zł brutto czy też jak określono w sentencji wyroku Sądu I instancji: 10.029,65 zł.

Tym samym w powyższym zakresie poczynione przez Sąd I instancji ustalenia co do wysokości należnego powódce wynagrodzenia uznać należy za dokonane w sposób sprzeczny z zasadami logiki.

Na zakończenie apelujący wskazał, iż Sąd I instancji w ogóle w sposób jednoznaczny nie dokonał ustaleń co do umówionych przez strony zasad określenia wysokości wynagrodzenia za kolportaż 1 ulotki, a tym samym nie można uznać za wystarczające w sprawie poczynionych ustaleń co do faktycznej ilości odebranych ulotek, gdyż jedynie na tej podstawie nie można w sposób pewny określić należnego powódce ewentualnego wynagrodzenia.

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik powódki wniósł o oddalenie apelacji jako bezzasadnej i zasądzenie kosztów postępowania za II instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest zasadna.

Przede wszystkim Sąd Odwoławczy w całości podziela szczegółowe ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji ponieważ ustalenia te znajdowały oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i wynikały w sposób logiczny z treści tych dowodów. Sąd Rejonowy swoich ustaleń dokonał w sposób prawidłowy, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów. Ustalenia te stanowiły podstawę rozważań Sądu Okręgowego, bez potrzeby ich ponownego przytaczania. Dowody te wbrew zarzutom apelacji nie były sprekludowane. W tym miejscu należy przypomnieć, że z uwagi na termin wytoczenia powództwa przy rozpoznawaniu sprawy maja zastosowanie przepisy o postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych ( art.9 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania cywilnego Dz.U. Nr 233, poz. 1381). Powódka w pozwie przedstawiła okoliczności i zasady jakimi kierowały się strony przy wykonywaniu umowy zlecenia polegającej na bezadresowym kolportażu druków reklamowych. Powódka wskazała dowody mając na uwadze dotychczasowe stanowisko pozwanego a w szczególności to, że pozwany w toku wykonywania zlecenie nie kwestionował wykonania w ogóle tego zlecenia. Z art. 497 ¹² § 1 kpc wynika, że w sprawie gospodarczej powód ma obowiązek podania w pozwie wszystkich twierdzeń oraz dowodów na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że wykaże, że ich powołanie w pozwie nie było możliwe albo ich potrzeba powołania wynikła później. Zastosowanie tego przepisu wymaga jednak uwzględnienia jakie istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia są sporne i czy w chwili wniesienia pozwu były znane powodowi. Przepis art. 479 ¹² § 1 kpc nie może nakładać obowiązku na przedstawienie przez powoda wszelkich możliwych twierdzeń i dowodów na wszystkie okoliczności, jakie istnieją lub mogą ewentualnie pojawić się w konkretnej sprawie. Takie stanowisko byłoby sprzeczne m.in. z art.227 kpc, zgodnie z którym przedmiotem dowodu są fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Z tych też względów wskazać należy, że w korespondencji między stronami prowadzonej przed wytoczeniem niniejszego sporu nie wynikało aby pozwany kwestionował wykonanie w całości umowy kolportażu czy też kwestionował stawkę. Powód nie miał ani podstaw, ani obowiązku przewidywania, że pozwany może w toku wytoczonego procesu zakwestionować istnienie tych przesłanek. Chybiony jest więc zarzut naruszenia art.479 ¹² § 1 kpc.

Również nie jest zasadny następny podnoszony przez apelującego zarzut naruszenia art. 479 ⁹ § 1 kpc. Przepis ten przewiduje obowiązek strony reprezentowanej przez adwokata, radcę prawnego, Rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa doręczenia pism procesowych z załącznikami bezpośrednio stronie przeciwnej. Do pisma procesowego wniesionego do sądu strona dołącza dowód wysłania go przesyłką poleconą. Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia albo dowodu wysłania przesyłką poleconą, podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia tego braku. Jednak w niniejszej sprawie pełnomocnik powódki składając pismo procesowe z dnia 15.05.2012 r. dołączył dowód wysłania przesyłką poleconą tego pisma stronie przeciwnej. Wysłanie tego pisma nastąpiło na znany powódce adres pozwanego tj. (...)-(...) K. ul. (...). Na ten adres powódka wysyłała ostateczne wezwanie do zapłaty (k-30,31).

Na ten właśnie adres wystawiane były faktury (k-9, k-20, k-25). Również na ten adres był doręczony pozwanemu pozew (k-41) oraz wezwanie do usunięcia braków formalnych odpowiedzi na pozew (k-60) a także wezwanie na rozprawę (k-76). Pozwany wszystkie te przesyłki pod wskazanym adresem osobiście odbierał i nigdy nie kwestionował skuteczności tych doręczeń. Przy czym odbierając przesyłkę dotyczącą wezwania do usunięcia braków formalnych odpowiedzi na pozew sam posłużył się pieczęcią firmową, z której jednoznacznie wynika, że adresem firmy jest (...)-(...) K. ul. (...). (k-60).

Pozwany w apelacji sformułował zarzuty dotyczące błędów w poczynionych ustaleniach faktycznych co do ilości kolportowanych ulotek i ceny za kolportaż jednej ulotki a co za tym idzie błędnym przyjęciu wysokości wynagrodzenia. Wbrew stanowisku pozwanego, ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy nie naruszyła zasady określonej art.233 § 1 kpc, i pokrywała się z oceną dokonana przez Sąd Okręgowy w postępowaniu. Słuszne były wnioski, które Sąd Rejonowy wyprowadził na podstawie szeroko omówionych i w sposób właściwy ocenionych dowodów na temat wykonania umowy kolportażu ulotek i faktycznej ilości odebranych ulotek. Do uwzględnienia zarzutu naruszenia przepisu art.233 § 1 kpc, a więc normy zakreślającej sądowi granice oceny zebranego materiału dowodowego, mogłoby dojść jedynie wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05). Sąd Okręgowy nie dostrzegł w rozumowaniu Sądu Rejonowego niekonsekwencji i sprzeczności, które jego ocenę by podważyły. Zarzuty apelacji w tym zakresie miały w konsekwencji jedynie polemiczny charakter, skoro skarżący oceniając te same dowody wyprowadził z nich inne wnioski niż Sąd Rejonowy. Stanowisko pozwanego prezentowane w apelacji, odnoszące się do co ustalenia wysokości należnego powódce wynagrodzenia nie było przekonujące a wręcz niejasne. Sąd Rejonowy wbrew zarzutom apelacji nie ustalił, że w okresie od 2 czerwca 2011 r do 22 czerwca 2011 r. powódka odebrała 148.0000 sztuk ulotek. Ilości odebranych w tym okresie ulotek Sąd Rejonowy ustalił w oparciu protokoły odbioru przy uwzględnieniu pomyłki popełnionej w protokole przekazania materiału reklamowego z dnia 16.06.2011r. Ustalając wynagrodzenie za ten okres Sąd Rejonowy odniósł się do stanowiska pozwanego zaprezentowanego w odpowiedzi na pozew. Pozwany bowiem zarzucił powódce zawyżenie należności z faktury VAT (...) przyznając jednocześnie, że należność z tej faktury dotyczy dystrybucji 150.500 sztuk ulotek. Ustalając należność z tej faktury Sąd oceniał zarzut dotyczący ilości faktycznie odebranych ulotek do dystrybucji. Sąd Rejonowy ustalił, wbrew twierdzeniom pozwanego, że według kwestionowanego protokołu powódka odebrała 39.000 ulotek, a nie 3.900 sztuk i właśnie ta ilość ulotek była podstawa do ustalenia wynagrodzenia.

W konsekwencji nie było podstaw do przyjęcia, dokonując oceny zebranych dowodów, że Sąd Rejonowy uchybił zasadom wynikającym z art.233 § 1 kpc. W szczególności trafna było konkluzja Sądu I instancji, w dniu 16 czerwca 2011r. powódka odebrała do dystrybucji nie 3.900 sztuk ulotek a 39.000 sztuk.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji Sąd Okręgowy na podstawie art.385 kpc. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc i art. 108 § 1 kpc.